Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2017 r. w (...)

na rozprawie sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Starostwu Powiatowemu w O.

o sprostowanie świadectwa pracy

I oddala powództwo,

II zasądza od powódki J. S. na rzecz pozwanego Starostwa Powiatowego w O. kwotę 120 złotych (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV P 93/17

UZASADNIENIE

Powódka J. S. w pozwie skierowanym przeciwko Starostwu Powiatowemu w O. wniosła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w nim informacji , że pozostawała w zatrudnieniu od dnia 30.10.2015r. do dnia 28.02.2017r.

W uzasadnieniu wskazała, iż roszczenie jest kolejnym kierowanym przeciwko temu samemu pracodawcy, który konsekwentnie i uporczywie narusza jej uprawnienia pracownicze. Podniosła, że działanie pracodawcy w stosunku do niej nosi znamiona czynu przestępczego. Strona powodowa podkreśliła, iż wyrokiem z dnia 9 września 2015r. Sąd Rejonowy w (...) przywrócił powódkę do pracy. Powódka wyraziła gotowość do podjęcia pracy jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku. Wskazała, iż pomimo uprawomocnienia się wyroku pozwana nie wezwała powódki do pracy, brak wiedzy o prawomocnym orzeczeniu uniemożliwił jej zgłoszenie gotowości do pracy. Podkreśliła, że zgłoszenie gotowości nastąpiło dopiero pismem z dnia 29 października 2015r., a dotarło ono do pozwanego w dniu 30 października 2015r. Pozwany odmówił dopuszczenia powódki do pracy, o czym poinformował ją pismem z dnia 6 listopada 2015r. W tej sytuacji powódka skierowała roszczenie o dopuszczenie do pracy. Powódka wskazała, iż jeszcze kilkakrotnie wnosiła o dopuszczenie jej do pracy, ale nie wywoływało to żadnej reakcji pozwanego. Wskazała, iż wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016r. Sąd nakazał pozwanemu dopuszczenie powódki do pracy, jednakże orzeczenie to zostało zaskarżone przez pozwanego. Sąd II Instancji w orzeczeniu z dnia 17 października 2016r. dał wyraz swojemu stanowisku co do merytorycznej zasadności roszczenia powódki, w wyniku czego pozwana dopuściła powódkę do pracy z dniem 27.10.2016r. Nadmieniła, iż nie została dopuszczona do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku i wkrótce otrzymała wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy. Podkreśliła, że w związku z odmową przyjęcia zmienionych warunków zatrudnienia stosunek pracy ustał z dniem 28 lutego 2017r. Strona powodowa wskazała , iż pozwany wydał jej świadectwo pracy zawierające informację o jej zatrudnieniu w okresie od 27 października 2016r., a nie od dnia 30 października 2015r. W dniu 6 marca 2017r powódka wezwała pozwanego do sprostowania świadectwa pracy, jednakże ten odmówił.

Powódka wniosła także o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew Starostwo Powiatowe w O. wniosło o oddalenie powództwa.

Wskazano w pierwszej kolejności, że pomiędzy stronami przed Sądem Rejonowy w (...) toczyło się postępowanie o przywrócenie powódki do pracy. Wyrokiem z dnia 9 września 2015r. powódka została przywrócona do pracy u pozwanego. Z uwagi na zgłoszenie przez powódkę gotowości do pracy z uchybieniem ustawowego terminu, Starostwo odmówiło ponownego zatrudnienia powódki. Wskazano, iż orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2016r. nakazano pozwanemu dopuszczenie powódki do pracy. W związku z apelacją pozwanego, wyrok ten został uchylony wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 października 2016r. Podkreślono, iż pozwany dopuścił powódkę do pracy powierzając jej do wykonywania inne czynności niż te, które wykonywała dotychczas. Wskazano, że w świadectwie pracy prawidłowo wskazano okres zatrudnienia powódki. Powódka została dopuszczona do pracy w dniu 26 października 2016r i z tą chwilą nastąpiła faktyczna reaktywacja stosunku pracy. Wskazano, że w okresie pomiędzy 30 października 2015r. a 27 października 2016r. istniał spór pomiędzy stronami co do skuteczności złożonego przez powódkę po terminie oświadczenia o gotowości do pracy. Pozwany powołując się na art. 48 §1 kp wskazał, że pomiędzy rozwiązaniem umowy o pracę a momentem skutecznego złożenia przez pracownika oświadczenia o gotowości do podjęcia pracy stosunek pracy między stronami nie istnieje. Ponadto wskazano, iż na skutek złożenia przez pracodawcę oświadczenia o odmowie zatrudnienia powódki nie doszło do restytucji stosunku pracy na podstawie oświadczenia z dnia 29 października 2015r. Wskazano, że w przypadku gdy oświadczenie zostało złożone po terminie przywrócenie do pracy zależy od woli pracodawcy. Pomimo, iż spór pomiędzy stronami nie został zakończony, w celu uniknięcia dalszego przedłużania postępowania, strona pozwana dopuściła powódkę do pracy z dniem 27 października 2016r. po złożeniu przez powódkę oświadczenia w dniu 21 października 2016r. Wskazano również, iż mimo wyrażenia gotowości do podjęcia pracy powódka nie pracowała w okresie od 30 października 2015r. do dnia 27 października 2016r. Brak uwzględnienie jej oświadczenia z dnia 29 października 2015 r. spowodowało, że przywrócenie do pracy nastąpiło z chwilą faktycznego dopuszczenia powódki do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka J. S. zatrudniona była w pozwanym Starostwie Powiatowym w O. w okresie od 03 września 2007r. do 31.05.2015r. na stanowisku inspektora. Powyższy stosunek ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Z dniem 27 października 2016r. pracodawca dopuścił powódkę do pracy w wymiarze 0,75 etatu na stanowisku inspektora. Powyższy stosunek ustał w dniu 28.02.2017r. w wyniku rozwiązania umowy przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia.

( dowód: akta osobowe część C- wypowiedzenie k. 2, świadectwo k 5,7-7v)

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę pracodawca wystawił powódce świadectwo pracy z dnia 28 lutego 2017r., w którym wskazano, iż powódka była zatrudniona u pozwanej w okresie od dnia 27 października 2016r. do dnia 28 lutego 2017r.

Powódka pismem z dnia 06.03.2017r. wezwała pracodawcę do sprostowania świadectwa pracy, poprzez zamieszczenie w nim informacji, że pozostawała w zatrudnieniu od dnia 30 października 2015r. do dnia 28 lutego 2017r. Pracodawca pismem z dnia 13.03.2017r. poinformował powódkę, iż negatywnie rozpatrzył jej wniosek o sprostowanie świadectwa pracy.

(dowód: akta osobowe część C- świadectwo k 7-7v, pisma k. 8-9)

Pomiędzy stronami przed Sądem Rejonowym w (...) toczyło się, w sprawie IV P (...), postępowanie o przywrócenie powódki do pracy. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 09 września 2015r. Sąd Rejonowy przywrócił powódkę do pracy u pozwanego. Pismem z dnia 01 października 2015r. ( data wpływu do Starostwa 02.10.2015r.) powódka, jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku, zgłosiła pracodawcy gotowość do podjęcia pracy. Kolejną gotowość do pracy powódka zgłosiła pismem z dnia 29 października 2015r. ( data wpływu do Starostwa 30.10.2015r.), w którym wskazała, iż oczekuje na wezwanie pod jej adresem zamieszkania lub telefonicznie. Nie wskazała przyczyn uchybienia terminowi zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy.

(dowód: odpis wyroku z dnia 09.09.2015r. k. 30, pisma k. 6,7, przesłuchanie M.C. k.41 00:19:34-00:31:10)

Pismem z dnia 06 listopada 2015r. pracodawca poinformował powódkę, że pismo z dnia 30 października 2015r., w którym powódka zgłasza gotowość do pracy zostało złożone po terminie, albowiem na dokonanie tej czynności powódka miała 7 dni po uprawomocnieniu się wyroku. Oświadczeniem tym pracodawca odmówił ponownego zatrudnienia powódki.

( bezsporne: nadto: pismo k. 13, przesłuchanie stron: Starosty (...) M. C. k.41 00:19:34-00:31:10, J. S. 40v-41 00:10:59-00:19:30) .

Pismami z dnia 18 kwietnia 2016r., z dnia 10 maja 2016r. oraz z dnia 07 czerwca 2016r. kolejny raz powódka zgłaszała pracodawcy swoją gotowość do podjęcia pracy.

(dowód: pismo z dnia 18.04.2016r. k. 8, pismo z dnia 10.05.2016r. k. 9, pismo z dnia 07.06.2016r. k. 10 )

Powódka wniosła pozew o dopuszczenie do pracy. Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016r. w sprawie IV P 700/15 Sąd Rejonowy w (...) nakazał pozwanemu dopuszczenie powódki do pracy. Od powyższego wyroku pozwany złożył apelację. Powyższe orzeczenie wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 października 2016r. zostało uchylone.

(dowód: odpis wyroku z dnia 23.06.2016r. sygn. IV P 700/15 k. 31, wyrok Sądu Okręgowego z dnia 24 października 2016r. IV Pa 123/16 k. 32).

Strona powodowa pismem z dnia 24 czerwca 2016r., w związku z zapadłym w sprawie IV P 700/15 wyrokiem o dopuszczeniu do pracy, ponownie zgłosiła swoją gotowość do podjęcia pracy, wskazując jednocześnie, iż oczekuje na wezwanie od pracodawcy.

J. S. pismem z dnia 21 października 2016r. zgłosiła swoją gotowość do podjęcia pracy. Po złożeniu oświadczenia powódka rozpoczęła wykonywanie pracy z dniem 27 października 2016r.

Postanowieniem z dnia 25.01.2017r. w sprawie IV P 418/16 ( prowadzonej pod nowym numerem w związku z uchyleniem wyroku w sprawie IV P 700/15) Sąd umorzył postępowanie z uwagi na cofnięcie pozwu przez powódkę. J.S. cofnęła pozew z uwagi na fakt , iż została dopuszczona do pracy u pozwanego.

( dowód: pisma k. 11,12, postanowienie k. 33, przesłuchanie stron: Starosty (...) M. C. k.41 00:19:34-00:31:10, J. S. 40v-41 00:10:59-00:19:30)

Powódka wykonywała inne czynności niż dotychczas, na innym stanowisku pracy ( bezsporne).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki nie zasługuje na uwzględnienie.

Powódka wnosiła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w nim informacji, iż pozostawała w zatrudnieniu od dnia 30 października 2015r. do dnia 28 lutego 2017r.

Zgodnie z art. 97 § 1 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą. § 2 wskazanego artykułu przewiduje, iż w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. Pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy (§ 2 ¹).

Warunki szczególne wydawania świadectw pracy i ich treści określa Rozporządzenie Ministra

Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z dnia 30 maja 1996 r.).

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż jak stanowi art. 97 par. 2 (1) kp „pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy . Pracownik może żądać sprostowania świadectwa pracy. W tym celu powinien w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z odpowiednim wnioskiem do pracodawcy o jego sprostowanie. Pracodawca jest obowiązany do zbadania wniosku oraz zawiadomienia zainteresowanego na piśmie o podjętej decyzji w terminie 7 dni od otrzymania wniosku. Jeżeli wniosek zostanie uwzględniony, zamiast zawiadomienia należy w tym terminie wydać pracownikowi nowe świadectwo pracy (§ 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania, Dz. U. Nr 60, poz. 282 ze zm.). W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.” (Józef Iwulski Tytuł: Komentarz do art.97 Kodeksu pracy Stan prawny:2013.03.15, LEX).

W niniejszym postępowaniu powódka żądała sprostowania świadectwa pracy w zakresie określenia czasu trwania stosunku pracy łączącego strony po wydanym wyroku przywracającym powódkę do pracy w sprawie IV P 128/15. Jak wynika z niekwestionowanych pomiędzy stronami okoliczności sprawy, po wydaniu przedmiotowego wyroku J.S. zgłosiła swoją gotowość do pracy pismem z dnia 01.10.2015r. Nie mniej jednak, pismo to zostało złożone przed uprawomocnieniem się przedmiotowego wyroku. W związku z tym, powódka zgłosiła gotowość do pracy pismem z dnia 29.10.2015r. ( data wpływu do Starostwa w dniu 30.10.2015r.). W związku, tym razem, ze złożeniem oświadczenia po upływie 7 dni wskazanych w art. 48 kp, pracodawca odmówił powódce dopuszczenia do pracy. Z uwagi na powyższe, pracownica wytoczyła kolejne powództwo- tym razem o dopuszczenie do pracy ( sprawa IV P 700/17, następnie IV P 418/16). Postępowanie zakończyło się jego umorzeniem z uwagi na cofnięcie powództwa spowodowane dopuszczeniem powódki do pracy.

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez stronę pozwaną, pracodawca kwestionował zasadność dopuszczenia powódki do pracy w związku ze zgłoszoną gotowością z dnia 29.10.2015r. Jak wskazała M.C., pracownica nie złożyła wyjaśnień do pracodawcy z jakiego powodu oświadczenie o gotowości nie wpłynęło w terminie.

Należy zadać sobie pytanie: czy w sprawie o sprostowanie świadectwa pracy można badać okoliczności związane z przywróceniem powódki do pracy, a tym samym okoliczności prawotworzące. Świadectwo pracy potwierdza bowiem fakty. Natomiast strona powodowa zmierzała do ustalenia, że stosunek pracy istniał w innej dacie niż wskazano to w świadectwie pracy. Jednocześnie kwestia zasadności dopuszczenia powódki do pracy zarówno w niniejszym postępowaniu, jak i postępowaniu IV P 418/16 ( IV P 700/15) była między stronami sporna. W sprawie IV P 418/16 o dopuszczenie do pracy nie zapadł prawomocny wyrok, albowiem na wniosek powódki sprawa została umorzona. Jak wynika z treści postanowienia z dnia 25.01.2017r. w przedmiotowej sprawie cofnięcie powództwa nastąpiło z uwagi na fakt, iż powódka została dopuszczona do pracy u pozwanego. Strona powodowa w niniejszej sprawie stała na stanowisku, iż należy sprostować świadectwo pracy poprzez wpisanie daty początkowej nawiązania stosunku pracy tj w dniu 30.10.2015r.

W tym miejscu należy odnieść się do charakteru wyroku przywracającego do pracy. „Szczegółowej analizy charakteru prawnego wyroku przywracającego do pracy dokonał SN w uchw. z 22.12.1998 r. (III ZP 35/98, OSNAPiUS 1999, Nr 21, poz. 674). W uzasadnieniu tejże uchw. SN potwierdził aktualność swej wcześniejszej uchw. (7) z 28.5.1976 r. (V PZP 12/75, OSNC 1976, Nr 9, poz. 187 z glosami: K. Kolby, PiP 1977, Nr 7, s. 166; W. Siedleckiego, PiP 1977, Nr 12, s. 115; W. Uziaka, PiP 1979, Nr 1, s. 171; W. Szuberta, PiP 1979, Nr 7, s. 115; K. Korzana, OSP 1978, Nr 6, s. 103; B. Koch, NP 1978, Nr 2, s. 326), w której to wyraził pogląd, że orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach ma charakter mieszany, konstytutywno-deklaratoryjny. Konstytutywny charakter tego orzeczenia wyraża się w tym, że doprowadza ono do powstania stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy o pracę, deklaratywny zaś tym, że zobowiązuje pracodawcę do zatrudnienia pracownika. Stosunek pracy zostaje reaktywowany z mocy orzeczenia o przywróceniu do pracy, którego materialna skuteczność w świetle art. 48 § 1 KP powstaje jednak dopiero od daty zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, przy czym początek 7-dniowego terminu dla zgłoszenia gotowości do pracy liczy się od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy. Jeżeli pracownik nie spełnia tego wymagania, to orzeczenie o przywróceniu do pracy nie wywiera skutków materialnoprawnych w zakresie reaktywowania stosunku pracy”.( Art. 48 KP red. Walczak 2017, wyd. 24/P. Wąż, Legalis) Jednocześnie w przypadku przekroczenia przez pracownika terminu 7 dni wykonanie orzeczenia jest uzależnione od ustalenia faktu prawotwórczego, że przekroczenie okresu określonego w art. 48 § 1 KP – nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.

Należy zauważyć, za uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28.05.1976r w sprawie V PZP 12/75, iż „pracownik przywrócony do pracy, który zgłosił gotowość jej podjęcia w okolicznościach usprawiedliwiających przekroczenie terminu przewidzianego w art. 48 § 1 k.p., może, w razie odmowy przez zakład pracy ponownego zatrudnienia go, domagać się - po uprzednim ustaleniu, że opóźnienie było usprawiedliwione - wykonania prawomocnego orzeczenia przywracającego do pracy ( art. 1050k.p.c.). Ustalenia tego pracownik może domagać się bądź przed komisją odwoławczą do spraw pracy (obecnie sądem pracy) w sprawie o wynagrodzenie za czas gotowości do pracy ( art. 81 § 1 k.p.), bądź - jeżeli pracownik nie ma roszczenia o wynagrodzenie - w sprawie o ustalenie, że przekroczenie terminu z art. 48 § 1 k.p. nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.”

Świadectwo pracy jest dokumentem zawierającym informacje o faktach. Jest ważnym dokumentem, ale zawiera jedynie oświadczenie wiedzy. Nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia ( por. wyrok SN z . z dnia 2 czerwca 2006 r. I PK 250/05).

W związku z tym, należy wskazać, że pracodawca wystawiając świadectwo pracy wpisał datę, w której faktycznie powódka rozpoczęła świadczenie pracy. Jak wynika ze stanowiska prezentowanego przez stronę pozwaną, pracodawca dopuścił powódkę do pracy nie dlatego, że uznał, iż przekroczenie terminu zgłoszenia gotowości nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika ( powódka składając pismo z 29.10.2015r. nie wskazała nawet dlaczego uchybiła 7-dniowemu terminowi). Jak zeznała M.C., dokonano tego z uwagi na chęć uniknięcia dalszego procesu i eskalowania kosztów. Jednocześnie, co eksponuje w pozwie sama powódka, praca, której wykonywanie podjęła nie była realizowana na dotychczasowym stanowisku. Natomiast przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach oznacza, że pracodawca jest obowiązany zatrudnić pracownika na takim samym stanowisku, jakie zajmował on poprzednio, zapewnić mu możliwość wykonywania takiej samej pracy i za wynagrodzeniem zgodnym z obowiązującym u tego pracodawcy regulaminem lub taryfikatorem wynagrodzeń (wyr. SN z 24.10.1997 r., I PKN 326/97, OSNAPiUS 1998, Nr 15, poz. 454; wyr. SN z 26.1.1999 r., I PKN 557/98, OSNAPiUS 2000, Nr 6, poz. 219). W związku z tym, że pracownik po przywróceniu ma powrócić do tej samej, a nie takiej samej pracy jak wykonywana przed rozwiązaniem umowy o pracę, niewystarczającym jest zapewnienie mu innego stanowiska niż poprzednio zajmowane (wyr. SN z 29.7.1997 r., I PKN 217/97, OSNAPiUS 1998, Nr 11, poz. 324) ani też powierzenie stanowiska z nim równorzędnego (wyr. SN z 2.12.1992 r., I PRN 55/92, OSNC 1993, Nr 9, poz. 163).

Reasumując, sytuacja w jakie znalazły się strony, nie prowadzi do prostej konkluzji, iż nastąpiło reaktywowanie dotychczasowego stosunku pracy. Zaistniały układ, w świetle stanowisk stron, co do spełnienia się przesłanek z art. 48 par. 1 kp, nie jest jednoznaczny. Słuchana w sprawie Starosta nie potwierdziła, aby pracodawca uznał, że przekroczenie terminu zgłoszenia gotowości nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Tym bardziej, co jest bezsporne między stronami, pozwany powierzył powódce do wykonywania inne czynności niż te, które dotychczas wykonywała.

Dlatego też, w świetle ustalonego stanu faktycznego należy opowiedzieć się za stanowiskiem, że powódka w sprawie o sprostowanie świadectwa pracy nie może żądać ustalenia, iż stosunek pracy łączył ją z pozwanym od dnia 30.10.2015r.

W związku z powyższym, w oparciu o przywołane przepisy oraz poczynione ustalenia powództwo oddalono, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc ( punkt II wyroku).

SSR Grażyna Giżewska- Rozmus