Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Koło, dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kole I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Elżbieta Winiarska

Protokolant:st.sekr.sąd Donata Makowska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r. w Kole

na rozprawie sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prokuraturze (...) w P.

o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji (art. 841 i 842 kpc)

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 6.000,00 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa

procesowego.

III.  Nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kole kwotę 2.693,12 zł.

tytułem nie uiszczonych opłat sądowych.

Sędzia

Elżbieta Winiarska

UZASADNIENIE

Powód J. S. wniósł o zwolnienie spod egzekucji samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nr nadwozia (...), który został zajęty w postępowaniu egzekucyjnym wszczętym z wniosku Prokuratury Apelacyjnej w P. przeciwko S. G., prowadzonym pod sygn. akt KM 1584/14 przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. J. F.. W uzasadnieniu powód wskazał, że jest jedynym i prawowitym właścicielem zajętego pojazdu, który zakupił od przedsiębiorstwa (...) z siedzibą we W. za kwotę 26.000,00 zł. Powód dokonał rejestracji pojazdu i uiścił wszelkie opłaty związane z wprowadzeniem go do ruchu. Wszelkie dokumenty dotyczące pojazdu są wystawione na powoda. Powód wskazał, że na podstawie ustnej umowy użyczał jedynie tymczasowo wymieniony samochód S. G., który jednakże nigdy nie był jego właścicielem.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości a nadto podniósł przeciwko powodowi zarzut jako osobie trzeciej, która wskutek czynności dokonanej przez dłużnika uzyskała korzyść majątkową w postaci pieniędzy, za które nabyła pojazd, który podlegał zajęciu. Pozwany wskazał, że przeciwko S. G. toczy się postępowanie karne. W trakcie przeszukania w miejscu jego zamieszkania zabezpieczono między innymi pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W toku postępowania ustalono, że samochód był zarejestrowany na powoda, jednakże użytkował go S. G. i to za jego pieniądze został on nabyty. Wobec powyższego samochód należy do mienia S. G., a nie powoda i jego zajęcie było zgodne z prawem.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w K. Wydział I Cywilny zwolnił od egzekucji samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze nadwozia (...) i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.717,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na skutek apelacji pozwanego Sąd Okręgowy w K.I Wydział Cywilny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w K. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy wskazał, że rozpoznając sprawę ponownie Sąd Rejonowy wskazał na kwestię wymagające weryfikacji wynikające z nieścisłości zeznań powoda jak i świadków M. S. i S. G. oraz wyjaśnić czy została zawarta pisemna umowa sprzedaży samochodu marki M. (...) i w przypadku jej istnienia poddać ją ocenie pod kątem osoby będącej stroną tego stosunku zobowiązaniowego.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód J. S. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dystrybucji paliw i posiada 3 stacje benzynowe znajdujące się w miejscowościach D., G. i K.. Jednym z jego współpracowników był S. G., którego zna od początku lat 70-tych. S. G. prowadził własne interesy, a od 10 lipca 2008 r. do 31 listopada 2013 r. był zgłoszony do ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia w firmie PHU (...).

Powód prowadząc z S. G. interesy pomagał mu w ukrywaniu jego majątku, w tym samochodów osobowych. W dniu 10 października 2006 r. został zakupiony pojazd marki T. (...) o numerze nadwozia (...), który został zrejestrowany w Starostwie Powiatowym w K. na nazwisko powoda J. S. pod numerem rejestracyjnym (...). Na umowie kupna sprzedaży wymienionego pojazdu znajduje się podpis (...), który jednak nie został naniesiony przez powoda. Na zawiadomieniu skierowanym do Starostwa Powiatowego z dnia 27.07.2007 r. o przystosowaniu pojazdu do ciągnięcia przyczepy podpis (...), również nie został naniesiony przez powoda. Wskazany samochód użytkował S. G.. Pieniądze ze sprzedaży samochodu T. (...) o numerze rejestracyjnym zostały przeznaczone na zakup pojazdu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nr nadwozia (...). Pojazd ten został zakupiony w dniu 11 kwietnia 2013 r. we W.. Na umowie kupna sprzedaży podpis złożył powód J. S.. Na jego nazwisko wydana została karta pojazdu i dowód rejestracyjny.

