Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Oleśko

Protokolant: sekr. sądowy Anna Krawczyńska

po rozpoznaniu w dniach 17 marca 2017 roku, 26 kwietnia 2017 roku,

sprawy T. T. s. M. i B. z domu K. ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważył podejmujących wobec niego interwencję funkcjonariuszy Policji z (...) (...) w Ł. – sierż. sztab. M. S. i st. post. P. A. używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe oraz naruszył nietykalność cielesną sierż. sztab. M. S. odpychając go i uderzając rękoma w klatkę piersiową, przy czyn w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

II.  w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważył znajdujących się w pojeździe służbowym funkcjonariuszy Policji z (...) (...) w Ł. w osobach sierż. M. O., st. post. M. K., st. post. G. W., st. post. A. P., używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

1.  oskarżonego T. T. uznaje za winnego tego, że w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważył podejmujących wobec niego interwencję funkcjonariuszy Policji z (...) (...) w Ł. – sierż. sztab. M. S. i st. post. P. A. podczas i związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe oraz naruszył nietykalność cielesną sierż. sztab. M. S. w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych odpychając go i uderzając rękoma w klatkę piersiową, przy czyn w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, czym wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk i art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego T. T. uznaje za winnego tego, że w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważył znajdujących się w pojeździe służbowym funkcjonariuszy Policji z (...) (...) w Ł. w osobach sierż. M. O., st. post. M. K., st. post. G. W., st. post. A. P., podczas i związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, czym wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 226 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk orzeczone w punkcie 1 (pierwszym) i 2 (drugim) niniejszego wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. M. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu przez obrońcę ustanowionego z urzędu;

5.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniu 30 marca 2016 roku od godz. 13.55 do godz. 16.45, przyjmując, iż jest on równoważny 1 (jednemu) dniowi kary pozbawienia wolności;

6.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.067,92 (jeden tysiąc sześćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 378/16

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2016 roku funkcjonariusze policji M. S. oraz P. A. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie (...) S. w godzinach 8.00-16.00. M. S. był kierowcą radiowozu a P. A. siedział obok niego na fotelu kierowcy. Tego samego dnia służbę w patrolach pieszych na terenie (...) S. pełnili policjanci w osobach M. O., M. K., G. W., A. P.. Wskazani funkcjonariusze mając przerwę śniadaniową wsiedli do radiowozu prowadzonego przez M. S. i usiedli z tyłu pojazdu. Kiedy około godziny 13.55 jechali ulicą (...) w S. i znaleźli się na wysokości posesji nr (...) spotkali idącego chodnikiem oskarżonego T. T.. Oskarżony widząc radiowóz krzyknął do M. S. i P. A. „cześć ty jebana kurwo”. Wtedy M. S. zatrzymał radiowóz, wysiadł z niego i udał się w kierunku T. T.. Oskarżony pomimo, że był wzywany do zatrzymania się zaczął uciekać. M. S. dogonił T. T., złapał za rękę i poprosił o podejście do radiowozu. Wtedy oskarżony odepchnął M. S., mówiąc do niego „wypierdalaj jebany psie”. M. S.
i P. A. doprowadzili oskarżonego do radiowozu. T. T. widząc w radiowozie pozostałych funkcjonariuszy policji w osobach M. O., M. K., G. W., A. P. zdenerwował się i zaczął wyzywać ich słowami wulgarnymi „pierdolone kurwy, pedały, kutasy”. Oskarżony nie reagował na wezwania policjantów aby zaczął zachowywać się poprawnie. Na miejscu zdarzenia M. S. poprosił oskarżonego o okazanie dokumentu tożsamości. T. T. oświadczył, że nie ma przy sobie takiego dokumentu. Oskarżony kiedy był sprawdzany pod kątem posiadanych przedmiotów ujawniono przy nim dowód osobisty.

/notatka urzędowa – k. 1 akt (...)

zeznania A. P. – k. 4v.-5 akt (...) k. 33v.-43;

zeznania M. K. – k. 8v. akt (...) k. 44v.-45;

zeznania P. A. – k 12v. akt (...) k. 34-35;

zeznania M. O. – k. 16v. akt (...) k. 35-36;

zeznania G. W. – k. 20v. akt (...) k. 36-37;

zeznania M. S. – k. 23v. akt (...) k. 45v.-46v./

Ponieważ oskarżony nie chciał podać swojego miejsca zamieszkania i chciał oddalić się z miejsca zdarzenia został zatrzymany w dniu 30 marca 2016 roku od godz. 13.55 do godz. do godz. 16.45.

