Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2017 r. w Warszawie

sprawy I. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania I. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 27 lipca 2016 r., znak: (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 27 lipca 2016 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej I. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 31 maja 2016 r. do dnia 30 maja 2018 r.,

2. w pozostałym zakresie oddala odwołanie,

3. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującej I. M. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 lipca 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej I. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 11 lipca 2016 r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji organ rentowy oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (decyzja, k. 42 a.r.)

I. M. , reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, 13 września 2016 r. złożyła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. odwołanie od ww. decyzji, zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 180 k.p.a. oraz w związku z art. 124 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, w tym w szczególności oparcie ustaleń faktycznych na błędnym orzeczeniu lekarza orzecznika i Komisji Lekarskiej ZUS, czego konsekwencją było błędne ustalenie, że odwołująca się nie jest niezdolna do pracy, podczas gdy stan jej zdrowia, tj. liczne choroby i schorzenia, w tym w szczególności epilepsja, schorzenia kardiologiczne, niedoczynność tarczycy, astma, schorzenia kręgosłupa oraz stawów kolanowych, uniemożliwiają jej wykonywanie jakiejkolwiek pracy. Zaskarżonej decyzji zarzucono także naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ustawy emerytalnej poprzez błędne odmówienie odwołującej się prawa do renty pomimo występowanie u niej niezdolności do pracy. Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik odwołującej się wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie I. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a ponadto o zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującej się kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów wskazanych w odwołaniu na okoliczności w nim przytoczone. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że epilepsja wywołuje u odwołującej się m.in. zaburzenia świadomości oraz koncentracji, zaniki pamięci, zaburzenia mowy oraz napady senności w ciągu dnia, co w sposób oczywisty uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie, a tym bardziej wykonywanie pracy. Natomiast z powodu pozostałych chorób, w szczególności kręgosłupa, stawów kolanowych oraz astmy odwołująca się nie może wykonywać żadnych czynności związanych z wysiłkiem fizycznym (odwołanie, k. 2-7).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. pismem z 21 września 2016 r. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 11 lipca 2016 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z 27 lipca 2016 r. organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 53-53 v.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona I. M., ur. (...), 31 maja 2016 r. złożyła w organie rentowym wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 1-4 a.r.) .

W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca się została skierowana na badanie lekarskie przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym 17 czerwca 2016 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na skutek wniesienia sprzeciwu od powyższego orzeczenia sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 11 lipca 2016 r. potwierdziła ustalenia dokonane przez lekarza orzecznika ZUS, wskazując, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 20 a.r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 25 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy 27 lipca 2016 r. wydał decyzję, mocą której odmówił ubezpieczonej I. M. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja, k. 42 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego I. M. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 2-7).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa–Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii oraz medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna, czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres, a także, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie z 26 października 2016 r., k. 60).

W opinii z 26 listopada 2016 r. biegli sądowi z zakresu neurologii R. Z., chorób wewnętrznych E. P. oraz z zakresu medycyny pracy D. M. rozpoznali u odwołującej się padaczkę napadów częściowych złożonych z wtórnym uogólnianiem się napadów, nadciśnienie tętnicze, astmę oskrzelową, niedoczynność tarczycy, przewlekły zespół bólowy w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, otyłość. Biegli wskazali, że stwierdzone u odwołującej się schorzenia i stopień ich klinicznego nasilenia powodują częściową niezdolności do pracy zarobkowej istniejącą od 31 maja 2016 r., tj. od dnia złożenia wniosku o przyznanie prawa do renty na okres 24 miesięcy. W uzasadnieniu biegli zaznaczyli, że w czerwcu 2015 r. u odwołującej się rozpoznano padaczkę o morfologii napadów częściowych złożonych, powtarzalnych, z występującymi sytuacjami pełnej utraty przytomności i upadkami, których sama odwołująca się nie pamięta, ale które były obserwowane przez jej dzieci. Biegli wskazali z dużym prawdopodobieństwem, że są to wtórne uogólnienia napadów częściowych. Nadto biegli podali, że odwołująca się dodatkowo obciążona jest schorzeniami kardiologicznymi w postaci nadciśnienia tętniczego, jest obserwowana w kierunku kardiomiopatii oraz stwierdzono u niej otyłość dużego stopnia. Na jej funkcje lokomocyjne mają wpływ bóle dolnego odcinka kręgosłupa oraz bóle kończyn dolnych lokalizowane przez badaną w zakresie stawów kolanowych i biodrowych. Biegły z zakresu neurologii nie stwierdził cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. W zgodnej opinii biegli uznali, że odwołująca się jest obecnie częściowo niezdolna do wykonywania pracy zarobkowej na okres 24 miesięcy od 31 maja 2016 r. (opinia łączna biegłych sądowych z neurologii, chorób wewnętrznych i medycyny prac, k. 94-96.).

W piśmie procesowym z 20 stycznia 2017 r. pełnomocnik organu rentowego zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wskazując, że odwołująca się z napadami padaczkowymi pracowała zawodowo oraz brak jest udokumentowania znacznej częstości napadów, aby powodowało to niezdolność do pracy. Wobec powyższego pełnomocnik organu rentowego wniósł o powołanie innych biegłych sądowych specjalistów internisty, neurologa i medycyny pracy (pismo procesowe, k. 110; stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, k. 111).

Pismem procesowym z 24 stycznia 2017 r., w związku z przyjęciem w ww. opinii, że niezdolność odwołującej się do pracy istnieje począwszy od 31 maja 2016 r., pełnomocnik odwołującej się wniósł o uzupełnienie opinii na piśmie poprzez przedstawienie szczegółowej oceny co do rokowań w odzyskaniu przez odwołującą się zdolności do pracy przed upływem 24 miesięcy liczonych od 31 maja 2016 r. (uzasadnienie ustalenia takiego okresu). Pełnomocnik odwołującej się wskazał jednocześnie, że w ocenie odwołującej się okres stwierdzonej niezdolności do pracy powinien być znacznie dłuższy i wynosić co najmniej 5 lat, ponieważ schorzenia odwołującej się, w tym padaczka stwierdzona w 2015 r. i leczone od 20 lat nadciśnienie tętnicze, pomimo leczenia do chwili obecnej nie ustąpiły (pismo procesowe, k. 112-113).

Mając powyższe na uwadze, Sąd postanowieniem z 9 lutego 2017 r. dopuścił dowód z opinii łącznej uzupełniającej biegłych sądowych lekarzy specjalistów: D. M., E. P. i R. Z. celem ustalenia rokowań co do odzyskania przez odwołującą się zdolności do pracy przed upływem 24 miesięcy liczonych od 31 maja 2016 r., tj. uzasadnienia ustalenia takiego okresu niezdolności do pracy zgodnie z wnioskiem pełnomocnika odwołującej się zawartym w piśmie procesowym z 24 stycznia 2017 r. (postanowienie, k. 125).

W łącznej opinii uzupełniającej z 24 marca 2017 r. biegli sądowi specjaliści chorób wewnętrznych E. P., neurolog R. Z. oraz specjalista medycyny pracy D. M. wskazali, że potwierdzili u odwołującej się rozpoznanie padaczki napadów złożonych częściowych wtórnie uogólniających się. W leczeniu farmakologicznym od lipca 2015 r. zastosowano środki farmakologiczne L. 2 x 750 mg. We wrześniu 2016 r. zmieniono dotychczas stosowane leczenie farmakologiczne na A. i T. i to właśnie potrzeba kontroli efektów zmienionego leczenia farmakologicznego w warunkach Poradni Neurologicznej determinowała przyznanie odwołującej się 24-miesięcznego okresu częściowej niezdolności do pracy. W zgodnej opinii biegłych rozpoznane schorzenie i stopień jego klinicznego zaawansowania nie pozwalały jej na kontynuowanie pracy w dotychczasowym charakterze jednoosobowej pracy w sklepie, stąd przyznanie częściowej niezdolności do pracy zarobkowej. Jednocześnie biegli wskazali, biorąc pod uwagę otwarty rynek pracy, że odwołująca się może pracować w warunkach, w których nie będą występować przeciwwskazania dla tego typu schorzeń (praca na wysokości, praca w porze nocnej, praca jednoosobowa, z prądem elektrycznym, z maszynami w ruchu, przy prowadzeniu pojazdów mechanicznych). Biegli wskazali, że stwierdzone u odwołującej się nadciśnienie tętnicze, które nie daje powikłań narządowych, stan wydolności układu krążenia i układu oddechowego w aspekcie rozpoznawanej astmy, niedoczynność tarczycy wymagająca leczenia substytucyjnego, jak i dolegliwości bólowe dolnego odcinka kręgosłupa bez cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego nie wpływają na orzekanie (opinia uzupełniająca łączna biegłych z zakresu neurologii, chorób wewnętrznych i medycyny pracy, k. 142-143).

