Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. wraz z D. Z. (1) i R. D. planowali wspólnie kradzież samochodu marki H. (...). W tym celu w dniu 14 maja 2014r. M. P. około godziny 17:00 zadzwonił do R. D. z zapytaniem czy jest możliwe aby zorganizował garaż celem przechowania samochodu oraz czy byłaby możliwość aby przejechał samochodem z miejsca kradzieży do garażu. Za powyższe R. D. miał otrzymać 1 000 zł. Ustalili następnie, iż M. P. przyjedzie po R. D. na ul. (...) o godzinie 20:00. M. P. zgodnie z umową przyjechał po R. D. swoim samochodem marki B., nadto na ul. (...) do w/w dołączył D. Z. (1). Następnie wszyscy w/w udali się na ul. (...) do Ł. N. gdzie ustalili wszystkie kwestie dotyczące garażu, w którym samochód miał być przechowany. Po dokonaniu powyższych ustaleń M. P., D. Z. (1) i R. D. pojechali samochodem marki B. należącym do M. P. na U. gdzie zostawili samochód marki B., a następnie pieszo udali się na ul. (...) gdzie po uprzednim wyłamaniu zamka od strony kierowcy i uruchomieniu samochodu za pomocą kluczyka serwisowego, dokonali kradzieży samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) wraz ze znajdującymi się w nim rzeczami w postaci płyt CD, nawigacji (...), ręcznika i miski dla psa, apteczki, map, parasolki, koła zapasowego z kluczami do jego wymiany, gaśnicy, dwóch puszek farby S. obrazka malowanego farbą olejną, które to rzeczy na łącznie były warte 65 000zł, a stanowiły własność M. W. (1). D. Z. (1) otworzył drzwi w/w samochodu łamakiem, zakupionym wcześniej na portalu (...).pl, następnie wsiadł do samochodu i uruchomił go za pomocą kluczyka serwisowego, zaś M. P. i R. D. obserwowali wówczas czy nikt nie nadchodzi. Po dokonaniu włamania do samochodu podszedł R. D., następnie wsiadł do niego i odjechał kierując się do garażu na ul. (...), zaś M. P. wraz z D. Z. (1) udali się z powrotem do samochodu marki B., którym również udali się na posesję przy ul. (...). Po odstawieniu samochodu do garażu M. P., D. Z. (1) i R. D. udali się do swoich domów.

W dniu 18/19 marca 2014 roku w W. na ul. (...) został skradziony samochód marki H. (...) o nr rej. (...), gdzie ogólna wartość strat wyniosła 50 000 zł na szkodę S. R..

W dniu 25 kwietnia 2014 roku w W. na ul. (...) został skradziony samochód marki H. (...) o nr rej. (...) wraz ze znajdującymi się we wnętrzu pojazdu przedmiotami w postaci : dokumentów pojazdu, podręczników szkolnych, odzieży, zestawu noży, płyty CD, nawigacji (...), okularów, kluczy wraz z pilotem do mieszkania, gdzie ogólna wartość strat wyniosła 46 000 zł na szkodę P. S. i R. S..

W dniu 25 kwietnia 2014 roku w W. na ul. (...) został skradziony samochód marki H. (...) o nr rej. (...) wraz ze znajdującymi się we wnętrzu pojazdu przedmiotami w postaci : nawigacji (...), czapki, kuli ortopedycznych, etui na okulary T. F., pilota do garażu podziemnego, gdzie ogólna wartość strat wyniosła 50 000 zł na szkodę H. B. (1).

D. Z. (1), M. P. oraz R. D. zostali zatrzymani jako podejrzani o kradzież z włamaniem samochodów marki: H. (...) o nr rej (...), H. (...) o nr rej (...), H. (...) o nr rej (...) oraz H. (...) o nr rej. (...).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o analizę dowodów przeprowadzonych w toku procesu, a w szczególności o: wyjaśnienia oskarżonego R. D. (k. 959, k. 961, k. 174); częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. Z. (1) (k. 959 – 960, k. 71v – 72, k. 158v, k. 267, k. 288); częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (k. 960, k. 75v – 76, k. 153, k. 273, k. 290, k. 1018); zeznania świadków: Ł. N. (k. 165 – 166, a ujawnione na k. 961), H. B. (2) (k. 1001v, k. 111 – 111v), M. W. (2) (k. 1014, k. 5 – 6), wydruk z lokalizatora (...) (k. 2, k. 11 – 12), szkice odręczne (k. 10, k. 13, k. 99, k. 116, k. 137), protokołu zatrzymania (k. 23, k. 29, k. 31, k. 33)

D. Z. (1) ma 38 lat, jest bezdzietnym kawalerem, utrzymuje się z prac dorywczych, osiąga miesięczny dochód pomiędzy 800 – 1300zł, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Był uprzednio karany sądownie w tym także Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 10 listopada 2010 w sprawie IV K 1379/09 za przestępstwa podobne m.in. z art. 279 § 1 k.k., którą odbywał w okresie od 11 września 2008 do 10 listopada 2010 r.

