Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 07 stycznia 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P. , J. P.

przeciwko Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W.

o zapłatę

orzeka:

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powodów M. P. i J. P. solidarnie na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Agnieszka Baran

TRANSKRYPCJA uzasadnienia wyroku z 21.01.2015 r.

XX GC 922/13

00:00:00 – 00:28:31 (FBS)

[Przewodniczący 00:00:00.435]

Proszę wywołać ogłoszenie wyroku w sprawie XX GC 922/13. Dzień dobry. Pani w charakterze publiczności?

[K 00:00:24.781]

Tak.

[Przewodniczący 00:00:25.324]

Stawiła się publiczność. Proszę wszystkich o powstanie. Sąd ogłosi wyrok. Sąd Okręgowy w Warszawie po rozpoznaniu 7 stycznia spawy z powództwa M. P., J. P. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W. o zapłatę orzeka:

I. Powództwo oddala.

II. Zasądza od powodów M. P. i J. P. solidarnie na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwotę 3 617 złotych tytułem zwrotów kosztów procesu.

[Przewodniczący 00:01:00.613]

Proszę usiąść. Informuje, że na podstawie artykułu 328 paragraf 1 z indeksem 1 kpc zostanie ogłoszone ustne uzasadnienie wyroku.

Pozwem z 15 stycznia 2013 roku powodowie M. P. i J. P. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwoty 150 000 złotych tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną przez nich a związaną z ograniczeniem sposobu korzystania z ich nieruchomości w związku z objęciem jej obszarem ograniczonego użytkowania, w tym również związanej z obniżeniem wartości tej nieruchomości. W uzasadnieniu pozwu zostało wskazane, że powodowie są właścicielami nieruchomości położonej w W., dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Powodowie wskazali, że ich nieruchomość znajduje się w strefie Z 1 utworzonej uchwałą numer 76/11 Sejmiku Województwa (...), mocą, którego to aktu został ustanowiona, został ustanowiony obszar ograniczonego użytkowania. Zdaniem powodów utworzenie tego obszaru i włączenie ich nieruchomości do niego powoduje, że ograniczone są prawa powodów, jako właścicieli nieruchomości. Muszą ponieść koszty związane z izolacją właściwą akustyczna budynku a także obniżona została w związku z tym wartość ich nieruchomości. Jako podstawę prawną powodowie wskazali artykuł 129 ustawy prawo Ochrony Środowiska oraz artykuł 435 Kodeksu Cywilnego w związku z artykułem 322 ustawy Prawo Ochrony Środowiska.

W odpowiedzi na pozew pozwane Przedsiębiorstwo wniosło o oddalenie powództwa, oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych i zasądzenie kosztów. W uzasadnieniu stanowiska strony pozwanej czytamy między innymi, że przepis z artykułu 435 w ogóle nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie. W dalszej kolejności strona pozwana podniosła, że upłynął, w odniesieniu do powodów, termin zawity, o którym mowa w artykule 129 ust. 4 ustawy Prawo Ochrony Środowiska. Strona pozwana podniosła również, że w odniesieniu do nieruchomości powodów, w porównaniu obu aktów prawnych, czyli mocą, których został utworzony obszar ograniczonego użytkowania nie, nie pojawiły się żadne nowe ograniczenia, jeżeli chodzi obszar ograniczonego użytkowania utworzony mocą uchwały Sejmiku Województwa.

Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew, strona powodowa podniosła między innymi. Jest w piśmie z 24 października 2014 roku, że uchwała Sejmiku Województwa stanowi całkowicie samodzielny akt prawny i nie można jakby rozważań i rozważania zasadności żądania pozwu łączyć z rozporządzeniem Wojewody (...). W konsekwencji, w ocenie powodów nie upłynął termin zawity do dochodzenia ich roszczeń. Zdaniem strony powodowej również niezasadne jest stanowisko pozwanego Przedsiębiorstwa, że w odniesieniu do nieruchomości powodów nie ma nowych ograniczeń. Powodowie tutaj powołali się na paragraf 4 ust. 2 rozporządzenia Wojewody (...).

W niniejszej sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Powodowie się właścicielami nieruchomości położonej w W. przy ulicy (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Dowodem na to jest informacja z Centralnej Bazy Ksiąg Wieczystych znajdująca się na karcie 9 i następnych akt sprawy.

