Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa D. Z.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) w B. - F.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 16 stycznia 2013 r. sygn. akt I C 506/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) na rzecz radcy prawnego P. A. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług,
tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym;

III.  zasądza od powoda D. Z. na rzecz Skarbu Państwa - (...) kwotę 120 (sto dwadzieścia)
złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2011 r. powód D. Z. wniósł powództwo przeciwko Skarbowi Państwa - (...) B. - F., i zażądał zasądzenia kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu. Powód wskazał, że wbrew jego woli osadzono go w dniu 2 września 2010 r. w celi z osobami palącymi papierosy, gdzie przebywał do 16 września 2010 r. Okoliczność ta spowodowała u niego wielki dyskomfort w czasie odbywania kary z racji tzw. biernego palenia oraz rodziło sytuacje konfliktowe ze współosadzonymi. Powód podniósł nadto, że przy przyjęciu do jednostki penitencjarnej odmówiono mu zgody na przyjęcie sprzętu komputerowego i magnetofonu, co uniemożliwiło mu samokształcenie, rozwijanie własnych zainteresowań oraz uniemożliwiło naukę języka angielskiego. Wskazał, że administracja pozwanej jednostki penitencjarnej dokonywała dyskryminującej selekcji skazanych, zezwalając niektórym osadzonym na posiadanie sprzętu komputerowego. Podniósł, że w trakcie osadzenia czuł się męczony psychicznie i moralnie. Odbywał karę w niehumanitarnych warunkach oraz odmówiono mu prawa do właściwej opieki medycznej, a w szczególności stomatologicznej. Podniósł, że przez 6 miesięcy musiał oczekiwać z bólem zęba na wizytę u stomatologa. Wskazał, że w pozwanym zakładzie karnym jest wysoce utrudniony dostęp także do lekarza ogólnego. Wskazał również, że przebywał w celi przeludnionej, gdzie nie zapewniono mu wymaganych 3 metrów kwadratowych powierzchni na mieszkańca. Ponadto cela była pozbawiona dostępu ciepłej wody.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że powództwo jest nieuzasadnione, ponieważ dobra osobiste powoda nie zostały naruszone. Powód był osadzony zgodnie z uregulowaniem prawnym wyrażonym w art. 110 § 2 kkw, tj. powierzchnia mieszkalna wynosiła nie mniej niż 3 metry kwadratowe na jednego mieszkańca. Powód jako zdeklarowana osoba niepaląca przebywał tylko w celach dla nie palących. Pozwany wskazał także, iż w zakresie używania tytoniu powód składał różne deklaracje. Pozwany zaznaczył, że w myśl art. 1l0a § 2 kkw dyrektor zakładu karnego może, ale nie musi zezwolić skazanemu na posiadanie sprzętu komputerowego. Ponadto pozwany może korzystać z komputera w ramach organizowanych kursów doskonalenia zawodowego z obsługi komputera. Powodowi zapewniono możliwości korzystania ze zorganizowanych zajęć kulturalno- oświatowych i sportowych. Ponadto powodowi zapewniono możliwość codziennego godzinnego spaceru oraz raz w tygodniu ciepłą kąpiel a także zapewniono dostęp do samoinkasujących aparatów telefonicznych.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w (...) oddalił powództwo. Rozstrzygnął o kosztach procesu, następująco uzasadniając rozstrzygnięcie.

Powód D. Z. był osadzony w (...) w B.- F. w okresie od 21 stycznia 2010 r. do 26 kwietnia 2010 r. oraz od 8 lipca 2010 do 18 sierpnia 2011 r. Nie przebywał w warunkach przeludnienia. Przebywał wyłącznie w celach przeznaczonych dla osób niepalących, z osobami deklarującymi się jako niepalący. Każda cela w (...) B.- F. jest wyposażona w podstawowy sprzęt kwaterunkowy. Każdy osadzony ma do dyspozycji łóżko, taboret, miejsce przy stole i miejsce w szafce na swoje rzeczy. Kąciki sanitarne są wydzielone z przestrzeni celi. Osadzonym zapewnia się w okresie zimowym odpowiednią temperaturę poprzez umieszczoną w celach instalację centralnego ogrzewania. Cele są oświetlone. Osadzonym wydaje się środki czystości i higieny osobistej. Powodowi w jednostce penitencjarnej zapewniono dostęp do opieki medycznej w tym do opieki stomatologa i psychologa. Powód zmieniał swój stosunek do palenia papierosów i składał w tym przedmiocie stosowne deklaracje pisemne.

