Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26.01.2017r.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ryszard Owczarzak

Protokolant : Paweł Wabich

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w I.

po rozpoznaniu w dniach 07.09.2015, 09.11.2015, 14.07.2016, 05.09.2016, 13.10.2016, 16.01.2017, roku, s p r a w y

E. M. syna J., H. zd. G., urodzonego (...) w I., zamieszkałego ul. (...), (...)-(...) D., P. (...)

oskarżonego o to, że :

1. w okresie od 04 grudnia 2014r. do 22 stycznia 2015r. w G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził Hurtownię (...) o/T., (...) sp. z.o.o z siedziba w W. oraz (...) s.a. z siedziba w I. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 50.150,42 złotych, w ten sposób, że wykorzystując fakt zatrudnienia w firmie (...) na stanowisku sprzedawcy, bez wiedzy i zgody swojego pracodawcy zamówił, a następnie nabył na podstawie faktur VAT nr (S) FS (...), Vat nr FS- (...), FS- (...), FS- (...), (...), WZ (...), (...) (...)/F i WZ (...) towar w postaci olejów silnikowych, który przeznaczył na prywatne cele, nie dokonując za niego zapłaty, wprowadzając tym samym w błąd pracowników w/w firm, co do faktycznego nabywcy towaru, a także zamiaru uregulowania należności z tytułu jego zakupu, czym działał na szkodę P. (...) o/ (...) sp. z.o.o. w kwocie 37670,80 zł, (...) sp. z.o.o. w kwocie 10644, 91 zł oraz (...) s.a. z siedzibą w W. Filia I. w kwocie 1844,61 zł.

tj. o przestępstwo z art . 286§1 kk w zw. z art. 12 kk

2. w okresie od 04 grudnia 2014r. do 22 stycznia 2015r. w G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia przez właściciela firmy (...) w postaci różnego rodzaju części samochodowych w łącznej kwocie 61.074,27 zł

tj. o przestępstwo z art . 284§2 kk w zw. z art. 12 kk

o r z e k a:

1.  oskarżonego E. M. uznaje za winnego przestępstw z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk popełnionego w sposób opisany wyżej w pkt. 1 i za to na podstawie art. 286§1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego E. M. uznaje za winnego przestępstwa z art. 284§2 kk w zw. z art. 12 kk popełnionego w sposób opisany wyżej w pkt. 2 z tym ustaleniem że dopuścił się go w okresie od 1 stycznia 2015r. do 22 stycznia 2015r. i za to na podstawie art. 284§2 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego E. M. w pkt 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 1 ( jednego ) roku,

4.  na podstawie art. 46§1 kk zobowiązuje oskarżonego E. M. do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz B. L. i M. L. – wspólników sp.j. PPHU (...) z siedzibą w W. kwoty 61074,27 złotych,

5.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego E. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Inowrocławiu koszty sądowe w łącznej kwocie 3130,76 (trzy tysiące sto trzydzieści 76/100) złotych w tym 2950,76 złotych tytułem wydatków i 180 złotych tytułem opłaty.

SSR Ryszard Owczarzak

II K 233/15

UZASADNIENIE

E. M. od 01 kwietnia 2014r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Produkcyjno- Handlowo- usługowym (...) Spółka Jawna M. L., B. L. z siedzibą w W. przy ul. (...) na stanowisku sprzedawcy. Miejscem wykonywania przez niego pracy był sklep w G.. E. M. pracował sam w sklepie i tylko on posiadał do niego klucze. Do obowiązków E. M. należało między innymi zamawianie towaru, jednakże zakupy powyżej 1000 zł miały być każdorazowo uzgadniane z M. L.. Większość kierowników hurtowni współpracujących wiedziała, że przy zakupach powyżej 1000 zł ma kontaktować się z M. L.. E. M. wiedział o tego rodzaju ustaleniach z hurtowniami z którymi pokrzywdzona spółka pozostawała w stałych relacjach handlowych.

