Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 czerwca 2014 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł. z roszczeniem o zapłatę kwoty 3 247,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 12 maja 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. W uzasadnieniu powód wskazał, że jako nabywca wierzytelności dochodzi zaspokojenia roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres pierwszych 15 dni, które pozostają w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 19 stycznia 2013 r., którego sprawca posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ( pozew k. 2-14).

W dniu 17 lipca 2014 r. tut. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowania upominawczym w sprawie sygn. akt XV GNc 5032/14, w którym zobowiązał pozwanego do zapłaty kwoty żądanej pozwem wraz z odsetkami oraz kosztami procesu ( nakaz zapłaty k. 71).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz opłaty sądowej od pełnomocnictwa. Pozwany zakwestionował konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, jak również okres najmu i wysokość kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. (sprzeciw k. 77-84).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2013 r. w S. na skutek zdarzenia drogowego uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), którego współwłaścicielami byli H. S. oraz K. S.. Sprawcą zdarzenia był K. W., kierowca pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł., nr polisy (...).

( dowód: okoliczności niesporne)

W dniu 21 stycznia 2013 r. dokonano zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, a w dniu 28 stycznia 2013 roku doszło do oględzin przednaprawczych. W dniu 2 lutego 2013 r. uszkodzony pojazd oddano do serwisu naprawczego (...) M. K. (1) w S.. W dniu 12 lutego 2013 r. warsztat wysłał ubezpieczycielowi do zatwierdzenia kalkulację naprawy. W dniu 15 lutego 2013 r. serwis otrzymał zatwierdzoną kalkulację, w tym też dniu rozpoczęto naprawę samochodu oraz zamówiono części zamienne, które otrzymano w dniu 20 lutego 2013 r. Naprawę zakończono w dniu 15 marca 2013 r. i w tym dniu poszkodowani odebrali pojazd z warsztatu.

( dowód: arkusz naprawy pojazdu k. 35)

W dniu 4 lutego 2013 r. poszkodowani H. S. i K. S. zawarli z (...) sp. z o.o. w P., reprezentowaną przez A. Z. umowę najmu (...) nr (...). W ramach umowy (...) sp. z o.o. udostępnił poszkodowanym pojazd zastępczy marki T. (...) o nr rej. (...). Umowa najmu została zawarta na czas naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy, jednakże nie dłużej niż na 21 dni kalendarzowych (§ III.1 umowy najmu). Najemca, w myśl § IV.1 umowy, zobowiązywał się zapłacić wynajmującemu czynsz najmu za auto zastępcze w wysokości wynikającej z cennika stanowiącego załącznik nr 1 umowy. Z uwagi na fakt, iż w dniu zawierania umowy, stronom nie była znana długość okresu najmu auta zastępczego, dokładna wysokość czynszu najmu miała zostać określona w dniu zwrotu pojazdu przez najemcę. Najemca oświadczył, iż akceptuje stawki czynszu przewidziane dla wynajętego przez niego auta zastępczego, z którymi się zapoznał i które otrzymał oraz wyraził zgodę na wystawienie przez wynajmującego fakturę VAT na usługę najmu bez podpisu najemcy.

Najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 4 lutego 2013 r. do dnia 25 lutego 2013 r., tj. przez 21 dni.

Zgodnie z obowiązującym cennikiem (...), stawka czynszu pojazdu zastępczego marki T. (...) wynosiła 4 546,08 zł brutto za okres 21 dni.

( dowód: umowa najmu nr (...) k. 26-29, pełnomocnictwo dla A. Z. k. 31, oświadczenie współwłaściciela pojazdu k. 30, oświadczenie dla ubezpieczyciela k. 34; oświadczenie dot. czynszu i długości najmu k. 39; cennik (...) k. 32)

W dniu 4 lutego 2013 r. poszkodowani H. S. i K. S. zawarli z (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez A. Z. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelali na (...) sp. z o.o. swoją wierzytelność, obejmującą prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 19 stycznia 2013 r., spowodowaną przez kierującego ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej przez (...) S.A.

( dowód: umowa cesji wierzytelności k. 24, oświadczenie współwłaściciela pojazdu k. 30, pełnomocnictwo dla A. Z. k. 31, oświadczenie dla ubezpieczyciela k. 34)

Uszkodzony pojazd był wykorzystywany przez poszkodowanych do załatwiania spraw osobistych (m.in. zakupów, dojazdów do lekarza).

( dowód: oświadczenie najemcy k. 33)

W dniu 27 marca 2013 r. (...) sp. z o.o. wystawił fakturę VAT nr (...) tytułem najmu pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) w okresie od dnia 2 lutego 2013 r. do dnia 25 lutego 2013 r. Faktura VAT opiewała na kwotę 3 696,00 zł netto (4 546,08 zł brutto). Dzienna stawka czynszu wynosiła 176,00 zł netto.

( dowód: faktura (...) k. 36, oświadczenie dot. czynszu i długości najmu k. 39)

Pismem z dnia 3 kwietnia 2013 r. (...) sp. z o.o. poinformowała (...) S.A. o nabyciu ww. wierzytelności i wezwała do zapłaty kwoty 4 546,08 zł w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania. Pismo doręczono w dniu 11 kwietnia 2013 roku.

( dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 3 kwietnia 2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 51-55)

Pismem z dnia 24 maja 2013 r. (...) S.A. odmówiło refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego.

( dowód: pismo pozwanego z dnia 24 maja 2013 r. k. 48-49)

Po zgłoszeniu szkody przez poszkodowanego, likwidator dokonuje oględzin pojazdu, a następnie wykonuje kosztorys. Przy szkodzie częściowej kosztorys może być podstawą do zamówienia części zamiennych. Poszkodowani zostali poinformowani przez likwidatora, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia w uszkodzonym pojeździe mogły powstać uszkodzenia ukryte, co powinno skutkować rozbrojeniem auta.

( dowód: zeznania świadka M. K. (2) protokół rozprawy z dnia 13 lutego 2015 r. k. 196-197 – nagranie min. 00:03:21-00:20:29 (płyta) k. 195)

Charakter uszkodzeń pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), podczas poruszania się nim po drogach publicznych powodowałby zagrożenie bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym, dlatego pojazd nie mógł być użytkowany do dnia faktycznego rozpoczęcia naprawy.

Niezbędny czas naprawy ww. pojazdu powinien wynieść 11,5 dnia roboczego (technologiczny czas naprawy wynosił 2,5 dnia), przy prawidłowym procesie naprawy. Naprawa pojazdu powinna zakończyć się maksymalnie w dniu 28 lutego 2013 r.

Wynajęty pojazd zastępczy marki T. (...), jest pojazdem tej samej klasy co uszkodzony samochód marki V. (...), tj. należy do klasy pojazdów kompaktowych – segment C.

Czynsz najmu pojazdu T. (...) – segmentu C, na terenie województwa (...) w lutym 2013 r., w firmach zajmujących się wynajmem pojazdów z odwleczoną płatnością, tj. działających na tych samych zasadach co powód m.in. A. C., NO1, A. czy F. R., wynosił od 150,00 zł brutto do 250 zł brutto za okres 21 dni najmu.

( dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. H. – k. 199-208; pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego P. H. wraz z załącznikami k. 236-242; ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego P. H. – k. 270-270v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy oraz akta szkody. Autentyczność, wiarygodność i moc dowodowa wskazanych dokumentów nie były przez żadną ze stron kwestionowane w toku postępowania, a także w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach świadka M. K. (2), którym dał wiarę w całości. Świadek w swoich zeznaniach przedstawił zasady likwidacji szkody, a także czas reakcji zakładu ubezpieczeń, skali uszkodzeń i wymaganego czasu naprawy. Zeznania świadka były spójne, rzetelne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. H. sporządzona na okoliczność ustalenia czy uszkodzony pojazd mógł być eksploatowany (pomimo uszkodzeń) do dnia rozpoczęcia faktycznej naprawy, a także ustalenia wysokości rynkowej stawki dziennej wynajęcia pojazdu porównywalnej klasy do pojazdu uszkodzonego wedle cen obowiązujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego oraz niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu była również podstawą ustalenia stanu faktycznego. Opinia biegłego sądowego, uzupełniona zgodnie z żądaniem stron, była opinią jasną, logiczną i przekonującą.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony.

Zgodnie natomiast z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawą roszczenia powoda była umowa zawarta z poszkodowanym, na mocy której poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego. Analiza przedmiotu zobowiązań stron pozwala na przyjęcie, że strony zawarły umowę najmu. Jak stanowi art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną (art. 487 § 2 k.c.). Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego w postaci oddania rzeczy do używania jest zapłata czynszu przez najemcę. Do zawarcia umowy najmu dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki ( essentialia negotii), do których należą: przedmiot najmu i czynsz.

Fakt skutecznego zawarcia umowy przelewu i umowy najmu winna udowodnić strona powodowa – zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., skoro z okoliczności tej wywodzi skutki prawne. Powyższe okoliczności powód wykazał przedstawiając dowody z dokumentów prywatnych – umowy najmu oraz umowy cesji wierzytelności, jak również pełnomocnictwa do dokonania czynności prawnych w imieniu powoda.

Jak stanowi art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu może być także dostatecznie oznaczona wierzytelność przyszła. Jest przy tym oczywiste, że z treści umowy przelewu zawartej przez strony musi wynikać jej przedmiot. Innymi słowy skuteczność umowy przelewu wierzytelności uzależniona jest m.in. od skonkretyzowania przez strony wierzytelności będącej jej przedmiotem. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak trafnie SN w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. Skuteczność umowy przelewu wierzytelności uzależniona jest jednak przede wszystkim od istnienia wierzytelności będącej jej przedmiotem. Co prawda w umowie cesji z dnia 4 lutego 2013 r. nie ma wskazanej konkretnej wysokości wierzytelności przelanej, jednakże wierzytelność tę, jak uzasadniono wyżej - można ustalić na podstawie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. W niniejszej sprawie stosunkiem tym jest umowa najmu, która wprost została wskazana w § 1 umowy cesji. Na datę zawarcia umowy cesji, tj. 4 lutego 2013 r., która jest tożsama z datą zawarcia umowy najmu, strony nie mogły określić pełnej wysokości wierzytelności przelanej, bowiem nie był wiadomy czas trwania naprawy. Dopiero z chwilą zakończenia naprawy, bądź upływu maksymalnego czasu trwania umowy, określenie pełnej wysokości wierzytelności stało się możliwe. Pogląd o dopuszczalności i skuteczności przelewu takiej wierzytelności, a nawet wierzytelności przyszłej, która w dacie zawierania umowy cesji nie tylko nie jest określona co do wysokości, ale nawet jeszcze nie istnieje jest utrwalany w orzecznictwie (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., VI ACa 398/13, LEX nr 1544537, wyrok SN z dnia 20 lutego 2008 r. II CSK 445/07 LEX 394765).

W niniejszej sprawie przedmiotem cesji była wierzytelność obejmująca roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Należy zatem uznać, że umowa cesji była ważna, a o jej skuteczności zdecydował rozmiar przysługującej poszkodowanemu wierzytelności, bowiem zgodnie z zasada nemo plus iuris poszkodowany nie mógł dysponować wierzytelnością, której nie posiadał.

Skoro powód wykazał przysługującą mu legitymację czynną w procesie, aktualizuje się konieczność poczynienia dalszych rozważań.

Większość okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie była bezsporna pomiędzy stronami. W szczególności pozwany nie kwestionował odpowiedzialności sprawcy za zaistniałą kolizję drogową i pozwanego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – posiadacza pojazdu mechanicznego.

Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa zarzucił nie wykazanie, że najem pojazdu zastępczego był uzasadniony, zbyt długi czas naprawy oraz zbyt wysoką stawkę czynszu najmu.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, iż nie zostało wykazane, że normalnym następstwem działania sprawcy jest prawo najmu pojazdu zastępczego, wskazać należy, iż zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (sygn. akt III CZP 5/11) odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Jeżeli więc poszkodowany poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegającego wyrównaniu.

W ocenie Sądu szkoda, którą poszkodowany poniósł w wyniku kolizji z dnia 19 stycznia 2013 roku obejmowała również koszty najmu pojazdu zastępczego. Oczywistym jest bowiem, że przez okres, kiedy samochód przebywał w warsztacie naprawczym nie mógł korzystać z własnego samochodu, musiał zatem wynająć samochód zastępczy i ponieść koszty tego wynajmu. Należy ponadto podkreślić, że zgodnie z oświadczeniem poszkodowanego, nie dysponował on innymi samochodami oraz nie korzystał z prawa do najmu pojazdu zastępczego z innego tytułu (np. z tytułu zawartych umów ubezpieczenia czy leasingu). Pozwany nie wykazał aby poszkodowany posiadał inne pojazdy, które mogły zastąpić pojazd uszkodzony lub zasada proporcjonalności przemawiała za skorzystaniem z innego środka komunikacji.

Pozwany zakwestionował także zgłoszone w pozwie roszczenie co do wysokości, w szczególności zakwestionował długość okresu naprawy uszkodzonego pojazdu i będący jego odpowiednikiem czas korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz przyjętą stawkę czynszu.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego P. H. uszkodzony pojazd nie powinien po kolizji poruszać się po drogach publicznych, uzasadniony czas naprawy wynosił 27 dni kalendarzowych (naprawa powinna zakończyć się w dniu 28 lutego 2013 r.), wynajęty pojazd zastępczy był pojazdem tej samej klasy co uszkodzony, a czynsz najmu pojazdu T. (...) – segmentu C, na terenie województwa (...) w lutym 2013 r., w firmach zajmujących się wynajmem pojazdów z odwleczoną płatnością, tj. działających na tych samych zasadach co powód m.in. A. C., NO1, A. czy F. R., wynosił od 150 zł brutto do 250 zł brutto za okres 21 dni najmu.

Opinia ta jest opinią logiczną, jasną i przekonującą. Biegły w celu wyjaśnienia wątpliwości złożył najpierw pisemną opinię uzupełniającą, a następnie ustną opinię uzupełniającą. Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.

Mając na uwadze treść opinii biegłego należało uznać, że cały okres najmu pojazdu zastępczego był uzasadniony (najem zakończył się w dniu 25 lutego 2013 roku), a stawka zastosowana przez powoda mieści się w granicach stawek rynkowych. Zarówno więc czas najmu pojazdu zastępczego, jak i stawka czynszu najmu pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Powód w pozwie ograniczył swoje roszczenie do kwoty 3 247,20 zł za 15 pierwszych dni najmu. Okres ten mieści się w ramach czasu najmu ustalonego przez biegłego, dlatego kwestionowanie go przez pozwanego okazało się bezzasadne.

(...) należało się zatem odszkodowanie odpowiadające iloczynowi liczby dni niezbędnego i koniecznego przestoju pojazdu w serwisie naprawczym oraz dziennej stawki najmu określonej przez strony w umowie (176,00 zł netto, 216,48 zł brutto). W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia odszkodowania za 15 dni najmu, a zatem należne odszkodowanie, pokrywające poniesioną szkodę, obejmowało kwotę 3 247,20 zł brutto i taką kwotę należało zasądzić na rzecz powoda, jako nabywcy wierzytelności o naprawienie szkody związanej z utratą możliwości korzystania przez poszkodowanego z własnego pojazdu.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) w związku z art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast art. 481 k.c. stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanemu w dniu 11 kwietnia 2013 r. (k. 55), a zatem żądanie odsetek od dnia 12 maja 2013 r. jest w pełni uzasadnione.

Ze względu na zmianę brzmienia art. 481 § 2 k.c., obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 r., a wprowadzonego ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830) do dnia 31 grudnia 2015 . Sąd zasądził odsetki ustawowe (zgodnie z art. 481 § 1 k.c. w poprzednio obowiązującej wersji), natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z wynikiem procesu. Powództwo zostało uwzględnione w całości, a więc to pozwanego należy uznać za stronę przegrywającą. Na koszty procesu poniesione przez powoda składa się opłata od pozwu w kwocie 163,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na kwotę 600,00 zł na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) wraz z kwotą 17 zł tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa.