Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GC 2384/15 zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powódki J. S. kwotę 243 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty (punkt I wyroku); w pozostałym zakresie oddalił powództwo (punkt II wyroku) oraz zasądził od powódki J. S. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 534 złotych (punkt III wyroku).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie ustalonego w następujący sposób stanu faktycznego. W dniu 30 grudnia 2013 roku w miejscowości Ł. na parkingu przy markecie Biedronka doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. model I. o numerze rejestracyjnym (...) należący do L. Ł.. Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w trybie art. 492 § 1 k.s.h. w zw. z art. 516 § 6 k.s.h połączyło się z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w S., w wyniku czego nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na spółkę przejmującą. Pojazd marki S. model I. o numerze rejestracyjnym (...), który uległ uszkodzeniu, był wykorzystywany przez L. Ł. w celu dojazdów do szkoły, na umówione wizyty lekarskie w innej miejscowości, do pracy oraz innych niezbędnych czynności związanych z codziennym funkcjonowaniem. W okresie naprawy uszkodzonego pojazdu L. Ł. nie dysponowała innym samochodem, z których mogłaby korzystać w czasie naprawy samochodu marki S. model I. o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 09 stycznia 2014 roku zlecono naprawę uszkodzonego pojazdu marki S. model I. o numerze rejestracyjnym (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.. Dodatkowe oględziny zostały zgłoszone w dniu 10 stycznia 2014 roku i miały miejsce w dniu 13 stycznia 2014 roku. W dniu 14 stycznia 2014 roku nastąpił odbiór części zamiennych, zaś naprawa zakończyła się w dniu 30 stycznia 2014 roku. W dniu 30 stycznia 2014 roku pojazd został odebrany z warsztatu naprawczego. W dniu 09 stycznia 2014 roku L. Ł. zawarła z J. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą polandcars.com umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. model 207 o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły cenę za wynajem tego pojazdu zastępczego na kwotę 200 złotych netto za dobę. Nadto, strony uzgodniły także stawkę za podstawienie i odbiór pojazdu zastępczego w kwocie po 50 złotych netto za każdą czynność. Pojazd zastępczy został zwrócony w dniu 30 stycznia 2014 roku. W dniu 09 stycznia 2014 roku L. Ł. zawarła z J. S. umowę cesji wierzytelności z polisy OC sprawcy tytułem pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 30 grudnia 2013 roku. Dnia 07 lutego 2014 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego J. S. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą polandcars.com wystawiła na rzecz L. Ł. fakturę VAT numer (...) na kwotę 5 535 złotych brutto, uwzględniając okres najmu pojazdu zastępczego w ilości 22 dni, według stawki w wysokości 200 złotych netto za dobę oraz koszt podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego w kwocie po 61,50 złotych brutto za każdą czynność. Pismem z dnia 07 lutego 2014 roku J. S. wezwała (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty wynikającej z faktury VAT o numerze (...). (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. wypłacił J. S. odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w łącznej kwocie 1 302 złotych brutto uwzględniające w pełni koszty podstawienia auta do klienta oraz odbioru auta od klienta, a także okres najmu pojazdu zastępczego przez 9 dni po stawce w kwocie 131 złotych brutto.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 4 233 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Sąd wyjaśnił, że odnośnie załączonych do pozwu wydruków ze stron internetowych zawierających stosowane stawki za najem pojazdów zastępczych przez inne podmioty, odmówił dania im wiary, gdyż dokumenty te pochodzą od wybranych przez powódkę podmiotów oferujących najem pojazdów zastępczych i dotyczą najmu w zupełnie innym okresie aniżeli miał miejsce najem pojazdu zastępczego przez poszkodowaną. Sąd nie oparł się także na przedstawionych przez powódkę innych fakturach VAT dotyczących innych spraw i innych poszkodowanych oraz decyzjach pozwanego o uznaniu kosztów najmu pojazdu zastępczego wynikających z przedstawionych faktur VAT, w których uwzględniono w całości zastosowane przez powódkę stawki, gdyż nie mogą one stanowić dowodu na stawki za najem pojazdu zastępczego obowiązujące w dacie likwidacji szkody na lokalnym dla poszkodowanej rynku. Sąd uwzględnił natomiast pozostałe zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym znajdujące się w aktach szkody, albowiem ich autentyczność i wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, wobec czego również Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wartości i mocy dowodowej. Sąd oparł się także – uznając je za wiarygodne i spójne – zeznaniach świadka L. Ł., w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten wskazywał na dotychczasowy sposób korzystania z uszkodzonego pojazdu, jak i okoliczności towarzyszące najmowi pojazdu zastępczego, w tym okoliczność braku oferowania świadkowi przez