W dniu 19 stycznia 2011 r. powody wniósł pisemną prośbę o możliwość wniesienia do celi komputera, a w dniu 25 stycznia 2011 r. powód złożył prośbę o możliwości wniesienia do celi magnetofonu. Jego prośby zostały rozpatrzone odmownie przez Dyrektora (...) w B.- F.. Powód nie wykazał administracji zakładu karnego, że posiada komputer, a prośby swojej nie ponowił. W czasie składania prośby o komputer powód był osadzony w celi dwuosobowej, gdzie nie było wystarczającej ilości miejsca by wstawić stacjonarny sprzęt komputerowy. Na oddziale, w którym był osadzony powód nikt z więźniów nie posiadał w celi komputera. Powód miał możliwość korzystania z zasobów biblioteki oraz zajęć kulturalno oświatowych , a dodatkowe zajęcia sportowe realizowane są wyłącznie na wniosek nagrodowy. Powodowi w jednostce penitencjarnej zapewniono dostęp do odpowiedniej opieki medycznej w tym do opieki stomatologa i psychologa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumenty oraz zeznania świadków.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zebrane w sprawie, albowiem zostały sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów. Strony w żaden sposób nie kwestionowały ich wiarygodności i prawdziwości. Autentyczność zgromadzonych dokumentów nie budziła również wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w osobach K. N., A. M., M. C., Z. R.. Świadkowie, którzy przebywali na oddziale razem z powodem, zeznali w sposób jasny i spójny na temat panujących warunków lokalowych w jednostce penitencjarnej, w której byli razem z powodem osadzeni, możliwości posiadania komputera w celi przez skazanych oraz lokowania skazanych w celach dla palących lub nie palących w zależności od składanych deklaracji. Zeznania tych świadków korespondowały ze sobą i uzupełniały się. Sąd miał na uwadze, że każdy z tych świadków zeznał na temat okoliczności związanych z osadzeniem powoda z własnej perspektywy i każdy z nich w trakcie zeznań wyraził swoje subiektywne odczucia związane z osadzeniem, jednakże są one wiarygodne i mogą być podstawą ustalenia okoliczności faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w osobach A. T., I. C., I. D., gdyż ich zeznania są logiczne i spójne. Świadkowie ci szczegółowo opisali uregulowania prawne rozwiązania regulaminowe dotyczące posiadania przez skazanych sprzętu komputerowego w celi, a także procedur związanych z korzystaniem z pomocy medycznej.

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom powoda, które zasługują na uwzględnienie w zakresie jego starań o możliwość posiadania sprzętu komputerowego i magnetofonu, okresu jego pobytu w jednostce penitencjarnej pozwanego. Nie zasługują na uwzględnienie jego zeznania w zakresie uniemożliwiania bądź utrudniania mu przez administrację zakładu karnego korzystania z pomocy medycznej, w tym stomatologa, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, któremu Sąd dał wiarę. Nie znajdują również potwierdzenia zeznania powoda w przedmiocie posiadania komputerów przez innych osadzonych, ponieważ przesłuchani w sprawie świadkowie temu jednoznacznie zaprzeczyli.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda o dokonanie wizji lokalnej cel w (...) w B. - F., ponieważ okoliczność na którą miał zostać na którą miał zostać przeprowadzony dowód została już w sposób dostateczny wyjaśniona w toku przeprowadzonego postępowania.

Sąd oddalił również wniosek dowodowy powoda o powołanie biegłego z dziedziny prawa karnego wykonawczego, ponieważ w myśl zasady tura novit curia jest on bezzasadny.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód oparł swoje roszczenie na treści art. 24 § 1 kc w zw. z art. 448 kc, domagając się od pozwanego kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dobra osobistego wywodzonego z treści art. 23 kc w postaci prawa do godnego i humanitarnego odbywania kary, zdrowia oraz prawa do dobrej administracji.

Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, lecz w art. 23 kc ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko, lub pseudonim tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Z postanowień tego przepisu wynika, że wymienione w nim przykładowo dobra osobiste pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach, a także, że prawu polskiemu nie jest znany wyczerpujący katalog dóbr osobistych.

Nie każda dolegliwość w postaci doznania przykrości stanowi o naruszeniu dóbr osobistych, ale tylko taka, która wedle przeciętnych ocen przyjmowanych w społeczeństwie przekracza próg dozwolonych zachowań i nie jest małej wagi. Stopień doznawanej dolegliwości o ile przekracza dozwoloną skalę zachowań ma wpływ na zakres środków ochrony. Z założenia tego wynika, że nie może być miarodajny wyłącznie stan uczuć oraz miara indywidualnej wrażliwości powoda, lecz także kontekst społeczny, a zwłaszcza odbiór przypisywanych zachowań w danym środowisku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28.10.2010 r., I ACa 908/10, LEX nr 743278). Zatem z powyższego wynika, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ile to, jaką reakcję wywołuje w społeczeństwie to naruszenie. Należy jednak przy tym brać pod uwagę całokształt okoliczności konkretnego przypadku.

Sankcje przewidziane na wypadek naruszenia dób osobistych zostały przewidziane w art. 24 kc i 448 kc.

Artykuł 24 § 1 kc zapewnia osobie, której dobro osobiste zostało naruszone lub też tylko zagrożone, dwa roszczenia o charakterze niemajątkowym, a mianowicie o zaniechanie działania oraz o dopełnienie czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia zasługującego na ochronę dobra osobistego. Przepis art. 448 kc pozwala zaś sądowi na przyznanie odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone. Przesłanką odpowiedzialności z art. 448 kc jest nie tylko bezprawne, ale i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2002 r., V CKN 1581/00, OSNC 2002, z. 4, poz. 53). Ten dominujący w doktrynie i orzecznictwie pogląd wynika z faktu, iż powyższy przepis umiejscowiony jest w Kodeksie cywilnym w obrębie tytułu VI „Czyny niedozwolone", dla których podstawową zasadą odpowiedzialności pozostaje wina.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy, w ocenie Sądu nie nastąpiło naruszenie dobra osobistego powoda. Miara indywidualnej wrażliwości powoda nie stanowi kryterium decydującego o naruszeniu jego dóbr osobistych. Decydujące znaczenia ma reakcja, jaką wywołuje w społeczeństwie określone zdarzenie. Dodatkowo należy wskazać, że krzywdą niemajątkową są ujemne przeżycia związane z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi pokrzywdzonego (sygn. akt I PKN 660/00, LEX 80854).

Jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 maja 2002 r. (sygn. akt IV CKN 1076/00) dobra osobiste są czymś szczególnie cennym, trzeba więc dążyć do zapewnienia ich ochrony w każdym przypadku w którym odniesiony w nich uszczerbek znajduje potwierdzenie nie tylko w odczuciu samego zainteresowanego, ale i w zobiektywizowanej ocenie zewnętrznej. Z drugiej strony nie można nadużywać instrumentów prawnych właściwych tej ochronie dla przypadków drobnych, incydentalnych, dotyczących wyłącznie subiektywnych przeżyć samego powoda. Taki sposób postępowania doprowadziłby bowiem do niedopuszczalnego deprecjonowania samego przedmiotu ochrony.

Zdaniem Sądu poprzez działania pozwanego nie zostały naruszone żadne dobra osobiste powoda. Żadne z opisanych przez powoda działań pozwanego nie znieważyło powoda oraz nie stanowiło zagrożenia dla jego niemajątkowych indywidualnych wartości.

Powód nie wykazał, że odbywał karę w niehumanitarnych warunkach w (...) B.- F.. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powód nie odbywał kary pozbawienia wolności przeludnionej celi, poniżej normy określone w art 110 § 2 kkw. Ponadto w trakcie swojego przesłuchania nie podnosił tej okoliczności, skupiając się w swoich zeznaniach jedynie na opisie nieestetycznego wyglądu cel.

Postępowanie dowodowe wykazało, że powód przebywał w celach przeznaczonych dla osób niepalących i nie miały miejsca sytuację by był narażony w celi na tzw. „bierne palenie".

Powód nie był także dyskryminowany decyzją dyrektora jednostki penitencjarnej o odmowie zainstalowania w celi zestawu komputerowego PC. Przesłuchani w toku postępowania świadkowie, którzy w tym samym czasie co powód byli osadzenia na tym samym oddziale zeznali, że nikt z osadzonych nie miał w celi do własnej dyspozycji zestawu komputerowego. Nadto powód nie wskazał z jakiego komputera zamierzał korzystać w celi. Nie wykazał, że taki komputer posiada. Przesłuchana w charakterze świadka A. T. zeznała, że siostra powoda poinformowała wychowawcę więziennego, że powód nie posiada komputera i dopiero miał on zostać w bliżej nieokreślonej przyszłości zakupiony. Podobnie zeznała przesłuchana w charakterze świadka I. C., z której zeznań dodatkowo wynikało, że w celi dwuosobowej, jaką w okresie złożenia prośby zajmował powód, nie było miejsca na wstawienie komputera stacjonarnego.

Podobnie należy się odnieść do odmowy zezwolenia na używanie przez powoda w celi magnetofonu. W toku postępowania ustalono, że nie było go na stanie magazynowym zakładu karnego, co zostało wykazane zeznaniami I. C., a powód nie wskazał, że taki magnetofon posiada.

Ponadto należy zaznaczyć, że odmowna decyzja Dyrektora (...) B.- F. była zgodna z obowiązującymi w tej materii uregulowaniami prawnymi tj. art. 11O kkw.

Powód nie wykazał także, że stwarzano mu problemy w dostępie do lekarza i stomatologa, przeczy temu zgromadzona w toku postępowania dokumentacja, a także zeznania świadków w osobach osadzonego z powodem M. C. oraz funkcjonariuszy służby więziennej I. C. i A. T.. Ponadto sam powód zeznał, że do lekarza ogólnego mógł się dostać bez problemu. Ustalono, że termin oczekiwania na konsultację stomatologiczną wynosił w (...) około miesiąca i skazanemu wyznaczono wizytę na dzień 30 kwietnia 2010 r. lecz w dniu 26 kwietnia 2010 r. został on zwolniony z jednostki penitencjarnej.

Należy wskazać, że powód nie wykazał jaką odniósł szkodę, na jakie konkretnie schorzenia cierpi, jakie miał problemy z uzębieniem.

Nadto należy wskazać, że kwestie odmowy dostępu do komputera i magnetofonu w celi jak i leczenia stomatologicznego były przedmiotem postępowania skargowego i organy nadrzędne nad Dyrektorem (...) w B.- F. uznały zasadność jego decyzji oraz prawidłowość sprawowanej nad powodem opieki medycznej w jednostce penitencjarnej.

Reasumują z ustaleń Sądu nie wynika, iż jakiekolwiek dobra osobiste powoda zostały naruszone przez zachowanie lub zaniechanie pozwanego. Z dokonanych ustaleń wynika, iż w okresie pobytu u pozwanego powód miał zapewnione wszelkie prawa wynikające z treści przepisów kodeksu karnego wykonawczego oraz innych aktów prawnych regulujących wykonywanie kary pozbawienia wolności, a wszystkie działania pozwanego były zgodne z obowiązującym prawem.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że odbywanie kary pozbawiania wolności wiąże się ze ściśle określonym rygorem, któremu osadzeni musza się podporządkować.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 24 § 1 kc w zw. z art. 448 kc a contrario oddalił powództwo (punkt 1 wyroku).

Kierując się zasadą słuszności wyrażoną w art. 102 kpc, w myśl której w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami, Sąd - biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną powoda oraz jego subiektywne przekonanie o słuszności roszczenia - odstąpił od zasady odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 kpc) i na podstawie wskazanego wyżej art 102 kpc nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego (punkt 2 wyroku).

Sąd na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) zasądził od Skarbu Państwa kwotę 3600 zł na rzecz radcy prawnego P. A. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu (punkt 3 wyroku).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód, który zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez pominięcie dowodu z zeznań świadków: A. M. na okoliczność złego stanu sanitarnego cel w pozwanym zakładzie karnym, Z. R., który potwierdził palenie w celi w okresie pobytu w niej z powodem, A. T., która potwierdziła posiadanie w celach przez niektórych osadzonych konsol do gier komputerowych oraz naruszenie art. 24 k.c. w zw. z art.448 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i nie przyznanie powodowi zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych.

Powołując się na te zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia Sądu I instancji dokonane w sprawie oraz wyciągnięte na ich podstawie wnioski, czyniąc z nich integralną część swoich ustaleń.

