Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2017 r.

Rejonowy G. – Północ w G. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

Protokolant: Małgorzata Krysztofiak

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko Polskiemu Biuru (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od Polskiego Biura (...) w W. na rzecz A. B. (1) kwotę 10 000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 30 września 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od A. B. (1) na rzecz Polskiego Biura (...) z siedzibą w W. kwotę 2919,51 zł (dwa tysiące dziewięćset dziewiętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1118/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 1 sierpnia 2016 r. powódka A. B. (1) domagała się zasądzenia od Polskiego Biura (...) w W. kwoty 69 700,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że 19 lutego 2004 r. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego poniósł śmierć A. B. (2) – brat powódki. Sprawcą wypadku był kierujący samochodem ciężarowym obywatel (...), który w dniu zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych „Zielona karta” w (...) towarzystwie (...) (...), zaś nominowanym korespondentem tego towarzystwa w Polsce był (...) S.A., a następnie, na skutek połączenia spółek, (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.. Towarzystwo to, z uwagi na brak dostępu do akt postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...), przekazało sprawę (...), który jednak wskazał, że nie jest właściwym podmiotem dla zaspokojenia roszczeń powódki, z uwagi na przyjęcie przez (...) odpowiedzialności w imieniu (...) (...). Z uwagi na treść art. 123 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) podmiotem właściwym do realizacji roszczeń powódki było pozwane Biuro.

Na kwotę dochodzoną pozwem składały się: zadośćuczynienie za śmierć osoby najbliższej w wysokości 60 000 zł oraz roszczenie od zwrot kosztów pogrzebu w wysokości 9 700,99 zł.

W odpowiedzi na pozew Polskie Biuro (...) w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Na wstępie pozwany zakwestionował legitymację bierną w sprawie, zaznaczając, że nigdy nie brało udziału w postępowaniu likwidacyjnym, ani nie wydawało w nim żadnych decyzji. Nie zostało również poinformowane o przedmiotowym zdarzeniu, zaś wiedzę o nim powzięło dopiero w chwili doręczenia odpisu pozwu.

Pozwany zarzucił również, że charakter doznanej przez powódkę krzywdy nie uzasadnia zasądzenia na jej rzecz zadośćuczynienia. Jak bowiem wynika z dołączonej do pozwu dokumentacji medycznej, stan powódki determinowany był nie tylko śmiercią brata, ale również ojca i nie jest możliwe jednoznaczne określenie wpływu tych zdarzeń na rozmiar krzywdy powódki. Nadto, powódka w chwili śmierci była osobą dorosła, samodzielną, pracującą. Co więcej, od chwili zdarzenia, które przyczyniło się do śmierci A. B. (2) upłynęło ponad 12 lat, co również musi mieć wpływ na ocenę rozmiaru krzywdy powódki. Ma to również znaczenie dla oceny wysokości roszczenia o zadośćuczynienie, z punktu widzenia kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia.

Odnośnie roszczenia o zwrot kosztów pogrzebu, pozwany podniósł zarzut spełnienia świadczenia, bowiem (...) Spółka Akcyjna decyzją z 29 sierpnia 2006 r. zaakceptowało roszczenia powódki w zakresie kosztów pochówku i dokonało wypłaty kwoty 9 580,99 zł. Różnica 120 zł wynikała z braku adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę, a decyzją rodziny zmarłego o zmianie miejsca pochówku.

Pozwany zarzucił również, że brak jest podstaw do dochodzenia od pozwanego Biura ustawowych odsetek za opóźnienie od daty wskazanych w pozwie, nie można bowiem przyjąć, że zgłoszenie szkody do działającego w imieniu zagranicznego ubezpieczyciela na terytorium Polski podmiotu było równoznaczne z wezwaniem Biura do spełnienia świadczenia.

Pismem z 24 października 2016 r. pozwane Biuro potwierdziło swoją legitymację bierną w sprawie, bowiem sprawca wypadku, w którym śmierć poniósł A. B. (2), w dniu wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową w (...) (...)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

10 lutego 2004 r. doszło do wypadku drogowego, na skutek którego śmierć poniósł A. B. (3) – brat A. B. (1). Sprawcą wypadku był obywatel (...) W. P..

dowód: okoliczności bezsporne, a ponadto: kopia wyroku z 19 grudnia 2005 r. II K 169/04 – k. 8, kopia opinii biegłego – k. 9-20, kopie aktów stanu cywilnego – k. 21-23.

A. B. (1) poniosła koszty pogrzebu A. B. (2) w wysokości 9 700,99 zł, na które złożyły się koszty usługi pogrzebowej, trumny, transportu, wymurowania komory grobu, opłata za miejsce grzebalne, a także 1/3 kosztu wystawienia grobowca, przy czym część kosztów (120 zł) powstała w związku z decyzją rodziny o przeniesieniu grobu A. B. (2) z (...) w B. przy ul. (...) na (...) w B. przy ul. (...).

dowód: specyfikacja kosztów – i rachunki – k. 31-42, decyzja o zezwoleniu na ekshumację – k. 31.

A. B. (1) była silnie związana z bratem od czasu dzieciństwa. Mieli podobne zainteresowania, słuchali podobnej muzyki. A. B. (2), z uwagi na nadużywanie alkoholu przez ojca, pełnił faktycznie funkcję głowy rodziny, wspierał ją finansowo i psychicznie. Nawet po usamodzielnieniu się A. B. (1) i A. B. (2) utrzymywali częste, bliskie kontakty. Korespondowali ze sobą rozmawiali telefonicznie. Brat był dla niej centrum odniesienia w relacjach damsko-męskich oraz przyjacielskich. Śmierć brata odbiła się na życiu A. B. (1). Straciła radość życia, płakała. Brała tabletki uspokajające i nasenne. Wystąpił u niej obniżony nastrój, brak chęci do kontaktów z ludźmi. Po jego śmierci oraz po śmierci ojca skorzystała z pomocy lekarza psychiatry z powodu zaburzeń depresyjnych.

Obecnie A. B. (1) pracuje jako lekarz w szpitalu, normalnie funkcjonuje w życiu zawodowym i codziennym. Nie założyła rodziny.

Aktualnie fizjologiczna reakcja żałoby została przebyta, zaś w jej stanie psychicznym nie ma odchyleń od normy mogących mieć wpływ na sprawność organizmu. Jej aktualny stan psychiczny nie ogranicza jej zdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i nie ograniczyły w istotny sposób sprawności jej organizmu oraz nie wpłynęły istotnie na jej aktywność życiową.

Typ osobowości A. B. (1) oraz styl reagowania na sytuacje trudne wskazuje jednak na możliwość długotrwałego analizowania i przeżywania doświadczanych sytuacji życiowych. Śmierć brata była więc dla niej szczególnie ciężka, co odpowiada łagodnemu poziomowi objawów depresji.

dowód: dokumentacja medyczna – k. 26-27, zeznania świadka K. B. – k. 130, przesłuchanie pozwanej – k. 132, opina biegłego lekarza psychiatry – k. 149-152, opinia biegłego psychologa – k. 159-161.

W. P. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych „Zielona karta” w (...) towarzystwie (...) (...), zaś nominowanym korespondentem tego towarzystwa w Polsce był (...) S.A., a następnie, na skutek połączenia spółek, (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

W toku postępowania likwidacyjnego (...).U. S.A. uznało swoją odpowiedzialność. Decyzją z 29 sierpnia 2006 r. (...) Spółka Akcyjna przyznała A. (...) odszkodowanie w wysokości 9 580,99 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu A. B. (2). Kwota ta została przelana na rachunek bankowy A. B. (1) 30 sierpnia 2006 r.

Po zgłoszeniu (...) S.A. roszczeń przez A. (...) o zadośćuczynienie w wysokości 250 000 zł oraz zwrot kosztów pogrzebu 10499,93 zł, towarzystwo oświadczyło, że wobec braku możliwości odnalezienia akt szkody i brak potwierdzenia przez ukraińskie towarzystwo ubezpieczeń ważności ubezpieczenia OC lub zielonej karty sprawcy, ustosunkowanie się do roszczeń nie było możliwe. Również(...) odmówił uznania roszczeń A. B. (1), bowiem pojazd sprawcy wypadku był objęty ważnym w dniu zdarzenia ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartym z (...) (...), a (...) przyjęło w imieniu tego towarzystwa odpowiedzialność za szkodę i dokonało wypłaty świadczeń.

dowód: kopia wezwania do zapłaty – k. 43-47, kopie korespondencji – k. 24-25, kopia decyzji o przyznaniu odszkodowania K. B. – k. 30, kopie dokumentów z akt szkody – k. 64-74, kopia decyzji o przyznaniu odszkodowania – k. 115, potwierdzenie przelewu – k. 141.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów w postaci dokumentów, zeznań świadka, przesłuchania powódki oraz opinii biegłych – psychologa i psychiatry.

Autentyczność i wiarygodność dokumentów nie była w toku procesu kwestionowana, nie budziła również wątpliwości Sądu.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka K. B. i przesłuchanie powódki, bowiem obie przesłuchane osoby w sposób spójny, logiczny, wzajemnie się potwierdzający i uzupełniający opisały relacje pomiędzy powódką i jej zmarłym bratem, a także wpływ, jaki śmierć A. B. (2) miała na życie powódki.

Sąd za w pełni wiarygodne uznał również dowody z opinii biegłych psychologa i psychiatry. Opinie zostały sporządzone przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w swoich specjalnościach. Opinie są wyczerpujące, zaś ich wnioski są należycie umotywowane w opisowych częściach. Odpowiadają na pytania Sądu postawione w tezie dowodowej postanowienia o dopuszczenia dowodu z opinii biegłych.

Stan faktyczny był w sprawie w dużej mierze niesporny. W szczególności nie była ostatecznie przedmiotem sporu pomiędzy stronami kwestia odpowiedzialności pozwanego Biura za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym śmierć poniósł A. B. (2). Istota sporu sprowadzała się do oceny, czy, zważywszy na okoliczności sprawy, a zwłaszcza czas, jaki upłynął od wypadku i obecny stan powódki, zasadne jest przyznanie jej zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej oraz ocena zasadności roszczenia o zwrot kosztów pogrzebu, zwłaszcza w świetle podniesionego przez pozwanego zarzutu spełnienia świadczenia.

Powództwo było zasadne w części.

Zgodnie z przepisem art. 123 ust. 2 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)i (...), pozwane Biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe. Odpowiedzialność pozwanego Biura, jak zresztą wyżej wskazano, nie była kwestionowana.

W ocenie Sądu roszczenie o zadośćuczynienie było zasadne jedynie w części.

Roszczenie powódki z tytułu zadośćuczynienia oparte było na przepisach art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Na wstępie wskazać należy, iż jakkolwiek dopiero na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1996 r., nr 114, poz. 542) z dniem 3 sierpnia 2008 r. do obowiązującego porządku prawnego został wprowadzony przepis art. 446 §4 k.c. statuujący roszczenie o zadośćuczynienie dla najbliższych członków rodziny zmarłego za doznaną krzywdę wskutek śmierci osoby najbliższej w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, nie wyklucza to dochodzenia zadośćuczynienia na innej podstawie prawnej związanej z naruszeniem dobra osobistego jakim jest więź rodzinna. Śmierć A. B. (2) nastąpiła w dacie 10 lutego 2004 roku, czyli przed wprowadzeniem do porządku prawnego wskazanego przepisu. Tym niemniej, ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego dopuszcza dochodzenie zadośćuczynienia przez osoby bliskie w związku ze śmiercią osoby najbliższej przed tą datą, na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych. Podzielić należy pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 lipca 2011 r., sygn. akt III CZP 32/11, z którego wynika, że sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 §1 k.c., także wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 marca2012 r., sygn. akt I CSK 314/11 wyjaśnił, że w stanie prawnym sprzed nowelizacji spowodowanie śmierci osoby bliskiej mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.. Prawo do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi bowiem dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 k.c. i art. 24 k.c.

W myśl art. 448 zd. 1 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przesłanką odpowiedzialności przewidzianej w tym przepisie jest nie tylko bezprawne, lecz także zawinione (zarówno w formie winy umyślnej, jak i nieumyślnej) działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego. Bezprawność i wina zachowania sprawcy zdarzenia była w sprawie bezsporna.

Należy też wskazać, iż katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie przyjmuje się, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są także więzi rodzinne. Śmierć osoby najbliższej powoduje naruszenie dobra osobistego osoby związanej emocjonalnie ze zmarłym. Niemniej jednak nie każdą więź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, rodzi poczucie krzywdy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10) . W świetle ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, przywołanych w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia, nie może budzić wątpliwości, że śmierć A. B. (2) spowodowała wystąpienie tego typu następstw u powódki. Oczywistym jest przy tym, że śmierć osoby bliskiej bez względu na okoliczności tej śmierci stanowi dla bliskich źródło negatywnych przeżyć i cierpień, które – bądź których skutki – potrafią niekiedy utrzymywać się przez długi okres czasu. Niewątpliwie należy przyjąć, że śmierć nagła, w wypadku drogowym, stanowi często źródło większych negatywnych doznań z uwagi na jej nieprzewidywalność i w rezultacie niespodziewane zerwanie więzi ze zmarłym. Nie ulega wątpliwości Sądu, że siostra i brat byli sobie bardzo bliscy, dbali o wspólne relacje. Nagła i niespodziewana śmierć brata była dla powódki tragicznym i traumatycznym wydarzeniem, spowodowała głęboki ból i cierpienie, poczucie straty i pustki.

Odnośnie wysokości zadośćuczynienia, wskazać należy, że ustawodawca nie sprecyzował kryteriów jego ustalania, pozostawiając w tym zakresie swobodę sądowi orzekającemu. Świadczenie to ma na celu kompensatę doznanej krzywdy oraz złagodzenie doznanych cierpień. Co istotne, na rozmiar krzywdy będącej następstwem śmierci osoby bliskiej mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, wiek pokrzywdzonego i jego zdolność do zaakceptowania nowej rzeczywistości oraz umiejętność odnalezienia się w niej, a także skala bólu i cierpień przeżywanych przez uprawnionego, jak też stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej na życie uprawnionego, czy wreszcie długotrwałość następstw śmierci osoby bliskiej (zob.: wyrok Sądu N.̇szego z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2015 r., V CSK 493/14, niepubl.).

Niewątpliwie krzywdę̨ doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. K.̇dy przypadek powinien być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Ocena ta ma opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Niemniej jednak indywidualizacja ocen w zakresie dotyczącym rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia musi doznawać pewnych ograniczeń. W przypadkach bowiem, w których stopień bliskości osoby uprawnionej względem zmarłego jest taki sam, wiek uprawnionego podobny, podobna jest też intensywność więzi między uprawnionym a zmarłym, podobna skala przeżywanego bólu i cierpień przez uprawnionego, podobny stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej na życie uprawnionego, powinny być zasądzane podobne (a więc co do zasady nie takie same) kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2015 r., V CSK 493/14, niepubl.).

N.̇y przy tym zaznaczyć, że zadośćuczynienie, o którym tu mowa, jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Jedynie zatem rozmiar zadośćuczynienia może być odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar. Przesłanka „ przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa” ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawiać zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego rozmiar (zob.: wyrok Sądu N.̇szego z dnia 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, niepubl.).

Analizując przywołany w poprzedzającej części niniejszego uzasadnienia stan faktyczny sprawy w kontekście wszystkich przedstawionych powyżej kryteriów decydujących o rozmiarze krzywdy, a także kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, Sąd nie mógł również nie uwzględnić okoliczności, iż od tragicznego wypadku minęło ponad 12 lat, powódka przeżyła fizjologiczną reakcję żałoby i z punktu widzenia jej stanu zdrowia, obecnie nie występują żadne odchylenia od normy mogące mieć wpływ na sprawność organizmu. Jedynie z uwagi na typ osobowości powódki oraz sposób reagowania na trudne sytuacje, utrzymują się psychologiczne następstwa zdarzenia na poziomie łagodnych objawów depresji. Należy pamiętać, że funkcją zadośćuczynienia jest ułatwienie uprawnionej osobie dostosowania się do zmienionej przez śmierć osoby najbliższej sytuacji życiowej, co w niniejszej sprawie w dacie orzekania już w znacznym stopniu nastąpiło. Sąd zatem uznał, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia będzie kwota 10 000 zł, w pozostałym zakresie powództwo oddalając.

Na uwzględnienie nie zasługiwało również powództwo o zapłatę kwoty 9 700,99 zł tytułem poniesionych przez powódkę kosztów pogrzebu A. B. (2), a to z uwagi na po pierwsze skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut spełnienia świadczenia oraz skutecznie podniesiony zarzut, iż część dochodzonej kwoty (120 zł) nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z powstaniem szkody.

Pozwany wykazał, że 8 sierpnia 2006 r. na rachunek bankowy powódki została przelana przez podmiot dokonujący likwidacji szkody kwota 9 580,99 zł tytułem poniesionych przez powódkę kosztów pogrzebu A. B. (2) (k. 141-142). Powódka w żaden sposób nie ustosunkowała się do tego zarzutu. W tym zakresie Sąd uznał zatem, że roszczenie to wygasło wskutek jego zaspokojenia.

Natomiast co do kwoty 120 zł związanych ze zmianą miejsca pochówku A. B. (2) Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że roszczenie to nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Koszty te powstały bowiem wyłącznie na skutek decyzji rodziny o zmianie miejsca pochówku A. B. (2). Należy pamiętać, że zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.p.c. zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa zdarzenia szkodzącego. Zatem wszelkie koszty wykraczające poza ten zakres pozostają poza odpowiedzialnością pozwanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w zakresie kosztów pochówku A. B. (2) w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia miedzy stronami, przy założeniu, że powódka przegrała proces w 86%, zaś pozwany w 14%

Suma kosztów procesu w sprawie wyniosła 13 553,66 zł, na które złożyły się:

1.  koszty powódki:

-

opłata od pozwu w wysokości 3486 zł,

-

koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4817 zł,

-

wykorzystana część zaliczki na koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych 433,66 zł;

2.  koszty pozwanego:

-

koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4 817 zł.

Powódka poniosła koszty w wysokości 8736,66 zł, natomiast powinna ponieść koszty w wysokości 13553,66 zł x 86% =11656,15 zł.

Pozwany poniósł koszty w wysokości 4817 zł, natomiast powinien ponieść koszty w wysokości 13553,66 zł x 14%=1897,51 zł.

Sąd zasądził zatem od powódki na rzecz pozwanego różnicę pomiędzy kosztami przez niego faktycznie poniesionymi, a wysokością kosztów, jakie powinien ponieść stosownie do wyniku sprawy, tj. 2919,49 zł.

Sygn. akt I C 1118/16

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)