Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 7 września 2017 r. w Warszawie

sprawy Z. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o waloryzację emerytury

na skutek odwołania Z. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 marca 2017 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2017r. Z. J. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. odwołanie od decyzji
ww. organu rentowego z dnia 14 marca 2017 r. znak: (...). Uzasadniając odwołanie Z. J. wskazał, że w jego ocenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje bezprawnych potrąceń przysługującej
mu emerytury w drodze egzekucji administracyjnej nie informując go na rzecz kogo oraz w jakiej wysokości ta egzekucja się odbywa. Odwołujący powołał się również na swoją sytuację życiową, opisując ją jako tragiczną ze względu
na dolegające mu schorzenia oraz niską kwotę otrzymywanego świadczenia emerytalnego niewystarczającą na dokonywanie podstawowych opłat, a ponadto wskazał na trudną historię swojej rodziny, przywołując liczne doświadczenia życiowe dotyczące zarówno jego osoby, jak i zmarłych członków jego rodziny (odwołanie k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 maja 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania Z. J. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pełnomocnik organu rentowego wyjaśnił, że świadczenie emerytalne przysługujące odwołującemu podlega corocznej waloryzacji z dniem 1 marca zgodnie z art. 88 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Na tej podstawie organ rentowy wydał skarżoną decyzję, na mocy której podwyższył świadczenie emerytalne odwołującego
z kwoty 1.455,88 zł do kwoty 1.465,88 zł, uwzględniając wskaźnik waloryzacji zgodnie z Komunikatem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 10 lutego 2017r. (odpowiedź na odwołanie k. 5 a.s.).

Zarządzeniem z dnia 7 września 2017r. Przewodnicząca skierowała sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c.
(k. 34 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. J. pobiera z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział
w W. emeryturę przyznaną mu decyzją z dnia 13 maja 2004r.
na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Od dnia 3 lutego 2005r., w którym organ rentowy ponownie ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia przyjmując wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z lat 1974-1994 wyniósł 70,63%. Organ rentowy ustalił, że odwołujący posiada okresy składkowe
w wymiarze 32 lat i 3 miesięcy (pisma informacyjne ZUS – akta rentowe).

Od dnia 21 maja 2013r. z emerytury Z. J. są dokonywane potrącenia w wysokości 366,47 zł na rzecz Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim D. A.
na wniosek wierzyciela Bank (...) S.A. (...) Zespół Windykacji (...) (pismo informacyjne ZUS – akta rentowe).

Decyzją z dnia 14 marca 2017r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dokonał waloryzacji emerytury przysługującej Z. J. od dnia 1 marca 2017r. ustalając jej wysokość na kwotę 1.465,88 zł. W treści decyzji organ rentowy wskazał, że kwota świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2017r. w wysokości 1.455,88 zł ulega podwyższeniu poprzez pomnożenia przez wskaźnik waloryzacji 100,44% i wynosi 1.462,29 zł. Ponieważ kwota waloryzacji jest niższa niż 10,00 zł,
organ rentowy uwzględnił kwotę waloryzacji w minimalnej wysokości. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że świadczenie ulega zmniejszeniu
o składkę na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 18,32 zł oraz z powodu egzekucji administracyjnej o kwotę 366,47 zł, w związku z czym
od dnia 1 marca 2017r. wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 863,48 zł (skarżona decyzja ZUS z 14.03.2017r. – akta rentowe).

Z. J. odwołał się od powyższej decyzji inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k. 2-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie załączonych do akt sprawy dowodów z dokumentów, w szczególności akt organu rentowego. Wartość dowodowa dokumentów nie była kwestionowana przez strony,
a Sąd mając na względzie ich treść uznał je za rzetelne.

Jednocześnie Sąd Okręgowy pominął dowody z dokumentów złożonych przez odwołującego przy piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2017r.
(k. 9-30 a.s.). Dokumentacja zawierała różnego rodzaju pisma i dokumenty, takie jak m. in. wypisy z leczenia ambulatoryjnego w latach siedemdziesiątych (k. 17 i 18v-20 a.s.), książka pilota szybowcowego (k. 21 a.s.), fragment artykułu pt. „Niepokorni Harcerze Lotniczy (1957-1965)” (k. 23 a.s.), pismo do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z wnioskiem o przyznanie statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych bez daty (k. 26 a.s.), wykaz zawierający miniatury zaświadczeń, opinii i odpisów dyplomów na okoliczność posiadanych przez odwołującego kwalifikacji (k. 28 a.s.), zdjęcia płyt nagrobnych rodziny odwołującego (k. 29v a.s.), czy też orzeczenie Garnizonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej z dnia 8 marca 1973 r. o braku zdolności odwołującego do służby wojskowej z powodu schorzenia kręgosłupa (k. 30 a.s.). Informacje wynikające z przedłożonej przez odwołującego dokumentacji nie odnosiły się do przedmiotu sporu, który dotyczył waloryzacji renty, tym samym nie była istotna dla jej rozstrzygnięcia. Ponadto wątpliwości Sądu budził stan dokumentacji, która została załączona w formie często nieczytelnych kserokopii. Z tych też względów Sąd nie uwzględnił omawianej dokumentacji przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 14 marca 2017r. znak: (...) było niezasadne i podlegało oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie rozprawy w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej odwołujący nie wnosił w myśl art. 148 ¹ § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS (...) Oddziału w W. dotyczących odwołującego w myśl postanowieni z dnia 7 września 2017r. (k. 35 a.s.)

Na wstępie należy zaznaczyć, że w sprawach z odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych postępowanie przed sądem stanowi dalszy ciąg postępowania toczącego się wcześniej przed organem rentowym.
W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2014r. II UK 11/14).
Ze specyfiki spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wynika, że kognicja sądu w danej sprawie zawsze wyznaczona jest zakresem rozpoznania zaskarżonej decyzji, gdyż sąd nie rozstrzyga o zasadności wniosku, lecz o prawidłowości zaskarżonej decyzji. W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego sąd pierwszej instancji kontroluje bowiem jej zgodność z prawem, a sąd drugiej instancji - prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji w odniesieniu do stanu rzeczy (faktycznego i prawnego) istniejącego w chwili wydania przez organ rentowy decyzji. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot żądania jest określony treścią decyzji organu rentowego, od której odwołanie wszczyna postępowanie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Treść decyzji organu rentowego wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 września 2000r. II UKN 685/99; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, z dnia 13 maja 1999r. II UZ 52/99; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 stycznia 2017r. III AUa 303/16).

Przedmiotem zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była waloryzacja przysługującej odwołującemu emerytury. Zgodnie z art. 88 ust. 1 - 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 1383) emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. Waloryzacja polega
na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego,
w którym przeprowadza się waloryzację. jak wskazuje art. 89 ust. 1 - 3 i 6 tej samej ustawy wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony
o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika
cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów
i rencistów. Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia jest przedmiotem corocznych negocjacji, w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, przeprowadzanych w czerwcu,
w roku poprzedzającym waloryzację. Wskaźnik waloryzacji ogłasza minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w drodze komunikatu,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski",
biorąc pod uwagę wskazane wyżej wskaźniki i wysokość zwiększenia.

Powyższe zasady waloryzacji uległy częściowej zmianie w związku
z nowelizacją ustawy emerytalnej dokonanej na podstawie ustawy
z dnia 2 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r.
poz. 2). Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy w 2017 roku waloryzacja
od dnia 1 marca polega na podwyższeniu kwoty świadczenia, w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2017 r., wskaźnikiem waloryzacji, ustalonym zgodnie z art. 89 ustawy zmienianej w art. 1, nie mniej niż o kwotę 10 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. prawidłowo dokonał waloryzacji przysługującego Z. J. świadczenia. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji. Jak wynika bowiem z komunikatu Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 10 lutego 2017 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2015 r. (M.P. z 2017r., poz. 187) wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2017r. wynosi 100,44 % i taki też wskaźnik został zastosowany przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Wskaźnik ten, stosownie do powołanych wyżej przepisów, został pomnożony przez kwotę świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2017r., tj. 1.455,88 zł, na skutek czego otrzymano kwotę podwyżki w wysokości 6,41 zł. Ponieważ kwota podwyżki była niższa niż 10,00 zł to wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez dodanie do kwoty 1.455,88 zł kwoty 10,00 zł, co stanowiło łączną kwotę 1.465,88 zł.

Zaznaczenia wymaga fakt, że ubezpieczony wnosząc odwołanie od decyzji organu rentowego właściwie nie kwestionował przyjętego przez organ rentowy sposobu waloryzacji, nie podniósł również żadnych merytorycznych zarzutów dotyczących zaskarżonej decyzji. Co więcej, ubezpieczony nie przedstawił żadnych okoliczności dających jakiekolwiek podstawy do przyjęcia, że organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury w sposób nieprawidłowy. Uzasadnienie odwołania, jak również składane przez ubezpieczonego w toku postępowania pisma procesowe zawierają obszerny opis doświadczeń ubezpieczonego z lat pełnienia służby wojskowej, jego przypadłości zdrowotnych i dolegających
mu chorób, doświadczeń osobistych czy też losów członków jego rodziny, stanowią również obraz subiektywnego poczucia pokrzywdzenia odwołującego oraz odnoszenie się do kwestii religijnych, jednakże ze względu na przedmiot zaskarżonej decyzji organu rentowego nie sposób uznać tych informacji
za istotne. Podobnie przedłożone przez odwołującego dokumenty, o których Sąd wspomniał przy ocenie materiału dowodowego, jako niedotyczące kwestii istotnych z perspektywy istoty sprawy, nie dostarczyły żadnych podstaw
do podważenia decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Okoliczności stanu zdrowia odwołującego, jego kariery zawodowej czy też posiadanych kwalifikacji nie miały bowiem wpływu na zasadność skarżonej decyzji, której istota skupiała się na dokonaniu obliczenia waloryzacji przysługującego odwołującemu świadczenia emerytalnego.

Na marginesie Sąd zaznacza, że kwestia potrąceń podniesiona przez ubezpieczonego w odwołaniu znajduje podstawę w materiałach dowodowych zebranych w sprawie. Jak wynika z akt organu rentowego, wobec Z. J. od 2009 roku toczyły się postępowania egzekucyjne. Obecnie jest prowadzone postępowanie prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckiem D. A.. Dokonywanie potrąceń z emerytury przez organ rentowy odbywa się
na podstawie art. 139 ust. 1 pkt 5 w zw. art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej.

Biorąc zatem pod uwagę, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że organ rentowy prawidłowo dokonał waloryzacji pobieranej przez Z. J. emerytury, Sąd Okręgowy na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku i oddalił odwołanie ubezpieczonego od skarżonej decyzji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)