Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Dietkow

Protokolant: Kinga Kwaśniewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2015 roku w Warszawie

sprawy z powództwa W. S. (1)

przeciwko K. M., W. M., T. M. i D. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. M. na rzecz powódki W. S. (1) kwotę 10.007,25 PLN (dziesięć tysięcy siedem i 25/100 złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lutego 2011 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej W. M. na rzecz powódki W. S. (1) kwotę 10.007,25 PLN (dziesięć tysięcy siedem i 25/100 złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego T. M. na rzecz powódki W. S. (1) kwotę 10.007,25 PLN (dziesięć tysięcy siedem i 25/100 złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

4.  zasądza od pozwanej D. M. na rzecz powódki W. S. (1) kwotę 10.007,25 PLN (dziesięć tysięcy siedem i 25/100 złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

5.  w pozostałej części powództwo oddala;

6.  nie obciąża pozwanych kosztami sądowymi;

7.  nakazuje pobranie od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę 4.323,14 PLN (cztery tysiące trzysta dwadzieścia trzy i 14/100 złotych) z zasądzonego jej roszczenia tytułem stosunkowego częściowego obciążenia powódki wydatkami wyłożonymi tymczasowo ze Skarbu Państwa;

8.  nie obciąża powódki pozostałymi kosztami sądowymi;

9.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego K. M. kwotę 2.952,00 PLN (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem stosunkowego obciążenia kosztami zastępstwa prawnego;

10.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej W. M. kwotę 2.952,00 PLN (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem stosunkowego obciążenia kosztami zastępstwa prawnego;

11.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego T. M. kwotę 2.952,00 PLN (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem stosunkowego obciążenia kosztami zastępstwa prawnego;

12.  przyznaje adwokatowi W. S. (2) ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wynagrodzenie obliczone wraz z podatkiem VAT w kwocie 8.856,00 PLN (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć złotych).

III C 890/10

UZASADNIENIE

W pozwie z 13 listopada 2009 roku powódka W. S. (1) wnosiła przeciwko K. M. z żoną i dziećmi zapłatę bezumownego korzystania 19.20000,00 od dnia /86-94 i 90,000,00 od /07-09 – pozew k. 1. W piśmie z 22 czerwca 2010 roku powódka wniosła przeciwko D. M. z dzieckiem pozew o zapłatę za nielegalne przebywanie 300 zł miesięcznie czynsz od 2001 do/010 r. czerwca, 14 miesięcy po 300 zł tj. 34.200 zł – pozew k. 35.

Po ustanowieniu dla powódki pełnomocnika z urzędu powódka w piśmie z 8 lutego 2011 roku sformułowała powództwo w ten sposób, że wniosła o:

1)  zasądzenie od K. M. z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...) kwoty 186.000 zł za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty,

2)  zasądzenie od K. M. z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...) kwoty 180.000 zł za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek od zaległych odsetek od chwili wniesienia pozwu,

3)  wezwanie w trybie art. 194 § 3 k.p.c. do udziału w sprawie w charakterze pozwanych: W. M. i T. M. albowiem powyższe roszczenia dotyczą tych osób,

4)  zasądzenie od D. M. z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...) kwoty 34.500 zł za okres od 1 lipca 2001 roku do 31 grudnia 1993 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty,

- pozew k. 140-145.

Postanowieniem z 9 lutego 2011 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych W. M., T. M. i D. M. – postanowienie k. 158.

W piśmie z 27 lutego 2013 roku powódka doprecyzowała powództwo w ten sposób, że wnosiła o zasądzenie od:

a)  K. M. łącznie 122.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...), w tym kwoty 62.000 zł za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z tego samego tytułu kwoty 60.000 zł za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty,

b)  W. M. łącznie 122.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...), w tym kwoty 62.000 zł za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z tego samego tytułu kwoty 60.000 zł za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty,

c)  T. M. łącznie 122.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...), w tym kwoty 62.000 zł za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z tego samego tytułu kwoty 60.000 zł za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty,

d)  D. M. z tytułu bezumownego korzystania z należącej do powódki nieruchomości położonej w C. przy ul. (...) kwoty 34.500 zł za okres od 1 lipca 2001 roku do 31 stycznia 2011 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

pismo k. 332-334.

W obecności stron na rozprawie 23 maja 2014 roku powódka zmieniła żądanie pozwu w części dotyczącej odsetek, których domagała się od należności od każdego z pozwanych w miejsce dotychczas żądanych od 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty na od 8 lutego 2011 roku do dnia zapłaty, tj. od dnia złożenia pozwu z rozszerzeniem powództwa – k. 405.

Pozwany K. M. wnosił o oddalenie powództwa w całości – k. 171-179.

Pozwana W. M. wnosiła o oddalenie powództwa w całości – k. 181-188.

Pozwany T. M. wnosił o oddalenie powództwa w całości – k. 205-212.

Pozwana D. M. wnosiła o oddalenie powództwa w całości – k. 197-200.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W maju 1976 roku pozwany K. M. i powódka (wówczas W. B.) zwarli nieważną umowę sprzedaży części nieruchomości, numer ewidencyjny działki wówczas (...), obecnie(...), położonej w C. przy ul. (...), w granicach w umowie opisanych za kwotę 120.000 zł, którą w dniu zawarcia umowy powódka otrzymała od pozwanego – kopia umowy k. 276, okoliczności ustalone w innych prawomocnie zakończonych postępowaniach sądowych. Powódka nie była właścicielką nieruchomości – bezsporne. Od 1 czerwca 1976 roku pozwany najpierw sam, a potem z rodziną objął za zgodą powódki w posiadanie budynek mieszkalny znajdujący się na działce – bezsporne. Budynek składał się z dwóch pokoi i kuchni, był w bardzo złym stanie technicznym, do budynku doprowadzona była energia elektryczna, brak było łazienki, kanalizacji, bieżącej wody i centralnego ogrzewania – okoliczność przyznana przez powódkę. Pozwany własnym staraniem i korzystając z pomocy rodziny przez wiele lat przystosowywał budynek do zamieszkania, doprowadził wodę bieżącą ze studni głębinowej, urządził kanalizację w postaci systemu rur oraz szamba z kręgów betonowych, wymienił konstrukcję dachu i pokrycie, wymienił podłogi, wymienił drzwi wewnętrzne i zewnętrzne, okna, urządził łazienkę, zainstalował centralne ogrzewanie, podniósł standard kuchni, wybudował ogrodzenie z siatki, od strony zachodniej z przęseł metalowych – dowód – ustalenia w prawomocnie zakończonych postępowaniach, pomocniczo zeznania świadków: R. S. k. 601-602, Z. M. k. 603-604, A. P. k. 605. Budynek został zgłoszony do kartoteki budynków prowadzonej przez Urząd Gminy w 1990 roku – dowód – opinia biegłego D. F. k. 638. Pozwany zajął całą działkę, strony pozostawały mimo to w dobrych stosunkach do czasu odrzucenia przez pozwanego K. M. propozycji powódki aby jej syn po zabawach nocował w domu zajętym przez rodzinę pozwanych – dowód – zeznania pozwanego k. 921. Postanowieniem z 22 sierpnia 1994 roku powódka nabyła z dniem 1 marca 1986 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości, stanowiącej działkę ewidencyjną (...), dla której Sąd Rejonowy w Legionowie prowadzi księgę wieczystą (...) – kopia odpisu z księgi k.397a, bezsporne. W dniu 21 października 1994 roku powódka złożyła pozew o eksmisję pozwanego K. M. z nieruchomości, odpis pozwu pozwany otrzymał 27 grudnia 1994 roku – odpis z akt XXV C 777/07 (poprzednio XXVC 3876/05, IV C 2657/03) k. 480-481, odpis wyroku z uzasadnieniem VI ACa 1318/09 k. 116verte. Na wniosek powódki Wójt Gminy J. wszczął w 1994 roku postępowanie dotyczące samowoli budowlanej, a następnie wydal 28 lutego 1995 roku decyzję nakazującą pozwanemu K. M. rozbiórkę samowolnie wybudowanego na działce przy ul. (...) w C. garażu z komórką gospodarczą, decyzja jest ostateczna i prawomocna, pozwany nigdy jej nie wykonał – bezsporne, informacja k. 267. Powiatowy Inspektor Budowlany w L. wydał 31 maja 2000 roku decyzję numer (...) nakazującą pozwanemu rozbiórkę samowolnie