Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony T. R. był wcześniej jeden raz karany sądownie, tj. wyrokiem Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 19 września 2008 r. w sprawie II K 318/08 za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. i art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii na kary jednostkowe pozbawienia wolności i karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat i grzywnę. Oprócz tego, za czyn z art. 178a§1 k.k., orzeczono środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, który trwał od 27 września 2008r. do dnia 27 września 2010r. i świadczenie pieniężne na rzecz fundacji Na Rzecz (...)w B..

( dowody: odpis wyroku k. 58, dane o karalności k. 41-42, k. 157-158, akta II K 318/08 tutejszego Sądu, notatka k. 167)

W nocy z 03 na 04 października 2012 roku na przejściu granicznym w B. stawił się do odprawy granicznej oskarżony T. R., kierujący samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Podczas odprawy granicznej oskarżony zachowywał się nerwowo i był pobudzony. Funkcjonariusz Straży Granicznej, dokonujący odprawy granicznej świadek A. S., powziął podejrzenie, że kierujący pojazdem może znajdować się pod działaniem środków odurzających. O swoich podejrzeniach poinformował oskarżonego, który przyznał, że wcześniej wraz z kolegą „coś” wypalili. Podczas kontroli granicznej oskarżony posiadał przy sobie pusty woreczek z zamknięciem strunowym ze śladowymi ilościami substancji roślinnej, które nie nadawały się do badań. Oskarżonemu pobrano krew w celu sprawdzenia, czy znajdował się pod działaniem środków odurzających, pod wpływem których nie wolno jeździć samochodem. W związku z powyższym w sprawie powołano biegłego, który po przeprowadzeniu badań toksykologicznych ustalił, że we krwi oskarżonego T. R. stwierdzono obecność delta – 9 tetrahydrokannabinolu ( (...)) w stężeniu 8,8 ng/ml. Powyższe stężenie wskazano jako wysokie, bowiem stężenie (...) we krwi wyższe niż 2,5 ng/ml w zakresie skutków zaburzeń psychomotorycznych porównywalne jest do takich zaburzeń występujących przy stężeniu alkoholu etylowego powyżej 0,5 promila.

( dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 168-169, zeznania świadka A. S. k. 18-v, k. 169-170, opinia toksykololgiczna k. 25-28, notatka i protokół badania śliny k. 2-3, tester do wykrywania narkotyków w ślinie k. 9, protokoły pobierania krwi k. 14-15, )

Oskarżony T. R. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Na rozprawie oskarżony przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że od trzech lat pracuje i mieszka w Holandii. Tam też popala marihuanę. Podał, że cztery dni przed zatrzymaniem przebywał już w Polsce i wówczas nic nie palił. Wskazał, że ostatni raz palił marihuanę z kolegami, w dzień wyjazdu z Holandii (wyjaśnienia oskarżonego k. 168-169).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego T. R. za wiarygodne jedynie w części, w której przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Natomiast wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie podawanej przez niego wersji zdarzenia nie można dać wiary, ponieważ pozostają one w sprzeczności z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, wynikającym z wiarygodnych dowodów i mogą być jedynie uznane za przyjętą przez sprawcę linię obrony, zmierzającą do uniknięcia lub zmniejszenia odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Wyjaśnienia te, oprócz sprzeczności z innymi dowodami, nie są zgodne z zasadami logicznego rozumowania. Trudno bowiem uznać, że w organizmie oskarżonego pozostawałoby jeszcze tak duże stężenie środków odurzających, gdyby oskarżony ostatni raz zażył je 4 dni przed dniem zdarzenia, tj. 04.10.2012 r. Poza tym Sąd zauważa, że oskarżony wyraźnie stwierdził, iż nie kwestionuje opinii toksykologicznej (k. 170), a przedmiotem zarzut z niniejszej sprawy jest kierowanie pojazdem będąc pod wpływem środka odurzającego, nie zaś samo używanie takiego środka. Oskarżony w ocenie Sądu znajdował się bezsprzecznie w takim stanie, kiedy kierował samochodem na przejściu granicznym w B. w czasie mu zarzucanym w niniejszej sprawie. Do takiej oceny wyjaśnień oskarżonego upoważnia Sąd pozostały materiał dowodowy, zebrany w niniejszej sprawie, uznany za wiarygodny oraz zasady oceny materiału dowodowego.

Stan oskarżonego, będącego pod wpływem środka odurząjącego, potwierdziło badanie toksykologiczne. W wyniku przeprowadzonych badań krwi pobranej od oskarżonego T. R. w dniu 04.10.2012r. stwierdzono obecność delta – 9tetrahydrokannabinolu ( (...)) w stężeniu 8,8 ng/ml. Wyznaczone stężenie (...) biegły ocenił jako wysokie, bowiem stężenie (...) we krwi wyższe niż 2,5 ng/ml w zakresie skutków zaburzeń psychomotorycznych są porównywalne do takich zaburzeń występujących przy stężeniu alkoholu etylowego powyżej 0,5 promila. Powyższe potwierdzają również zeznania funkcjonariusza straży granicznej świadka A. S., który w dniu zdarzenia pełnił służbę na przejściu granicznym w B. jako przewodnik psa służbowego. Świadek widział, jak oskarżony podczas odprawy granicznej zachowuje się nerwowo i jest pobudzony, co nasuwało przypuszczenie, że T. R. może znajdować się pod wpływem środka odurzającego. Zeznania powyższego świadka znajdują potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu toksykologii leków i trucizn organicznych oraz w wyjaśnieniach samego oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dlatego też Sąd w pełni uznał za wiarygodne wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, albowiem uzupełniają się wzajemnie, tworząc dokładny i spójny obraz zaistniałego zdarzenia, a podczas postępowania dowodowego nie ujawniły się też żadne okoliczności, podważające wiarygodność któregokolwiek z tych dowodów.

Wobec powyższego niewątpliwym jest, że oskarżony w dniu 04 października 2012 roku, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego pod wpływem środka odurzającego, wyrokiem z dnia 19 września 2008 roku, sygn. akt II K 318/08 przez Sąd Rejonowy w Bartoszycach, znajdując się pod wpływem środka odurzającego w stężeniu 8,8 ng/l delta 9 tetrahydrokannabinoly ((...)) we krwi, prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, w ten sposób, iż kierował samochodem marki O. (...)o numerze rejestracyjnym (...)po drodze (...), na terenie przejścia granicznego w B..

Oskarżony jest osobą dorosłą, uświadamiającą sobie powszechnie znane normy prawa karnego, do których należy zakaz prowadzenia pojazdów pod wpływem środka odurzającego. Należało mu więc przypisać działanie z zamiarem bezpośrednim, gdyż jak każdy przeciętnie doświadczony człowiek, w tych okolicznościach musiał zdawać sobie sprawę z przestępności swojego działania w czasie czynu. Wiedział bowiem, iż wcześniej użył środka odurzającego, a mimo to kierował pojazdem będąc pod jego wpływem.

W tych warunkach wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i została wykazana przeprowadzonymi dowodami. Swoim zachowaniem, działając z zamiarem bezpośrednim, wyczerpał on dyspozycję art. 178a§4 k.k.

Za popełnione przestępstwo Sąd wymierzył oskarżonemu w punkcie I wyroku karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stopień winy oraz uprzednią karalność oskarżonego.

Wina oskarżonego jest dość znaczna, albowiem przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim. Społeczna szkodliwość popełnionego czynu, w ocenie Sądu jest średnia. Oskarżony znajdował się co prawda pod wpływem środka odurzającego i prowadził pojazd w terenie zabudowanym i dość szczególnym, tj. na terenie przejścia granicznego w B., jednakże miało to miejsce w godzinach nocnych, gdy natężenie ruchu zarówno pieszych jak i pojazdów jest mniejsze.

Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do winy w postępowaniu sądowym oraz fakt, że oskarżony popełnił kolejny czyn zabroniony po upływie ponad 4 lat od swojego pierwszego wyroku skazującego.

W myśl art. 69§4 k.k. w stosunku do sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a§4 k.k. Sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie, zachodzą takie szczególnie uzasadnione wypadki, albowiem oskarżony był już co prawda karany za czyn z art. 178a§1 k.k., co jest przecież oczywiście znamieniem przestępstwa z art. 178a§4 k.k. i wymierzono mu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jednak podkreślić wypada, że wyrok w sprawie II K 318/08 Sądu Rejonowego w Bartoszycach zapadł w dniu 19 września 2008 r., a czyn został popełniony przez oskarżonego w dniu 07 maja 2008 r. Zatem T. R.popełnił ponownie podobny występek po upływie prawie 4,5 lat od daty popełnienia czynu w sprawie II K 318/08. Oskarżony w sprawie II K 318/08 w całości uiścił grzywnę w dniu 10.12.2008r., jednak do dnia dzisiejszego nie wykonał środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego i tylko dlatego wyrok ten nie uległ zatarciu. Gdyby wyrok w sprawie II K 318/08 był w całości wykonany, kwalifikacja prawna czynu z zarzutu nie mogłaby zostać przez Sąd podzielona. W ocenie Sądu orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, byłoby nadmiernie surową represją karną. W ocenie Sądu należy dać oskarżonemu szansę na resocjalizację w warunkach wolnościowych i zasługuje on na zastosowanie wobec niego szczególnej normy art. 69§4 k.k. Nadmienić także należy, że oskarżony - poza wyrokiem w sprawie II K 318/08 Sądu Rejonowego w Bartoszycach – nie był już więcej karany sądownie. Dlatego też Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, a w II punkcie wyroku warunkowo zawiesił jej wykonanie na podstawie art. 69§1, 2 i 4 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. na okres 3 lat próby. Postawa oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste, dotychczasowy sposób życia, jak również zachowanie się po popełnieniu przestępstwa wskazują, iż środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności spełni stawiane przed nią cele oraz zapobiegnie w przyszłości łamaniu prawa przez oskarżonego. Osadzenie oskarżonego w zakładzie karnym byłoby zdaniem Sądu zbyt surową represją karną w stosunku do wagi czynu. Podkreślić też należy w tym miejscu, że oskarżony swoje centrum życiowe przeniósł właściwie poza granice kraju, w większości mieszka i pracuje w Holandii i tam przebywa niemal na stałe.

Jednakże, aby zaś oskarżony, przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, odczuł realnie dolegliwość skazania, na podstawie art. 71§1 k.k. orzeczono wobec niego karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych. Z uwagi na fakt, iż oskarżony aktualnie nie pracuje, ale w Holandii jeszcze niedawno pracował i osiągał dochody, Sąd w oparciu o normę art. 33§3 k.k., kwotę jednej stawki określił na 15 złotych. Zaznaczyć trzeba, że oskarżony jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Fakt, iż oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, znajdując się pod wpływem środka odurzającego, obligował Sąd do orzeczenia na podstawie art. 42§2 k.k. środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. W ocenie Sądu zasadnym było orzeczenie tego środka na okres 2 lat, uznając, iż oskarżony musi odczuć skutki swojego czynu w postaci niemożności kierowania pojazdami mechanicznymi przez dłuższy czas. Mając zatem na względzie działanie oskarżonego, który zdecydował się uczestniczyć w ruchu pomimo wcześniejszego użycia środka odurzającego, jak również jego stężenie we krwi, Sąd doszedł do wniosku, iż adekwatnym będzie orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów na okres 2 lat. Pozwoli to oskarżonemu na wyciągnięcie właściwych wniosków ze swojego postępowania i uświadomi mu konsekwencje wynikające z jazdy samochodem w stanie po użyciu środka odurzającego.

Tak orzeczony środek karny wraz z orzeczoną karą grzywny z pewnością nie będzie zbyt łagodny, wdroży oskarżonego lepiej do przestrzegania prawa w przyszłości aniżeli izolacja w zakładzie karnym, a jednocześnie uwzględni stopień winy i wpłynie bez wątpienia zapobiegawczo i wychowawczo na oskarżonego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jest to z pewnością wystarczająco surowa kara za przypisany czyn, a przy tym nie może być uznana za nazbyt dolegliwą. Sąd stoi bowiem na stanowisku, że w niniejszej sprawie nie ma sytuacji, że tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności spełni cele kary. Sąd ocenia i zgadza się w pełni z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 01.02.2001 r. II Aka 3/01, gdzie wskazano, iż: „ wymierzanie kar zbyt surowych nie tylko nie umacnia poszanowania prawa, ufności w celowość przestrzegania norm prawnych organizujących społeczeństwo ani zaufania do organów prawo realizujących, ale nawet przeciwnie – może wywołać mimowolne współczucie społeczeństwa dla przestępcy zbyt surowo ukaranego”.

Na podstawie art. 43§3 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniajacego do prowadzenia pojazdów mechanicznych (punkt IV wyroku).

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. Sąd zwolnił częściowo oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, to znaczy od wydatków, uznając, że ich uiszczenie w całości byłoby dla niego nadmiernym obciążeniem z uwagi na jego sytuację majątkową i orzeczoną grzywnę. Sąd uznał jednak, iż oskarżony będzie w stanie uiścić opłatę w kwocie 270 złotych, obliczoną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zmianami), albowiem ma możliwości zarobkowe i nikogo przy tym nie ma na utrzymaniu (punkt V wyroku).