Pełny tekst orzeczenia

WYROK NAKAZOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Anna Ziembińska

Protokolant – Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2017 roku sprawy

W. M. s. J. i D., ur. (...) w P.

obwinionego o to, że:

1/ w dniu 11 marca 2017 roku około godz. 18.35 w W. ulicy (...), naruszył zasady przewidziane w § 72 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, że kierując pojazdem marki M. nr rej. (...) nie zastosował się do znaku F-10 "kierunki na pasach ruchu" i z pasa przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z § 72 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393),

2/ w tym samym miejscu i czasie naruszył zasady przewidziane w § 91 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, że kierując na drodze publicznej w ruchu lądowym pojazdem marki M. nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-22 (...) poruszając się po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 91 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393),

3/ ponadto w tym samym miejscu i czasie naruszył zasady przewidziane w art. 38 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierowała na drodze publicznej w ruchu lądowym samochodem marki M. nr rej. (...) pomimo obowiązku nie miał przy sobie wymaganego dokumentu stwierdzającego uprawnienie do kierowania pojazdem, tj. za wykroczenie z art. 95 Kodeksu Wykroczeń w zw. z art. 38 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997r (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U.2012 r., poz. 951)

1.  obwinionego W. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu łącznie karę 500 (pięciuset) złotych grzywny.

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3369/17

UZASADNIENIE

Biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. M. jest taksówkarzem (kopia licencji nr (...) – k. 37, wydruk z (...) k. 43-44). W dniu 11 marca 2017 r., około godz. 18.35, kierował, nieoznakowanym jako taksówka, pojazdem marki M. o nr rej. (...) (kopia dowodu rejestracyjnego – k. 45, kopia karty pojazdu – k. 46-47, wyjaśnienia W. M. – k. 49). Poruszał się ul. (...) w W. pasem przeznaczonym do skrętu w prawo, oznaczonego znakiem drogowym F-10. Poruszając się tym pasem pojechał na wprost przez skrzyżowanie z ul. (...). Następnie zmienił pas ruchu z pasa położonego najbliżej prawej krawędzi jezdni na pas położony po jego lewej stronie, który oznaczony był znakiem drogowym P-22, jako przeznaczony dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach (notatka urzędowa – k. 1, zdjęcia – k.38-42, zeznania A. R. – k. 11, 49-10). Po zatrzymaniu obwinionego do kontroli drogowej przez aspiranta sztabowego A. R., który obserwował jego zachowanie przez lornetkę, okazało się, że W. M. nie posiadał przy sobie dokumentu prawa jazdy (zeznania A. R. – k. 11, 49-10).

W. M. ma 40 lat, jest kawalerem, oczekuje dziecka. Prowadzi własną działalność gospodarczą, jest taksówkarzem. Jest właścicielem samochodu osobowego marki M. (rok produkcji 2010). Był on uprzednio karany grzywnami w drodze mandatu karnego za szereg wykroczeń drogowych (informacja – k. 5).

W postępowaniu przed Sądem obwiniony W. M. przyznał się do kierowania pojazdem bez posiadania przy sobie dokumentu prawa jazdy, nie przyznał się natomiast to popełnienia dwóch pozostałych zarzucanych mu wykroczeń. Wyjaśnił, że pomimo tego, że jego samochód nie posiadał oznaczeń właściwych dla taksówki, mógł poruszać się buspasem, ponieważ jest taksówkarzem (k. 49).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd uznał przyznanie się obwinionego do popełnienia zarzucanego mu w pkt 3 wniosku o ukaranie czynu za niebudzące wątpliwości. Potwierdziły je zeznania funkcjonariusza Policji A. R., który zatrzymał W. M. do kontroli drogowej. Z analogicznych przyczyn również wyjaśnienia obwinionego dotyczące tego, że poruszał się bus pasem zasługują na danie im wiary. Sąd nie dał natomiast wiary obwinionemu w zakresie w którym wyjaśnił, że niezgodnie z rzeczywistością policjant twierdził, że zjechał on na pas do jazdy w prawo, a potem pojechał na wprost. Wskazać należy, że z zeznań A. R. (k. 11) wynika, że W. M. najpierw poruszając się pasem przeznaczonym do skrętu w prawo pojechał na wprost, a następnie zmienił pas ruchu na drugi od prawej krawędzi jezdni, który był buspasem. Mając na uwadze, że obwiniony stoi na stanowisku, że mógł poruszać się buspasem, kierując samochodem, który był „nieoznakowaną” taksówką, mógł on, poprzez poruszanie się buspasem, na którym z natury rzeczy jest mniejsze natężenie ruchu aniżeli na pasach ruchu przeznaczonych dla „normalnych” pojazdów, poruszać się szybciej. Jednocześnie w ten sposób mógł on uniknąć potencjalnego stania w korkach. W ocenie Sądu nieprzyznanie się obwinionego do czynu opisanego w pkt 1 wniosku o ukaranie stanowi zatem jedynie jego linię obrony.

Nie było natomiast podstaw do odmowy dania wiary zeznaniom A. R.. Świadek jest funkcjonariuszem Policji wykonującym obowiązki służbowe, osobą obcą dla obwinionego, zatem nie było przyczyn dla których miałby on zeznawać nieprawdę. Wskazać przy tym należy, że zeznania te w znacznej części znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego (brak dokumentu prawa jazdy, poruszanie się buspasem „nieoznakowaną” taksówką). Trzeba także wskazać, że świadek obserwował zdarzenie, co sam podniósł, przy użyciu lornetki, gdyż bez niej nie byłby w stanie zaobserwować zachowań kierowców na przedmiotowym skrzyżowaniu.

Za wiarygodne uznać należało również dowody z dokumentów złożonych do akt niniejszej sprawy (k. 37-47), których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Przechodząc do oceny prawnej czynów przypisanych obwinionemu, w pierwszej kolejności, wskazać należy, że zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruch drogowym, która określa zasady ruchu m.in. na drogach publicznych (art. 1 pkt 1 ustawy), taksówką jest pojazd samochodowy odpowiednio wyposażony i oznaczony, przeznaczony do przewozu osób w liczbie nie większej niż 9 łącznie z kierowcą oraz ich bagażu podręcznego za ustaloną na podstawie taksometru opłatą (art. 2 pkt 43 ustawy).

Z kolei § 24 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, w punktach od 1 do 8 określa szczegółowo wyposażenie taksówki. Punkt 8 cytowanego przepisu określa w sposób jednoznaczny, że taksówkę wyposaża się dodatkowe światło z napisem TAXI odpowiadające określonym warunkom, w tym m.in. rozmieszczenie na dachu, czy widoczność po zapadnięciu zmroku.

W związku z tym, jako że pojazd którym kierował obwiniony, czemu ten nie przeczy, nie był odpowiednio oznaczony, nie można było go uznać za taksówkę, zatem obwiniony nie mógł poruszać się pojazdem którym wówczas jechał tzw. „buspasem”. Bez znaczenia jest przy tym, że obwiniony posiadał licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką oraz to, że faktycznie przewoził osoby za opłatą. Dopiero bowiem spełnienie wszystkich wymagań określonych przez art. 2 pkt 43 ustawy w powiązaniu z cytowanym § 24 Rozporządzenia, czyniło z pojazdu samochodowego taksówkę, o czym obwiniony jako zawodowy taksówkarz powinien wiedzieć.

Art. 92 k.w. penalizuje wykroczenie polegające m.in. na niezastosowaniu się do znaku drogowego. Obowiązek zaś stosowania się do znaków drogowych nakłada na uczestnika ruchu art. 5 ust. 1 ustawy Prawo o ruch drogowym . Znak drogowy do którego nie zastosował się obwiniony (F-10 „kierunki na pasach ruchu”) zgodnie z § 72 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w spawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. z 2002 r., Nr 170, poz. 1393), wskazywał dozwolone, zgodnie ze strzałkami umieszczonymi na znaku, kierunki jazdy z poszczególnych pasów ruchu. Natomiast znak drogowy P-22 (...), zgodnie z § 91 ust. 1 powołanego rozporządzenia oznaczał pas ruchu przeznaczony dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła Sąd do konstatacji, że W. M. swoim zachowaniem w dniu 11 marca 2017 r. nie zastosował się do znaku drogowego F-10, poprzez to, że z pasa przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost. Ponadto obwiniony nie zastosował się do znaku P-22 (...) poprzez to, że poruszał się po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach, pomimo tego że pojazdem tego typu nie kierował.

Art. 95 k.w. penalizuje wykroczenie polegające na prowadzeniu na drodze publicznej, w S. zamieszkania lub w S. ruchu, pojazdu nie mając przy sobie wymaganych dokumentów. Art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym nakłada zaś na kierującego pojazdem obowiązek posiadania przy sobie dokumentu stwierdzającego uprawnienie do kierowania pojazdem. Natomiast obwiniony w dniu 11 marca 2017 r. prowadził po drodze publicznej – ul. (...) w W. pojazd, nie posiadając przy sobie prawa jazdy.

W związku z powyższym uznać należało, że obwiniony wyczerpał znamiona trzech wykroczeń:

- pierwszego z art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 72 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w spawie znaków i sygnałów drogowych (niezastosowanie się do znaku F-10)

- drugiego z art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 91 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w spawie znaków i sygnałów drogowych (niezastosowanie się do znaku P-22)

- trzeciego z art. 95 k.w. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (prowadzenie pojazdu bez posiadania przy sobie dokumentu prawa jazdy).

W sprawie nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Jest on osobą dojrzałą, w pełni poczytalną, zatem można było od niego wymagać zachowania się zgodnego z prawem. Tym bardziej, że jako zawodowy kierowca (taksówkarz) niewątpliwie zna on przepisy ruchu drogowego.

Przystępując do wymierzenia oskarżonemu kary, Sąd oparł się na dyrektywach zawartych w art. 33 k.w. Sąd ocenił, że stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego był umiarkowany. Jawnie naruszył on przepisy ruchy drogowego, poruszając się samochodem niebędącym taksówką buspasem, w centrum dużego miasta. Jednocześnie stopień winy oskarżonego był znaczy, bowiem nie zaistniała żadna z okoliczności mogących rzutować na jej zmniejszenie. Obwiniony miał możliwość zachowania zgodnego z prawem, a jednak tego nie uczynił. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt przyznania się obwinionego do jednego z zarzuconych mu czynów, natomiast za okoliczność obciążającą fakt jego uprzedniej karalności za wykroczenia naruszające przepisy ruchu drogowego.

Wysokość wymierzonej wobec W. M. łącznie kary grzywny (na podstawie art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w.) w kwocie 500 zł uwzględnia wskazania określone w art. 23 § 3 k.w. Orzeczona grzywna, biorąc pod uwagę możliwości zarobkowe obwinionego, który prowadzi własną działalność gospodarczą jako taksówkarz, nie będzie dla niego nadmiernym obciążeniem, a jednocześnie będzie stanowiła dla dolegliwość, która zmotywuje obwinionego do przestrzegania w przyszłości zasad ruchu drogowego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), uznając, że obwiniony zdolny jest do ich poniesienia. Złożyły się na nie zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia – Dz. U. z 2001 r., Nr. 118, poz. 1269) oraz opłata w wysokości 50 zł.