Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2017 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w P.

przeciwko D. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. R. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w P. kwotę 602,65 zł (sześćset dwa złote 65/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2016r.

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 867,19 zł (osiemset sześćdziesiąt siedem złotych 19/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 193/17

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2016 roku powódka (...) spółka akcyjna z siedzibą w P. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu D. R. o zapłatę kwoty 4286,55 zł wraz z odsetkami liczonymi od kwoty 4185,74 zł od dnia 11 marca 2016 roku oraz kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu podała, iż łączyły ją z pozwanym trzy umowy o świadczenie usługi kompleksowej, na podstawie których świadczyła na rzecz pozwanego usługę dystrybucji i sprzedaży energii elektrycznej do trzech lokali, a na pozwanym spoczywał obowiązek zapłaty wynagrodzenia z usługę i energię elektryczną. Podniosła, iż pomimo wykonania przez nią umowy pozwany nie zapłacił jej należności za kilka okresów rozliczeniowych w łącznej wysokości dochodzonej pozwem należności w kwocie 4286,55 zł.

W dniu 4 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Wobec skutecznego wniesienia przez pozwanego sprzeciwu Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 28 listopada 2016 roku przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie.

Powódka w uzupełnionym pozwie zmodyfikowała jedynie żądanie dotyczące odsetek wnosząc o ich zasądzenie od kwoty 4286,55 zł w wysokości odsetek ustawowym za opóźnienie liczonych od dnia 11 marca 2016 roku i podtrzymała swoje dotychczasowe żądanie i twierdzenia.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady jak i co do wysokości.

Powódka w dalszym piśmie procesowym podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Na posiedzeniu w dniu 19 października 2017 roku pozwany podniósł, iż z żadnej z umów przedstawionych przez powódkę nie wynika możliwość ani obowiązek korzystania przez pozwanego z licznika przedpłatowego, ani aby taki licznik został w ogóle zamontowany. Podniósł, iż powódka nie przedłożyła odczytów z liczników oraz taryfy, na podstawie których możliwe byłoby ustalenie wysokości należności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2013 roku pozwany D. R. zawarł z powódką (...) spółka akcyjna z siedzibą w P. umowę nr (...) o świadczenie usługi kompleksowej, której przedmiotem było świadczenie usług polegających na sprzedaży energii elektrycznej oraz dystrybucji na rzecz pozwanego do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Umowa określała nie tylko prawa i obowiązki stron, ale również dane techniczne urządzeń koniecznych do wykonania umowy (§ 2 umowy). Ustalono 2 miesięczny okres rozliczeniowy. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, a rozpoczęcie świadczenia usługi miało nastąpić z dniem udokumentowanego zabudowania przez pozwaną układu pomiarowo-rozliczeniowego.

Tego samego dnia strony zawarły także umowę o nr (...) o świadczenie usługi kompleksowej o tożsamej treści, dotyczącą lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Oraz kolejną umowę oznaczoną nr (...) dotyczącą lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...).

W dniu 4 lutego 2013 roku pozwany zawarł z powódką umowę nr (...) o świadczenie usługi kompleksowej, której przedmiotem było świadczenie usług polegających na sprzedaży energii elektrycznej oraz dystrybucji na rzecz pozwanego do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Umowa określała dane techniczne urządzeń koniecznych do wykonania umowy (§ 3 umowy). Umowa została zawarta na czas nieokreślony, a rozpoczęcie świadczenia usługi miało nastąpić z dniem udokumentowanego zabudowania przez pozwaną układu pomiarowo-rozliczeniowego. Głównymi obowiązkami powódki była sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej, a także obowiązki związane z układem pomiarowo-rozliczeniowym, w tym sprawdzanie prawidłowości działania tego układu. Do obowiązków pozwanego należało dbanie o urządzenia pomiarowe, terminowe regulowanie należności za świadczone usługi kompleksowe i inne należności związane z umową i stosowanie się do warunków i wymagań technicznych związanych z wykonywaniem umowy (§ 5 i 6 umowy). Rozliczenie za świadczenie usługi kompleksowej miało następować w systemie dwumiesięcznym opierać się o wyniki pomiaru energii elektrycznej (§ 7 umowy). Zgodnie z § 7 ust. 3 Rozliczenia za usługę kompleksową przeprowadza się w ustalonym okresie rozliczeniowym.

W wypadku, gdy ustalony w umowie jest dłuższy niż miesiąc sprzedawca (powódka) może w tym okresie pobierać miesięczne opłaty w wysokości określonej na podstawie prognozowanego zużycia energii w tym okresie. . W ust. 5 odbiorca (pozwana) zobowiązał się do zapłaty należności za świadczoną usługę kompleksową, na podstawie otrzymywanych faktur VAT wystawionych w terminie 7 dni po zakończeniu okresu rozliczeniowego w terminach w nich określonych. Zgodnie z § 15 (...) na wniosek sprzedawcy może zainstalować przedpłatowy układ pomiarowo-rozliczeniowy służący do rozliczeń za świadczenie usługi kompleksowej, jeżeli odbiorca: a) co najmniej dwukrotnie w ciągu kolejnych 12 miesięcy zwlekał z zapłatą za pobraną energię elektryczną albo świadczone usługi przez okres co najmniej jednego miesiąca; b) nie ma tytułu prawnego do nieruchomości, obiektu lub lokalu, do którego dostarczana jest energia elektryczna; c) użytkuje nieruchomość, obiekt lub lokal w sposób uniemożliwiający cykliczne sprawdzanie stanu układu pomiarowo rozliczeniowego. W przypadku podjęcia przez Sprzedawcę decyzji o zainstalowaniu przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego z powodu zaistnienia okoliczności opisanej w § 15 ust 1 Umowy, Sprzedawca zawrze z Odbiorcą nową umowę kompleksową W razie braku zgody Odbiorcy na zainstalowanie przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego, Sprzedawca może wystąpić z wnioskiem do (...) o wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej,

Tego samego dnia pozwany zawarł z powódką również umowę nr (...) o tożsamej treści odnośnie lokalu położonego w S. przy ul. (...).

Dowód:

–

umowy k. 131-142,

–

przesłuchanie pozwanego D. R. k. 192-193.

W związku z umową nr (...) dotyczącą dostarczenia energii elektrycznej do lokalu położonego w S. przy ul. (...) powódka wystawiła pozwanemu następujące faktury VAT „za energię elektryczną na licznik przedpłatowy”:

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 15 stycznia 2014 roku do dnia 13 marca 2014 roku opiewająca na kwotę 17,02 zł, płatną do dnia 31 marca 2014 roku

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 13 marca 2014 roku do dnia 14 maja 2014 roku opiewającą na kwotę 408,71 zł, płatną do dnia 2 czerwca 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 maja 2014 roku do dnia 14 lipca 2014 roku opiewającą na kwotę 18,47 zł, płatną do dnia 31 lipca2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 lipca 2014 roku do dnia 12 września 2014 roku opiewającą na kwotę 19 zł, płatną do dnia 1 października 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 12 września 2014 roku do dnia 14 listopada 2014 roku opiewającą na kwotę 18,47 zł, płatną do dnia 4 grudnia 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 listopada 2014 roku do dnia 14 stycznia 2015 roku opiewającą na kwotę 21,53 zł; płatną do dnia 2 lutego 2015 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 stycznia 2015 roku do dnia 29 marca 2015 roku opiewającą na kwotę 44,49 zł, płatną do dnia 15 kwietnia 2015 roku

Dowód:

–

faktury VAT k. 107-108, 110, 113, 115, 118, 122

Następnie, w związku z umową dotyczącą dostarczenia energii elektrycznej do lokalu położonego w S. przy ul. (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT za energię elektryczną i usługi dystrybucji nr (...) z dnia 6 listopada 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 30 marca 2015 roku do dnia 9 czerwca 2015 roku opiewającą na kwotę 21,87 zł, wraz z kwotą 77,77 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie z terminem zapłaty wyznaczonym na dzień 26 listopada 2015 roku;

Dowód:

–

faktury VAT k. 126-127

–

przesłuchanie pozwanego D. R. k. 192-193.

W związku z umową nr (...) dotyczącą dostarczenia energii elektrycznej do lokalu położonego w S. przy ul. (...) powódka wystawiła pozwanemu następujące faktury VAT „za energię elektryczną na licznik przedpłatowy”:

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 13 marca 2014 roku do dnia 14 maja 2014 roku opiewającą na kwotę 18,47 zł, płatną do dnia 2 czerwca 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 maja 2014 roku do dnia 14 lipca 2014 roku opiewającą na kwotę 38,10 zł, , płatną do dnia 31 lipca 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 lipca 2014 roku do dnia 12 września 2014 roku opiewającą na kwotę 52,43 zł, płatną do dnia 1 października 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 12 września 2014 roku do dnia 14 listopada 2014 roku opiewającą na kwotę 846,44 zł, płatną do dnia 4 grudnia 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 14 listopada 2014 roku do dnia 18 grudnia 2014 roku opiewającą na kwotę 797,46 zł, płatną do dnia 14 stycznia 2015 roku.

Dowód:

–

faktury VAT k. 111-112, 114, 117, 121.

W związku z umową nr (...) dotyczącą dostarczenia energii elektrycznej do lokalu położonego w S. przy ul. (...) powódka wystawiła kolejne faktury VAT „za energię elektryczną na licznik przedpłatowy”:

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 12 marca 2014 roku do dnia 20 maja 2014 roku opiewającą na kwotę 36,49 zł, płatną do dnia 6 czerwca 2014 roku

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 20 maja 2014 roku do dnia 10 lipca 2014 roku opiewającą na kwotę 13,72 zł, płatną do dnia 28 lipca 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia 11 września 2014 roku opiewającą na kwotę 33,36 zł, płatną do dnia 29 września 2014 roku,

–

nr (...) za okres rozliczeniowy liczony od dnia 14 stycznia 2015 roku do dnia 12 marca 2015 roku opiewająca na kwotę 962,97 zł, płatną do dnia 30 marca 2015 roku.

Dowód:

–

faktury VAT k. 109, 116, 119-120.

Następnie w związku w/w umową dotyczącą dostarczenia energii elektrycznej do lokalu położonego w S. przy ul. (...) powódka wystawiła kolejne faktury VAT za energię elektryczną i usługi dystrybucji:

–

nr (...) z dnia 1 lipca 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 21 maja 2015 roku do dnia 13 lipca 2015 roku opiewającą na kwotę 261,66 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 5 sierpnia 2015 roku;

–

nr (...) z dnia 23 września 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 14 lipca 2015 roku do dnia 16 września 2015 roku opiewającą na kwotę 227,89 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 12 października 2015 roku;

–

nr (...) z dnia 23 listopada 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 17 września 2015 roku do dnia 4 listopada 2015 roku opiewającą na kwotę 67,59 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 14 grudnia 2015 roku;

–

(...) z dnia 16 grudnia 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 5 listopada 2015 roku do dnia 10 grudnia 2015 roku opiewającą na kwotę 5,23 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 7 stycznia 2016 roku;

Dowód:

–

faktury VAT k. 123-125, 127v-130

–

przesłuchanie stron – pozwanego D. R. k. 192-193.

Pozwany nigdy nie używał w rozliczeniach z powódką licznika przedpłatowego.

Dowód:

–

przesłuchanie pozwanego D. R. k. 192-193.

Z powodu nieuregulowania należności wynikających z ww. faktur VAT powódka pismem z dnia 21 grudnia 2015 roku wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4003,33 zł, na którą składały się nieuregulowane opłaty za energię eklektyczną i usługi dystrybucji na potrzeby obiektów o adresie: ul. (...) w kwocie 3 924 zł oraz kwota 79,33 zł tytułem naliczonych odsetek ustawowych.

Dowód:

–

wezwanie do zapłaty k. 143,

–

przesłuchanie pozwanego D. R. k. 192-193.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione jedynie w części.

Powódka dochodziła zapłaty za wyświadczone przez nią na rzecz pozwanego usługi sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej. Podstawy prawnej roszczenia powódki należało poszukiwać w treści art. 555 k.c. w zw. z art. 535 k.c. Wynikała ona również z treści zawartych pomiędzy stronami postepowania w dniu 6 grudnia 2013 roku umów kompleksowych znajdujących swoją podstawę w treści art. 5 ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne ((Dz.U. Nr 54, poz. 348).

Pozwany natomiast, kwestionując żądanie dochodzone pozwem, choć przyznał, że opisane pozwem umowy z powódką zawarł to jednak podkreślał, że lokale do których prąd był dostarczany stały puste i oczekiwały na sprzedaż, wskazując, że jeżeli nawet jakikolwiek pobór prądu był to nie były to duże ilości. Pozwany zaprzeczał, że w rozliczeniach z powódką korzystał z licznika przedpłatowego. A ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z podstawową regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07). W świetle reguły procesowej zawartej w art. 232 k.p.c. strony są bowiem obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe jednoznacznie wskazuje zatem, że Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Na gruncie przedmiotowego sporu oczywistym było, że to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za istnieniem oraz wysokością zgłoszonego roszczenia, któremu to obowiązkowi powódka sprostała jedynie co do części żądania.

W pierwszej kolejności Sąd zwrócił uwagę, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby strony rzeczywiście ustaliły, że rozliczenia będą dokonywane na podstawie tzw. liczników przedpłatowych. Możliwość przyjęcia tego rodzaju rozliczeń nie została uregulowana w żadnej z umów zawartych w dniu 6 grudnia 2013 roku, a dotyczących lokali położonych przy ul. (...) (nr (...)), Pocztowej 10/11C (nr (...)) oraz B. Ś. 20/8E (nr (...)), dla których powódka faktury „za energię elektryczną na licznik przedpłatowy” wystawiła. Możliwość przyjęcia takiego sposobu rozliczeń została jedynie przewidziana w dwóch kolejnych umowach dotyczących lokali położonych przy ul. (...) (nr (...)) oraz przy ul. (...) (nr (...)), jednak dla żadnej z tych nieruchomości faktura taka (za energię elektryczną na licznik przedpłatowy) nie została wystawiona. Podkreślenia przy tym jednak wymaga, że w świetle tych umów przejście do tego sposobu rozliczeń mogło nastąpić na wniosek sprzedawcy (powódki) wyłącznie w wypadkach określonych w § 15 umowy, zaś zmiana sposobu rozliczeń na przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego wymagała zawarcia odrębnej umowy kompleksowej, a w razie odmowy zawarcia takiej umowy powódka mogła zwrócić się do (...) z wnioskiem o wstrzymanie o wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze, że powódka nie przedstawiła jakiegokolwiek miarodajnego materiału dowodowego, który wskazywałby, że rozliczanie energii zużytej przy pomocy tzw. licznika przedpłatowego było zgodne z wolą stron, także wyrażoną zarówno przed, jak i po zwarciu w/w umów, brak było podstaw do uwzględnienia należność ujętych w tych fakturach VAT. Co prawda powódka usiłując odeprzeć zarzuty pozwanego wskazywała, że kwoty ujęte w fakturach VAT wystawionych „za energię elektryczną na licznik przedpłatowy” dotyczą energii zużytej ponad zamówioną przez pozwanego ilość z uwagi na fakt, że licznik umożliwia wykonanie debetu, to jednak okoliczności tych – poza własnymi twierdzeniami – w żaden sposób nie udowodniła, w szczególności nie wykazała po pierwsze, aby strony na taki sposób rozliczeń się umówiły (o czym było już wyżej), a po drugie, że wartości odzwierciedlone w tych fakturach Vat stanowią równowartość energii rzeczywiście w tym okresie i w takiej ilości przez pozwanego zużytej ponad zamówioną przez pozwanego ilość. Twierdzenia powódki są tym bardziej wątpliwie, że część faktur Vat wystawionych za energię na licznik przedpłatowy, zawierała wyłącznie tzw. opłaty przesyłowe, a zużycie energii z nich wynikające wynosiło 0 kWH (np. faktury VAT na k. 107, 113, 188), co oznacza, że w tych wypadkach nie sposób mówić o zużyciu większej ilości energii elektrycznej niż zamówił pozwany.

Reasumując, Sąd stwierdził, że przedstawione przez powódkę faktury Vat wystawione za energię na licznik przedpłatowy – w świetle zarzutów pozwanego - nie mogły okazać się wystarczające do uwzględnienia powództwa, tym bardziej, że jako dokumenty prywatne w rozumieniu art.245 k.c. co najwyżej mogą stanowić dowód na to, że osoba, które je sporządziła, złożyła oświadczenie o zawartej w nim treści. Powódka dla wykazania zasadności żądania wynikającego z tych faktur VAT winna była przedstawić zarówno dokumenty źródłowe uprawniające ją do tego rodzaju rozliczeń i nadto chociażby karty odczytów, które umożliwiłyby Sądowi, ustalenie, czy zużycie ujęte w treści tych faktur VAT odpowiadało zużyciu rzeczywistemu. Brak takowych dowodów doprowadził do uznania żądania w zakresie faktur Vat wystawionych za licznik przedpłatowy i naliczonych od należności w nich ujętych świadczeń ubocznych za niedostatecznie wykazane, co z kolei stało się bezpośrednią przyczyna oddalenia powództwa w tym zakresie.

Odmiennie natomiast Sąd ocenił żądanie oparte na podstawie faktur VAT wystawionych w związku z dostarczaniem energii na potrzeby lokali położonych przy ul. (...), tj. faktury VAT nr (...) z dnia 6 listopada 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 30 marca 2015 roku do dnia 9 czerwca 2015 roku opiewająca na kwotę 21,87 zł oraz lokalu położonego przy ul. (...) tj. faktur VAT: nr (...) z dnia 1 lipca 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 21 maja 2015 roku do dnia 13 lipca 2015 roku opiewającą na kwotę 261,66 zł; nr (...) z dnia 23 września 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 14 lipca 2015 roku do dnia 16 września 2015 roku opiewającą na kwotę 227,89 zł; nr (...) z dnia 23 listopada 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 17 września 2015 roku do dnia 4 listopada 2015 roku opiewającą na kwotę 67,59 zł; (...) z dnia 16 grudnia 2015 roku za okres rozliczeniowy od dnia 5 listopada 2015 roku do dnia 10 grudnia 2015 roku opiewającą na kwotę 5,23 zł. Sąd nie miał bowiem wątpliwości, że faktury te zostały wystawione z sposób zgodny z zawartymi postępowania umowami i dokumentowały rzeczywiste zużycie energii elektrycznej, tym bardziej, że pozwany fakturom tym w zasadzie nie zaprzeczał, zaś integralną częścią tych dokumentów księgowych było rozliczenia należności tak za sprzedaż energii i jej dystrybucję, a okres rozliczeniowy był zgodny z umową. Treść dokumentów tych wskazuje także w jaki sposób doszło do dokonania odczytu (rzeczywisty), w jakiej godzinie i co ważne zawiera wskazania zużycia poprzedniego i aktualnego z daty odczytu. W ocenie Sądu w/w informacje – w braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, podważających ich wiarygodność – okazały być się wystarczające dla ustalenia wysokości i zasadności ustalonych ich treścią należności.

W tym stanie rzeczy, niniejsze powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie częściowo w zakresie należności stwierdzonych fakturami VAT nr:

–

(...) z dnia 6 listopada 2015 roku w kwocie 21,87 zł płatną do dnia 26 listopada 2015 roku

–

(...) z dnia 1 lipca 2015 roku w kwocie 261,66 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 5 sierpnia 2015 roku;

–

(...) z dnia 23 września 2015 roku w kwocie 227,89 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 12 października 2015 roku;

–

(...) z dnia 23 listopada 2015 roku w kwocie 67,59 zł z terminem zapłaty określonym na dzień 14 grudnia 2015 roku;

–

(...) z dnia 16 grudnia 2015 roku w kwocie 5,23 zł, płatną do dnia 7 stycznia 2016 roku.

Łącznie tytułem należności za pobraną i rozliczoną zgodnie z umową należność Sąd zasadził na rzecz powódki kwotę 584,24 zł którą to kwotę następnie – zgodnie z żądanie pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. należało powiększyć o naliczone od tych należności i następnie skapitalizowane na dzień poprzedzający wniesienie pozwu odsetki ustawowe w wysokości:

–

0,37 zł za opóźnienie w zapłacie kwoty 21,87 zł wynikającej z faktury VAT nr (...)

–

10,96 zł za opóźnienie w zapłacie kwoty 261,66 zł wynikającej z faktury VAT nr (...)

–

6,15 zł za opóźnienie w zapłacie kwoty 227,89 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 23 września 2015 roku

–

0,89 zł opóźnienie w zapłacie kwoty 67,59 zł wynikającej z faktury VAT nr (...)

–

0,04 zł za opóźnienie w zapłacie kwoty 5,23 zł wynikającej z faktury VAT nr (...),

tj. o kwotę 18,41 zł. Łącznie zasadzeniu podlegała zatem kwotą 605,65 zł i taka też kwotę Sad zasądził, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O dalszych odsetkach Sad orzekł na podstawie art. 482 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Jedynie na marginesie wskazać należało, że zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się być chybiony. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 t.j.) dostarczanie energii elektrycznej odbywa się na podstawie umowy sprzedaży lub umowy przesyłowej. Jednocześnie ustawodawca dopuścił możliwość dostarczania energii na podstawie jednej umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii, zwanej dalej „umową kompleksową” (art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy). Na tej podstawie uznać należało, że łącząca trony umowa posiadała charakter mieszany. W swej treści łączyła elementy dwóch umów nazwanych; umowy sprzedaży energii elektrycznej i umowy przesyłowej. Powyższe skutkowało koniecznością stosowania do roszczeń wynikających z tej umowy przepisy dotyczące zarówno umowy sprzedaży, jak i świadczenia usług przesyłu także w zakresie stosowania instytucji przedawnienia (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt IV CSK 201/11, Lex nr 1169148). Zgodnie zatem z art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży przedawniają się z upływem lat dwóch. Kwestia przedawnienia roszczenia z tytułu umowy o świadczenie usług przesyłowych wynika natomiast z ogólnych przepisów tj. art. 118 k.c., który stanowi że termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W tym miejscu wskazać należy, że umowa o usługi przesyłowe jako umowa nazwana, regulowana przepisami ustawy Prawo energetyczne, nie podlega dyspozycji z art. 750 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2004 r., sygn.. akt III SK 18/04, OSNP 2004/24/429). Nie znajdowały tutaj także zastosowania przepisy art. 751 k.c. ustalające dwuletni okres przedawnienia. W myśl zaś ogólnej zasadny wynikającej z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd zwrócił uwagę, że najwcześniejsza dochodzona pozwem należność, pomijając całkowicie kwestie jej zasadności ( była to faktura na licznik przedpłatowy) , składająca się na roszczenie główne stała się wymagalna w dniu 1 kwietnia 2014 roku (pozostałe odpowiednio później w dniach następującym po dniu oznaczonym, jako termin płatności), a pozew – przerywający bieg przedawnienia - został złożony do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w dniu 11 marca 2016 2016 r. – zatem przed upływem obu wyżej wskazanych (2- letniego i 3-letniego) terminów przedawnienia. W konsekwencji zarzut ten nie mógł zasługiwać na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów i przesłuchaniu pozwanego, którego wyjaśnienia Sąd uznał za całkowicie wiarygodne.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze, że wartość przedmiotu sporu, do wartości zasądzonej Sad uznał, że powódka wygrała niniejsze postępowanie w 14,06%, zaś pozwana w 85,94 % i w takich proporcjach strony mają prawo żądać poniesionych kosztów postępowania. Na koszt powódki złożyły się kwota 54 zł, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 1 200zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 j.t.). 14,06% z kwoty 1271 zł to 178,70 zł. Na koszty pozwanego złożyły się natomiast kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 1200zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie (Dz.U.2015.1800 j.t.). 85,94 zł z kwoty 1217 zł to 1045,89 zł.

Po wzajemnym zarachowaniu obu należności należało zasadzić od powódki na rzecz pozwanego kwotę 867,19 zł.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.