pozwanego pomocy w wynajmie pojazdu zastępczego. Sąd pominął wniosek pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, albowiem pozwany, mimo zobowiązania, nie uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego należnego mu za sporządzenie opinii. W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, iż w majątku poszkodowanej L. Ł. powstała szkoda majątkowa, której część stanowią koszty zasadnego wynajmu pojazdu zastępczego na czas dokonywanej naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 30 grudnia 2013 roku. Rozstrzygając kwestię zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego, Sąd miał na uwadze, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu oraz że powódka, wbrew spoczywającemu na niej ciężarowi dowodzenia wynikającemu z treści art. 6 k.c., nie zawnioskowała skutecznie żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż najem pojazdu zastępczego wynoszący w niniejszej sprawie 22 dni (za okres od dnia 09 stycznia 2014 roku do dnia 30 stycznia 2014 roku), był uzasadniony. Zdaniem Sądu dowodu na powyższą okoliczność nie mogła stanowić faktura VAT numer (...) z dnia 07 lutego 2014 roku, jest ona bowiem jedynie dokumentem o charakterze rozliczeniowo – księgowym. W ocenie Sądu uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego determinowany jest okresem koniecznym do naprawy uszkodzonego pojazdu. W tych okolicznościach nie można uznać, iż faktura stanowi potwierdzenie, iż najem pojazdu zastępczego przez okres od dnia 09 stycznia 2014 roku do dnia 30 stycznia 2014 roku był zasadny. Za dowód wykazujący zasadny okres najmu pojazdu zastępczego nie może być także, w przekonaniu Sądu, uznany dokument w postaci historii naprawy pojazdu, nie było bowiem wiadome, w oparciu o jakie informacje dokonywano widniejących tam wpisów. Nadto dokument i ten ma charakter dokumentu prywatnego i stanowi dowód wyłącznie tego, że osoby które go podpisały złożyły oświadczenie tam zawarte (art. 245 k.p.c.), nie korzystając z domniemania prawdziwości twierdzeń tam zawartych. Sąd stanął na stanowisku, że z uwagi na to, że sporna w niniejszej sprawie była okoliczność, czy okres najmu pojazdu zastępczego w czasie od dnia 09 stycznia 2014 roku do dnia 30 stycznia 2014 roku, był usprawiedliwiony okolicznościami faktycznymi sprawy i zasadny, ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego sądowego, wobec czego w zaistniałej sytuacji zasadnym byłby wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, który – posiadając wiedzę specjalistyczną w dziedzinie techniki samochodowej, ustaliłby zasadny okres najmu pojazdu zastępczego w niniejsze sprawie, w szczególności z uwzględnieniem konieczności oczekiwania na oględziny pojazdu, zamówienia części zamiennych i ich dostępności oraz technologicznego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu. Ciężar dowodzenia w tym zakresie spoczywał zgodnie z treścią art. 6 k.c. na powódce, jednakże zaniechała ona inicjatywy dowodowej w tym zakresie i to ona ponosi negatywne konsekwencje powyższego zaniedbania. W tych okolicznościach Sąd uznał, iż powódka nie udowodniła, aby zasadnym było uwzględnienie okresu 22 dni najmu pojazdu zastępczego, stąd też przyjął, że zasadnym był uznany przez pozwanego okres 9 dni najmu pojazdu zastępczego. Odnosząc się do stawek za najem pojazdu zastępczego, Sąd wyjaśnił, iż pozwany kwestionował ich wysokość wskazując, że wskazana przez powódkę J. S. stawka dobowego najmu pojazdu zastępczego jest zawyżona i nie odpowiadała cennikom innych wypożyczalni, jako przykład podając, że inne podmioty stosowały stawki w kwotach 158 złotych (Panek (...) a (...)), 106,14 złotych ( (...) a (...)), 129 złotych (99 R.), a zatem średnio stawki w kwocie 131 złotych brutto za dobę i taką też stawę pozwany przyjął w kalkulacji odszkodowania należnego i wypłaconego powódce. Sąd zaznaczył, że wysokość średniej stawki najmu nie miała znaczenia w niniejszej sprawie. Istotnym było jedynie ustalenie, czy stawka zastosowana przez powódkę w tej konkretnej sprawie przy wynajmie pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. model I. była stosowana i czy mieściła się w zakresie stawek stosownych przez inne warsztaty naprawcze przy wynajmie pojazdów zastępczych w tym okresie na lokalnym dla poszkodowanej rynku. Zdaniem Sądu powódka twierdzeń pozwanego wskazującego na wysokość stosowanych stawek najmu pojazdu przez inne podmioty nie zakwestionowała w sposób skuteczny, a zatem Sąd uznał, iż powódka J. S. nie wykazała, że stosowana przez nią w umowie z poszkodowaną L. Ł. stawka była stawką rynkową, stosowaną powszechnie na lokalnym dla poszkodowanej rynku, a zatem należało przyjąć, iż powódce należy się zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego liczonego jedynie według stawki w kwocie 158 złotych brutto jako stawki wskazywanej przez samego pozwanego jako stosowana tym okresie, wynajęcie pojazdu za tę stawkę było bowiem możliwe. Sąd nadto wskazał, że do udowodnienia zasadności wysokości stawki wskazanej przez powódkę, tj. że jest ona stawką rynkową, niezbędne było skorzystanie z wiadomości specjalnych, zaś powódka takiego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego nie złożyła.

