Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2017r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze Wydział III Karny

w składzie:

przewodniczący: SSO Daniel Strzelecki

protokolant: Małgorzata Zawadzka

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze: Adama Kurzydły

w sprawie o wydanie wyroku łącznego

wobec skazanego D. B.

urodzonego dnia (...) w J.

syna J. i A. z domu W.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 14 marca 2011r. w sprawie sygn. akt II K 461/08 za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 18 lutego 2008r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 50zł (pięćdziesiąt złotych) każda;

2.  Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 kwietnia 2015r. w sprawie sygn. akt II K 103/15 za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od dnia 10 lipca 2012r. do dnia 12 sierpnia 2012r. na karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 10zł (dziesięć złotych) każda;

3.  Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 2 lutego 2017r. w sprawie sygn. akt III K 1/17 za:

a)  przestępstwo z art. 258§1 k.k. popełnione w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

b)  przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 65§1 k.k. popełnione w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

c)  przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od sierpnia 2012r. do stycznia 2013r. na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

za które to przestępstwa wymierzono mu karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączą 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

I.  na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§1 i 2 k.k. w zw. z art. 569§1 i 2 k.p.k. łączy kary pozbawienia wolności wymierzone skazanemu D. B. wyrokami opisanymi w pkt. 1 i 2 części wstępnej niniejszego wyroku łącznego i karę łączną pozbawienia wolności wymierzoną mu wyrokiem opisanym w pkt. 3 tej części niniejszego wyroku łącznego i wymierza mu karę łączną 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, jak również łączy karę grzywny wymierzoną skazanemu wyrokiem opisanym w pkt. 2 części wstępnej niniejszego wyroku łącznego i karę łączną grzywny wymierzoną mu wyrokiem opisanym w pkt. 3 tej części niniejszego wyroku łącznego i wymierza mu karę łączną 170 (stu siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 50zł (pięćdziesiąt złotych) każda;

II.  na podstawie art. 63§1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w pkt. I części dyspozytywnej niniejszego wyroku łącznego kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okresy odbytych przez niego kar pozbawienia wolności w sprawach opisanych w pkt. 1 i 2 części wstępnej niniejszego wyroku łącznego, jak i okres odbytej przez niego kary łącznej pozbawienia wolności w sprawie opisanej w pkt. 3 tej części niniejszego wyroku łącznego, zaś na poczet orzeczonej w pkt. I części dyspozytywnej niniejszego wyroku łącznego kary łącznej grzywny zalicza skazanemu wykonaną przez niego karę grzywny opisaną w pkt. 2 części wstępnej niniejszego wyroku łącznego, jak i wykonaną przez niego karę łączną grzywny opisaną w pkt. 3 tej części niniejszego wyroku łącznego;

III.  na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasadza od skazanego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu.

UZASADNIENIE

D. B. został prawomocnie skazany następującymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 14 marca 2011r. w sprawie sygn. akt II K 461/08 za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 18 lutego 2008r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 50zł (pięćdziesiąt złotych) każda;

2. Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 kwietnia 2015r. w sprawie sygn. akt II K 103/15 za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od dnia 10 lipca 2012r. do dnia 12 sierpnia 2012r. na karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 10zł (dziesięć złotych) każda;

3. Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 2 lutego 2017r. w sprawie sygn. akt III K 1/17 za:

a) przestępstwo z art. 258§1 k.k. popełnione w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

b) przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 65§1 k.k. popełnione w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

c) przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od sierpnia 2012r. do stycznia 2013r. na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

za które to przestępstwa wymierzono mu karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączą 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 100zł (sto złotych) każda;

/Dowód: dane o karalności k. 9-10; wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 2 lutego 2017r. w sprawie sygn. akt III K 1/17 k. 63-64; wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 kwietnia 2015r. w sprawie sygn. akt II K 103/15 k. 66; wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 14 marca 2011r. w sprawie sygn. akt II K 461/08 k. 72-73/

