Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. K. został obwiniony o to, że w okresie od 26 kwietnia 2015 r do 27 grudnia 2015 r w P. przy ul. (...), będąc właścicielem pubu (...) wielokrotnie zakłócił spokój i spoczynek nocny A. i E. K. poprzez zorganizowanie imprez z udziałem gości lokalu w trakcie których dochodziło do głośnego odtwarzania muzyki, krzyków, hałasów, tj. o wykroczenie z art. 51 §1 kw.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 07 lutego 2017 roku w sprawie II W 280/16 uznał obwinionego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 51 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę 3000 złotych grzywny;

- zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez obrońcę obwinionego.

Apelacja wywiedziona z podstawy prawnej art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

- obrazę przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść zapadłego wyroku, a mianowicie art. 8 kpw w zw. z art. 4, art. 5 § 2, art. 7 kpk, polegający na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości w zakresie stopnia natężenia hałasu docierającego do mieszkania pokrzywdzonych A. i E. małż. K., wynikających z subiektywnych odczuć pokrzywdzonych oraz zeznających w sprawie świadków na niekorzyść obwinionego,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla obwinionego, w szczególności na zeznaniach pokrzywdzonych oraz świadków M. W. i P. Ż., S. Ś., R. B., P. J. i K. G. oraz nieprawidłowej ocenie zeznań w/w świadków, a pominięciu dowodów dla obwinionego korzystnych (pozostałych funkcjonariuszy Policji oraz zeznających w charakterze świadków mieszkańców tej samej kamienicy), skutkujące - przy jednoczesnym braku dowodów o charakterze obiektywnym - nieuprawnionym przyjęciem i ustaleniem przez Sąd, że obwiniony w zarzucanym mu okresie od 26 kwietnia 2015r. do 27 grudnia 2015 r., organizował imprezy z udziałem gości lokalu, w trakcie których dochodziło do głośnego odtwarzania muzyki, krzyków i hałasów czym zakłócał spokój nocny pokrzywdzonych A. i E. małż. K.,

- naruszenie prawa materialnego - art. 51 § 1 kw w zw. z art. 5 kw i 6 § 1 kw poprzez skazanie obwinionego za zarzucane mu wykroczenie w sytuacji, gdy w sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu winy obwinionego D. K., a także przypisanie tej winy za całe zarzucane mu wykroczenie, w sytuacji, gdy ewentualne zakłócenie spoczynku nocnego pokrzywdzonych miało charakter jednostkowy i występowało sporadycznie,

- naruszenie prawa materialnego - art. 51 § 1 kw w zw. z art. 33 § 1 i 2 kw poprzez rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wynikającą z nieuwzględnienia przez Sąd w sposób należyty wszystkich okoliczności łagodzących rzutujących na wymiar kary , w tym w szczególności stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaju i rozmiaru szkody, stopnia winy, pobudek, sposobu działania

- naruszenie przepisów postępowania - art. 118 § 1, 3 i 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania,

- naruszenie przepisów postępowania - art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia ewentualnie poprzez odstąpienie od wymierzenia kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego i jej wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie D. K. od zarzucanego mu czynu, okazały się słuszne.

O ile wymieniony w prowadzonej uprzednio sprawie II W 885/14 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. uznany został winnym tego, że w okresie od lipca 2014 roku do 16 sierpnia 2014 roku będąc właścicielem pubu (...) w P. wielokrotnie zakłócał spokój i spoczynek nocny mieszkańcom sąsiedniej kamienicy poprzez nie reagowanie na naganne zachowania jego nietrzeźwych klientów oraz puszczanie głośnej muzyki na zewnątrz lokalu, to zachowanie będące przedmiotem niniejszego postępowania nie zrealizowało znamion wykroczenia o jakim mowa w przepisie art. 51 § 1 kw.

Zważyć należy, iż obwiniony po wydaniu prawomocnego wyroku we wskazanej powyżej sprawie dokonał wszelkich starań, by jego działalność gospodarcza w postaci prowadzenia pubu nie zakłócała spokoju mieszkańcom sąsiedniej kamienicy. Zdemontował głośniki w ogródku zewnętrznym zlokalizowanym bezpośrednio przy lokalu gastronomicznym. Zawarł umowę z firmą ochroniarską (...) OCHRONA Sp. Z o.o. o świadczenie usług w zakresie ochrony osób i mienia, a w weekendy wynajmował dodatkową ochronę, która miała zadbać o zachowanie ciszy i porządku zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz lokalu.

Zauważenia wymaga, że okresie w objętym zarzutem podjętych zostało 15 interwencji policji, które nie potwierdziły, aby obwiniony był sprawcą rażącego zakłócenia ciszy nocnej w co najmniej jednym wypadku. Co prawda niektórzy interweniujący funkcjonariusze policji stwierdzili, że dobiegające z pubu rozmowy tudzież krzyki oraz muzyka, były słyszalne wewnątrz mieszkania pokrzywdzonej, jednak nie na tyle głośno, aby hałas ten nie mógł być zniwelowany poprzez zamknięcie okien.

Na względzie należy mieć też okoliczność, że poza pokrzywdzoną nikt inny z mieszkańców kamienic sąsiadujących z pubem nie skarżył się na nadmiernie uciążliwe hałasy dobiegające z lokalu pubu, uniemożliwiające spoczynek nocny. Można przypuszczać, że taki właśnie skutek przyniosły działania podjęte przez obwinionego po wydaniu wobec niego wyroku w uprzedniej sprawie.

Jakkolwiek hałasy z pubu obwinionego przenikające do mieszkania pokrzywdzonej mogły wywoływać negatywny stan psychiczny pokrzywdzonej oraz rodzić poczucie rozdrażnienia i niezadowolenia, granicą służącą ocenie dopuszczalności takich uciążliwości jest przeciętna miara, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Pojęcie "przeciętna miara" zakłada obowiązek biernego znoszenia tego oddziaływania we wszelkiej postaci w określonym stopniu, jeśli to oddziaływanie nie ma charakteru szykany, czyli nie zmierza wyłącznie w sposób umyślny do szkodzenia i dokuczenia. Ocena przeciętnej miary musi być dokonana na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie na podstawie subiektywnych odczuć poszczególnych osób.

Zważyć należy, iż lokal obwinionego jak i mieszkanie pokrzywdzonej, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, znajdują się na terenie zabudowy wielofunkcyjnej (mieszkaniowo – usługowej). Specyfika takiego miejsca narzuca konieczność tolerowania i znoszenia pewnego zakresu hałasu nie przekraczającego przeciętnej miary zakłócania.

Skoro hałasy wyłaniające się z pubu obwinionego, nie były odbierane przez inne osoby, oprócz pokrzywdzonej, w sposób zakłócający spoczynek nocny, nie sposób uznać aby ich emitowanie nastąpiło z przekroczeniem przeciętnej miary zakłócania. W tym kontekście nie można wykluczyć, że wrażenia wymienionej były wyrazem jej subiektywnych odczuć, odbiegających od odbioru sąsiadów.

W świetle tak ustalonych okoliczności brak jest podstaw do uznania, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 51 § 1 kw.

Sprawstwo takiego wykroczenia można przypisać jedynie w przypadku uznania, że czyn sprawcy stanowi umyślny wybryk.

Wybrykiem zaś jest każde zachowanie, które odbiega od postępowania przyjętego zwyczajowo w danym miejscu, czasie i okolicznościach tj. takie postępowanie, które w sposób rażący odbiega od przyjętych w określonej sytuacji norm ludzkiego współżycia.

W realiach przedmiotowej sprawy źródłem hałasu, który powodował naruszenie prawa pokrzywdzonej do odpoczynku, było funkcjonowanie nadzorowanego przez obwinionego pubu. Wymieniony będąc osobą odpowiedzialną za funkcjonowanie lokalu, co prawda spowodował skutek w postaci zakłócenia spokoju pokrzywdzonej, niemniej jednak zachowanie jego nie było umyślnym okazaniem lekceważenia dla norm zachowania w rozumieniu art. 51 § 1 kw.

W tym kontekście nie sposób pominąć tego, ze obwiniony podjął kroki ograniczające emisję hałasu z prowadzonego przez niego pubu, demontując głośniki usytuowane na zewnątrz lokalu oraz wynajmując ochroniarzy mających dbać o zachowanie ciszy i porządku zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz lokalu.

Skoro więc przypisany obwinionemu czyn nie wyczerpuje ustawowych znamion wykroczenia stypizowanego w art. 51 § 1 kw, gdyż jego zachowaniu nie można przypisać umyślności (a powołany przepis nie przewiduje odpowiedzialności za nieumyślne naruszenie spokoju i spoczynku nocnego), należało zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W konsekwencji tej treści orzeczenia koszty postepowania w sprawie ponosi Skarb Państwa ( art. 118 § 2 kpw).