Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2013r. w O.

sprawy z odwołania J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 29.01.2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. K. (1) prawo do emerytury od 08.01.2013r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 516/13

UZASADNIENIE

J. K. (1) wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29.01.2013r. znak (...)którą tą decyzją Zakład odmówił mu prawa do emerytury wobec nie wykazania 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach..

W uzasadnieniu wskazał, że organ rentowy niesłusznie do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył mu okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. od 17.02.1986r. do 31.12.1998r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Podniósł, że odwołujący na dzień 1.01.1999r udowodnił ponad 25-letni ogólny okres pracy, osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, lecz udowodnił okres pracy w szczególnych warunkach jedynie w wymiarze 10 lat 8 miesięcy i 26 dni, zamiast wymaganych 15 lat. Organ rentowy wskazał, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. od 17.02.1986r. do 31.12.1998r., ponieważ odwołujący nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach za ten okres.

Ostatecznie odwołujący wniósł o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. od 17.02.1986r. do 04.11.1991r.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 13.12.2012r. J. K. (1) złożył w ZUS wniosek o ustalenie prawa do emerytury.

Po rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy w dniu 19.03.2013r. wydał zaskarżoną decyzję, wskazując, że odwołujący na dzień 1.01.1999r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu pracy okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. od 17.02.1986r. do 31.12.1998r.

J. K. (1) kwestionując powyższą decyzję domagał się ostatecznie zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu od 17.02.1986r. do 04.11.1991r. i przyznania mu prawa do emerytury.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji z 19.03.2013r. jest zasadne.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2) w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r. ma wymagany 25-letni okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach,

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa,

W dacie składania wydawania zaskarżonej decyzji J. K. (2) osiągnął już wymagany wiek emerytalny wynoszący 60 lat, uzyskał na dzień 1.01.1999r. staż pracy w wymiarze 29 lat 8 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych, złożył też wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa, gdyż w części II pkt 3 wniosku o emeryturę zakreślił stosowną rubrykę.

Przedmiotem sporu było jedynie to, czy odwołujący na dzień 1.01.1999r. legitymował się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Z dokumentacji znajdującej się w aktach emerytalnych wynika, że ZUS wydając zaskarżoną decyzje do stażu pracy w szczególnych warunkach uwzględnił okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat 8 miesięcy i 26 dni, tj. okres zatrudnienia w (...) S.A. w W. od 20.05.1975r. do 14.02.1986r. na stanowisku starszego telemontera. Były to prace przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych, wymienione w wykazie A Dział VIII, poz. 20 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Ostatecznie J. K. (1) domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. od 17.02.1986r. do 04.11.1991r. wskazując, że również w tym zakładzie wykonywał pracę na stanowisku montera urządzeń telekomunikacyjnych.

Zgodnie z treścią §2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Wskazać trzeba, że na okoliczność pracy w spornym okresie J. K. (1)nie złożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Złożył natomiast do ZUS zaświadczenie, wystawione w dniu 14.11.2012r. przez Archiwum Wojskowe w O., w którym wskazano, iż w Jednostce Wojskowej w K. był zatrudniony w okresie od 17.02.1986r. do 31.12.1999r. na stanowisku montera urządzeń telekomunikacyjnych (k. 13a.e.).

W aktach rentowych odwołującego znajduje się natomiast świadectwo pracy, wystawione w dniu 30.12.2003r. przez Garnizonowy Węzeł Łączności w K. i stwierdzający, że odwołujący w okresie od 17.02.1986r. do 31.12.2003r. był zatrudniony na stanowisku kierownika sekcji telefonicznej (k. 17 akt I-4221183).

Ponieważ oba dokumenty zawierają częściowo odmienne dane, należało przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu ustalenia, jakie stanowiska zajmował faktycznie odwołujący i jakie wykonywał czynności.

Ponieważ Sąd w toku postępowania uzyskał akta osobowe odwołującego ze spornego okresu, dokonał analizy tych akt.

Z umowy o pracę, zawartej w dniu 17.02.1986r. wynika, że J. K. (1)został zatrudniony w Jednostce Wojskowej w K.Nr (...)od dnia 17.02.1986r. na czas nieokreślony na stanowisku montera urządzeń telekomunikacji (k. 12 części B akt osobowych). Takie stanowisko wskazują też kolejne wyciągi z rozkazu dziennego, dotyczące stawek wynagrodzenia. Z akt osobowych wynika również, że dopiero z dniem 01.11.1991r. J. K. (1)został przeniesiony na stanowisko Kierownika Stacji Garnizonowego Węzła Łączności w Jednostce Wojskowej w K.(rozkaz dzienny z dnia 04.11.1991r. k. 32 części B akt osobowych). Stanowisko to odwołujący zajmował już do końca zatrudnienia, tj. do 31.12.2003r., z tym, że od 1.01.2000r. – w związku z przekształceniami organizacyjnymi i rozformowaniem jednostki wojskowej Nr (...)w K., jego pracodawcą w trybie art. 23 ¹ kp stała się Jednostka Wojskowa Nr (...)w K.Skład Materiałowy a od 01.11.2002r. Garnizonowy Węzeł Łączności w K..

