Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 roku w L.

sprawy J. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 6 sierpnia 2015 roku nr (...)

zmienia zaskarżaną decyzję i ustala J. S. (2) prawo do emerytury od 10 lipca 2015 roku.

Sygn. akt VIII U 1568 / 15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. S. (1) przyznania prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383; tekst jedn. ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., nr 8, poz. 43; ze zm.). W uzasadnieniu podano, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ nie zostały przedłożone odpowiednie świadectwa wykonywania pracy w takich warunkach (decyzja – k. 144 a.e.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. S. (1), domagając się zmiany decyzji i przyznania mu prawa do emerytury. Wskazał, że spełnia warunek 15 lat pracy w warunkach szczególnych, będąc zatrudnionym od 1 czerwca 1978 roku do 22 października 1978 roku, od 23 października 1978 roku do 31 lipca 1989 roku, od 1 maja 1991 roku do 23 czerwca 1991 roku i od 16 lipca 1992 roku do 31 maja 1993 roku we (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym, od 1 sierpnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku w Agencji (...), od 24 czerwca 1991 roku do 30 czerwca 1992 roku i od 24 stycznia 1994 roku do 31 sierpnia 1994 roku w Przedsiębiorstwie (...), a także od 5 czerwca 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) we W. (odwołanie – k. 2-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 7-8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

J. S. (1) urodził się (...), a wniosek o emeryturę złożył w dniu 10 lipca 2015 roku.

Na podstawie powyższego wniosku oraz załączonych świadectw pracy Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 6 sierpnia 2015 roku decyzję, w której odmówił przyznania prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na nieudowodnienie 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy następujących okresów zatrudnienia: od 1 czerwca 1978 roku do 22 października 1978 roku, od 23 października 1978 roku do 31 lipca 1989 roku, od 1 maja 1991 roku do 23 czerwca 1991 roku i od 16 lipca 1992 roku do 31 maja 1993 roku z tytułu pracy we (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym, gdyż z dniem wejścia w życie zarządzenia numer 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku straciło moc prawną zarządzenie numer 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 lipca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach (Dz.U. nr 3, poz. 7), na które zakład powołał się w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 15 stycznia 1998 roku, określając stanowiska pracy, na jakich wnioskodawca był zatrudniony; okresu od 1 sierpnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku z tytułu zatrudnienia w Agencji (...), ponieważ z dniem wejścia w życie zarządzenia numer 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku straciło moc prawną zarządzenie numer 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 lipca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach, na które powołał się zakład w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 8 kwietnia 1999 roku, określając stanowiska pracy, na jakich wnioskodawca był zatrudniony; od 24 czerwca 1991 roku do 30 czerwca 1992 roku i od 24 stycznia 1994 roku do 31 sierpnia 1994 roku z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), ponieważ w przedłożonym świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 10 lutego 2015 roku i 7 maja 2015 roku nie wskazano stanowiska pracy zgodnie z zarządzeniem Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku oraz nie wskazano wykazu, działu, pozycji i punktu w/w zarządzenia; od 5 czerwca 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) we W., ponieważ z dniem wejścia w życie zarządzenia numer 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku straciło moc prawną zarządzenie numer 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 lipca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach, na które powołał się zakład w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 8 kwietnia 1999 roku, określając stanowiska pracy, na jakich wnioskodawca był zatrudniony, a ponadto stanowisko „kierowca-operator” nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym w zarządzeniu resortowym, wykaz A, dział VIII, poz. 2, pkt. 1 i 2 (decyzja – k. 144 a.e.).

Organ rentowy za czas pracy w warunkach szczególnych uznał natomiast wnioskodawcy okres jedynie 10 miesięcy i 14 dni, na który złożyły się okresy zatrudnienia: w Kombinacie Rolnym (...) (od 1 lutego 1975 roku do 31 marca 1975 roku oraz od 15 listopada 1977 roku do 31 maja 1978 roku, tj. 8 miesięcy i 16 dni) oraz w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) Oddział we W. (od 5 maja 1977 roku do 1 lipca 1977 roku, tj. 1 miesiąc i 28 dni) (decyzja – k. 144 a.e., zeznania wnioskodawcy – k. 19 a.s., pismo ZUS – k. 154 a.s.).

