Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2017 roku w Tomaszowie Mazowieckim

sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.:

a) 25.240,11 zł ( dwadzieścia pięć tysięcy dwieście czterdzieści złotych
i jedenaście groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 17 kwietnia 2015 roku, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie,

b) 25.240,11 zł ( dwadzieścia pięć tysięcy dwieście czterdzieści złotych
i jedenaście groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 19 maja 2015 roku, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.266 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  zwrócić pozwanemu ze środków Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego
w T.) kwotę 50,98 zł (pięćdziesiąt złotych
i dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki, uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego.

Powód (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. wniósł powództwo o zapłatę kwoty 25240,11 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Na uzasadnienie pozwu powód podał, iż pozwany w ramach stosunku dzierżawy korzystał z nieruchomości powoda, która następnie została wypowiedziana, zaś pozwany nie uiścił kar umownych za nie przekazanie przedmiotu dzierżawy.

/vide: pozew k. 2 – 3 i 11- 16 akt/.

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim połączył na podstawie art. 219 k.p.c. sprawę o sygnaturze I C 755/16 z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W. przeciwko J. S. o zapłatę kwoty 25240,11 zł do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia; dotyczyła bowiem tego samego stosunku pranego pomiędzy stronami, obejmując jedynie inny okres bezumownego korzystania prze pozwanego z przedmiotu dzierżawy.

/vide: postanowienie Sądu, k. 204 akt/.

Pozwany J. S. wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że nota księgowa, obciążająca go karą umowną nie stanowiła podstawy zobowiązania pozwanego, powierzchnia dzierżawionego gruntu była zawyżona i pozwany nie mógł w prowadzonej działalności w pełni korzystać z nieruchomości. Ponadto zarzucił pozwany, że poczynił nakłady w zakresie wykonania remontu kapitalnego bocznicy kolejowej.

/vide: odpowiedź na pozew k. 64 – 68 akt/.

Powód podtrzymał żądanie pozwu w całości podnosząc, że kara umowna została przewidziana w umowie stron za nie zwrócenie przedmiotu dzierżawy po jej rozwiązaniu, stąd też wystawienie noty księgowej nie tworzyło zobowiązania, lecz miało znaczenie jedynie księgowe. Na zarzut pozwanego o zaniżenie wartości przedmiotu umowy pozwany podniósł, iż aneksem nr (...) do umowy z dnia 2.12.2013 roku strony zmniejszyły powierzchnię dzierżawy i stosownie do tego został zmniejszony czynsz. Stąd też dochodzone kary umowne uwzględniały rzeczywistą powierzchnię nieruchomości. Podkreślił powód, że pozwany do chwili obecnej nie zwrócił przedmiotu umowy dzierżawy i nigdy nie złożył skutecznie zarzutu potrącenia.

/vide: replika powoda w piśmie procesowym z dnia 10 marca 2016 roku, k. 88 – 92 akt/.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe z dokumentów, dołączonych do pozwu oraz opinii biegłego sądowego i na tej podstawie ustalił, co następuje:

Strony łączyła umowa dzierżawy nr (...), zawarta w dniu 17 czerwca 2010 roku, mocą której powód wydzierżawił pozwanemu nieruchomość zabudowaną wraz z budynkiem warsztatowo - gospodarczym i pozostałymi, opisanymi w umowie obiektami budowlanymi. Na mocy dalszych aneksów strony ustaliły powierzchnię dzierżawy na 13.891,18 m ², zaś czynsz miesięczny na 383,83 zł plus VAT za budynek i 9.723,83 zł plus VAT za grunt. Umowa zawarta została na czas nieoznaczony z możliwością wypowiedzenia z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, m.in. z powodu opóźnienia przez dzierżawcę w zapłacie zobowiązań za dwa pełne okresy płatności. W § 11 ust. 2 pkt 1 i 2 umowa stron przewidywała, iż po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy dzierżawca zobowiązuje się do zwrotu wydzierżawiającemu przedmiotu dzierżawy w stanie nie pogorszonym, zaś do dnia uporządkowania przedmiotu dzierżawy obowiązany jest regulować wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy według podwójnej wysokości czynszu w ostatnim pełnym miesiącu obwiązywania umowy.

/dowód: umowa dzierżawy z aneksami, k. 33 - 44/.

Pismem z dnia 17 lipca 2014 roku powód wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 roku, w związku z rażącym naruszeniem warunków umowy dzierżawy, polegającym na braku płatności za co najmniej dwa okresy rozliczeniowe, żądając zwrotu przedmiotu umowy w dniu 3 września 2014 roku.

/dowód: wypowiedzenie umowy, k. 44 akt/.

Pozwany nie zwrócił przedmiotu umowy, w związku z czym powód notą księgową z dnia 2 kwietnia 2015 roku obciążył go odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 1 marca do 31 marca 2015 roku w kwocie 25240,11 zł .

/dowód: nota księgowa nr (...), k. 47 akt/.

Notą z dnia 4 maja 2015 roku powód obciążył pozwanego odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości za dalszy okres /od 1 kwietnia 2015 roku do 30 kwietnia 2015 roku/ w kwocie 25240,11 zł .

/dowód: nota księgowa nr (...), k. 200 akt/.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność wskazania, czy powierzchnia gruntu wyłączonego z możliwości użytkowania przez pozwanego wpłynęła na wysokość czynszu i czy w związku z tym pozwany mógł uzyskać w tej sytuacji zwykły przychód dzierżawy, a jeśli możliwości te były zmniejszone, to o wyliczenie o jaką kwotę.

W opinii z dnia 12 maja 2016 roku biegła jednoznacznie stwierdziła, że powierzchnia gruntu wyłączonego z możliwości użytkowania przez pozwanego nie wpłynęła na wysokość czynszu ustalonego przez strony w zawartej umowie dzierżawy. Skonstatowała biegła, że firma mogłaby dalej prowadzić działalność i uzyskiwać przychód gdyby dysponowała projektem budowlanym, pozwoleniem na budowę układu torowego i wyłączenie powierzchni w tym przypadku nie miało wpływu na zwykły przychód dzierżawy.

/dowód: opinia biegłego rzeczoznawcy majątkowego mgr inż. B. O., k. 108 – 134 akt/.

Sąd dopuścił również na wniosek pozwanego dowód z opinii sporządzonej w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. I C 920/15, przy czym w niniejszej sprawie miała ona znaczenie jedynie posiłkowe z uwagi na fakt, iż pozwany nie podnosił skutecznie zarzutu potrącenia.

/vide: k. 206 – 273 akt/.

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Strony niniejszego sporu łączyła umowa dzierżawy uregulowana przepisami art. 693 i nast. kodeksu cywilnego, zgodnie z którą przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się opłacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Umowa ta została przez powoda skutecznie wypowiedziana, zaś pozwany nie zwrócił przedmiotu dzierżawy.

Były to fakty bezsporne.

Strony w niekwestionowanej umowie przewidziały karę za bezumowne korzystanie z przedmiotu dzierżawy w razie nie zwrócenia go przez dzierżawcę po ustaniu umowy w wysokości podwójnej wysokości czynszu w ostatnim pełnym miesiącu obwiązywania umowy.

Zgodnie z brzmieniem art. 483 kodeksu cywilnego można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy /kara umowna/.

Jak wynikało z zawartej umowy i późniejszych aneksów czynsz dzierżawy w ostatnim miesiącu obowiązywania umowy wynosił 121,18 zł za budynek i 13.891,18 zł za grunt /m ²/, stąd też wyliczenie wysokości kary umownej przez powoda było zasadne i prawidłowe.

Wobec powyższego Sąd zasądził dochodzone roszczenie w całości, wraz z odsetkami od dnia wymagalności, z uwzględnieniem zmiany stanu prawnego w zakresie odsetek od dnia 1 stycznia 2016 roku /ustawowe odsetki za opóźnienie/.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 i nast. k.p.c. oraz w związku z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, obowiązującym w dacie wniesienia powództwa /zwrot opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika oraz opłata skarbowa/.

Pozwanemu Sąd nakazał zwrócić kwotę 50,98 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki, uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego, zgodnie z 84 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sędzia Jolanta Szczęsna