Dowód: zeznania świadka M. L. k.3-4, k. 123, k.189v-190v, umowa o pracę k. 25, zeznania świadka G. Z. k. 93-95, 220v

E. M. zamawiał towary w hurtowniach motoryzacyjnych na preferencyjnych warunkach dla przedsiębiorców. Te preferencyjne warunki wynikały z ilości zamówień pokrzywdzonej spółki i jej pozycji na rynku. Części dokonywanych zakupów firmowanych przez pokrzywdzoną spółkę oskarżony nie wprowadzał na ewidencję sklepu. Tymczasem sprzedający byli przekonani, że nabywcą towaru jest spółka w której oskarżony pracował. Po wejściu w posiadanie towaru oskarżony zadysponował nim w nieustalony sposób.

Dokonał zakupów towarów na co wystawiono faktury:

- przez Biuro Handlowe (...) Sp. z o.o. Faktura Vat – WZ (...) na kwotę 3207,84 zł

- przez Biuro Handlowe (...) Sp. z o.o. Faktura Vat – WZ (...) na kwotę 773,42 zł

- przez Biuro Handlowe (...) Sp. z o.o. Faktura Vat – WZ (...) na kwotę 6663,65 zł

- przez P. (...) Faktura Vat nr (S) FS- (...) z dnia 04.12.2014r. na kwotę 8881,58 zł

- przez P. (...) Faktura Vat nr (S) FS- (...) z dnia 12.12.2014r. na kwotę 11101,98 zł

- przez P. (...) Faktura Vat nr (S) FS- (...) z dnia 12.12.2014r. na kwotę 2134,47 zł

- przez P. (...) Faktura Vat nr (S) FS- (...) z dnia 16.12.2014r. na kwotę 15542,77 zł

- przez (...) S.A. Faktura Vat nr (...) (...)na kwotę 1844,61 zł

E. M. kwitował odbiór towaru własnoręcznym podpisem na fakturze lub dokumencie wydania towaru WM. E. M. nie uregulował wskazanych wyżej faktur. Uregulował je M. L.. Współwłaściciel spółki nie czuł się nabywcą towaru, zapłaty dokonał z chęci utrzymania dobrych relacji handlowych i utrzymania renomy swojego przedsiębiorstwa. Zanim dokonano zapłaty, o zaistniałej sytuacji i braku zobowiązań z tytułu zakupu towaru pełnomocnik pokrzywdzonej poinformował sprzedawców towarów i właściwy Urząd Skarbowy.

Dowody: Faktura Vat – WZ (...) k. 16, Faktura Vat – WZ (...) k. 18, Faktura Vat – WZ (...) k. 15, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 6-8, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 9-10, Faktura Vat nr (S) FS- (...). 11-12, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 13-14, zeznania świadka M. L. k. 2-3, k.189v-190v, 338 zeznania świadka G. Z. k. k. 93-95, 220v, pismo z dnia 24.02.2015 k 42 pismo z dnia 24.02.2015r. k. 43, pismo z Urzędu Gminy w D. k. 59, pismo Burmistrza G. k. 88, potwierdzenia przelewów k. 197-201, potwierdzenie transakcji k. 206- 207, pismo P. (...) , dowody wpłaty i potwierdzenia wpływów k. 209-215, pisma ( k. 50-54)

E. M. nie ewidencjował zakupów towarów z w/w faktur w sklepie, w którym pracował.

Dowód: raport dostaw od 01.12.2014 do 31.12.2014r. k. 61-65

W dniu 29.01.2015 r. M. L. i B. L. rozwiązali z oskarżonym umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczyny wypowiedzenia zostały wskazane: kupowanie towaru bez zgody właściciela, nierejestrowanie zakupu towaru w ewidencji zakupu sklepu, niewprowadzanie towaru na stan sklepu. E. M. podpisał oświadczenie, przygotowane przez M. L., które stanowi, że E. M. bez zgody właściciela sklepu w dniach 04.12 i 16 grudnia 2014r. zamówił olej C. w ilości 1358 litrów z hurtowni (...) Oddział w T., który osobiście odebrał dla siebie, a pobrany towar nie został wprowadzony do ewidencji sklepu.

