Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w R. V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wiesław Jakubiec

Sędziowie

Ławnicy: Jacek Fischer, Jolanta Sakwicka

Protokolant: starszy protokolant sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 roku w Rybniku

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko Ośrodkowi Pomocy (...) w R.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki na rzec pozwanej kwotę 1650 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Wiesław Jakubiec

Jacek Fischer Jolanta Sakwicka

Sygn. akt V P 540/15

UZASADNIENIE

Dnia 30 grudnia 2015 roku powódka B. K. wniosła przeciwko pozwanemu Ośrodkowi Pomocy (...) w R. pozew o zapłatę kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych i naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu oraz kwoty 2650 zł tytułem odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, obie wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, iż w okresie od 1 listopada 2010 roku do 31 maja 2015 roku była zatrudniona w pozwanym na stanowisku pracownika socjalnego. W trakcie zatrudnienia doszło do naruszenia jej dóbr osobistych, tj. dobrego imienia. Podczas jednego ze spotkań w 2014 roku dyrektor pozwanego oświadczyła, iż nie wie czy będzie miała pracę dla powódki i nie wie co z nią zrobić z uwagi na grupę inwalidzką. Tego samego roku kierownik pracowników socjalnych powtarzała w obecności innych pracowników, iż zwolnienie powódki nie będzie tragedią, również z uwagi na grupę inwalidzką. Nadto, że z powodu swojej niepełnosprawności powódka została zwolniona z pracy. W dniu 9 lutego 2015 roku po otrzymaniu wypowiedzenia umowy inni pracownicy spotkali się z dyrektor pozwanego, która oświadczyła im, iż nie muszą się martwić zwolnieniem powódki, ponieważ pobiera rentę z tytułu niepełnosprawności i „na bułkę z masłem jej wystarczy”. Zachowanie dyrektora – o ocenie powódki- było przejawem dyskryminacji oraz miało na celu zdyskredytowanie i upokorzenie powódki.

Jednocześnie dodała, że pozwany naruszył wobec powódki zasadę równego traktowania w zatrudnieniu w zakresie wynagrodzenia. Po zwolnieniu powódka wzywała pozwanego do zapłaty należności w kwotach 4060 zł tytułem odprawy, 900 zł tytułem nagrody za listopada i grudzień 2012 roku, 950 zł tytułem nagrody za listopada i grudzień 2014 roku, a także 1800 zł tytułem podwyższenia wynagrodzenia za okres od września 2014 roku do maja 2015 roku. Pozwany uiścił kwotę odprawy oraz kwotę 1000 zł tytułem nagrody za realizację projektu, a tym samym uznał co do zasady, iż bezzasadnie pominął powódkę przy wypłacie nagród. Nadto, powódka została pominięta przy podwyżce wynagrodzenia, którą inni pracownicy otrzymali w kwocie 200 zł brutto miesięcznie. (vide k.2-10, 286-289)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając podniósł, iż do zwolnienia powódki doszło z powodów wskazanych w wypowiedzeniu umowy o pracę, tj. z przyczyn niedotyczących powódki. Jednocześnie, powódka nie zakwestionowała samego wypowiedzenia i nie odwołała się od niego. Niniejsze powództwo zmierza zatem do obejścia prawa, bowiem powódka dąży w rzeczywistości do uzyskania odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Pozwany zarzucił także, iż powódka nie podała naruszenia jakiego dobra osobistego miał dopuścić się pozwany. Niezależnie od powyższego, zachowanie pozwanego nie naruszyło żadnego dobra osobistego powódki. Zachowania zarzucane dyrektorowi oraz kierownikowi pozwanego albo nie nosiły znamion naruszenia dóbr osobistych albo w ogóle nie miały miejsca. Jednocześnie, powódka została zatrudniona początkowo w ramach umowy o zastępstwo, a następnie w celu realizacji projektu „Droga do pracy” finansowanego ze środków unijnych. W marcu 2015 roku zakończono jednakże realizację tego projektu, a w styczniu 2015 roku weszła w życie nowelizacja przepisów ustawy o pomocy społecznej, która wymusiła redukcję zatrudnienia przez pozwanego. Nadto, finansowanie projektu ze środków unijnych, w tym także w zakresie wynagrodzenia powódki, uniemożliwiało podwyżkę wynagrodzenia powódki na takich samych zasadach jak pozostałych pracowników. Pozwany przyznał, iż po wręczeniu powódce wypowiedzenia umowy miała miejsce rozmowa z innymi pracownikami, w której dyrektor użyła zwrotu, iż renta powódki „na bułkę z masłem jej wystarczy”, jednakże został on wyrwany z kontekstu wypowiedzi i odnosił się do okoliczności, iż w przeciwieństwie do innych pracowników pozwanego, powódka posiada inne źródło dochodu. Dodatkowo, wszyscy pracownicy posiadali wiedzę o niepełnosprawności powódki, o jej prawie do renty lecz nie od pozwanego. Tym samym, zgłoszone roszczenie narusza zasady współżycia społecznego, tj. zasady słuszności, uczciwości i sprawiedliwości. Wypłata nagrody nie stanowiła uznania roszczeń, lecz uznanie za wkład w realizację projektu. (vide k.42-46 verte, 131-132)

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 20 listopada 2008 roku pozwany Ośrodek Pomocy (...) w R. zawarł z powódką B. K. umowę o pracę na zastępstwo (początkowo na zastępstwo R. J., a następnie A. B.), na mocy której powódka została zatrudniona w pozwanym na stanowisku pracownika socjalnego.

Dnia 1 lutego 2010 roku powódka zwracała się o zatrudnienie na stanowisku pracownika socjalnego w projekcie „Droga do pracy”. Na mocy porozumienia z dnia 1 marca 2010 roku została zatrudniona na stanowisku pracownika socjalnego (bez przyznanego rejonu) do pracy w Projekcie „Aktywizacja i integracja zawodowe osób bezrobotnych w R. DROGA do PRACY” współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Strony zmieniły charakter umowy z umowy na zastępstwo na umowę na czas określony do 31 października 2010 roku. Z dniem 1 listopada 2010 roku powódka została zatrudniona na czas nieokreślony na stanowisku pracownika socjalnego (bez przyznanego rejonu), lecz była oddelegowywana do pracy w ww. projekcie na okresy: od 3 stycznia do 31 października 2011 roku, od 1 stycznia 2012 roku do 31 października 2013 roku, od 1 stycznia 2014 roku do 28 lutego 2015 roku. Od stycznia 2012 roku wynagrodzenie zasadnicze powódki wynosiło 2100 zł.

Pismem z dnia 9 lutego 2015 roku pozwany rozwiązał umowę o pracę powódki z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, którego koniec upływał z dniem 31 maja 2015 roku. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwany wskazał likwidację stanowiska pracy pracownika socjalnego projektu, niemożność dalszego zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych i organizacyjnych w związku z zakończeniem projektu.

Dowód: umowy o pracę, pismo powódki z 1 lutego 2010 roku, porozumienie stron, aneks, rozwiązanie umowy, świadectwo pracy – akta osobowe powódki k.B1, B15, B28, B33, B41, B45, B59-B60, B85, C4, C6 oraz akta sądowe k.12-17, 97-99; przesłuchanie stron – powódki k.380 verte-382, 395 verte-396 verte; przesłuchanie stron – za pozwanego dyrektor H. S. k.396 verte-398

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2770 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie – akta osobowe powódki k.48

Pismem z dnia 23 lutego 2015 roku powódka wzywała pozwanego do zapłaty zaległych nagród za listopad i grudzień 2012 oraz 2014 roku, dodatków oraz zaległej podwyżki od września 2014 roku. Powódka ponowiła wezwanie w piśmie z dnia 14 kwietnia 2015 roku żądając kwoty 7710 zł, na która składały się kwoty: 4060 zł tytułem odprawy, 900 zł tytułem nagrody za 2012 roku, 950 zł tytułem nagrody za 2014 roku, a także 1800 zł tytułem podwyższenia wynagrodzenia za okres od września 2014 roku do maja 2015 roku. W dniu 5 maja 2015 roku pozwany przyznał powódce kwotę 1000 zł tytułem nagrody za realizację ww. projektu, który uległ zakończeniu w 2015 roku. Dnia 7 maja 2015 roku pozwany zdecydował o wypłacie odprawy pieniężnej dla powódki. Pozwany odmówił zapłaty innych należności.

Dowód: pisma powódki z 23 lutego, 8 kwietnia oraz 5 maja 2015 roku, pismo pozwanego z 5 marca oraz 5 i 7 maja 2015 roku – akta osobowe powódki k.B94, B95, (...), (...)- (...), (...)-B110 oraz akta sądowe k.26-31, 33-37, 95; wyciąg z rachunku k.32; rozliczenia oraz listy płac k.103, 105-107

Zgodnie z zasadami finansowania Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki do kosztów ww. projektu należą także środki na wynagrodzenie pracowników zajmujących się realizacją projektu. W przypadku personelu projektu zatrudnionego w ramach stosunku pracy wynagrodzenie tych osób powinno odpowiadać stawkom stosowanym u beneficjenta, co oznacza iż nie powinni być wynagradzani powyżej stawek stosowanych przez beneficjenta dla pracowników niezaangażowanych w projekt (str. 34-35, 40-45). Analogiczne postanowienia zawierają Z. przygotowania, realizacji i rozliczania projektów oraz Wytyczne w zakresie kwalifikowania wydatków. Nadto, wydatkami kwalifikowanymi do rozliczenia w ramach projektu mogą być nagrody lub premie, jeżeli: zostały przewidziane w regulaminie pracy lub regulaminie wynagradzania albo przepisach prawa pracy; zostały wprowadzone minimum 6 miesięcy przed złożeniem wniosku o dofinansowanie; obejmują potencjalnie wszystkich pracowników; są przyznawane w związku z zaangażowaniem do realizacji zadań związanych z projektem. W przypadku wykorzystania środków niezgodnie z przeznaczeniem lub z naruszeniem procedur beneficjent jest zobowiązany do zwrotu dofinansowania w części lub w całości wraz z odsetkami jak dla zaległości podatkowych (str. 36-37, 61-62 Z.… oraz str. 22-23, 35-38 Wytycznych…). Powódka składała oświadczenia, iż jest świadoma o finansowaniu jej wynagrodzenia ze środków unijnych.

Regulamin wynagradzania obowiązujący w pozwanym nie przewiduje premii regulaminowych. Stanowi jedynie, iż w ramach środków na wynagrodzenia może zostać ustanowiony fundusz nagród, a nagrody uznaniowe wypłacane są za szczególne osiągnięcia w pracy na wniosek przełożonego lub dyrektora. Powódka zapoznała się z treścią regulaminu.

Dowód: Z. finansowania PO KL k.146- 204 verte; Z. przygotowania, realizacji i rozliczania projektów… k.205-244 verte; Wytyczne w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach PO KL k.245-278; oświadczenia powódki – akta osobowe powódki k.B42, B54; Regulamin wynagradzania k.64-71, 137-145; oświadczenie powódki k.101

We wrześniu 2014 roku pracownicy pozwanej zajmujący się projektem, w tym powódka, zwracali się do dyrektora o informację nt. możliwości otrzymania nagród na tzw. „dzień pracownika socjalnego” przypadający w listopadzie. Dyrektor nie odpowiedział pozytywnie na to zapytanie. Informował, iż nagrody zostaną wypłacone po zakończeniu edycji projektu. Powódka i inni pracownicy zaangażowani w projekt nie otrzymali nagród w 2012 i 2014 roku (za wyjątkiem M. H., która w 2014 roku realizowała projekt jedynie w styczniu). Takie nagrody otrzymywali w innych latach, jednakże nagrody przyznawane były w okresie kiedy pracownicy ci nie realizowali zadań projektu (w listopadzie i grudniu lat 2009-2011 i 2013 oraz maju 2015 roku), lecz wypłacane były ze środków własnych pozwanego – także w maju 2015 roku.

Nadto, we wrześniu 2014 roku większość pracowników pozwanego otrzymała podwyżki wynagrodzenia zasadniczego w granicach od 100 zł do 300 zł. Powódka jako jedna z dwóch pracowników pracujących w projekcie nie otrzymała podwyżki. Takiej podwyżki nie otrzymało również kilku innych pracowników, którzy nie pracowali przy projekcie. Brak podwyżki dla powódki nie spowodował jednakże, iż była gorzej opłacanym pracownikiem socjalnym. Pracownicy socjalni otrzymywali od 2000 zł do 2350 zł, przy czym jeden pracownik zarabiał tyle samo co powódka, tj. 2100 zł, trzech pracowników lepiej (od 2300 zł do 2350 zł), a trzech gorzej od powódki (od 2000 zł do 2040 zł). Zarobki wyższe od powódki otrzymywały również osoby zatrudnione na innych niż powódka stanowiskach, tj. starsi pracownicy socjalni oraz koordynatorzy działań w środowisku (od 2200 zł do 2400 zł). Podwyżki przyznane innym pracownikom spowodowały, iż w 2014 roku cześć z nich otrzymała wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatek środowiskowy na takim samym poziomie jak powódka, mimo iż w 2013 roku byli niżej opłacani.

Dowód: zastawienie wynagrodzeń i nagród pracowników pozwanego k.104, 133-136; zakres czynności, opis stanowiska pracy, aneks – akta osobowe powódki k.B8, B9, B30-B32, B46-B47, B61-B63, B67, B71-B72, B86-B88; zeznania świadka B. Ż. k.292-295; zeznania świadka J. T. k.369 verte-370; zeznania świadka G. Ś. k.370-371; zeznania świadka A. N. k.371-371 verte; zeznania świadka B. B. k.371 verte-372; przesłuchanie stron – powódki k.380 verte-382, 395 verte-396 verte; przesłuchanie stron – za pozwanego dyrektor H. S. k.396 verte-398

Powódka jest częściowo niezdolna do pracy i pobiera z tego tytułu rentę. Kopia decyzji o przyznaniu renty znajduje się w aktach osobowych prowadzonych przez pozwanego. Jednakże inni pracownicy pozwanego dowiadywali się o niepełnosprawności powódki bezpośrednio od niej. Kierownictwo pozwanego nie wypowiadało się nt. jej niepełnosprawności i nie stanowiło to przyczyny gorszego traktowania powódki. Praca powódki była wysoko oceniana przez pozwaną.

Dowód: decyzja ZUS z 4 marca 2008 roku – akta osobowe powódki k.A21; wypis z treści orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.18; zeznania świadka B. Ż. k.292-295; zeznania świadka J. T. k.369 verte-370; zeznania świadka G. Ś. k.370-371; zeznania świadka A. N. k.371-371 verte; zeznania świadka B. B. k.371 verte-372; przesłuchanie stron – za pozwanego dyrektor H. S. k.396 verte-398

Na spotkaniu w październiku 2014 roku dyrektor pozwanego wskazał pracownikom zajmującym się realizacją projektu, iż zostanie on zakończony, co może spowodować brak pracy dla części pracowników. Jednej z pracownic dyrektor powiedział, że jest mądra i będzie dla niej szukać innej pracy. Do powódki zwróciła się, iż nie wie co z nią zrobić.

Po wręczeniu powódce wypowiedzenia część pracowników pozwanego udała się na spotkanie z dyrektorem by wstawić się za powódką. W trakcie rozmowy dyrektor użył zwrotu, iż renta powódki „na bułkę z masłem jej wystarczy”, jednakże został on wyrwany z kontekstu wypowiedzi i odnosił się do okoliczności, iż redukcja stanu zatrudnienia jest konieczna z uwagi na zmianę przepisów dotyczących zatrudniania pracowników socjalnych oraz zakończenie edycji ww. projektu, a w przeciwieństwie do innych pracowników pozwanego, powódka posiada inne źródło dochodu. Jednocześnie, dyrektor wypowiadał się pozytywnie o pracy powódki i wyrażała wolę jej ponownego zatrudnienia w przypadku pojawienia się takiej możliwości, np. w przypadku rozpoczęcia realizacji innego projektu. Jednocześnie, kierownik pozwanego A. N. nigdy nie użyła zwrotu sugerującego, iż zwolnienie powódki z pracy nie będzie dla niej dotkliwe z uwagi na pobieraną rentę.

Dowód: zeznania świadka B. Ż. k.292-295; zeznania świadka J. T. k.369 verte-370; zeznania świadka G. Ś. k.370-371; zeznania świadka A. N. k.371-371 verte; zeznania świadka B. B. k.371 verte-372; przesłuchanie stron – powódki k.380 verte-382, 395 verte-396 verte; przesłuchanie stron – za pozwanego dyrektor H. S. k.396 verte-398

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, jak również dowód z zeznań świadków i co do zasady przesłuchania stron, które wraz z dowodami z dokumentów tworzą spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd nie dał wiary przesłuchaniu powódki w zakresie, w jakim podawał, iż nie informowała innych pracowników o swojej niepełnosprawności, bowiem twierdzenia te stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, tj. zeznaniami świadków oraz przesłuchaniu dyrektora pozwanej. Mimo formalnego dopuszczenia dowodów podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy nie stały się w ostateczności dokumenty znajdujące się na kartach 19-25, 49-63, 70-94, 96, 100 oraz 102 akt sprawy, bowiem nie stwierdzały one okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c. a contrario).

Dowód z zeznań świadka A. M. należało pominąć z uwagi na cofnięcie wniosku dowodowego przez pozwanego (vide k.395). Jednocześnie, Sąd nie podzielił zastrzeżeń do protokołu zgłoszonych przez powódkę w trybie art. 162 k.p.c. odnośnie do oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniających zeznań świadka B. Ż. (vide k.380-3680 verte). Powód zarzucał, iż oddalenie wniosku narusza przepisy art. 233 § 1 k.p.c., z uwagi na potrzebę uzupełniającego przesłuchania świadka na okoliczności wskazane w piśmie z dnia 26 września 2016 roku, tj. na okoliczność sposobu i źródła finansowania nagród oraz wynagrodzeń pracowników projektu, w tym możliwości przyznawania podwyżek (vide k.375-376). Jednakże, okoliczności te zostały już dostatecznie wyjaśnione poprzez dopuszczenie dowodu z szeregu dokumentów przedłożonych przez pozwanego, nadto świadek ten był już słuchany na te okoliczności, a zatem wniosek dowody powódki należało oddalić zgodnie z art. 217 § 3 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka wywodziła swoje roszczenie o zadośćuczynienie z dwóch tytułów: 1) naruszenie dóbr osobistych, tj. dobrego imienia poprzez sugerowanie przez kierownictwo pozwanego, iż jako osoba niepełnosprawna nie nadaje się do pracy i zasługuje na otrzymywanie jedynie niskiej renty; 2) naruszenia zasady równego traktowania poprzez dobór do zwolnienia z uwagi na niepełnosprawność. Naruszenia zasady równego traktowania poprzez pominięcie przy przyznawaniu nagród oraz podwyżki było także podstawą żądania zapłaty odszkodowania.

Z mocy art. 11 ³ k.p. jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest niedopuszczalna.

Nadto, jak stanowi przepis art. 18 ^3a § 1 k.p. pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Jednocześnie, § 2 stanowi, iż równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1.

Zgodnie z art. 18 ^3b § 1 pkt 2 i 3 k.p. za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3a § 1, którego skutkiem jest w szczególności niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą oraz pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe – chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie naruszają działania, proporcjonalne do osiągnięcia zgodnego z prawem celu różnicowania sytuacji pracownika, polegające na stosowaniu kryterium stażu pracy przy ustalaniu warunków zatrudniania i zwalniania pracowników, zasad wynagradzania i awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, co uzasadnia odmienne traktowanie pracowników ze względu na wiek (§ 2 pkt 4).

Nadto, art. 18 ^3c k.p. stanowi, iż pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości (§ 1). Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (§ 3). Prace jednakowe to prace takie same pod względem rodzaju, kwalifikacji koniecznych do ich wykonywania, warunków, w jakich są świadczone, a także ich ilości i jakości (zob. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2012 r., II PK 112/12, MoPr 2013 nr 4, str. 197, L.).

Na podstawie art. 18 ^3d k.p. osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, iż pozwany nie naruszył wobec powódki zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

Wbrew twierdzeniom powódki, jej niepełnosprawność nie stanowiła przyczyny rozwiązania stosunku pracy. Do wypowiedzenia umowy doszło bowiem z uwagi na konieczność redukcji zatrudnienia w pozwanym, co z kolei wynikało ze zmiany przepisów dotyczących pracowników socjalnych oraz zakończenia realizacji projektu, do którego oddelegowana została za swoją zgodą powódka. Okoliczności te spowodowały, iż w rzeczywistości doszło do likwidacji konkretnego stanowiska pracy powódki, co stanowi wystarczająca przyczynę rozwiązania stosunku pracy (zob. uzasadnienie wyr. Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2014 r., II PK 247/13, LEX nr 1496284). Niepełnosprawność powódki nie miała żadnego znaczenia dla merytorycznej decyzji o rozwiązaniu jej umowy o pracę. Prawo powódki do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zostało podkreślone przez dyrektora pozwanego jedynie w kontekście posiadania innego źródła dochodu, co prawda skromnego, lecz pozwalającego na zakup podstawowych produktów spożywczych. Tym samym, powódka nie przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

Do naruszenia zasady równego traktowania w stosunku do powódki nie doszło również w wyniku niewypłacenia jej nagrody w listopadzie i grudniu 2012 oraz 2014 roku, a także pominięcia przy podwyżce wynagrodzenia. Nagrody oraz podwyżkę otrzymała co prawda zdecydowana większość pracowników pozwanego, lecz wynagrodzenie tych pracowników miały odrębne w stosunku do wynagrodzenia powódki źródło finansowania. Powódka, jako pracownik wykonujący pracę związaną z realizacją projektu finansowanego ze źródeł unijnych otrzymywała swoje wynagrodzenie właśnie ze środków dofinansowania unijnego. Wydatkowanie tych środków objęte zostało szczególnymi regulacjami, które uniemożliwiały podwyższenie wynagrodzenia powódki oraz przyznawanie nagród, na takich samych zasadach jak pracowników wynagradzanych ze środków własnych pozwanego. Wynagrodzenie powódki odpowiadało jednocześnie stawkom przyjętym w pozwanym (beneficjencie programu unijnego) dla pracowników socjalnych. Kwota 2100 zł brutto otrzymywana przez powódkę stanowiła medianę (wartość środkową) zarobków pracowników socjalnych – zarówno niższe jak i wyższe wynagrodzenie od powódki otrzymywała taka sama liczba pracowników. W związku z powyższym, powódka nie jest uprawniona do otrzymania odszkodowania. Zauważyć należy, iż powódka otrzymywała od pozwanej w przerwach edycji projektu nagrody za realizację projektu. Nagrody przyznawane pracownikom pozwanego były nagrodami uznaniowymi. Powódka była zatrudniona jako pracownik socjalny (bo taki był wymóg aby mogła być oddelegowana do projektu i pracować w nim) ale nigdy nie miała przyznanego rejonu. Zatrudnienie powódki na czas nieokreślony (a nie tylko na czas trwania projektu) miał na celu zapewnienie jej trwałości i ciągłości zatrudnienia (i wynikające z tego uprawnienia), ograniczenie jej stresu związanego z niepewnością co do kolejnego okresu zatrudnienia.

Jednocześnie, powódka mimo ciążącego na niej ciężaru dowodu z art. 6 k.c. oraz obowiązku dowodzenia swoich twierdzeń zgodnie z art. 232 k.p.c. w żadnym stopniu nie wykazała również, iż pozwany dopuścił się naruszenia jej dóbr osobistych chronionych art. 11 ¹ k.p. oraz art. 23 k.c., tj. iż doszło do naruszenia jej dobrego imienia, co uzasadniałoby zasądzenie na jej rzecz kwoty zadośćuczynienia zgodnie z art. 445 k.c.

Wypowiedzi kierownictwa pozwanego nie miały na celu sugerowanie, iż powódka jako osoba niepełnosprawna nie nadaje się do pracy i zasługuje na otrzymywanie jedynie niskiej renty. Użyte sformułowania odnosił się jedynie do okoliczności, iż redukcja stanu zatrudnienia jest konieczna z uwagi na zmianę przepisów dotyczących zatrudniania pracowników socjalnych oraz zakończenie edycji ww. projektu, a w przeciwieństwie do innych pracowników pozwanego, powódka posiada inne źródło dochodu. W ocenie Sądu taka reakcja powódki na słowa kierownictwa pozwanej jest przesadna, nieuzasadniona. Zauważyć należy, iż słowa te nie zostały negatywnie odebrane przez bezpośrednich świadków tych wypowiedzi i to nie pozwana rozpowszechniała ich treść.

Podkreślić należy, iż powódka nie wykazała także jakiego rodzaju miałaby ponieść z ww. tytułu szkodę i nie uzasadniła wysokości kwoty dochodzonej w pozwie.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd oddalił powództwo.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu stron orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialnością za wynik sprawy i na podstawie § 6 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490 j.t.), w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania. Powódka przegrała spór z pozwanym, wobec czego winna zwrócić na jego rzecz koszty zastępstwa procesowego.