Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. w Chełmnie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B.

przeciwko T. W.

o zapłatę

na skutek zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 19 listopada 2016 r.

I.  Uchyla w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Chełmnie z dnia 19 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt I (...),

II.  Umarza postępowanie co do kwoty 2.732,28 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści dwa złote i dwadzieścia osiem groszy),

III.  W pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV.  Zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 5.042 zł (pięć tysięcy czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

V.  Nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie kwotę 225 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem części opłaty od zarzutów od uiszczenia której pozwany był zwolniony.

Sędzia Sądu Rejonowego

Monika Mleczko - Pawlikowska

Sygn. akt I C 133/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego T. W. kwoty 11.996,76 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 sierpnia 2017r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż pozwany podpisał weksel własny z dnia 7 maja 2017r, do zapłaty w dniu 4 sierpnia 2016r. na kwotę wskazaną w wekslu w wysokości 11.996,76 zł. W dniu 5 lipca 2015r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla, jednakże do dnia wniesienia pozwu, pozwany nie dokonał żadnej wpłaty. Pozwany podpisując własnoręcznie kalendarz spłat raty znał doskonale wysokość zobowiązania i termin spłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 9 listopada 2016 roku wydanym w sprawie I (...), Sąd Rejonowy (...)orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W zarzutach od nakazu zapłaty strona pozwana, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o uchylenie nakazu zapłaty w całości i o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podniósł następujące zarzuty:

-

nieprawidłowego wypełnienia weksla,

-

częściowego wygaśnięcia zobowiązania poprzez zaspokojenie powoda,

-

nie wykazania istnienia roszczenia zarówno w zakresie należności głównej jak i w zakresie należności ubocznych,

-

zastosowania niedozwolonych klauzul umownych nieobowiązujących konsumenta,

-

naruszenia przepisu art. 5 i art. 48 prawa wekslowego poprzez wskazanie, iż powód żąda odsetek umownych za opóźnienie równych dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

W obszernym uzasadnianiu zarzutów, pełnomocnik pozwanego przyznał, że w dniu 7 maja 2015r strony zawarły umowę pożyczki. Z tytułu przedmiotowej umowy na konto pozwanego powódka przelała jedynie kwotę 4.000 zł. Pozwany dokonał wpłat na poczet wskazanej umowy w łącznej wysokości 2.564 zł. Skoro pozwany częściowo spłacił zobowiązanie, to w znacznej części ono wygasło. Pozwany podniósł, iż zastosowane przez powódkę postanowienia umowne w części dotyczącej opłat z tytułu kosztu ubezpieczenia pożyczki, opłaty przygotowawczej oraz umownego wynagrodzenia stanowią klauzule abuzywne. W zakresie kosztu ubezpieczenia pożyczki pozwany domaga się kwoty 7.497 zł, co stanowczo przekracza wartość wypłaconej pożyczki. Ponadto wysokość ta nie została w żaden sposób udowodniona. Podobnie w zakresie tak zwanej opłaty przygotowawczej oraz wynagrodzenia umownego. Brak jest również podstaw do ustalenia odsetek maksymalnych za cały okres obowiązywania umowy, zwłaszcza, iż umowa była postawiona w stan wymagalności już po 14 miesiącach jej obowiązywania, podczas gdy zawarta była na okres 48 miesięcy. Co do żądania zasądzenia od pozwanego z weksla odsetek umownych za opóźnienie, pełnomocni pozwanego podniósł, iż art. 48 prawa wekslowego stanowi jedynie o odsetkach ustawowych za opóźnienie. Dlatego też brak jest podstaw do żądania odsetek umownych. Co do kosztów windykacji zdaniem pozwanego powód również nie wykazał jakie czynności windykacyjne podjął oraz jakie faktycznie poniósł z tego tytułu koszty.

W piśmie procesowym z dnia 24 marca 2017r. pełnomocnik powódki cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 2.732,28 zł wnosząc o umorzenie postępowania w tym zakresie i o zasądzenie na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania. Cofnięcie pozwu w tym zakresie pełnomocnik uzasadniła rezygnacją pozwanego z grupowego ubezpieczenia na życie i skróceniem okresu ochrony ubezpieczeniowej. W obszernym uzasadnieniu pisma procesowego, powódka wskazała jakie należności składają się na kwotę dochodzoną pozwem a mianowicie: 9.907 zł tytułem niespłaconej pożyczki, 21,62 zł tytułem kwoty naliczonej zgodnie pkt 11.2a umowy, kwoty 1.981,40 zł naliczonej zgodnie z pkt 11.2 b umowy, kwoty 75 zł naliczonej zgodnie z pkt 11.2 c umowy oraz kwoty odsetek dziennych za opóźnienie spłat poszczególnych rat naliczonych na podstawie art. 13.1 umowy tj. 11.74 zł

Sąd ustalił co następuje.

W dniu 7 maja 2015 r. powódka (...) S.A. z siedzibą w B. zawarła z T. W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...). Umowa powyższa została zawarta przy użyciu powszechnie stosowanego przez Spółkę formularza oraz standardowych ogólnych warunków umownych. W umowie wskazano, iż pozwany otrzymał pożyczkę w wysokości 12.256 zł z czego całkowita kwota pożyczki wynosiła 4.000 zł., koszt ubezpieczenia 7.497 zł, opłata przygotowawcza 759 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 13.104 zł, z czego wynagrodzenie umowne ustalono na kwotę 848 zł. Na podstawie ustaleń umowy pożyczkodawca dokonał potrącenia z kwoty udzielonej pożyczki kosztu ubezpieczenia i opłaty przygotowawczej, wobec czego pożyczkodawcy została wypłacona kwota 4.000 zł. Pozwany jako pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić kwotę pożyczki w 48 miesięcznych ratach, z tym że wpłaty zaliczane były w ten sposób, aby w pierwszej kolejności dokonać spłaty opłaty przygotowawczej, a następnie ubezpieczenia, po czym całkowitej kwoty pożyczki, a na końcu wynagrodzenia umownego pożyczkodawcy, które mało zostać zapłacone w ramach czterech ostatnich rat.

/dowód: umowa pożyczki wraz z harmonogramem spłaty i załącznikiem do umowy k. 54-61, okoliczność bezsporna/

Pozwany T. W. na zabezpieczenie przedmiotowej pożyczki wystawił weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową. Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej w przypadku braku płatności za dwa okresy płatności pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu i wypełnić weksel, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

/dowód: weksel k. 3, deklaracja wekslowa k. 62/

Faktycznie na konto pozwanego w związku z umową pożyczki, została przez stronę powodową przelana kwota 4.000 zł.

/okoliczność bezsporna/

Z tytułu umowy pożyczki pozwany spłacił łączną kwotę 3.197 zł.

/dowód: zestawienie operacji k. 28-29, okoliczność bezsporna/

W dniu 06.06.2016 r. powódka wystawiła wezwanie do zapłaty zaległych rat pożyczki za miesiąc maj i czerwiec 2016r., pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki w przypadku braku płatności w wyznaczonym terminie. W dniu 5 lipca 2016r. powódka sporządziła wypowiedzenie umowy pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia.

/dowód: wezwanie do zapłaty k. 66, wypowiedzenie umowy pożyczki k. 4

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o zaoferowany przez strony materiał dowodowy w postaci przedłożonych dokumentów, w szczególności weksla i deklaracji wekslowej, umowy pożyczki wraz z załącznikami.

Generalnie za wiarygodne uznano zgromadzone w sprawie dokumenty, gdyż były jasne i kompletne. Ponadto ich prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Pozwany zakwestionował jedynie dokumenty w postaci wypowiedzenia umowy pożyczki oraz wezwania do zapłaty, a także kserokopii z książki nadawczej powódki, w szczególności faktu skuteczności wypowiedzenia umowy, albowiem jego zdaniem powódka nie wykazała by do takiego wypowiedzenia doszło. Sąd nie znalazł postaw do kwestionowania prawdziwości dokumentu – wezwanie do zapłaty należności ani wypowiedzenia umowy pożyczki. Jako, że dokumenty te były dokumentami prywatnymi, Sądu ustalił, iż w dniach wskazanych na przedmiotowych dokumentach pracownicy powódki sporządzili oświadczenia o tej treści. W zakresie dowodu nadania tych dokumentów w świetle przedłożonych kserokopii i zakwestionowania ich przez pozwanego, Sąd nie dokonał ustaleń stanu faktycznego na ich podstawie co zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia.

Na wstępie zauważyć należało, iż postępowanie cywilne jest kontradyktoryjne i zgodnie z dyspozycją art. 6 kc oraz art. 232 kpc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W niniejszej sprawie podstawą żądania pozwu był wystawiony przez pozwanego weksel in blanco, wypełniony przez pożyczkodawcę. Wekslem in blanco jest dokument zawierający co najmniej podpis wystawcy bądź akceptanta złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego, któremu świadomie brak niektórych istotnych elementów. Jednocześnie co do tego dokumentu istnieje porozumienie między wystawcą, a osobą której wystawca wręczył weksel, dotyczące warunków późniejszego uzupełnienia brakujących elementów, mogących po uzupełnieniu stać się wekslem zupełnym. Zobowiązanie z weksla ma charakter abstrakcyjny. Zatem w sytuacji, w której powód dysponuje wekslem, ciężar dowodu w zakresie nieistnienia roszczenia spoczywa na stronie pozwanej. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, iż w postępowaniu nakazowym, w jego fazie zapoczątkowanej wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty, dochodzi do przerzucenia ciężaru dowodu na stronę pozwaną. Jeżeli dłużnik podnosi zarzuty przeciwko wekslowi gwarancyjnemu, w szczególności odnoszące się do stosunku podstawowego, to na nim, a nie na wierzycielu, spoczywa ciężar ich wykazania. Pozwany twierdząc, że weksel został uzupełniony niezgodnie z deklaracją wekslową, zobligowany jest okoliczności te po pierwsze powołać w formie twierdzeń i zarzutów w zarzutach od nakazu zapłaty, a po wtóre udowodnić (art. 493 § 1 k.p.c.) (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 marca 2016 r., sygn. akt I ACa 510/15, Lex nr 2017721, Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 28 października 1963, II CR 249/63, 21 października 2010 r., sygn. akt IV CSK 109/10).

Zgodnie z art. 17 ustawy prawo wekslowe z dnia 28.04.1936 (tj. Dz.U. 2016 poz. 160), osoby przeciw którym dochodzi się praw z weksla nie mogą wobec posiadacza zasłaniać się zarzutami opartymi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub posiadaczem poprzednim, chyba że posiadacz nabywając weksel działał świadomie na szkodę dłużnika. Ze wskazanych powodów zarzuty dzieli się na obiektywne tj. wynikające z samej treści weksla i skuteczne wobec każdego posiadacza weksla, oraz subiektywne tj. służące tylko w stosunku do oznaczonego wierzyciela, bowiem są to zarzuty oparte na stosunkach osobistych z danym wierzycielem. W przypadku gdy posiadaczem weksla jest remitent, a więc pierwszy wierzyciel wekslowy dłużnik w przypadku weksla niezupełnego może podnosić także zarzuty dotyczące niewłaściwego wypełnienia weksla in blanco, a więc, iż nie zastosowano się do porozumienia (treści deklaracji wekslowej).

W niniejszej sprawie pozwany przede wszystkim podniósł zarzut nieprawidłowego wypełnienia weksla – tj. wypełnienia weksla bez postawienia wierzytelności w stan natychmiastowej wykonalności, gdyż umowa pożyczki nie została skutecznie wypowiedzialna. W ocenie Sądu zarzut ten okazał się trafny i spowodował potrzebę poddania ocenie prawnej podstawowego stosunku łączącego strony, w niniejszej sprawie umowy pożyczki. Przy czym fakt zawarcia umowy pożyczki, wysokość kwoty przekazanej pozwanemu oraz jedynie częściowa spłata kwoty wynikającej z umowy były bezsporne pomiędzy stronami.

W myśl art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Na zabezpieczenie pożyczki pozwany wystawił weksle własny in blanco wraz z deklaracją wekslową, określającą warunki wypełnienia weksla. Strony umówiły się, iż w przypadku braku płatności za dwa okresy płatności pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu i wypełnić weksel, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. W ocenie Sądu powódka nie wykazała w sposób nie budzący wątpliwości, iż skutecznie wezwała pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni i, że brak tej płatności uprawniał ją do wypełnienia weksla, a następnie, iż skutecznie wypowiedziała umowę pożyczki. Powódka na tę okoliczność przedłożyła kserokopie dokumentów zawierających jej oświadczenia woli w tym zakresie (co jak już powyżej wskazano, nie budziło wątpliwości Sądu), oraz kserokopie z książki nadawczej w której wpisano, iż w dniach 8 czerwca 2016r. oraz 7 lipca 2016r. została nadana do pozwanego jakaś korespondencja. Kserokopie te nie zostały potwierdzone za zgodność przez występującego w sprawie radcę prawnego. W książkach tych nie było wskazane czego korespondencja dotyczyła, ani jaki był dokładny numer nadawczy przesyłki, który pozwoliłby pozwanemu na zweryfikowanie, iż przesyłka taka została nadana. W systemie internetowym operatora pocztowego umożliwiającym śledzenie przesyłki można ustalić czy i kiedy dana przesyłka została faktycznie nadana. W książce nadawczej przy nazwisku pozwanego nie ma żadnego numeru nadawczego, znajduje się tam długa strzałka, a znajdujące się powyżej i poniżej numery nadawcze posiadają ostatnie numery „30” i „60”, podczas gdy pomiędzy nimi jest12 pustych rubryk. Zatem nie można było w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, iż do pozwanego została nadana przesyłka polecona. Ponadto w ocenie Sądu, powódka jako duży i procesjonalny podmiot zajmujący się prowadzeniem działalności finansowej i udzielaniem pożyczek winna była skorzystać co najmniej z przesłania korespondencji za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, która w sposób pewny pozwali ustalić, czy i kiedy przesyłka została doręczona do adresata. Powszechnie wiadomym jest, iż przesyłki polecone nie zawsze są doręczane adresatom, gdyż zdarza się, iż brak jest awiza w skrzynce pocztowej.

W myśl art. 61§ 1 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Jak już wyżej wskazano, brak było podstaw do uznania, iż oświadczenie woli powódki – wezwanie do zapłaty a następnie wypowiedzenie umowy pożyczki zostało złożone skutecznie pozwanemu, tak by mógł się zapoznać z jej treścią. W ocenie Sądu, nie doszło zatem do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, która w związku z tym nadal wiąże strony. Nie ziścił się również warunek pozwalający na wypełnienie weksla in blanco (wezwanie do zapłaty należności w terminie 7 dni) w konsekwencji czego, zobowiązanie wekslowe nie powstało. Tym samym zarzut niewłaściwego wypełnienia weksla okazał się uzasadniony. Ponieważ nakaz zapłaty w postępowania nakazowym wskutek skutecznego wniesienia zarzutów nie traci mocy, Sąd uchylił wydany w sprawie nakaz zapłaty w całości (pkt I wyroku) i orzekł o żądaniu powódki na podstawie art 496 kpc, zgodnie z którym po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Tym samym żądanie zawarte w pozwie i oparte na zapłacie na podstawie weksla okazało się niesłuszne i jako takie podległo oddaleniu o czym orzeczono jak w punkcie III wyroku.

Ponieważ powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 2.732,28 zł w tej części postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 355§ 1 kpc o czym orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Na marginesie zauważyć należało, iż w przypadku nie podzielenia stanowiska Sądu tym zakresie roszczenie powódki o zapłatę kwoty 11.996,76 zł nie podlegało uwzględnieniu w całości również z innych względów.

Zdaniem Sądu należałoby częściowo uwzględnić zarzut pozwanego zastosowania względem niego niedozwolonych klauzul umownych. Umowa pożyczki zawarta została w ramach standardowo stosowanych przez powoda formularzy oraz ogólnych warunków umów, które pozwany zaakceptował, nie mając wpływu i możliwości negocjowania jej szczegółowych warunków. Dowodzi tego formularz umowy, przewidujący w ramach wymaganych zabezpieczeń pożyczki m.in. obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia na życie. Z umowy pożyczki wynikało, że koszt tego ubezpieczenia wynosił 7.497 zł. Zdaniem Sądu, postanowienia umowy pożyczki w zakresie dotyczącym obowiązku i kosztów tego ubezpieczenia stanowią niedozwolone klauzule umowne, o których mowa w art. 385 ¹§ 1 kc. Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznaje się postanowienia wykorzystujące niewiedzę stron, naiwność, nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi natomiast w sytuacji, w której rażąco została naruszona równowaga interesów stron umowy, przez to że jedna z nich wykorzystała swoją przewagę. Oznacza ono rażącą dysproporcję praw i obowiązków konsumenta na jego niekorzyść. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W ocenie Sądu taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Postanowienia przedmiotowej umowy dotyczące kosztów i konieczności posiadania ubezpieczenia nie zostały indywidualnie uzgodnione z pozwanym. Zatem nie miał on wpływu na treść umowy i mógł przystąpić do umowy jedynie w zaproponowanym jej kształcie. Sąd nie miał również wątpliwości co do tego, że powyższe postanowienia umowy pozostają w sprzecznoci z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy pozwanego. Rację ma pozwany podnosząc, że ubezpieczenie umowy pożyczki na warunkach wynikających z przedmiotowej umowy jest de facto przerzuceniem ryzyka, ciężaru i kosztów prowadzenia działalności przez powoda na pozwaną. Podkreślić należy, iż całkowita kwota pożyczki jaką faktycznie otrzymał pozwany wynosiła 4.000 zł. W tej sytuacji konieczność opłacenia ubezpieczenia w kwocie 7.497 zł pozostaje w rażącej dysproporcji z kwotą wypłaconej pożyczki. Jak słusznie podniósł pozwany obciążanie pożyczkobiorców kosztami składki ubezpieczeniowej w wysokości wyższej niż wypłacane im kwoty pożyczki jest działaniem nieuczciwym, nierzetelnym i sprzecznym z dobrymi obyczajami.

W związku z tym Sąd uznał, że postanowienia umowy pożyczki obciążające pozwanego kosztami ubezpieczenia w wysokości stanowiącej prawie dwukrotność rzeczywiście wypłaconej kwoty pożyczki, stanowiły niedozwolone klauzule umowne, a zatem nie były dla niego wiążące.

W ocenie Sądu również postanowienia umowy pożyczki dotyczące kosztów windykacji należało ocenić jako niedozwolone klauzule umowną. W § 11 pkt. 2b umowy powódka zastrzegła, że w razie wypowiedzenia umowy pożyczki pozwany zobowiązany będzie uiścić kwotę w wysokości do 20 % z pozostałej do zapłaty całkowitej kwoty tytułem kosztów windykacji. Zgodnie z wyliczeniem powoda koszty te wyniosły 1.981,40 zł i zdaniem Sądu pozostają w rażącej dysproporcji do kwoty rzeczywiście wypłaconej pozwanemu pożyczki (4.000 zł). Ponadto Sąd podzielił również stanowisko pozwanego, iż powódka nie wykazał w żaden sposób czy i w jakiej wysokości poniosła koszty windykacji.

Natomiast co do postanowień umowy dotyczących możliwości żądania zapłaty wynagrodzenia umownego w wysokości 848 zł oraz opłaty przygotowawczej w kwocie 759 zł, Sąd nie znalazł podstaw do uznania ich za niedozwolone klauzule umowne. Pozwany nie wykazał, że zastrzeżenie i wysokość tych opłat są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes pozwanego. Porównanie wysokości uzyskanej pożyczki oraz opłaty przygotowawczej i wynagrodzenia umownego nie prowadzi do uznania znacznej dysproporcji tych świadczeń. Ponadto podkreślić należy, iż zawarta pomiędzy stronami umowa była obciążona znacznym ryzykiem związanym z możliwością braku spłaty pożyczki przez pozwanego (4.000 zł na okres 4 lat, niewielkie kwoty rat). W tej sytuacji zrozumiała jest konieczność zabezpieczenia interesów powódki, choćby przez wprowadzenie tego typu opłat. Opłaty przygotowawcze pobierana są przez większość instytucji udzielających kredyty czy pożyczki. W niniejszej sprawie wysokość tej opłaty nie przekracza 10 % udzielonego kapitału. Zatem wysokość ta nie jest wygórowana, a tym samym nie narusza w rażący sposób interesów konsumenta. Natomiast wynagrodzenie umowne to w istocie zsumowane odsetki kapitałowe, które w świetle umowy podlegają zapłacie dopiero w ramach 4 ostatnich rat.

Reasumując powódka na podstawie zawartej z pozwanym umowy winna otrzymać jedynie kwotę 4000 zł z tytułu zwrotu kapitału, 759 zł tytułem opłaty przygotowawczej i 848 zł wynagrodzenia umownego, łącznie 5.607 zł. Ponieważ pozwany spłacił kwotę 3.197 zł, do zapłaty pozostawałaby jednie kwota 2.410 zł.

Natomiast roszczenie o zapłatę odsetek umownych za opóźnienie od kwoty dochodzonej na postawie weksla jest bezzasadne, gdyż zgodnie z art. 48 ust 2 ustawy prawo wekslowe, posiadacz wekslu może żądać od zobowiązanego zwrotnie: odsetek od wysokości sześć od sta, a przy wekslach, wystawionych i płatnych w Polsce, odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia płatności.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu. Powódka proces przegrała w całości zatem powinna ponieść koszty procesu. Na zasądzoną kwotę składały się następujące należności: 4.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego – radcy prawnego zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015r. poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej za przedłożenie dokumentu wykazującego udzielenie pełnomocnictwa oraz 225 zł tytułem częściowej opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty.

Ponieważ pozwany został częściowo zwolniony od opłaty od zarzutów kwotę 225 zł należało pobrać od powódki na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2014r. poz. 1025 ze zm).