Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2017r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Łój

Protokolant: stażysta Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2017r. w Zielonej Górze

sprawy z odwołania: R. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 21.06.2017r. znak (...)

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o przyznanie emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy R. G. prawo do emerytury od dnia 09.03.2017r.

SSO Bogusław Łój

sygn. akt IV U 2021/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2106.2017 r. (znak: (...)) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy R. G. prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na niewykazanie przez wnioskodawcę 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Na dzień 01.01.1999 r. wnioskodawca udokumentował staż pracy w wymiarze 25 lat, 6 miesięcy i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 13 lat, 8 miesięcy i 22 dni stażu pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględniono okres zatrudnienia w Hucie (...) S.A. w Ż. od 02.10.1981 r. do 17.04.1996 r.

Nie uwzględniono natomiast okresu pracy w szczególnych warunkach w Hucie (...) S.A. w W. od 18.04.1996 r. do 31.12.1998 r.

Wnioskodawca R. G. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Odwołujący domagał się uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Hucie (...) S.A. w W. od 18.04.1996 r. do 31.03.1999 r.

Wnioskodawca wyjaśnił, że w okresie poprzedzającym zatrudnienie w Hucie (...) był zatrudniony w Kopalni (...), która była częścią składowa Huty (...) w Ż., gdzie pracował na koparkach jednonaczyniowych (...) i (...).

W 1996 r. Huta (...) w Ż. przekazała Kopalnię (...) na rzecz Huty (...) w Wymiarach wraz ze wszystkimi pracownikami i sprzętem. Odwołujący nie zmienił wówczas miejsca pracy ani sprzętu na którym pracował, a zmienił się jedynie pracodawca.

Na okoliczność potwierdzenia wykonywania prac w warunkach szczególnych wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując twierdzenia zawarte w motywach zaskarżonej decyzji. Zakład do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu zatrudnienia od 18.04.1996 r. do 31.12.1998 r. w Hucie (...) S.A. w W. na stanowisku operatora koparki, ze względu na to, że w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach powołano się na wykaz A, dział 5, poz. 3 pkt 1 załącznika nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 07.07.1987 r., gdzie pod ta pozycja widnieje stanowisko: maszynista koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. G., urodzony (...), w dniu 09.03.2017 r. złożył wniosek o przyznanie emerytury. Na dzień złożenia wniosku wnioskodawca nie pozostawał w zatrudnieniu i nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Na dzień 01.01.1999 r. organ rentowy uznał za udowodniony okres składkowy i nieskładkowym w wymiarze 25 lat, 6 miesięcy i 24 dni, w tym 13 lat, 8 miesięcy i 22 dni stażu pracy w warunkach szczególnych.

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

R. G. od 02.10.1981 r. do 17.04.1996 r. był zatrudniony w Hucie (...) S.A. w Ż., Kopalnia (...) na stanowisku operatora koparki.

Do dnia 17.04.1996 r. Kopalnia (...) była częścią składową Huty (...) S.A. w Ż., która była jej jednostką nadrzędną. Następnie doszło do zmian strukturalnych i Kopalnia (...) została wykupiona przez Hutę (...) w Wymiarach, która przejęła wszystkich pracowników Kopali wraz ze sprzętem, choć w dalszym ciągu placówka funkcjonowała nieprzerwanie w tym samym miejscu.

Od dnia 18.04.1996 r. R. G. został zatrudniony w Hucie (...) S.A. w W., Kopalnia (...) w L. jako maszynista koparki, gdzie pracował nieprzerwanie do dnia 31.03.1999 r.

dowód: zeznania wnioskodawcy R. G., k. 21v akt sąd.,

- zeznania świadka F. K., k. 20v akt sąd.,

- świadectwo pracy z dnia 17.04.1996 r. k. 13-14 akt kapitału początkowego,

- świadectwo pracy z dnia 01.04.1999 r., k. 15-16 akt kapitału początkowego

Przez cały okres zatrudnienia u obu pracodawców tj. Huta (...) S.A. w Ż. oraz Huta (...) S.A. w W. R. G. wykonywał tę sama pracę maszynisty koparki w Kopalni (...). Kopalnia dysponowała jedną koparką hydrauliczną KM (...)oraz czterema koparkami linowymi KM (...) które były produkowane przez Zakład (...).

Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia obsługiwał wyłącznie koparkę linową KM 602 służącą do wydobywania piasku z wody i załadunku. Była to koparka jednonaczyniowa, miała chwytaki na linach, a kabina była razem z maszynownią. Maszynista wówczas siedział bezpośrednio przed maszynownią, która wytwarzała duży hałas i wibracje. Do obsługi koparki wymagane było posiadanie odpowiedniego uprawnienia.

R. G. pracował codziennie od 6.00 do 14.00, od poniedziałku do piątku. Jeśli była taka potrzeba to pracował w godzinach nadliczbowych.

dowód: zeznania świadka F. K., k. 20v akt sąd.,

- zeznania świadka J. M., k. 20v-21 akt sąd.,

- zeznania świadka R. N., k. 21-21v akt sąd.,

- zeznania wnioskodawcy R. G., k. 21v akt sąd.

R. G. posiada uprawnienia klasy III na maszynistę koparek jednonaczyniowych do 0,8 m ³ .

dowód: uprawnienia nr (...) okazane Sądowi na rozprawie w dniu 17.10.2017 r., k. 21v akt sąd.

Za okres pracy w Hucie (...) S.A. w Ż. wnioskodawca otrzymał świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawione przez (...) Sp. z o.o. (następcę prawnego (...) S.A.), w którym wskazano, że w czasie zatrudnienia od dnia 02.10.1981 r. do dnia 17.04.1996 r. wykonywał stale w pełnym wymiarze czasu pracy prace polegające na wydobywaniu odkrywkowego węgla brunatnego, piasku posadzkowanego, anhydrytu i gipsu na stanowisku maszynisty koparek jednonaczyniowych, wymienioną w wykazie A, dział I poz. 2 pkt 7 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia (...) Nr 7 z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego.

Za okres pracy w Hucie (...) S.A. w W. R. G. otrzymał świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym wskazano, że w czasie zatrudnienia od dnia 18.04.1996 r. do dnia 31.03.1999 r. wykonywała stale w pełnym wymiarze czasu pracy załadunek piasku na stanowisku operatora koparki wymienionym w wykazie A, dział V poz. 3 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik Nr 4 do zarządzenia MPChiL z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego.

dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 21.06.2017 r. , k. 26 akt emerytalnych

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 22.12.2003 r. , k. 8 akt emerytalnych.

Sąd zważył, co następuje :

Odwołanie uznać należało za zasadne.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawca R. G. posiada wymagany staż 15 lat pracy w warunkach szczególnych, od którego uzależnione jest prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. W szczególności, czy nieuwzględniony przez organ rentowy okres zatrudnienia (od 18.04.1996 r. do dnia 31.03.1999 r.) był okresem, w którym wykonywał ona pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2016r., poz. 887 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2013 r., ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Za pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach uważa się pracownika zatrudnionego przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia, oraz w znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom tym przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.).

Mężczyzna, będący pracownikiem zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, może przejść na emeryturę w wieku 60 lat pod warunkiem, że udowodnił wymagany okres składkowy i nieskładkowy - co najmniej 25 lat, w tym co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W myśl § 2 ust. 2 tego rozporządzenia okresy pracy w takim charakterze stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Nie oznacza to jednak, że odwołujący się jest pozbawiony możliwości ustalenia, iż w takich warunkach pracował w zakładzie pracy. Ustalenie rodzaju wykonywanej pracy na podstawie osobowych środków dowodowych nie jest bowiem wyłączone w postępowaniu przed sądem rozpoznającym sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których przewiduje się odstępstwa od zasad ogólnych postępowania dowodowego, bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 473 § 1 k.p.c., dowód z zeznań świadków jest dopuszczalny w zasadzie co do wszystkich faktów spornych lub niemożliwych do udowodnienia za pomocą dowodu z dokumentu, a nawet ponad i przeciwko osnowie dokumentu (por. wyrok SN z 08.12.1998r. II UKN 357/98, uchwała SN z 24.09.1984r., III UZP 6/84). Postępowanie sądowe zainicjowane wniesieniem przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego toczy się bowiem według zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie zaś z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału.

