Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym – Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Susmaga

Sędziowie: SSO Anna Judejko (spr.)

SSO Dariusz Kawula

Protokolant: st. prot. sąd. Joanna Kurkowiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Grunwald w Poznaniu Elżbiety Mleczak

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2017 r.

sprawy P. W.

o wyrok łączny

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 5 lipca 2017 r.

w sprawie sygn. akt VIII K 312/17

1. utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

2. zwalania skazanego od obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Anna Judejko Małgorzata Susmaga Dariusz Kawula

UZASADNIENIE

P. W. został skazany prawomocnymi wyrokami: Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. akt VI K 1100/15, Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt VI K 935/15 oraz Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 3 lutego 2017 r., sygn. akt VIII K 812/16.

Wyrokiem łącznym z dnia 5 lipca 2017 r., wydanym w sprawie sygn. akt VIII K 312/17, Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu na podstawie, art. 85 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku z późniejszymi zmianami (art. 19. ust 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U z 2015 r., poz. 396) połączył skazanemu P. W. kary jednostkowe ograniczenia wolności, oraz pozbawienia wolności i wymierzył skazanemu karę łączną 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej zaliczył skazanemu okresy zatrzymania, tymczasowego aresztowania i odbycia kar:

- w sprawie VI K 1100/15 Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu ( 16 godzin wykonanej kary ograniczenia wolności co odpowiada 7 ( siedmiu ) dniom pozbawienia wolności-przyjmując ze jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwom dniom kary ograniczenia wolności,

- w sprawie VI K 935/15 Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu od dnia 28 08 2015 do dnia 2 września 2015 roku, oraz od dnia 20 03 2017 roku i nadal,

- w sprawie VIII K 812/16 Sądu Rejonowego Poznań- Grunwald i Jeżyce w Poznaniu od dnia 29 07 2016 roku do dnia 10 08 2016 roku.

Ponadto Sąd Rejonowy orzekł, iż na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. w zakresie nieobjętym wyrokiem łącznym wyroki opisane w punktach I, II, III, podlegają odrębnemu wykonaniu.

Przedmiotowy wyrok łączny zaskarżył obrońca P. W. w części dotyczącej orzeczenia o karze. Apelujący zarzucił wyrokowi Sądu Rejonowego na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż brak było, w odniesieniu do skazanego P. W. podstaw do zastosowania zasady absorpcji, podczas gdy elementy podmiotowo - przedmiotowe czynów objętych tymi wyrokami przemawiają za orzeczeniem wyroku łącznego przy zastosowaniu systemu zbliżonego do zasady absorpcji.

Formułując powyższy zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie wyroku z zastosowaniem zasady absorpcji bądź ewentualnie uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego merytorycznego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący we wniesionej apelacji sformułował pod adresem wyroku Sądu I instancji zarzut poczynienia przez tenże Sąd błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcie, iż brak było, w odniesieniu do skazanego P. W. podstaw do zastosowania zasady absorpcji, podczas gdy elementy podmiotowo - przedmiotowe czynów objętych tymi wyrokami przemawiają za orzeczeniem wyroku łącznego przy zastosowaniu systemu zbliżonego do zasady absorpcji. Zarzut ten okazał się jednak całkowicie chybiony.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku tylko wtedy jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może ograniczać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu (por. m. in. OSN PG 1975, 9, 84). Musi wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. O takim przekroczeniu można zaś mówić jedynie wówczas, gdy przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych nie jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, nie stanowi efektu rozważenia wszystkich okoliczności – zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego, nie jest logicznie ani wyczerpująco uargumentowane w uzasadnieniu wyroku, bądź też narusza wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (por. m. in. OSN KW 1978, z. 6, poz. 67; OSN KW 1991, z.7-9, poz. 41).

