Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 2 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 22 listopada 2016r. sygn. akt I C 2617/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz powódki R. M. kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO del. Paweł Warczyński SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

Dnia 14 listopada 2017 roku

II Ca 389/17

UZASADNIENIE

Powódka R. M. w pozwie z dnia 26 listopada 2015 roku wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na swoją rzecz kwoty 7.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 28 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wypadku komunikacyjnym z dnia 8 grudnia 2014r. oraz kwotę 1.787,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 28 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby w związku z koniecznością sprawowania opieki nad powódką w okresie powypadkowym przez osoby trzecie, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew wniesionej dnia 30 grudnia 2015 roku pozwany (...) S.A. z siedzibą w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskich wyrokiem z dnia 22 listopada 2016 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki R. M. kwotę 7.000,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 28 sierpnia 2015 r. a od 01 stycznia 2016 r z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację do powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części , to jest co do kwoty 3500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2015 r., a od 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty i co do punktów 3 i 4. Zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym zwłaszcza:

⚫

art. 445 § 1 ko poprzez błędne uznanie, iż uwzględnienie roszczenia powódki o zadośćuczynienie w kwocie zasądzonej wyrokiem Sądu I instancji stanowi kwotę odpowiednią w sytuacji gdy jest ono oczywiście zawyżone,

⚫

art. 6 kc przez założenie, iż powódka udowodniła wysokość dochodzonego roszczenia;

2.  istotne naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, w tym zwłaszcza:

⚫

art. 233 § 1 kpc polegające na wydaniu orzeczenia bez wszechstronnego wyjaśnienia sprawy dowolną oraz błędną ocenę dowodów poprzez przyjęcie, że roszczenie powódki o zadośćuczynienie zasługuje na uwzględnienie w sytuacji gdy roszczenie to nie zostało udowodnione co do wysokości.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał. Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

Należy podkreślić, że brak stwierdzenia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie oznacza, że za doznaną w zdarzeniu krzywdę nie należy się zadośćuczynienie.

Skarżący w swojej apelacji eksponuje te elementy opinii biegłych, w których biegli stwierdzili jakich obrażeń powódka nie doznała, ewentualnie w jakim zakresie wyolbrzymiała zakres doznanej przez siebie krzywdy. Tego typu ocena jest oceną dowolną, krzywdzącą i w żadnym razie nie może decydować o rzeczywistym zakresie cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powódkę w zdarzeniu szkodzącym.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny powyższe elementy również wyeksponował ale wskazał także czym polegała krzywda doznana przez powódkę, jakiego była rodzaju i jakiej intensywności oraz jakie niedogodności w związku z tym powódka musiała znosić.

Należy stwierdzić, że zakres i rodzaj krzywdy doznanej przez powódkę uzasadniają wysokość zasądzonego zadośćuczynienie. Zasądzone zadośćuczynienie nie jest nadmierne.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego – w szczególności art. 445 k.c. Zasądzona przez Sąd Rejonowy kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do krzywdy jakiej doznał powód w wypadku komunikacyjnym.

Mając powyższe na uwadze należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Paweł Warczyński Wojciech Vogt Henryk Haak