/notatka urzędowa – k. 1 akt (...)

protokół zatrzymania osoby – k. 2 akt (...)

zeznania A. P. – k. 4v.-5 akt (...) k. 33v.-43;

zeznania M. K. – k. 8v. akt (...) k. 44v.-45;

zeznania P. A. – k 12v. akt (...) k. 34-35;

zeznania M. O. – k. 16v. akt (...) k. 35-36;

zeznania G. W. – k. 20v. akt (...) k. 36-37;

zeznania M. S. – k. 23v. akt (...) k. 45v.-46v.;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 28v.-29 akt (...) k. 33-33v./

Następnie na miejscu zdarzenia pojawiła się matka oskarżonego. Została ona poinformowana, że syn został zatrzymany.

/notatka urzędowa – k. 1 akt (...)

zeznania A. P. – k. 4v.-5 akt (...) k. 33v.-43;

zeznania M. K. – k. 8v. akt (...) k. 44v.-45;

zeznania P. A. – k 12v. akt (...) k. 34-35;

zeznania M. O. – k. 16v. akt (...) k. 35-36;

zeznania G. W. – k. 20v. akt (...) k. 36-37;

zeznania M. S. – k. 23v. akt (...) k. 45v.-46v.;

wyjaśnienia oskarżonego – k. 28v.-29 akt (...) k. 33-33v./

Oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości, z zawartością alkoholu 1 mg/l.

/protokół z badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 3 akt (...)

notatka urzędowa – k. 1 akt (...)

zeznania A. P. – k. 4v.-5 akt (...) k. 33v.-43;

zeznania M. K. – k. 8v. akt (...) k. 44v.-45;

zeznania P. A. – k 12v. akt (...) k. 34-35;

zeznania M. O. – k. 16v. akt (...) 35-36;

zeznania G. W. – k. 20v. akt (...) k. 36-37;

zeznania M. S. – k. 23v. akt (...) k. 45v.-46v.;

wyjaśnienia oskarżonego – k. 28v.-29 akt (...) k. 33-33v./

Oskarżony cierpi na chorobę psychiczną – Chorobę Afektywną Dwubiegunową oraz Kompensacyjny Zespół Zależności Alkoholowej. Nie jest upośledzony umysłowo. Nie jest uzależniony od narkotyków. W chwili popełnienia zarzucanego mu czynu zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną
w stopniu znacznym (z powodu skojarzenia CHAD i upojenia alkoholowego).

/opinia sądowo – psychiatryczna – k. 77-79 akt (...)

T. T. był już uprzednio wielokrotnie karany.

/dane o karalności – k. 41-43/

T. T. ma 47 lat. Legitymuje się wyższym wykształceniem. Z zawodu jest nauczycielem. Aktualnie pracuje w firmie (...) Spółka z o.o. jako magazynier. Z pracy tej uzyskuje dochód w kwocie 1.800 złotych. Ponadto otrzymuje rentę w kwocie 590 złotych. Jest stanu cywilnego wolnego. Ma na utrzymaniu córkę w wieku lat 13. Nie posiada majątku.

/dane osobo – poznawcze – k. 32/

Przesłuchany w charakterze podejrzanego T. T. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że na ulicy (...) widział radiowóz policji. Na tej ulicy został zatrzymany i poproszony o dowód. Oskarżony oświadczył, że nie ma dowodu. Wtedy został na siłę wciągnięty do radiowozu. W międzyczasie przypomniał sobie, że ma dowód w tylnej kieszeni spodni. Wtedy policjanci rzucili go na podłogę
w radiowozie i wyrwali mu portfel z dokumentami. Oskarżony został poturbowany przez policjantów. Policjant o imieniu G. wyzywał go od „ścierwa i śmieci”. Następnie uderzył go trzykrotnie ręką w głowę. W międzyczasie pojawiła się na miejscu zdarzenia mama T. T.. Policjanci zawieźli mamę do domu a oskarżonego zabrali na komisariat. Tam był badany alkomatem. Stwierdzono u niego 2 promile alkoholu
w wydychanym powietrzu. Oskarżony wyjaśnił ponadto, że on nie pamiętał aby wyzywał, obrażał, szarpał, odpychał policjantów. To raczej on był szarpany przez policjantów. T. T. podniósł, że w dniu zdarzenia wypił kilka piw. Nie wykluczył, że mógł też spożywać wódkę. Wskazał, że być może picie wódki z piwem spowodowało, że on nie pamiętał co się działo. Był odrealniony. Wszystko wokół było jak we mgle. Wiedział gdzie jest ale miał wrażenie jakby go tam nie było.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 28v.-29 akt (...)

Przed Sądem oskarżony także nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Potwierdził treść odczytanych wyjaśnień złożonych przez niego na etapie postępowania przygotowawczego. Dodatkowo wyjaśnił: „Poinformowałem policjantów, że jestem inwalidą II grupy, że jestem na rencie i wtedy przez funkcjonariusza G. W. zostałem trzykrotnie uderzony w głowę ręką. Ja wtedy miałem i cały czas mam II grupę inwalidzką z powodu renty i chorób na które cierpię. Aktualnie jestem też na rencie. Zachowanie policjantów było nieeleganckie. Ja tego dnia wyszedłem po papierosy, wracałem już na obiad, i myślałem, że nie mam dokumentów. Policjanci mnie chcieli wylegitymować, bo stała grupa osób podpitych pod sklepem, gdzie kupowałem papierosy, i policjantom coś się nie spodobało, chcieli mnie wylegitymować. Wśród tej grupy stał H. P.. Z tego co pamiętam funkcjonariusze policji wylegitymowali tylko mnie, pozostałych osób z grupy nie legitymowali. Ja mam częściową niezdolność do pracy orzeczoną.”

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 33-33v./

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na jednolitych, spójnych, logicznych, a tym samym przekonywujących zeznaniach pokrzywdzonych A. P., M. K., P. A., M. O., G. W., M. S.. Zeznania tych osobowych źródeł dowodowych wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą, a także z pozostałym zgromadzonym
w sprawie materiałem dowodowym. Pozwoliły one na odtworzenie całego przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Wskazani świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonego, co za tym idzie nie mają żadnego interesu w tym aby składać zeznania bezpodstawnie obciążające T. T.. Pokrzywdzeni przedstawili spójny przebieg interwencji podjętej przez nich
w dniu 30 marca 2016 roku wobec oskarżonego. Ponadto przedstawili oni informacje znane im w związku z wykonywaniem przez nich czynności służbowych.

Analizując zeznania M. K., P. A., M. O., Sąd doszedł do wniosku, iż nie są oni osobami, którym zależy na bezpodstawnym oskarżaniu T. T. i pomawianiu go o zachowania które faktycznie nie miały miejsca. Sąd dochodząc do tej konkluzji miał na uwadze, iż szczerze wskazywali jak oskarżony się zachowywał. M. K., P. A., M. O. szczerze przyznali, że oskarżony znieważył ich, jednak nie została naruszona ich nietykalność cielesna. Jeżeli świadkowie chcieliby jedynie w sposób nieuzasadniony pomawiać T. T. nic nie stało na przeszkodzie aby również oni wskazywali, iż oskarżony naruszył ich nietykalność cielesną.

W oparciu o zeznania pokrzywdzonych ustalono, że T. T. był od początku negatywnie nastawiony do policjantów, początkowo do tego, że pojawili się na ulicy (...) a następnie do podejmowanej wobec niego interwencji. Świadczy o tym zachowanie oskarżonego który widząc jedynie przejeżdżający w pobliżu radiowóz krzyknął do M. S. i P. A. „cześć ty jebana kurwo”. Oskarżony był agresywny
i wulgarny wobec policjantów. To oskarżony szukał tego dnia sytuacji konfliktowej. Tylko
z jemu znanych powodów zaatakował słownie M. S. i P. A., którzy
w żaden sposób nie sprowokowali go do tego zachowania. Kiedy oskarżony zobaczył kolejnych policjantów w radiowozie, jeszcze bardziej rozochocił się w znieważaniu kolejnych funkcjonariuszy. Ponieważ oskarżony pomimo wezwań policjantów, do zachowania zgodnego z prawem nie reagował, pokrzywdzeni użyli wobec niego środków przymusu bezpośredniego. W trakcie tej interwencji oskarżony cały czas znieważał pokrzywdzonych słowami wulgarnymi.

Wydana w sprawie opinia dwóch biegłych lekarzy psychiatrów nie budzi zastrzeżeń pod względem fachowości i rzetelności. W ocenie Sądu opinia ta jest jasna, pełna, kompletna i nie zawiera sprzeczności. Pochodzi od dwóch lekarzy psychiatrów, osób obiektywnych
i bezstronnych, całkowicie nie zainteresowanych w rozstrzygnięciu toczącego się postępowania na korzyść którejkolwiek ze stron procesu. Opinia ta była także kwestionowana przez strony. Dlatego była ona podstawą ustaleń faktycznych w zakresie tą opinią objętych.

Z dużą ostrożnością należy podchodzić do zeznań H. P.. Jest on kolegą oskarżonego. Świadek ten starał się swoimi zeznaniami uchronić T. T. przed odpowiedzialnością karną. Ponadto jego zeznania pozostają w całkowitej opozycji do zeznań pokrzywdzonych, którym Sąd dał wiarę. Świadek potwierdził natomiast, że pod adresem policjantów zostały wypowiedziane wulgarne słowa ale nie wypowiadał ich oskarżony.

W kontekście powyższych ustaleń nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego
w części, w której nie przyznaje się on do dokonania zarzucanych mu czynów. Stanowcze
i konsekwentne nie przyznawanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów stanowi wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Wyjaśnienia oskarżonego są zdaniem Sądu nieprawdziwe, wykrętne, sprzeczne przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonych, którym Sąd dał w całości wiarę. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że oskarżony wprawdzie z jednej strony nie przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów, z drugiej jednak strony
z treści jego wyjaśnień wynika, że zasłania się on niepamięcią co do swojego zachowania względem policjantów. Tym samym oskarżony tak naprawdę w swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczył aby miał się zachowywać tak jak to jest opisane w zarzutach aktu oskarżenia. Stwierdził jedynie że nie pamięta czy tak się zachowywał. Co do stanu jego pamięci Sąd pragnie zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Oskarżony nie pamiętał jak zachowywał się w stosunku do policjantów. Jednocześnie jednak pamiętał jak policjanci zachowywali się względem niego. Pamiętał, że go bili, szarpali, zachowywali się nieelegancko, rzucili go na podłogę w radiowozie, wyrwali mu portfel z dokumentami, wyzywali go. Tym samym oskarżony ma wyjątkowo wybiórczą pamięć. Nie pamięta jedynie tego co mogłoby świadczyć o jego negatywnym zachowaniu. Tym samym okoliczność ta dodatkowo przemawia za uznaniem wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, w tym również w części w której wskazuje on na niewłaściwe zachowanie policjantów.

Pozostały zebrany w sprawie nieosobowy materiał dowodowy, w tym w postaci: notatki urzędowej, protokołu zatrzymania osoby, protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, danych o karalności jako niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania nie budzi wątpliwości i stanowi wiarygodny materiał dowodowy.

Reasumując Sąd uznał, iż T. T. w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważając podejmujących wobec niego interwencję funkcjonariuszy Policji z (...) (...) w Ł. – sierż. sztab. M. S. i st. post. P. A. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe oraz naruszając nietykalność cielesną sierż. sztab. M. S. w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych odpychając go i uderzając rękoma w klatkę piersiową, przy czyn w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk i art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
w zw. z art. 31 § 2 kk.

Ponadto T. T. w dniu 30 marca 2016 roku w miejscowości S. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości (wynik badania alkometrem A 2.0 1,00 mg/l) znieważając znajdujących się w pojeździe służbowym funkcjonariuszy Policji z (...) (...) (...) w Ł. w osobach sierż. M. O., st. post. M. K., st. post. G. W., st. post. A. P., podczas
i związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, używając wobec nich słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu
i kierowania swoim postępowaniem, swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Przedmiotem czynności wykonawczej czynu zabronionego określonego w art. 226 § 1 kk i w art. 222 § 1 kk jest funkcjonariusz publiczny (w tym przypadku funkcjonariusze Policji) lub osoba mu przybrana do pomocy, a sposobem działania sprawcy jest znieważenie funkcjonariusza policji podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych oraz naruszenie nietykalności cielesnej w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.

Zdaniem Sądu całe wskazane w punkcie I aktu oskarżenia zachowanie należy uznać za jeden czyn. Fakt, iż czyn oskarżonego stanowił zamach na dwa dobra prawno karnie chronione, mając na uwadze potrzebę uwzględnienia w kwalifikacji prawnej pełnego obrazu prawnego czynu, jak również w celu ukazania całej zawartości kryminalnej zachowania się oskarżonego, Sąd zgodnie z art. 11 § 2 k.k., zakwalifikował opisany czyn na podstawie zbiegających się przepisów. Tym samym Sąd przyjął, iż oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Tylko taka kwalifikacja prawna pozwala na adekwatne ukazanie całej zawartości kryminalnej czynu. T. T..

Sąd podzielając kwalifikację prawną przyjętą przez oskarżyciela dokonał w opisie czynów uzupełnienia, że w zakresie znieważenia policjantów oskarżony działa podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych a w zakresie naruszenia nietykalności cielesnej w związku z pełnieniem przez M. S. obowiązków służbowych.

Podjęta przez policjantów interwencja wobec T. T., w związku
z wcześniejszym znieważeniem M. S. i P. A. przez oskarżonego, była motywem działania sprawcy. Chciał on zaatakować słownie funkcjonariuszy policji, którzy najpierw patrolowali ulicę (...) a następnie chcieli wylegitymować go i zatrzymać
w związku ze znieważeniem policjantów. W przedmiotowej sprawie ponad wszelką wątpliwość zostało wykazane, że T. T. w trakcie podjętej przez pokrzywdzonych interwencji znieważył funkcjonariuszy policji w związku i podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych. Ponadto naruszył nietykalność cielesną M. S.
w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia powyższych czynów, ponieważ nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę w rozumieniu Kodeksu Karnego. Oskarżony nie jest upośledzony umysłowo. Nie dał posłuchu normie prawnej, mimo iż miał taką możliwość. Oskarżony jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak
i poczytalność. Znajdował się on w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niego wymagać zachowań zgodnych z prawem, a nie zachowań realizujących znamiona przestępstw. Natomiast oskarżony cierpi na chorobę psychiczną – Chorobę Afektywną Dwubiegunową oraz Kompensacyjny Zespół Zależności Alkoholowej. Nie jest uzależniony od narkotyków. W chwili popełnienia zarzucanych mu czynów zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym
(z powodu skojarzenia CHAD i upojenia alkoholowego).

Oceniając, iż stopień społecznej szkodliwości czynów jest znaczny Sąd wziął pod uwagę:

-

zasadniczy rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest powaga instytucji reprezentowanej przez funkcjonariusza, oraz uboczny przedmiot ochrony tj. nietykalność cielesną funkcjonariusza a ponadto jego godność i powagę;

-

sposób i okoliczności popełnienia czynu – działanie w sposób bardzo zuchwały, ukazujący lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych, działanie w stanie nietrzeźwości;

-

motywację sprawcy – naruszenie nietykalności cielesnej i znieważenie funkcjonariuszy policji jedynie z tego powodu, że realizowali oni swoje obowiązki służbowe.

Wobec tego, że funkcjonariusze Policji stoją na straży porządku i spokoju publicznego i z natury ich służby wynika szacunek i respektowanie ich zadań służbowych, Sąd uznał, że naruszanie ich nietykalności oraz znieważenie tak werbalnie jak i fizycznie nosi w sobie na tyle negatywny ładunek, iż powinno spotkać się z surowym napiętnowaniem.

Wymierzając karę Sąd uwzględnił na niekorzyść oskarżonego jego uprzednią wielokrotną karalność, w tym za podobne przestępstwo z art. 224 § 2 kk Ponadto dopuścił się on przedmiotowych czynów w stanie nietrzeźwości. Nadto sprowokował całe zdarzenie, bez żadnego uzasadnionego powodu, niejako dla chęci dokuczenia funkcjonariuszom policji.

Wymierzając karę Sąd uwzględnił na korzyść oskarżonego, że nie wyrządził swoim zachowaniem szkody pokrzywdzonym. Sąd miał też na uwadze, ze oskarżony wykonuje pracę zarobkową.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu:

- za czyn opisany w punkcie 1 karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w punkcie 2 karę 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Wymierzając na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk karę łączną, Sąd mógł wymierzyć ją w granicach od 3 miesięcy pozbawienia wolności do 4 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.

Zgodnie z art. 85a kk orzekając karę łączną, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego,
a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Dlatego też wymierzając karę łączną Sąd wziął również pod uwagę, podobnie jak przy wymierzaniu kar jednostkowych, iż T. T. był już uprzednio wielokrotnie karany, w tym za podobne przestępstwo z art. 224 § 2 kk Ponadto dopuścił się on przedmiotowych czynów w stanie nietrzeźwości. Nadto sprowokował całe zdarzenie, bez żadnego uzasadnionego powodu, niejako dla chęci dokuczenia funkcjonariuszom policji.

Ponadto przy wydaniu kary łącznej Sąd rozważał też, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek przedmiotowy lub podmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak.

Przestępstwa zarzucane T. T. zostały popełnione w odstępie bardzo krótkiego okresu czasu. Wszystkie przestępstwa zostały popełnione umyślnie oraz wszystkie zostały wymierzone w tożsame dobro chronione prawem - powagę instytucji reprezentowanej przez funkcjonariusza publicznego. Okoliczności te przemawiają, za tym aby przy wymierzaniu kary łącznej zastosować zasadę absorpcji. Natomiast za zasadą kumulacji przemawia fakt, iż co do zasady różne są osoby pokrzywdzonych. Jednak zdaniem Sądu trzeba wziąć pod uwagę, iż pomimo tego, że mamy do czynienia z dwoma czynami, oskarżony tego dnia upatrzył sobie radiowóz policji i postanowił obrażać znajdujących się
w nim funkcjonariuszy. W pierwszej fazie zdarzenia nie wiedział, że w radiowozie są jeszcze czterej funkcjonariusze. Dlatego znieważył ich w późniejszym czasie. Tym samym pomimo różnych osób pokrzywdzonych, mając na uwadze tą okoliczność oraz wskazane powyżej Sąd wymierzając karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności, zastosował zasadę absorpcji. Jak to już zostało podniesione w niniejszej sprawie istnieje znaczną przewaga bliskości elementów podmiotowych i przedmiotowych.

Mając na uwadze treść art. 69 § 1 kk Sąd nie mógł skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary w stosunku do oskarżonego, gdyż oskarżony
w czasie popełnienia przestępstwa był już skazany na karę pozbawienia wolności.

Wymierzając karę Sąd miał też na uwadze, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, w czasie kiedy miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania ich znaczenia i kierowania swoim postępowaniem. Tym samym z tego powodu stopień jego winy był mniejszy. Sąd dając temu wyraz wymierzył oskarżonemu karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd nie zastosował jednak wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zdaniem Sądu sam fakt działania sprawcy przestępstwa
w stanie ograniczonej poczytalności, nawet w skrajnych przypadkach, gdy zbliża się on do niepoczytalności, nie przesądza jeszcze automatycznie o zasadności zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary, albowiem rozstrzygnięcie w tym zakresie musi uwzględniać także pozostałe dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 kk, w tym przede wszystkim także występujące w sprawie okoliczności obciążające. Mając na uwadze szereg okoliczności obciążających Sąd nie złagodził nadzwyczajne kary T. T..

Ponadto mając na względzie cele postępowania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz cele wychowawcze wobec oskarżonego, w ocenie Sądu T. T. nie zasługuje także na inną karę o charakterze wolnościowym. Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się szereg okoliczności obciążających. Ponadto czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości a oskarżony nie po raz pierwszy wszedł w konflikt z prawem. Nie pozwala to zdaniem Sądu na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań. Tym niemniej jednak jak to już zostało podniesione, mając na uwadze, że oskarżony działał w czasie kiedy jego poczytalność była znacznie ograniczona, Sąd wymierzył oskarżonemu karę w dolnych jej granicach.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r. poz.1999 z późn. zm.) w zw. z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. M. kwotę 619,92 złotych, wraz z podatkiem VAT w kwocie 115,92 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu
w postępowaniu sądowym. Nieuiszczone koszty obrony z urzędu ustalone zostały na poziomie stawek minimalnych. Zdaniem Sądu powyższe wynagrodzenie jest stosowne do charakteru i stopnia zawiłości sprawy oraz adekwatne do wkładu pracy obrońcy.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie oskarżony został zatrzymany w dniu
30 marca 2016 roku od godziny 13.55 do godziny 16.45 Sąd na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tym dniu.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
w całości koszty sądowe, na które składają się wydatki w kwocie 1.067,92 zł oraz opłata
w kwocie 60 złotych.

Wydatki stanowią:

- ryczałty za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym w I-szej instancji – 40 złotych

- opłata za dane o karalności – 30 złotych;

- wynagrodzenie biegłych psychiatrów sporządzających opinię – 378 złotych;

- niepłacona pomoc prawna udzielona oskarżonemu z urzędu – 619,92 złotych.

Natomiast opłata od skazania została wymierzone oskarżonemu na podstawie art.
2 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.).

Oskarżony jest osobą pracującą, osiągającą regularne dochody. Tym samym ma możliwość zgromadzenia stosownych środków finansowych celem uiszczenie kosztów sądowych.