W niniejszym postępowaniu Sąd ustalił, że wnioskodawca ma wykształcenie zawodowe – w 1973 roku ukończył (...) Szkołę Zawodową w C., uzyskując zawód mechanika – kierowcy pojazdów samochodowych. Posiada prawo jazdy wszystkich kategorii (akta osobowe wnioskodawcy – k. 40 a.s.).

W dniu 1 czerwca 1978 roku J. S. (1) został zatrudniony w (...) we W. – początkowo na stanowisku kierowcy, w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 23 października 1978 roku został przeniesiony na stanowisko operatora sprzętu budowlanego – dźwigu (umowa o pracę, angaże – akta osobowe wnioskodawcy – k. 68 a.s.).

(...) we W. zajmowało się m.in. wznoszeniem i remontami budynków i konstrukcji. Zakład ten ulegał w toku działalności przekształceniom i podziałom. W ramach przedsiębiorstwa wyodrębniono m.in. Bazę (...) i (...), której kierownikiem był J. W. (1). Następnie Przedsiębiorstwo zostało przejęte przez Kombinat Rolny (...) i w ramach kombinatu uzyskało nazwę (...)we W.. Następnie zakład ten został zlikwidowany, a w jego miejsce powstało (...) Przedsiębiorstwo Budowlane, działające pod patronatem Urzędu Miasta. Praca wnioskodawcy jednak bez względu na powyższe zmiany pozostawała taka sama, jej warunki także (zeznania J. W. (1) – k. 160v a.s.).

Do obowiązków wnioskodawcy należała początkowo – przez trzy miesiące – praca jako kierowca autobusu. Zastępował m.in. w okresie letnim przez kilka miesięcy kierowcę Przedsiębiorstwa (...). Jeździł autobusem marki J. z 50 miejscami pasażerskimi. Pracował od 6 rano do 16-17 po południu. Woził pracowników do pracy z różnych miejscowości do (...)i na budowy, zdarzały się wyjazdy na wycieczki zakładowe w niedziele. Otrzymywał wynagrodzenie godzinowe, za swoją pracę ponosił odpowiedzialność materialną. W przypadku niedużej awarii tego pojazdu, tego samego dnia była usuwana i jechał nim w trasę w przypadku poważniejszej awarii otrzymywał pojazd zastępczy. Codziennie otrzymywał polecenie wyjazdu od kierownika transportu. Następnie został zaangażowany w tym Przedsiębiorstwie przez przełożonego J. W. (1) jako maszynista sprzętu budowlanego – dźwigu. Na tym stanowisku pracował do 31 maja 1993 roku. Był to dźwig zamontowany na samochodzie J., samochód ciężarowy był przystosowany do takiej maszyny. Dźwig posiadał oddzielne kabiny, wnioskodawca przesiadał się z kabiny samochodu do kabiny dźwigu i stamtąd już zajmował się jego sterowaniem. Było to urządzenie budowlane – dźwig samojezdny – do wykonywania ciężkich prac budowlanych, konkretnie zaś do podawania elementów budowlanych, np. płyt betonowych do montażu budynków, cegieł, pustaków, betonu, konstrukcji drewnianych i metalowych. Przy podnoszeniu tych elementów następowały duże drgania całego urządzenia. Był to dźwig samojezdny o ciężarze 10 ton. Dźwigiem wnioskodawca podawał płyty przywożone ciężarówkami przez J. W. (2) do montażu na budynku lub rozładowywał na plac. Wznoszone budynki były przeważnie dwupiętrowe, mieszkalne, zakładowe, a także gospodarcze – dla bydła w PGR-ach. Pracował w K. przy budowie bloków mieszkalnych, a także w H., gdzie budował m.in. obory, w K. oraz w S., w B. i w P.. Uczestniczył także w budowie różnych obiektów w(...) w U.. Jeśli dźwig się zepsuł, przyjeżdżali z firmy mechanicy, jeśli była dłuższa naprawa – szedł na urlop. Wraz z wnioskodawcą w Przedsiębiorstwie pracował także J. W. (1), który zatrudniony był od 1977 roku do czasu likwidacji Przedsiębiorstwa jako kierownik bazy sprzętu i transportu. T. K. pracował tam natomiast od jesieni 1982 roku do końca działalności Przedsiębiorstwa – również jako operator dźwigu samojezdnego i wykonywał pracę tożsamą z pracą wnioskodawcy, wraz z nim na budowach, miał oddany do dyspozycji drugi dźwig. Budów było bardzo dużo i dlatego były potrzebne dwie maszyny. M. D. pełnił natomiast obowiązki murarza – montażysty konstrukcji żelbetowych i pracował w Przedsiębiorstwie od lutego 1972 roku do końca maja 1993 roku, współpracując z wnioskodawcą. Razem pracowali przy budowie budynków gospodarczych i magazynów w K. i w R. i w U.. Wnioskodawca podawał dźwigiem części konstrukcji budynków, czyli płyty żelbetowe, betonowe, elementy konstrukcji stalowych na różne poziomy, a M. D. z innymi pracownikami odbierali podawane elementy do dalszej pracy. Pracowali bez względu na pogodę, o każdej porze roku. W zimie otrzymywali dodatkową odzież w postaci ocieplanych butów, kufajek czy rękawic, jeśli ktoś potrzebował, to otrzymywał nauszniki. Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, tzn. minimum 8 godzin dziennie, przeważnie od godziny 7 do 15. J. W. (2) zatrudniony był z kolei w Przedsiębiorstwie z wnioskodawcą jako kierowca autobusu, cementowozu i ciężarówki do przewozu cementu w beczkach i przewozu różnych materiałów budowlanych (płyty betonowe, pustaki, belki betonowe). Pracował od początku okresu zatrudnienia wnioskodawcy i z pracy odszedł w 1992 roku na rentę. Zdarzały się przypadki, że gdy nie było kierowcy autobusu, wnioskodawca o godzinie 6 rano zawoził wówczas pracowników na budowy autobusem, tam przesiadał się na dźwig samojezdny i po skończonej pracy znów rozwoził pracowników autobusem, po czym zostawiał ten autobus na bazie we W. i rano ponownie wykonywał taką samą pracę (zeznania wnioskodawcy – k. 18-19 oraz 111-111v, zeznania J. W. (1), T. K., M. D., J. W. (2) – k. 109-111 a.s., akta osobowe wnioskodawcy – k. 68 a.s.).

Wnioskodawca w okresie pracy w Przedsiębiorstwie i jego wyżej opisanych jednostkach (do 31 maja 1993 roku) korzystał z dwóch rocznych urlopów bezpłatnych – od 23 listopada 1985 roku do 26 listopada 1986 roku oraz od 24 czerwca 1991 roku do 30 czerwca 1992 roku. Pracował wówczas na kontraktach w Niemczech i w Libii. Wyjazdy na kontrakty organizowało Przedsiębiorstwo (...) w W. (akta osobowe – k. 40 a.s.).

W okresie od 5 czerwca 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku J. S. (1) był zatrudniony w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) we W., gdzie był także operatorem dźwigu samojezdnego kołowego, zamontowanego na samochodzie S.. Charakter pracy był taki sam, jak w pierwszym zakładzie, gdzie pracował na podobnym sprzęcie (umowa o pracę – k. 29 a.e., zeznania wnioskodawcy – k. 160v-161 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów zebranych w toku postępowania przed organem rentowym, aktach osobowych oraz zeznań wnioskodawcy i przesłuchanych w sprawie świadków.

Sąd obdarzył w całości wiarą zeznania wszystkich świadków. Są one spójne, logiczne i tożsame z zeznaniami wnioskodawcy, zasługując tym samym na walor wiarygodności.

Świadkowie pracowali w wyżej opisanych zakładach pracy w okresie zatrudnienia wnioskodawcy. Mogli oni zatem potwierdzić i dokładnie opisać zakres czynności i wykonywane przez skarżącego obowiązki. Z racji swoich obowiązków pracowniczych znali specyfikę czynności wykonywanych na stanowisku wnioskodawcy. Mieli z nim bezpośredni kontakt, zaś J. W. (1) był dodatkowo przełożonym skarżącego. W tej sytuacji podkreślić należy, iż żaden ze świadków nie miał powodu, aby przedstawiać odmienny przebieg zdarzeń.

