Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2017 r.

sprawy P. D.

syna S. i R. z domu P.

urodzonego (...) w L.

oskarżonego z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 11 lipca 2017 r. sygnatura akt II K 637/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z podstawy prawnej wymiaru kary w punkcie II dyspozycji eliminuje przepisy art. 64§ 1 kk i art. 37 a kk oraz art. 33 § 1 kk;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa

Sygn. akt IV Ka 553 / 17

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Bystrzycy Kłodzkiej oskarżył P. D. o to, że:

I.  W okresie od 01 stycznia 2016 roku do dnia 01 maja 2016 roku oraz od dnia 15 lipca 2016 roku do dnia 03 września 2016 roku w K., woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną K. D. w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, wyganiał z domu, groził pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w w/w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, uszkadzał przedmioty będące wyposażeniem mieszkania oraz popychał, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 06 listopada 2012 roku, sygn. akt IIK 753/12 w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09 sierpnia 2012 roku do dnia 09 grudnia 2013 roku za przestępstwo podobne z art. 207§1kkr

to jest o czyn z art. 207§1kk w zw. z art. 64§1kk

II.  W dniu 03 września 2016 roku w K., woj. (...), groził pozbawieniem życia P. S., przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 06 listopada 2012 roku, sygn. akt IIK 753/12 w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09 sierpnia 2012 roku do dnia 09 grudnia 2013 roku za przestępstwo podobne z art. 207§1kk,-

to jest o czyn z art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk

Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem z dnia 11 lipca 2017r. sygn.akt II K 637 /16:

I.  oskarżonego P. D. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 37a kk oraz art. 33 § 1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych w kwocie po 10 (dziesięć) zł każda;

II.  oskarżonego P. D. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 37a kk oraz art. 33 § 1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) stawek dziennych w kwocie po 10 (dziesięć) zł każda;

III.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk wyżej orzeczone kary połączył i wymierzył oskarżonemu łączną karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł każda;

IV.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążył Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym w części o karze nie pogodził się prokurator.

Apelujący na podstawie art. 425 § 1 i § 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części na niekorzyść oskarżonego na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego P. D. za czyn z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. to jest kary grzywny w wysokości 50 stawek dziennych w kwocie po 10 zł każda, za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. kary grzywny w wysokości 10 stawek dziennych w kwocie po 10 zł każda oraz kary łącznej grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł każda, podczas gdy wysoki stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wynikający z tego, że oskarżony swoim zachowaniem ponownie zaatakował dobra prawnie chronione pozostające pod szczególną ochroną takie jak rodzina, jej prawidłowe funkcjonowanie zdrowie, nietykalność cielesna, wolność i cześć godność człowieka, to że zarzucanych mu czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa co pozwala na przyjęcie, że pomimo wcześniejszej karalności za czyny podobne nie zmienił on swojego zachowania wobec członków rodziny, a nadto dyrektyw wymiaru kary w aspekcie prewencji ogólnej, w szczególności potrzeby społecznego oddziaływania kary wobec sprawców przestępstw tego rodzaju, a także prewencji szczególnej, przemawiają za uznaniem orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł każda za nadzwyczaj łagodne i wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez wymierzenie oskarżonemu P. D. za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku kary w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności;

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się niezasadna, jej argumenty niestety nie przekonują.

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne są bezbłędne a ich ocena prawna słusznie doprowadziła do uznania sprawstwa i zawinienia oskarżonego co do obu zarzucanych mu występków, kwalifikowanych kolejno z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Uzasadnienie pisemne wyroku jest dość zwięzłe i lapidarne, ale zawiera prawidłowy wywód logiczny, odpowiada wymogom art. 424 kpk, w tym także akceptowalny wywód dotyczący wymiaru kary.

Nie sposób uznać zasadność zarzutu apelacji rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 kpk, tak w odniesieniu do kar jednostkowych jak i łącznej grzywny. Oceniając wymiar kary przez pryzmat uprzedniej karalności sądowej oskarżonego, w tym wystąpienia warunków z art. 64 § 1 kk, można wnioskować, że wymiar ten pozostaje zbyt łagodnym. Jednakże po analizie dowodów sprawy ewidentnym pozostaje wniosek, iż stopień winy oskarżonego i stopień jego zawinienia nie są aż tak znaczne, jak to akcentuje apelujący.

Słusznie uznał Sąd Rejonowy, iż oskarżony jest osobą skłonną do nadużywania alkoholu i pozostając pod jego wpływem dopuszczał się do agresywnych zachowań wobec żony. Przypisany oskarżonemu występek znęcania ( czyn I) nie miał charakteru drastycznego, zaś wedle relacji pozostałych świadków córki P. S. a zwłaszcza osób postronnych N. R., I. B. , M. Ł., wynika, że natężenie i częstotliwość agresywnych zachowań oskarżonego nie była aż tak duża, jak to przedstawiła pokrzywdzona K. D.. Co należy szczególnie wyeksponować to fakt, iż w toku wszczętej w dniu 1.01.2016r. procedury „Niebieskiej Karty”, zatem od pierwszego dnia objętego zarzutem przestępstwa znęcania, nie były prowadzone wobec oskarżonego interwencje policyjne, w ramach prowadzonego monitoringu pokrzywdzona K. D. nie zgłaszała skarg, wskutek czego 11.05.2016r. zakończono procedurę Niebieskiej Karty ( k. 72 -82 akt). Tak samo zakończyła się kolejna procedura Niebieskiej Karty wszczęta 3.09.2016r., która wobec braku stwierdzenia, by oskarżony dopuszczał się aktów znęcania wobec pokrzywdzonej, została zakończona w maju 2017r. ( vide zeznania świadków I. B. i M. Ł. k. 127 akt).

Nadto koniecznym pozostaje uwzględnienie, iż wedle zeznań pokrzywdzonej K. D. od 3 września 2016r., zatem od ponad roku, oskarżony zdecydowanie zmienił swe zachowanie, nie wszczyna awantur, prowadzi osobne gospodarstwo domowe, z pokrzywdzoną użytkują osobne lokale i wzajemnie unikają kontaktu. Oskarżony jest osobą schorowaną, w podeszłym wieku, do winy przyznał się i żałuje swego postępowania, ma stałe dochody. Dlatego w przedstawionych wyżej okolicznościach wymierzenie za występek znęcania kary łagodniejszego rodzaju w postaci grzywny – przy zastosowaniu art. 37 a kk - należy uznać za karę spełniającą dyrektywy art.53 kk. Karę taką można ocenić jako łagodną, ale nie w stopniu niewspółmiernym w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk.

W odniesieniu do czynu II-go kwalifikowanego z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk to apelujący nie poświęcił ani jednego zdania, w którym uzasadniłby konieczność wymierzenia najsurowszego rodzaju kary tj. pozbawienia wolności spośród katalogu kar z art. 190 § 1 kk. Powrót do przestępstwa kwalifikowany tu z art. 64 § 1 kk to nazbyt nikła podstawa, by karę wobec oskarżonego zaostrzyć od najłagodniejszego do najsurowszego rodzaju i to o charakterze bezwzględnym, jak wnioskował apelujący o 4 miesiące pozbawienia wolności.

Z urzędu natomiast skorygowano podstawę wymiaru kary za omawiany występek groźby karalnej, wyłączono art. 64 § 1 k ( skoro nie doszło do zaostrzenia kary) oraz art. 37 a kk ( bo przecież w art. 190 § 1 kk katalog kar przewiduje karę grzywny) a także art. 33 § 1 kk ( przepis ten definiuje ustawowe granice kary grzywny, więc jego powoływanie jest zbędne).

O zwolnieniu oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk, co uzasadniają niewielkie dochody oskarżonego oraz brak istotnego majątku.