(dane osobopoznawcze - k. 880, 172, karta karna - k. 1037 – 1039, odpis wyroku plus okresy odbywania kary – 193-197)

M. P. ma 39 lat, jest bezdzietnym kawalerem, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, osiąga dochód w wysokości 2 400zł miesięcznie, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Był uprzednio karany sądownie.

(dane osobopoznawcze - k. 880, 172, karta karna - k. 1034-1036)

R. D. ma 39 lat jest kawalerem, ma jedno dziecko w wieku 19 lat na które uiszcza alimenty, obecne odbywa karę pozbawienia wolności. Był uprzednio karany sądownie w tym także wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa z dnia 24 czerwca 2010r. w sprawie VIII K 204/09 przestępstwo podobne tj. z art. 278 § 1 którą odbył w całości do dnia 15 czerwca 2012r. Leczy się psychiatrycznie. Z wniosków obu opinii sądowo – psychiatrycznych wynika, że u oskarżonego biegli nie stwierdzili przewlekłej choroby psychicznej endogennej, upośledzenia umysłowego ani zespołu psychoograniczonego otępiennego. Biegli rozpoznali u R. D. reakcję sytuacyjną przygnębienną u osoby z osobowością nieprawidłową i uzależnienie od alkoholu w wywiadzie. Biegli stwierdzili, iż aktualny stan psychiczny pozwala badanemu na udział w postępowaniu procesowym, zaś jego stan psychiczny pozwala mu na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny. We wnioskach końcowych opinii z k 917 – 929 biegli wskazali nadto, że aktualnie R. D. nie znajduje się w stanie psychozy. Wobec faktu, iż R. D. był hospitalizowany w Oddziale Psychiatrii Sądowej Aresztu Śledczego W. M. w okresie 20.06.2016r. – 15.07.2016r. z rozpoznaniem osobowość nieprawidłowa F60.2, ZZA F10.2, Reakcja sytuacyjna F43, aktualnie biegli nie uznali za potrzebne poddania oskarżonego obserwacji sądowo – psychiatrycznej.

(dane osobopoznawcze - k. 879-880, 172, karta karna – k. 1040 – 1046, odpis wyroku plus okresy odbywania kary – 247-248, opinie sądowo – psychiatryczne k. 807 – 814, k. 917 - 929)

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony D. Z. (1) w dniu 15 maja 2014r. (k. 71v – 72) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (tj. do kradzieży po uprzednim włamaniu samochodu H. (...) o nr (...)). Wyjaśnił, że w dniu 14 maja 2014 r. ok. godz. 20:00 był z R. D. i M. P. na ul. (...). Wskazał, że wspólnie planowali kradzież samochodu marki H. (...). Wyjaśnił, że na miejsce kradzieży przyjechali samochodem marki B. (...), należącym do M. P.. Wskazał, że sprzęt do kradzieży samochodów zakupił uprzednio na portalu (...).pl. (...), że podczas kradzieży samochodu M. P. i R. D. stali po dwóch przeciwnych stronach ulicy celem obserwacji czy nikt nie idzie. Wskazał, że do samochodu podszedł sam, otworzył drzwi przy pomocy łamaka i odpalił samochód używając kluczyka serwisowego. Wskazał, że następnie do samochodu podbiegł R. D., wsiadł na miejsce kierowcy i odjechał w stronę Mostu S., zaś on razem z M. P. pobiegł do samochodu marki B., po czym wszyscy udali się na ul. (...) gdzie uprzednio R. D. i M. P. znaleźli garaż na przechowanie skradzionego samochodu. Wyjaśnił, że to on z M. P. dojechali pierwsi w umówione miejsce i oczekiwali tam na przyjazd R. D.. Wyjaśnił, że po zaparkowaniu samochodu w garażu każdy udał się do swojego domu. Skradziony samochód miał być zabrany następnego dnia przez bliżej nieustalonego mężczyznę o imieniu A. od którego mieli otrzymać 4 000zł. Wyjaśnił nadto, iż pod koniec kwietnia razem z M. P. dokonał kradzieży dwóch samochodów: H. (...) koloru brązowego - w godzinach popołudniowych z ul. (...) koloru czarnego – w godzinach wieczornych. Ponad powyższe przyznał, iż razem z M. P., w połowie marca 2014r. w pobliżu KP W. U. dokonał kradzieży samochodu marki H. (...) koloru biegłego. Wyjaśnił, że wszystkie cztery pojazdy były kradzione w taki sam sposób jak pierwszy i odstawiane na parking niestrzeżony przy ul. (...). Wyjaśnił, że za każdy z pojazdów mieli otrzymać od mężczyzny o imieniu A. 4 000zł. Wskazał, że żałuje że dokonywał kradzieży, kradł by mieć środki do życia. Nadto oskarżony złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy w trybie art. 335 k.p.k.

Słuchany ponownie w toku postępowania przygotowawczego oskarżony D. Z. (1) w dniach 16 maja 2014r. (k. 158v), 27 października 2014 (k. 267), i 5 listopada 2014r. (k. 288) przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów i potwierdził wyjaśnienia składane w dniu 15 maja 2014r. Wyjaśnił nadto, iż nie wie co stało się z rzeczami ze skradzionych samochodów.

Przesłuchany w toku rozprawy głównej oskarżony D. Z. (1) (k. 959 – 960) odmówił składania wyjaśnień, przyznał się do kradzieży samochodu H. (...), wskazał, że do kradzieży trzech pozostałych samochodów przyznał się na sugestię Policji. Wyjaśnił, że Policjanci wskazali mu, iż jeżeli przyzna się do pozostałych trzech samochodów wówczas będzie miał możliwość ukarania w trybie 335 k.p.k. i nie zostanie zastosowany względem niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania.

W toku rozprawy głównej w dniu 24 stycznia 2017 r. (k. 1018) odnosząc się do eksperymentu procesowego (k. 90-93) wskazał, że przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynów bowiem w zamian miał otrzymać wyrok w zawieszeniu. Wyjaśnił, że on nie wskazywał sam miejsc kradzieży tylko robili to policjanci. Wskazał, że wziął udział w eksperymencie bowiem miał obiecany wyrok w zawieszeniu.

Oskarżony M. P. słuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 15 maja 2014r. (k. 75v – 76) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (tj. do kradzieży po uprzednim włamaniu samochodu H. (...) o nr (...)). Wyjaśnił, że w dniu 14 maja 2014 r. razem z D. Z. (1) i R. D. udał się na (...) U. celem kradzieży samochodu marki H. (...). Wyjaśnił, że na miejsce kradzieży dojechali z M. jego samochodem marki B., zaś samochód który planowali ukraść stał na ul. (...). Wyjaśnił, że on z R. D. miał stać na „czatach”, zaś D. Z. (2) wsiadł do wnętrza samochodu. Wyjaśnił że kiery D. Z. (2) odpalił silnik H. (...) do samochodu wsiadł R. D. i odjechał nim do M., zaś on razem z D. Z. (2) wrócili do samochodu B. i również udali się do M. do mężczyzny o imieniu Ł., gdzie pod wiatą zostawili samochód marki H. (...). Skradziony samochód miał następnie trafić do bliżej nieustalonego mężczyzny o imieniu A.. Wskazał, że miał otrzymać 1500 zł. Nadto oskarżony złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy w trybie art. 335 k.p.k. Wyjaśnił nadto, iż pod koniec kwietnia razem z D. Z. (1) dokonał kradzieży dwóch samochodów: H. (...) koloru brązowego - w godzinach popołudniowych z ul. (...) koloru czarnego – w godzinach wieczornych. Ponad powyższe przyznał, iż razem z D. Z. (1), w połowie marca 2014r. w pobliżu KP W. U. dokonał kradzieży samochodu marki H. (...) koloru biegłego. Wyjaśnił, że wszystkie cztery pojazdy były kradzione w taki sam sposób jak pierwszy i odstawiane na parking niestrzeżony przy ul. (...). Wyjaśnił, że za każdy z pojazdów miał odbierać mężczyzna o imieniu A.. Wskazał, że żałuje, iż dokonywał kradzieży, kradł by mieć środki do życia. Nadto oskarżony złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy w trybie art. 335 k.p.k.

Słuchany ponownie w toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. P. w dniach 16 maja 2014r. (k. 153), 27 października 2014 (k. 273), i 4 listopada 2014r. (k. 290) przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów i potwierdził wyjaśnienia składane w dniu 15 maja 2014r. Wyjaśnił nadto, iż nie wie co stało się z rzeczami ze skradzionych samochodów.

Przesłuchiwany na rozprawie głównej w dniu 3 listopada 2016 r. oskarżony M. P. przyznał się do kradzieży samochodu M. H. (...). Wyjaśnił, że policjanci powiedzieli im że albo przyznają się do kradzieży czterech H. albo będą tymczasowo aresztowani. Wskazał, że to policjanci powiedzieli im gdzie te samochody były i wozili ich kolejno w te miejsca. Wyjaśnił, że ukradł H. (...) ponieważ stracił pracę.

W toku rozprawy głównej w dniu 24 stycznia 2017 r. (k. 1018) odnosząc się do eksperymentu procesowego (k. 94-96) wskazał, że nie chciał się przyznać do wszystkich zarzucanych mu czynów ale funkcjonariusze powiedzieli, że D. Z. (1) się przyznał, zatem wystarczy jak on potwierdzi. Wyjaśnił, że wie gdzie jest ul. (...) bo tam ukradł H. (...) natomiast pozostałych ulic nie zna, były mu wskazane przez policjantów. Wyjaśnił, że w zamian za to, że przyznają się do pozostałych trzech samochodów mieli dostać wyrok w zawieszeniu, zaś w przeciwnym razie mieli zostać resztowani.

Oskarżony R. D. przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 16 maja 2014r. (k. 174) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 14 maja 2014r. koło godz. 17:00 na nr 511-393-114 zadzwonił do niego M. P. z zapytaniem czy załatwi garaż, żeby wstawić tam samochód oraz czy przejechałby skradzionym samochodem z miejsca kradzieży do garażu. Miał za to otrzymać 1 000 zł. Wskazał, że M. P. oraz D. Z. (1) przyjechali pod jego miejsce zamieszkania tego samego dnia o godz. 20:00 i stamtąd udali się do Ł. N. na ul. (...) gdzie znajdował się garaż, w którym mieli zostawić skradziony samochód. Następnie wszyscy trzej przejechali samochodem marki B. na U., zaparkowali samochód po czym pieszo udali się dwie – trzy przecznice dalej celem dokonania kradzieży. Wyjaśnił, że on z M. P. stali na parkingu przy bloku osiedlowym zaś D. Z. (3) udał się do samochodu marki H. (...), po chwili otworzył ją i wsiadł do niej. Wyjaśnił, że następnie sam wsiadł do H. (...) zaś D. Z. (1) z M. P. wrócili do samochodu marki B. po czym oba samochody udały się na ul. (...), gdzie on wjechał do garażu. Wskazał, że zostawił tam samochód po czym wyszedł na ulicę i czekał aby M. P. podwiózł go do domu.

R. D. składając wyjaśnienia w toku rozprawy głównej w dniu 3 listopada 2016 r. (k. 959) przyznał, że prowadził skradziony samochód jednak go nie ukradł bowiem nie umie kraść samochodów. Nadto wyjaśnił uzupełniająco (k. 961), iż policja proponowała mu, żeby przyznał się również do kradzieży innych samochodów marki H. i także straszyli go sankcjami jednakże on się nie przyznał.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, w sprawie niniejszej nie było żadnych wątpliwości, że oskarżeni D. Z. (4), M. P. i R. D. działając wspólnie i w porozumieniu dopuścili się kradzieży po uprzednim włamaniu samochodu marki H. (...) o nr rej (...) wraz ze znajdującymi się w nim rzeczami w postaci płyt CD, nawigacji (...), rocznika i miski dla psa, apteczki, map, parasolki, koła zapasowego z kluczami do jego wymiany, gaśnicy, dwóch puszek farby S., obrazka malowanego farbą olejną, gdzie ogólna wartość strat wyniosła 65 000 zł na szkodę M. W. (1).

Bezspornym pozostaje w niniejszej sprawie, iż oskarżeni dopuścili się w/w zarzucanego im czynu. D. Z. (4), M. P. i R. D. zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i w toku rozprawy głównej przyznali się do popełnienia tego czynu i szczegółowo opisali przebieg zdarzenia z uwzględnieniem poszczególnych ról każdego z nich, a także ram czasowych. Wyjaśnienia oskarżonych pozostają w tym zakresie spójne, logiczne, w pełni korespondują ze sobą i uzupełniają się wzajemnie, nadto żaden z oskarżonych nie umniejsza swojej roli w dokonanym przestępstwie a wszyscy rzeczowo opisują przebieg zdarzenia, który to w ocenie Sądu stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie stanu faktycznego. Wyjaśnienia oskarżonych w zakresie w/w czynu znajdują także pełne potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w tym w szczególności wydruku z lokalizatora (...) (k. 2, k. 11 – 12), co do ram czasowych i miejsca przechowania samochodu, wspartego także zeznaniami świadka M. W. (2) (k. 1014, k. 5 – 6) oraz zeznaniami świadka Ł. N. (k. 165 – 166, a ujawnione na k. 961). R. D. wskazał wprawdzie, iż nie ukradł samochodu, bowiem nie potrafi kraść samochodów, a jedynie prowadził skradziony uprzednio samochód jednakże nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, iż swoim zachowaniem wypełnił on znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. (o czym szczegółowo poniżej)

Zdaniem Sądu w odniesieniu do czynów z pkt I, II, IV i V zarzucanych D. Z. (4) i M. P. pojawiły się niedające się usunąć wątpliwości. Bezsprzeczny pozostaje fakt, iż obaj oskarżeni przyznali się do popełnienia w/w czynów w toku postępowania przygotowawczego, w toku postępowania sądowego wyjaśnili jednak, iż zrobili to w zamian za niestosowanie przeciwko nim środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania oraz karę pozbawienia wolności w zawieszeniu za wszystkie zarzucane im czyny. Odnosząc się z kolei do eksperymentu procesowego obaj oskarżeni wyjaśnili, iż to funkcjonariusze wskazali im miejsca, z których miały być skradzione pozostałe samochody. Wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie pozostają spójne i logiczne, a także uzupełniają się wzajemnie, nadto na uwagę Sądu zasługuje fakt, iż w niniejszej sprawie nie składano wniosku o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania ani wniosku o inne środki zapobiegawcze pomimo faktu, że oskarżony D. Z. (1) popełnił zarzucany mu czyn w warunkach recydywy.

Nadto wersję D. Z. (1) i M. P. dodatkowo potwierdzają wyjaśnienia złożone w toku rozprawy głównej przez R. D., w zakresie w jakim wskazał, że również jemu proponowano przyznanie się do popełnienia dodatkowych kradzieży, jednakże on nie przystał na tę propozycje. Wątpliwości Sądu w tym zakresie budzi także treść wyjaśnień oskarżonego D. Z. (4) i M. P. złożonych w toku postępowania przygotowawczego w odniesieniu do czynów od popełnienia, których Sąd ich uniewinnił. Wskazać należy, iż obaj oskarżeni w takich samych słowach, niemal przy użyciu tych samych sformułowań oraz na tym samym etapie składania wyjaśnień na Policji przyznali się do dokonania tych trzech dodatkowych kradzieży. Nie umknęło uwadze Sądu, iż w protokole zatrzymania obu oskarżonych (k.31 i 33) wpisano jako przyczynę zatrzymania dokonanie kradzieży 4 samochodów marki H., gdzie wymieniono ich numery rejestracyjne oraz numery za jakimi były prowadzone te postępowania we właściwych jednostkach Policji i nastąpiło to, zanim oskarżeni zostali przesłuchani i złożyli pierwsze wyjaśnienia. Nie budzi wątpliwości, iż funkcjonariusze wykonujący czynności operacyjne dot. rozpracowywania spraw kradzieży pojazdów mieli wiedzę o skradzionych pojazdach z tego terenu, jednak w zestawieniu z tym, co twierdzili oskarżeni, znaczące jest wpisanie w ten protokół tylko tych czterech pojazdów do których kradzieży mieli się później przyznać ci oskarżeni. Nadto, w odniesieniu do czynu z dnia 14 maja 2014 r. dotyczącego kradzieży samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) oskarżeni szczegółowo wyjaśnili cały przebieg zdarzenia. Zaś w odniesieni do pozostałych zarzucanych im czynów, wyjaśnienia te były lakoniczne, zawierały jedynie podstawowe fakty dotyczące skradzionych samochodów oraz ogólne stwierdzenie, iż kradzieży tych dokonali w taki sam sposób w jaki dokonali kradzieży samochodu M. H. (...) o nr rej. (...). Brak jest jakichkolwiek innych dowodów w niniejszej sprawie, iż to faktycznie oskarżeni dopuścili się kradzieży samochodów marki H. (...) o nr rej. (...), H. (...) o nr rej (...) i H. (...) o nr rej. (...). Żadna z pokrzywdzonych osób nie była świadkiem kradzieży pojazdu, nadto nie zabezpieczono żadnych śladów na miejscu zdarzenia, które poddane weryfikacji i ocenie pozwoliłyby na powiązanie tych obu oskarżonych z tym kradzieżami. Nie umknęło również uwadze Sądu, iż oskarżony D. Z. (1) popełnił zarzucany mu czyn w warunkach powrotu do przestępstwa, zatem brak było możliwości wymierzenia mu tzw. kary wolnościowej, zaś popełnienie każdego kolejnego czynu sutkowałoby zapewne wyższym wymiarem kary. W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy i brak możliwości wzbogacenia go o elementy, które pozwoliłyby ustalić konkretne czynności wykonawcze, które można by przypisać oskarżonym w ramach zarzucanych im przestępstwa, zgodnie z zasadą domniemania niewinności, niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych.

Brak jest również możliwości oceny wyjaśnień oskarżonych przez pryzmat zeznań funkcjonariuszy policji P. O. (k. 1002), Ł. P. (k. 1002 – 1002v), K. M. (k. 1015 – 1016), B. Z. (k. 1016 – 1017), R. M. (k. 1017 – 1018), J. B. (k. 1018 – 1020), G. B. (k. 1206 – 1207) świadkowie ci opisali wprawdzie szczegółowo procedury obowiązujące w toku przesłuchania podejrzanych, jednakże żaden z nich nie pamiętał (co z uwagi na upływ czasu i charakter wykonywanych obowiązków nie jest niczym dziwnym) lub nie miał wiedzy dotyczącej szczegółów przesłuchania oskarżonych, a tym samych nakłaniania ich do przyznania się do dodatkowych czynów oraz brakiem środka zabezpieczającego w postaci tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności w zawieszeniu w zamian za przyznanie się do winy do czynów zarzucanych oskarżonym D. Z. (4) i M. P. w pkt I, II, IV i V aktu oskarżenia.

Sąd ocenił zeznania świadków H. B. (1) i M. W. (1) jako wiarygodne jednakże mające mało istotne znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy. Świadkowie ci wskazali miejsca kradzieży swoich samochodów oraz opisali przedmioty jakie znajdowały się w pojazdach, jednakże nie byli świadkami kradzieży, nie znają także oskarżonych, zatem ich zeznania okazały się przydane dla sprawy jedynie w zakresie czasu i przedmiotu kradzieży.

