Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 12 września 2017r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Yuliya Kaczor

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2017r

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko K. O. i B. O.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 3.10.2016r wydany w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1239/16 w całości;

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 12 300,02 zł. (dwanaście tysięcy trzysta złotych dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r do dnia 12 września 2017r;

III.  należność opisaną w punkcie I. wyroku rozkłada na 26 rat, 24 równe raty w kwocie po 500 zł. (pięćset złotych) każda, 25 – ta rata w kwocie 300,02 zł. (trzysta złotych dwa grosze), 26 rata w kwocie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12 300,02 zł. za okres od dnia 1 lipca 2016r do dnia 12 września 2017r. – raty płatne będą miesięcznie do dnia 20 – tego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następującego po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie;

IV.  nie obciąża pozwanych kosztami procesu, ponad już uiszczoną opłatę od zarzutów.

Sygnatura akt: I C 412/17

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w G. wniósł pozew przeciwko K. O. i B. O., domagając się od pozwanych zapłaty solidarnie kwoty 12.300,02 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż K. O. wręczył powodowi weksel własny in blanco o charakterze gwarancyjnym na zabezpieczenie należności z tytułu zawartej umowy pożyczki pieniężnej. Za weksel poręczyła pozwana. Pozwany nie zapłacił w terminach określonych w umowie dwóch pełnych rat pożyczki w związku, z czym umowa została wypowiedziana i postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Wystawiony przez pozwanego weksel in blanco zaś został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową z dnia 20 lipca 2015r. Następnie, do pozwanych zostało wysłane wezwanie do wykupu weksla z dnia 20 czerwca 2016r., które pozostało bez odpowiedzi. Powód domaga się odsetek ustawowych za opóźnienie od niezapłaconej sumy wekslowej od dnia 1 lipca 2016r. w związku z tym, że termin płatności upłynął 30 czerwca 2016r.

(pozew k. 2-3)

W dniu 3 października 2016r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1239/16 Sąd Rejonowy w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 12.300,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.771 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

(nakaz zapłaty k. 19)

Pozwani złożyli zarzuty od przedmiotowego nakazu zapłaty i wnieśli o jego uchylenie i oddalenie powództwa w całości. Pozwani podnieśli zarzut przedwczesności powództwa, wskazując, iż nie zostali w prawidłowy sposób wezwani do wykupu weksla co zgodnie z warunkami deklaracji wekslowej powinno zostać dokonane przez wysłanie wezwania w formie listu poleconego w terminie co najmniej 7 dni przed terminem płatności. Przy braku doręczenia zawiadomienia pozwani nie mieli możliwości ustosunkowania się do żądania pożyczkodawcy przed wystąpieniem na drogę sądową. Poza tym pozwani podnieśli, iż powód wypełnił weksel wbrew deklaracji wekslowej, a tym samym po stronie pozwanych brak jest zobowiązania wekslowego. Ponadto, powód nie poinformował pozwanych w prawidłowy sposób o możliwości restrukturyzacji i nie podjął żadnych działań w celu umożliwienia dostosowania spłaty do realnych możliwości finansowych pozwanych zgodnie z przepisami prawa cywilnego oraz zasadami współżycia społecznego. Z ostrożności pozwani podnieśli także zarzut przedawnienia. W razie uwzględnienia powództwa pozwani wnieśli o rozłożenie świadczenia na raty, motywując to swoją sytuację finansową.

(zarzuty od nakazu zapłaty k. 23-26)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy pożyczki nr (...) powód (...) S.A. z siedzibą w G. udzielił pozwanemu K. O. pożyczki w kwocie 14.280 zł. Zabezpieczeniem spłaty pożyczki był weksel in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” wystawiony w dniu 20 lipca 2015r. przez pozwanego K. O. oraz poręczenie wekslowe udzielone przez pozwaną B. O..

(dowód: umowa pożyczki nr (...) k. 10-11, oświadczenie poręczyciela k. 12, weksel in blanco k. 9)

Zgodnie z deklaracją wekslową w przypadku niezapłacenia przez pożyczkobiorcę w umówionym terminie pełnej należności z tytułu umowy pożyczki pożyczkodawca miał prawo wypełnić weksel w każdym czasie, na sumę wekslową odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu z tytułu pożyczki, w tym należności głównej, odsetek oraz wszelkich innych należności wynikających z umowy pożyczki, zawiadamiając pożyczkobiorcę o wypełnieniu weksla listem poleconym. List powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla. Pożyczkobiorca miał także prawo wypełnić weksel na kwotę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu z tytułu pożyczki, w tym należności głównej, odsetek oraz wszelkich innych należności wynikających z umowy pożyczki, w sytuacji, gdy należności te staną się wymagalne wcześniej niż dzień płatności ustalony w umowie, wskutek wypowiedzenia umowy pożyczki przez pożyczkodawcę ze skutkiem natychmiastowym. W takiej sytuacji pożyczkodawca zawiadamiał pożyczkobiorcę o wypełnieniu weksla listem poleconym. List powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla. Pożyczkodawca miał prawo opatrzyć weksel datą płatności i miejscem płatności według swego uznania. Weksel mógł być także opatrzony klauzulą „bez protestu”.

(dowód: deklaracja wekslowa k. 12)

Wobec wypowiedzenia umowy i postawienia pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności, powód wypełnił wyżej wskazany weksel na sumę wekslową 12.300,02 zł oraz opatrzył go datą płatności 30 czerwca 2016r. i miejscem płatności w G., a także klauzulą bez protestu.

(dowód: weksel własny k. 9)

Pismami z dnia 20 czerwca 2016r. powód wezwał K. O. jako wystawcę weksla i B. O. jako poręczyciela wekslowego do wykupu weksla w terminie do dnia 30 czerwca 2016r. Wezwania zostały wysłane na adres pozwanych: (...)-(...) W. 99. Wezwania zostały doręczone pozwanym w dniu 23 czerwca 2016r.

(dowód: wezwania do wykupu weksla k. 13-14, wydruki z systemu operatora pocztowego k. 75-76)

Pozwany K. O. uzyskuje dochód w postaci emerytury w wysokości 1.600 zł netto (po potrąceniach komorniczych w wysokości około 734 zł) oraz z tytułu wynagrodzenia za pracę w wysokości 1.500 zł netto, zaś pozwana B. O. z tytułu wynagrodzenia za pracę w wysokości 1.500 zł netto. Pozwani ponoszą wydatki na opłaty za prąd (300 zł na dwa miesiące), opłaty za telefon (200 zł miesięcznie), opłaty za wodę (50 zł na dwa miesiące), opłaty za gaz (40 zł miesięcznie), podatek od nieruchomości (około 500 zł rocznie), składkę na ubezpieczenie nieruchomości (339 zł rocznie), na zakup leków (100 zł miesięcznie), wyżywienie (400-500 zł miesięcznie). Pozwani posiadają zadłużenie w wysokości około 450.000 zł. Co miesiąc spłacają raty kredytu hipotecznego (1.400 zł miesięcznie), a także należności zasądzone prawomocnym wyrokiem sądu na rzecz Banku (...) S.A. (750 zł). Z emerytury pozwanego toczy się egzekucja z wniosku (...) S.A. (w ramach której potrącana jest co miesiąc kwota 400 zł) oraz z wniosku powoda (...) S.A. Nadto, pozwani posiadają zadłużenie w (...) S.A. Pozwani są współwłaścicielami działki o powierzchni 40 arów zabudowanej domem jednorodzinnym o powierzchni użytkowej 96 m ², a także 17 – letniego samochodu marki A. (...), który wymaga naprawy. Pozwany K. O. cierpi na chorobę wieńcową oraz migotanie przedsionków, legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

(dowód: przesłuchanie pozwanego K. O. płyta CD k. 84, przesłuchanie pozwanej B. O. płyta CD k. 84)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda oraz dowodu z przesłuchania pozwanych.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż dowody z dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda w postaci weksla, deklaracji wekslowej, umowy pożyczki, wezwania do wykupu weksla wraz z potwierdzeniem ich doręczenia są w pełni wiarygodne. Strona pozwana nie kwestionowała bowiem ani autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby budzić wątpliwości co do autentyczności i wiarygodności tych dokumentów.

W ocenie Sądu brak jest również podstaw do kwestionowania zeznań pozwanych. W ocenie Sądu zeznania te były szczere, spójne i logiczne, nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego.

W niniejszej sprawie powód (...) S.A. domagał się zasądzenia solidarnie od K. O. jako wystawcy weksla oraz od B. O. jako poręczyciela wekslowego kwoty 12.300,02 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia zapłaty. W związku z powyższym podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy ustawy z dnia 28 kwietnia 1936r. – Prawo wekslowe (Dz. U. z 1936. Nr 37, poz. 282 ze zm., dalej: prawo wekslowe). Zgodnie z art. 104 Prawa wekslowego odpowiedzialność wystawcy weksla własnego jest taka sama, jak akceptanta weksla trasowanego. Natomiast w myśl art. 28 prawa wekslowego przez przyjęcie trasat zobowiązuje się do zapłacenia weksla w terminie płatności. Wedle przepisu art. 32 prawa wekslowego poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 lutego 1982r., I CR 13/82, Lex nr 54 stwierdził, iż głównymi dłużnikami z weksla, a więc takimi dłużnikami, na których ciąży przede wszystkim obowiązek zapłaty sumy wekslowej są: w wekslu trasowanym - akceptant, a w wekslu własnym – wystawca. Ci dłużnicy nie mogą zwolnić się od odpowiedzialności za zapłatę (art. 9 pr. weksl.). Ich odpowiedzialność utrzymuje się niezależnie od tego czy przedstawiono im weksel do zapłaty we właściwym terminie (art. 53, 103 i 104 pr. weksl.). To samo odnosi się do poręczycieli głównych dłużników wekslowych (art. 30 pr. weksl.). Poręczyciel wekslowy odpowiada bowiem tak samo, jak ten za kogo poręczył (art. 32 ust. 1 pr. weksl.), to jest w takim samym rozmiarze i takich samych granicach, co osoba, za którą poręczył.

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwani podnieśli m.in. zarzut przedawnienia roszczenia. Zważywszy jednak na treść zebranego materiału dowodowego zarzut przedawnienia nie mógłby się ostać. Nie ulega wątpliwości, że wraz z przedawnieniem roszczenia ze stosunku podstawowego posiadacz weksla wypełnionego traci uprawnienie do jego wypełnienia. Natomiast, jeśli chodzi o same roszczenia wekslowe przeciwko wystawcy weksla własnego przedawniają się z upływem trzech lat od dnia płatności weksla (art. 70 ust. 1 w zw. z art. 103 i 104 pr.weksl.) (por. wyrok SN z dnia 24 maja 2005r., V CK 652/04, (...)). Należy zauważyć, że przed wniesieniem pozwu roszczenie ze stosunku podstawowego nie uległo przedawnieniu, na co wskazuje porównanie daty zawarcia umowy pożyczki (20 lipca 2015r.) i daty wniesienia pozwu (6 września 2016r.). Roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się z upływem trzech lat, stąd nie ulega wątpliwości, że roszczenie z tytułu stosunku podstawowego nie uległo jeszcze przedawnieniu. Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z art. 70 w zw. z art. 103 prawa wekslowego roszczenia przeciwko wystawcy weksla własnego oraz ich poręczycielom przedawniają się w terminie 3 lat od dnia płatności wekslu. Skoro termin płatności weksla upływał w dniu 30 czerwca 2016r., a pozew wniesiono w dniu 6 września 2016r. to bez wątpienia w chwili wytoczenia powództwa roszczenie nie było przedawnione.

Bezzasadny był także zarzut dotyczący wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową. Pozwani nie potrafili bowiem wskazać żadnych uchybień w tym względzie. Sąd również nie doszukał się żadnych nieprawidłowości. Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej pożyczkobiorca miał prawo wypełnić weksel na kwotę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu z tytułu pożyczki, w tym należności głównej, odsetek oraz wszelkich innych należności wynikających z umowy pożyczki, w sytuacji, gdy należności te staną się wymagalne wcześniej niż dzień płatności ustalony w umowie, wskutek wypowiedzenia umowy pożyczki przez pożyczkodawcę ze skutkiem natychmiastowym. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszym przypadku. W myśl deklaracji wekslowej w takiej sytuacji pożyczkodawca zawiadamiał pożyczkobiorcę o wypełnieniu weksla listem poleconym. List powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla. Strona powodowa wykazała, że należycie wykonała powyższy obowiązek. Powód bowiem złożył do akt sprawy zarówno kopie wezwań do wykupu weksla jakie zostały wysłane do wystawcy weksla i poręczyciela wekslowego, jak również wydruki z systemu operatora pocztowego, z których jednoznacznie wynika, że wezwania zostały pozwanym doręczone w dniu 23 czerwca 2016r. Ponadto, należy zauważyć, że powód miał – wedle deklaracji wekslowej – prawo opatrzyć weksel datą płatności i miejscem płatności według swego uznania oraz klauzulą „bez protestu”. Z powyższych względów, uznać należało, że weksel został wypełniony przez powoda zgodnie z treścią deklaracji wekslowej.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na mocy art. 28 w zw. z art. 104, art. 30 i art. 32 prawa wekslowego, Sąd powództwo uwzględnił i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 12.300,02 zł. Nadto, na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. – Sąd zasądził od powyższej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016r. do dnia wyrokowania tj. do dnia 12 września 2017r.

Z uwagi na szczególną sytuację pozwanych, należność zasądzoną w punkcie drugim wyroku, na podstawie przepisu art. 320 k.p.c., Sąd rozłożył na 26 rat, w tym 24 równych rat w kwotach po 500 zł każda, jedną ratę w kwocie 300,02 zł oraz jedną, ostatnią ratę obejmującą odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 12.300,02 zł za okres od dnia 1 lipca 2016r. do dnia wyrokowania tj. do dnia 12 września 2017r. Z tego względu na mocy art. 496 k.p.c. Sąd uchylił nakaz zapłaty w całości. Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Jak podnosi się w doktrynie zastosowanie tego tzw. moratorium sędziowskiego może mieć miejsce jedynie w wypadkach "szczególnie uzasadnionych", tzn. wyjątkowych. Należy przyjąć, że owe "szczególne okoliczności" zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażące sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Na przykład jeżeli ze względu na stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny i inne niezwłoczne spełnienie świadczenia lub jednorazowo spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe, bardzo utrudnione lub narażałoby pozwanego albo jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Stosując przepis art. 320 k.p.c. Sąd powinien rozważyć wszystkie okoliczności danej sprawy, zarówno dotyczące pozwanego, jak i powoda (por. A. Zieliński (red.) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wydanie 7, C.H. Beck 2014, s. 563-564).

W ocenie Sądu przypadek pozwanych należało uznać za szczególnie uzasadniony w rozumieniu przepisu art. 320 k.p.c., co uzasadnia zastosowanie moratorium sędziowskiego. Rozpoznając wniosek pozwanych Sąd wziął pod uwagę przyczyny powstania zadłużenia, sytuację osobistą i materialną pozwanych, a także skutki, jakie rozłożenie należności na raty będzie miało dla obu stron. Przede wszystkim, jak wynika z zeznań pozwanych pozwani popadli w poważne kłopoty finansowe. Łączne zadłużenie pozwanych z tytułu kredytów aktualnie wynosi około 450.000 zł. Poza zobowiązaniami wobec powoda, pozwani posiadają zadłużenie także wobec Banku (...) S.A., (...) S.A. oraz (...) S.A. Aktualnie pozwani utrzymują się z emerytury pozwanego (1.600 zł), wynagrodzenia pozwanego (1.500 zł netto) oraz pozwanej (1.500 zł netto). Jest to stabilny i regularny dochód. Niemniej aktualne dochody pozwanych nie pozwalają spełnić jednorazowo całego zasądzonego świadczenia, lecz umożliwiają spłatę tego zobowiązania w ratach. Miesięczne koszty utrzymania pozwanych wynoszą około 1.100 zł. Nadto, pozwani ponoszą ciężar spłaty zobowiązań kredytowych (z czego część zobowiązań jest spłacana w toku egzekucji) i co stanowi wydatek w wysokości około 2.000 zł. Z porównania zatem dochodów i wydatków pozwanych wynika, że są w stanie uiszczać raty w wysokości 500 zł miesięcznie. Jednocześnie należy wskazać, że rozłożenie należności na 26 rat nie spowodowuje żadnej szkody dla powoda. Powód uzyska bowiem w ciągu ponad dwóch lat całość należności wraz z odsetkami za opóźnienie. Nie ulega przy tym wątpliwości, że kwota zobowiązania jest nieznaczna wobec posiadanych przez powoda aktywów i w żadnym wypadku nie wpłynie na jego kondycję finansową. W przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie wiadomo jak szybko powód wyegzekwowałby całość roszczenia z uwagi na wysokość dochodu pozwanych, ograniczenia w prowadzeniu egzekucji z wynagrodzenia za pracę czy też jednoczesne prowadzenie egzekucji przez innych wierzycieli pozwanych. Natomiast, konieczność jednorazowej spłaty całej należności mogłaby spowodować szkodę po stronie pozwanych, albowiem z jednej strony zostaliby obciążeni dodatkowo kosztami egzekucji, a z drugiej w dalszym ciągu naliczane byłyby odsetki za opóźnienie, co zwiększałoby rozmiar długu. Wreszcie, w przypadku nieuwzględnienia wniosku pozwanych o rozłożenia świadczenia na raty, powód mógłby skierować egzekucję do nieruchomości pozbawiając pozwanych lokalu mieszkalnego.

Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61, że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki umowne od zasądzonej kwoty od dnia wymagalności należności głównej tj. od dnia 1 lipca 2016r. do dnia wyrokowania tj. dnia 12 września 2017r.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 102 k.p.c. i odstąpił od obciążania pozwanych tymi kosztami. Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 102 k.p.c. urzeczywistnia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Zważyć jednak należy, iż nieskonkretyzowanie w tym przepisie „wypadków szczególnie uzasadnionych” oznacza, że to sądowi rozstrzygającemu sprawę została pozostawiona ocena, czy całokształt okoliczności pozwala na uznanie, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, przemawiający za nieobciążaniem strony przegrywającej spór kosztami procesu w całości lub w części. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie. W wyroku z dnia 2 października 2015 r. I ACa 2058/14 LEX nr 1820933 Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że sposób skorzystania z przepisu art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ustalenie, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione", ustawodawca pozostawia swobodnej ocenie sądu, która następuje niezależnie od przyznanego zwolnienia od kosztów sądowych. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w postanowieniu z dnia 22 lutego 2011r. II PZ 1/11 trudna sytuacja życiowa, majątkowa, zdrowotna, osobista, która uniemożliwia pokrycie przez stronę kosztów procesu należnych przeciwnikowi, należy do okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasady wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny sąd orzekający winien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości, a podważenie oceny tego sądu wymaga wykazania że jest ona wadliwa.

W ocenie Sądu w sytuacji, w jakiej znaleźli się pozwani, obciążenie ich całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu pozostaje trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Jak wskazano szczegółowo powyżej pozwani wpadli w spiralę zadłużenia, zaciągnęli kilka kredytów i aktualnie nie są w stanie terminowo spłacać rat. Obciążenie pozwanych dodatkowymi kosztami (poza kosztami zarzutów od nakazu zapłaty) bez wątpienia wpłynęłoby na ich zdolność spłaty zobowiązań wobec wierzycieli i dodatkowo skomplikowało i tak już trudną sytuację. Sąd miał przy tym na uwadze, że obecna trudna sytuacja finansowa uniemożliwia pozwanemu K. O., który cierpi na choroby układu krążenia, regularne leczenie, albowiem znaczną część środków przeznacza na spłatę zobowiązań, także zobowiązań wobec powoda kosztem wydatków na leczenie. Nadto, Sąd miał na uwadze, że na rozprawie pozwani wyrazili wolę spłaty zobowiązania względem powoda w ratach. Dlatego zarówno sytuacja finansowa, zdrowotna jak i postawa pozwanych przemawiają za odstąpieniem od obciążania ich kosztami niniejszego postępowania.