Sąd mając na względzie, że nie nazwa stanowiska pracy a rzeczywiście wykonywane zadania na danym stanowisku przesądzają o uznaniu, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach, na okoliczność ustalenia rzeczywistego charakteru pracy J. K. (1) w spornym okresie dopuścił dowód z przesłuchania odwołującego oraz przesłuchania świadków M. B. i L. C., którzy zostali przesłuchani w drodze pomocy sądowej.

J. K. (1) przesłuchiwany w charakterze strony zeznał, że jako monter pracował na telefonicznych sieciach kablowych, wykonując konserwacje, przebudowy, montował też nowe sieci a jego czynności dotyczyły sieci napowietrznych i podziemnych, które zapewniały łączność telefoniczną w całym Garnizonie K.. Tylko on był zatrudniony na takim stanowisku i tylko on miał uprawnienia w jednostce do montażu, konserwacji i remontów linii kablowych.

Odwołujący zeznał również, iż Jednostkę Wojskową w K.Nr (...)zlikwidowano, powstał Skład Materiałowy, jego etat zlikwidowano i przeniesiono do Garnizonowego Węzła Łączności w K.na etat kierownika tego węzła. Odwołujący dodał, że w skład garnizonu wchodziły 2 jednostki wojskowe, (...)oraz stacja telefoniczna, gdzie pracowało 5 telefonistek i on. Odwołujący wywodził, iż na stanowisku kierownika stacji faktycznie wykonywał taki sam zakres czynności jak monter, a dodatkowo jeszcze konserwował centralę telefoniczną i nadzorował telefonistki.

Sąd dał wiarę zeznaniom J. K. (1), gdyż znajdują one potwierdzenie zarówno w jego aktach osobowych jak i zeznaniach świadków M. B. i L. C..

Z zeznań M. B. i L. C. wynika, że okresie, gdy J. K. (1) pracował na stanowisku montera urządzeń telekomunikacyjnych, do jego obowiązków należało zapewnienie w jednostce łączności telefonicznej a w ramach tych obowiązków wykonywał montaż, konserwację i remonty linii kablowych. Obaj świadkowie zeznali, że odwołujący do poszczególnych budynków doprowadzał kable telefoniczne, układając je w ziemi i rozprowadzając w budynku, wykonywał również remonty tych linii i ich konserwację. Obaj zeznali też, że odwołujący czynności te wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sad dał wiarę w/w zeznaniom świadków. M. B. był dowódcą Jednostki Wojskowej (...), a L. C. pracował jako pomocnik kierownika sekcji technicznej (...) i był bezpośrednim przełożonym odwołującego, dlatego mają wiedzę na temat czynności odwołującego. Ich zeznania korespondują też z zeznaniami samego odwołującego, który podnosił, że w Jednostce Wojskowej wykonywał te same czynności, jak w (...) S.A.

Mając na uwadze całokształt w/w okoliczności Sad uznał, że do pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć J. K. (1) okres zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w K. na stanowisku montera urządzeń telekomunikacyjnych, tj. od 17.02.1986r. do 31.10.1991r. (5 lat 8 miesięcy i 12 dni). Jak już bowiem wskazano wyżej, z akt osobowych odwołującego wynika, że dopiero z dniem 01.11.1991r. J. K. (1) został przeniesiony na stanowisko Kierownika Stacji Garnizonowego Węzła Łączności w Jednostce Wojskowej w K. (angaż z 04.11.1991r.).

Prace przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych zostały wymienione jako prace w szczególnych warunkach w Wykazie A Dział VIII, poz. 20 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wyżej wskazany okres pracy w szczególnych warunkach, łącznie z uwzględnionym już przez ZUS okresem pracy w (...) S.A., J. K. (1) będzie legitymował się okresem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 16 lat 5 miesięcy i 8 dni.

Ponieważ odwołujący spełniał także wszystkie pozostałe wymogi, warunkujące przyznanie prawa do emerytury, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. K. (1)prawo do emerytury od (...)., tj. od uzyskania wieku 60 lat.

Stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, orzekając o prawie do emerytury, miał obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do obciążenia ZUS odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującemu prawa do spornego świadczenia już na etapie postępowania przed organem rentowym. Przedłożone przez odwołującego do ZUS dokumenty, dotyczące zatrudnienia w Jednostce Wojskowej wskazywały bowiem różne stanowiska pracy, odwołujący nie złożył również świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Dopiero uzyskany przed Sądem dodatkowy materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i dokumentacji z akt osobowych odwołującego pozwolił na uznanie spornego okresu za pracę w szczególnych warunkach.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.