Pismem procesowym z 24 kwietnia 2017 r. pełnomocnik organu rentowego wniósł o powołanie innego biegłego z zakresu neurologii, a w załączonym stanowisku Przewodniczący Komisji Lekarskich przy (...) Oddziale ZUS w W. nie zgodził się z wnioskami łącznej opinii uzupełniającej biegłych powołanych w niniejszej sprawie w zakresie stwierdzenia, że odwołująca się jest niezdolna do pracy na okres 24 miesięcy celem obserwacji efektów zmiany kuracji oraz wskazał, że odwołująca się nie musi pracować w sklepie jednoosobowym, lecz może podjąć pracę w sklepie, gdzie będzie pracowało na zmianie więcej osób, a fakt konieczności przebywania w większej grupie osób z powodu możliwości wystąpienia napadu padaczki nie może być podstawą do orzekania niezdolności do pracy (pismo procesowe, k. 154; stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, k. 155).

Pismem procesowym z 28 kwietnia 2017 r. pełnomocnik odwołującej się, ustosunkowując się do treści opinii uzupełniającej, wskazał, że mimo upływu 8 miesięcy od pierwszej zmiany leczenia farmakologicznego napady padaczkowe u odwołującej się w dalszym ciągu występują regularnie, brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że na skutek tego leczenia ustąpią one w ciągu kolejnych kilku lub nawet kilkunastu miesięcy, zatem można jednoznacznie stwierdzić, że zastosowane leczenie farmakologiczne okazało się nieskuteczne. Pełnomocnik odwołującej się podniósł nadto, że okres stwierdzonej u odwołującej się niezdolności do pracy powinien być znacznie dłuższy i wynosić co najmniej 5 lat, gdyby jednak hipotetycznie przyjąć, że okres niezdolności powinien wynosić jedynie 24 miesiące, to okres ten zgodnie z opinią uzupełniającą należałoby liczyć od września 2016 r. (okres stwierdzonej niezdolności do pracy od 31 maja 2016 r. powinien zatem wynosić 27 miesięcy), ponieważ dopiero wtedy doszło do zmiany stosowanych u odwołującej się środków farmakologicznych (zgodnie z opinią uzupełniającą dokonanie kontroli efektów tej zmiany może nastąpić po upływie 24 miesięcy) (pismo procesowe, k. 157-158).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej się. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z łącznych opinii głównej i uzupełniającej biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii R. Z., chorób wewnętrznych E. P. oraz z zakresu medycyny pracy D. M. celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych przez biegłych opiniach należy podzielić w całości. Opinie te zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej się i po wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej się. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Podkreślenia wymaga również, że biegli sądowi opiniujący w niniejszej sprawie w należyty sposób wyjaśnili przedstawione przez Sąd zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę. Samo niezadowolenie organu rentowego z treści opinii biegłych, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego czy też kolejnych biegłych. Z tych też względów Sąd oddalił wniosek pełnomocnika organu rentowego o powołanie innego biegłego z zakresu neurologii oraz wniosek o powołanie innych biegłych sądowych specjalistów internisty, neurologa i medycyny pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie I. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 27 lipca 2016 r., znak: (...) jest częściowo zasadne w zakresie przyznania odwołującej się prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy od 31 maja 2016 r. do 30 maja 2018 r. i jako takie zasługuje na uwzględnienie, w pozostałej części, tj. przyznania odwołującej się prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ponad okres 24 miesięcy liczonych od 31 maja 2016 r., nie zasługiwał na uwzględnienie i w związku z tym podlegał oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną I. M. odwołania, wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy uwzględnił łączne opinie główną i uzupełniającą wydane przez biegłych z zakresu neurologii R. Z., chorób wewnętrznych E. P. oraz z zakresu medycyny pracy D. M. i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z wymienionych dziedzin medycyny, które odpowiadały głównym schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną i po jej zbadaniu. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie do zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodną z posiadanymi kwalifikacjami oraz ostatnio wykonywaną pracą.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłych sądowych ww. specjalności wynika, że w czerwcu 2015 r. u odwołującej się rozpoznano padaczkę napadów częściowych złożonych wtórnie uogólniających się. Od lipca 2015 r. była leczona farmakologicznie L.. We wrześniu 2016 r. zmieniono dotychczas stosowane leczenie farmakologiczne na A. i T.. Potrzeba kontroli efektów tego zmienionego leczenia w Poradni Neurologicznej uzasadnia przyznanie odwołującej się 24-miesięcznego okresu częściowej niezdolności do pracy. W zgodnej opinii biegłych rozpoznane schorzenie i stopień jego klinicznego zaawansowania nie pozwalały odwołującej się na kontynuowanie pracy w dotychczasowym charakterze jednoosobowej pracy w sklepie, stąd przyznanie częściowej niezdolności do pracy zarobkowej. Jednocześnie biegli wskazali, biorąc pod uwagę otwarty rynek pracy, że odwołująca się może pracować w warunkach, w których nie będą występować przeciwwskazania dla tego typu schorzeń (praca na wysokości, praca w porze nocnej, praca jednoosobowa, z prądem elektrycznym, z maszynami w ruchu, przy prowadzeniu pojazdów mechanicznych). Nadto zdaniem biegłych stwierdzone u odwołującej się nadciśnienie tętnicze, które nie daje powikłań narządowych, stan wydolności układu krążenia i układu oddechowego w aspekcie rozpoznawanej astmy, niedoczynność tarczycy wymagająca leczenia substytucyjnego, jak i dolegliwości bólowe dolnego odcinka kręgosłupa bez cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego nie wpływają na stwierdzenie niezdolności do pracy.

Stanowisko biegłych jest wynikiem badania klinicznego oraz analizy całokształtu dokumentacji medycznej dotyczącej przebiegu leczenia ubezpieczonej. Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego na wiarygodność opinii biegłych sądowych wpływa kategoryczność i jednoznaczność oceny stanu zdrowia odwołującej się. Na tej podstawie Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że stwierdzona u odwołującej się częściowa niezdolność do pracy istniejąca od 31 maja 2016 r. czyni ubezpieczoną częściowo niezdolną do pracy zarobkowej na okres od 31 maja 2016 r. do 30 maja 2018 r. Spełnione zostały również pozostałe przesłanki nabycia prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, co nie było kwestionowane przez organ rentowy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 27 lipca 2016 r., znak: (...), w ten sposób, że przyznał odwołującej się I. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 31 maja 2016 r., tj. od dnia powstania tej niezdolności ustalonej na dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do renty, na okres 24 miesięcy, tj. do 30 maja 2018 r., zgodnie z opiniami biegłych sądowych z 26 listopada 2016 r. i 24 marca 2017 r., o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałym zakresie, uznając za niezasadne przyznanie odwołującej się prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres ponad 24 miesiące liczone od 31 maja 2016 r., tj. od dnia powstania niezdolności do pracy ustalonego na dzień złożenia winsoku o rentę, bowiem rokowania co do poprawy stanu zdrowia odwołującej się w związku ze zmianą zastosowanego leczenia farmakologicznego we wrześniu 2016 r. i koniecznością kontroli jego efektów nie uzasadniały przyznania prawa do renty na dłuższy okres, co znalazło potwierdzenie w podzielonych przez Sąd łącznych opiniach biegłych sądowych.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, oraz na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), zasądzając od organu rentowego, który przegrał spór, na rzecz odwołującej się kwotę 360 zł, tj. w wysokości stawki minimalnej w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

(...)