Dokumentacja również została uznana przez Sąd za wiarygodną. W aktach osobowych znajdują się zakresy obowiązków wnioskodawcy, angaże i pisma pracodawcy potwierdzające, że wykonywał on omówione czynności. Dokumenty przechowywane były przez uprawnione podmioty a ich treść nie budziła wątpliwości i nie była również kwestionowana przez żadną ze stron.

Odwołanie J. S. (1) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie, zaś zaskarżona decyzja podlega zmianie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383; ze zm.) osobom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy, w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Artykuł 32 ust. 2 cytowanej ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 cytowanej normy prawnej stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy

w szczególnych warunkach.

Wspomniany wykaz A stanowi załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów, zawierający listę prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. W stosunku do wnioskodawcy mają zastosowanie: dział V tego załącznika, dotyczący budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, poz. 3 „Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”, a także Dział VIII „W transporcie i łączności”, poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

Bezspornym jest przy tym, że skarżący nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, ukończył 60 lat oraz na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymował się co najmniej 25-letnim stażem pracy. Jedynym warunkiem, którego według Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie spełnił, było nieudowodnienie pracy w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat.

Sąd wskazuje, że brak świadectwa pracy informującego o zatrudnieniu w szczególnych warunkach, bądź też wskazanie niewłaściwych przepisów w tym przedmiocie, nie może powodować negatywnych konsekwencji dla pracownika. Takie stanowisko jest zgodne z poglądami orzecznictwa. Świadectwo pracy nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 roku, poz. 101; ze zm.), gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest ani organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez takie organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo pracy traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2004 roku, III UK 31/04, OSNP z 2005 roku, Nr 1, poz. 13).

Mając na względzie zgromadzony materiał dowodowy, a przede wszystkim zeznania świadków i treść akt osobowych, Sąd uznał, że J. S. (1) pracował w warunkach szczególnych łącznie przez okres przekraczający wymagane 15 lat, w poczet którego to okresu Sąd zaliczył wnioskodawcy następujące okresy pracy: od 1 czerwca 1978 roku do 22 października 1978 roku (tj. 4 miesiące i 22 dni) jako kierowca autobusu o liczbie miejsc pow. 15 – w (...)we W., Baza (...) i (...), od 23 października 1978 roku do 22 listopada 1985 roku (tj. 7 lat i 1 miesiąc) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego – w (...) we W., Baza (...) i (...), od 22 listopada 1986 roku do 31 lipca 1989 roku (tj. 2 lata i 8 miesięcy) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego – w (...) w U. – (...) we W., od 1 sierpnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku (tj. 1 rok i 9 miesięcy) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego – w(...)w U. – Zakładzie (...), wyodrębnionym z (...)we W., od 1 maja 1991 roku do 23 czerwca 1991 roku (tj. 1 miesiąc i 23 dni) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego – w (...) w U. – (...) we W., od 1 czerwca 1992 roku do 31 maja 1993 roku (tj. 11 miesięcy) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego – we (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym oraz od 5 czerwca 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku (tj. 1 rok, 6 miesięcy i 26 dni) jako operator ciężkich maszyn drogowych – maszynista żurawia samojezdnego w Wojewódzkim Zakładzie Usług (...) we W.. Po zsumowaniu zatem tych okresów wnioskodawca udowodnił w niniejszym postępowaniu 14 lat, 6 miesięcy i 11 dni pracy w warunkach szczególnych, co wraz z okresem uznawanym przez organ rentowy w wymiarze 10 miesięcy i 14 dni daje ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że wnioskodawca legitymuje się łącznym stażem pracy ponad 25 lat, w tym – co wykazano w niniejszym postępowaniu – ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto ukończył wiek 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Tym samym spełnił wszystkie warunki do przyznania mu prawa do emerytury w oparciu o przepis art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Sąd zmienił zatem zaskarżoną decyzję i ustalił J. S. (1) prawo do emerytury od dnia 10 lipca 2015 roku, to jest od daty złożenia wniosku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w Lublinie na podstawie powołanych przepisów oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.