Podkreślić przy tym należy, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może mieć postać tzw. „błędu braku”, który wynikać może z niepełności postępowania dowodowego, bądź błędu „dowolności”, który polega na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów. Błąd w ustaleniach faktycznych może przy tym być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.) np. błąd logiczny, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt II AKa 256/16, Legalis nr 1576843).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wyrok łączny orzeczony przez Sąd Rejonowy Poznań - Grunwald i Jeżyce w Poznaniu nie jest, jak sugeruje skarżący, obarczony błędem w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do wyroków skazujących jak również czynów nimi objętych oraz orzeczonych kar. Sąd I instancji poczynił również prawidłowe ustalenia co do zachowania skazanego w trakcie odbywania kary, jak również sytuacji rodzinnej skazanego wskazując, że ma on na utrzymaniu troje dzieci. Skarżący nie kwestionuje tych ustaleń podnosząc, że elementy podmiotowo-przedmiotowe czynów objętych wyrokami przemawiają za orzeczeniem wyroku łącznego zbliżonego do zasady absorbcji. W istocie zatem skarżący w apelacji powinien sformułować zarzut rażącej niewspółmierności kary, nie zaś zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Odnosząc się do apelacji w kontekście orzeczonej wobec skazanego kary wskazać wypada, że Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie istotne dla jej wymiaru okoliczności, co jasno wynika z argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje i czyni częścią tego uzasadnienia. Trafnie bowiem wskazał Sąd I instancji, że skazany jako osoba wielokrotnie karana, a więc niedostosowana do obowiązujących norm społecznych i prawnych, nie zasługuje na to, aby ponieść karę za popełnione przestępstwa w mniejszym wymiarze. Apelujący zdaje się w ogóle nie dostrzegać okoliczności, że popełnione przez skazanego przestępstwa w sprawach podlegających łączeniu zostały popełnione w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. jak i w warunkach recydywy szczególnej wielokrotnej określonej w art. 64 § 2 k.k. Nadto, jak wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu, czyny objęte poszczególnymi wyrokami zostały przez skazanego popełnione w okresie od 18 lipca 2012 r. do 27 sierpnia 2015 r., a zatem na przestrzeni trzech lat. Przy tym czyny skazanego godziły w dobra różnego rodzaju, jak: mienie, wolność i zdrowie. Nie sposób zatem uznać, że związek podmiotowo-przedmiotowy między czynami objętymi wyrokami był bliski i przemawiał za zastosowaniem w większym stopniu zasady absorpcji. Odmienne w tym zakresie twierdzenia skarżącego stanowią pozbawioną jakiegokolwiek merytorycznego uzasadnienia polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu I instancji. Niezrozumiały jest zarzut skarżącego, że Sąd I instancji nie uwzględnił należycie postawy skazanego. Słusznie bowiem zauważył Sąd I instancji, że fakt, iż skazany cieszy się w zakładzie karnym w miarę poprawną opinią nie jest wystarczający do zastosowania w jego przypadku zasady pełnej absorpcji. Również sytuacja rodzinna skazanego nie może mieć przesądzającego znaczenia. O wymiarze kary łącznej decyduje bowiem całokształt okoliczności istotnych ze względów wychowawczych (art. 85 a k.k.).

Mając na uwadze powyższe, w kontekście celów, które kara łączna ma osiągnąć w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, Sąd Rejonowy zasadnie skonstatował, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania w stosunku do P. W. w pełnym zakresie zasady absorbcji. Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., kara łączna pozbawienia wolności mogła zostać wymierzona w niniejszej sprawie w przedziale od 1 roku pozbawienia wolności (najwyższa z wymierzonych kar) do 2 lat i 3 miesięcy (suma wymierzonych kar) pozbawienia wolności. Wymierzona skazanemu przez Sąd I instancji kara łączna w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, w ocenie Sądu Okręgowego, uwzględnia wspomnianą wyżej zasadę absorpcji adekwatnie do realiów przedmiotowej sprawy i nie sposób ocenić jej jako kary rażąco niewspółmiernej w rozumieniu art.438 pkt.4 k.p.k.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał zarzut apelacji za całkowicie chybiony i uznając prawidłowość zaskarżonego wyroku co do sposobu połączenia kar, jak również co do wysokości orzeczonej w rezultacie kary łącznej, orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., Sąd Okręgowy zwolnił skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Dariusz Kawula Małgorzata Susmaga Anna Judejko