zamontowanej bez zgody powódki jesienią 1999 roku bramy wjazdowej wraz z furtką w istniejącym ogrodzeniu przy ul. (...) w C., decyzja jest ostateczna i prawomocna – dowód – decyzja k. 268, pismo k. 267. Brama z furtką nie zostały rozebrane do dnia wydania orzeczenia w niniejszej sprawie – dowód – opinia biegłego D. F. k. 642. Wyrokiem z 26 listopada 2001 roku pozwani W. M. i T. M. zostali zobowiązani do wydania powódce budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działce numer (...) w C. z wyznaczeniem terminu do spełnienia tego świadczenia do 31 sierpnia 2003 roku – dowód – wyrok k. 471, 479. W 2002 roku pozwana D. M. wprowadziła się do domu zajmowanego przez rodzinę jej męża T. M. – okoliczność bezsporna. Wyrokiem z 12 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy w Legionowie orzekł eksmisję pozwanej D. M. z córką O. M. z nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonym w C. przy ul. (...), oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) – odpis wyroku k. 804-805. Wyrokiem z 10 lutego 2005 roku Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie IV C 1180/05 oddalił powództwo K. M. przeciwko W. S. (1) o wykup gruntu na podstawie art. 231 § 1 k.c. – dowód – wyrok k. 545. Wyrokiem z 26 stycznia 2006 roku w sprawie sygn. akt XXVC 3876/05 Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł eksmisję pozwanego K. M. z tej nieruchomości i wydanie jej powódce, wyrokiem z dnia 15 grudnia 2010 roku w sprawie XXVC 777/07 sąd ten oddalił skargę pozwanego o wznowienie tego postępowania o wydanie nieruchomości, a wyrokiem z 16 grudnia 2011 roku w sprawie VI ACa 892/11 Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację pozwanego – dowód – wyroki k. 483, 484, 507. W dniu 20 sierpnia 1998 roku powódka wniosła pozew przeciwko pozwanemu K. M. o zapłatę czynszu po 500 zł miesięcznie za używanie działki i domu mieszkalnego, ostatecznie przeciwko pozwanym: K. M., W. M. i T. M. o zasądzenie za okres od 1 stycznia 1994 roku do dnia 31 grudnia 2000 roku po 357,14 zł miesięcznie, łącznie 29.999,76 zł, wyrokiem z 8 kwietnia 2008 roku w sprawie XXIV C 1798/06 Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo, a 20 marca 2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie I ACa 756/08 oddalił apelację powódki uznając za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego by pozwani ponownie płacili powódce za korzystanie z nieruchomości wobec faktu, że do chwili orzekania nie udało im się odzyskać uiszczonej ceny, a powódka może nadal korzystać ze środków, które uzyskała zawierając nieformalną umowę z 20 maja 1976 roku – dowód – wyrok k. 84, wyrok z uzasadnieniem k. 93-102. Wyrokiem z 29 września 2009 roku w sprawie III C 51/09 Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględnił powództwo K. M. przeciwko W. S. (1) o zapłatę 102.618,59 zł tytułem zwrotu zwaloryzowanej ceny uiszczonej na podstawie nieformalnej umowy sprzedaży z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2006 roku do dnia zapłaty, a Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem w sprawie VI ACa 1318/09 z 29 kwietnia 2010 roku zmienił ten wyrok i oddalił powództwo – wyrok z uzasadnieniem k. 111-118. Wynagrodzenie jakie powódka mogła uzyskać za korzystanie z nieruchomości w okresie od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku stanowi łącznie kwotę 40.029,00 zł – dowód – opinia biegłego D. F. k. 693-719. Pozwany K. M. otrzymał odpis pozwu 9 lutego 2011 roku – dowód – protokół k. 157. Pozwani: W. M., T. M. i D. M. otrzymali odpisy pozwu 8 kwietnia 2011 roku – dowód – potwierdzenie doręczenia k. 165, 166, 167.

Właścicielką nieruchomości jest B. K. na podstawie umowy darowizny zawartej 31 sierpnia 2011 roku z powódką – dowód – odpis z księgi wieczystej k. 397a.

Pozwani K. M., W. M. i T. M. podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia powódki za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku, w pozostałej części tj. za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku wraz z pozwaną D. M. podnieśli zarzut nadużycia prawa – art. 5 k.c. i wskazali, że dochodzenie przez powódkę roszczenia stoi w jawnej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą sprawiedliwości i uczciwości.

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Nie może być kwestionowane, że umowa zawarta 20 maja 1976 roku pomiędzy powódką a pozwanym K. M., z której pozwani wywodzą swoje uprawnienie do władania nieruchomością do 31 sierpnia 2011 roku stanowiącą własność powódki jest umową nieważną. Zgodnie z art. 158 k.c. umowa przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego, a niezachowanie tej formy, stosownie do treści art. 73 § 2 zd. 1 k.c. skutkuje nieważnością umowy. Nie była to umowa sfałszowana, jak w tym postępowaniu usiłowała dowodzić powódka. W innych prawomocnie zakończonych postępowaniach pomiędzy tymi samymi stronami zostało bezspornie ustalone i przesądzone, że do takiego fałszerstwa nie doszło, strony podpisały pisemną umowę, a powódka przyjęła od pozwanego K. M. 120.000 zł tytułem świadczenia nienależnego. Z tej przyczyny, a także w oparciu o art. 231 k.p.c. wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków A. S. i Z. M. na okoliczność nie zawarcia umowy Sąd oddalił.

Pozwany K. M. był od początku samoistnym posiadaczem nieruchomości w złej wierze. Posiadanie samoistne pozwanego nie było kwestionowane. Pozostali pozwani byli współposiadaczami, ale niesamoistnymi i w złej wierze, gdyż swoje posiadanie wywodzili od stosunków rodzinnych z pozwanym K. M.. Zła wiara pozwanego K. M. nie może być kwestionowana wobec uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego mającej moc zasady prawnej z 6 grudnia 1991 roku III CZP 108/91, OSNC 1992/4/48: „osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest samoistnym posiadaczem w dobrej wierze”. Pozwany K. M. zawierając 20 maja 1976 roku umowę z powódką wiedział, że wówczas jeszcze nie była właścicielką nieruchomości i umowa pisemna nie mogła przenieść na niego prawa własności tej nieruchomości. Rozsądnie oceniając sytuację pozwany powinien liczyć się i z taką ewentualnością, że powódka może nie honorować nieważnej umowy, zatem podejmując się zagospodarowania nieruchomości czynił to wyłącznie na własne ryzyko. Pozwany od początku lat 90-tych ubiegłego stulecia wiedział, że powódka podjęła działania w celu odzyskania nieruchomości oraz uzyskania wynagrodzenia za korzystanie z niej. O tych działaniach wiedzieli także pozwani W. M. i T. M., którzy korzystali z prawa pozwanego K. M. jako domownicy. Powódka nie tylko zakazywała pozwanemu dokonywania prac przystosowawczych do lepszego korzystania poprzez występowanie o usunięcie wzniesionych bez jej zgody urządzeń, ale w grudniu 1994 roku wystąpiła o eksmisję pozwanego, później pozostałych pozwanych. Pozwany odmawiając wydania powódce nieruchomości, a także czyniąc na tym gruncie nakłady wbrew wiadomej mu woli powódki sam naruszał zasady współżycia społecznego. Nie może powoływać się, a wraz z nim pozostali pozwani na zasady współżycia społecznego i to nawet w sytuacji zapłacenia powódce kwoty odpowiadającej wartości nieruchomości. Nie można nie zauważyć, że pozwani: K. M., W. M. i T. M. od prawie 40 lat, dokładnie 39 lat, zajmują całą nieruchomość, podczas gdy zawarte porozumienie upoważniało pozwanego do zajęcia jedynie połowy działki. Pozwani przez cały okres 39 lat posiadania, a pozwana D. M. od 2002 roku na rzecz powódki nie uiszczali z tego tytułu żadnych opłat. Jest poza sporem, że oparcie rozstrzygnięcia na przepisie art. 5 k.c. może nastąpić jedynie wyjątkowo, po wnikliwej analizie konkretnej sprawy. Analizując wszystkie okoliczności tej sprawy Sąd uznał, że nie można podzielić poglądu pozwanych, iż ekwiwalentem uiszczonej przez pozwanego K. M. należności za połowę nieruchomości jest możliwość bezterminowego mieszkania całej rodziny i korzystania z całej nieruchomości. Nie można także nie zauważyć, że pozwani wskazują na zajęcie budynku mieszkalnego, jego zły stan techniczny, a nie biorą pod uwagę, że przez prawie 40 lat z wyłączeniem powódki i bez opłat na jej rzecz korzystają powierzchni działki z prawie 1.000 m ². Sąd nie jest związany poglądem Sądu Apelacyjnego wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z 20 marca 2009 roku w sprawie I ACa 756/08 w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. w ten sposób, że każde roszczenie powódki o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za następne okresy po tym za jaki Sąd Apelacyjny orzekał, powinno być tak samo ocenione jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozwany K. M. wręczył powódce przy zawarciu nieważnej umowy świadczenie nienależne, którego zwrotu nie może się domagać, gdyż przekształciło się w zobowiązanie naturalne, a powódka nie chce zwrócić otrzymanego świadczenia. Nawet jeśli w zamian za to świadczenie zamiarem stron była możliwość korzystania przez pozwanego z rodziną z nieruchomości, to jak podkreślono, nie z całej nieruchomości i nie po wsze czasy. Nie może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z szeroko pojmowaną zasadą sprawiedliwości i uczciwości żądanie przez powódkę zapłaty przez pozwanych za bezumowne korzystanie przez nich z nieruchomości w okresie po 1 lutego 2005 roku, skoro zostało przesądzone, że od daty wejścia w posiadanie do 28 stycznia 2005 roku pozwani korzystali z nieruchomości w zamian za uiszczone świadczenie w kwocie 120.000 zł i zużyli je na poczet tego mieszkania zgodnie z zasadami współżycia społecznego. Zatem za dalszy okres właściciel bez narażenia się na zarzut sprzeczności z zasadami określonymi w art. 5 k.c. ma prawo skutecznie domagać się zapłaty za bezumowne korzystanie z jego nieruchomości. Ponadto pozwani nie powinni powoływać się na naruszenie przez powódkę zasad współżycia społecznego, gdyż sami te zasady naruszają nie respektując braku zgody powódki na nakłady, prawomocnych decyzji administracyjnych i wreszcie orzeczeń sądowych co do nakazu wydania nieruchomości. Żądanie pozwanego K. M. zwrotu nakładów na nieruchomość może odnieść skutek dopiero po wydaniu nieruchomości, a ta nie nastąpiła. W tym postępowaniu podniesienie dokonania nakładów na nieruchomość przez pozwanego nie ma znaczenia, szczególnie, że pozwani mieszkając cały czas je zużywają. Sąd oddalił wniosek pozwanych o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego Z. G. na okoliczność stanu nieruchomości w dniu jej wydania pozwanym, gdyż biegły wydając ewentualnie opinię w sprawie, mając wiadomości specjalne nie mógł dokonać ustaleń faktycznych i to wstecz. Dowód ten był nieprzydatny do rozstrzygnięcia – art. 227 k.p.c. Podnoszenie w niniejszym postępowaniu dokonania nakładów na nieruchomość przez pozwanego Sąd wziął pod uwagę tylko co do standardu budynku mieszkalnego w dacie przejęcia go przez pozwanego w posiadanie oraz bez naniesień, które powinny być bezwzględnie usunięte. Posługując się ustaleniami sądów w licznych, toczących się pomiędzy stronami sprawach na podstawie art. 231 k.p.c. Sąd przyjął za okoliczność ustaloną, że w czerwcu 1976 roku budynek mieszkalny był w bardzo złym stanie technicznym i nie posiadał żadnych urządzeń sanitarnych, wodno-kanalizacyjnych i centralnego ogrzewania, w które dom wyposażył systemem gospodarczym pozwany K. M.. Zeznania świadków pozwanego R. S., Z. M. i A. P. niewiele wniosły do sprawy, gdyż ze względu na upływ czasu szczegółowy opis stanu nieruchomości w czerwcu 1976 roku nie był możliwy. Takie przystosowanie budynku do potrzeb rodziny pozwanych miało tę korzyść, że przez prawie 40 lat pozwani z tych urządzeń korzystają z wyłączeniem powódki, której nie służą w żadnym stopniu.

Pozwani nie legitymują się żadnym prawem do nieruchomości, stanowiącej do 31 sierpnia 2011 roku własność powódki. Korzystają z nieruchomości powódki w złej wierze i są zobowiązani jest do zapłaty wynagrodzenia na podstawie art. 225 k.c. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela utrwalone w orzecznictwie stanowisko zgodnie z którym roszczenia wynikające z treści przepisów art. 224 i 225 k.c. są uregulowane w sposób szczególny i pozostają niezależne od odpowiedzialności deliktowej, stąd też przepisy te wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela. Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy nie stanowi więc roszczenia odszkodowawczego, nie ma wobec niego zastosowania art. 361 § 2 k.c., o wysokości wynagrodzenia nie decyduje wysokość rzeczywistych strat i rzeczywistych korzyści odniesionych przez posiadacza. Właściwym wynagrodzeniem pozostaje kwota jaką posiadacz musiałby zapłacić właścicielowi gdyby jego posiadanie oparte było na prawie, obejmując to wszystko co uzyskałby właściciel gdyby nieruchomość wynajął, wydzierżawił, lub oddał w użytkowanie na podstawie innego stosunku prawnego, z zastosowaniem cen wolnorynkowych obowiązujących w okresie, za który wynagrodzenie jest dochodzone. Skuteczny okazał się zarzut pozwanych K. M., W. M. i T. M. przedawnienia roszczenia powódki za okres od 1 marca 1986 roku do 31 grudnia 1993 roku. W myśl art. 118 k.c. za cały ten okres roszczenie przedawniło się z dniem 1 stycznia 2004 roku wraz z odsetkami. Datą wniesienia powództwa przeciwko wszystkim pozwanym, a nawet przeciwko K. M. jest bezspornie 8 lutego 2011 roku, to jest po 7 latach od upływu terminu przedawnienia. Wynagrodzenie należne powódce za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku zostało obliczone na wniosek powódki przez biegłego sądowego rzeczoznawcę majątkowego D. F.. Biegły obliczył aktualną wartość rynkową nieruchomości według jej stanu na dzień 20 maja 1976 roku, a następnie wartość rynkową według cen na luty 2005 i obliczył wartość miesięcznej stawki najmu od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku. Wartość ta dla całej nieruchomości stanowi kwotę łącznie 40.029,00 zł, a więc na każdego z pozwanych przypada po 10.007,25 zł. Nie da się ustalić zakresu posiadania nieruchomości przez każdego z pozwanych, Sąd przyjął, że pozwani korzystają z całej nieruchomości na zasadzie współposiadania. Biegły D. F. sporządził opinię poprawnie, zgodnie z zakreśloną tezą dowodową. Opinia stanowi podstawę ustalenia wysokości należnego powódce wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości. Sąd nie podzielił zastrzeżeń pozwanych do opinii, jakoby nieruchomości w bardzo złym stanie technicznym nie istniały na rynku lokalnym oraz, że nieruchomość taka nie byłaby przedmiotem najmu lub dzierżawy. Pozwani K. M., W. M. i T. M. pominęli okoliczność, że w sprawie XXIV C 1798/06 o zapłatę za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 1 stycznia 1994 roku do 28 stycznia 2005 roku nie kwestionowali przyjętej przez powódkę stawki 357,14 zł za miesiąc. W niniejszej sprawie stawkę za luty 2005 roku biegły obliczył na kwotę 381,18 zł, tj. niewiele wyższą niż bezsporna między stronami za wcześniejszy okres. Biegły uwzględnił lokalizację nieruchomości i jej stan zagospodarowania jako bardzo zły. Opinia zawiera wszelkie niezbędne elementy, takie jak sprawozdanie z dokonanych czynności i spostrzeżeń, dokładne obliczenia z wyjaśnieniem zastosowania odpowiednich współczynników krygujących, wnioski oraz uzasadnienie pozwalające na sprawdzenie przez sąd logicznego toku rozumowania biegłego. Uzasadnienie opinii zarówno pisemnej, jak i wyjaśnienia biegłego złożone na rozprawie zostały sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały także dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych. Biegły wskazał na jakich podstawach materialno-prawnych i normatywach opierał swoje wyliczenia. Wskazał przepisy prawa istotne przy wydawaniu opinii. Biegły wypowiedział się co do przedstawionych okoliczności na podstawie swoich wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego. Zdaniem sądu nie ma podstaw by kwestionować rzetelność i prawidłowość opinii.

Sąd oddalił powództwo ponad ustaloną przez biegłego należność z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanych z nieruchomości powódki za okres od 1 lutego 2005 roku do 31 stycznia 2011 roku, jako pozbawione podstaw.

Pozwany K. M. otrzymał odpis pozwu z 8 lutego 2011 roku w dniu 9 lutego 2011 roku, pozostałym pozwanym odpisy pozwu zostały doręczone 8 kwietnia 2011 roku. Roszczenie powódki stało się wymagalne zgodnie z art. 455 k.c. z dniem doręczenia odpisu pozwu, a nie zgodnie z żądaniem powódki od 8 lutego 2011 roku. Stosownie do art. 481 § 1 k.c. powódka ma prawo dochodzić odsetek za czas opóźnienia ze spełnieniem świadczenia przez pozwanych, a to opóźnienie ma miejsce od daty wymagalności roszczenia.

Zmiana żądania powódki co do odsetek płatnych zamiast od 1 lutego 2007 roku do dnia zapłaty na płatne od 8 lutego 2011 roku do dnia zapłaty Sąd potraktował jak niemożliwość wydania wyroku w tym przedmiocie i na zasadzie art. 355 § 1 k.p.c. w tej części umorzył postępowanie – postanowienie pkt. 5 wyroku.

Powódka wygrała tylko w 12%, a co do pozwanej D. M. 30% i w takim stosunku na zasadzie art. 100 k.p.c. koszty sądowe zostały stosunkowo rozdzielone. O wydatkach w kwocie 4.323,14 PLN, które zostały wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd orzekł na mocy art. 83 ust. 2 w związku z art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w związku z art. 100 k.p.c.

Na zasadzie art. 102 k.p.c. Sąd nie obciążył pozwanych kosztami sądowymi uznając, że sytuacja życiowa pozwanych jest trudna. Pozwani od wielu lat są uwikłani w procesy sądowe z powódką, a powódka z pozwanymi, w każdej sprawie obie strony są zwalniane od kosztów sądowych.

Na rozprawie 27 marca 2015 roku powódka złożyła oświadczenie o cofnięciu wniosku o ustanowienie dla niej pełnomocnika z urzędu oraz oświadczyła, że nie chce być w ogóle reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu. Na jej wniosek Sąd cofnął ustanowienie pełnomocnika z urzędu przyjmując, że przestały istnieć podstawy do ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Pełnomocnik powódki ustanowiony z urzędu wnosił o przyznanie wynagrodzenia i złożył oświadczenie, że nie zostało zapłacone ani w całości ani w części. Na podstawie § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U z 2013 roku poz. 461) Sąd przyznał adwokatowi W. S. (2) ze Skarbu Państwa wynagrodzenie wraz z podatkiem VAT.