Jako chybione należy ocenić zarzuty apelacji dokonania przez Sąd I instancji ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę przeprowadził wszystkie dowody niezbędne dla jej stanowczego rozstrzygnięcia, a ocena tych dowodów nie narusza w żaden sposób zasady ich swobodnej oceny zawartej w art. 233 § 1 k.p.c.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie mogą skutecznie podważać ustaleń Sądu I instancji w zakresie braku naruszenia dóbr osobistych powoda warunkami panującymi w celach, w których przebywał w pozwanym (...) zeznania świadka A. M., w sytuacji gdy świadek ten wprawdzie potwierdził, że w celach był odpadający tynk, a w celi nr 403 przeciekał dach i robił się grzyb ale jednocześnie przyznał, że gdy więźniowie zgłosili aby coś z tym zrobić zostali przeniesieni do innej celi (k-139 verte), zaś świadek Z. R., co do którego powód w apelacji twierdzi, że przebywali w jednej celi, określił cele jako czyste (k-234 verte).

Również zeznania świadka Z. R., na które powołuje się w apelacji skarżący nie mogą wywołać oczekiwanego przez skarżącego skutku, bowiem wprawdzie świadek ten potwierdził, że pali dziennie 4-5 papierosów, ale jednocześnie stwierdził, że nie było żadnego skazanego, który skarżyłby się na palenie papierosów, a także podkreślił, że nawet osoby, które deklarowały się jako niepalące również paliły. Oznacza to, że powód gdy jak twierdzi przez dwa tygodnie przebywał w jednej celi ze świadkiem Z. R. nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń z powodu palenia przez tego świadka w celi, a zgłosił je dopiero wytaczając powództwo w niniejszej sprawie. Istotne znaczenie przy ocenie żądania powoda zasądzenia zadośćuczynienia z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych wskutek przebywania przez okres dwóch tygodni w celi z osobą palącą ma okoliczność, że powód w trakcie pobytu w pozwanym zakładzie karnym składał sprzeczne deklaracje co do tego czy jest osobą palącą na przykład w oświadczeniu z dnia 10 stycznia 2011 r. (k-46) stwierdził, że z tym dniem zaczął palić i że chce przebywać w celi dla palących.

Co do świadka A. T., na które powołuje się skarżący potwierdziła ona, że zdarzają się przypadki posiadania przez osadzonych w celach komputerów, magnetofonów lub konsoli do gier (k-140 verte). Podkreśliła jednak, że są to rzadkie przypadki spowodowane na przykład nauką języka obcego czy organizacją konkursu. Jednakże w odniesieniu do powoda w tym zakresie decydujące mają zeznania świadka I. C., której powód był podopiecznym w pozwanym zakładzie karnym i która stwierdziła, że nie uwzględniono wniosku powoda na posiadanie komputera w celi po rozmowie z jego siostrą, która przyznała, że powód w ogóle nie ma komputera. Jako dodatkowy argument odmówienia wnioskowi powoda wskazała okoliczność, że w celi, w której przebywał powód nie było miejsca na wstawienie komputera z monitorem. Nie bez znaczenia w tej kwestii są zeznania świadka A. M. wskazanego przez skarżącego w apelacji, który zeznał, że „nie można było mieć komputera, nikt nie miał” (k-139 akt). W tych okolicznościach zdaniem Sądu Apelacyjnego brak podstaw do przyjęcia poglądu skarżącego zawartego w apelacji, że nie wyrażenie zgody przez pozwanego na zainstalowanie przez powoda w celi zestawu komputerowego stanowiło nieuzasadnioną dyskryminację naruszającą dobra osobiste powoda.

Mając powyższe okoliczności na uwadze jako trafne ocenić należy stanowisko Sądu I instancji co do niewykonania przez powoda wiarygodnymi dowodami by doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, a w konsekwencji by uzasadnionym było jego żądanie zasądzenia z tego tytułu zadośćuczynienia. Skoro powód nie wykazał przesłanek z art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. jako bezzasadny ocenić należy zarzut apelacji naruszenia zaskarżonym wyrokiem tych przepisów prawa.

Z powyższych względów uznając apelację powoda za niezasadną Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. ją oddalił, o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocy art. 98 i 108 § 1 k.p.c.

3

8