Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 roku

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko Przedszkolu Gminnemu (...) w U.

o wynagrodzenie

O R Z E K Ł:

1.Zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.283,86 zł (jedenaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt trzy zł 86/100) tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lipca 2016 roku do dnia zapłaty.

2. Zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset zł 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3. Pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 564,00 zł (pięćset sześćdziesiąt cztery zł 00/100) tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powódka była zwolniona.

UZASADNIENIE

Powódka K. B. wniosła pozew przeciwko Przedszkolu Gminnemu Krasnoludek w U. o zasądzenie kwoty 18.589,85 zł tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2016r do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że jest zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 września 1988r jako nauczyciel mianowany. Pismem z dnia 22 maja 2015r doręczonym 27 maja 2015r pozwany wypowiedział powódce umowę o prace w trybie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela. Powódka zarzuciła pozwanemu naruszenie art. 32 i art. 34 ⁴ ustawy z dnia 23 maja 1991r o związkach zawodowych poprzez naruszenie zakazu rozwiązywania stosunku pracy bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, z pracownikami podlegającymi szczególnej ochronie, jako osobie upoważnionej do działania w imieniu (...). Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydz. Pracy pod sygn. akt IVP 222/15 przywrócił powódkę do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku, zasądzając jednocześnie na jej rzecz wynagrodzenia pod warunkiem podjęcia pracy. Apelacja pozwanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt IVPa77/15 została oddalona. Powódka zgłosiła gotowość do pracy i podjęła zatrudnienie u pozwanego. Pismem z dnia 19 maja 2016r wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 18.589,85 zł, uzasadniając to tym, że jako osoba wskazana imiennie do reprezentowania (...) Solidarność Oświata, a więc podlegająca ochronie w dniu wręczenia wypowiedzenia winna otrzymać wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy tj. za okres od 1 września 2015r do 21 lutego 2016r a zatem po pomniejszeniu o zasądzone odszkodowanie w kwocie 18.589,85 zł brutto. Wynagrodzenie za 1 miesięczny okres pozostawania bez pracy w kwocie 3.287,23 zł brutto zostało powódce wypłacone. Pozwany pismem z dnia 7 lipca 2016r zakwestionował żądanie powódki zarówno co do wysokości jak i zasady. Do dnia wniesienia pozwu roszczenie powódki nie zostało zaspokojone. W przypadku orzekania o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy już po prawomocnym przywróceniu do pracy (np. wskutek odrębnego dochodzenia tych roszczeń), przesłanką uwzględnienia powództwa o takie wynagrodzenie jest stwierdzenie podjęcia pracy w wyniku prawomocnego przywrócenia do pracy, a ścisłe mówiąc, zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w terminie siedmiu dni od przywrócenia do pracy ( art. 48 § 1 kp) wyrok SN z 10 sierpnia 2010r I PK 17/2010 Lex Polonica 2574995. Niewątpliwie przesłanka ta została przez powódkę zrealizowana. Natomiast naruszenie art. 32 i art. 34 ² ustawy z dnia 23 maja 1991r o związkach zawodowych poprzez naruszenie zakazu rozwiazywania stosunku pracy bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, z pracownikiem podlegającym szczególnej ochronie, jako osobie upoważnionej do działania w imieniu (...) Solidarność Oświata zostało przesądzone prawomocnymi wyrokami sądów do obu instancji w sprawie sygn. akt IVP 222/15. Pozwany wywodził, że mając na względzie fakt, iż Sądy obu instancji w sprawie sygn. IVP 222/15uznały, iż powódka podlegała ochronie związkowej w chwili wypowiedzenia i zgłosiła gotowość podjęcia pracy w terminie 7 dni od przywrócenia do pracy, roszczenie uznać należy za uzasadnione.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o umorzenie postepowania i odrzucenie pozwu, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że pozwem z dnia 12 września 2016r powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 18.589,85 zł tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Pozwany wnosił o umorzenie postepowania, gdyż wydanie wyroku w tej sprawie jest niedopuszczalne oraz odrzucenie pozwu, jako że sprawa pomiędzy tymi samymi stronami o to samo roszczenie została już prawomocnie osądzona. Pozwany podnosi, że pomiędzy powódką a pozwanym toczyła się już przed tut. Sądem sprawa miedzy innymi o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy sygn. IVP222/15. Powódka pozwem z dnia 31 maja 2015r wniosła miedzy innymi o „ orzeczenie w wyroku o zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie wskazanej przez powódkę na rozprawie wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty”. Według pozwanego w dalszym toku sprawy powódka w jakikolwiek sposób nie precyzowała w/w roszczenia (ani też nie zawężała), co oznaczało iż dochodziła go w pełnej rozciągłości tj. za okres pozostawania bez pracy. Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydz. Pracy w wyroku z dnia 20 października 2015r rozstrzygnął żądanie powódki w zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zasądził na rzecz powódki kwotę 3.287,23 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy. Wyrok ten został zaskarżony jedynie przez pozwanego. Sąd Okręgowy w Toruniu IV Wydz. Pracy i (...) wyrokiem z dnia 19 lutego 2016r oddalił apelację (sygn. akt IVP 222/15). W okolicznościach niniejszej sprawy roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w pełnym zakresie było dochodzone łącznie z roszczeniem o przywrócenie do pracy w sprawie toczącej się pod sygn. akt IVP 222/15, zakończone prawomocnym wyrokiem, stąd dodatkowe odrębne dochodzenie jeszcze raz roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy według pozwanego jest niedopuszczalne, a pozew winien zostać odrzucony na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc. Jeżeli powódka była niezadowolona z rozstrzygnięcia zawartego w pkt II wyroku powinna złożyć środek zaskarżenia w postaci apelacji. Jeżeli zaś powódka uważała, że sąd nie orzekł o wszystkich jej roszczeniach, powinna złożyć wniosek o uzupełnienie wyroku. Powódka żadnych środków prawnych nie przedsięwzięła, zatem należało uznać, że sprawa zgłoszonego w pozwie z dnia 31 maja 2015r roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy została ostatecznie i prawomocnie rozpoznana i rozstrzygnięta. Tym samym dla pozwanego zasadne jest żądanie pozwanego dotyczące umorzenia postępowania, gdyż wydanie wyroku w niniejszej sprawie jest niedopuszczalne.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 20.10.2015r. powódka K. B. została przywrócona do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy u pozwanego Przedszkole Gminne Krasnoludek w U. oraz zasądzono na rzecz powódki kwotę 3.287,23 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy. Na powyższy wyrok strona pozwana złożyła apelację. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 19.02.2016r. apelacja pozwanego została oddalona i obciążono pozwanego kosztami zastępstwa procesowego. Powódka podjęła pracę u pozwanego w dniu 22.02.2016r. Otrzymała od pozwanego kwotę wynagrodzenia wskazaną w wyroku pierwszej instancji. W okresie od 1.09.2015r. do 19.02.2016r. powódka pozostawała bez pracy i zarejestrowała się w Urzędzie Pracy. Formalnie powódka figurowała w ewidencji jako osoba bezrobotna od dnia 6.10.2015r. do dnia 18.02.2016r. i za ten okres otrzymała zasiłek w łącznej wysokości 4.159,80 zł. W okresie pozostawania bez pracy powódka nie chorowała.

Okolicznością bezsporną było zasądzenie na rzecz powódki w wyroku z dnia 20.10.2015r. jednomiesięcznego wynagrodzenia tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy u pozwanego. W kolejnym pozwie powódka domagała się wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy wskazując, że była gotowa do podjęcia jej świadczenia a nie świadczyła gdyż została jej pozbawiona wobec odmowy dopuszczenia do pracy. Zgodnie z art. 47 k.p. pracownikowi który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie więcej jednak niż za dwa miesiące a gdy okres wypowiedzenia wynosił trzy miesiące, nie więcej niż za miesiąc. Jeżeli jednak umowę o prace rozwiązano z pracownikiem szczególnie chronionym przed rozwiązaniem umowy o pracę, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Powódka była pracownikiem szczególnie chronionym, dlatego nie miały do niej zastosowania limity z art. 47 k.p. Powódka nie mogła w pozwie w sprawie IVP 222/15 domagać się wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy albowiem nie znana była data faktycznego podjęcia pracy przez powódkę, było to możliwe dopiero po prawomocnym wyroku. W stanie faktycznym powódki powyższą datą był 19.02.2016r. Dlatego w tym postępowaniu znana jest data podjęcia pracy przez powódkę po przywróceniu do pracy i tym samym okres pozostawania bez pracy za który należne jest pracownikowi wynagrodzenie w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem z nim stosunku pracy stał się zamkniętym przedziałem czasowym ( treść wyroku SA w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2011r III APa 10/11 L.). Dlatego twierdzenie pozwanego, iż powódka mogła złożyć wcześniej roszczenie i domagać się wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy jest bezzasadny. Użyty w art. 47 k.p. określenie wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę tzn. był gotów do podjęcia jej świadczenia, a nie świadczył gdyż został jej pozbawiony, wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Również istotne jest uwzględnienie okoliczności pobierania zasiłku dla osób bezrobotnych (teza wyroku SN z dnia 12.09.2012r. II PK 45/12) W ocenie Sądu w powyższym stanie faktycznym powódka nabyła prawo do wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy przy uwzględnieniu wysokości wynagrodzenia które otrzymywałaby gdyby została dopuszczona do pracy w spornym okresie. Powódka w roku szkolnym 2015/2016 otrzymywała wynagrodzenie w wysokości (...),23 (k.36 akt sprawy IVP 222/15). Sąd obliczył należne powódce wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy od września 2015r. do 19.02.2016r. przyjmując za podstawę wynagrodzenie w wysokości 3.287,23zł. Pozwany dodatkowo wyliczył że za okres od 1-19 lutego 2016r. powódka winna była otrzymać kwotę 2.294,74 zł. (5 x 3.287,23+2.294,74 co daje 18.730,89 zł). Od powyższej kwoty Sąd odjął kwotę otrzymanego przez powódkę tj. 4.159,86 zł oraz kwotę 3.287,23 zł otrzymaną na mocy wyroku tut. Sądu z dnia 20.10.2015r. Dało to kwotę 11.283,80 zł. Powyższa kwota została zasądzona na rzecz powódki wraz z odsetkami na rzecz powódki za opóźnienie od dnia 7.07.2016r. to jest od daty kiedy pozwana została wezwana do uiszczenia powyższej kwoty przez powódkę (powódka nie przedstawiła daty odbioru pisma będącego wezwaniem do zapłaty przez pozwanego, dlatego Sąd przyjął datę 7 lipca, wynikającego z pisma pełnomocnika pozwanego skierowanego do pełnomocnika powódki.

Powódka wygrała proces w całości i obowiązkiem pozwanego w tej sytuacji jest zwrot powódce poniesionych przez nią kosztów procesu. Do kosztów tych należało zaliczyć wynagrodzenie pełnomocnika, które Sąd ustalił na podstawie Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r w sprawie opłat za czynności adwokackie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ( Dz.U. poz. 1668).

Z uwagi na fakt, że powódka była zwolniona z mocy ustawy od kosztów sądowych, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzekł o nieuiszczonych kosztach sądowych, obciążając pozwanego opłatą sądową od pozwu w kwocie 564,00 zł. Wysokość opłaty stosunkowej Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 ust. 1 z zw. z art. 21 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.