Z pojazdu marki M. (...) korzystał wyłącznie S. G., powód w żaden sposób nie ingerował w zakres jego posiadania.

S. G. został zatrzymany w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w P. w związku z podejrzeniem kierowania zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się czerpaniem korzyści majątkowych z cudzego nierządu i wyłudzaniem kredytów. W dniu 13 stycznia 2014 r. doszło do przeszukania w miejscu zamieszkania S. G. i na podstawie postanowienia prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w P. zajęto samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...). W dniu 20 stycznia 2014 r. prokurator Prokuratury Apelacyjnej w P. wydał postanowienie o zabezpieczeniu wskazanego pojazdu.

W dniu 23 stycznia 2014 r. powód złożył zażalenie na czynność zatrzymania rzeczy podnosząc, że pojazd który został zatrzymaniu jest jego własnością. Postanowieniem z dnia 12 maja 2014 roku Sąd Rejonowy P. S. M.w P. nie uwzględnił zażalenia powoda wskazując, że zgromadzony materiał dowodowy świadczy o tym, że samochód o rej. (...) 44KY należy do S. G..

W dniu 8 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy w K. II Wydział Karny nadał klauzule wykonalności postanowieniu o zabezpieczeniu majątkowym na podstawie której Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w K. J. F. wszczął postępowanie egzekucyjne i w dniu 30 lipca 2014 r. zabezpieczył przedmiotowy pojazd.

Powód został poinformowany o zajęciu pojazdu z dnia 30 lipca 2014 r., które odebrał 1 sierpnia 2014r.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów: akta postępowania egzekucyjnego//dowód: postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności – k. 83, zawiadomienie o dokonanych czynnościach – k. 85, akta postępowania egzekucyjnego//dowód: postanowienie o przeszukaniu z dn. 7 stycznia 2014 r. – k.52v – 55, odpis protokołu przeszukania – k. 56 – 62, postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym – k. 71 – 75, zażalenie na postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym – k. 76 – 80, dokumenty dot. pojazdu T. (...) – k. 105 – 122, wykaz samochodów zarejestrowanych na S. G. – k. 239 – 241, opinia biegłego w dziedzinie badania pisma i dokumentów – k. 266 – 292, pisma ZUS z dn. 20.01.2017 r. – k. 317/

Dokumenty: faktura Vat nr (...) k – 11, dokument potwierdzający zapłatę akcyzy – k. 12, dowód uiszczenia opłaty ewidencyjnej – k. 14, dowód rejestracyjny pojazdu o nr rej. (...) – k. 14, karta pojazdu – k.15, zlecenie dla klienta – k. 16,wniosek- polisa – k. 17 nie okazały się przydatne do rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ ich treść nie pozwoliła na wykazanie kto w rzeczywistości ponosił ciężary związane z posiadaniem pojazdu M. (...).

Sąd uznał za wiarygodne w części zeznania świadka M. S.. Oceniając wiarygodność świadka sąd miał na uwadze złożone przez świadka zeznania podczas przesłuchania przez funkcjonariuszy (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji Zarząd w P. Wydział w K. w dniu 09.12.2013 r , gdzie zeznała, że „(…) S. to jest znajomy S.. S. mi kiedyś opowiadał, że na S. miał zarejestrowany swój samochód R. 4, nie wiem dlaczego miał na niego zarejestrowany samochód. On ten samochód R. 4 sprzedał i kupił sobie M., którym teraz jeździ. Nie wiem czy ten M., co teraz S. nim jeździ jest zarejestrowany na S. czy na Pana S. z całą pewnością S. jest właścicielem tego samochodu tak (…)(vide k. 67). Takie stanowisko powódki jest zgodne z opinią biegłego grafologa, który potwierdził że umowa kupna samochodu T. (...) nie została podpisana przez powoda. Analiza dokumentu protokołu przesłuchania świadka M. S. k. 63 – 65 , wskazuje iż rzeczywiści M. S. i S. G. pozostawali kiedyś w bliższych relacjach, które zdaniem sądu trudno nazwać związkiem, albowiem świadek uzależniona była finansowo od S. G.. M. S. posiadająca trudną sytuację finansową zaciągała pożyczki od S. G., pożyczki te były spisywane a treść ich dyktował S. G., w treści pożyczki nie były wpisywane dane osoby pożyczkodawcy lecz jedynie pożyczkobiorcy i konsekwencje nie wywiązania się z pożyczki przez pożyczkobiorcę. S. G. wykorzystując sytuację świadka nawiązał z nią bliższy kontakt osobisty. Pomiędzy świadkiem a S. G. zaczęło dochodzić do nieporozumień tego stopnia, że świadek zaczęła się go obawiać i ostatecznie zdecydowała się zeznawać na niekorzyść S. G.. Świadek swoje wcześniejsze zeznania co do relacji łączących ją ze S. G. potwierdziła w zeznaniach przed sądem. Od czasu złożenia tamtych zeznań do zeznań złożonych w przedmiotowej sprawie upłynęło ponad rok czasu, a zatem stosunkowo niewielki odstęp czasu, świadek zeznając przed sądem zmieniał swoje zeznania. po odczytaniu protokołu k. 67 potwierdziła jednak swoje wcześniejsze zeznania. Zdaniem sądu zeznają złożone przez świadka przed sądem nie są w pełni rzeczowe lecz są logiczne. Pomimo, że świadek nie potrafiła sobie przypomnieć czy S. G. mówił cokolwiek na temat zakupu przedmiotowego auta, ale z całą stanowczością zeznała, „mówił, że jest zarejestrowany na pana S.” . Nadto M. S. widziała tylko S. G. jeżdżącego tym samochodem. Powoda świadek widziałam raz gdy byłam na stacji paliw w K. na ul. (...), której powód jest właścicielem. Nie można uznać M. zeznawała świadomie na niekorzyść powoda z uwagi na jej złe relacje ze S. G., albowiem sam S. G. słuchany uzupełniające przed Sądem Okręgowym zeznał, że nie pozostaje z nią w konflikcie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom złożonym przez świadka S. G. , który jest żywo zainteresowany pozytywnym rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy. Posiłkując się przy ocenie wiarygodności zeznania świadka, sąd skonfrontował je z zeznaniami powoda złożonymi w takcie przesłuchania (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji Zarząd w P. Wydział w K., gdzie powód słuchany w charakterze świadka na pytanie jakie relacje łączą/ łączyły go w okresie od 2003 r. do chwili obecnej ze S. G. zeznał: : „ Ja jestem za stary…o czym mamy rozmawiać” /vide k. 69v /. Skoro J. S. nie przyznał się do bliższej relacji ze S. G., to zeznania wskazanego, że garażował u siebie m... „i byłem pod telefonem, żeby być na każde żądanie pana S. i podwieźć go tam gdzie chce.” należy uznać za niewiarygodne. Nielogiczne zdaniem sądu jest, iż powód dokonuje zakupu samochód i oddaje go do użytkowania obcej sobie osobie, z którą go nic nie łączy, poza tym iż świadek kiedyś u niego pracował. Nie usprawiedliwia ani nie tłumaczy takiego zachowania okoliczność, iż powód, jako osoba zamożna, właściciel kilku stacji benzynowych, właściciel w tym samych czasie jeszcze innych samochodów, mógłby rzeczywiście jeden z nich oddać do użytkowania innej osobie. Na tą okoliczność nie została spisana żadna umowa, a relacje łączące powoda i świadka nie są zażyłe, jeśli wziąć pod uwagę wcześniejsze zeznania powoda.

Zeznania świadka „jeździłem z panem S. na (...) odebrać pieniądze, to znaczy pan S. odbierał pieniądze a ja go podwoziłem. Ja z wdzięczności jeździłem z panem S., on mi za to nie płacił” w okolicznościach przedmiotowej sprawy budzą wiele wątpliwości. Powód słuchany jako świadek stanowczo zeznał „S. G. przyjeżdża czasami na moją stację benzynową i porozmawia …” /vide k. 69 v/ Zdaniem sądu zeznania świadka złożone są tylko i wyłącznie na użytek tego procesu i niewiarygodne.

Świadek zeznał też „Ja z wdzięczności jeździłem z panem S., on mi za to nie płacił, ja zatrzymam do grobowej deski jaką przysługę otrzymałem od pana S., nie chcę tego powiedzieć” . Wobec stanowiska powoda i relacji jakie miałyby go łączyć ze świadkiem i brak logicznego wytłumaczenia „przysługi” jaką świadek otrzymał od powoda zeznania świadka należy uznać za niewiarygodne. Dalej „ja z panem S. nie uzgadniałem że mogę jeździć tym samochodem w celach prywatnych” , „Pan S. nie pytał mnie co robię z samochodem m.” „Pan S. nie rozliczał mnie z tych przejazdów, mogłem korzysta z tego samochodu do woli”. Jeśliby nawet uznać, że świadek miał dług wdzięczności wobec powoda i woził powoda na każde jego życzenie, to korzystanie z pojazdu powoda w nieograniczonym zakresie trudno wytłumaczyć i nadać temu jakikolwiek sens.

Zeznając przed Sądem Okręgowym świadek zmienił swoje zeznania w zakresie tego czy rozmawiał z M. S. na temat swojego majątku. „Nie pamiętam, może i opowiadałem jej jakieś bzdury na temat swojego majątku”. Jak również w zakresie korzystania z samochodu M.. „Mogło być tak, że powód korzystał z tego samochodu przez kilka godzin w ciągu dnia, lub w ogóle nie korzystał”. Zeznając po raz pierwszy twierdził, że tylko on korzystał. Nie potrafił logicznie wytłumaczyć zmiany swoich zeznań „Może nastąpiła jakaś pomyłka czy przejęzyczenie” – nie można jednak przypisać wiarygodności zeznaniom świadka, który zmienia swoje zeznania i jest zainteresowany w korzystnym rozstrzygnięciem sprawy na rzecz powoda.

Sąd nie dał wiary zeznam powoda J. S. w zakresie w jakim zeznał „Jak jechałem po utarg swoim samochodem to G. mnie ubezpieczał. Ja jechałem swoim samochodem, a G. jechał za mną drugim samochodem i mnie ubezpieczał” Oceniając wiarygodność zeznań powoda sąd wziął pod uwagę jego zeznania w charakterze świadka złożone w postępowaniu w PA w P. /vide k. 69 v/.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom powoda bowiem są też wewnętrznie sprzeczne. Powód zeznał, że S. G. jeździł przedmiotowym samochodem w pewnej odległości za powodem gdy powód jeździł po utarg i w ten sposób go ubezpieczał, co miało być podyktowane względami bezpieczeństwa kiedy powód przewoził znaczną kwotę gotówki, jak wskazywał „bo wiedzą czy w środę, czy w sobotę przyjeżdżam po pieniądze. Jak ten M. jedzie za mną to może się cofnąć, zawiadomić policję, spisać numer rejestracyjny, który jechał za mną albo mnie puknął” , a z drugiej strony powód zeznał: „Kupiłem tego m., bo to wóz szybki, wygodny i mogłem sobie odpocząć” – podczas gdy bezsprzeczne jest, że powód na co dzień nie korzystał z tego samochodu.

Zdaniem sądu nie można też dać wiary zeznaniom powoda w zakresie w jakim zeznał

„Ja dzwoniłem do G. i mówiłem „ S. przyjeżdżaj o tej i o tej godzinie”, ja wsiadałem w ten wóz i jechaliśmy razem (…) G. jeździł ze mną obowiązkowo 2, 3 razy w tygodniu, ja mu nie płaciłem z a to, a on mógł sobie tym samochodem wyjechać … Mi ginęły butle z gazem i G. jeździł i szukał tych butli, zbierał informacje jakie ceny gazu ma konkurencja G. pracował u mnie do czasu kiedy nie był zamknięty. Ja mu za to nie płaciłem, użytkował z a to samochody, miał zobowiązania i kto by go przyjął do roboty”. Zeznania te nie zostały potwierdzone żadnym dowodem poza niewiarygodnymi zeznaniami świadka S. G.. Ponadto w latach 2008 – 2013 S. G. był zatrudniony w firmie (...), a więc miał tym samym inne zobowiązania, które zajmowały jego czas, zatem nie mógł być dyspozycyjny wobec powoda w zakresie, w jakim ten to opisywał.

W końcu powód podał, że Pan G. jest jedyną osobą, której powierzałem samochody, innym osobom samochodów nie powierzałem, bo nie mogę wszystkich wtajemniczać w swoje sprawy” . Z tych zeznań wynika, że powód darzył świadka dużym zaufaniem, co jest sprzeczne natomiast ze zeznaniami powoda w charakterze świadka, o których było już powyżej. Nielogiczne są w tym zakresie tłumaczenia powoda „Jak ja tam pojechałem do CBŚ , to straciłem panowaniem nad sobą, trząsłem się i nie wiedziałem co powiedzieć”. Powód występował w tamtym postępowaniu w charakterze świadka, nie stawiano powodowi żadnych zarzutów.

Sąd uznał za wiarygodną opinię sporządzoną przez biegłego sądowego w dziedzinie badań pisma i dokumentów P. L. na okoliczność ustalenia czy podpisy złożone na umowie kupna – sprzedaży samochodu marki T. (...) z dnia 10 października 2016 r. oraz zawiadomieniu kierowanym Starostwa Powiatowego w K. z dnia 27 lipca 2007 r. dotyczące haku holowniczego w T. oraz na umowie sprzedaży komisowej z dnia 28 marca 2013 r. zostały złożone przez J. S.. Biegły sporządził opinię zgodnie z postanowieniem dowodowym. Zdaniem Sądu opinia złożona przez biegłego jest logiczna, rzeczowa i jasno odpowiada na postawione pytania. Opinia jest w pełni przydatna, bowiem została sporządzona w sposób szczegółowy, a zaprezentowane w niej ustalenia zostały poparte wszechstronną analizą, co pozwala uznać opinię za pełną i kompletną i dlatego sąd oparł na niej rozstrzygnięcie w sprawie. Strony nie kwestionowały wiarygodności ustaleń poczynionych przez biegłego.

Wartość dowodowa pozostałych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i sąd oparł na nich rozstrzygnięcie w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę roszczenia powoda stanowi art. 841 § 1 k.p.c., zgodnie z którym osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa (powództwo ekscydencyjne).

Skuteczność powództwa z art. 841 k.p.c. jest uzależniona od zachowania terminu do jego wniesienia. W myśl art. 841 § 3 k.p.c. powództwo można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych. Miesięczny termin do wytoczenia powództwa ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu. Wniesienie powództwa po jego upływie stanowi podstawę do jego oddalenia.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy powód o dokonanym zajęciu dowiedział się 1 sierpnia 2014 r. z treści zawiadomienia o zajętych ruchomościach. Powództwo zostało wniesione do sądu 29 sierpnia 2014 r. zatem powód zachował miesięczny termin do jego wytoczenia.

Zgodnie z wykładnią przepisu art. 841 § 1 k.p.c., legitymacja czynna do złożenia powództwa służy wyłącznie osobie trzeciej, której prawa zostały naruszone w konkretnym postępowaniu egzekucyjnym, zaś legitymowanym biernie jest wierzyciel egzekwujący. Podstawa do wytoczenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji występuje wówczas, gdy w toku zajęcia zostały naruszone prawa osoby trzeciej. Na gruncie przedmiotowej sprawy należało zatem ustalić czy powód posiada status osoby trzeciej w sprawie i czy jego prawa zostały naruszone przez zajęcie pojazdu marki M. (...).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1995 r., (sygn. akt III CZP 143/95, opubl. OSNC 1996, z. 2, poz. 24), którą sąd aprobuje, osobą trzecią w rozumieniu art. 841 § 1 k.p.c. jest wyłącznie osoba, przeciwko której jako dłużnikowi egzekwowanemu, nie toczy się określona egzekucja. Wobec tego nie jest wystarczające, aby powód był osobą, niewymienioną jako dłużnik w tytule wykonawczym, ale ponadto nie powinno toczyć się przeciwko niemu dane postępowanie egzekucyjne, w którym doszło do zajęcia przedmiotu, które narusza jego prawa. W konsekwencji osobami trzecimi w stosunku do postępowania egzekucyjnego są wszystkie osoby, które nie są jego stronami, tj. nie występują w nim w charakterze wierzyciela egzekwującego lub dłużnika egzekwowanego (zob. K. Korzan, Sądowe postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne w sprawach cywilnych, Warszawa 1986, str. 222).

W rozpoznawanej sprawie powód posiada status osoby trzeciej, ponieważ nie jest wymieniony w tytule wykonawczym ani nie toczy się przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, w którym doszło do zajęcia przedmiotu.

Powód wskazywał, że przez zajęcie pojazdu marki M. (...) zostały naruszone jego prawa jako właściciela przedmiotowego pojazdu. Wobec tego sąd musiał rozważyć czy wskazany pojazd w rzeczywistości stanowił własność J. S..

Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktów mających dla sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Zatem powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

W opinii sądu strona pozwana Skarb Państwa – Prokura (...) w P. skutecznie podważyła, że samochód M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stanowi własność powoda. Zeznania świadka M. S. oraz dowód z opinii biegłego grafologa skutecznie podważyły wiarygodność twierdzeń powoda. Oceniając wiarygodność zeznań świadka M. S., sąd miał na uwadze zeznania samego powoda, jak i świadka S. G., których zeznania były sprzeczne pomiędzy sobą, ale również były wewnętrznie sprzeczne, a tym samym nie mogły skutecznie zanegować zeznań złożonych przez świadka M. S.. Sąd miał na uwadze, że w postępowaniu cywilnym niedopuszczalne jest – jako stojące w sprzeczności z zasadą bezpośredniości – dokonywanie ustaleń stanu faktycznego sprawy tylko na podstawie zeznań świadków zawartych w aktach postępowania karnego. Sąd może jednak korzystać z zeznań świadków i stron złożonych w postępowaniu karnym w celu uzupełnienia i konfrontacji dowodów z zeznań tychże świadków i przesłuchania stron przeprowadzonych w postępowaniu cywilnym. Dowód z zeznań złożonych w postępowaniu karnym podlegają zatem takiej samej ocenie jak zeznania złożone bezpośrednio przed sądem rozpoznającym sprawę cywilną. Wobec tego sąd biorąc pod uwagę, wszystkie zeznania złożone przez stronę powodową i świadków uznał, że zeznania złożone przed (...) Biurem (...), będące tak samo wartościowe jak złożone w postępowaniu cywilnym przesądzają o tym, że samochód marki M. (...) stanowił własność S. G.. Wskazują na to również dowody z umów dotyczących pojazdów jakie miały być własnością J. S.. S. G. korzystał z pojazdu marki T. (...), która również miała być własnością powoda, w takim samym nieograniczonym zakresie jak z pojazdu marki M. (...). Tymczasem opinia biegłego grafologa przesądziła, że powód nie zawierał żadnej umowy dotyczącej tego samochodu. Skoro nie zakupił tego pojazdu to jest logiczne, że w konsekwencji nie spożytkował również pieniędzy z jego sprzedaży, które zostały wykorzystane do zakupu samochodu, którego dotyczy postępowanie. Dowody zaprezentowane przez stronę pozwaną tworzą zatem logiczną i spójną całość, zgodną z zasadami doświadczenia życiowego, kiedy natomiast wersja strony powodowej obarczona jest wieloma nieścisłościami, niekonsekwencją i wzbudza ogromne wątpliwości, wobec których sąd nie może przejść obojętnie.

Biorąc pod uwagę, że egzekucja z przedmiotu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie narusza praw powoda J. S. sąd oddalił powództwo.

O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc obciążając nimi stronę powodową jako przegrywającą sprawę. Wobec tego sąd zasądził na rzecz pozwanego kwotę 6.000 zł tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 6 pkt 5 w związku z § 13. 1. pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 163, poz. 1348) – 2.400,00 za postępowanie w I instancji 2.400 zł, 1.200 zł za postępowanie apelacyjne i 2.400 zł za postępowanie po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto na podstawie art. 113 w zw. z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 1025 z późn. zm.) Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w K. kwotę 2.693,12 zł tytułem nieuiszczonych opłat sądowych na które składają się: 1.393,12 zł wynagrodzenia biegłego grafologa oraz 1.300 zł opłaty od apelacji.

SSR Elżbieta Winiarska