Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013r

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSO Anna Łaszczych

Sędziowie: SO Ryszard Warda (spr.)

SO Jerzy Pałka

Protokolant: Marlena Achcińska

przy udziale Prokuratora Prok. Okr.: Adama Kolbusa

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013r

sprawy R. R.

oskarżonego o czyn z art. 288§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 14 października 2013r, sygn. akt II K 160/13

orzeka:

1.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł (w tym 230 zł opłaty) kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 362/13

UZASADNIENIE

R. R. został oskarżony o to, że w dniu 23 stycznia 2013r około godz. 17.30 w miejscowości C. (...)gm. C. (1) umyślnie zniszczył telefon komórkowy marki N. (...) w ten sposób, że rzucił nim w podłogę w wyniku czego nie można go włączyć oraz spowodował pęknięcie obudowy, wyłamanie uchwytów tylnej klapki i zgięcie klapki powodując straty w wysokości 559 zł na szkodę żony W. R., to jest o czyn z art. 288§1 kk.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 14 października 2013r wydanym w sprawie II K 160/13 uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu a/o czynu i za to na podstawie art. 288§1 kk skazał go i wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, a ponadto na podstawie art. 71§1 kk orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. W dalszej części wyroku Sąd I instancji na podstawie art. 46§1 kk orzekł obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej W. R. kwoty 559 zł. Orzekając o kosztach postępowania Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 380 zł, w tym opłatę w wysokości 230 zł.

Apelację od wskazanego wyroku w całości na korzyść oskarżonego, złożył jego obrońca. Orzeczeniu temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424§1 pkt. 1 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony R. R. umyślnie zniszczył telefon marki N. (...), powodując szkodę w wysokości 559 zł, podczas gdy w rzeczywistości szkoda ta jest niższa i nie przekracza 400 zł.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 124§1 kw i za to na mocy wyżej wymienionego przepisu orzeczenie wobec niego stosownej kary, przewidzianej ww. przepisem.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. W świetle bowiem całokształtu ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku proponowanym przez skarżącego.

Poczynione przez Sąd Rejonowy zarówno ustalenia faktyczne, jak i zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku obszerna argumentacja wyjaśniają w sposób przekonywujący, dlaczego Sąd ten uznał oskarżonego R. R. za winnego popełnienia czynu z art. 288§1 kk.

Sąd orzekający z zachowaniem wymagań art. 424 kpk w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, wyjaśnił podstawę prawną wyroku i przytoczył okoliczności, jakie miał na względzie przy wymiarze kary.

Nie można było podzielić stanowiska obrońcy oskarżonego, iż Sąd I instancji dopuścił się błędu w poczynionych ustaleniach faktycznych. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd orzekający oparł ustalenia faktyczne na określonej i wyraźnie wskazanej grupie dowodów. Jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych nie stanowi uchybienia, które by mogło powodować zmianę lub uchylenie wyroku, skoro Sąd wykazał, jakimi w tej kwestii kierował się względami. Zgodnie z wymaganiami art. 7 kpk i art. 410 kpk Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego sprawy wskazując, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Mowa tutaj przede wszystkim o zeznaniach pokrzywdzonej oraz interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy policji S. S. oraz J. O.. Świadkowie zgodnie opisali zakres uszkodzeń telefonu komórkowego, wskazując, iż był on w częściach, miał pękniętą obudowę, wyrwane zaczepy tylnej osłony i pogiętą metalową osłonę, a po włożeniu baterii samoczynnie się wyłączał. Z depozycji tych jednoznacznie wynika, że wskutek zdarzenia telefon nie kwalifikował się do dalszego użytku.

W realiach dowodowych rzeczonej sprawy nie występowały również wątpliwości dotyczące ustalenia wartości wyrządzonej szkody. Skoro bowiem telefon został zniszczony, to wartość tejże szkody należało ustalić na kwotę odpowiadającą cenie uiszczonej przez pokrzywdzoną przy jego zakupie. Wnioskowanie skarżącego zmierzające do wykazania konieczności zastosowania kompensacji wartości szkody o koszty użytkowania byłoby uzasadnione tylko w sytuacji, gdyby od chwili zakupu do chwili zdarzenia upłynął znaczy okres czasu. Tymczasem, jak wynika z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej telefon marki N. (...) został zakupiony w październiku 2012r, a więc niespełna trzy miesiące przed inkryminowanym zdarzeniem. Podzielając zatem motywy zaskarżonego wyroku jako nie zawierające błędu, ani niedomówień w ocenie materiału dowodowego i w rozumowaniu stwierdzić należy, że apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała takich okoliczności, które mogłyby podważyć stanowisko zajęte przez Sąd I instancji.

W niniejszej sprawie odnieść się jeszcze trzeba do postulowanego przez autora apelacji uchybienia Sądu orzekającego polegającego na nienależytym omówieniu dokumentu znajdującego się na karcie 32 akt sprawy. Pismo to zostało sporządzone na prośbę pokrzywdzonej przez pracownika sklepu (...) i dołączone przez nią do akt sprawy podczas konfrontacji z oskarżonym. W jego treści stwierdzono widoczne uszkodzenia, a także dokonano ich oceny jako kwalifikujące telefon do „całkowitego uszkodzenia” oraz określono wartość rynkową na kwotę 450 zł.

Wbrew twierdzeniom apelującego, powyższe pismo nie może uchodzić za dokument prywatny i stanowić pełnowartościowego dowodu traktowanego na równi z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków. Rozumowanie takie zaczerpnięte z postępowania cywilnego nie znajduje odzwierciedlenia w postępowaniu karnym. Pismo załączone przez pokrzywdzoną można by uznać za zapisek w rozumieniu art. 174 kpk (przepis art. 245 kpc nie został recypowany do kpk) i wówczas na okoliczność treści w nim wskazanych należałoby przesłuchać osobę go sporządzającą, albo, co jest bardziej uzasadnione w realiach niniejszej sprawy, pismo to należy potraktować jako tzw. pozaprocesową opinię biegłego. Zostało ono bowiem sporządzone przez pracownika sklepu zajmującego się m.in. sprzedażą i naprawą telefonów komórkowych, a więc osobę, która powinna posiadać wiadomości specjalne na ten temat, a nadto zawiera opis powstałych uszkodzeń oraz wartość rynkową aparatu. Zgodnie z ustaloną praktyką sądową opinia taka, nie może stanowić dowodu będącego podstawą oceny (SN II 290/07, Prok. i Pr. 2008, nr 7-8, poz. 20), bowiem dowód ten nie został przeprowadzony w sposób przewidziany przez kodeks postępowania karnego. Nie można jednak takiego dokumentu pominąć, ponieważ zawiera on informacje o dowodzie, który nie jest pozbawiony znaczenia dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Może dać asumpt do rozważenia potrzeby powołania biegłych sądowych. W rzeczonej sprawie, z uwagi na jednoznaczną treść zeznań świadków, nie było potrzeby uzupełniania materiału dowodowego poprzez zasięgnięcie informacji specjalnych. Nie istniały bowiem trudności, ani w ustaleniu zakresu powstałych szkód, ani wartości szkody.

Jednakże Sąd zawsze powinien wypowiedzieć się odnośnie do przedłożonej mu w postępowaniu przez stronę opinii pozaprocesowej i jeżeli z przyczyn wskazanych w art. 170§1 kpk nie oddali wniosku o dołączenie do akt tego dokumentu, winien w uzasadnieniu wyroku wskazać, co sądzi o owym dokumencie i jak go ocenia. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji dopełnił tego wymogu. Sąd uznał informacje dotyczące uszkodzenia telefonu za niebudzące wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a nadto podkreślił, iż nie były one w toku postępowania kwestionowane przez żadną ze stron.

Rozbieżności w deklarowanej cenie rynkowej telefonu marki N. (...) – na czym w głównej mierze opiera się autor apelacji – nie przekreślają wiarygodności zeznań pokrzywdzonej. Wskazując kwotę 450 zł, osoba wystawiająca opinię prywatną wyraziła swoje subiektywne przekonanie, które ze względów wskazanych powyższej nie wiązało Sądu Rejonowego. Na marginesie warto zauważyć, iż cena ta nie odbiega znacząco od kwoty podanej przez pokrzywdzoną i mieści się w granicach błędu, który występuje w tego typu sytuacjach.

Nie można też podzielić poglądu skarżącego, że wyżej omawiane pismo jest nieczytelne i jego treść pozostawia wątpliwości interpretacyjne. W przypadku tak obszernych uszkodzeń i jak to określono „całkowitego uszkodzenia” cena zniszczonego telefonu nie mogła wynosić 450 zł, w sytuacji gdy nowy aparat kosztował 559 zł. Już tylko za oczywistą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu należy uznać twierdzenie autora apelacji, iż kwota podana w tym piśmie to 50 zł, a nie 450 zł. Analiza treści jednoznacznie potwierdza prawidłowość rozważań Sądu Rejonowego w Ostrołęce.

Na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 636§1 kpk Sąd zasądził od oskarżonego koszty procesu za postępowanie odwoławcze. Wysokość opłaty ustalono w oparciu o art. 8 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych, zaś kwotę wydatków na podstawie §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003r w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Z powyższych względów Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.