Na mocy rozporządzenia Wojewody (...) z 7 sierpnia 2007 rok nieruchomość powodów została włączona w obszar ograniczonego użytkowania, utworzony mocą tego rozporządzenia Wojewody i znalazła się w strefie M tego, w strefie M tego obszaru. Jest to okoliczność niesporna w niniejszej sprawie. Zgodnie z treścią paragrafu, w paragrafie 4 ust. 1 rozporządzenia Wojewody (...), w obszarze ograniczonego użytkowania zabronione zostało przeznaczanie, zmiana sposobu użytkowania oraz budowa nowych terenów, zabudowa terenów pod szpitale, pod obiekty użyteczności publicznej. W strefie M zakaz ten dotyczył także zabudowy mieszkaniowej. W odniesieniu do zmiany sposobu użytkowania i budowy nowych budynków w strefie M również obowiązywał zakaz, jeżeli chodzi o zabudowę mieszkaniową z zastrzeżeniem ust. 2 tego Rozporządzenia, tego paragrafu Rozporządzenia i zgodnie z paragrafem 4 ust. 2 rozporządzenia Wojewody w strefie M dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych, jako towarzyszących innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. A w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy.

W okresie obowiązywania rozporządzenia numer 50 Wojewody (...) powodowie nie występowali przeciwko pozwanemu Przedsiębiorstwu z żadnymi roszczeniami. W szczególności nie były kierowane wezwania do zapłaty kwot tytułem odszkodowania w związku z objęciem nieruchomości powodów obszarem ograniczonego użytkowania. I jest to okoliczność niesporna w niniejszej sprawie.

Następnie na mocy uchwały sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 roku, został utworzony obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. W tym obszarze wyróżnione zostały dwie strefy: strefa Z 1 i strefa Z 2. I nieruchomość powodów znalazła się w strefie Z 1 utworzonej mocą uchwały Sejmiku Województwa i jest to okoliczność niesporna w niniejszej sprawie. Pismem z 8 lipca 2013 roku, czyli w okresie dwóch lat od wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa, powodowie skierowali do pozwanego Przedsiębiorstwa wezwanie do zapłaty kwoty 150 000 złotych wskazując, że jest to kwota stanowiąca odszkodowanie z tytułu obniżenia wartości nieruchomości i w ogóle szkody, jaką ponoszą w związku z obszarem, z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania i ograniczeniem ich praw, jako właścicieli nieruchomości. Wezwanie do zapłaty znajduje się na karcie 17 akt sprawy.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych przed chwilą przez Sąd dokumentów a także w związku z niespornym i przyznanymi faktami, które nie miały, nie były sporne pomiędzy stronami niniejszego postępowania. W ocenie Sądu pozostałe dokumenty złożone do akt sprawy na przykład ekspertyza A., która została złożona przy odpowiedzi na pozew, nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Tę ekspertyzę A. można, w ocenie Sądu należ traktować, jako wzmocnienie argumentacji strony pozwanej w niniejszym postępowaniu. Jeżeli chodzi o pozostałe wnioski dowodowe, które zostały oddalone przez Sąd w niniejszej sprawie. To w ocenie Sądu są one zbędne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, z uwagi na to, że Sąd podziela stanowisko strony pozwanej, że odniesieniu do powodów upłynął dwu letni termin zawity, o którym mowa w artykule 129 ust. 4 ustawy Prawo Ochrony Środowiska. O czym będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia. Z tego względu te wnioski dowodowe, jako, jako zbędne i jakby sprzeczne z zasadą ekonomiki procesowej, zostały przez Sąd oddalone.

