Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku IX Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bilecka - Pawlica

Protokolant: st.sekr.sądowy Lucyna Smoroń

przy udziale Prokuratora -----

po rozpoznaniu dnia 12 stycznia 2017 r., 28 lutego 2017 r. sprawy :

A. W.

s. P. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 27 lutego 2016r. w S. zagroził pozbawieniem życia Ł. P., a groźba ta w zagrożonym wzbudziła uzasadnioną obawę, że będzie spełniona

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

II.  w dniu 5 marca 2016r. w S. ul. (...) umyślnie dokonał wyrwania folii krawężników usytuowanych w ziemi w wyniku czego powstały straty w wysokości 718 zł na szkodę Ł. P.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego A. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu szczegółowo opisanego w pkt I części wstępnej wyroku wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 190§ 1 k.k. i za to na mocy art. 190§ 1 k.k. wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej stanowi kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych);

2.  uznaje oskarżonego A. W. za winnego tego, że w dniu 5 marca 2016 roku w S. przy ul. (...) umyślnie uszkodził elementy ogrodzenia poprzez wyrwanie słupka, panelu ogrodzeniowego, krawężników betonowych i folii kubełkowej powodując szkodę w mieniu pokrzywdzonego Ł. P. w wysokości 355 złotych, tj. za winnego wykroczenia z art. 124§1 kw i za czyn ten na mocy art. 124§1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 500 (pięciuset) złotych,

3.  na mocy art. 230 § 2 kpk zwraca pokrzywdzonemu Ł. P. płytę CD przechowywaną w aktach sprawy na karcie 13,

4.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 oraz art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 814,62 zł (osiemset czternaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze) oraz opłata w wysokości 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych).

Sędzia

Sygn. akt IX K 359/16

UZASADNIENIE

Ł. P. i A. W. zamieszkują w S., na sąsiadujących ze sobą nieruchomościach. Pomiędzy stronami od około 6 lat trwa spór sąsiedzki dotyczący przebiegu granic między ich nieruchomościami, a także o znajdujący się w tym miejscu płot graniczny. Na granicy sąsiadujących nieruchomości, pod ogrodzeniem, wzdłuż swojej działki Ł. P. umieścił folię kubełkową, aby zapobiec przedostawaniu się wody z nieruchomości A. W. na jego grunt ( wyjaśnienia oskarżonego A. W. k. 65; zeznania świadków: Ł. P. k. 66, S. P. k. 66; A. H. k. 66v.; zeznania świadka P. W. k. 67; dokumentacja fotograficzna k. 21-23 i k. 27-30; k. 67, 93, pisma Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego k. 18-19, 67).

W dniu 27 lutego 2016 roku około godziny 20:10 Ł. P. wraz matką I. P. znajdowali się na podwórzu przed swoim domem. Widząc to ich sąsiad A. W. podszedł do bramy wjazdowej, zaczął krzyczeć, zachowywać się agresywnie i próbować wywoływać awanturę dotyczącą przebiegu granicy sąsiednich nieruchomości. Ł. P. uprzedził sąsiada, że jeżeli się nie uspokoi to wezwie Policję. Wówczas A. W. skierował pod adresem Ł. P. obelżywe słowa oraz powiedział, że go zabije, co u mężczyzny wywołało uzasadnioną okolicznościami obawę spełnienia groźby . Na miejsce została wezwana interwencja Policji ( zeznania świadków Ł. P. k. 66, S. P. k. 66; I. R. k. 15, 66v, A. H. k. 32, k. 66v.; wykaz interwencji k. 21; protokół odtworzenia zapisów wideo k.14; )

W dniu 5 marca 2016 roku około 12:00 A. W. zjawił się w domu Ł. P. oraz nakazał mężczyźnie, aby ten dokonał demontażu płotu znajdującego się na granicy ich nieruchomości oraz usunął folię kubełkową. Pokrzywdzony powiedział oskarżonemu, że ma opuścić jego posesję. Po około 20 minutach A. W. przewrócił słupek stanowiący element ogrodzenia oraz wszedł na posesję rodziny P.. Mężczyzna wyrywał panel ogrodzenia, betonowe krawężniki oraz folię kubełkową znajdująca się pod ogrodzeniem. Pokrzywdzony w czasie tego zdarzenia obawiając się oskarżonego przebywał w domu wraz z matką i sąsiadką I. R., obserwując obraz z monitoringu znajdującego się na zewnątrz budynku, a rejestrujący działania oskarżonego. Na miejsce została wezwana przez niego interwencja Policji. Wartość rynkowa elementów ogrodzenia na dzień 5 marca 2016 roku wynosiła 355 złotych ( wyjaśnienia oskarżonego k. 65; zeznania świadka Ł. P. k. 66; kosztorys k. 5; zeznania świadka S. P. k. 66; zeznania świadka I. R. k. 15, 66v; zeznania świadka A. B. k. 34, k. 66v.; zeznania świadka P. W. k. 67; opinia biegłego sądowego k. 76-88; wykaz interwencji k. 21; protokół odtworzenia zapisów wideo k.14).

Oskarżony ma 34 lata, wykształcenie zawodowe, aktualnie pracuje jako górnik, osiągając miesięcznie dochód około 2000 złotych. Posiada żonę i dwójkę małoletnich dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Oskarżony nie był uprzednio karany (karta karna k. 36, k. 57).

Oskarżony A. W. przyznał się tylko do popełnienia zarzucanego mu występku zniszczenia mienia. Nadto podał, że nie występował do Sądu z pozwem przeciwko sąsiadowi Ł. P. o przywrócenie posiadania. 5 marca 2016 roku wezwał sąsiada do przesunięcia ogrodzenia, a związku z barkiem jego reakcji sam postanowił je usunąć. Odnośnie zdarzenia z dnia 27 lutego 2016 roku oskarżony wyjaśnił, iż nie kierował wobec Ł. P. gróźb karalnych. Tego dnia miała miejsce tylko kłótnia sąsiedzka o płot.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał, że zasługują one na przymiot wiarygodności jedynie w części obejmującej opisany przez niego przebieg zdarzeń z dnia 5 marca 2016 roku. W tej bowiem części wyjaśnienia oskarżonego znajdują swoje potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach Ł. P., S. P., I. R. i A. B.. Natomiast wyjaśnienia dotyczące zdarzenia z dnia 27 lutego 2016 roku, w ocenie Sądu stanowią przyjętą przezeń linię obrony, ukierunkowaną wyłącznie na uniknięcie lub co najmniej złagodzenie grożącej oskarżonemu odpowiedzialności karnej. Twierdzenia oskarżonego, że nie kierował on gróźb pod adresem pokrzywdzonego w tym zakresie pozostają w sprzeczności ze spójnymi, stanowczymi, szczegółowymi i od samego początku postępowania w niniejszej sprawie niezmiennymi, a w konsekwencji uznanymi w całości za wiarygodne zeznaniami świadków Ł. P. i S. P.. W konsekwencji z pozostałym zakresie Sąd powziął wątpliwość co do wiarygodności wyjaśnień oskarżonego.

Świadkowie Ł. P. i I. P. w sposób zbieżny i szczegółowy opisali zachowania oskarżonego A. W. w dacie zdarzeń objętych zarzutami, ich ukierunkowanie, cel i skutki. Zeznania obu wskazanych świadków były spójne, konsekwentne i wzajemnie niesprzeczne. Korelują one również z pozostałym, zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, a przeczą im jedynie wyjaśnienia oskarżonego w części opisanej powyżej oraz częściowo zeznania świadka P. W.. Sąd dokonując analizy zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, uznał zeznania ww. świadków za wiarygodne w całości.

Pokrzywdzony wartość poniesionej szkody wycenił na kwotę 718 złotych, jednakże Sąd powziął wątpliwość co do wartości szkody przez niego wyliczonej. W konsekwencji Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego M. O. z zakresu wyceny ruchomości. Biegły ustalił, że wysokość szkody polegającej na wyrwaniu słupka, panelu ogrodzeniowego, krawężników betonowych i folii kubełkowej, według cen i stanu technicznego na dzień popełnienia czynu zabronionego tj. 5 marca 2016 roku, biorąc pod uwagę stawki robocizny obowiązujących w I kwartale 2016 roku, wynosi 355 złotych. Wysokość szkody została ustalona przez biegłego w podejściu kosztowym (metodą kosztów odtworzenia). Sąd w całości podzielił wnioski wynikające z opinii biegłego M. O. uznając ją za miarodajną jako zupełną, jasną, opartą o aktualne wskazania wiedzy.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadków A. H. oraz A. B., będących funkcjonariuszami Policji, biorących udział w interwencjach w S. przy ulicy (...). Funkcjonariusze policji byli bezpośrednimi świadkami przebiegu części zdarzeń. Obydwoje zgodnie zeznali, iż pomiędzy stronami doszło do sporu dotyczącego granic nieruchomości i znajdującego się tam ogrodzenia. Świadek A. H. opisał agresywne zachowanie oskarżonego podczas interwencji w dniu 27 lutego 2016 roku, jednakże nie był naocznym świadkiem kierowania gróźb pozbawienia życia przez oskarżonego wobec Ł. P.. Zaś A. B. zrelacjonował przebieg interwencji mającej miejsce w dniu 5 marca 2016 roku, w trakcie której ustalił, iż doszło do zniszczenia ogrodzenia stanowiącego własność Ł. P..

Istotne w ustaleniu przebiegu zdarzeń objętych zarzutami okazały się również zeznania świadka I. R.. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Są one bowiem spójne i zbieżne z zeznaniami Ł. P. i S. P., które Sąd uznał za prawdziwe, korespondują również z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach przedmiotowej sprawy. I. R. była naocznym świadkiem obu zdarzeń, w sposób precyzyjny przytoczyła treść gróźb kierowanych przez oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego, a także w sposób szczegółowy opisała przebieg zdarzenia z dnia 5 marca 2016 roku.

Zeznania świadka P. W. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części. Świadek opisał relacje sąsiedzkie panujące pomiędzy skłóconymi rodzinami oraz podał przyczyny konfliktu. Opisał również przebieg zdarzenia z dnia 5 marca 2016 roku, którego był naocznym świadkiem. Potwierdził co prawda, iż jego syn A. W. dokonał demontażu elementów ogrodzenia rozgraniczającego nieruchomości, jednakże relacja świadka co do sposób w jaki oskarżony go dokonał i posługiwał się zdemontowanymi elementami budzi wątpliwości Sądu, gdyż jest niezgodna z zeznaniami naocznych świadków Ł. P. i S. P., które Sąd uznał za wiarygodne. P. W. jest ojcem oskarżonego, co nie postaje bez znaczenia dla oceny jego zeznań, które zdaniem Sądu stanowią próbę ochrony oskarżonego przed grożąca mu odpowiedzialnością karną.

Poza powyższymi dowodami z osobowych źródeł dowodowych, Sąd dał nadto wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów urzędowych, albowiem każdy z nich został sporządzony w zakresie kompetencji osób lub instytucji do tego uprawnionych, a ponadto ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony postępowania, jak również Sąd nie znalazł żadnych podstaw podważających ich wiarygodność. Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania prawdziwości dokumentów prywatnych złożonych przez oskarżyciela posiłkowego i oskarżonego.

Zatem w ocenie Sądu, w świetle powyższych rozważań fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu w punkcie I części wstępnej występku nie budzi wątpliwości.

Artykuł 190 § 1 k.k. stanowi, że kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Stronę podmiotową opisanego występku cechuje umyślność. Zaś znamiona strony przedmiotowej polegają na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Zgodnie z powyższym treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej, które wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 stycznia 1973 r., III KR 284/72 publ. L., dla ustalenia istoty przestępstwa określonego w art. 166 kk (obecnie art. 190 kk) konieczne jest stwierdzenie, że groźba wzbudziła w zagrożonym obawę, iż będzie ona spełniona, a zatem wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby.

Sąd zważył, iż w ustalonym stanie faktycznym oskarżony w dniu 27 lutego 2016 roku groził pozbawieniem życia swojemu sąsiadowi Ł. P., czym wywołał u pokrzywdzonego uzasadnioną okolicznościami obawę jej spełnienia. Bezsprzecznym jest, iż strony pozostają od kilku lat w konflikcie sąsiedzkim. Pokrzywdzony obwiał się oskarżonego, o czym świadczy jego zachowanie. W dacie obu zdarzeń objętych oskarżeniem pokrzywdzony unikał bezpośredniego kontaktu z oskarżonym, obawiał się go i powiadomił organy Policji. Oskarżony był wówczas wzburzony, zdenerwowany, zachowywał się agresywnie. Wobec powyższych okoliczności, Sąd doszedł do wniosku, iż obawa spełnienia groźby była uzasadniona a oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, stanowiącego występek z art. 190 § 1 k.k.

Z kolei analizując okoliczności sprawy odnośnie zdarzenia z dnia 5 marca 2016 roku Sąd uznał, że oskarżony dokonał umyślnego zniszczenia mienia, przy czym z uwagi na jego wartość, którą ustalono na kwotę 355 złotych Sąd przyjął, iż dopuścił się on wykroczenia.

Przy orzekaniu w sprawach o czyny przeciwko mieniu, za kryterium uznania takiego zachowania za przestępstwo albo za wykroczenie stanowi określony w Kodeksie wykroczeń wskaźnik minimalnego wynagrodzenia za pracę, są to bowiem tzw. czyny przepołowione. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 sierpnia 2015 roku, II KK 209/14, publ. L., należy mieć na uwadze minimalne wynagrodzenie z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia.

Wykroczenie określone w art. 124 kw polega na umyślnym niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, przy czym szkoda nie może przekroczyć kwoty 500 złotych (1/4 minimalnego wynagrodzenia, ustalona na dzień wydania wyroku). Jak wskazuje się w orzecznictwie wartość szkody nie może być utożsamiana z wartością cudzej rzeczy, albowiem to brzmienie odpowiednich przepisów warunkuje kryteria wartościowania, a wobec zaboru cudzej rzeczy należy kierować się wartością rzeczy – odmiennie niż przy wykroczeniu uszkodzenia cudzej rzeczy, gdzie istotna jest wysokość samej szkody.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że oskarżony dokonał uszkodzenia mienia w postaci elementów ogrodzenia wyrywając słupek, panel ogrodzeniowy, krawężniki betonowe i folię kubełkowej. Natomiast w opinii biegły sądowy ustalił wartość szkody na poziomie 355 złotych.

Tym samym Sąd, po uprzedzeniu obecnych stron w myśl art. 399 § 1 kpk., dokonał modyfikacji opisu czynu oraz zmiany kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie, że A. W. w dniu 5 marca 2016 roku w S. przy ulicy (...) umyślnie uszkodził elementy ogrodzenia poprzez wyrwanie słupka, panelu ogrodzeniowego, krawężników betonowych i folii kubełkowej powodując szkodę w mieniu pokrzywdzonego Ł. P. w wysokości 355 złotych, swoim zachowaniem wyczerpując znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 kw.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego sprawcy stanowiącego występek z art. 190 § 1 kk Sąd wziął pod uwagę ustawowe kryteria wskazane w art. 115 § 2 kk, zaś oceniając stopień społecznej szkodliwości wykroczenia, które popełnił sprawca przesłanki określone w art. 47 § 6 kw, a zatem rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oskarżony naruszył swoim zachowaniem dobro prawnie chronione jakim jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. Natomiast popełniając wykroczenie naruszył dobro jakim jest własność i posiadanie rzeczy. Okolicznościami łagodzącymi jest zapewne niewielki rozmiar wyrządzonych szkód oraz motywacja sprawcy, który dopuszczając się obu czynów swym zachowaniem dążył do przywrócenia posiadania części nieruchomości, którą utracił. Natomiast okolicznościami obciążającymi oskarżonego są sposób popełnienia czynu oraz zamiar. A. W. w dniu 27 lutego 2016 roku, zachowywał się w sposób karygodny, będąc pod wpływem alkoholu, czekał na powrót swojego sąsiada Ł. P., by następnie znieważyć go słowami obraźliwymi, obelżywymi oraz skierować w jego kierunku groźbę pozbawienia życia. Zachowywał się przy tym w sposób agresywny, wulgarny. Sprawca działał umyślnie z zamiarem wywołania u oskarżyciela posiłkowego obawy o swoje życie. Zaś w dniu 5 marca 2016 roku sprawca samowolnie, bez zgody pokrzywdzonego działając umyślnie dokonał demontażu ogrodzenia, niszcząc tym samym jego elementy, stanowiące własność pokrzywdzonego.

Oceniając okoliczności popełnienia przestępstwa i wykroczenia Sąd miał na względzie relacje sąsiedzkie panujące pomiędzy stronami oraz spór dotyczący przebiegającej granicy między nieruchomościami, jednakże te okoliczności nie usprawiedliwiają bezprawnego zachowania oskarżonego.

Na marginesie należy dodać, iż oskarżony swoich roszczeń przeciwko pokrzywdzonemu winien dochodzić na drodze postępowania cywilnego, nie zaś kierując groźby karane wobec swojego sąsiada, czy w drodze niedozwolonej samopomocy.

Oceniając stopień zawinienia sprawcy, Sąd zważył, iż czyn popełniony przez oskarżonego jest zawiniony w stopniu znacznym, albowiem w momencie jego popełnienia nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające lub umniejszające jego winę. W toku postępowania Sąd nie powziął wątpliwości co do tego, iż zdolność oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynów i zdolność pokierowania swoim zachowaniem w chwili popełnienia czynów była wyłączona bądź ograniczona. Zatem sprawca był w pełni świadomy znaczenia podejmowanych przez niego działań oraz tego, że swoim zachowaniem narusza porządek prawny.

Przy wymiarze kary zarówno za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, jak mi za wykroczenie z art. 124 kw Sąd wziął po uwagę granice zagrożenia ustawowego, jednocześnie bacząc, aby nie przekraczały one stopnia jego winy oraz uwzględniały stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Sąd wziął pod uwagę także motywację i sposób zachowania się sprawcy. Istotną okolicznością wpływającą na wymiar kar jest fakt, iż uprzednio oskarżony nie był karany.

Wobec powyższego Sąd wymierzył oskarżonemu w punkcie 1 wyroku, na mocy art. 190 § 1 kk karę grzywny w rozmiarze 60 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej stanowi kwotę 20 złotych. W punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 124 kw orzeczono wobec oskarżonego karę grzywny w kwocie 500 złotych.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonemu kary są w pełni adekwatne do popełnionego przez niego przestępstwa oraz wykroczenia, jednocześnie odpowiadają jego warunkom osobistych, sytuacji materialnej i rodzinnej. Nadto czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W orzeczeniu rozstrzygnięto również kwestię dowodów rzeczowych. Sąd zgodnie z dyspozycja art. 230 § 2 kpk, stwierdzając zbędność dla postępowania karnego przechowywanej w aktach sprawy płyty CD zwrócił ją pokrzywdzonemu Ł. P..

W punkcie 4 sentencji Sąd orzekł na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 oraz art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Tekst jednolity - Dz. U. z 2013 r. poz. 1247), obciążając oskarżonego kosztami sądowymi, na które składają się wydatki w wysokości 814,62 złotych oraz opłata w wysokości 170 złotych. Orzekając w przedmiocie kosztów Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim sytuację materialna oskarżonego, a także fakt, iż swoim zachowaniem dał powód do zainicjowania postępowania karnego.

Sędzia