Odnosząc się z kolei do zeznań świadków H. S. i M. J., którzy to świadkowie zaprzeczyli jakoby znali oskarżonych D. Z. (4) i M. P. czy też „współpracowali” z nimi. Świadkowie ci nie mieli wiedzy dotyczącej niniejszego postępowania dlatego Sąd ocenił ich zeznania jako nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu obie opinie biegłych z zakresu psychiatrii zostały sporządzone rzetelnie, przez osoby posiadająca odpowiednią wiedzę fachową, na podstawie badania oskarżonego R. D. oraz dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy. Nadto, ostatecznie, żadna ze stron nie zakwestionowała ich wniosków. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał je za w pełni wiarygodne i rzetelne.

Sąd uznał za wiarygodne i uczynił podstawą ustalenia stanu faktycznego protokół eksperymentu procesowego D. Z. (1) z k.90-93 oraz protokół eksperymentu procesowego M. P. z k. 94-96 jedynie w zakresie w jakim dotyczą one kradzieży (...) o nr rej. (...) bowiem jedynie w tym zakresie zostało udowodnione, iż oskarżeni popełnili zarzucany im czyn, zaś protokoły eksperymentu w tym zakresie stanowią odzwierciedlenie faktycznego działania oskarżonych. W pozostałym zakresie Sąd nie wziął protokołów eksperymentu pod uwagę ze względu na niedające się usunąć wątpliwości w odniesieniu do kradzieży pozostałych samochodów. W ocenie Sądu również protokoły eksperymentu procesowego oceniane wespół z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym nie pozwalają na przypisanie winy oskarżonym.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne pozostałe dokumenty dołączone do akt sprawy i uczynił je podstawą poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, mocy dowodowej i pochodzenia od uprawnionych organów, zaś Sąd nie znalazł podstaw aby czynić to z urzędu.

Przestępstwo opisane w art. 279 § 1 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, które to znamię połączone zostało z drugim znamieniem czasownikowym, opisanym za pomocą pojęcia "z włamaniem". Na kradzież z włamaniem składają się dwie czynności sprawcze powiązane przyczynowo: najpierw sprawca włamuje się, następnie zaś wykonuje czynność zaboru [M. K., P. K. (w:) Kodeks karny..., red. A. Z., t. 3, s. 80-81; wyrok SN z dnia 23 lutego 2000 r., IV KKN 172/99, LEX nr 51140]. W rozumieniu art. 11 § 1 k.k. oba te zachowania stanowią jeden, ten sam czyn. W przedmiotowej sprawie oskarżeni włamali się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) za pomocą tzw. łamaka, następnie odpalili go przy pomocy kluczyka serwiskowego i ukradli.

Przestępstwo kradzieży z włamaniem może być dokonane tylko z zamiarem kierunkowym, zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. W przedmiotowym stanie faktycznym wskazać należy, że oskarżonym można przypisać zamiar bezpośredni zarówno na płaszczyznie intelektualnej, jak i woluntatywnej. Chcieli dokonać kradzieży z włamaniem, przygotowali się do tego wcześniej wyposarzając się w odpowiedni do tego sprzęt oraz ustalając miejsce przechowania skardzionego samochodu.

Nadmienić należy, że zgodnie z materialno-obiektywną koncepcją współsprawstwa dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby wszyscy współsprawcy zrealizowali znamiona przestępstwa. Wystarczy, by udział współsprawcy polegał na istotnym przyczynieniu się do popełnienia przestępstwa, choćby nawet własnoręcznie nie wykonał on żadnej z czynności opisanej w znamionach. Z tego względu, należy przyjąć, że także R. D., choć stał jedynie "na czatach" i prowadził skardziony samochód oraz M. P. stojąc jedynie na czatach odpowiadają za działanie wspólne i porozumieniu z D. Z. (1). Materiał dowodowy bezspornie wskazuje, iż oskarżeni realizując wspólnie podjęty zamiar kradzieży z włamaniem, współdziałali ze sobą w ramach przyjętego w/w podziału ról. Oskarżeni wspólnie podjęli zamiar kradzieży, poszukiwali właściwego przedmiotu zaboru, a gdy go znależli wspólnie podjęli decyzję o jego kradzieży i razem przybyli na jej miejsce, jak i z niego się oddalili, pozostawiając skradziony pojazd w wcześniej ustalonym miejscu.

W stosunku do D. Z. (1) i R. D. konieczne było przyjęcie kwalifikacji w zw. z art. 64 § 1 k.k., ponieważ oskarżeni popełnili umyślnie przestępstwa podobne w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności w innych sprawach, w których przedmiotem zamachu także była własność i inne prawa majątkowe.

Oskarżeni D. Z. (1), M. P. i R. D. są osobami dojrzałymi, zdrowymi i nie zachodziły żadne przesłanki, które nakazywałyby przyjąć, że nie można im przypisać winy w zakresie zarzuconych im w pkt III, VI i VII części wstępnej wyroku czynu. Oskarżeni popełnił zarzucony im czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Nadto ich zachowaniu, przyświecał cel osiągnięcia korzyści majątkowej. Stopień ich winy należy ocenić jako znaczny, gdyż oskarżeni – jako osoby dorosłe, z pewnym już doświadczeniem życiowym, wcześniej karane - mieli pełną świadomość konieczności poszanowania porządku prawnego, do czego się jednak nie zastosowali. Również stopień społecznej szkodliwość czynu Sąd ocenił jako znaczy. Czyny oskarżonych godziły bowiem w ważne dobro chronione prawem jakim jest mienie. Ponadto swoim zachowaniem oskarżeni pokrzywdził inną osobę i spowodowali powstanie dosyć znacznych szkód.

Wymierzając oskarżonym karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i § 2 k.k. i uwzględnił zarówno okoliczności wpływające obciążająco jak i łagodząco na jej wymiar.

Sąd wymierzył oskarżonemu D. Z. (1) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony popełnił zarzucany mu czyn w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – z chęci zysku. Licząc na łatwy zarobek oskarżony okazał rażące lekceważenie dla cudzej własności. Analiza karalności oskarżonego prowadzi do przekonania, że jego dotychczasowa przestępcza działalność świadczy niezbicie o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego. Oskarżony obrał sobie drogę życiową związaną z popełnianiem przestępstw. Najistotniejszą okolicznością obciążającą jest działanie w warunkach recydywy. D. Z. (1) wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w W. z dnia 10.11.2010 r., sygn. akt IV K 1379/09, został skazany na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności za przestępstwa m.in. z art. 279 § 1 k.k., którą odbywał w okresie od 11 września 2008r. do 10 listopada 2010r.,

Jedynymi okolicznościami łagodzącymi było przyznanie się do winy, skrucha oraz trudna sytuacja majątkowa.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, uznając, że jedynie kara pozbawienia wolności w powyższym wymiarze jest w stanie osiągnąć wobec oskarżonego swoje cele. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną i wymierzona kara ma za zadanie, nie tyle wychowanie oskarżonego, o czym trudno w jego przypadku mówić, a stanowić ma sprawiedliwą odpłatę za popełnione przestępstwa.

Zdaniem Sądu kara pozbawienia wolności we wskazanym wymiarze jest karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości, a także osiągnie ona cel prewencyjny wobec oskarżonego oraz spełni wymóg kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Biorąc pod uwagę to, iż oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną należało uznać, że brak poszanowania dla prawa stanowi ugruntowaną linię życiową oskarżonego. Brak jest w związku z tym możliwości postawienia wobec oskarżonego jakiejkolwiek pozytywnej prognozy kryminologicznej pozwalającej na chociażby hipotetyczne przyjęcie, że nie popełni on ponownie przestępstwa.

Z podobnych względów Sąd wymierzył oskarżonemu R. D. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżonemu przyświecał cel osiągnięcia korzyści majątkowej – miał bowiem otrzymać 1 000zł. Wykazał tym samym rażący brak poszanowania dla cudzej własności, nie licząc się z konsekwencjami swojego działania. Z danych o karalności oskarżonego wynika, iż był on wielokrotnie karany, zaś popełnianie przestępstw stanowi jego ugruntowaną drogę życiową. Najistotniejszą okolicznością obciążającą jest działanie w warunkach recydywy. R. D. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 24.06.2010r., sygn. akt VIII K 204/09 został skazany na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., którą odbył w całości do dnia 15 czerwca 2012r. Nie ulega przy tym wątpliwości iż przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i 279 § 1 k.k. stanowią przestępstwa podobne, oba bowiem godzą w dobro chronione prawem jakim jest mienie

Oskarżony w toku rozprawy głównej nie przyznał się wprawdzie do winy wskazując, że on nie ukradł samochodu, a jedynie stał „na czatach” i prowadził skradziony samochód jednakże w ocenie Sądu nie umniejszał on swojej roli a przedstawił przebieg zdarzenia odzwierciedlający poczynione ustalenia faktyczne, co Sąd uznał za okoliczność łagodzącą. Nadto za okoliczności łagodzące należy uznać skruchę oraz trudną sytuacja majątkową oskarżonego.

Wymierzona oskarżonemu kara jest karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości, a także osiągnie ona cel prewencyjny wobec oskarżonego oraz spełni wymóg kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Biorąc pod uwagę to, iż oskarżony był wielokrotnie karany, w tym także za przestępstwa podobne, zaś brak poszanowania prawa stanowi jego ugruntowaną linię życiową, brak jest w ocenie Sądu możliwości postawienia wobec oskarżonego jakiejkolwiek pozytywnej prognozy kryminologicznej pozwalającej na chociażby hipotetyczne przyjęcie, że nie popełni on ponownie przestępstwa.

W odniesieniu do oskarżonego M. P., okolicznością obciążającą stanowiła uprzednia karalność oskarżonego, działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, znacznie pokrzywdzenie M. W. (1). Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się do winy oskarżonego oraz szczegółowe opisanie okoliczności towarzyszących kradzieży, a także skruchę wyrażoną przez oskarżonego i jego sytuacje majątkową.

W ocenie Sądu kara w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat wymierzona w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. spełni swoje cele prewencyjne, tak w zakresie oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Kara w powyższym wymiarze, w ocenie Sądu, winna uświadomić oskarżonemu konieczność przestrzegania porządku prawnego oraz nieopłacalność zachowań porządek ten ewidentnie łamiących. Nie umknęło uwadze Sądu, że oskarżony był już uprzednio karany, jednak czas który upłynął od ostatniego popełnionego przez niego przestępstwa, za które został skazany pozwala na przypuszczenie, iż popełnianie przestępstwa nie jest ugruntowaną liną życiową tego oskarżonego. Sąd doszedł do przekonania, że niezasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu koniecznym jest zastosowanie wobec oskarżonego 3 - letni okresu próby, biorąc pod uwagę znaczną społeczną szkodliwość i winę oskarżonego, a także uprzednią karalność. Celowym jest bardziej długotrwała kontrola poprawności jego postępowania.

Obok kary pozbawienia wolności, mając na uwadze, że oskarżeni popełnili przestępstwo przeciwko mieniu, Sąd wymierzył oskarżonym karę 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 10 zł każda. W ocenie Sądu kara grzywny w takiej wysokości nie będzie stanowić nadmiernej dolegliwości dla oskarżonych, zaś w odniesieniu do M. P. będzie stanowiła jedyną realną reakcję na popełniony przez oskarżonego czyn.

Odnosząc się z kolei do czynów zarzucanych oskarżonym D. Z. (1) i M. P. w pkt I, II, IV i V Sąd nie dysponował żadnymi dowodami, które mogłyby skutecznie podważyć wersję oskarżonych, negujących swoje sprawstwo. Sąd kierując się zatem zasadą wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, opisanych w pkt I, II, IV i V części wstępnej wyroku.

Podkreślić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie wykazano co prawda w sposób jednoznaczny niewinności oskarżonych w tym zakresie. Jednak z drugiej strony - co równie istotne – na podstawie wszechstronnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przede wszystkim zeznań funkcjonariuszy Policji interweniujących i pokrzywdzonych nie udowodniono oskarżonym D. Z. (1) i M. P., w sposób nie budzący wątpliwości, że są oni winni zarzucanych im czynów kradzieży z włamaniem samochodów marki H. (...) o nr rej. (...), H. (...) o nr rej. (...) i H. (...) o nr rej. (...).

Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności. Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej– to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

W przedmiotowej sprawie – jak już wyżej wspomniano - istnieje wiele opisanych wyżej wątpliwości dotyczących czynów zarzucanych oskarżonym D. Z. (4) i M. P. w pkt I, II, IV i V aktu oskarżenia, których pomimo przeprowadzenia na etapie postępowania sądowego wszelkich dostępnych dowodów, i pomimo przeprowadzenia gruntownej analizy całego dostępnego materiału dowodowego, nie da się wyjaśnić. Zgodnie z zasadą in dubio pro reo w takiej sytuacji nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Podkreślić jeszcze raz należy, iż w przedmiotowej sprawie nie wykazano co prawda niewinności oskarżonych, jednak na podstawie wszechstronnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego nie udowodniono oskarżonym, w sposób nie budzący wątpliwości, że są winni zarzucanego im czynu.

Z uwagi na powyższe należało oskarżonych M. P. i D. Z. (1) uniewinnić od popełnienia zarzucanych im czynów kradzieży z włamaniem opisanych w pkt I, II, IV i V części wstępnej wyroku.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. należało zwrócić osobom uprawnionym dowody rzeczowe ujęte w wykazie dowodów rzeczowych znajdującym się na k. 275 poz. 5,6.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. zaliczył oskarżonemu M. P. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach od 15 maja 2014 r. do dnia 16 maja 2014 r. zaokrąglając do pełnego dnia przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny, zaś oskarżonym D. Z. (1) i R. D. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres zatrzymania od 15 maja 2014 r. do dnia 16 maja 2014 r. zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. K. kwotę 1.008,00 zł plus podatek VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu R. D. z urzędu, adw. K. Z. kwotę 1.428,00 zł plus podatek VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. P. z urzędu i adw. E. K. kwotę 1.080,00 zł plus podatek VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu D. Z. (1) z urzędu, bowiem koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Sąd zwolnił oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, bowiem w ocenie Sądu prym należało przyznać karze grzywny, zaś ponoszenie kosztów postępowania było by dla oskarżonych nadmiernym obciążeniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.