W związku z powyższym, w przypadku braku świadectwa, o którym mowa w § 2 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia, czy też przy braku pełnych informacji z nim zawartych, okoliczność pracy w szczególnych warunkach, ubezpieczony może dowodzić wszelkimi innymi środkami dowodowymi, zwłaszcza gdy zakład pracy już nie istnieje i nie może potwierdzić bądź zaprzeczyć pracy w takich warunkach.

W konsekwencji możliwe jest ustalenie okresów pracy w szczególnych warunkach również w oparciu o inne dowody niż zaświadczenia z zakładów pracy (uchwała SN z 21.09.1984 r., sygn. III UZP 48/84 oraz uchwała SN z 10.03.1984 r., sygn. III UZP 6/84). Powyższe wynika także z uchwały z dnia 27.05.1985r. (II UZP 5/85), w której Sąd Najwyższy stwierdził, że jeżeli odwołujący wykaże, że z powodu likwidacji zakładu pracy nie jest możliwe przedstawienie zaświadczenia z zakładu pracy, to może tę okoliczność dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi (por. też wyrok SN z dnia 08.04.1999 r. II UKN 619/98). Wobec tego Sąd mógł oprzeć swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na wynikach postępowania dowodowego z innych dokumentów, z zeznań świadków oraz z zeznań odwołującego.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż R. G. osiągnął wiek 60 lat i posiada 25-letni okres składkowy i nieskładkowy. Na podstawie dowodów przedłożonych organowi rentowemu Zakład uznał ubezpieczonemu staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat, 8 miesięcy i 22 dni (z tytułu zatrudnienia w Hucie (...) S.A. w Ż.). Nie uznano natomiast okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Hucie (...) S.A. w W. z uwagi na to, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 22.12.2003 r. pracodawca nie wskazał rodzaju prac ściśle według wykazu, działu i pozycji.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać jednak należało, iż R. G. w okresie zatrudnienia tj. od 18.04.1996 r. do 31.03.1999 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czynności zaliczane do prac w warunkach szczególnych.

Według art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. Ten wyjątek od ogólnych zasad wynikających z art. 247 k.p.c. sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi.

Podkreślić należy, że za sporny okres zatrudnienia odwołujący otrzymał świadectwo pracy w szczególnym warunkach wydane w dniu 22.12.2003 r., a przyczyną odmownej decyzji organu było błędne wskazanie rodzaju prac oraz charakteru prac wykonywanych przez odwołującego zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów. Ponadto organ wskazał, iż w wykazie A, dział 5, poz. 3 pkt 1 zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego widnieje stanowisko: maszynista koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych.

Sąd podzielił jednak stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone m.in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.04.1999r. (II UKN 619/98, OSNP 2000/11/439, PiZS 1999/9/35, M.Prawn. 1999/12/9, OSNP-wkł. 1999/19/1, OSP 2002/2/26) czy w uchwale z 27.05.1985r. ( III UZP 5/85, LEX nr 14635), iż „w postępowaniu odwoławczym przed radami nadzorczymi oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i okręgowymi sądami pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy z powodu likwidacji zakładu pracy lub zniszczenia dokumentów dotyczących takiego zatrudnienia. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków nie jest dopuszczalne w postępowaniu przed organem rentowym.”

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe uzasadniało twierdzenie, że wnioskodawca w spornym okresie od 18.04.1996 r. do 31.03.1999 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w charakterze maszynisty koparki w Hucie (...) S.A. w W., a więc czynności kwalifikowane jako praca w warunkach szczególnych, wymieniona w wykazie A Dział V poz. 5 (prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych) stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) oraz w wykazie A Dział V poz. 3A pkt 1 (maszynista koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych) stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 r. (Dz. Urzędowy Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 03.08.1987 r., Nr 4).

Co najbardziej istotne w niniejszej sprawie, czynności które wykonywał odwołujący w Hucie (...) S.A. (od 1996 r. do 1999 r.) były tożsame do obowiązków wykonywanych w Hucie (...) S.A. od 02.10.1981 r. do 17.04.1996 r., za które otrzymał świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych i które zostało uwzględnione przez organ rentowy. Praca ta była wykonywana w tym samym miejscu ( Kopalnia (...)), sprowadzała się do tych samych obowiązków, a jedyną zmianą było przekazanie Kopalni (...), będącej odrębną jednostką organizacyjną Huty (...), na rzecz Huty (...) S.A., która przejęła Kopalnie wraz z jej pracownikami i sprzętem.

Fakt ten został potwierdzony zachowaną dokumentacją pracowniczą, w szczególności świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 22.12.2003 r. i świadectwem pracy z dnia 01.04.1999 r., a także zeznaniami świadków: F. K., J. M. oraz R. N.. Świadkowie pracowali razem z ubezpieczonym w spornym okresie, a zatem znali charakterystykę i warunki pracy R. G.. Świadkowie F. K. oraz J. M. również pracowali jako maszyniści koparki, natomiast R. N. był maszynistą spycharki.

Świadkowie zgodnie potwierdzili, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, od początku zatrudnienia, przez cały sporny okres, zajmował wyłącznie stanowisko maszynisty koparki. Opisali jak wyglądała praca wnioskodawcy, wskazywali na ciężkie warunki wykonywania pracy, czynniki szkodliwe takie jak nadmierny hałas oraz wibracje, które spowodowany były tym, że maszynista siedział w kabinie, w której jednocześnie znajdowała się maszynownia. Świadkowie stanowczo zaprzeczyli by wnioskodawca wykonywał inne prace niż na stanowisku maszynisty koparki.

Zeznania świadków F. K., J. M. oraz R. N. były w ocenie Sądu w peł+ni wiarygodne, nie zawierały wewnętrznych sprzeczności i pozwalały na uznanie, że praca wykonywana przez odwołującego w spornym okresie była pracą w warunkach szczególnych. Pochodzą od osób bezstronnych, a przy tym dobrze znające pracę odwołującego się, gdyż świadkowie byli zatrudnieni w tym samym zakładzie pracy co odwołujący, w tożsamym okresie czasu. Zeznania te były także zbieżne w swej treści i spójne ze stanowiskiem wnioskodawcy wyrażonym w odwołaniu oraz korespondują z zeznaniami wnioskodawcy w charakterze strony i przedłożoną dokumentacją pracowniczą. Skoro zeznania świadków były spójne i logiczne i wzajemnie się uzupełniały z zeznaniami wnioskodawcy, Sąd wobec braku jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, nie miał również wątpliwości, co do ich wiarygodności.

Ponadto świadkowie wyjaśnili, iż mimo tego, że w świadectwie pracy wnioskodawcy wskazano stanowisko operatora koparki, to w rzeczywistości wykonywał on pracę maszynisty koparki, o czym świadczy przede wszystkim wymóg posiadania uprawnień maszynisty koparek jednonaczyniowych
o wielkości do 0,8 m ³. Określenie stanowiska pracy wnioskodawcy jako operatora koparki było w istocie określeniem potocznym, w takim zaś znaczeniu operator koparki i maszynista koparki to tożsame stanowiska pracy.

Należy w tym miejscu podkreślić, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z 01.06.2010r., II UK 21/10, LEX nr 619638).

Zdaniem Sądu stwierdzenie braków czy nieścisłości w świadectwie pracy, nie może nieść za sobą ujemnych dla pracownika skutków w zakresie prawa do wcześniejszej emerytury. Tym bardziej, że praca w obu okresach ( z których jeden został uznany przez organ rentowy) była dokładnie taka sama i obaj pracodawcy potwierdzili ją wydając świadectwa pracy w szczególnych warunkach. W obu przypadkach popełnione zostały błędy odnośnie rodzaju oraz charakteru pracy wykonywanych przez wnioskodawcę, a jedyna różnica polegała na tym, że Huta (...) S.A. w Ż. jako nadal funkcjonujący zakład pod nazwą (...) Sp. z o.o. mógł dokonać korekty świadectwa pracy w szczególnych warunkach (k. 26 akt emerytalnych), co było niemożliwe w przypadku Huty (...) S.A. w W. z powodu jej likwidacji.

Reasumując, zeznania świadków, wnioskodawcy i dokumentacja pracownicza jednoznacznie świadczą o tym, że R. G. przez cały okres zatrudnienia obejmujący 18.04.1996 r. do 31.12.1998 r. wykonywał stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach na stanowisku maszynisty koparki jednonaczyniowej.

Powyższy okres, łącznie z okresem zaliczonym przez pozwanego do stażu pracy w warunkach szczególnych, wystarczył dla uznania, że został spełniony warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez co najmniej 15 lat.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak
w wyroku, przyznając emeryturę od dnia złożenia wniosku.