Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2017 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Aneta Kurdubska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Woźniak-Wiliszewska

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. we Włocławku

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  kosztami postępowania poniesionymi w sprawie przez powoda obciąża powoda.

UZASADNIENIE

Powód B. (...) w G. wniósł do Sądu Rejonowego w Elblągu o zasądzenie od pozwanej M. W. kwoty 139,39 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż pozwany w dniu 24 09.2002 r. zawarła umowę kredytu i pozostała do zapłaty kwota 139,39 zł na którą składają się odsetki w kwocie 79,91 zł kapitał w wysokości 37,23 i koszty 22,25 zł.

Dnia 29 września 2016 r. Sąd Rejonowy w Elblągu wydał nakaz zapłaty od którego pozwana wniosła sprzeciw podnosząc zarzut przedawnienia i zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu.

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Elblągu przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego we Włocławku.

Sąd ustalił, co następuje:

Według pozwu złożonego przez powoda w dniu 24.09.2002 r. pozwana zawarła umowę kredytu ratalnego.

Na dzień 29.08.2016 r. zadłużenie pozwanej z tytułu wierzytelności którą nabył powód od (...) Bank S.A. wynosiło 139,39 zł z czego: odsetki w kwocie 79,91 zł kapitał w wysokości 37,23 i koszty 22,25 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych - k. 5

Sąd zważył, co następuje:

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty poniosła zarzut przedawnienia. Z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia, w świetle zebranego materiału dowodowego, powództwo należało oddalić w całości.

Stosownie do art. 117 § 2 k.c. ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie o charakterze majątkowym, po upływie terminu przedawnienia może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W przypadku umowy o kredyt/pożyczkę brak jest przepisów szczególnych, które regulowałyby odmiennie termin przedawnienia, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie ma termin wskazany w art. 118 k.c. Nie ulega wątpliwości, że pożyczka została udzielona przez pożyczkodawcę, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, dlatego termin przedawnienia wynosi trzy lata. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z poglądami wyrażanymi w doktrynie i w orzecznictwie sądów wymagalność jest to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności, przy czym chodzi tu o stan o charakterze obiektywnym, który ma swój początek w momencie uaktywnienia się wierzytelności - stanowi to początek biegu przedawnienia. Ogólne określenie terminu wymagalności zawiera przepis art. 455 (...) " (...) k.c, z tym, że podstawową zasadą jest związanie terminem oznaczonym w umowie, wynikającym z ustawy lub z orzeczenia odpowiedniego organu i z jego nadejściem następuje wymagalność oraz zaczyna biec przedawnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 112 (...) " (...) kc termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.

W niniejszej sprawie z przedstawionych dokumentów wynika, że pozwana w dniu 24 września 2002 r. zawarła umowę kredytu ratalnego. Powód nie przedłożył żadnych dokumentów na okoliczność tego w jakiej kwocie kredyt został zaciągnięty, jaki był jego termin spłaty, jakie były raty a jakie odsetki. Nie przedłożył również umowy kredytu i jego warunków a także umowy cesji. Brak jakichkolwiek dokumentów świadczących czy to o wypowiedzeniu kredytu czy to o dacie płatności poszczególnych rat. Mając na uwadze, iż kredyt został zaciągnięty w 2002 r. a pozew został złożony we wrześnie 2016 r. a więc 14 lat po zawarciu umowy, bieg trzyletniego terminu przedawnienia roszczeń o zwrot rat udzielonego pozwanej kredytu z cała pewnością już upłynął.

Strona powodowa złożyła pozew w dniu 20 września 2016 r. a więc 14 lat po zwarciu a tym samym roszczenie strony powodowej wobec pozwanej z tytułu kredytu ratalnego przedawniło się. W związku z przedawnieniem należności głównej z tytułu umowy pożyczki przedawnieniu uległy także należne odsetki od kwoty udzielonej pożyczki, które przedawniają się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 26.01.2005 r., III CZP 42/04, publik. OSNC 2005/9/149).

Strona powodowa, prawidłowo została powiadomiona o terminie rozprawy i mimo powiadomienia nie stawiła się, nie wykazała również, aby doszło do przerwania w jakikolwiek sposób biegu terminu przedawnienia.

Nadto analiza materiału dowodowego w sprawie, również prowadzi do wniosku, iż powództwo należało oddalić. Dla rozstrzygnięcia o zasadności żądań pozwu, Sąd musi dysponować stosownymi danymi i informacjami. Zadaniem powoda w procesie jest więc wykazanie wszystkich przesłanek odpowiedzialności kontraktowej. W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Ponadto z treści art. 232 k.p.c. wynika , że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na powodzie spoczywa więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie pozwu. Reguły rozkładu ciężaru dowodu, stosowane przez Sąd w fazie wyrokowania, mają fundamentalne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny wykonania przez każdą ze stron obowiązku dowodzenia w zakresie przesłanek uzasadniających roszczenie lub zwalniających stronę pozwaną od konieczności jego spełnienia. Obowiązkiem Sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012, I ACa 510/12, opubl. baza prawna LEX Nr 1237866). Jeżeli zaś materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku, I ACa 1320/11, opubl. baza prawna LEX Nr 1108777). Jak wynika z treści art. 217 § 1 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. § 2 cytowanego przepisu stanowi, że Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie do: przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż - ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 k.p.c. dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia (zob. wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2013 roku, III AUa 1468/12, opubl. baza prawna LEX Nr 1311941).

W rozpoznawanej sprawie nie było żadnych podstaw do działania przez Sąd z urzędu, ani tym bardziej do zastępowania jednej ze stron. W istocie rzeczy to zaniechania strony powodowej doprowadziły Sąd Rejonowy do konkluzji o nieudowodnieniu poddanego pod osąd roszczenia, co w ostatecznym rezultacie przełożyło się na oddalenie powództwa. Do pozwu powód poza wyciągiem z ksiąg rachunkowych nie dołączył żadnych dowodów, z których wynikałaby wierzytelność. Nie przedłożył bowiem ani umowy kredytu ratalnego, ani harmonogramu spłat ani sposobu w jaki zostały wyliczone odsetki ani również umowy przelewy, a tym samym nie wykazał swojej legitymacji w sprawie do dochodzenie roszczenia. Brak jakichkolwiek dowodów świadczących o istnieniu roszczenia.

Z uwagi na powyższe sąd oddalił powództwo orzekając jak w punkcie 1 wyroku.

Mając na uwadze wynik rozstrzygnięcia, poniesionymi w sprawie przez powoda kosztami postępowania został obciążony powoda .

Sygn. akt I C 2789/17 upr.

ZARZĄDZENIE

- przedłożyć z wnioskiem o uzasadnienie, z apelacją lub za 21 dni.