Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - mł. asp. Izabeli Giedrojć, sierż. szt. Piotra Drozdowskiego, mł. asp. Daniela Romańczyk

po rozpoznaniu w dniach: 14.12.2016r., 02.02.2017r., 08.03.2017 r. sprawy

1.  K. D.

syna J. i E. z d. D.

ur. (...) w B.

obwinionego o to, że:

W dniu 17 sierpnia 2016 roku około godz. 17:47 na drodze nr (...) na trasie T.- P. kierując samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na łuku drogi w lewo nie zachował należytej ostrożności i nie zastosował się do obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz zakazu zajmowania więcej niż jednego pasa ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z naprzeciwka pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 86§1 kw

2.  M. Z.

syna M. i M. z d. P.

ur. (...) w G.

obwinionego o to, że:

W dniu 17 sierpnia 2016 roku około godz. 17:47 na drodze nr (...) na trasie P.- T. kierując samochodem osobowym marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na łuku drogi w prawo nie zachował należytej ostrożności oraz nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, a w szczególności stanu i widoczności drogi, w wyniku czego po wyjechaniu zza zakrętu podczas hamowania stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86§1 kw

1.  Obwinionego K. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2.  Obwinionego M. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

3.  Zwalnia obwinionych od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 1017/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2016 roku około godz. 17:47 na drodze nr (...) na trasie T. K. D. kierował samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącym do jego ojca J. D.. Pasażerem pojazdu była na N. G.. Droga była śliska, po deszczu. Obwiniony znał tę trasę. Zbliżając się do łuku drogi w lewo zobaczył, że na jego pasie ruchu jest kałuża, którą postanowił ominąć, wobec czego zjechał na przeciwległy pas ruchu. W tym czasie zza zakrętu, z przeciwnego kierunku jazdy wyjechał samochód osobowy marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez M. Z.. Obwiniony również znał dobrze trasę, którą się poruszał. M. Z. nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, a w szczególności stanu i widoczności drogi, w wyniku czego po wyjechaniu zza zakrętu, widząc na swoim pasie ruchu pojazd kierowany przez K. D., zaczął hamować, stracił jednak panowanie nad prowadzonym samochodem i doszło do zderzenia obu pojazdów, kiedy K. D. zjeżdżał już na swój pas ruchu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień K. D. (k. 75v- 76, 78, 106), M. Z. (k. 76- 76v, 85, 106), częściowo zeznań J. D. (k. 77-77v, 7), J. K. (k. 78, 35), T. G. (k. 84- 84v), N. G. (k. 85: 8-9), M. R. (k. 105- 106), a także w oparciu o dowody tj.: notatka urzędowa k. 1-2, protokół oględzin k. 3 i 4, notatka k. 13, płyta ze zdjęciami k. 19, wydruk komputerowy zdjęć k. 20-22, płyta ze zdjęciami k. 41, wydruk komputerowy zdjęć k. 42 - 43, zdjęcia k. 74, kserokopia notatnika służbowych k. 92-96, 97-101 oraz materiał poglądowy złożony przez oskarżyciela posiłkowego na rozprawie w dniu 08.03.2017 r.

Obwiniony K. D. (k. 75v- 76, 78, 106) nie przyznał się do winy. Potwierdził, że w dniu zdarzenia kierował na trasie T.- P. samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącym do jego ojca J. D., a pasażerem pojazdu była na N. G.. Obwiniony podał, że tego dnia droga była śliska, po deszczu, że znał tę trasę i słyszał, że często dochodzi tu do licznych kolizji. Wyjaśnił, że zbliżając się do łuku drogi w lewo, na jego pasie ruchu był kałuża, którą postanowił ominąć i zjechał na przeciwległy pas ruchu. W tym czasie zza zakrętu, z przeciwnego kierunku jazdy wyjechał – poruszajmy się z dużą prędkością - samochód osobowy, który zaczął hamować, jego kierowca stracił jednak panowanie nad prowadzonym samochodem. K. D. podał, że zdążył już wrócić na swój pas ruchu, zjechać maksymalnie - jak pozwalały na to warunki drogowe - na pobocze, i zatrzymać swój samochód. Wówczas pojazd jadący z przeciwka uderzył w pojazd obwinionego.

Na wstępie podnieść należy, że droga, na jakiej doszło do zdarzenia, jest droga publiczną gminną ( notatka k. 13), wąską, tego z dnia – z uwagi na deszcz- miała śliską nawierzchnię, a na pasie jazdy, którym poruszał się obwiniony K. D. - była kałuża. Aby na drodze tej mogły wyminąć się bezkolizyjnie dwa pojazdy, ich prędkość musi być niewielka, a kierowcy powinni jechać maksymalnie przy swojej prawej krawędzi. Powyższe jest w sprawie niesporne, wynika zarówno z wyjaśnień obu obwinionych, jak i zeznań przesłuchanych świadków. Obaj obwinieni przyznali, że dobrze znali tę trasę. Niesporne jest również, iż K. D. zjechał na przeciwległy pas ruchu, albowiem chciał ominąć znajdującą się na jego pasie kałużę.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, K. D. zaniechał obowiązkowi jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz naruszył zakaz zajmowania więcej niż jednego pasa ruchu, przy czym, zdaniem Sądu - zachowanie obwinionego, w okolicznościach niniejszej sprawy - spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Podkreślić trzeba, iż manewru omijania kałuży obwiniony dokonał tuż przez zakrętem, a więc mając ograniczoną widoczność tego, co dzieje się na drodze przed nim. To właśnie manewr, jaki podjął K. D., był bezpośrednią przyczyną manewru, jaki podjął jadący z przeciwka kierowca samochodu H. (...) o numerze rejestracyjnym (...)- M. Z.. M. Z.- wyjeżdżając zza zakrętu - widząc na swoim pasie ruchu innych pojazd, podjął manewr hamowania, by uniknąć zderzenia pojazdów. W czasie jazdy nie zachowywał jednak należytej ostrożności oraz nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, a w szczególności stanu i widoczności drogi, w wyniku czego po wyjechaniu zza zakrętu podczas hamowania stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzył w jadący z naprzeciwka pojazd marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - czym również spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zdaniem Sądu wyjaśnienia K. D., iż przed zderzeniem pojazdów, zdążył on już zjechać na swój pas ruchu i zatrzymać pojazd maksymalnie przy prawym poboczu – nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony. Z wyjaśnień M. Z. wynika, iż w chwili uderzenie oba pojazdy były jeszcze w ruchu, a K. D. nie zdążył przed uderzeniem wrócić na swój pas ruchu, przy czym wyjaśnienia M. Z., korespondują z zeznaniami J. K. (k. 78, 35). Z całą mocą podkreślić jednak należy, że spowodowanie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym nastąpiło wcześniej, niż moment zderzenia pojazdów- i było skutkiem zachowania obu kierowców- o czym była mowa wyżej.

Z wyjaśnień M. Z. oraz K. D., a także z zeznań N. G. (k. 85: 8-9) wynika, że M. Z. jechał z prędkością, która nie była dostosowana do warunków panujących na drodze podobnie, jak stanu i widoczności drogi, na odcinku, gdzie doszło do zdarzenia- a które to okoliczności wynikają także z zeznań J. D. (k. 77-77v, 7), J. K. (k. 78, 35), T. G. (k. 84- 84v) i M. R. (k. 105- 106).

Przedłożona przez oskarżyciela posiłkowego dokumentacja fotograficzna w żadnej mierze nie podważa ustaleń dokonanych przez Sąd.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. W myśl art. 16 cyt. ustawy - kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny i jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni. Z kolei zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy - kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

W świetle dokonanej analizy stwierdzić należy, że K. D. kierując pojazdem nie zachował należytej ostrożności i nie zastosował się do obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz zakazu zajmowania więcej niż jednego pasa ruchu, zaś M. Z. prowadząc pojazd na łuku drogi w prawo nie zachował należytej ostrożności oraz nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, a w szczególności stanu i widoczności drogi, w wyniku czego po wyjechaniu zza zakrętu podczas hamowania stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem. W wyniku opisanych zachowań obu kierowców doszło do zderzenia ich pojazdów, a w konsekwencji do spowodowania przez każdego z obwinionych zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 kw ponosił sprawca, który poprzez zachowanie nienależytej ostrożności powoduje realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej.

Wina obwinionego w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowego wykroczenia dopuścił nieumyślnie tj. nie mając zamiaru jego popełnienia, popełniła je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, zagrożenie, jakie swoim zachowaniem obwiniony spowodował dla innych uczestników ruchu drogowego, wagę naruszonych przez obwinionego obowiązków, a także warunki osobiste, majątkowe sprawcy, jego dotychczasową niekaralność ( oświadczenie obwinionego k. 75). W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, na podstawie art. 86§1 w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał K. D. na karę grzywny w wysokości 200 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.