Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko I. S., A. S. (1), S. S. i W. K.

o zapłatę

1.  zasądza solidarnie od pozwanych I. S., A. S. (1), S. S. i W. K. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 83.664,52 złotych (osiemdziesiąt trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt cztery 52/100) wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 77.011,26 złotych (siedemdziesiąt siedem tysięcy jedenaście 26/100) od dnia 8 lipca 2016 roku do dnia zapłaty ;

2.  zasądza solidarnie od pozwanych I. S., A. S. (1), S. S. i W. K. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 11.400,00 złotych (jedenaście tysięcy czterysta 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 7.217,00 złotych ( siedem tysięcy dwieście siedemnaście 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ;

Sygn. akt I C 1599/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 lipca 2016 roku skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. reprezentowany przez radcę prawnego M. P. wnosił o zasądzenie od pozwanych I. S., A. S. (1), W. K. i S. S. w postępowaniu nakazowym solidarnie kwoty 83.664,52 złotych wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 77.011,26 złotych od dnia 8 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

( k.2-5)

W dniu 9 września 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu .

( k.92)

Pozwani reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników wnosili o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Podnosili zarzut przedawnienia się roszczenia i zwracali uwagę na treść art.118 k.c. zgodnie z którym jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Na gruncie niniejszej sprawy należy mówić, że roszczenie strony powodowej jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w związku z tym ulega ono przedawnieniu po upływie lat trzech od dnia jego wymagalności .

Powód nie udowodnił w ocenie pozwanych jednak, czy i kiedy do wypowiedzenia umowy w rzeczywistości doszło .

Powód nie udowodnił w ocenie pozwanych istnienia legitymacji procesowej czynnej oraz zasadności żądania pozwu zarówno co do istoty, jak też co do wysokości. Powód nie udowodnił, że pozwani byli informowani o przejściu praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu na kolejne wskazane w pozwie podmioty, nie udowodnił istnienia legitymacji procesowej czynnej, nie udowodnił, że pieniądze z tytułu umowy kredytu zostały przekazane, jakie były kwoty oraz terminy płatności poszczególnych rat kredytu oraz, że umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana, nie udowodnił swego żądania zarówno co do istoty jak i co do wysokości .

Pozwani podnosili zarzut niewłaściwości miejscowej .

( k. 103-105, k.109-114)

Postanowieniem z dnia 27 października 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim

( k.126-126 v.,)

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo .

Pełnomocnicy pozwanych I. S., A. S. (1) i S. S. i pozwany W. K. poparli swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie, nie zgłaszali wniosków dowodowych .

( dowód : nagranie audio-video z dnia 17 listopada 2017 roku stanowiska stron postępowania 00:01:02- 00:02:30 k.459 , 459 v., 460 )

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 września 2007 roku pomiędzy (...) S.A. Spółką Akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w W., I. K. (1), S. S., A. S. (1) i W. K. została zawarta umowa kredytu hipotecznego. Bank zobowiązał się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę w wysokości 60.000 CHF.

Wymagalna wierzytelność wynikająca z zawartej umowy kredytu to kwota 83.664,52 złotych , na którą składają się :

- kapitał w kwocie 77.011,26 złotych ,

- odsetki umowne w kwocie 452 złotych ,

- skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w kwocie 6.201,26 złotych ,

( dowód : umowa kredytowa nr (...) z dnia 28 września 2007 roku k.15-34, wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 7 lipca 2016 roku k. 13 )

Stosownie do § 6 ust.1 umowy kredytowej nr (...) z dnia 28 września 2007 roku kredytobiorca dokonuje spłaty rat kredytu obejmujących część kapitałową oraz część odsetkową w terminach i wysokościach określonych w umowie. Spłata kredytu następuje w miesięcznych ratach równych. Kredyt podlega spłacie w 240 ratach spłaty.

Dla zabezpieczenia wyżej opisanej wierzytelności pozwani ustanowili hipotekę kaucyjną do kwoty 120.000 złotych na rzecz powoda na nieruchomości, dla której jest prowadzona księga wieczysta numer (...).

Nieruchomość stanowi współwłasność pozwanych I. S. i W. K. .

( dowód: umowa kredytowa z dnia 28 września 2007 roku k.15-34, aktualny odpis księgi wieczystej numer (...) k.36-64)

Istnienie wierzytelności powoda wobec pozwanych, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają z wyciągu z ksiąg bankowych, podpisanego przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powoda i opatrzonego pieczęcią powoda .

Pozwani nie dokonali spłaty należności wynikających z zawartej umowy .

W związku z tym umowa uległa rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 25 czerwca 2015 roku .

Pismem z dnia 23 maja 2016 roku powód wezwał pozwanych do zapłaty należności wynikające z zawartej umowy.

Pozwani potwierdzili odbiór tego wezwania do zapłaty, podpisując zwrotne potwierdzenia odbioru.

( dowód : wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 7 lipca 2016 roku k. 13, wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem odbioru k. 65- 76 )

(...) S.A. z siedzibą w A. prowadzący działalność bankową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział – (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce utworzył bank krajowy w formie spółki akcyjnej – (...) S.A.

W dniu 19 września 2011 roku (...) S.A. został wpisany do rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Z dniem 31 grudnia 2012 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. połączył się z (...) S.A.

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. jako podmiot przejmujący wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki przejmowanego (...) S.A.

( dowód : odpis decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 29 sierpnia 2011 roku, odpis (...) S.A., odpis (...) S.A., odpis (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. k.77- 82 )

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest okoliczność , iż w dniu 28 września 2007 roku pomiędzy (...) S.A. Spółką Akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w W., I. K. (1), S. S., A. S. (1) i W. K. została zawarta umowa kredytu hipotecznego .

Wymagalna wierzytelność wynikająca z zawartej umowy kredytu to kwota 83.664,52 złotych , na którą składają się:

- kapitał w kwocie 77.011,26 złotych,

- odsetki umowne w kwocie 452 złotych,

- skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w kwocie 6.201,26 złotych .

Stosownie do § 6 ust.1 umowy kredytowej nr (...) z dnia 28 września 2007 roku kredytobiorca dokonuje spłaty rat kredytu obejmujących część kapitałową oraz część odsetkową w terminach i wysokościach określonych w umowie. Spłata kredytu następuje w miesięcznych ratach równych. Kredyt podlega spłacie w 240 ratach spłaty.

Dla zabezpieczenia wyżej opisanej wierzytelności pozwani ustanowili hipotekę kaucyjną do kwoty 120.000 złotych na rzecz powoda na nieruchomości, dla której jest prowadzona księga wieczysta numer (...) .

Istnienie wierzytelności powoda wobec pozwanych, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają z wyciągu z ksiąg bankowych, podpisanego przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powoda i opatrzonego pieczęcią powoda .

Pozwani nie dokonali spłaty należności wynikających z zawartej umowy .

W związku z tym umowa uległa rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 25 czerwca 2015 roku .

Pismem z dnia 23 maja 2016 roku powód wezwał pozwanych do zapłaty należności wynikającej z zawartej umowy. Pozwani potwierdzili odbiór tego wezwania do zapłaty, podpisując zwrotne potwierdzenia odbioru.

Odpowiedzialność pozwanych wynika więc z zawartej z bankiem umowy kredytowej.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz. U z 2016r. poz. 1988) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W art. 69 ust. 1 pkt. 6 Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997r. ustawodawca wskazał, że elementem umowy kredytu jest także określenie formy prawnego zabezpieczenia przyjętego do umowy. Zawarcie umowy kredytu przez bank, na podstawie której bank oddaje do dyspozycji kredytobiorcy określoną sumę pieniężną, wiąże się z powstaniem ryzyka braku spłaty kredytu. Mimo oceny zdolności kredytowej (art. 70 Pr.Bank), dokonywanej przez bank przed zawarciem umowy, może się zdarzyć, że nie zostanie on spłacony. Z różnych powodów może dojść do sytuacji, w której kredytobiorca nie wywiąże się ze swojego zobowiązania. Aby zapewnić wtedy odzyskanie środków przez bank, ustawodawca przewiduje możliwość ustanowienia przez kredytobiorcę lub inną osobę (zabezpieczyciela), prawnego zabezpieczenia kredytu (por. np. J. S. , Przewłaszczenie, s. 305, tenże, Z., s. 145–147; M. B. , Zabezpieczenie kredytów, s. 22; tenże, Problem, s. 1; G. S. , Zabezpieczenie kredytów, s. 9 i n.). Zabezpieczenie wierzytelności kredytowej ma zapewnić bankowi zwrot sumy kredytu i przypadających od niej odsetek ( M. G. , Funkcje, s. 42).

Do "zabezpieczenia kredytów" wykorzystywanych jest wiele instytucji prawnych, zarówno uregulowanych przepisami prawa i mających długą historię (np. zastaw, hipoteka), jak i takich, które wytworzyła współczesna praktyka, w tym zwłaszcza bankowa (np. przewłaszczenie na zabezpieczenie, kaucja, blokada) – szerzej zob. G. S. , Sytuacja, s. 24; tenże, Funkcja, s. 22. Dzieli się je tradycyjnie na dwie grupy: zabezpieczenia osobiste, w odniesieniu do których odpowiedzialność zabezpieczyciela ma charakter osobisty, a źródłem ewentualnej spłaty jest cały posiadany przez niego majątek, oraz rzeczowe, w zakresie których odpowiedzialność ograniczona jest do określonego przedmiotu majątkowego. Zabezpieczenia osobiste skutkują między stronami, rzeczowe – w większości są skuteczne erga omnes (zob. G. Bieniek, Zabezpieczenie, s. 58). Jak się uważa, podział ten, choć przyjmowany, nie wydaje się w pełni poprawny, niektóre bowiem zabezpieczenia (np. przelew wierzytelności na zabezpieczenie) wykazują cechy, które pozwoliłyby zakwalifikować je do obu z wyróżnionych grup (por. szerzej np. A. S. , Zabezpieczenia, s. 161; G. B. , Zabezpieczenie, s. 61; M. B. , Zabezpieczenia, s. 19; I. H. , E. B. , Kredyty, s. 98). Do zabezpieczeń osobistych można zakwalifikować: poręczenie, gwarancję, przelew wierzytelności, przejęcie długu, łączne przystąpienie do długu, weksel i poręczenie wekslowe, ubezpieczenie kredytu, pełnomocnictwo i klauzulę potrącenia. Grupę zabezpieczeń rzeczowych tworzą: zastaw, hipoteka, przewłaszczenie na zabezpieczenie, kaucja gotówkowa, blokada rachunku bankowego, zastrzeżenie własności rzeczy sprzedanej (szerzej na temat niektórych zabezpieczeń zob. np. M. Bączyk, Odpowiedzialność; Z. Radwański, Poręczenie; G. Tracz, Gwarancja; E. Łętowska, Charakter; J. Kukiełka, Ubezpieczenie; S. Herma, Weksle; S. Rudnicki, Komentarz; G. Tracz, F. Zoll, Przewłaszczenie). Jak się uważa, katalog zabezpieczeń nie jest zamknięty ( M. B. , Problem, s. 2–3; G. S. , Funkcja, s. 22). Mogą one być bowiem tworzone na podstawie swobody umów, zarówno w grupie zabezpieczeń rzeczowych, jak i osobistych (por. R. Longchamps de Bérier, Zobowiązania, s. 638). Jak wynika z omawianego przepisu, w umowie kredytu strony mają obowiązek jedynie wskazać zabezpieczenie. Jego ustanowienie może nastąpić przed podpisaniem umowy kredytu, jednocześnie lub po tej chwili. W tej ostatniej sytuacji wykorzystanie kredytu (oddanie kwoty kredytu do dyspozycji kredytobiorcy) nastąpi najczęściej dopiero po udzieleniu zabezpieczenia. Możliwe jest także ustanowienie zabezpieczenia (w tym z użyciem kilku jego form), którego wartość przekroczy, nawet kilkukrotnie, wartość kredytu ( I. K. , G., s. 69 i n.).

Wierzyciel hipoteczny, jakim w przedmiotowej sprawie jest Bank, może mieć dwóch dłużników: osobistego i rzeczowego. Hipoteka jest formą zabezpieczenia rzeczowego wierzytelności i jest ograniczona do przedmiotu, na którym ciążą zabezpieczenia. Oznacza to, że dłużnik rzeczowy odpowiada za zobowiązanie tylko tym przedmiotem, na którym ustanowiono zabezpieczenie kredytu. Egzekucja możliwa jest wyłącznie z przedmiotu zabezpieczenia, a nie z wszystkich praw majątkowych, co jest możliwe w przypadku odpowiedzialności dłużnika osobistego. Hipoteka daje wierzycielowi możliwość zaspokojenia wierzytelności w drodze egzekucji z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się ona własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.

Zgodnie z poglądem ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie sądowym, dłużnikiem rzeczowym jest każdy właściciel obciążonego zabezpieczeniem przedmiotu. Może to być jednocześnie dłużnik osobisty, gdyż ustanawia hipotekę na własnej nieruchomości, ale także osoba trzecia, która – obojętnie z jakich powodów – zgodziła się na ustanowienie zabezpieczenia w formie hipoteki na swojej nieruchomości. Hipoteka istnieje tak długo, jak długo istnieje wierzytelność, która ją zabezpiecza. Z chwilą wygaśnięcia zobowiązania, wygasa też hipoteka. Dłużnikiem rzeczowym staje się w ten sposób, iż po zaciągnięciu długu przez określoną osobę dochodzi do obciążenia hipoteką nieruchomości stanowiącej własność innych osób, ma to miejsce w szczególności w sytuacji, gdy właściciele nieruchomości godzą się na ustanowienie hipoteki na zabezpieczenie cudzego długu.

Hipoteka została ustanowiona w celu zabezpieczenia spłaty zadłużenia kredytowego wynikającego z umowy o Kredyt Hipoteczny nr (...) z dnia 28 września 2007 roku zaciągniętego przez pozwanych I. S., A. S. (1), W. K. i S. S.. Przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność pozwanych I. S. i W. K..

W tym miejscu wskazać należy, iż w przypadku przedawnienia wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wierzyciel hipoteczny może zaspokoić się z nieruchomości obciążonej niezależnie od tego, czy jej właścicielem jest też dłużnik osobisty, czy tylko rzeczowy, (wyrok SA w Białymstoku z 21 listopada 2013 r., I ACa 593/2013).

Zgodnie bowiem z treścią art. 77 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wierzyciel ma prawo wykonywać hipotekę w odniesieniu do obciążonej nieruchomości w innym zakresie, niż ogólnie może wykonywać wierzytelność wobec dłużnika osobistego. Ponadto przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą tylko skutki w sferze obligacyjnej.Nie pozbawia natomiast wierzyciela hipotecznego uprawnienia do zaspokojenia się z nieruchomości, co oznacza, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie przysługuje zarzut przedawnienia i to niezależnie od tego, czy jest też dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna i wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela obciążonej nieruchomości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 maja 2015 r.,I ACa 151/15).

Podnieść należy, iż pozwanym I. S. i W. K., jako dłużnikom rzeczowym, nie służy skuteczny zarzut przedawnienia roszczeń z uwagi na dochodzenie przez powoda wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

Z tej przyczyny zbędne jest odnoszenie się do takich kwestii jak ustalenie daty, od jakiej biegnie termin przedawnienia oraz jego długość. Podobnie nie ma potrzeby rozważania, czy i ewentualnie w związku z jakim zdarzeniem doszło do przerwania terminu przedawnienia. Zarzut przedawnienia nie jest skuteczny, dlatego też nie ma potrzeby dokonywania oceny, czy jego podniesienie nie stanowiło nadużycia prawa w rozumieniu art. 5 k.c.

Ponadto, rozważając skuteczność zarzutu przedawnienia przysługującego pozwanym A. S. (1) i S. S. wskazać należy, iż powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem na dzień 25 czerwca 2015 roku, zaś pozew w niniejszej sprawie został skierowany do Sądu dnia 18 lipca 2016 roku, a zatem przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanych zarzutu w zakresie braku udowodnienia przez powoda wysokości przysługującego mu roszczenia, zauważyć należy, iż z dokumentu jakim pozostaje wyciąg z ksiąg banku, wbrew twierdzeniu pozwanych, wynika wysokość dochodzonego pozwem roszczenia. Ponadto należy mieć na uwadze, iż z treści art. 95 ust. 1 Prawa bankowego wynika, że istnieje ścisły związek pomiędzy wyciągami z ksiąg rachunków banku, a samymi księgami rachunkowymi. Z uwagi zatem na tożsamość treściową tych dokumentów oraz fakt, że w istocie wyciąg z ksiąg banku stanowi fragment księgi rachunkowej nie sposób odmówić mu waloru dowodu z dokumentu w niniejszej sprawie. Potwierdzenie transakcji wystawione przez bank, z zachowaniem wymogów określonych w art. 95 ust. 1 pr. bank., skutkuje koniecznością uznania tego potwierdzenia za dokument urzędowy.

Zarówno księgi rachunkowe, jak i wyciągi z nich dotyczą identycznych informacji, różniąc się jedynie ich zakresem, zatem sporządzone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych wyciągi oraz inne oświadczenia, o ile są podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych.

Przedłożony do akt sprawy wyciąg z ksiąg banku wbrew twierdzeniom pozwanych w sposób precyzyjny i jednoznaczny wskazuje na tytuł, z którego pozwani posiadają zadłużenie. W ocenie Sądu wskazanie daty zawarcia, stron, dokładnej nazwy Umowy i jej numeru z łatwością pozwalają na ustalenie czynności prawnej, która leży u podstaw powstałego zadłużenia wskazanego w W. z ksiąg banku nr (...) z dnia 7 lipca 2016 roku.

Powód udowodnił istnienie legitymacji procesowej czynnej. Stwierdzić zatem należy, iż zgodnie z art. 42e ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe z dniem 19 września 2011 roku (...) S.A. wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce.

Kolejno z dniem 31 grudnia 2012 roku (...) Bank (...) S.A. wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, XII Wydział Gospodarczy KRS połączył się z (...) S.A., wstępując tym samym we wszystkie prawa i obowiązki przejmowanego (...) S.A. na podstawie art. 124 ustawy Prawo Bankowe oraz w trybie ustawy Kodeks spółek handlowych (w szczególności art. 494 ksh). Wskutek niniejszego połączenia nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) S.A jako banku przejmowanego na rzecz (...) Bank (...) S.A jako banku przejmującego.

Zasada uniwersalnego następstwa prawnego stanowi istotę procedury połączenia. Sukcesja praw i obowiązków cywilnoprawnych oznacza, że spółki sukcesorki, tj. przejmujące lub nowo zawiązane, wstępują z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych i łączonych (fuzja). Przyjęta więc została konstrukcja prawna sukcesji uniwersalnej, która następuje z dniem połączenia. Dla zaistnienia skutków w postaci sukcesji nie są potrzebne żadne dodatkowe czynności poza tymi, których należy dokonać w postępowaniu łączeniowym (A. K., Sukcesja, kontynuacja a może coś innego?, Mon. Pr. H.. 2011, nr 1, s. 36). W szczególności jeżeli elementem majątku spółek przejmowanej lub łączących się przez zawiązanie nowej spółki są długi, to na przejęcie długu przez spółkę powstającą w procedurze połączenia nie jest konieczna zgoda wierzycieli (tak A. Szajkowski (w:) Kodeks, 1999, t. II, s. 1160). Skutek ten dotyczy również przejścia wierzytelności. Sukcesja następuje z dniem połączenia i dotyczy wszelkich majątkowych składników materialnych i niematerialnych, w tym praw rzeczowych. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie zarzut pozwanych jakoby powód nie zawiadamiał ich o dokonanej cesji wierzytelności, bowiem nie miała ona miejsca.

Pozwani nie wywiązali się z powyższego ciążącego na nim zobowiązania.

Wobec powyższego należy uznać, iż powództwo jest w pełni uzasadnione tak co do zasady, jaki i co do wysokości.

Uwzględniając żądanie powoda Sąd zasądził od pozwanych I. S., A. S. (1), S. S. i W. K. solidarnie na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 83.664,52 złotych (osiemdziesiąt trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt cztery 52/100) wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 77.011,26 złotych (siedemdziesiąt siedem tysięcy jedenaście 26/100) od dnia 8 lipca 2016 roku do dnia zapłaty (art. 481 § 1 i 2 k.c. ).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda solidarnie od pozwanych kwotę 11.400,00 złotych w tym kwotę 4.183,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 7.200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku ( Dz.U. z 2015 roku poz.1804) §2 pkt.6 .

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji.