Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach 13 września i 20 października 2017 r. sprawy

P. Ł.

s. F. i T. z domu S.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 16 kwietnia 2017 r., ok. godz. 16 ²⁰ na drodze publicznej DK (...), km 14, hm 0, gm. B. kierując pojazdem marki S. (...) nr rej. (...):

1.  przekroczył dozwoloną prędkość o 41 km/h jadąc 131 km/h

2.  ponadto w tym samym miejscu i czasie nie posiadał podczas kontroli dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy OC

- tj. za wykroczenie z art. 92 a kw i art. 95 kw

ORZEKA:

I.  obwinionego P. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 92 a kw i art. 95 kw i za to na podstawie art. 92 a kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje go na karę 300,- (trzysta) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 16 kwietnia 2017 r. funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji O. – post. M. S. (1) oraz st. post. M. K. (1) pełnili służbę na drodze krajowej nr (...), oznakowanym radiowozem policyjnym. Między innymi w pobliżu wjazdu na parking (...)przy miejscowości D. gm. B., na 14 km, 00 hm tej drogi dokonywali pomiarów prędkości pojazdów laserowym miernikiem prędkości m-ki (...) o numerze fabrycznym (...). Radiowóz ustawiony był na skręcie na parking a pomiaru dokonywano pojazdom poruszającym się odcinkiem drogi gdzie obowiązywała tzw. administracyjne ograniczenie prędkości do 90 km/h.

O godzinie 16 ²⁰ M. S. dokonała pomiaru z odległości 324,4 m prędkości pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) nadjeżdżającego od strony B. i jak wykazało urządzenie poruszał się on z prędkością 134 km/h. Po zatrzymaniu okazało się, że pojazdem tym kierował obwiniony P. Ł..

Podczas kontroli okazało się również, że obwiniony nie posiada przy sobie aktualnego potwierdzenia zawarcia ubezpieczenia OC.

Obwiniony odmówił przyjęcia mandatu karnego, który zaproponowano mu za stwierdzone wykroczenia. W związku z powyższym został pouczony o skierowaniu przeciwko niemu wniosku o ukaranie do Sądu.

(dowód: notatka urzędowa – k. 1; wydruk z bazy (...) k. 7, kopia świadectwa legalizacji k. 11; zeznania świadka - M. S. k. 20-20v, M. K. k. 33, częściowo wyjaśnienia obwinionego k. 31)

Obwiniony P. Ł. zarówno w wyjaśnieniach złożonych na etapie czynności wyjaśniających jak i podczas przesłuchania w drodze pomocy sądowej wyjaśnił, że przyznaje się do zarzutu dotyczącego braku dowodu zawarcia ubezpieczenia OC, nie przyznał się natomiast do zarzutu dotyczącego przekroczenia prędkości. Według jego oceny pomiar był wykonany nieprawidłowo, bo funkcjonariuszka stała na wzniesieniu pod, które on podjeżdżał. Po zatrzymaniu policjantka pokazała mu tylko wskazanie prędkości na mierniku, nie było tam żadnych innych danych, przede wszystkim informacji, że to wynik pomiaru prędkości jego pojazdu. Podkreślił, że może przekroczył prędkości, ale mógł jechać maksymalnie 110 km/h.

( wyjaśnienia obwinionego k. 4v-5, 29)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na wiarę jedynie w zakresie dotyczącym zarzutu do którego obwiniony się przyznał. Natomiast w części, w której kwestionuje on zarzut przekroczenia prędkości o 41 km/h nie zasługują na wiarę Przede wszystkim z jednoznacznych, obiektywnych i jasnych zeznań świadka M. S. - funkcjonariuszki Policji, która dokonała pomiaru prędkości pojazdu obwinionego wynika, że pomiar ten został dokonany w sposób prawidłowy, urządzenie, którym go dokonano posiadało ważną legalizację i nie ma żadnych powodów, by kwestionować uzyskany wynik. Z relacją tego świadka korespondują w pełni zeznania drugiego z funkcjonariuszy, który w tym czasie obserwował okoliczności dotyczące pomiaru.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania tych świadków, bowiem, należy podkreślić, iż są oni dla obwinionego osobami zupełnie obcymi, nie znają go ani osobiście, ani z racji pełnionych obowiązków służbowych, stąd nie mieli w przekonaniu Sądu, najmniejszego interesu w tym, by bezpodstawnie go pomawiać. Zeznawali na okoliczności związane wyłącznie z ich służbą i z tego względu, nie będąc zaangażowani osobiście w sprawę, nie byli zainteresowani wynikiem postępowania, co stanowi dodatkowo o ich bezstronności. Ich zeznania znajdują również potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej przez świadka M. S. bezpośrednio po zdarzeniu.

Ponadto, wbrew wywodom obwinionego miejsce, z którego dokonywany był pomiar było prawidłowe i pozwalało na przeprowadzenie nie tylko prawidłowego, ale i skutecznego badania. Wprawdzie droga w tym miejscu faktycznie przebiega (zgodnie z kierunkiem jazdy obwinionego) pod wzniesienie, jednak policjantka stojąc praktycznie na szczycie tego wzniesienia miała nieograniczoną widoczność na zbliżający się w jej kierunku pojazd. Mimo, że droga w tym miejscu biegnie również po łuku, to stojąc na zewnątrz tego łuku mogła obserwować pojazd poruszający się jako pierwszy w grupie pojazdów. Urządzenie, którym dokonano przedmiotowego pomiaru jest bardzo precyzyjne, posiada celownik optyczny z powiększeniem, które pozwala na precyzyjne namierzenie kontrolowanego pojazdu, a jego zabezpieczenia uniemożliwiają praktycznie dokonanie pomiaru pojazdu, który przypadkowo znajdzie się w wiązce laserowej pomiaru (np. podczas wyprzedzania) Tym samym dokonująca pomiaru z tej odległości (t.j 324 m) widziała w celowniku powiększony obraz pojazdu obwinionego mogła nakierować na niego celownik tego urządzenia i dokonać w pełni prawidłowego pomiaru. Widoczność w tym dniu, w tym miejscu była niczym nieograniczona i tym samym nie utrudniała wykonania pomiaru.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia zatem żadnych wątpliwości, co do tego, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczeń określonego w przepisach art. 92a kw i art. 95 kw.

Wymierzając karę obwinionemu, Sąd uznał, jako okoliczności obciążające, znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu mu przypisanego wyrażający się w naruszeniu jednej z podstawowych norm przepisów Prawa o ruchu drogowym i tak znaczne, bo prawie 50% przekroczenie dopuszczalnej tzw. administracyjnej prędkości, nagminność, wręcz plagę podobnych zachowań obserwowaną, na co dzień przez wszystkich użytkowników ruchu i popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycje dwóch przepisów Kodeksu wykroczeń w warunkach art. 9 § 1 kw.

Jako jedyną okoliczność łagodzącą Sąd uznał dotychczasową niekaralność obwinionego za przestępstwa i wykroczenia w ruchu drogowym (k. 7)

Wymierzona w tych warunkach obwinionemu kara grzywny w wysokości 300 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i zawinienia, a także spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Sąd, mając na uwadze wysokość osiąganych przez obwinionego dochodów i jego sytuację rodzinną, na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył go kosztami postępowania oraz opłatą w kwocie łącznej 130,- złotych.