Sąd ostatecznie uznał, że powódce przysługuje odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. model I. o numerze rejestracyjnym (...) obejmujące: uznany przez pozwanego koszt podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego w łącznej kwocie 123 złotych brutto oraz iloczyn uznanych przez pozwanego 9 dni najmu pojazdu zastępczego i stawki w wysokości 158 złotych brutto za dobę, a więc łącznie kwotę 1 545 złotych brutto. Pozwany z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłacił powódce kwotę 1 302 złotych brutto, zatem do zapłaty pozostała jeszcze kwota 243 złotych brutto.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za zasadne w powyższym zakresie, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powódki J. S. kwotę 243 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne, Sąd oddalił je w punkcie II wyroku na podstawie wymienionych wyżej regulacji a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w pkt II i III i zarzucając mu:

⚫

naruszenie: art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż powódka nie udowodniła faktów na które się powołuje, w szczególności poprzez przyjęcie, że:

- faktura VAT o nr (...) z dnia 07 lutego 2014 roku nie może stanowić dowodu uzasadniającego, długość okresu wynajmu samochodu oraz zasadność uzgodnionej pomiędzy powódką a poszkodowaną stawki dobowej najmu;

- dokument w postaci historii naprawy pojazdu nie może być uznany za dowód wykazujący zasadny okres najmu pojazdu zastępczego - w sytuacji, gdy prawdziwość tych dokumentów nie została skutecznie zaprzeczona przez stronę pozwaną, która zaniechała jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w tym zakresie, poprzestając jedynie na gołosłownych twierdzeniach, a ponadto w sytuacji, gdy wskazane przez powódkę stawki najmu znajdują potwierdzenie także w pozostałym zaoferowanym przez powódkę materiale dowodowym, tj. pośrednio w wydrukach ze stron internetowych innych wypożyczali samochodów oraz bezpośrednio w wydawanych przez stronę pozwaną decyzjach o przyznaniu odszkodowań w innych sprawach, którym to dokumentom Sąd I instancji również odmówił wiarygodności;

