Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2017r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym

Przewodniczący: SSO Alicja Romanowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Grądzik

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017r. w Elblągu

na rozprawie sprawy

z odwołania P. G. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 20 kwietnia 2017r. znak: (...)

o emeryturę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu P. G. (1) prawo do emerytury od (...);

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. na rzecz ubezpieczonego P. G. (1) kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 783/17

UZASADNIENIE

Ubezpieczony P. G. (1) odwołał się od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 20 kwietnia 2017r., znak: (...), którą to decyzją odmówiono mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca podniósł, że w spornym okresie od 1 grudnia 1994r. do 31 grudnia 1998r. wykonywał tylko i wyłącznie pracę w charakterze palacza w pełnym wymiarze czasu pracy. Do odwołania dołączył wykaz kotłów, które obsługiwał w spornym okresie oraz kopię zaświadczenia od pracodawcy znak: 7/95, z którego wynika, że od grudnia 1994r. świadczył pracę na stanowisku palacza.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie. Powołując się na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie: Dz.U. z 2017r., poz. 1383; dalej: ustawa emerytalna) oraz na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r., Nr 8, poz. 43; dalej także: rozporządzenie RM z lutego 1983r.) pozwany wskazał, że skarżący na dzień złożenia wniosku o emeryturę nie ukończył wieku 60 lat oraz legitymuje się wymaganym na dzień 1 stycznia 1999r. okresem 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Nadto jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Nie wykazał on jednakże przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 12 lat, 10 miesięcy i 2 dni (od 1 kwietnia 1982r. do 30 listopada 1994r. w (...) Zakład (...) w I.). Organ rentowy podkreślił, że wiek 60 lat ubezpieczony osiągnął przed wydaniem zaskarżonej decyzji, zatem ta przesłanka nie jest w niniejszej sprawie kwestionowana. Pozwany kwestionował jedynie okres zatrudnienia wnioskodawcy od 1 grudnia 1994r. do dnia 31 grudnia 1998r. w Spółce z o.o. (...) z siedzibą w O. w Zakładzie 11 w I. jako pracy niezautomatyzowanej, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku palacza kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego. Organ rentowy twierdził, że ubezpieczony nie przedłożył dokumentacji, z której wynikałoby, czy kotły, które obsługiwał w spornym okresie zatrudnienia, spełniały wymogi dotyczące kotłów parowych typu przemysłowego, a ponadto angaż z dnia 30 maja 1996r. potwierdza, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał również inne prace, które nie są uznawane za prace w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony P. G. (1) urodził się (...) i w okresie aktywności zawodowej był zatrudniony:

- od dnia 1 września 1972r. do dnia 30 czerwca 1975r. w (...) Zakładach (...) w I. jako uczeń praktycznej nauki zawodu – tokarz;

- od dnia 1 września 1975r. do dnia 30 listopada 1978r. w (...) P. – Zakład Produkcji (...) w S. k/I. jako pomocnik w produkcji deseczek ołówkowych oraz jako ostrzarz;

- od dnia 1 grudnia 1978r. do dnia 31 lipca 1980r. w (...) I. na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń leśnych;

- od dnia 1 sierpnia 1980r. do dnia 31 marca 1981r. w (...) P. Zakład Produkcji (...) w S. k/I. jako trakowy;

- od dnia 1 kwietnia 1981r. do dnia 31 października 1981r. w (...) Zespole (...) w O. na stanowisku kierowcy;

- od dnia 1 kwietnia 1982r. do dnia 30 listopada 1994r. w (...) Zakład (...) w I. jako zwrotniczy i moner konserwator urządzeń sanitarnych, instalacji wodnych, kanalizacyjnych i gazowych; okres ten w całości został uznany przez pozwanego za pracę świadczoną w warunkach szczególnych;

- od dnia 1 grudnia 1994r. do dnia 30 kwietnia 2001r. w (...) Sp. z o.o. Zakład 11 w I. jako palacz kotłów parowych. W tym okresie zatrudnienia ubezpieczony pracował w (...) Fabryce (...) w I., przekształconej następnie w (...) Sp. z o.o. Zakład 11 w I., jako pomocnik palacza, a następnie jako palacz. Obsługiwał on kocioł typu przemysłowego niezautomatyzowany ER 125 – 032. Praca odbywała się w systemie 12/24 godziny, a na zmianie zawsze pracowały dwie osoby. Do obowiązków skarżącego, również gdy był zatrudniony jako pomocnik palacza, należało sprawdzanie urządzeń pomiarowych, czyszczenie kotła, wywożenie żużlu. Piece uruchomione były przez cały rok i ich zadaniem było wytworzenie pary do napędzania maszyn stolarskich. Kotły były częściowo zautomatyzowane, również opał do pieca podawany był za pomocą taśmy. Palacz nadzorował parametry kotła, zmieniał ustawienia, gdy np. trzeba było wyprodukować mniej pary albo gdy temperatura otoczenia spadała. Do obowiązków palacza oraz pomocnika palacza należało także dbanie o nałożenie węgla na taśmę, wywożenie popiołu taczkami.

(bezsporne, nadto wyjaśnienia skarżącego, dowód: świadectwa pracy k. 7-17 i 23 akt kapitału początkowego, zeznania świadków L. R. – 00:12:55 i W. P. – 00:20:03 e-protokół z rozprawy z dnia 24 lipca 2017r., opinia biegłego sądowego ds. ciepłownictwa P. G. (2) k. 55-64)

W dniu 28 lutego 2017r. skarżący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie uprawnień do emerytury.

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2017r. pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury wskazując, że za udowodniony uznano okres jego zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1982r. do dnia 30 listopada 1994r. w (...) Zakład (...) w I. jako pracę świadczoną w warunkach szczególnych, czyli 12 lat, 10 miesięcy i 2 dni, zatem nie spełnił on przesłanki 15 lat pracy na dzień 1 stycznia 1999r. w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższą decyzją wnosząc odwołanie.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie skarżącego zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2017r., poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184 .

Art. 184 ust. 1 stanowi zaś, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ust. 2 Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl art. 32 ust. 1 ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).

Stosownie do § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.Nr 8, poz. 43) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie zaś z § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Natomiast zgodnie z § 2 ust. 2 powoływanego wcześniej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. okresy pracy m.in. w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w odpowiednim świadectwie, jednak świadectwo takie bądź jego brak nie jest jednak bezwzględną przesłanką ani do zaliczenia, ani do niezaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie charakteru pracy także w oparciu o inne dowody niż świadectwo z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik go nie posiada, bądź przedkłada świadectwo nieodpowiadające określonej w przepisie formie.

Z powyższego wynika, iż skarżący nabyłby prawo do wcześniejszej emerytury w przypadku łącznego spełnienia przesłanek:

- ukończenia wieku 60 lat;

- legitymowania się łącznym okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, przypadającym na dzień 01.01.1999r.;

- legitymowania się 15 letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, przypadających na dzień 01.01.1999r.;

- nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu Państwa.

W sprawie bezspornym było, że ubezpieczony na dzień wydania zaskarżonej decyzji skończył 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999r. legitymował się 25 – letnim łącznym okresem ubezpieczenia i złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Jedyną kwestią sporną pozostawało, czy na dzień 1 stycznia 1999r. legitymował się on 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Przy czym należy podkreślić, że pozwany uznał za udowodniony okres pracy w (...) Zakład (...) w I. w wymiarze 12 lat, 10 miesięcy i 2 dni. Organ rentowy kwestionował okres zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1994r. do dnia 30 kwietnia 2001r. w (...) Sp. z o.o. Zakład 11 w I. na stanowisku palacza wskazując, że na podstawie przedstawionej dokumentacji nie można stwierdzić, jakiego typu urządzenia obsługiwał skarżący, a także czy pracę świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W tym miejscu należy podkreślić, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem cywilnym, które cechuje się kontradyktoryjnością. Oznacza to, iż strony wywodzące z określonych faktów skutki prawne, obowiązane są te fakty udowodnić (art. 232 kpc). Strona zobowiązana przez Sąd do zgłoszenia twierdzeń i złożenia dowodów na ich poparcie, która takiego zobowiązania nie wykonuje, godzi się z rozstrzygnięciem mającym u podstawy orzekania tylko te dowody, które znajdowały się w dyspozycji Sądu. Sąd prowadzi postępowanie w takim zakresie, w jakim zostanie ono zainicjowane przez strony. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 kc), w niniejszej sprawie na ubezpieczonym.

W niniejszej sprawie skarżący przedłożył świadectwo pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, że świadczył on w okresie od dnia 1 grudnia 1994r. do dnia 30 kwietnia 2001r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych na stanowisku palacza.

Faktem jest, że rozporządzenie Rady Ministrów z 07 lutego 1983r. w § 2 ust. 2 wymaga, by okresy pracy w szczególnych warunkach zostały potwierdzone przez zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub też w „zwykłym” świadectwie pracy z odpowiednią adnotacją. Należy jednak zauważyć, że przedłożenie takowego zaświadczenia czy świadectwa nie ma mocy wiążącej zarówno dla pozwanego, jak i dla Sądu. Nie jest ono bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem władzy publicznej, innym organem państwowym ani podmiotem wykonującym zadania z dziedziny administracji publicznej, a tylko dokumenty wydane przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. W postępowaniu sądowym świadectwo pracy traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej (zob. wyrok SA W Łodzi z dnia 10.06.2016r., sygn. akt III AUa 1492/15, LEX nr 2071301). Zatem pozwany miał pełne prawo weryfikacji przedłożonego przez skarżącego świadectwa.

Wobec poczynionych ustaleń faktycznych, należy wyjaśnić, że skoro art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej odwołuje się do przepisów dotychczasowych, to obowiązujące w tym zakresie i przywoływane już kilkakrotnie rozporządzenie RM z lutego 1983r., wydane zostało w oparciu o delegację z art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zmianami), w którym Radzie Ministrów powierzono w szczególności określenie rodzaju prac lub stanowisk pracy oraz warunków, na podstawie których osobom m.in. zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku. Wprawdzie wobec tego za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników stale zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 53 ust. 2 tej samej ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. i tożsama regulacja w obecnie obowiązującym art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej), jednak jednocześnie tylko tych pracowników, którzy wykonują rodzaj prac lub zajmują stanowiska pracy określone w przywołanym wyżej rozporządzeniu RM z lutego 1983r. W wykazie A, stanowiącym załącznik do wspomnianego rozporządzenia, w dziale XIV „Prace różne” pod poz. 1 wymienia się prace niezautomatyzowane palaczy rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego”. Pomocniczo można odwołać się to przepisów resortowych, bowiem w wykazie A dziale XIV pod poz. 1 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987r. wskazano prace niezautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego – maszynista kotłów – palacz.

Pozwany kwestionował fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy palacza w pelłnym wymiarze czasu pracy, a także,czy kotły obsługiwane przez niego jako palacza były kotłami typu przemysłowego z obsługą niezautomatyzowaną. Ustalenie charakteru kotłów wymagało w ocenie Sądu zasięgnięcia wiadomości specjalnych. W tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego P. G. (2), który wskazał (opinia k.55-64), że kotły obsługiwane przez ubezpieczonego w kotłowni w (...) Sp. z o.o. w I. typu ER 125-032 były kotłami parowymi typu przemysłowego ,a praca palaczy była niezautomatyzowana. Biegły szczegółowo uzasadnił podstawy zakwalifikowania danego kotła jako kotła typu przemysłowego. Biegły oparł się w tym zakresie na odpowiednich normach technicznych, dokumentacji technicznej i oględzinach tych kotłów, które nadal istnieją. W opinii biegły wywiódł, że nawęglanie odbywało się poprzez dowiezienie taczką opału ze składu opału do kraty zasypowej, z której opał spada na transporter taśmowy. Natomiast załadowanie taczki odbywało się za pomocą szypy (rodzaj większej łopaty). Transporter taśmowy zasypywał opał do pojemnika, z którego opał zsypywał się bezpośrednio na ruchomy ruszt, na którym prowadzony był proces spalania. Pozostałość ze spalonego węgla w postaci żużla i popiołu spadła do blaszanego zsypu, w którego dnie jest otwór. Pod tym otworem była podstawiona tzw. „japonka” – rodzaj dwukołowej taczki. Spadający żużel i popiół były rozgrzane, więc zalewano je wodą w celu ich schłodzenia. W procesie tym wytwarzała się para wodna i inne szkodliwe gazy. Po zapełnieniu się taczki, palacz wyprowadzał ją z kotłowni i wyciągał na składowisko żużla i popiołu. Praca palacza polegała także na obserwowaniu wskaźników ciśnienia i temperatury na kotle oraz na odpowiednim reagowaniu na zmiany tych wskaźników. W celu utrzymania właściwej temperatury, ciśnienia obsługa kotła wykonywana była ręcznie. Biegły podkreślił, że kocioł służył do wytwarzania pary o wysokim ciśnieniu na potrzeby suszarni do drewna i zasilania prasy hydraulicznej do produkcji płyt stolarskich.

Strony postępowania nie kwestionowały treści powyższej opinii. W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego z zakresu ciepłownictwa jest jasna, spójna, wewnętrznie niesprzeczna i wydana została przez biegłego o specjalności właściwej dla rozpoznawanego problemu. Zatem Sąd nie widział podstaw, aby kwestionować ustalenia biegłego. Konkludując, w świetle powyższej opinii, a także zeznań powołanych w sprawie świadków, którym to Sąd dał wiarę, skarżący w spornym okresie pracował jako palacz przy obsłudze kotła parowego typu przemysłowego, którego obsługa była niezautomatyzowana.

Podkreślić jednak trzeba, że aby uznać pracę za świadczoną w warunkach szczególnych, wykazać należy, że była ona świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W ocenie Sądu zarówno z wyjaśnień ubezpieczonego, jak i zeznań powołanych w sprawie świadków wynikało jednoznacznie, że skarżący pracę palacza świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zarówno ubezpieczony, jak i świadek W. P. podali, że praca odbywała się w systemie 12/24 godziny. Świadek L. R. zeznał natomiast, że on od sierpnia 1992r. do chwili obecnej pracuje jako palacz w zakładzie pracy, w którym pracował także ubezpieczony. Podał on, że początkowo, przez ok. 2 lata był zatrudniony jako pomocnik palacza, ale jego praca nie różniła się znacząco od pracy palacza. Wskazał, że palacz zajmował się bardziej parametrami kotła, a pomocnik z czyszczeniem pieca, dowozem węgla, sprzątaniem – czynnościami związanymi z samym paleniem w kotle. Z zeznań powołanych w sprawie świadków, którym to Sąd dał wiarę, wynikało, że do zadań palacza należało doglądanie parametrów kotła i ich ręczna regulacja poprzez manewrowanie rusztem w celu uzyskania prawidłowych parametrów – przede wszystkim odpowiedniej ilości atmosfer. Palacz odpowiedzialny był także za nawożenie węgla i wykładanie go na podajnik taśmociągu, jak również wywożenie żużla i popiołu, czyszczenie pieca. Piece w tym zakładzie pracy służyły do napędzania maszyn stolarskich, zatem czynne były one przez cały rok. W kontekście zeznań świadków i wyjaśnień ubezpieczonego, a także przedłożonych przez niego na etapie postępowania przed organem rentowym umów o pracę (k. 15-19 akt emerytalnych), szkolenia z zakresu BHP i ppoż. (k. 21 akt emerytalnych) Sąd doszedł do przekonania, że w spornym okresie świadczył on pracę jedynie jako palacz. Wprawdzie w angażu z dnia 30 maja 1996r. wpisano także „obr. płyt”, a zakład pracy zajmował się produkcją mebli, jednakże w ocenie Sądu w świetle pozostałego materiału dowodowego bezspornie ubezpieczony pracował jako palacz i nie wykonywał innych czynności w tym zakładzie.

W ocenie Sądu w świetle opinii powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu ciepłownictwa P. G. (2), bezspornym jest, że ubezpieczony w okresie jego zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1994r. do 31 grudnia 1998r., czyli przez okres 4 lat i 1 miesiąca, pracował jako palacz przy obsłudze kotłów typu przemysłowego niezautomatyzowanego. Okoliczność tę potwierdzają także zeznania powołanych w sprawie świadków, na podstawie których Sąd doszedł także do przekonania, że praca palacza była świadczona przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zatem skarżący wykazał, że świadczył pracę w warunkach szczególnych przez okres dłuższy niż wymagane 15 lat.

W związku z powyższym, na mocy art. 47714§2 kpc Sąd przyznał prawo do emerytury od dnia (...)., w którym to spełniona została ostatnia przesłanka do przyznania spornego świadczenia – wnioskodawca osiągnął wiek 60 lat. (pkt I. wyroku)

Natomiast o kosztach (punkt II. wyroku) Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 ust. 1 i 3 kpc, art. 108 ust. 1 kpc oraz § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.), zasądzając na rzecz skarżącego kwotę 180 zł, wynikającą z ww. przepisu w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia odwołania.