Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998 r. „o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych” (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), przyznał E. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, okresowo od 1 lipca 2016 roku do 31 lipca 2019 roku (decyzja k.80 akt ZUS).

W odwołaniu złożonym 28 sierpnia 2016 roku wnioskodawca wniósł o jej zmianę i przyznanie dalszego prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołujący wskazał, iż jego choroba jest bardzo ciężka, przewlekła i postępująca oraz nie rokuje poprawy (odwołanie k.2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując, że zgodnie z art. 107 ustawy z 17 grudnia 1998 r. „o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych” (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, prowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Z uwagi na to, że, orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 22 lipca 2016 roku, wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, brak jest podstaw do przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k.3).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca E. D. urodził się (...) (okoliczność bezsporna, wniosek o rentę k.1-4 akt ZUS ).

W okresie od 30 grudnia 2002 roku miał przyznane prawo do renty z tytułu początkowo częściowej a następnie od 1 lutego 2005 roku do 30 czerwca 2016 roku całkowitej niezdolności do pracy ( wniosek o wydanie orzeczenia, decyzje k.71, k.18, k.22, k.24, 27, k.33, k.51, k.67 akt ZUS ).

W dniu 1 czerwca 2016 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o przedłużenie prawa do renty (wniosek k.75 akt ZUS).

Wnioskodawca jest z zawodu technikiem komunikacji, ostatnio pracował jako dyspozytor ( wywiad zawodowy k.3 akt rentowych).

Lekarz orzecznik, orzeczeniem z dnia 29 czerwca 2016 roku, ustalił, iż wnioskodawca choruje na astmę oskrzelową z upośledzeniem wentylacji płuc dużego stopnia, nadciśnienie tętnicze, stan po alloplastyce obu stawów biodrowych: prawego w 2004 roku i lewego w 2005 roku, otyłość. Schorzenia te powodują częściową niezdolności do pracy, okresowo do 31 lipca 2019 roku (orzeczenie k.78 akt ZUS i opinia k. 43 dokumentacji lekarskiej akt ZUS ).

W dniu 29 sczerwca 2016 roku odwołujący złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ( sprzeciw k.44 ).

Komisja lekarska, orzeczeniem z dnia 22 lipca 2016 roku, potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika dodatkowo ustalając, iż wnioskodawca przeszedł operację zaćmy obu oczu. Również uznała, iż schorzenia te powodują częściową niezdolności do pracy, okresowo do 31 lipca 2019 roku (orzeczenie k.79 akt ZUS i opinia k.51-53 dokumentacji lekarskiej akt ZUS ).

Ubezpieczony cierpi na wieloletnie nadciśnienie tętnicze z przerostem lewej komory mięśnia serca, z frakcją wyrzutową lewej komory EF 63%, astmę oskrzelową, osteoporozę posteroidową, otyłość. Jest po alloplastyce obu stawów biodrowych. Schorzenia kardiologiczne powodują częściową niezdolność do pracy przy znacznym stopniu ograniczenia zdolności do wykonywania pracy zarobkowej (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr. n. med. B. Lao-G. k.15-16).

Odwołujący choruje na astmę oskrzelową steroidozależną z cechami przewlekłej obturacyjnej choroby płuc – zespół nakładania astmy/ (...) z utrwalonym upośledzeniem wentylacji płuc o charakterze obturacyjnym stopnia ciężkiego. Nakładają się na to powikłania wielonarządowe po wieloletniej steroidoterapii: nadciśnienie tętnicze, zespół (...), osteoporoza posteroidowa, zaćma posteroidowa. W stanie zdrowia ubezpieczonego nie wystąpiła istotna poprawa, która kwalifikowałaby do zmiany stopnia niezdolności do pracy. Schorzenia te powodują u niego nadal całkowitą, długotrwałą niezdolność do pracy, okresowo od 1 lipca 2016 roku do 31 lipca 2019 roku (opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii dr. n. med. A. M. k.17-19).

U ubezpieczonego występuje rzekomosoczewkowość obu oczu, niewidzenie OL – praktyczna jednooczność. Posługuje się tylko okiem prawym, które w optymalnych okularach ma pełną ostrość wzroku do dali i bliży, prawidłowe pole widzenia. Oko lewe głęboko niewidzące, pozostaje okiem towarzyszącym. Schorzenia te powodują częściową niezdolność do pracy na stałe (opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki R. M. k.21-22).

Wnioskodawca przeszedł obustronną alloplastykę całkowitą stawów biodrowych ( P 2004 i L 2005) w przebiegu jałowej posterydowej martwicy głowy kości udowych. Choruje również na osteoporozę posteroidową. Schorzenia te powodują trwałą cześciową niezdolność do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i rehabilitacji dr. n. med. E. B.).

Wnioskodawca posiada wymagane okresy ubezpieczeniowe (okoliczność bezsporna).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd w oparciu o art. 217 kpc nie uwzględnił wniosku pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu pulmonologii celem ustosunkowania się do zastrzeżeń organu rentowego, z uwagi na zgłoszenie go ze zncznym przekroczeniem zakreślonego terminu. Odpisy opinii zostały przesłane pełnomocnikowi organu rentowego w dniu 30 czerwca 2017 roku a doręczone 7 lipca 2017 roku (dowód doręczenia k.59) z zobowiązaniem do ustosunkowania się w terminie 7 dni. Akta rentowe zostały udostępnione na wniosek pełnomocnika ZUS w dniu 25 lipca 2017 roku. Zakreślony termin upłynął zatem 14 lipca 2017 roku, pełnomocnik nie wystapił bowiem o przedłużenie ww terminu w związku z wnioskiem o wypożyczenie akt. Gdyby nawet liczyć zakreślony termin od daty doręczenia akt rentowych to i tak termin upłynąłby w dniu 1 sierpnia 2017 roku, tymczasem pismo z zastrzeżeniami złożone zostało dopiero 29 sierpnia 2017 roku, w sytuacji gdy termin rozprawy wyznaczony został na dzień 14 września 2017 roku. Jego uwzględniene spowodowałoby konieczność odwołania bądź odroczenia rozprawy. Uznać zatem należy, iż zgłoszony został jedynie w celu przedłużenia postępowania.

Określona w art. 217 § 1 kpc zasada jednolitości rozprawy sprowadza się do tego, że cała rozprawa służy temu, aby strony mogły prezentować twierdzenia i dowody. Nie oznacza ona jednak, że okoliczność, kiedy strony przytaczają fakty i dowody w trakcie rozprawy, pozostaje nieistotna z punktu widzenia uwzględnienia tych faktów i dowodów przez sąd. Ustanowiony w art. 6 § 2 ciężar wspierania postępowania powoduje, że strony powinny prezentować materiał procesowy bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone szybko i sprawnie. Potencjalna możliwość powoływania faktów i dowodów aż do zamknięcia rozprawy w zestawieniu z art. 6 § 2 w istocie nie pozwala więc na to, aby strony czekały z ich powołaniem aż do tej chwili, względnie stopniowały to powołanie, lecz każdorazowo powinny to robić – w ramach granic przedmiotowych ciężaru wspierania postępowania – możliwie najszybciej, aby przyczynić się w ten sposób do skupienia materiału procesowego. Ustanowienie w art. 6 § 2 ciężaru wspierania postępowania powoduje w efekcie nałożenie na strony ciężaru takiego – w ujęciu czasowym – powoływania faktów i dowodów, aby postępowanie nie podlegało niepotrzebnemu przedłużeniu, lecz przebiegało szybko i sprawnie (por. K. Weitz, System koncentracji materiału procesowego według projektu zmian Kodeksu postępowania cywilnego (w:) K. Markiewicz, Reforma postępowania cywilnego w świetle projektów Komisji Kodyfikacyjnej, Warszawa 2011, s. 24–25 oraz uwagę 22 i n. do art. 6).

W warunkach procesu jako postępowania opartego na zasadzie kontradyktoryjności do wywiązywania się z tego ciężaru mają skłaniać strony w pierwszej kolejności unormowania przewidujące pominięcie spóźnionych twierdzeń i dowodów. Strona może zatem generalnie powoływać fakty i dowody aż do chwili zamknięcia rozprawy (art. 217 § 1), gdyż przeznaczona do tego jest cała rozprawa, ale w razie uchybienia art. 6 § 2 naraża się na to, że powołane przez nią fakty i dowody zostaną pominięte (odmiennie B. Karolczyk, Koncentracja materiału procesowego w postępowaniu cywilnym przed sądem pierwszej instancji, Warszawa 2013, s. 429; por. wyrok SA w Warszawie z dnia 7 lipca 2015 r., I ACa 1912/14, LEX nr 1782090 i wyrok SA w Katowicach z dnia 20 stycznia 2016 r., V ACa 448/15, LEX nr 1979350, w których regulację uprawniającą do pominięcia spóźnionych twierdzeń lub dowodów potraktowano jako odstępstwo od zasady dopuszczalności powoływania faktów i dowodów aż do zamknięcia rozprawy). Uzupełniające znaczenie mogą mieć w rozważanym kontekście regulacje przewidujące nałożenie na stronę niezależnie od wyniku sprawy obowiązku zwrotu kosztów procesu, wywołanych niesumiennym lub oczywiście niewłaściwym postępowaniem, którym jest w tym wypadku opóźnione powołanie faktów lub dowodów. ( Grzegorczyk, Paweł i Weitz, Karol. Art. 217. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V [online]. Wolters Kluwer, 2017-08-19 23:47 [dostęp: 2017-09-24 17:08]. Dostępny w Internecie: https://sip.lex.pl/#/komentarz/587717436/514876)

Jednocześnie Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową, opinii powołanych w sprawie biegłych lekarzy.

W ocenie sądu opinie wydane przez biegłych w niniejszej sprawie nie budzą wątpliwości bowiem biegli oceniali zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez wnioskodawcę kwalifikacji.

Opinie zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego wnioskodawcy oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Biegli określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy. W uznaniu Sądu opinie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji lekarskiej. W ocenie Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy w dostateczny sposób pozwoliły na wyjaśnienie wszystkich spornych okoliczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie jako zasadne skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach

składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania

tych okresów.

Niezdolną do pracy - w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach - jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji /art. 12/. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1 oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej, która dokonuje rozstrzygnięcia w formie orzeczenia /ust. 2a/. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji /ust. 3/.

Z dokonanych ustaleń wynika jednoznacznie, że zostały spełnione warunki do zmiany skarżonej decyzji i przyznania odwołującemu się prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, gdyż stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia z zakresu pulmonologii nadal wywołują taką niezdolność. Jego stan zdrowia nie polepszył się a rentę z tytułu całkowitej niezolności do pracy pobierał nieprzerwanie od 2005 roku.

Ostatecznie w sprawie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłego.

Sąd uznał opinię za w pełni przekonującą i oparł się na niej wydając orzeczenie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał E. D. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, okresowo od 1 lipca 2016 roku (dzień następny po dacie, do której poprzednio organ rentowy przyznał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy) do 31 lipca 2019 roku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z aktami rentowymi.

25 IX 2017 roku.