Funkcjonowanie skazanego D. B. w warunkach izolacji penitencjarnej było umiarkowane. Nie dopuścił się on bowiem żadnego przekroczenia, które skutkowałoby jego ukaraniem dyscyplinarnym, a 9 – krotnie był wyróżniany nagrodami regulaminowymi w postaci pochwał, nie był uczestnikiem zdarzeń nadzwyczajnych, nie dokonywał samouszkodzeń, nie przejawiał też zachowań agresywnych i nie zaszła konieczność stosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego. Skazany nie był również uczestnikiem podkultury przestępczej i nie identyfikował się z jej przejawami, nie wchodził w konflikty ze współosadzonymi, a wobec przełożonych przyjmował postawy regulaminowe. Jakkolwiek był on w czasie odbywania kary pozbawienia wolności odpłatnie zatrudniony poza zakładem karnym, tym niemniej po zaledwie kilku dniach wykonywania pracy został z niej wycofany na wniosek pracodawcy z powodu braku chęci po stronie skazanego do wykonywania obowiązków pracowniczych.

/Dowód: opinia o skazanym Aresztu Śledczego w D. z dnia 21 lipca 2017r. k. 76/.

Wobec D. B. zaktualizowały się materialnoprawne przesłanki, które obligowały sąd do wydania wyroku łącznego. Antycypując bowiem problem, który zostanie rozważony w dalszej części uzasadnienia, a odnoszący się do względności konkurujących ustaw normujących instytucję kary łącznej, nadmienienia jednakże wymagało, że zarówno w przepisach obowiązujących w czasie popełnienia przez skazanego przestępstw, które były przedmiotem opublikowanych wobec niego wyroków skazujących, jak i w unormowaniach, które obowiązywały w późniejszym okresie, aż do czasu orzekania w niniejszym postępowaniu, przewidziano że „(…) sąd orzeka karę łączną” (art. 85 k.k. ustawy obowiązującej do dnia 30 czerwca 2015r., jak i art. 85§1 k.k. ustaw obowiązujących po tej dacie). To zaś oznaczało, że obowiązek orzeczenia kary łącznej w przypadku zaistnienia przesłanek do jej wymierzenia aktualizował się niezależnie od tego, którą z tych konkurujących ustaw zastosowano by w niniejszym postępowaniu – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2015r., II KK 84/15, LEX nr 1681879.

Rozważając natomiast zagadnienie, jakie przepisy statuujące instytucję kary łącznej należało zastosować względem D. B., należało zauważyć, że ustawą z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015r., istotnie przemodelowano zasady orzekania w przedmiocie kary łącznej. W treści art. 19 ust. 1 powołanej ustawy przewidziano zaś, że przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1 (Kodeksu karnego – dopisek S.O.), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Brzmienie tego unormowania mogłoby zatem sugerować, że w sytuacji, gdy jeden z wyroków skazujących uprawomocnił się po dniu 30 czerwca 2015r., to do łączenia sankcji znajdować będą zastosowanie obowiązujące po tej dacie przepisy art. 85 k.k. Należało jednakże zaaprobować zaprezentowany w doktrynie prawa karnego materialnego pogląd, zgodnie z którym, jeżeli przynajmniej jeden z wyroków skazujących uprawomocnił się po wejściu w życie wskazanej ustawy, zaś co najmniej jeden z czynów, za które orzeczono podlegającą łączeniu sankcję, został popełniony przed tą datą, to problem konkurencji ustawy dawnej i obowiązującej, należy rozstrzygać na płaszczyźnie art. 4§1 k.k. – J. Majewski, Komentarz do niektórych przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw [w:] Kodeks karny. Komentarz do zmian 2015, LEX 2015, teza 2 do art. 19. Rzecz bowiem w tym, że art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. nie stawia jednoznacznego zastrzeżenia, iż do kar orzeczonych przed dniem 1 lipca 2015r. stosować trzeba art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed tą datą. W treści tego unormowania jednoznacznie statuowano przecież, że w sytuacji łączenia kar orzeczonych wyrokami, które uprawomocniły się przed tą datą i po niej, może zajść „(…) potrzeba orzeczenia kary łącznej (…)” na zasadach określonych ustawą nowelizującą, przy czym prawodawca doprecyzował w dalszej części cytowanego przepisu, że sytuacja taka może wystąpić „(…) w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” (nowelizującej – dopisek S.O.).

