Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja wywiedziona przez stronę powodową okazała się bezzasadna.

Przedmiotowa sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, regulowanym przepisami art. 505 ¹ – 505 ¹⁴ k.p.c. Zgodnie z dyspozycją art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W świetle stanowiska Sądu Najwyższego apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej (por. stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, mającej moc zasady prawnej). Oznacza to, że jej celem jest kontrola wyroku wydanego przez Sąd pierwszej instancji (z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego) w granicach wyznaczonych przez treść zarzutów apelacji.

W wywiedzionej apelacji powódka zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego tj.:

I. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1) art. 232 k.p.c. przez nieuzasadnione przyjęcie, że strona powodowa nie wywiązała się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, w szczególności w zakresie przysługiwania powodowi legitymacji czynnej do występowania w sprawie oraz w zakresie wysokości, zasadności istnienia i wymagalności zobowiązania pozwanej względem strony powodowej jak również jego nieprzedawnienia, podczas gdy powód przedstawi! dowody, z których wynika legitymacja czynna powoda, jak również przedłożył dowody, z których wynika wysokość, zasadność i wymagalność oraz brak przedawnienia dochodzonego roszczenia,

2) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną w sposób wybiórczy, a przez to uznanie przez Sąd I instancji, że powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej oraz nie udowodnił wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia oraz jego wymagalności i nieprzedawnienia, podczas gdy powód przedłożył do akt niniejszej sprawy dokumenty, które wprost wskazują legitymację powoda oraz dokumenty, z których wynika wysokość, zasadność, wymagalność i nieprzedawnienie dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia.

3) art, 309 k.p.c, przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że przedłożone kserokopie wykazujące legitymację czynną powoda oraz pozostałe dokumenty załączone do pozwu niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie stanowią dowodu na przysługiwanie powodowi legitymacji czynnej, istnienia wierzytelności, jej wysokości oraz wymagalności, podczas gdy ww. kserokopie stanowią inny środek dowodowy, co jednoznacznie wskazuje na brak rozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy.

II. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1)  art. 6 k.c. przez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie udowodnił faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym w szczególności w legitymacji czynnej oraz w zakresie wysokości, zasadności i wymagalności dochodzonego roszczenia, co stoi w sprzeczności z przedłożonymi do pozwu dokumentami, a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy i zaniechanie przez Sąd I instancji zbadania podstaw żądania powoda,

2)  art. 118 k.c. w zw. z art. 120 k.c. przez błędne uznanie, że roszczenie wskazane jako wartość przedmiotu sporu w pozwie jest przedawnione, podczas gdy roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie przedawniają się z upływem trzech lat, a bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności, a w niniejszej sprawie termin wymagalności całości roszczenia przypadał na 25 czerwca 2015 r., zgodnie z zaświadczeniem banku o rozwiązaniu umowy, a zatem mając na uwadze wniesienie w niniejszej sprawie pozwu w dniu 13 października 2015 r. dochodzone roszczenie nie jest przedawnione.

Z uwagi na powyższe zarzuty apelujący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, wraz z pozostawieniem ternu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancję, w tym kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe zarzuty i przytoczona w uzasadnieniu apelacji argumentacja w żadnej mierze nie zasługują na uwzględnienie.

Analiza zarzutów apelacji - zarówno procesowych jaki materialnych - powadzi do wniosku, że w istocie powódka kwestionuje ustalenia Sądu I instancji odnośnie tego, że powód nie wykazał, by wierzytelność wobec pozwanego była objęta umową cesji, a tym samym nie wykazał legitymacji czynnej.

W pierwszej kolejności zaważyć należy, że niezasadne są podniesione w apelacji zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał bez obrazy art. 233 § 1 k.p.c. w oparciu o wszechstronnie przeanalizowany, oceniony zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego materiał dowodowy. Powódka nie wykazała by tak ujęte kryteria oceny zostały naruszone prowadząc do ustaleń niezgodnych z zebranym materiałem dowodowym Tak przeprowadzona ocena dowodów nie ma cech dowolności. Podkreślić w tym miejscu wypada, że dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego niezgodnie z intencją strony nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. również wówczas, gdy z dowodów można wywieźć inne wnioski niż przyjęte przez sąd orzekający.

Sąd Okręgowy przyjmuje za własne poczynione ustalenia faktyczne jak i wywody prawne Sądu I instancji, bez potrzeby ich powielania, podzielając tym samym w całości zaprezentowane przez Sąd I instancji stanowisko, że powódka wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. nie wykazała by posiadała legitymację czynną w niniejszej sprawie.

Prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, iż z treści przedstawionych dokumentów, w szczególności umowy cesji, ale także umowy o wydanie kart kredytowej (k. 48) i pisma Raiffeisen P. z 12 maja 2015 roku (k. 52) nie wynika, jaką wierzytelność miał Bank wobec pozwanego. Treść tych dwóch dokumentów już nasuwa wątpliwości zwłaszcza mając na uwadze, iż nie ma zgodności ani w zakresie numeru rachunku bankowego pozwanego, ani też numeru karty.

Także rozważania Sądu I instancji dotyczące mocy dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych wystawionego na dzień 13 października 2015 r. Sąd Okręgowy w całości podziela. Zasadnie bowiem Sąd przyznał mu moc jedynie dokumentu prywatnego, mając na uwadze regulację art. 194 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych. Powód winien więc na zasadach ogólnych wykazać istnienie swojej legitymacji czynnej. Z załączonego do pozwu dokumentu wynika jedynie, że w księgach rachunkowych powoda widnieje zapis o nabyciu wierzytelności. Jednocześnie dokument ten jest niewystarczający do wykazania, że do umowy cesji w tym zakresie doszło, ani tym bardziej, iż zbywcy wierzytelności służy wierzytelność wobec pozwanego oraz w jakiej wysokości i z jakiego stosunku prawnego.

Nie są również dowodem na okoliczność dokonania cesji wierzytelności objętej pozwem na rzecz powoda umowy z dnia 21 września 2015 r., z dnia 21 września 2015 r., z dnia 25 września 2015 r., z dnia 24 września 2015 r., z dnia z dnia 21 września 2015 r. Z powyższych dokumentów nie wynika bowiem, że w ramach przenoszenia pakietów wierzytelności doszło do przeniesienia na powoda wierzytelności przysługującej pierwotnie (...) Bank (...) SA wobec pozwanego. Natomiast dołączony wydruk elektroniczny nie ma mocy dokumentu i nie wykazuje istnienia wierzytelności ani objęcia jej umową cesji. Szeroka argumentacja w tym zakresie zawarta w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Rejonowego jest w całości prawidłowa.

Wobec powyższego w ocenie Sądu powód nie wykazał legitymacji czynnej w procesie. Ta okoliczność powoduje, iż dalsze rozważania Sądu Rejonowego, a za nimi zarzuty apelacji co do zarzutu przedawnienia, są bezprzedmiotowe.

W świetle powyższego wszystkie zarzuty dotyczące naruszenia zarówno prawa procesowego jak i materialnego uznać należało za nieuzasadnione.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy w oparciu o treść art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w treści art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną w postępowaniu apelacyjnym złożyły się jedynie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  z (...) (...)