Na gruncie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu w całości. Sąd podziela stanowisko pozwanej, pozwanego Przedsiębiorstwa, że upłynął termin zawity. O czym już była mowa. Zdaniem Sądu nie można mówić w okolicznościach niniejszej sprawy, że uchwała Sejmiku Województwa stanowi jakby nowy akt prawny i kreuje niejako nową rzeczywistość i jest źródłem i uchwalenie tego aktu stanowi źródło nowych roszczeń, które powstają z momentem wejścia w życie uchwały. Sąd podziela ocenę, Sąd podziela stanowisko, które już było wyrażane również przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, że przepisy rozporządzenia numer 50 Wojewody (...) z 7 sierpnia 2007 roku zachowały moc obowiązującą do czasu wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 roku. Takie stanowisko zostało wyrażone przez Sąd Apelacyjny między innymi w orzeczeniach z 30 listopada 2010 roku w sprawie VI ACA 1156/10, czy VI ACA 1058/10. Należy wskazać, że w dacie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania mocą rozporządzenia numer 50 Wojewody (...), artykuł 135 ust. 2 ustawy Prawo Ochrony Środowiska wskazywał, że obszar taki ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w artykule 51, lub zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy Wojewoda w drodze rozporządzenia. Przepis ten uległ zmianie na podstawie artykułu 19 pkt. 5 ustawy z 29 lipca 2005 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami, podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która to zmiana obowiązywała od 1 stycznia 2008 roku. I według tej nowelizacji taki obszar ograniczonego użytkowania tworzy Sejmik Województwa w drodze uchwały. Zmieniony został, zatem jedynie w powołanych wcześniej aktach tylko organ uprawniony do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. W miejsce Wojewody wskazany został Sejmik Województwa. I wskazano, że następuje to w formie uchwały a nie jak dotychczas w formie rozporządzenia. Zgodnie z treścią paragrafu 32 ust. 2 rozporządzenia Ministrów z 20 czerwca, rozporządzenia Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 roku w sprawie zasad techniki prawodawczej, jeśli zmienia się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zgodnie zaś z treścią paragrafu 32 ust. 3 powyższego Rozporządzenia, jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą. W takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu. Przepis ten stosuje się przy tym odpowiednio na podstawie paragrafu 143 wspomnianego Rozporządzenia do aktów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że zmiana z dniem 1 stycznia 2008 roku organu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego z Wojewody na Sejmik Województwa, w myśl paragrafu 32 ust.3 rozporządzenia nie wpłynęła na moc obowiązującą rozporządzenia Wojewody (...) z 7 sierpnia 2007 roku. Albowiem w przypadku zmiany treści przepisu upoważniającego, polegającej na zmianie organu upoważnionego do wydania aktu, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą.

W tych okolicznościach, w ocenie Sądu uznać należy, że rozporządzenie numer 50 Wojewody (...) z 7 sierpnia 2007 roku obowiązywało do czasu wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa, uchwały numer 76/11...

[Przewodniczący 00:14:16.609] ... z 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania.

Zdaniem Sądu w tych okolicznościach wobec ustalenia braku utraty wcześniejszej mocy obowiązywania Rozporządzenia Wojewody (...) należeć, rozważyć należało, czy te dwa akty w odniesieniu do nieruchomości strony powodowej, wprowadzają, w szczególności czy ten drugi akt, czyli Uchwała Sejmiku Województwa, wprowadza dalej idące ograniczenia w odniesieniu do nieruchomości powodów, niż ograniczenia wynikające z Rozporządzenia numer 50 Wojewody (...).

W ocenie Sądu porównanie obu tych aktów prawnych, wskazuje na to, że w kontekście okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, nie mamy do czynienia ze zwiększeniem ograniczeń, jeżeli chodzi o nieruchomość powodów. Zgodnie z treścią4 Rozporządzenia Wojewody (...), obowiązywał całkowity zakaz przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki, a także w strefie M pod zabudowę mieszkaniową i ograniczenia, zakaz dotyczący zmiany sposobu użytkowania dotyczył także strefy M oraz zakaz budowy nowych budynków dotyczył także strefy M, całkowity zakaz ustanowiony w1 ustęp 1 Rozporządzenia Wojewody. Wyjątkiem w odniesieniu do zmiany sposobu użytkowania i budowy nowych budynków, była taka okoliczność, o której mowa w4 ustęp 2 Rozporządzenia Wojewody. Mianowicie w strefie M, dopuszczalna była zmiana sposobu użytkowania budynku w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowa nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych, jako towarzyszących innym funkcjom na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego a w przypadku braku planu miejscowego na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy.

Jeżeli chodzi o strefę Z1 utworzoną uchwałą sejmiku województwa (...), Uchwałą numer 76/11, to w strefie Z1 mamy powtórzenie w zasadzie zakazów z4 ustęp 1 Rozporządzenia Wojewody, bowiem zakazuje się przeznaczania terenów pod zabudowę mieszkaniową jedno i wielorodzinną, mieszkaniowo-usługową, zagrodową, zamieszkania zbiorowego, związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitale i domy opieki społecznej. Zakazuje się lokalizowania budynków o funkcji mieszkaniowej, mieszkaniowo-usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki oraz funkcją związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży oraz zakazuje się zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji mieszkaniowej, mieszkaniowo-usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki społecznej oraz funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży.

W ocenie Sądu, jeżeli porównać treść5 punkt 1 Uchwały Sejmiku Województwa (...) i treść4 ustęp 1 Rozporządzenia Wojewody (...), to akty te są w tym zakresie tożsame, to znaczy wprowadzają zakaz dotyczący zagospodarowania zmiany przeznaczenia czy zabudowy nieruchomości. Jedyna różnica jest taka między tymi dwoma aktami, że w4 ustęp 2 Rozporządzenia Wojewody, został ustanowiony wyjątek od tej reguły, jaką jest zakaz, wyjątek polegający na dopuszczeniu zmiany sposobu użytkowania budynku oraz budowy nowych budynków mieszkalnych w połączeniu z innymi funkcjami, ale tylko w takiej sytuacji, jeżeli było to, jeżeli by się to odbywało na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w braku planu na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy.

W ocenie Sądu dla wykazania, że w związku z wejściem w życie uchwały sejmiku województwa (...) w odniesieniu do nieruchomości powodów powstały większe ograniczenia niż to wynikało z rozporządzenia wojewody, powodowie winni byli wykazać, że w odniesieniu do ich nieruchomości, zastosowanie miałby ten wyjątek, o którym mowa w4 ustęp 2 Rozporządzenia Wojewody (...). To znaczy, że w odniesieniu do ich nieruchomości, do nieruchomości powodów, istniał plan zagospodarowania przestrzennego, który wskazywał na możliwość wykorzystania tej nieruchomości na cele mieszkaniowe albo, że w odniesieniu do tych nieruchomości zostały określone warunki w decyzji o warunkach zabudowy, ale taka decyzja o warunkach zabudowy w odniesieniu do nieruchomości powodów została wydana.

To by oznaczało zdaniem Sądu, że powodów nie dotyczył ten całkowity zakaz, o którym mowa w4 ustęp 1 Rozporządzenia Wojewody, ale, że istniały po stronie powodów, jako właścicieli nieruchomości, możliwości zmiany sposobu użytkowania budynku albo możliwości budowy nowych budynków, ale dla wykazania tego powodowie winni wykazać, że taka, taka możliwość istniała w planie zagospodarowania przestrzennego albo w wydanej decyzji o warunkach zabudowy. Powodowie na takie okoliczności się nie powołują, w tym kontekście i w związku z tym należy uznać, że w odniesieniu do powodów, istniał ten całkowity zakaz, o jakim mowa w4 ustęp 1 Rozporządzenia Wojewody. Skoro, zatem w odniesieniu do nieruchomości powodów obowiązywał taki sam zakaz na gruncie rozporządzenia wojewody, jaki jest na gruncie uchwały sejmiku województwa (...) w odniesieniu do strefy Z1, to nie może być mowy o zwiększeniu ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości.

W tych okolicznościach uznać należy, że w odniesieniu do powodów upłyną dwuletni termin zawity, o których, o którym mowa w artykule 129 ustęp 4 Ustawy Prawo Ochrony Środowiska. Sąd, jeszcze dodatkowo należy tu wskazać, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2013 roku, wydany w sprawie IV CSK 608/12. Sąd Najwyższy wskazał, że w związku z tym, że artkuł 129 ustęp 2 ustawy prawo ochrony środowiska, przyznaje odszkodowanie za szkodę spowodowaną wejściem w życie aktu prawnego wprowadzającego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub w sposób zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem. Szkoda polegająca naprawieniu na podstawie tego przepisu nie powstaje, gdy kolejny akt prawa miejscowego utrzymuje dotychczasowe ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Analogiczne stanowisko wskazał też Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku z 21 listopada 2013 roku w sprawie VI ACA 682/13, i tak jak już to zostało powiedziane w okolicznościach niniejszej sprawy w odniesieniu do nieruchomości powodów uchwała sejmiku województwa nie wprowadziła żadnych dodatkowych większych ograniczeń. Z powołanych wcześniej orzeczeń jednoznacznie wynika, że szkoda może powstać wyłącznie wówczas, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe, zwiększa lub przedłuża dotychczasowe ograniczenia oraz, że szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie, to jest na poziomie poprzednio obowiązującego aktu prawnego, lub zmniejsza te ograniczenia.

Wobec powyższego, powództwo w niniejszej sprawie podlega oddaleniu z uwagi na upływ terminu, w którym powodowie mogli wystąpić z roszczeniami o zapłatę odszkodowania za zmniejszenie wartości należących do nich nieruchomości, na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Zgodnie z treścią artykułu 129 ustęp 4 ustawy prawo ochrony środowiska, upłynął w ocenie Sądu ten dwuletni termin, który w odniesieniu do nieruchomości powodów i w kontekście stanu faktycznego niniejszej sprawy biegł od daty wejścia w życie Rozporządzenia numer 50 Wojewody (...). Dodatkowo odnosząc się do dalszej argumentacji strony powodowej wskazać należy, że podniesienie tego zarzutu upływu terminu zawitego nie stanowi nadużycia prawa podmiotowego po stronie pozwanej, bowiem zastosowanie artykułu 5 kodeksu cywilnego może mieć miejsce tylko w zupełnie w wyjątkowych wypadkach. Doprowadza to, do, bowiem zastosowanie przepisu artykułu 5 k.c. doprowadza do nie uwzględnienia przysługujących stronie praw i jego stosowanie musi mieć w związku z tym charakter zupełnie wyjątkowy. Takie stanowisko jest prezentowane w orzecznictwie, tytułem przykładu można wskazać wyrok Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2011 roku, wydany w sprawie II CSK 640/10 w którym Sąd Najwyższy stwierdził, ze istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają, mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie artykułu 5 k.c. z uwagi na jego wyjątkowy charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości.

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma takich rażących i nieakceptowalnych społecznie okoliczności, które by uzasadniały nieuwzględnienie podniesionego przez stronę pozwaną upływu terminu zawitego, którego z resztą upływ Sąd też bierze pod uwagę w tych okolicznościach w związku z zarzutem i całkowicie go, całkowicie go podziela.

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy, nie może też mieć zastosowania dla uwzględnienia roszczeń powodów artykuł 435 kodeksu cywilnego, bowiem w odniesieniu do powodów, których nieruchomość znalazła się w obszarze ograniczonego użytkowania, mają zastosowanie przepisy Ustawy Prawo Ochrony Środowiska, tutaj ustawodawca dla takich roszczeń w związku z utworzeniem takiego obszaru, przewidział osobny reżim prawny dla dochodzenia ich roszczeń, wprowadzając również czasowe ograniczenie w postaci tego dwuletniego terminu zawitego, to jest taka jakby no globalnie, globalnie uregulowana odpowiedzialność pozwanego na gruncie czy, czy w związku z ograniczeniami związanymi z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania. Uwzględnienie roszczeń powodów na podstawie artykułu 435 kodeksu cywilnego doprowadziłoby tak naprawę do obejścia przepisu artykułu 129 ustęp 4, czyli do obejścia tego, obejścia faktu upływu terminu zawitego. Jest to w ocenie Sądu niedopuszczalne, chociaż rzeczywiście Sąd przyznaje, że co do zasady możliwe jest dochodzenie roszczeń przeciwko pozwanemu ogólnie rzecz ujmując na postawie artykułu 435 kodeksu cywilnego, jednakże nie może to dotyczyć nieruchomości czy żądań związanych z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania tak jak w niniejszej sprawie, co też wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego, można to wywieść z tego uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2014 roku, wydanego w sprawie II CSK 187/13 w którym Sąd Najwyższy wskazując na możliwość dochodzenia roszczeń na gruncie artykułu 435 kodeksu cywilnego w związku z artykułem 322 ustawy prawo ochrony środowiska, wskazał na to w konkretnych okolicznościach tej rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy sprawy, a w spawie tej, nieruchomość była położona poza obszarem ograniczonego użytkowania.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, uznając powództwo za bezzasadne, Sąd oddalił je na mocy powołanych przepisów. O kosztach procesu orzeczono na podstawie artykułu 981 kodeksu postępowania cywilnego. Kwotę zasądzonych od powodów na rzecz pozwanego przedsiębiorstwa kosztów, stanowi wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu o obowiązujące rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości oraz wydatek pełnomocnika w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. To wszystko, dziękuję uprzejmie.

[K 00:27:52.985] (...)

[Przewodniczący 00:28:00.935] (...)

[K 00:28:02.675] (...)

[Przewodniczący 00:28:11.075] (...)

[K 00:28:29.165] Do widzenia.

[Przewodniczący 00:28:29.585] Do widzenia.

[koniec części 00:28:30.990]