D owód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia k. 28, oświadczenie k. 24

W dniu zwolnienia E. M. M. L. rozpoczął inwentaryzację w sklepie w G.. Inwentaryzacja obejmowała okres od 1 stycznia 2015r. do 30 stycznia 2015r.. Poprzedni inwentaryzacja przeprowadzono w sklepie na koniec roku nie wskazywała na ubytki. W dniu zwolnienia uczestniczył w niej E. M.. Podczas inwentaryzacji okazała się, że w sklepie brakuje towaru w postaci różnego rodzaju części samochodowych o wartości 61074,27 zł.

Dowód: zeznania świadka M. L. k. 123, 276, k.189v-190v, 338 raport dostaw od 01.01.2015 do 30.01.2015 k. 19, różnica inwentaryzacyjna k. 109-120, opinia biegłego z dziedziny księgowości dr T. K. ( k. 227- 267)

E. M. w czasie zarzucanego mu czynu był osobą niekaraną. Został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 27.11.2015r., który uprawomocnił się w dniu 24.03.2016r.

Dowód: informacja o karalności k. 135, k. 282, k. 293

Oskarżony E. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia w sprawie. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, bowiem były one niejasne, nielogiczne, a nadto sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami świadków oraz wiarygodnymi dokumentami, zgromadzonymi w toku postępowania. Oskarżony wyjaśnił, że każdorazowo konsultował się z pracodawcą przed zamówieniem towaru, ale też właściciel firmy sam dowoził towar do sklepu. Wyjaśnił również, że właściciel miał stały dostęp do programu, w którym widoczne były zakupy i sprzedaż. Natomiast za faktury płacił on sam, jeżeli miał pieniądze w kasie, a jeżeli nie miał to płacił właściciel. Dodał, że firma (...) zawsze miała zaległości w firmie (...), ponieważ zamówienia były realizowane w centrali firmy w W. , a oskarżony docelowo brał towar z firmy (...) po telefonie właściciela firmy i płacił gotówką. Wyjaśnienia dotyczące transakcji z firmą (...) sprzeczne są z wiarygodnymi zeznaniami świadków Ł. K. i R. O., a także Fakturą Vat nr (...) (...)/F.

Świadek M. L. złożył zeznania w sprawie. Zeznania świadka Sąd ocenił jako wiarygodne w całej rozciągłości. Były one jasne, logiczne, spójne i konsekwentne. Świadek w sposób przekonywujący przedstawił sekwencję zdarzeń mających miejsce w jego przedsiębiorstwie. Zeznał, że wyraził zgodę jedynie na zakup oleju w firmie (...) na kwotę ok. 2000 zł, jednak ten zakup nie został zaewidencjonowany w sklepie, nigdy do niego nie trafił i tej faktury nie zapłacił w terminie. Zapłacił ją później, ponieważ z tą firmą na stałe współpracował. Odnośnie brakującego towaru w sklepie świadek zeznał, że robił inwentaryzację na koniec roku i nie wykazano żadnych nieprawidłowości, wcześniej, kiedy robił inwentaryzację zwykle wszystko się zgadzało, zdarzały się jedynie drobne nieścisłości. Kiedy jednak zrobił inwentaryzację po zwolnieniu oskarżonego, okazało się, że brakuje towaru na około 60 tysięcy złotych. Zeznania świadka uwiarygadnia również korespondencja wysłana do firm w których oskarżony wyłudził towar i do instytucji państwowych. Świadek podjął ja spontanicznie chcąc uniknąć konsekwencji wywołanych działaniem oskarżonego. Zwrócić należy uwagę, że zeznania świadka korespondują z wiarygodnymi zeznaniami świadka G. Z., R. O., P. S., W. M..

Świadek R. O. złożył zeznania w sprawie. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne, bowiem były one spontaniczne, jasne i konsekwentne, a nadto znalazły potwierdzenie w zeznaniach Ł. K.. Świadek będąc osobą obcą zarówno dla oskarżonego jak i dla właściciela firmy (...), nie miał powodów, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego.

Świadek Ł. K. złożył zeznania w sprawie. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Świadek jako pracownik firmy (...) posiadał wiedzę o sposobie zamawiania towarów w firmie, w której pracował. Zeznał, że w celu zamówienia towaru kontaktował się z nim telefonicznie E. M. podając się za przedstawiciela firmy (...) i zamawiał towary, których potrzebował, a następnie towar był zawożony do klienta, sporadycznie klient sam odbierał towar. Odnośnie płatności świadek nie znał szczegółów , bowiem się tym nie zajmował. Świadek zrelacjonował sytuację, w której doszło do pomyłki i brakujący towar odbierał ojciec oskarżonego na stacji S. w I.. Sąd uznał, że zeznania świadka były logiczne, jasne, konsekwentne, korelują one z zeznaniami świadka R. O., dlatego Sąd uznał zeznania za wiarygodne.

Świadek G. Z. złożyła zeznania w sprawie. Zeznania świadka były również jasne i konsekwentne. Świadek jako kierownik sprzedaży w firmie (...) miała wiedzę o transakcjach mających miejsce w firmie, w której pracowała. Zeznała, że problem z firmą (...) zaczął się 4 grudnia, ponieważ zamawiano towar, nie płacąc za poprzednią fakturę. W związku z faktem, że zauważyła nieprawidłowości, rozmawiała z pracownicą, która uspokoiła ją, że faktury zostaną zapłacone, ponieważ E. M. poinformował ją, że znalazł odbiorcę – B.. Świadek zeznała, że z tego co wie pan L. nie wiedział o całym zajściu, kiedy się dowiedział był w szoku. W ocenie Sądu zeznania świadka jako logiczne i korelujące z pozostałymi wiarygodnymi dowodami w sprawie, należy uznać za wiarygodne.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka W. M. , która złożyła zeznania w sprawie na okoliczność zawartych transakcji z firmą (...) Sp. z o.o. Zeznała ona, że współpraca z firmą (...) rozpoczęła się w listopadzie 2014r., a dwie pierwsze transakcje odbyły się w ten sposób, że za towar płacono gotówką, natomiast 3 pozostałe przelewem. Dodała, że 26 marca spłacono zadłużenie firmy (...), które fizycznie zapłaciła firma (...). Zeznania świadka były jasne logiczne i przekonywujące, nadto znalazły potwierdzenie w dokumentach w postaci faktur oraz zeznań świadka M. L..

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka P. S. , który złożył zeznania na okoliczność inwentaryzacji przeprowadzonej w sklepie w G.. Zeznania świadka Sąd ocenił jako jasne i rzeczowe. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, który o okolicznościach sprawy nie miał wiedzy, a jedynie brał udział w inwentaryzacji, co również należało do jego obowiązków w sklepie w W..

W spawie przeprowadzono również dowody z dokumentów.

Sąd uznał za wiarygodne i mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty w postaci: Faktura Vat – WZ (...) k. 16, Faktura Vat – WZ (...) k. 18, Faktura Vat – WZ (...) k. 15, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 6-8, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 9-10, Faktura Vat nr (S) FS- (...). 11-12, Faktura Vat nr (S) FS- (...) k. 13-14, pismo z dnia 24.02.2015. 42 pismo z dnia 24.02.2015r. k. 43, pismo z Urzędu Gminy w (...) k. 59, pismo (...) k. 88, potwierdzenia przelewów k. 197-201, potwierdzenie transakcji k. 206- 207, pismo P. (...) , dowody wpłaty i potwierdzenia wpływów k. 209-215. Zamówienie towarów objęte aktem oskarżenie i nie dokonanie za nie płatności w terminie nie było kwestionowane w toku postępowania, a jednocześnie znajduje potwierdzenie w zeznaniach przedstawicieli pokrzywdzonych firm – dostawców. Jednocześnie Sąd za wiarygodne uznał dokumenty potwierdzające, że E. M. nie prowadził działalności gospodarczej, a także dokumenty dotyczące stanów magazynowych w PPHU (...), albowiem nie były one kwestionowane.

Sąd uznał za wiarygodną informację z Krajowego Rejestru Karnego albowiem nie było podstaw do kwestionowania powyższego dokumentu.