W konkluzji tego fragmentu wywodu podnieść należało, że ostatni chronologicznie wyrok skazujący zapadły wobec D. B., a mianowicie wyrok w sprawie sygn. akt III K 1/17, uprawomocnił się po dniu 30 czerwca 2015r. Nie można było jednak tracić z pola widzenia tego, że przedmiotem osądu wszystkich wyroków skazujących wydanych wobec niego były czyny, których ustawowe znamiona zrealizowane zostały przed tą datą. Dwa pierwsze wyroki skazujące zostały ponadto opublikowane i uprawomocniły się przed datą 1 lipca 2015r., jako że wyrok w sprawie sygn. akt II K 461/08 uprawomocnił się w dniu 29 czerwca 2001r., zaś wyrok w sprawie sygn. akt II K 103/15 uzyskał status prawomocności w dniu 5 maja 2015r. Dlatego właśnie do oceny względności konkurujących unormowań rozdziału IX Kodeksu karnego należało zastosować zasady statuowane w art. 4§1 k.k. Wprawdzie w treści tego unormowania ustawodawca przewidział prymat stosowania ustawy obowiązującej w chwili orzekania, zastrzegł jednak zarazem, że pierwszeństwo stosowania tej ustawy zostaje wyłączone, gdy ustawę obowiązującą poprzednio należy uznać za względniejszą dla sprawcy.

Oceniając zatem konkurencję ustaw w konkretnych okolicznościach niniejszego postępowania, stwierdzenia w pierwszej kolejności wymagało to, że wybór jednej z nich powinien znajdować oparcie w ustaleniu, która z nich przewiduje w określonej sytuacji prawnej względniejsze dla D. B. konsekwencje, co odnosić należało do całokształtu prawnokarnych konsekwencji wynikających z zastosowania każdej z tych ustaw – wyrok Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 13 stycznia 1970r., V KRN 402/69, OSNKW 1970/4-5/37; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1996r., I KZP 2/96, OSNKW 1996/3-4/16.

Rozważając w pierwszej kolejności w kontekście wszystkich opublikowanych wobec D. B. wyroków skazujących, którymi orzeczono wobec niego podlegające łączeniu kary, czy przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. były dla niego względniejsze, należało stanowczo stwierdzić, że wymowa tych właśnie unormowań stawiała skazanego w sytuacji mniej korzystnej względem sytuacji, w której znalazłby się, gdyby zastosowano przepisy obowiązujące po tej dacie.

Zauważyć należało, że w korelacji temporalnej statuowanej w art. 85 k.k. w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r., a pozwalającej na połączenie wymierzonych D. B. sankcji węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym, pozostawały kary wymierzone mu wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 461/08 i kary wymierzone skazanemu w sprawie sygn. akt III K 1/17 za czyny przypisane opisane w pkt. I i II części dyspozytywnej tego wyroku, a zakwalifikowane według art. 258§1 k.k., jak i według art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 65§1 k.k. Wszak w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17 osądzono zachowania skazanego popełnione w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r., natomiast wyrok, który w rozumieniu art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015r. otwierał realny zbieg przestępstw, a mianowicie wyrok w sprawie sygn. akt II K 461/08, został opublikowany w dniu 14 marca 2011r., a więc po dacie popełnienia tychże przestępstw. W takiej korelacji pozostawało ponadto przestępstwo, które było przedmiotem osądu w sprawie sygn. akt II K 103/15 z czynem, który został skazanemu przypisany w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17. Przestępstwo to zostało bowiem popełnione w okresie od sierpnia 2012r. do stycznia 2013r., zaś wyrok w sprawie sygn. akt II K 103/15 został ogłoszono w późniejszym czasie, bowiem w dniu 24 kwietnia 2015r.

Jako że zasady traktujące o karze łącznej opisane w art. 85 k.k. w jego brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015r. statuowały dwa realne zbiegi przestępstw, toteż nie korelowały ze sobą przestępstwa, które osądzono wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 461/08 z przestępstwem, które było przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie II K 103/15, jak i z przestępstwem osądzonym w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17. Czyny te zostały bowiem popełnione odpowiednio w okresie od 10 lipca 2012r. do 12 sierpnia 2012r., jak i w okresie od sierpnia 2012r. do stycznia 2013r., zaś wyrok w sprawie sygn. akt II K 461/08 został opublikowany w okresie wcześniejszym, a mianowicie dnia 14 marca 2011r. Podobna sytuacja miała miejsce z przestępstwem osądzonym wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 103/15, jak i z przestępstwami z pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17. Skazanie w tej pierwszej sprawie nastąpiło przecież w dniu 24 kwietnia 2015r., a wprawdzie przestępstwa przypisane D. B. w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17 zostały przez niego popełnione wcześniej, bowiem w okresie od lipca 2008r. do sierpnia 2010r., tym niemniej tworzyły one zbieg realny z przestępstwem osądzonym w sprawie sygn. akt II K 461/08, które to skazanie otwierało pierwszy chronologicznie zbieg realny.

Ogół tych spostrzeżeń pozwalał stwierdzić, że na podstawie przepisów kształtujących instytucję kary łącznej w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. nie można by objąć węzłem jednej kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym sankcji wymierzonych D. B. wyrokami w sprawach o sygn. akt II K 461/08, II K 103/15 oraz III K 1/17. Możliwość połączenia tych wszystkich sankcji jedną karą łączną zaktualizowała się natomiast na podstawie przepisów rozdziału IX kodeksu karnego obowiązujących po tej dacie. Co więcej, połączenie wyrokiem łącznym wszystkich kar pozbawienia wolności wymierzonych skazanemu czyniło zadość jego żądaniu, jako że jego obrońca wnioskował o objęcie wyrokiem łącznym właśnie wszystkich tego rodzaju sankcji. Z tego powodu dojść należało do przekonania, że obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r. przepisy normujące instytucję kary łącznej stawiały D. B. w sytuacji mniej korzystnej aniżeli przepisy obowiązujące po tej dacie.

W kontekście oceny względności konkurujących ustaw podnieść ponadto należało, że w art. 85§2 k.k. obowiązującym po dniu 30 czerwca 2015r. ustawodawca statuował, że łączeniu węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym podlegają kary lub kary łączne, zaś obowiązujący do tej daty art. 85 k.k. przewidywał zasadę łączenia wyłącznie sankcji jednostkowych – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007r., V KK 419/06, OSNKW 2007/10/74; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2007r. II KK 96/07, OSNKW 2008/1/6. Przyjąć zatem należało, że również analizowana zmiana normatywna wprowadzona ustawą z dnia 20 lutego 2015r. okazała się dla D. B. korzystna. Zważywszy bowiem na fakt, że wyrokiem w sprawie sygn. akt III K 1/17 orzeczono wobec niego karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a ponadto karę 80 stawek dziennych grzywny po 100zł każda, jak i karę 40 stawek dziennych grzywny po 100zł każda, to stosując obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r. unormowania, należałoby przyjąć, że sankcje te wchodząc w skład kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym, współkształtowałby granice tejże kary. W przypadku zatem zastosowania w ramach orzekania o wyroku łącznym w niniejszym postępowaniu przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipca 2015r., opisane kary jednostkowe pozwoliłyby na skonstruowanie substratu kary łącznej pozbawienia wolności na pułapie od 1 roku i 6 miesięcy do lat 3, zaś kara łączna grzywny kształtowałaby się na pułapie od 80 do 120 stawek dziennych. Fakt zatem połączenia orzeczonych tym wyrokiem jednostkowym kar pozbawienia wolności i wymierzenie D. B. kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, jak i kary 100 stawek dziennych, a więc gdy chodziło o karę izolacyjną, w warunkach niemal całkowitej absorpcji, pozwalał stanowczo stwierdzić, że połączenie w niniejszym postępowaniu tych kar łącznych, nie zaś kar jednostkowych, niosło dla skazanego wyłącznie korzystne skutki.

Analizując natomiast w kontekście przepisów statuujących instytucję kary łącznej w ich brzmieniu obowiązującym po dniu 30 czerwca 2015r. zagadnienie łączenia wymierzonych D. B. kar pozbawienia wolności, jak i uwzględniwszy wskazania zawarte w treści art. 85a k.k. i art. 86§1 k.k., sąd doszedł do przekonania, że łączność podmiotowo - przedmiotowa zachowań, które osądzono w sprawach o sygn. akt II K 461/08, II K 103/15 oraz III K 1/17, pozwalała na zastosowanie wobec skazanego zasady aperacji z jej ukierunkowaniem w stronę kumulacji. Zauważenia bowiem na wstępie wymagało to, że najkorzystniejsza dla skazanego zasada absorpcji powinna znajdować zastosowanie w sytuacji, gdy pomiędzy czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, zachodziłaby istotna podmiotowo - przedmiotowa zbieżność.

Rozważając zatem kwestię podmiotowo - przedmiotowej łączności czynów osądzonych wyrokami jednostkowymi w sprawach o sygn. akt II K 461/08, II K 103/15 oraz III K 1/17, za które wymierzono D. B. podlegające połączeniu kary pozbawienia wolności i grzywny, dostrzegać z jednej strony należało, że wszystkie te przestępstwa popełnił on wprawdzie działając z zamiarem bezpośrednim. Nie można było jednak z drugiej strony abstrahować od tego, że zachowaniom skazanego, które zostały osądzone tymi wyrokami towarzyszyły jednak zróżnicowane motywacje. Rzecz bowiem w tym, że czynów, które były przedmiotem tych rozstrzygnięć skazany dopuścił się dążąc do naruszenia państwowego systemu reglamentacji w dostępie do substancji psychoaktywnych. Co więcej, czynem, który był przedmiotem rozstrzygnięcia pkt. I części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17 dopuścił się uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrzwspólnotowe nabywanie znacznych ilości środków odurzających oraz uczestnictwa w obrocie nimi w Polsce. Chociaż zatem zasadniczo przestępstwa przypisane D. B. w/w wyrokami godziły w państwowy system reglamentowania dostępności środków odurzających, substancji psychotropowych, tym niemniej należało mieć na względzie to, że uczestniczenie w obrocie takimi substancjami, jak i ich wewnątrzwspólnotowe nabywanie pod względem motywacyjnym dotyczyły zupełnie różnorodzajowych kompleksów karnorelewantnych aktywności. Dopuszczając się natomiast przestępstwa, które było przedmiotem rozstrzygnięcia z pkt. I części dyspozytywnej wyroku w sprawie sygn. akt III K 1/17 D. B. zmierzał do naruszenia zupełnie innego dobra podlegającego prawnokarnej ochronie, a mianowicie obowiązującego w kraju porządku publicznego. Wzgląd na te okoliczności pozwalał zatem na stwierdzenie, że motywacje towarzyszące skazanemu przy popełnianiu przestępstw osądzonych wyrokami, za które wymierzono mu sankcje połączone w niniejszym postępowaniu węzłami kar łącznych, zasadniczo się różniły.

Analiza okoliczności przedmiotowych pozostających w zbiegu realnym czynów zabronionych popełnionych przez D. B., a osądzonych w sprawach o sygn. akt II K 461/08, II K 103/15 oraz III K 1/17, prowadziła natomiast do wniosku, że nie zostały one bynajmniej popełnione w krótkich ostępach czasowych. Wszak realizując przestępcze aktywności objęte tymi skazaniami działał on w okresie od dnia 18 lutego 2008r. do stycznia 2013r. To zaś oznaczało, że ustawowe znamiona wszystkich przestępstw osądzonych tymi wyrokami zostały przez D. B. zrealizowane w długiej perspektywie czasowej, bowiem w okresie niemal 5 – letnim. Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że przestępstw, które osądzono w tych sprawach skazany dopuścił się różnych miejscach, a to w Ś., J. i innych miejscowości w Polsce, jak i na terenie Królestwa Holandii. Co więcej, czynami, które w niniejszym postępowaniu o wydanie wyroku łącznego tworzyły realny zbieg, D. B. godził w różnorodne dobra prawnie chronione, a to w porządek publiczny, jak również w państwowy systemu reglamentowania dostępu do substancji psychoaktywnych.

Z omówionych wyżej przyczyn odnoszących się do podmiotowo – przedmiotowej łączności zachowań opisanych w pkt. 1 – 3 części wstępnej wyroku łącznego, należało zatem definitywnie wykluczyć możliwość przyjęcia, że analizowane działania D. B. stanowiły emanację realizacji chociażby zbliżonego planu.

Określając wymiar kar łącznych w odniesieniu do sankcji orzeczonych wobec D. B. w tych sprawach sąd miał również na względzie globalną ocenę zachowania skazanego. Przy analizie tego zagadnienia na pierwszy plan wysuwało się spostrzeżenie, zgodnie z którym skazany od 2008r. niemal notorycznie dopuszczał się przestępstw. Pomimo zapadających wobec niego kolejno wyroków skazujących nie wyciągnął on jednak żadnych konstruktywnych wniosków na przyszłość. D. B. również poza granicami kraju dopuszczał się przestępstw narkotykowych, co było przedmiotem wyrokowania niemieckiego Sądu Krajowego w Görlitz datowanego na 3 lipca 2013r. w sprawie sygn. akt 2 KLs 430 Js 1771/13. Wzgląd na te okoliczności pozwalał jeszcze dobitniej stwierdzić, że pomimo wielokrotnego karania skazanego i wdrożenia do wykonania orzeczonych wobec niego kar izolacyjnych, nie zweryfikował on swojej postawy, wręcz przeciwnie w dalszym ciągu jego zachowanie urągało powszechnie przyjętym normom społecznym.

W konkluzji tego fragmentu wywodu godziło się zauważyć, że wyrokiem opisanym w pkt. 1 części wstępnej wyroku łącznego skazano D. B. na podlegającą wykonaniu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś wyrokiem z pkt. 2 tej części wyroku łącznego skazano go na podlegającą wykonaniu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast za przestępstwa opisane w pkt. 3 tej części wyroku łącznego wymierzono skazanemu podlegającą wykonaniu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. To zaś oznaczało, że sąd przy określaniu wymiaru kary łącznej dla tego realnego zbiegu dysponował możliwością określenia granic kary łącznej pozbawienia wolności na pułapie od 2 lat i 3 miesięcy do 5 lat i 5 miesięcy.

Przeprowadzone rozważania na temat łączności podmiotowo – przedmiotowej czynów, które tworzyły w niniejszym postępowaniu o wydanie wyroku łącznego zbieg realny, należało też odnieść do wymierzonych D. B. kar grzywien, a mianowicie do kary 100 stawek dziennych grzywny po 10zł każda orzeczonej wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 103/15, jak i kary łącznej 100 stawek dziennych grzywny po 100zł każda orzeczonej wyrokiem w sprawie sygn. akt III K 1/17, które także podlegały wykonaniu. Orzeczenie wobec skazanego kary łącznej grzywny w ramach wyroku łącznego mogło zatem nastąpić w granicach od 100 stawek dziennych do 200 stawek dziennych.

Stosownie zatem do brzmienia art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§1 k.k. w zw. z art. 569§1 i 2 k.p.k. połączono D. B. kary pozbawienia wolności wymierzone mu wyrokami opisanymi w pkt. 1 - 2 części wstępnej wyroku łącznego i karę łączną pozbawienia wolności wymierzoną skazanemu wyrokiem opisanym w pkt. 3 tej części wyroku łącznego. Z naprowadzonych wyżej powodów traktujących o podmiotowo – przedmiotowej łączności tych przestępstw wymierzono mu karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Połączono również D. B. kary grzywny wymierzone mu wyrokami opisanymi w pkt. 2 i 3 części wstępnej wyroku łącznego i wymierzono skazanemu karę łączną 170 stawek dziennych grzywny po 50zł każda. Orzekając w przedmiocie wysokości stawki dziennej sąd miał na uwadze to, że chociaż D. B. przebywał w warunkach izolacyjnych, tym niemniej znajdował się w wieku produkcyjnym i wykonywał w trakcie odbywania kary zatrudnienie.

Zdaniem sądu wymierzone D. B. kary łączne - pozbawienia wolności i grzywny - spełnią swoje zadania tak wobec niego, jak i w zakresie społecznego oddziaływania sankcji. W ocenie sądu sankcje te we właściwy sposób uwzględniały wszystkie przywołane okoliczności, które miały wpływ na ukształtowanie ich wysokości. Powinny one uzmysłowić D. B. nieopłacalność łamania prawa i stanowić dla niego przestrogę na przyszłość. Realizując zadania w zakresie prewencji generalnej wymierzone skazanemu kary łączne powinny natomiast doprowadzić każdego do przeświadczenia, że osoby dopuszczające się przestępstw podlegają nieuchronnej odpowiedzialności karnej.

Działając zaś w oparciu o treść art. 63§1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej wobec D. B. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono mu okresy odbytych przez niego kar pozbawienia wolności w sprawach, których sankcje zostały połączone węzłem kary łącznej. Na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczono skazanemu natomiast wykonane przez niego kary finansowe, które zostały połączone.

Jako że nie mogła zostać połączona węzłem kary łącznej orzeczona wobec D. B. wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 461/08 kara grzywny z uwagi na to, że została ona w dniu 28 października 2015r. w całości wykonana, a i przepadki orzeczone wobec niego wyrokami w sprawach o sygn. akt II K 103/15 oraz III K 1/17 nie podlegały połączeniu, to w tym zakresie postępowanie o wydanie wyroku łącznego na podstawie art. 572 k.p.k. umorzono.

Stosownie do brzmienia art. 85§4 k.k. nie podlegała natomiast połączeniu węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym kara wymierzona D. B. wyrokiem Sądu Krajowego w Görlitz z dnia 3 lipca 2013r. w sprawie sygn. akt 2 KLs 430 Js 1771/13. Na marginesie należało zauważyć, że w dniu 5 lipca 2017r. została ona w całości wykonana, a wnioskodawca nie wnosił o objęcie jej wyrokiem łącznym, toteż analizowany wyrok nie został opisany w części wstępnej wyroku łącznego. Ponadto dodać należało, że skazany wyraził zgodę na wykonanie prawomocnie orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu Krajowego w Görlitz kary pozbawienia wolności w Polsce, co nastąpiło na mocy postanowienia tutejszego Sądu w sprawie sygn. akt III Kop 43/16. Nie obowiązywała wobec niego zatem zasada specjalności – L. K. Paprzycki (red.), Komentarz aktualizowany do art. 425-673 Kodeksu postępowania karnego, LEX/el. 2015, teza 4 do art. 611 tm. Jako jednak że art. 611tm§1 k.p.k. na skutek nieprecyzyjnego implementowania art. 18 ust. 2e decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności - w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej wprost odsyła do art. 607e k.p.k., to dla uniknięcia kontrowersji skazany został zobowiązany do złożenia oświadczenia w trybie art. 607e k.p.k. i art. 607ti§2 k.p.k. i art. 611tm k.p.k. Pismem z dnia 18 września 2017r. D. B. zrzekł się z korzystania z tejże zasady.

Działając zaś w oparciu o treść art. 627 k.p.k., z uwagi na fakt, że D. B. znajdował się wieku produkcyjnym i nie stwierdzono u niego przeciwskazań do wykonywania pracy zarobkowej, a w okresie izolowania wykonywał zatrudnienie, zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu.