Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Chodkiewicz

Protokolant B. K.

w obecności Prokuratora Pawła Tomaki

po rozpoznaniu w dniu 08.02, 03.03, 15.03, 29.03, 12.04. i 10.05. 2017 r.

sprawy

A. K. (1) /K./

ur. (...) r. w P.

syna Z. i I. zd. N.

oskarżonego o to, że:

w okresie od października 2012 r. do marca 2014 r. w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc likwidatorem Hurtowni „(...)” G. P. (1), M. P. (1) Sp. j. z/s w R. obowiązanym na podstawie przepisów ustawy Kodeks spółek handlowych do zajmowania się sprawami majątkowymi tej spółki nadużył udzielonych mu uprawnień i nie dopełnił ciążących na nim obowiązków poprzez niesporządzenie bilansu otwarcia likwidacji, nieujawnienie się w KRS, nie podjęcie działań mających na celu sprzedaż majątku spółki za cenę przybliżoną do szacunkowej wartości oraz poprzez sprzedaż aktem notarialnym z dnia 06.12.2013 r. nieruchomości spółki za kwotę 500 tyś. zł stanowiącą znacznie niższą wartość od szacunkowej ich wartości , a następnie poprzez przyjęcie pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości na własne konto w (...) Banku S.A. i ich przywłaszczenie, wyrządził szkodę majątkową w wielkich rozmiarach Spółce Hurtownia „(...)” G. P. (1), M. P. (1) Sp.j. z/s w R. w wysokości 2 mln.900 tyś. zł

- tj. o przestępstwo z art. 296 § 3 kk w zw. z art. 296 §2 kk i w zw. z art. 296 §1 kk i art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk przy zast. art. 11§2 kk

1.oskarżonego A. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 296 § 3 kk w zw. z art. 296 §2 kk w zw. z art. 296 §1 kk i art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk przy zast. art. 11§2 kk i za to na mocy art. 296 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.na mocy art. 46 §1 kk w zw. z art. 4 §1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części przez zapłatę kwoty 500.000zł (pięćset tysięcy złotych) na rzecz Hurtowni „(...)” G. P. (1), M. P. (1) Sp. j. w likwidacji z/s w R.;

3.na mocy art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego

D. P. kwotę 1.320zł (tysiąc trzysta dwadzieścia) złotych, tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego;

4.na mocy art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z ponoszenia opłaty i kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV K 58/15

UZASADNIENIE

M. P. (1) i G. P. (1) założyli spółkę pod firmą Hurtownia „(...)” G. P. (1) i M. P. (1) Sp. j. z/s w R..

W dniu 9.01.2011 r. zmarł M. P. (1). W związku ze śmiercią wspólnika, spółka „(...)” została postawiona w stan likwidacji, a likwidatorem został G. P. (1). Zgodnie z przepisami ustawy Kodeks spółek handlowych, G. P. (1) powinien zakończyć bieżące interesy spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki. G. P. (1) zwlekał jednak z czynnościami do których był zobowiązany jako likwidator. Nadto G. P. (1) prowadził działalność gospodarczą po nazwą P. G. (1) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe „(...)”, której zakres pokrywał się z przedmiotem działalności spółki „(...)”. W związku z powyższym D. P. – wdowa po zmarłym M. P. (1), złożyła do Sądu Rejonowego w G. wniosek o ustanowienie nowego likwidatora spółki „(...)”. Postanowieniem Sądu Rejonowego w G. z dnia 17.09.2012 r. sygn. akt GL X Ns.-Rej. KRS (...) odwołano G. P. (1) z funkcji likwidatora spółki „(...)” i powołano A. K. (1) na funkcję likwidatora przedmiotowej spółki. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 14.12.2012 r.

Oskarżony A. K. (1) pełniąc funkcję likwidatora, nie sporządził bilansu otwarcia likwidacji, do czego był zobowiązany, nie ujawnił się również w Krajowym Rejestrze Sądowym (dopiero na mocy postanowienia sądu z 11.07.2013 r. oskarżony został wpisany do rejestru jako likwidator Spółki). Nie podejmował też żadnych innych czynności zmierzających do zakończenia procesu likwidacji. Złożył jedynie wniosek o wypłatę wynagrodzenia.

