Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Anna Szymacha- Zwolińska

Protokolant: sekretarz sądowy Łukasz Giera

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r.

sprawy E. K., córki M. i J., urodzonego (...) w M.

obwinionej o czyny z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy- Żoliborza w Warszawie

z dnia 5 stycznia 2017 r., sygnatura akt III W 1581/15

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. S. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług, tytułem pomocy prawnej świadczonej obwinionej E. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz obciąża ją kwotą 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków w postępowaniu odwoławczym, w pozostałym zakresie tj. co do należności dla obrońcy ustanowionego z urzędu przejmuje wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IX Ka 354/17

UZASADNIENIE

E. K. została obwiniona o to, że:

1/ w dniu 30 grudnia 2014 roku około godziny 11.00 w W. na drodze publicznej ulicy (...) na wysokości latarni nr (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust 1 i 4 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa kierującemu samochodem marki (...) o nr rej. (...) poruszającemu się po pasie ruchu na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, na skutek którego pojazd marki (...) uderzył w barierę energochłonną, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) i bariera energochłonna,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn zm.

2/ w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła p-ko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1 pkt 4 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 97 KW w związku z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn zm.

Sąd Rejonowy dla Warszawy- Żoliborza w Warszawie, III Wydział Karny wyrokiem z dnia 5 stycznia 2017 roku w sprawie sygnatura akt III W 1581/15 na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 KPW w zw. z art. 45 § 1 KW postępowanie w sprawie umorzył oraz orzekł o kosztach postępowania ponoszonych przez Skarb Państwa, w tym zasądziła na rzecz obrońcy wynagrodzenie tytułem pełnionych obowiązków z urzędu.

Apelację od w/w wyroku wywiódł obrońca, zaskarżając wyrok w całości na korzyść obwinionej.

Wyrokowi temu zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania która miała wpływ na treść orzeczenia tj. przepisu art. 5 § 1 pkt 4 KPW polegającą na umorzeniu postępowania w sytuacji gdy zebrany materiał dowodowy dostarczył podstaw do uniewinnienia obwinionej,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy polegający na uznaniu, iż obwiniona E. K. nie zachowała szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru zmiany pasa ruchu na skrajny lewy, pomimo iż obok znajdował się inny pojazd, którego kierujący celem uniknięcia zderzenia szarpnął kierownicę i uderzył w barierę energochłonną, na skutek czego pojazd marki (...) doznał uszkodzeń wielu elementów, w sytuacji gdy to P. K. z niewiadomych przyczyn wykonał niebezpieczny manewr zawracania na drodze trzypasmowej wjeżdżając „pod prąd” na prawy skrajny pas ruchu, w wyniku czego (...) nie doznał żadnych uszkodzeń

III.  błąd w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy polegający na twierdzeniu, iż obwiniona E. K. zbiegła z miejsca zdarzenia nie zawiadamiając o zaistniałej sytuacji organów ścigania.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionej okazała się być niezasadna, albowiem podniesione w niej zarzuty nie są trafne, zaś przytoczona na ich poparcie argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie jest w stanie podważyć słusznych ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie przyjętego przezeń stanu faktycznego. Na tym tle również orzeczenie wydane przez Sąd Rejonowy o umorzeniu postępowania jest jak najbardziej prawidłowe.

Na wstępie należy stwierdzić, że zarzuty zostały zredagowane nieprawidłowo jeśli się weźmie pod uwagę treść uzasadnienia środka odwoławczego.

Jeśli chodzi o pierwszy wskazany w apelacji zarzut, to na jego poparcie obrońca wskazywała, że „ zebrany i ujawniony w toku postępowania materiał dowodowy pozwalał na merytoryczne rozpoznanie sprawy i uniewinnienie obwinionej”. Jednocześnie zarzut ten sklasyfikował jako naruszenie art. 5 § 1 pkt 4 KPW.

Art. 5 § 1 pkt 4 KPW stanowi, iż nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania, a zatem postąpienie Sądu I instancji było prawidłowe skoro w dacie orzekania od popełnienia czynu upłynął już okres 2 lat wynikający z art. 45 § 1 KW. Nie doszło zatem do naruszenia wskazanego tu przepisu.

Jak się wydaje, intencją obrońcy w kontekście kwestionowania oceny materiału dowodowego dokonanej przez sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, było wskazanie na naruszenie art. 62 § 3 KPW przesądzającego o konieczności wydania wyroku uniewinniającego w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2, a zatem – w odniesieniu do niniejszej sprawy – że czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia.

Z tak zdekodowanym zarzutem również nie można się zgodzić, a rozpoznać należy go w kontekście kolejnych dwóch dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, będącymi de facto zarzutami naruszenia art. 7 KPK w zw z art. 8 KPW tj. podważaniem poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Zwrócić uwagę należy, że w sprawie istniały dwie przeciwstawne wersje zdarzenia co do jego przyczyn oraz jego przebiegu. W tym zakresie sąd którego orzeczenie jest kwestionowane, w sposób staranny przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie poddając analizie każdy z ujawnionych w toku rozprawy dowód. Ocena ta jest zgodna ze wskazaniami wiedzy, regułami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 KPK w zw. z art. 8 KPW. Swoje stanowisko zaś Sąd Rejonowy przedstawił w pisemnych motywach wyroku odpowiadającym wymogom art. 424 KPK w zw. z art. 82 § 1 KPW. Kontrola odwoławcza nie wykazała, aby sąd orzekający przekroczył granice swobodnej oceny dowodów w kierunku oceny dowolnej; nie stwierdzono luk lub błędów o charakterze logicznym lub faktycznym, które mogłyby stanowić podstawę ewentualnych korekt wyroku.

Tymczasem zaprezentowane w apelacji stanowisko ma czysto polemiczny charakter. To właśnie danie wiary wyjaśnieniom obwinionej pozostawałoby w sprzeczności z kryteriami wskazanymi w art. 7 KPK. Wszak przyjęcie, że kierowca samochodu marki (...), uczestniczący w kolizji, bez powodu na drodze szybkiego ruchu, jednokierunkowej, miałby nagle zawracać i jechać „pod prąd” nie wytrzymuje żadnej krytyki, tym bardziej, że kierowca w momencie zdarzenia nie był pod wpływem alkoholu (k. 4 – protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości: 0,00 mg/l). To samo należy odnieść do drugiego z zarzucanych obwinionej czynów. Brak jest podstaw do uznania, iż obwiniona odjechała motywowana strachem przed kierowcą (...), jak to prawidłowo stwierdził Sąd Rejonowy. Wszak zdarzenie miało miejsce w „biały dzień” przed południem, na ruchliwej ulicy, obwiniona podróżowała z mężem, który mógł zanotować numery rejestracyjne samochodu, a w każdym już razie będąc świadkiem tak niebezpiecznego manewru jaki miał wykonać wg ich wersji kierowca (...), zupełnie niezrozumiałe jest niepowiadomienie o tym fakcie najbliższej jednostki policji czy to osobiście czy to telefonicznie, jak postąpiłaby racjonalnie myśląca osoba, żeby jak najszybciej zapobiec dalszemu niebezpiecznemu zachowaniu, zagrażającemu bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

Odnosząc się do kwestii zawartej w uzasadnieniu środka odwoławczego a tyczącej niejednoznacznego ustalenia czy w istocie doszło do kontaktu obu pojazdów (str. 3 uzasad. apelacji), to Sąd Rejonowy kwestię tę, poza wskazaną w apelacji stroną 6 uzasadnienia, rozważał przed wszystkim na str. 4, nie wykluczając, iż do otarcia pojazdów mogło nie dojść, co nie eliminowało zasadności przyjęcia, iż manewr obronny wykonany przez P. K. był prawidłowy.

W tych okolicznościach, wobec braku podstaw do uwzględnienia apelacji sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 636 KPK w zw. z art. 119 KPW zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania za II instancję oraz opłatę (Art. 11 w zw. z Art. 21 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. Dz. U. 1983.49.223 t.j. z późn zm.) w łącznej kwocie 80 zł, zwalniając ją w pozostałej części z obowiązku ponoszenia kosztów wyznaczonego obrońcy (art. 118 § 3 KPW ) i przejmując w tym zakresie wydatki na rachunek Skarbu Państwa.