Sąd w toku postępowania powołał biegłego w dziedzinie analizy ekonomicznej, ekonomii, księgowości rachunkowości i finansów, podatków i przedsiębiorstw. Opinia biegłego, jako rzetelną Sąd uznał za wiarygodną. Biegły w opinii stwierdził, że niedobory, które powstały w sklepie (...) nie mogły powstać w sposób nieświadomy, bowiem dotyczyły one kilkuset towarów. Biegły w opinii opisał proces dokonywania inwentaryzacji i sposób w jaki ustala się niedobory. Opinia jest jasna, zrozumiała i w czytelny sposób opisuje wiarygodność ustalonych braków. Sposób inwentaryzacji pozwala ustalić kwotę niedoboru i zindywidualizować towary, które się na niego składają.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie a art. 286 § 1 kk kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Wprowadzenie w błąd (zwane oszustwem "czynnym") polega na tym, iż sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy. Błąd osoby, dokonującej dyspozycji majątkowej na rzecz sprawcy, może dotyczyć okoliczności zewnętrznej lub wewnętrznej (psychicznej). Błąd może dotyczyć różnorodnych okoliczności odnoszących się do osoby (np. jej tożsamości), rzeczy (właściwości, cech użytkowych, wartości itp.), stanu prawnego, zjawiska lub zdarzenia. Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd. Niekorzystne rozporządzenie mieniem, jako skutek oszustwa, ogólnie rzecz ujmując, oznacza pogorszenie sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, chociaż nie musi polegać na spowodowaniu efektywnej szkody (por. wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00 z glosą aprobującą J. Satko, OSP 2001, z. 3). Tak pojęte niekorzystne rozporządzenie może np. polegać na nabyciu rzeczy powyżej jej wartości lub sprzedaży poniżej wartości albo nabyciu rzeczy obciążonej wadami fizycznymi lub prawnymi, nieuzasadnionym zwolnieniu z długu, nieprawidłowym udzieleniu pożyczki, kredytu itp

Wprowadzenie w błąd przez oskarżonego pokrzywdzonych firm polegało na tym, że wprowadził w błąd pracowników firm: P. (...) o/ (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. oraz (...) S.A.z siedzibą w W. Filia I. co do faktycznego nabywcy towaru, a także zamiaru uregulowania należności z tytułu jego zakupu. Sprzedawcy z pokrzywdzonych firm byli przekonani, że sprzedają towar objęty niniejszym postępowaniem firmie PPHU (...) Spółka Jawna, w której pokrzywdzony pracował, podczas gdy rzeczywistym nabywcą tego towaru był oskarżony. Zwrócić należy uwagę, że oskarżony nie wyjaśnił co zrobił z nabytym towarem, niemniej jednak, ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, że towar ten nie był w posiadaniu pracodawcy oskarżonego, bowiem zakup tego towaru nie został zaewidencjonowany w magazynie firmy (...).

Zwrócić należy uwagę, że pokrzywdzone firmy inaczej traktują nabywców indywidualnych niż współpracujące z nimi firmy. Firmy prowadzące działalność gospodarczą mogą liczyć na rabaty przy zakupach, a także po spełnieniu warunków- np. zapłata pierwszych faktur gotówką w dniu zakupu- na odroczenie terminu płatności. Pokrzywdzone podmioty w ogóle nie wydałyby towaru i nie rozporządziły w ogóle mieniem gdyby miały świadomość, że oskarżony nie działa w imieniu pokrzywdzonej spółki i przekracza udzielone pełnomocnictwo. Pokrzywdzona spółka nigdy zas nie nabyła skutecznie wyłudzonego przez oskarżonego „dla siebie” mienia. Oskarżony przekroczył zakres umocowania, działającego jako falsus procurator w rozumieniu art. 103 kc , a pokrzywdzeni nie potwierdzili skuteczności zawartych przez niego umów. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że nawet gdyby uznać za takie potwierdzenie, dokonanie zapłaty przez pokrzywdzonych, to w niczym nie zmienia to faktu, że przedmiotem rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie był zarzut oszustwa na szkodę poszczególnych sprzedawców. To oni zatem są podmiotami pokrzywdzonymi i w stosunku jedynie do tych podmiotów sąd mógł orzekać o obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 kc. Z drugiej zaś strony nie było zaś takiej możliwości wobec pokrzywdzonej spółki bowiem nie był przedmiotem rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie zarzut przywłaszczenia na jej szkodę

Innymi słowy:

Nawet gdyby założyć, że oskarżony najpierw popełnił przestępstwo oszustwa doprowadzając sprzedawców oleju do wydania towaru w mylnym przekonaniu, że E. M. zawarł skuteczną umowę w ramach posiadanego umocowania, a następnie pokrzywdzeni potwierdzili skuteczność tej umowy dokonując zapłaty- to w przedmiotowym procesie karnym nie było pola do zasądzenia od oskarżonego na rzecz spółki (...) odszkodowania z tytułu ewentualnego przywłaszczenia ich mienia; nie było to bowiem przedmiotem rozstrzygnięcia sądu.

E. M. w sposób umyślny wprowadził pokrzywdzonych w błąd, nie miał bowiem zamiaru uregulować faktur za pobrany towar. Oskarżony E. M. był zatrudniony w PPHU (...), a za pracę otrzymywał wynagrodzenie, nie prowadził działalności gospodarczej, korzystając z tego, że jest zatrudniony w w/w firmie zamówił w dniu 04, 12 i 16 grudnia 2014 roku towar od P. (...) o/ T. towar na łączną kwotę 37670,80 zł, od firmy (...) sp. z o.o. za kwotę 10644,91 zł oraz od firmy (...) S.A. na kwotę 1844,61 zł, nie mając zamiaru regulować należności za towar. Wszystkie towary zostały pobrane, przy czym odroczono termin płatności z tytułu wystawionych faktur. O istnieniu po stronie oskarżonego działania z zamiarem bezpośrednim w celu przywłaszczenia świadczy również fakt, że zatrudniając się przedłożył M. L. nieprawomocny odpis wyroku uniewinniającego w sprawie II K 261/14, a także to, że nigdy nie przekazał choćby części nabytego przez siebie mienia pracodawcy. Modus operandi oskarżonego był taki, że wyłudzone przez niego mienie było już rozdysponowane zanim M. L. powziął wiadomość o zaciąganych „na jego konto” zobowiązaniach.

Oskarżony nie uregulował faktur, zrobił to jednak M. L.. Prowadząc działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży części samochodowych zależało jemu na tym, żeby mieć poprawne relacje ze swoimi kontrahentami oraz nadal kontynuować współpracę.

Zgodnie z art. 284§2 kk stanowi, że kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. O bycie przestępstwa przywłaszczenia rzeczy decyduje nie tylko samo jej zatrzymanie, a nawet używanie, wbrew woli właściciela, ale cel ostateczny - definitywne włączenie mienia (rzeczy) do majątku sprawcy. Dla bytu przestępstwa przywłaszczenia nie jest wystarczające samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, ale musi towarzyszyć wskazany wyżej zamiar włączenia rzeczy (mienia) do swojego majątku, mogący np. ujawniać się jako chęć powiększenia swojego majątku kosztem pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku dnia 29.11.2012 r. - AKa 115/12 – LEX 1239832; podobnie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia18.06.2013 r. – II AKa 83/13 – LEX nr 1342227 ).

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Przestępstwa przeciwko mieniu, Ministerstwo Sprawiedliwości, Warszawa 1998, nr 21, s. 167). Przeświadczenie sprawcy, że ma on prawo dysponować będącym w jego posiadaniu mieniem, wyłącza wymaganą dla występku z art. 284 k.k. umyślność, a w rezultacie czyn taki oceniany być może wyłącznie w aspekcie prawa cywilnego. Innymi słowy, jeżeli posiadacz rzeczy czuje się jej właścicielem, to dokonując jakiegokolwiek rozporządzenia taką rzeczą nie może być świadom realizacji znamienia czasownikowego "przywłaszcza", a tym samym nie wypełnia swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 284 k.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.01.2003 r. – II KKN 273/01 – Prok. i Pr.- wkł. z 2003 r. , z. nr 7-8, poz. 9, oraz postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 23.04.2008 r. – V KK 406/07 – LEX nr 388681).

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie prowadzi do wniosku, że oskarżony E. M., będąc pracownikiem w sklepie (...) musiał zdawać sobie sprawę z tego, że towarem w sklepie nie może dysponować w żaden inny sposób, aniżeli sprzedawanie go klientom. Oczywistym jest, że pracownik sklepu nie może towarem będącym w asortymencie sklepu dysponować w sposób dowolny. E. M. był zatrudniony w sklepie, a za pracę dostawał wynagrodzenie w formie pieniężnej, co wynika z umowy o pracę, zatem do oczywistym jest, że nie mógł towarem znajdującym się w sklepie dysponować jak właściciel.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie pozwoliły na ustalenie wartości przywłaszczonego przez oskarżonego towaru ze wskazaniem rodzaju i wartości poszczególnych przedmiotów. Trudno sprecyzować dokładny czas przywłaszczenia lub precyzyjny sposób wejścia w posiadanie wskazanych części. Nie budzi jednak wątpliwości, że w okresie od 1 stycznia 2015 r. to jest od następnego dnia od poprzedniej inwentaryzacji do dnia inwentaryzacji oskarżony wziął w posiadanie i zadysponował jak własnymi, towary o ogólnej wartości jak w wyroku.

Za czyn z art. 286 §1 kk sąd wymierzył oskarżonemu karę jak w punkcie 1. wyroku. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 21k kk karę i 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 284§2 kk. Na podstawie art. 85 i 86§1 kk wymierzono oskarżonemu E. M. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności uznając, że kara ta jest adekwatna do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz spełni swe cele z zakresu prewencji indywidualnej i generalnej. Jako okoliczność zdecydowanie łagodzącą sąd wziął pod uwagę fakt, że w momencie popełniania zarzucanych czynów oskarżony nie był osobą karaną. Z drugiej zaś strony jako okoliczności obciążające sąd wziął pod uwagę dużą wartość mienia przywłaszczonego i uzyskanego w wyniku przestępstw przez oskarżonego. Należy zauważyć, że przysporzenie po stronie oskarżonego stanowiło ponad trzykrotność przeciętnego rocznego dochodu netto. Oskarżony w swojej przestępczej działalności działał z rozmysłem, planowo, a nie pod wpływem jednorazowego impulsu. W dopuszczania się poszczególnych aktów przestępczej działalności był konsekwentny i motywowany chęcią zysku. Okolicznością istotna jest to, że nadużył zaufania osoby, która była jego pracodawcą i miała prawo liczyć na lojalność. Suma ekonomicznych strat poniesionych przez pracodawcę zawiera w sobie również wartość mienia uzyskanego przez oskarżonego w wyniku oszustwa, a E. M. w żaden sposób nie zaoferował choćby częściowego naprawienia szkody. Przy uwzględnieniu tych okoliczności wymiar kary łącznej wydaje się niewygórowany, wręcz umiarkowany. Z drugiej strony jest to zaś wymierna i znaczna dolegliwość, która powinna być wystarczająca dla osiągniecia celów wychowawczych. Odbycie kary w takim wymiarze przy jednoczesnym orzeczeniu naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przywłaszczenia winno uzmysłowić oskarżonemu niecelowość popełnienia przestępstw w przyszłości.

Dostrzegając wysoki stopień szkodliwości popełnionego czynu sąd rozważał zasadność zastosowani instytucji warunkowego zawieszenia kary.

Zgodnie z treścią art. 69§1 k.k. warunkowo zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§2), a także ocenia, czy warunkowe zawieszenie kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§1). Innymi słowy na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą, zatem wskazywać na to, że pomimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 24.01.2002 r. – II AKa 267/01 – Prok. i Pr. z 2004 r., nr 4, poz.18). W przedmiotowej sprawie takie okoliczności zdaniem Sądu w stosunku do oskarżonego nie zachodzą. Oskarżony nie jawi się sądowi jako osoba zdolna do głębszej refleksji i docenienia dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary. W ocenie sądu na warunkowe zawieszenie wykonania kary stosuje się do osób, które dają choćby niewielką, ale jednak rzeczywistą nadzieję, że wystarczające będzie oddziaływanie na ich postawę środkami nie łączącymi się z bezpośrednią i rzeczywistą represją. W odniesieniu do osoby oskarżonego brak podstaw do takiego założenia.

O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 627 zasądzając od oskarżonego poniesione przez Skarb Państwa wydatki i obciążając go opłatą sądową.