W dniu 20.08.2013 r. D. P. złożyła do Sądu Rejonowego w G. wniosek o odwołanie A. K. (1) z funkcji likwidatora. Postanowieniem z dnia 16.10.2013 r. sygn. akt GL X Ns.-Rej. KRS (...) referendarz sądowy odwołał A. K. (1) z funkcji likwidatora spółki i powołał na tą funkcję M. P. (2). W uzasadnieniu wskazał, że zachodzą ważne powody do odwołania A. K. (1) z funkcji likwidatora, gdyż ten nie przeprowadził żadnych czynności zmierzających do zakończenia procesu likwidacji spółki. Wskazał, że działanie A. K. (1) jest niezgodne z celem likwidacji, a nadto zachodzi obawa prowadzenia przez niego działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności spółki „(...)”. Uznał, że A. K. (1) nie daje gwarancji, że postępowanie likwidacyjne zostanie przeprowadzone prawidłowo i skutecznie oraz z poszanowaniem praw spadkobierców wspólnika.

W dniu 8.11.2013 r. A. K. (1) złożył skargę na powyższe postanowienie. W jej treści wskazał, że sporządził bilans otwarcia likwidacji, prowadził negocjacje z wierzycielami firmy, reguluje w miarę możliwości zobowiązania firmy. Nadto wskazał, że prowadzi rozmowy z potencjalnymi nabywcami nieruchomości firmy i przewiduje, że proces zakończenia likwidacji nastąpi nie później niż 31.03.2014 r.

W listopadzie 2013 r. oskarżony zgłosił się do firmy „(...)” i zaproponował sprzedaż nieruchomości należących do spółki „(...)”. W dniu 6.12.2013 r. została zawarta umowa na mocy której A. K. (1) jako likwidator Spółki sprzedał za łączną kwotę 500.000 zł spółce „(...)” majątek spółki „(...)” w postaci praw użytkowania wieczystego działek położonych przy ul. (...) i (...) w R. wraz ze stanowiącymi odrębne nieruchomości budynkami i urządzeniami oraz 2 lokale niemieszkalne przy ul. (...) i (...) w R.. Wartość rynkowa tych nieruchomości, według spółki (...), która sporządziła w styczniu 2013 r. operaty szacunkowe, wynosiła łącznie 2.900.000 zł.

Uzyskane ze sprzedaży nieruchomości środki pieniężne oskarżony polecił przelać na swój prywatny rachunek bankowy założony w dniu 12.11.2013 r. w A. Banku. Następnie rozdysponował nimi przeznaczając je na własne potrzeby. Nic nie przekazał na konto likwidowanej Spółki lub na rzecz G. P. (1) i spadkobierców M. P. (1).

W wyniku sprzedaży nieruchomości za cenę poniżej ich szacunkowej wartości oraz przywłaszczenia kwoty 500.000 zł, powstała szkoda w wysokości 2.900.000 zł.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w G. z dnia 7.02.2014 r. sygn. akt GL X Ns.-Rej. KRS (...) A. K. (1) został odwołany z funkcji likwidatora spółki Hurtownia „(...)” G. P. (1) i M. P. (1) Spółka Jawna w likwidacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: D. P. (k. 240-243, 399, 570-571, 882-883), E. Ł. (k. 245-247, 908), S. P. (k. 262-263, 909-910), G. P. (1) (k. 269-271, 506-508, 574-575, 918-919), W. P. (k. 504-505, 931-932), I. G. (k. 540-541, 932-933), B. B. (k. 572-573, 933-934), S. T. (k. 501-503, 944), M. P. (2) (k. 564-565, 945-946) oraz zawiadomień o przestępstwie wraz z załącznikami (k. 5-239, 431-452), odpisu umowy spółki (k. 285-292), odpisów postanowień (k. 294, 310, 367-372, 392), odpisów wniosków (k. 297-301, 304-308), odpisów aktów notarialnych (k. 462-471), odpisu z KRS (k. 489-493), historii rachunków bankowych (k. 513, 515, 518-523).

A. K. (1) został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 296 § 3 kk w zw. z art. 296 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 kk i art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

Oskarżony A. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany w charakterze podejrzanego odmówił składania wyjaśnień, wskazując jedynie, że to co jest napisane w zarzucie jest niezgodne z rzeczywistością (k. 592-593).

Na wstępie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy wskazać, iż bezspornym jest, że oskarżony A. K. (1) w okresie od 14.12.2012 r. do 7.02.2014 r. pełnił funkcję likwidatora spółki Hurtownia „(...)” G. P. (1) i M. P. (1) Spółka Jawna w likwidacji. Okoliczność ta wynika wprost z postanowień Sądu Rejonowego w G. o powołaniu i odwołaniu likwidatora (k. 367-372, 432-440). Poza sporem pozostaje również fakt, iż oskarżony, pełniąc funkcje likwidatora spółki, dokonał sprzedaży spółce „(...)” majątku spółki „(...)” w postaci prawa użytkowania wieczystego i nieruchomości za łączną kwotę 500.000 zł, gdyż świadczy o tym treść aktu notarialnego z dnia 6.12.2013 r. Rep. „A” Nr (...) (k. 463-468). Nie ma też żadnych wątpliwości, iż pieniądze ze sprzedaży w/w nieruchomości zostały przekazane w dniu 9.12.2013 r. na prywatny rachunek bankowy oskarżonego w (...)Bank SA, a następnie przez niego rozdysponowane na cele nie związane ze spółką „(...)”, co wynika z historii rachunku bankowego o nr (...). (k. 518-523). Sąd nie ma jakichkolwiek podstaw do kwestionowania rzetelności i prawdziwości wskazanych dokumentów.

Przechodząc do oceny materiału dowodowego w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków należy wskazać, iż generalnie nie wnoszą one nic nowego do tego co ustalono na podstawie dowodów z dokumentów.

Przesłuchani w charakterze świadków: D. P., E. Ł., S. P., G. P. (1), M. P. (2) potwierdzili fakt ustanowienia A. K. (1) likwidatorem spółki „(...)”. Wskazali, że oskarżony nie wykonywał należycie swoich obowiązków, co było podstawą złożenia wniosku o jego odwołanie. Przyznali również, że przed prawomocnym odwołaniem A. K. (1) z funkcji likwidatora, oskarżony dokonał zbycia składników wchodzących w skład majątku spółki za kwotę 500.000 zł, a uzyskane z tego tytułu środki pieniężne zatrzymał dla siebie.

Świadkowie W. P. i I. G. reprezentujący spółkę „(...)” potwierdzili fakt nabycia nieruchomości należących do spółki „(...)” za cenę 500.000 zł. Z ich zeznań wynika, że umowę ze strony spółki „(...)” zawarł oskarżony A. K. (1).

Świadek E. Ł. w swoich zeznaniach przedstawiła zasady dotyczące wyceny nieruchomości, jakimi kierują się rzeczoznawcy w spółce (...), sporządzający operaty szacunkowe określające wartość rynkową nieruchomości.

Świadek S. T., prowadząca księgowość spółki „(...)” zeznała, że nie został sporządzony bilans otwarcia likwidacji po śmierci wspólnika M. P. (1), z uwagi na brak informacji ze strony spółki „(...)”. Wskazała, że o likwidacji spółki dowiedziała się w styczniu 2013 r. od oskarżonego. Podkreślała, że oskarżony A. K. (1), w trakcie pełnienia funkcji likwidatora, tylko dwa razy skontaktował się z biurem prowadzącym księgowość spółki, w związku z czym nie posiada wiedzy odnośnie podejmowanych przez niego działań.

Sąd nie ma zastrzeżeń co do wiarygodności zeznań w/w świadków. Ich zeznania są rzeczowe, konsekwentne. Ponadto nie stoją w sprzeczności z ustaleniami wynikającymi z dowodów z dokumentów.

Odnośnie zeznań pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków w osobach: J. K. (k. 249-250, 909), A. G. (k. 252-252, 909), A. K. (2) (k. 255-256, 909), C. K. (k. 259-260, 909), A. A. (k. 257-258), K. W. (k. 280-282, 917), G. S. (k. 264-265, 917-918), R. C. (k. 266-267, 918),I. K. (k. 516-517, 932), A. K. (3) (k. 537-538, 932), A. B. (k. 542-543, 933), K. J. (k. 544-545, 933), to Sąd uznał, że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż świadkowie ci nie posiadali informacji dotyczących działalności oskarżonego jako likwidatora spółki „(...)” oraz podejmowanych przez niego czynności.

Przechodząc do oceny zachowań oskarżonego A. K. (1), w kontekście zarzutu niedopełnienia obowiązków i nadużycia uprawnień, należy wskazać, iż obowiązki likwidatora określone są w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych. Zgodnie z art. 81 ksh likwidatorzy sporządzają bilans na dzień rozpoczęcia i zakończenia likwidacji. W przypadku gdy likwidacja trwa dłużej niż rok, sprawozdanie finansowe należy sporządzić na dzień kończący każdy rok obrotowy. Z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony wypełnił dyspozycje z art. 81 ksh, mimo iż miał świadomość o ciążących na nim obowiązkach. Oskarżony w oświadczeniu z dnia 6.08.2012 r. wyraził zgodę na pełnienie funkcji likwidatora, wskazał, że posiada niezbędne kwalifikacje i doświadczenie do pełnienia funkcji likwidatora spółek handlowych. Z uzasadnienia postanowienia o powołaniu oskarżonego na likwidatora spółki „(...)” wynika, że A. K. (1) miał dawać rękojmię, że likwidacja spółki zostanie prawidłowo przeprowadzona i tym samym wszystkie cele postępowania likwidacyjnego (w szczególności zakończenie bieżących interesów Spółki, ściągnięcie wierzytelności, wypełnienie zobowiązań i upłynnienie majątku Spółki) zostaną osiągnięte z poszanowaniem interesów wspólnika G. P. (1) i spadkobierców M. P. (1) oraz ewentualnych wierzycieli Spółki. W rzeczywistości okazało, się że celem oskarżonego nie było działanie w interesie likwidowanej spółki, lecz działanie we własnym interesie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że jedynym działaniem jakie podjął oskarżony, była sprzedaż składników majątku spółki w postaci praw rzeczowych i nieruchomości za kwotę 500.000 zł. Przy czym należy mieć na względzie, iż rzeczywista wartość tych składników majątku była kilkakrotnie wyższa. Z operatów szacunkowych sporządzonych przez (...) wynika, że łączna wartość tych nieruchomości wynosiła 2.900.000 zł (k. 137-161, 162-193, 194-219, 220-239). W ocenie Sądu oskarżony musiał znać rzeczywistą wartość tych nieruchomości, gdyż operaty szacunkowe zostały sporządzone w styczniu 2013 r. w celu określenia wartości rynkowej spółki „(...)”. Natomiast sama opinia określająca wartość rynkową przedsiębiorstwa Hurtownia „(...)” G. P. (1) i M. P. (1) Spółka Jawna w likwidacji z 1.02.2013 r. powstała, w celu związanym z rozliczeniem po śmierci wspólnika Spółki i likwidacji Spółki, na podstawie umowy o dzieło z 15.11.2012 r. wraz z aneksem z 13.01.2013 r. (k. 111-136).

Z zeznań świadków W. P. i I. G. wynika, że oskarżony złożył ofertę sprzedaży nieruchomości za kwotę 700.000 zł, czyli za około 1/4 rzeczywistej wartości. Ostatecznie oskarżony sprzedał te nieruchomości za jeszcze niższą kwotę tj. 500.000 zł. W ocenie Sądu takie zachowanie oskarżonego było ewidentnym działaniem na szkodę likwidowanej spółki i wspólników. Motywem działania oskarżonego było upłynnienie składników majątku spółki, bez oglądania się na jakiekolwiek poszanowanie interesów wspólnika i spadkobierców zmarłego wspólnika. Dodatkowym argumentem o działaniu na szkodę likwidowanej spółki jest fakt, iż oskarżony decyzje o sprzedaży składników majątku spółki podjął w trakcie toczącego się postępowania o jego odwołanie z funkcji likwidatora. Oskarżony wiedząc, że może zostać odwołany z funkcji likwidatora, postanowił jak najszybciej dokonać sprzedaży majątku spółki, oferując cenę korzystną z punktu widzenia nabywcy, a nie zbywcy.

Wskazać należy, iż oskarżony nie sporządził bilansu otwarcia likwidacji, w związku z czym nie wiadomo jakie były zobowiązania spółki i czy kwota uzyskana ze sprzedaży majątku wystarczyłaby na pokrycie zobowiązań.

Zgodnie art. 82 ksh z majątku spółki spłaca się przede wszystkim zobowiązania spółki oraz pozostawia się odpowiednie kwoty na pokrycie zobowiązań niewymagalnych lub spornych. Pozostały majątek dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki. W przypadku braku stosownych postanowień umowy spłaca się wspólnikom udziały. Nadwyżkę dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku.

Kolejnym argumentem na uznanie zachowań oskarżonego jako działanie na szkodę spółki i wspólników jest przywłaszczenie przez niego środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży majątku spółki. Jak wynika z materiału dowodowego, oskarżony polecił przelać kwotę 500.000 zł na swoje prywatne konto. Następnie rozdysponował uzyskane środki pieniężne na cele w żaden sposób nie związane z postępowaniem likwidacyjnym. Analizując historię rachunku bankowego oskarżonego wynika, iż w chwili przelewu kwoty 500.000 zł na rachunku bankowym była kwota 2,23 zł. W okresie od 9.12.2013 r. do 31.03.2014 r. następowały jedynie wypłaty z rachunku. Na dzień 31.03.2014 r. saldo na rachunku wynosiło 393,33 zł co oznacza, że oskarżony rozdysponował praktycznie całą kwotę uzyskaną ze sprzedaży majątku spółki „(...)”. Pieniądze były wypłacane przez oskarżonego (wypłaty gotówkowe), przelewane z tytułu zajęć egzekucyjnych oraz wykorzystane w transakcjach kartą debetową. Oskarżony w żaden sposób nie rozliczył się ze wspólnikiem G. P. (1) i spadkobiercami M. P. (1). W przeciągu kilkunastu miesięcy rozdysponował cudzym majątkiem, tak jakby stanowił jego własność.

Działanie oskarżonego spowodowało powstanie szkody w wysokości 2.900.000 zł, gdyż taka była wartość majątku spółki, który oskarżony zbył za kwotę 500.000 zł, którą z kolei przywłaszczył. W ocenie Sądu działania oskarżonego były objęte zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Równocześnie Sąd nie stwierdził żadnych okoliczności wyłączających lub ograniczających odpowiedzialność karną oskarżonego.

Zarzucany oskarżonemu czyn Sąd zakwalifikował jako przestępstwo z art. 296 § 3 kk w zw. z art. 296 §2 kk w zw. z art. 296 §1 kk i art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk przy zast. art. 11§2 kk

Przestępstwo z art. 296 § 1 kk ma miejsce gdy sprawca, będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową. Przestępstwo z art. 296 § 2 kk ma miejsce gdy sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 1a działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowe. Przestępstwo z art. 296 § 3 kk ma miejsce gdy sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 2 wyrządza szkodę majątkową w wielkich rozmiarach. Zgodnie z art. 115 § 7 kk do określenia „szkody w wielkich rozmiarach” stosuje się przepis art. 115 § 5 kk, definiujący pojęcie mienia wielkiej wartości.

Przestępstwo określone w art. 296 § 1 k.k. jest przestępstwem indywidualnym, które może popełnić jedynie sprawca posiadający określone kwalifikacje. W analizowanym przepisie zostały one określone przez podanie treści obowiązkowi uprawnień sprawcy (tj. zajmowanie się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą), wskazanie podmiotów, dla których te obowiązki i uprawnienia mają być spełniane (osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) oraz podstaw prawnych, na jakich dana osoba podejmuje obowiązki lub uzyskuje uprawnienia (przepis ustawy, decyzja właściwego organu, umowa).

Przez "zajmowanie się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą" należy rozumieć wszelkie zachowania polegające na rozstrzyganiu w tych sprawach, współdziałaniu w nich lub wpływaniu na rozstrzygnięcia, a więc na rozporządzaniu mieniem, dokonywaniu czynności prawnych dotyczących mienia lub spraw majątkowych, wreszcie, na udzieleniu rady, jeśli jest się do tego z jakiegokolwiek tytułu zobowiązanym. W pojęcie to wpisana jest również samodzielność w działaniu, a zatem dysponowanie przez sprawcę określoną sferą kompetencji władczych, umożliwiających mu - co najmniej w pewnym zakresie - kształtowanie władczo, a więc w sposób wiążący i wynikający z decyzji podejmowanych przez sprawcę - sfery praw i obowiązków podmiotu, w imieniu i na rzecz którego działa w ramach posiadanych uprawnień i obowiązków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 grudnia 2016 r. sygn. akt II AKa 146/16).

Przepis art. 296 § 1 k.k. posługuje się pojęciem "uprawnienia i obowiązki" w szerszym znaczeniu, odnoszącym się również do zasad prawidłowego gospodarowania. Wynikające z przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy obowiązki i uprawnienia nie zawsze zostają w pełni precyzyjnie określone. Ich doprecyzowanie może wynikać z innych niż samo powiernictwo źródeł, zwłaszcza zaś z samego charakteru prowadzonych spraw majątkowych lub działalności gospodarczej, charakteru pełnionej funkcji i wykonywanych czynności, istoty wykonywanych zadań czy rodzaju dokonywanych czynności, które nakazują działanie racjonalne, zgodne z zasadami sztuki zarządzania majątkiem i ogólnymi regułami prowadzenia działalności gospodarczej oraz przyjętym wewnętrznym podziałem obowiązków. Dlatego też traktować je należy szeroko i ujmować zarówno jako obowiązki i uprawnienia wynikające z odpowiednich regulacji prawnych, jak i jako wynikające z sytuacji nieokreślonych przepisami prawa, a będące realizacją zasad racjonalnego działania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 września 2016 r. sygn. akt II AKa 151/16).

Przestępstwo z art. 284 § 2 kk ma miejsce gdy sprawca przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Przepis z art. 294 § 1 kk odnosi się do przestępstwa określonego w art. 284 § 2 kk w stosunku do mienia znacznej wartości.

Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów (art. 11 § 2 kk).

Nie można uznać za przekonujące stanowiska, iż nadużycie uprawnień czy niedopełnienie obowiązków, powodujące szkodę wielkich rozmiarów, stanowi czyn współukarany uprzedni do czynu z art. 284 § 2 k.k. Z uwagi na to, iż cechy zachowań karalnych z art. 296 k.k. nie wykazują cech wspólnych z zachowaniami z art. 284 § 2 k.k., zachodzi kumulatywny zbieg tych przepisów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 września 2016 r. sygn. akt II AKa 146/16).

Oskarżony A. K. (1) swoim zachowaniem w pełni wyczerpał ustawowe znamiona przypisanego mu przestępstwa.

Oskarżony w okresie od października 2012 r. do marca 2014 r. w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc likwidatorem Hurtowni „(...)” G. P. (1), M. P. (1) Sp. j. z/s w R. obowiązanym na podstawie przepisów ustawy Kodeks spółek handlowych do zajmowania się sprawami majątkowymi tej spółki, nadużył udzielonych mu uprawnień i nie dopełnił ciążących na nim obowiązków poprzez niesporządzenie bilansu otwarcia likwidacji, nieujawnienie się w KRS, nie podjęcie działań mających na celu sprzedaż majątku spółki za cenę przybliżoną do szacunkowej wartości oraz poprzez sprzedaż aktem notarialnym z dnia 6.12.2013 r. nieruchomości spółki za kwotę 500.000 zł stanowiącą znacznie niższą wartość od szacunkowej ich wartości, a następnie poprzez przyjęcie pieniędzy ze sprzedaży nieruchomości na własne konto w (...) Banku S.A. i ich przywłaszczenie, wyrządził szkodę majątkową w wielkich rozmiarach Spółce Hurtownia „(...)” G. P. (1), M. P. (1) Sp.j. z/s w R. w wysokości 2.900.000 zł.

Za popełnione przestępstwo, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto Sąd orzekł środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody, przez zapłatę kwoty 500.000 zł na rzecz pokrzywdzonej spółki.

Przepisy kodeksu karnego stanowią, iż sąd wymierza karę według swojego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienia przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Popełnione przez oskarżonego A. K. (1) przestępstwo charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Określając stopień winy oskarżonego Sąd miał na uwadze, iż przypisany mu czyn został popełniony umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Ustalając wymiar kary, Sąd miał na uwadze oprócz stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, także właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał uprzednią karalność oskarżonego. Oskarżony był karany za przestępstwa podobne (przeciwko mieniu), a przypisanego mu czynu dopuścił się w okresie próby.

Mając na względzie przedstawione okoliczności, Sąd uznał, że orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności jest karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, a zarazem w należytym stopniu realizującą cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Orzeczona kara nie stanowi zdaniem Sądu wyrazu nadmiernej represyjności w stosunku do oskarżonego, albowiem mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Równocześnie nie jest też przejawem pobłażliwości wobec sprawcy. Oskarżony dopuścił się czynu o znacznym stopniu karygodności, zaś motywy jakim się kierował (chęć osiągnięcia korzyści majątkowej) nie mogą zasługiwać na aprobatę.

Orzekając obowiązek naprawienia szkody na wniosek pokrzywdzonej, Sąd miał na uwadze, iż toczy się postępowanie o unieważnienie umowy sprzedaży nieruchomości. W związku z tym, Sąd uznał, iż oskarżony winien naprawić częściowo szkodę, poprzez zwrot przywłaszczonych przez niego środków pieniężnych w kwocie 500.000 zł.

Orzeczenie o kosztach uzasadniają przepisy powołane w części dyspozytywnej wyroku.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. P. kwotę 1.320 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego. Nadto Sąd zwolnił oskarżonego z ponoszenia opłaty i kosztów sądowych stanowiących wydatki poniesione w sprawie, z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego.