Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2016 roku w S.

sprawy z powództwa L. J. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 16 marca 2016 roku, sygn. akt I C 1147/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda L. J. (1) na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Mariola Wojtkiewicz SSR del. Grzegorz Orlonek

Sygn. akt II Ca 825/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016r. ( sygn.. I C 1147/12) Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wydanym w sprawie z powództwa L. J. (1) przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S., Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. o zapłatę:

1. umorzył postępowanie wobec Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W.,

2. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz pozwanego L. J. (2) kwotę 2972,82 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 4 listopada 2011r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r.,

3. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

4. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda L. J. (2) kwotę 257,25 zł tytułem kosztów procesu

5. nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 88,79 zł tytułem kosztów sądowych,

6. nakazał ściągnąć z zasądzonego roszczenia od powoda L. J. (2) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 15,60 zł tytułem kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

W dniu 27 lutego 2009 r. L. J. (1) zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę leasingu nr (...) dotyczącą samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...). W trakcie użytkowania przedmiotowego pojazdu przez L. J. (1) w dniu 3 sierpnia 2011 r. doszło do kolizji samochodowej, w której uszkodzeniu uległ tył pojazdu. Sprawcą była osoba legitymująca się w chwili szkody umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) S. A. z siedzibą w W..

W chwili zaistnienia kolizji samochód marki S. (...) posiadał gwarancję producenta, a warunkiem jej utrzymania była konieczność przeprowadzania wszystkich napraw w autoryzowanym serwisie (...). W tamtym czasie na terenie województwa (...) znajdował się tylko jeden autoryzowany serwis: (...) sp. z o.o. z siedzibą w S.. W serwisie tym L. J. (1) w sposób terminowy dokonywał również wszystkich przeglądów gwarancyjnych.

L. J. (1) zgłosił szkodę w (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S., a nadto zlecił prace naprawcze (...) sp. z o.o. z siedzibą w S.. W dniu pozostawienia uszkodzonego pojazdu zawarł również ze spółką umowę najmu na samochód zastępczy marki S. (...), będący pojazdem o klasę niższym niż oddany do naprawy samochód S. (...). Po przeprowadzeniu prac naprawczych dotyczących usunięcia uszkodzeń związanych z kolizją z dnia 3 sierpnia 2011 r. (...) sp. z o.o. wystawił na rzecz L. J. (1) fakturę VAT na łączną kwotę 13.648,05 zł. Wystawił również fakturę VAT na kwotę 1.976,59 zł dotyczącą usunięcia uszkodzeń przodu samochodu powstałych podczas kolizji z dnia 23 kwietnia 2010 r. Ponadto wystawiona została faktura za koszt najmu pojazdu na łączną kwotę 3.360 zł (16 dni za kwotę 210 zł).

Następnie Sąd Rejonowy ustalił, że decyzją z dnia 24 listopada 2011 r. (...) S.A. przyznało L. J. (1) odszkodowanie w łącznej kwocie 13.516,53 zł, na którą składały się następujące kwoty; 1.620 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego (9 dni x 180 zł) oraz 11.896,53 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu.

W dniu 22 marca 2012 r. (...) sp. z o.o. w W. oraz L. J. (1) zawarli porozumienie, w którym spółka przelała na L. J. (1) przysługującą jemu wobec (...) S.A. wierzytelność o wypłatę odszkodowania za szkodę z dnia 3 sierpnia 2011 roku.

W chwili dokonywania naprawy samochodu osobowego marki S. (...) w autoryzowanym salonie (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. obowiązywała stawka za roboczogodzinę w wysokości 180 zł netto to jest 221,40 zł brutto. Do chwili obecnej pozwany nie dokonał na rzecz powoda dopłaty odszkodowania. Koszt naprawy pojazdu marki S. (...) w celu przywrócenia do stanu sprzed szkody zaistniałej w dniu 3 sierpnia 2011 r., przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę obowiązujących w październiku 2011 r. w jedynym (...) serwisie (...) na terenie województwa (...) w wysokości 180 zł netto to jest 221,40 zł brutto, wynosi 14.442,70 zł brutto.

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki S. (...) w związku z kolizją z dnia 3 sierpnia 2011 r. wynosił 11 dni. Średnia stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego o klasie odpowiadającej pojazdowi, z którego powód korzystał przed wypadkiem, obowiązujące na rynku lokalnym miejsca zamieszkania powoda to kwota 235,24 zł brutto.

Naprawa przeprowadzona przy użyciu części nowych i oryginalnych nie doprowadziłaby do wzrostu wartości pojazdu w stosunku do stanu sprzed kolizji.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy stwierdził, że postępowanie w sprawie z powództwa L. J. (2) przeciwko pozwanemu Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych dotyczące szkody z dnia 23 kwietnia 2010 r. podlegało umorzeniu z uwagi na zawartą pomiędzy pozwanym a powodem ugodę sądową (art. 355 §1 kpc), natomiast powództwo przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S. dotyczące szkody z dnia 3 sierpnia 2011 r. zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawę prawną żądania zapłaty od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. pozwu stanowił przepis art. 822 k.c. Oceny prawnej zgłoszonego w sprawie roszczenia należało przy tym dokonywać przy uwzględnieniu art. 415 k.c.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że pozwany - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. zawarł ze sprawcą szkody na użytkowanym przez powoda pojeździe, umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył wysokości szkody powstałej w wyniku przedmiotowego zdarzenia i wiązał się z odmiennymi ustaleniami stron, co do wysokości koniecznych kosztów naprawy pojazdu oraz kosztów najmu pojazdu. Powód powoływał się w tym względzie na fakturę VAT za wykonaną naprawę pojazdu celem usunięcia uszkodzeń powstałych w dniu 3 sierpnia 2011 r. Również na fakturę VAT powoływał się celem wykazania kosztów najmu pojazdu zastępczego. (...) S.A. natomiast kwestionując zasadność poniesienia tak wysokich w jej ocenie kosztów powoływał się na treść prywatnej wyceny kosztów naprawy pojazdu powoda oraz średnie rynkowe stawki wynajmu pojazdów ustalone w jej ocenie na kwotę 180 zł. Nadto zaznaczył, że w jego ocenie powód może domagać się jedynie zwrotu kosztów naprawy za 9, a nie za 16 dni,

Z uwagi na okoliczność, że sprzeczne twierdzenia stron dotyczyły okoliczności o charakterze specjalnym sąd, dokonując ustaleń w tym zakresie, posiłkował się dowodem z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego.

Wnioski sformułowane przez biegłego były w ocenie sądu wyczerpujące i spójne. Opinia została sporządzona przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Po drugie, biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wreszcie zaś opinia biegłego była sformułowana w sposób precyzyjny, a konkluzje w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonywującą.

Skoro kwestią bezsporną pozostawała okoliczność, że samochód został doprowadzony do stanu sprzed szkody z dnia 3 sierpnia 2011 r., jak też, że naprawa w jedynym autoryzowanym serwisie spowodowana była koniecznością zachowania przez powoda przysługującej gwarancji. Przy tym zasadność poniesienia tych kosztów potwierdzona została wyliczeniami biegłego sądowego, sąd uznał za uzasadnione ustalenie wysokości zaistniałej po stronie powoda szkody w kwocie równej kosztom naprawy, tj. 13.648,05 zł. Skoro to właśnie powód jest osobą poszkodowaną, brak było, w ocenie sądu, podstaw do uznania, że powinien on dokonując naprawy zrezygnować z przysługującej jemu gwarancji i dokonać naprawy w nieautoryzowanym serwisie. Wręcz przeciwnie takie działanie spowodowałoby zaistnienie po jego stronie szkody w postaci utraconych korzyści, jakie wiązałyby się z utratą tejże gwarancji.

Odnosząc się natomiast do kosztów najmu pojazdu sąd, posiłkując się - nie kwestionowanymi przez strony - wnioskami biegłego sądowego, ustalił czasookres naprawy przedmiotowego samochodu na 11 dni. Sąd miał przy tym na względzie okoliczność, że serwis potrzebował czasu na zamówienie i otrzymanie części, jednakże jak zasadnie zauważył biegły sądowy w aktach sprawy brak jest dokumentów potwierdzających datę zamówienia i otrzymania części zamiennych. W sytuacji więc, gdy strona powodowa, zaniechała w tym względzie inicjatywy dowodowej, Sąd nie mógł ustalić dłuższego niż 11 dniowy czasookresu naprawy przedmiotowego pojazdu. Jeżeli zaś chodzi o stawkę za wynajem pojazdu zastępczego to Sąd przyjął kwotę 210 zł za dobę, to jest stawkę za którą pojazd wynajął powód, mając na względzie, iż zgodnie z opinią biegłego sądowego średnia stawka za wynajem pojazdu tej klasy co pojazd powoda wynosiła w okresie dokonywania na prawy kwotę 235,24 zł, a więc była wyższa od tej, którą zastosowano wobec powoda. Za wynajem pojazdu zastępczego Sąd zasądził kwotę 2310 zł.

Sąd uznał, że pozwane towarzystwo (...) nadal pozostaje zobowiązane wobec powoda do świadczenia odszkodowawczego z tytułu uszczerbku wywołanego uszkodzeniem pojazdu. Na kwotę tę składają się natomiast koszty najmu pojazdu (210 x 11 dni = 2320 zł) oraz koszty naprawy pojazdu (13.648,05 zł). Uwzględniając natomiast wypłacone już przez pozwanego odszkodowanie (1.620 zł tytułem najmu oraz 11.896,53 zł tytułem naprawy) Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2972,82 zł. i oddalił powództwo ponad tą kwotę, w punkcie trzecim.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Mogły one bowiem zostać naliczone od kwoty odszkodowania należnego w czasie, gdy odszkodowanie stało się wymagalne.

O kosztach postępowania przy uwzględnieniu wyniku procesu Sąd orzekł w punkcie czwartym wyroku w oparciu o przepisy art. 100 zd. 1 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2003 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, (t. j.: Dz. U. z 2013 r. Nr 490). Sąd uznał w sprawie stronę powodową za wygrywającą odnośnie 85% żądania. W punkcie piątym i szóstym działając na podstawie art. na art. 113 ust, 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r,, poz. 1025 t.j.) sąd w oparciu o zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów rozdzielił tymczasowo uiszczone przez Skarb Państwa koszty w kwocie 104,39 zł tytułem wynagrodzenia dla biegłego w stosunku w jakim strony wygrały postępowanie.

W wywiedzionej apelacji powód zaskarżył powyższe orzeczenie w części, tj. w zakresie pkt 3.. zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie niewszechstronnej i dowolnej, a nie swobodnej, oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, skutkujące nieuzasadnionym przyjęciem, że czas naprawy pojazdu powoda mógł wynosić maksymalnie 11 dni, a nie jak wynika to z załączonej do pozwu faktury VAT - 16 dni;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c., polegające na niewłaściwej ocenie dowodu w postaci opinii biegłego, bez uwzględnienia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkujące błędnym uznaniem, że określenie przez biegłego sądowego czasu naprawy pojazdu na 11 dni, w okolicznościach przedmiotowej sprawy było właściwe, mimo iż z przedłożonej faktury VAT wynikał inny czas niezbędnego najmu pojazdu zastępczego - do czego nie ustosunkował się biegły w wydanej przez siebie opinii;

- art. 227 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., poprzez bezzasadne wskazanie, iż powód zaniechał inicjatywy dowodowej w zakresie wykazania, że uzasadniony czas naprawy pojazdu stanowiącego jego własność wynosił 16 dni, podczas gdy w rzeczywistości powód sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodowemu - przedstawiając stosowną fakturę VAT, a ewentualną słuszność twierdzeń pozostających w opozycji do jej treści winna wykazać strona pozwana;

w konsekwencji czego doszło do naruszenia:

- art. 361 § 2 k.c. poprzez błędne uznanie, że strona powodowa nie spełniła wszystkich przesłanek wskazanych w ww. przepisie prawa i domaganie się przez nią zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zstępczego za okres 16 dni jest nieuzasadnione, podczas gdy koszty te były konieczne i w pełni zasadne oraz mieszczą się w zakresie szkody, do której naprawienia zobligowany jest ubezpieczyciel - w tym przypadku pozwany.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uwzględnienie powództwa również co do dalszej dochodzonej przez stronę powodową kwoty - 518,70 zł; 

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych:

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie do rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia, co do kosztów postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że Sąd trafnie uznał, że działania podjęte przez powoda - w szczególności zlecenie naprawy pojazdu danemu, konkretnemu serwisowi ( (...) sp. z o. o. (...)) były właściwe i konieczne. Mimo to, wywiedziona została błędna konkluzja, że nie sposób jest ustalić okresu naprawy przedmiotowego samochodu na czas dłuższy niż 11 dni. Taka konstatacja, w ocenie strony powodowej jest niewłaściwa i nie może zostać zaaprobowana. Wprawdzie biegły sądowy, na którego opinię powołano się w zaskarżonym orzeczeniu, we wnioskach końcowych ustalił czas potrzebny na naprawę pojazdu powoda na 11 dni, jednak w samej treści przedłożonej do akt sprawy opinii stwierdził on, iż: „(...) czas potrzebny na naprawę pojazdu mógł wynieść 11 dni. ” (str. 13. opinii), a także wskazał, że nie jest on w stanie podać, tj. że niemożliwym jest do ustalenia rzeczywisty czas trwania naprawy pojazdu powoda. Biegły zarazem nie określił czy czas wskazany w wystawionej powodowi fakturze VAT - 16 dni, mógł stanowić faktyczny okres koniecznego najmu pojazdu zastępczego. Ów 11-dniowy okres naprawy samochodu byłby realny tylko i wyłącznie przy wystąpieniu założeń przyjętych przez biegłego, tj. przykładowo - że zamówienie i odbiór części zamiennych nastąpiły w czasie 2-3 dni oraz że wskazane zamówienie odbyło się w dniu, w którym przyjęto pojazd do naprawy. Niestety, realnie, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, takie idealne hipotetyczne założenia, nie nastąpiły w obiektywnej rzeczywistości. Jak wynika z faktury przedłożonej przez powoda czas, w którym serwis wykonywał naprawę, a tym samym czas w którym powód realnie nie mógł korzystać ze swojego samochodu, wyniósł niewątpliwie 16 dni.

Zdaniem strony powodowej ww. czas nie może być uznany za zawyżony czy też niewspółmierny w okolicznościach niniejszej sprawy. Przede wszystkim, powód chcąc zachować gwarancję na samochód, do czego był uprawniony, a wręcz, jak wynika z zasad doświadczenia życiowego - zobligowany, nie miał możliwości wyboru serwisu, w którym dokona naprawy szkody. Z ustaleń Sądu meriti wynika, że w owym czasie (w momencie powstania szkody oraz jej naprawy) na terenie województwa (...) istniał tylko jeden (...) serwis (...), a zatem naprawa mogła się odbyć tylko w nim. Nieuprawnione i niedopuszczalne jest zatem wymaganie od powoda by naprawa trwała krócej - tj. tyle dni, ile wyliczył biegły, przyjmując, że w rzeczywistości wystąpiła idealna hipotetyczna sytuacja, w której np. zamówienie części następuje zaraz po przyjęciu auta do naprawy oraz części są dostępne i zamówienie jest realizowane po 2-3 dniach, czy też, że serwis wykonuje naprawy w soboty, a tylko niedziele są dniami wolnymi od pracy. Realnie bowiem bardzo rzadko się zdarza, aby występowała opisana powyżej, ta idealna sytuacja i wszystkie czynności związane z naprawą samochodu odbywały się w najkrótszym możliwym czasie.

Nie można zaakceptować sytuacji, w której powód, chcąc przyspieszyć i ułatwić ubezpieczycielowi postępowanie likwidacyjne, próbuje zrealizować wszystkie czynności bezgotówkowo i wykonanie naprawy powierza serwisowi, jest następnie zobligowany w ocenie Sądu I instancji, do przedłożenia dokumentów „potwierdzających datą zamówienia i otrzymania części zamiennych ” przez serwis wykonujący naprawę pojazdu (str. 9. uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W ocenie strony powodowej, za błędne należy uznać twierdzenie, że skoro powód zaniechał inicjatywy dowodowej w ww. zakresie, to niemożliwe jest ustalenie dłuższego czasu naprawy, a tym samym czasu niezbędnego najmu przez powoda pojazdu zastępczego, na okres dłuższy niż 11 dni. Taka implikacja jest niewłaściwa. Powód sprostał bowiem dążącemu na nim ciężarowi dowodowemu przedkładając fakturę VAT, wystawioną przez podmiot świadczący na jego rzecz usługi - (...) ( (...) Sp. z o. o.). W ocenie strony powodowej brak jest podstaw, aby uznawać, że w przedmiotowej sprawie zaszła idealna sytuacja opisana przez biegłego i że naprawa samochodu trwała 11 dni, podczas gdy z przedłożonego do akt sprawy dokumentu wynika, że zajęła ona 16 dni, a strona pozwana, poza ogólnym zaprzeczeniem, nie wykazała w żaden sposób, aby okres ten był nieprawdziwy

W odpowiedzi na apelację pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. wniósł o:

1. oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej;

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ocenionego bez przekroczenia granic określonych treścią art. 233 § 1 k.p.c., przy jednoczesnym uwzględnieniu stanowisk stron postępowania, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafnie określił ich prawne konsekwencje. Te ustalenia oraz ich prawną ocenę zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy w pełni podziela, przyjmując je za własne i uznając zarzuty apelacji za pozbawione racji.

Zarzuty podniesione w apelacji prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej sprawie strona powodowa kwestionuje zaskarżony wyrok w zakresie odpowiedzialności ubezpieczyciela za czas skorzystania z pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, w okresie gdy uszkodzony pojazd powoda oddany do autoryzowanego warsztatu oczekiwał na wykonanie kompleksowej naprawy. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, wsparta dokumentacją z akt szkody wskazuje, że Sąd Rejonowy doszedł do słusznej konstatacji, iż czasookres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego w przedmiotowej sprawie był uzasadniony przez okres jedynie 11 dni.

W toku całego postępowania, pozwany co do zasady nie kwestionował prawa poszkodowanego do skorzystania z samochodu zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, nie zgłaszał zastrzeżeń do dobowej stawki najmu, jednakże sporna była kwestia uzasadnionego czasu naprawy.

Powołać w tym miejscu należy ugruntowany już w orzecznictwie pogląd, że obowiązkiem sprawcy szkody (a więc i jego ubezpieczyciela) jest zwrócenie poszkodowanemu kosztów najmu pojazdu zastępczego za cały okres, w jakim z przyczyn leżących po stronie sprawcy szkody i ubezpieczyciela nie mógł on korzystać ze swojego pojazdu lub nie otrzymał za ów pojazd należnego, pełnego odszkodowania. Szkoda w tym zakresie pozostaje wszak w adekwatnym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. związku przyczynowym ze zdarzeniem, wskutek którego poszkodowany ze swojego (lub nabytego w jego miejsce) samochodu nie mógł korzysta (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 31 stycznia 2014r. sygn. I ACa 918/13; L.). Jednakże, nie jest tak, że pozwany nie może bronić się przed wysokością dochodzonej od niego szkody, szczególnie gdy uważa, że uzasadniony czas naprawy z różnych przyczyn był niezasadnie wydłużony.

W takim stanie rzeczy rzeczą naturalną i prawidłową było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczności uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowanego, co też Sąd I instancji uczynił. W oparciu o dowód z opinii biegłego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że sam proces naprawy samochodu nie był czynnością czasochłonną i wynosił najwyżej 11 dni roboczych.

Sąd miał przy tym na względzie okoliczność, że serwis potrzebował czasu na zamówienie i otrzymanie części, jednakże jak zasadnie zauważył biegły sądowy w aktach sprawy brak jest dokumentów potwierdzających datę zamówienia i otrzymania części zamiennych, W sytuacji więc, gdy strona powodowa, zaniechała w tym względzie inicjatywy dowodowej, nie sposób jest ustalić dłuższego niż 11 dniowy czasookresu naprawy przedmiotowego pojazdu. Rzecz w tym, że biegły dokonał wnikliwej analizy materiału dowodowego przedłożonego przez strony wskazując, iż z uwagi na to, że powód wykazał jedynie datę oddania pojazdu do naprawy tj. 3 października 2011r. oraz fakt wydania pojazdu po naprawie w dniu 19 października 2011r. trudno jest zweryfikować w sposób rzetelny sprawność przeprowadzenia poszczególnych etapów naprawy. Powód nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających ile czasu zajęło autoryzowanemu serwisowi zamówienie części i jaki był czas oczekiwania na ich dostarczenie. Biegły zatem posiłkował się ustaleniem koniecznego technologicznego czasu trwania naprawy, wskazując, że zgłoszenie szkody i oględziny zajmuje jeden dzień, zamówienie i obiór części dni, czas naprawy 6 dni oraz jeden dzień wolny, kiedy to warsztat jest nieczynny. Wnioski sformułowane przez tego biegłego były w ocenie sądu wyczerpujące, logiczne i sformułowane w sposób precyzyjny. Poszczególne tezy zostały rzeczowo uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. Słusznie zatem Sąd Rejonowy, uznał opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. O. za w pełni przekonywającą.

Apelacja i wywiedzione w niej zarzuty, które w istocie ogniskowały się do podważenia stanowiska biegłego, iż uzasadniony okres naprawy mógł być dłuższy aniżeli wskazane 11 dni są niezasadne. Rzecz w tym, że aby powyższa teza mogła zostać uznana za wiarygodną w stopniu implikującym zmianę orzeczenia w kierunku postulowanym przez skarżącego, to strona powodowa musiała wykazać, iż czas naprawy zasadnie został przedłużony aż do 16 dni. Treść opinii biegłego powinna zadziałać na stronę powodową mobilizująco w zakresie inicjatywy dowodowej, w celu wykazania, że czas trwania naprawy przez 16 dni był uzasadniony na przykład oczekiwaniem na części zamienne czy wykonaniem innych czynności. Powód jednak nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych pozwalających na odparcie pojawiających się wątpliwości co do tego czy autoryzowany serwis nie działał w trakcie naprawy w sposób opieszały, czy też z przyczyn od siebie niezależnych oczekiwał na trudno dostępne części zamienne. Powód nie wykazał żadnymi dokumentami w jaki sposób przebiegała naprawa w serwisie i czy była wykonana w czasie uzasadnionym okolicznościami, czy części zamienne zamawiano od razu W efekcie, brak jest podstaw do przyjęcia, że faktyczny termin naprawy, opiewający na 16 dni, nie wynikał z opieszałości pracowników warsztatu, braku dostatecznego wyposażenia warsztatu, a więc z okoliczności, za które pozwany odpowiedzialności nie ponosi. Co za tym idzie, istniała podstawa do przypisania pozwanemu odpowiedzialności jedynie za jedenastodniowy okres najmu pojazdu zastępczego i tylko taki czas najmu pozostawał w adekwatnym w związku przyczynowo skutkowym z wypadkiem, co w konkluzji przemawiało za słusznością zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych strony pozwanej nie sposób uznać ich za uzasadnione. Nie może być mowy o naruszeniu przez Sąd Rejonowy art. 227 §1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. Warunkiem koniecznym do uzyskania przez stronę powodową orzeczenia sądowego uwzględniającego stanowisko zgłoszone w pozwie inicjującym postępowanie jest udowodnienie faktów prawotwórczych dotyczących podnoszonych twierdzeń. Zasada ta wprost wynika z treści art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród tych faktów należy wyróżnić te fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Treść apelacji prowadzi już do wniosku, że powód nie opiera swoich zarzutów na twierdzeniach i dowodach, ale na przypuszczeniach „prawdopodobnie oczekiwano na części” lub że „nie można zakładać idealnej sytuacji zakładanej przez biegłego”. Mamy zatem do czynienia z prawdopodobieństwem, nie zaś udowodnieniem podnoszonych okoliczności.

Chybiony jest też zarzut niewłaściwej oceny materiału dowodowego w odniesieniu do przedstawionej faktury Vat, dokumentującej odpłatność za wykonaną usługę. W sytuacji bowiem gdy czas najmu pojazdu, zatem pośrednio czas trwania naprawy, został zakwestionowany przez stronę pozwaną, przeto Sąd Rejonowy w sposób zupełnie prawidłowy oparł swoje ustalenia na opinii biegłego, który nie tylko wykazał się posiadaną wiedzą specjalną, ale jego opinia miała charakter obiektywny, niezależny od interesów którejkolwiek ze stron i co istotne niezależny od warsztatu dokonującego naprawy, a zatem obejmowała realny, technologiczny czas naprawy. Z faktury wynika zaś jedynie że okres faktycznej naprawy pojazdu trwał 16 dni, co nie oznacza, że w całokształcie okoliczności sprawy nie był on zbyt długi, w stosunku do czasu koniecznego do wykonania tej usługi.

Mając na uwadze powyższe, uznając trafność argumentacji Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Mariola Wojtkiewicz SSR del. Grzegorz Orlonek