⚫

naruszenie art. 224 § 1 k.p.c. poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy umożliwiające należyte rozstrzygnięcie;

⚫

naruszenie art. 6 k.c. oraz art. 232 i 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, skutkiem czego Sąd I instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym;

⚫

naruszenie art. 361 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że poszkodowanej przysługuje odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego tylko za 9 dni najmu pojazdu, a dobowa stawka najmu powinna wynosić 131 złotych brutto za dobę, podczas kiedy zgodnie z zasadą pełnej kompensaty szkody, odszkodowanie winno przysługiwać w wysokości realnie doznanej szkody;

Skarżący wniósł o:

⚫

zmianę wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części i zasądzenie na rzecz powódki pozostałej kwoty dochodzonej pozwem, tj. 3.990,00 zł wraz odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 26 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

⚫

zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania za pierwszą instancję oraz kosztów postępowania odwoławczego, w tym kwoty 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na apelację powódki wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, a także o przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność pozwanego i jego pełnomocnika.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy uznając, że z prawidłowo i niewadliwie ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy wyciągnął, co do zasady logiczne i trafne wnioski prawne.

Jak wynika z treści apelacji skarżąca w pierwszej kolejności podniosła zarzut naruszenia art. 233 § l k.p.c., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż powódka nie udowodniła faktów, na które się powołuje, w szczególności poprzez przyjęcie, że: faktura VAT nr (...) z dnia 07 lutego 2014 r. nie może stanowić dowodu uzasadniającego, długość okresu wynajmu samochodu oraz zasadność uzgodnionej pomiędzy powódką, a poszkodowaną stawki dobowej najmu; dokument w postaci historii naprawy pojazdu nie może być uznany za dowód wykazujący zasadny okres najmu pojazdu zastępczego - w sytuacji, gdy prawdziwość tych dokumentów nie została skutecznie zaprzeczona przez stronę pozwaną, która zaniechała jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w tym zakresie, poprzestając jedynie na gołosłownych twierdzeniach, a ponadto w sytuacji, gdy wskazane przez powódkę stawki najmu znajdują potwierdzenie także w pozostałym zaoferowanym przez powódkę materiale dowodowym, tj. pośrednio w wydrukach ze stron internetowych innych wypożyczali samochodów oraz bezpośrednio w wydawanych przez stronę pozwaną decyzjach o przyznaniu odszkodowań w innych sprawach, którym to dokumentom Sąd I instancji również odmówił wiarygodności. W ramach zarzutu naruszenia art. 233 § l i 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c. skarżąca wskazywała też na brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, skutkiem czego Sąd I instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym.

W odniesieniu do powyższego wyjaśnienia wymaga, że stosownie do podstawowej reguły dowodowej ustanowionej art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Skoro powódka domagała się od ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania pokrywającego koszty najmu pojazdu zastępczego, to na niej spoczywał ciężar udowodnienia, iż koszty te mieszczą się w kategorii kosztów ekonomicznie uzasadnionych i celowych. Zakwestionowanie przez ubezpieczyciela tego kosztu spowodowało, że to na powódce spoczął ciężar wykazania zasadności poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Jest to bowiem element oceny wysokości szkody. Prócz tego, na uwadze należy mieć, iż nawet w sytuacji, w której pozwany ogranicza się tylko do zaprzeczenia twierdzeniom pozwu, powód nie jest zwolniony od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej podstawę faktyczną i materialnoprawną wyroku. Sąd obowiązany jest, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego. Jeżeli strona powodowa nie zaoferuje sądowi wiarygodnych dowodów uzasadniających m.in. wysokość dochodzonego w procesie roszczenia, a pozwany ograniczył się do zaprzeczenia, to zgłoszone żądanie może być uwzględnione przez sąd jedynie do wysokości niekwestionowanej przez stronę przeciwną, gdyż w tym zakresie nie ma sporu pomiędzy stronami.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa nie przedstawiła miarodajnych dowodów uzasadniających jej roszczenie.

Jeśli chodzi o fakturę VAT nr (...) z dnia 07 lutego 2014 r., to wbrew twierdzeniom powódki nie może ona stanowić dowodu uzasadniającego wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego uzgodnionej pomiędzy powódką, a poszkodowaną.

Przede wszystkim faktura jest dokumentem prywatnym. Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Jak zauważa się w literaturze, nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy.

Podobnie w odniesieniu do wydruków cenników ze stron internetowych innych wypożyczali samochodów oraz wydanych przez stronę pozwaną decyzji o przyznaniu odszkodowań w innych sprawach, nie można było uznać ich za materiał dowodowy, który mógłby służyć ustaleniu wysokości ekonomicznie uzasadnionej stawki najmu pojazdu zastępczego. Najem pojazdu zastępczego odbywał się w okresie od dnia 09 stycznia 2014 r. do dnia 30 stycznia 2014 r. Powódka natomiast przedłożyła cennik dotyczący najmu pojazdu od dnia 17 grudnia 2014 r. (na 22 dni). Ponadto powódka przedłożyła decyzje o przyznaniu odszkodowań i poprzedzające je umowy najmu pojazdu zastępczego wraz z fakturami, które dotyczyły okresu od lutego 2014 r. do maja 2014 r., na czas 7 dni. W ocenie Sądu Okręgowego cennik dotyczący najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 17 grudnia 2014 r. do dnia 08 stycznia 2015 r., dotyczył zupełnie innego okresu aniżeli miał miejsce najem pojazdu zastępczego przez poszkodowaną. Tym samym cennik ten w ogóle nie obrazował wysokości stawek najmu w okresie, kiedy miał miejsce rzeczywiście najem pojazdu zastępczego, i nie mógł być przez to uwzględniony. Co prawda przedstawione przez powódkę decyzje o przyznaniu odszkodowań i poprzedzające je umowy najmu pojazdu zastępczego wraz z fakturami dotyczyły okresu zbliżonego do okresu najmu, w szczególności za najem, który miał miejsce w lutym 2014 r., to jednak nie można pomijać, iż dokumenty te wskazywały, że był to najem na czas 7 dni. Jest to okoliczność istotna, bowiem stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego zależy też od czasu trwania najmu pojazdu zastępczego. W tej sytuacji i te dokumenty nie mogły zostać uznane za miarodajne, skoro w niniejszej sprawie najem trwał 22 dni.

Przechodząc z kolei do dowodów, które w ocenie powódki miały uzasadniać czas najmu pojazdu zastępczego, to i tu powódka wskazała na fakturę VAT nr (...) z dnia 07 lutego 2014 r. W tym przypadku oceniając moc dowodową tego dokumentu przy wykazywaniu uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego również aktualnymi pozostają poczynione powyżej rozważania. Faktura jako dokument prywatny nie będzie sama w sobie stanowiła dowodu rzeczywistego stanu rzeczy.

Także dla wykazania w/w okoliczności nie będzie wystarczająca historia naprawy pojazdu po pierwsze dlatego, iż jest to również dokument prywatnym, a jako taki nie korzysta z domniemania prawdziwości twierdzeń tam zawartych, pod drugie jak słusznie zauważył Sąd I instancji, nie jest wiadome, w oparciu o jakie informacje dokonywano widniejących tam wpisów.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach sprawy koniecznym byłoby przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia, czy wskazywana przez powódkę stawka najmu pojazdu zastępczego – 246 zł brutto była stawką rynkową oraz ustalenia uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, gdyż to determinowało czas trwania najmu pojazdu zastępczego. Niewątpliwie bowiem są to ustalenia, które wymagają wiedzy specjalnej, gdyż przekraczają wiedzę przeciętnej osoby. Powódka o taki dowód nie zawnioskowała, choć dotyczyłby on okoliczności, z których wywodzi dla siebie skutki prawne.

R., stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji dokonał wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednak, że wyciągnął z niego wnioski odmienne od oczekiwań powódki nie stanowi jeszcze o naruszeniu ani przepisów postępowania ani prawa materialnego. Jeszcze raz podkreślić trzeba, że nawet sama negacja stanowiska powódki przez pozwanego nie powodowałaby, uznania jej twierdzeń za wiążące Sąd I instancji. Powódka powinna była zaoferować Sądowi wiarygodne dowody uzasadniające m.in. wysokość dochodzonego w procesie roszczenia. Powódka w świetle powyższego tego jednak nie uczyniła,. W rezultacie Sąd I instancji mając na uwadze, że powódka nie wykazała zasadności najmu pojazdu zastępczego powyżej 9 dni (okres uznany przez ubezpieczyciela), oraz że pozwany odnosząc się do stawek za najem pojazdu zastępczego, wskazywał jako przykład inne wypożyczalnie podając, że inne podmioty stosowały stawki w kwotach 158 zł (Panek (...) a (...)), 106,14 zł ( (...) a (...)), 129 zł (99 R.), mógł co najwyżej ustalić wysokość odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego z uwzględnieniem 9 dni najmu przy stawce za dobę 158 zł, co też uczynił.

W ocenie Sądu Okręgowego skarżąca nie wykazała poza przedstawieniem odmiennej oceny materiału dowodowego i własnych subiektywnych ustaleń stanu faktycznego, braku logiki, sprzeczności z doświadczeniem życiowym, czy braku wszechstronności w rozważaniach zawartych w uzasadnieniu wyroku, co pozwalałoby na podważenie trafności zapadłego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego apelacja powódki stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozstrzygnięciami Sądu I instancji.

Idąc dalej, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględniani zarzutu naruszenia art. 224 § 1 k.p.c.

Skarżąca naruszenie art. 224 § l k.p.c. wiązała z brakiem dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy umożliwiającego należyte rozstrzygnięcie.

Wyjaśnić trzeba, że zarzut naruszenia art. 224 § 1 k.p.c. może zostać uznany za zasadną podstawę środka zaskarżenia (apelacji, skargi kasacyjnej) wtedy, gdy strona wykaże, że sąd nie przeprowadził dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i przedwcześnie postanowił o zamknięciu rozprawy (por. wyr. SN z 24.5.2001 r., I PKN 409/00, L.). Taka sytuacja nie miała natomiast miejsca w przedmiotowym postępowaniu.

Także zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że poszkodowanej przysługuje odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego tylko za 9 dni najmu pojazdu, a dobowa stawka najmu powinna wynosić 131 złotych brutto za dobę, podczas kiedy zgodnie z zasadą pełnej kompensaty szkody, odszkodowanie winno przysługiwać w wysokości realnie doznanej szkody – nie mógł zostać uznany za zasadny.

Pamiętać należy, że rozstrzygając o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § l i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy.

W sprawie skarżąca nie przedstawiła materiału dowodowego, który uzasadniałby przyznanie jej odszkodowania ubezpieczeniowego z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego za czas 22 dni przy stawce dobowej najmu 246 zł brutto za dzień. W tej sytuacji ustalenie odszkodowania zgodnie z żądaniem pozwu przy zastosowaniu w/w wskazanego czasu najmu i stawki, stanowiłoby naruszenie zasad kompensaty szkody ponieważ przekraczałoby ono rzeczywiście poniesioną szkodę. Zasadnym było natomiast ustalenie tego odszkodowania z uwzględnieniem 9 dni najmu - powódka nie wykazała zasadności dłuższego okresu, przy stawce za dobę 158 zł – ostatecznie pozwany taką stawkę wskazywał jako uzasadniony przykład, stosowany przez inne podmioty trudniące się najmem pojazdów zastępczych.

Powyższe wywody wskazują, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i odpowiada prawu, a zarzuty powódki nie są zasadne. Z tych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Stosownie do wyniku sporu rozstrzygnięto o kosztach postępowania przed sądem drugiej instancji w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 ze zm.).