Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r. w Inowrocławiu

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko R. B. prowadzącemu działalność pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo – Usługowe Firma (...) w P.

o odszkodowanie i odprawę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.825,42 zł (sześć tysięcy osiemset dwadzieścia pięć złotych 42/100) brutto tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie powodowi M. M. umowy o pracę z dnia 1 grudnia 2014 r. oraz kwotę 328,67 zł (trzysta dwadzieścia osiem złotych 67/100) brutto tytułem odprawy związanej z powołaniem powoda M. M. do służby wojskowej,

2.  w pozostałej części powództwo oddala,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Inowrocławiu kwotę 359,48 zł (trzysta pięćdziesiąt dziewięć złotych 48/100) tytułem zwrotu części kosztów sądowych, od uiszczenia których z mocy ustawy zwolniony był powód,

4.  pozostałą częścią kosztów sądowych, od uiszczenia których z mocy ustawy zwolniony był powód obciąża Skarb Państwa,

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 936,00 zł (dziewięćset trzydzieści sześć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

6.  wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 2.275,14 zł (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt pięć złotych 14/100) brutto.

SSR Alicja Lisiecka

M. G. M. S.

Sygn. akt IV P 99/16

UZASADNIENIE

Powód M. M. w pozwie z dnia 19 sierpnia 2016r., wniesionym do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu w dniu 22 sierpnia 2016r.(k. 2-3v.), sprecyzowanym następnie w piśmie procesowym z dnia 17 maja 2017r.(k. 88-91v.) domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego R. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno- Handlowo- Usługowe Firma (...) w P.:

- odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie przez pozwanego łączącej strony umowy o pracę w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia za pracę powoda, tj. kwoty 8.100,00zł. ,

- odprawy w kwocie 1.350,00zł. z tytułu powołania powoda do służby wojskowej odpowiadającej wysokości 2-tygodniowego wynagrodzenia za pracę powoda oraz

- kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko powód podał, iż był zatrudniony u pozwanego od dnia 11 września 2014r. do dnia 30 listopada 2014r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny na stanowisku pracownika produkcji, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 12,00zł. brutto za 1 godzinę pracy. W dniu 1 grudnia 2014r strony zawarły kolejną umowę ,tym razem umowę pracę na czas określony od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia 30 listopada 2016r., na podstawie której powód miał dalej świadczyć na rzecz pozwanego pracę na pełen etat, na stanowisku pracownika produkcji, tyle że za wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 13,00zł. brutto za 1 godzinę pracy. W dniu 26 lipca 2016r. w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w I. doręczono powodowi kartę powołania do odbycia służby wojskowej, tj. służby przygotowawczej. Do służby powód miał się stawić w dniu 6 września 2016r. i pełnić ją do dnia 23 grudnia 2016r. W dniu 17 sierpnia 2016r. pozwany wręczył powodowi rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, które upłynie w dniu 3 września 2016r. W ocenie strony powodowej pracodawca naruszył przepisy prawne dotyczące wypowiadania umów o pracę, konkretnie zaś art. 118 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tj.- Dz. U z 2015r.,poz. 827 z póz.zm.), zgodnie z którym ( ust.1) w okresie między dniem doręczenia pracownikowi karty powołania do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie może być przez pracodawcę wypowiedziany ani rozwiązany. Zgodnie z ust.2 art. 118 przywołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli okres dokonanego przez pracodawcę lub przez pracownika wypowiedzenia stosunku pracy upływa po dniu doręczenia pracownikowi karty powołania do czynnej służby wojskowej, wypowiedzenie staje się bezskuteczne. W tym przypadku rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić tylko na żądanie pracownika. Art.118 ust.5 przewiduje z kolei, iż umowa o pracę zawarta na czas określony ulega rozwiązaniu z upływem terminu określonego w umowie. Z przytoczonym przepisów wynika, że w okresie od dnia 26 lipca 2016r. do dnia 23 grudnia 2016r. powód podlegał ochronie prawnej, a pracodawca mógł rozwiązać z nim umowę o pracę tylko w dwóch przewidzianych w art. 118 ust. 6 cytowanej ustawy przypadkach, a mianowicie: w trybie dyscyplinarnym, bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji zakładu pracy, co jednak w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Odnośnie żądanej odprawy w kwocie 1.350,00zł. powód wskazał, że w myśl art. 125 w zw. z art. 133 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, z tytułu powołania do służby wojskowej przysługuje mu od pracodawcy odprawa w wysokości 2-tygodniowego wynagrodzenia, a skoro średnie wynagrodzenie powoda u pozwanego wynosiło 2.700,00zł. brutto, zatem żądana odprawa wynieść powinna 1.350,00zł. brutto.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2016r. (k. 9 ) Sąd – na podstawie art. 183 ⁸ § 1 i 3 k.p.c. - skierował strony do mediacji, wyznaczył do prowadzenia postępowania mediacyjnego mediatora z listy mediatorów Sądu Arbitrażowego przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w B. oraz wyznaczył czas trwania mediacji na okres 3 miesięcy.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2016r.(k. 18) oświadczył, iż nie wyraża zgody na przeprowadzenie mediacji w przedmiotowej sprawie, a w odpowiedzi na pozew z dnia 22 grudnia 2016r.(k. 24-26v.) wniósł o oddalenie powództwa w części dotyczącej zapłaty odszkodowania z tytułu wypowiedzenia powodowi umowy o pracę zawartej na czas określony oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie pozwany podał, iż nie kwestionuje uprawnień powoda do otrzymania od pracodawcy 2-tygodniowej, jednorazowej odprawy z tytułu powołania M. M. do wojska i oświadczył, że odprawa ta zostanie powodowi przez pozwanego wypłacona, tyle że podstawą jej wyliczenia będzie wynagrodzenie za pracę powoda obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Żądając oddalenia powództwa w części dotyczącej zapłaty odszkodowania z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony, strona pozwana podkreśliła, iż powyższe roszczenie powoda nosi znamiona nadużycia prawa, gdyż sam powód swoim działaniem przyczynił się do powstania całej sytuacji, czy też chciał nawet taki skutek osiągnąć i w tym zakresie pozwany powołał się na art. 8 k.p. Wskazał, że skoro powód zachował się w stosunku do pracodawcy nielojalnie albowiem zataił przed pozwanym fakt doręczenia mu karty powołania do czynnej służby wojskowej i objęcia powoda w ten sposób ochroną przed wypowiedzeniem, a strona pozwana nie otrzymała z Wojskowej Komendy Uzupełnień żadnej przesyłki z informacją o powołaniu powoda do służby przygotowawczej, zatem kierowanie obecnie przez M. M. wobec pozwanego roszczenia odszkodowawczego z tytułu dokonanego wypowiedzenia stanowi naruszenie społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa do przedmiotowego odszkodowania lub zasad współżycia społecznego i jako takie nie powinno korzystać z ochrony. Niezależnie od powyższego pozwany zaznaczył, iż nawet gdyby uznać dokonane przez niego wypowiedzenie umowy o pracę za niezgodne z prawem, to brak jest jakichkolwiek przesłanek, aby M. M. otrzymał- tak , jak tego żąda w pozwie- najwyższe możliwe, bo 3-miesieczne odszkodowanie z tego tytułu, w dodatku liczone nie jako ekwiwalent za urlop, ale jako wynagrodzenie netto z umowy o pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. M. była zatrudniony u pozwanego R. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno- Handlowo- Usługowe Firma (...) w P. od dnia 11 września 2014r. do dnia 30 listopada 2014r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny, na stanowisku pracownika produkcji, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 12,00zł. brutto za 1 godzinę pracy. W dniu 1 grudnia 2014r strony zawarły kolejną umowę- umowę pracę na czas określony od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia 30 listopada 2016r., na podstawie której powód miał dalej świadczyć na rzecz pozwanego pracę na pełen etat, na stanowisku pracownika produkcji, za wynagrodzeniem zasadniczym wynoszącym 13,00zł. brutto za 1 godzinę pracy.

Powód i pozwany w umowie o pracę z dnia 1 grudnia 2014r. przewidzieli możliwość jej rozwiązania za 2-tygodniowym wypowiedzeniem przez każdą ze stron stosunku pracy, zaś z zakresu czynności i odpowiedzialności na stanowisku „pracownik produkcji”, obowiązującym powoda od dnia 11 września 2014r., ustalono, iż powód odpowiada materialnie za powierzone mu przez pracodawcę materiały, surowce, narzędzia oraz sprzęt, jak również za wadliwie wykonaną produkcję, skutkującą brakiem wynagrodzenia.

(dowód- umowa o pracę na okres próbny z dnia 11.09.2014r.-k. B-3 akt osobowych powoda, umowa o pracę na czas określony z dnia 1.12.2014r.-k. B-12 akt osobowych powoda, zakres czynności i odpowiedzialności z dnia 11.09.2014r.-k. B-10 akt osobowych powoda)

Do obowiązków powoda na stanowisku pracownika produkcji należało operowanie urządzeniem (...) niezbędnym do produkcji m.in. wanien i brodzików.

W dniu 15 kwietnia 2016r. podczas niedostatecznej kontroli procesu technologicznego obcinania wanien i brodzików na (...), powód obciął 20 sztuk różnego rodzaju wyrobów na niezgodnie z ustalonymi wartościami, czym spowodował, że wyroby powyższe straciły na wartości i zostały zakwalifikowane do wyrobów II gatunku. Mimo prowadzonej przez pozwanego sprzedaży wadliwych i uszkodzonych podczas produkcji wyrobów, biorąc pod uwagę niesumienność i malejące zaangażowanie powoda w wywiązywanie się z obowiązków pracowniczych, nadużywanie przez niego w pracy telefonu komórkowego, a przede wszystkim z uwagi na naruszenie w dniu 15 kwietnia 2016r. wskazanych wyżej obowiązków pracowniczych, pozwany w dniu 20 kwietnia 2016r. – na podstawie art. 108 par. 1 k.p.c.- wymierzył powodowi karę porządkową nagany. Powód pouczony o prawie i terminie wniesienia sprzeciwu od wymierzonej kary porządkowej, z możliwości tej nie skorzystał.

(dowód- wniosek o ukaranie powoda z dnia 20.04.2016r.-k. B-17 akt osobowych powoda , przesłuchanie powoda M. M.-k.56-58 , e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:16:42-01:13:25, przesłuchanie pozwanego R. B. - k. 96-97, e-protokół z rozprawy z dnia 14.06.2017r.-min.00:10:51-00:32:35)

W marcu 2016r.powód M. M. zaczął wykazywać zainteresowanie powołaniem do służby przygotowawczej w Narodowych S. R.. Dobrowolnie zgłosił się do tej służby, odpowiedni wniosek składając Wojskowemu Komendantowi Uzupełnień w I..

(dowód- przesłuchanie powoda M. M.-k.56-58 , e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:16:42-01:13:25)

W dniu 26 lipca 2016r. w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w I. doręczono powodowi kartę powołania do odbycia służby wojskowej, tj. służby przygotowawczej. Do służby powód miał się stawić w dniu 6 września 2016r. , w Jednostce Wojskowej nr (...) w Z. i pełnić ją do dnia 23 grudnia 2016r.

(dowód- karta powołania powoda do służby przygotowawczej z dnia 26.07.2016r.-k. 6, przesłuchanie powoda M. M.-k.56-58 , e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:16:42-01:13:25)

Powód nie poinformował pozwanego o otrzymaniu karty powołania do służby wojskowej.

(bezsporne)

Zawiadomieniem z dnia 10 sierpnia 2016r., nr wych. (...), Wojskowy Komendant Uzupełnień w I. poinformował pracodawcę powoda o wydaniu M. M. karty powołania do Jednostki Wojskowej nr (...) w Z. w celu odbycia służby przygotowawczej, z terminem stawiennictwa w dniu 6 września 2016r. W powyższym zawiadomieniu pozwany został określony jako P., a jego adres- P. 33, (...)-(...) K.. (...), (...)-(...) K. to adres zarówno prywatny, jaki i firmowy pozwanego R. B..

(dowód - zawiadomienie z dnia 10.08.2016r.-k. 36, przesłuchanie pozwanego R. B. - k. 96-97, e-protokół z rozprawy z dnia 14.06.2017r.-min.00:10:51-00:32:35)

Zawiadomienie z dnia 10 sierpnia 2016r. zostało wysłane przez (...) w I. do pozwanego w dniu 11 sierpnia 2016r. listem zwykłym. Według twierdzeń strony pozwanej nigdy do niej nie dotarło.

(dowód- pismo (...) w I. z dnia 6.02.2017r.-k. 35, kopia „Zeszytu do rozliczania przesyłek pocztowych” -k. 37)

Wszelka korespondencja- firmowa i prywatna- doręczana na adres (...), (...)-(...) K., trafia zawsze w pierwszej kolejności do rąk pozwanego R. B.. Pozwany dokonuje jej selekcji, po czym korespondencję firmową przekazuje R. S., pracownikowi zajmującemu się u pozwanego sprawami kadrowymi, księgowymi oraz przygotowywaniem dokumentów.

(dowód- zeznania świadka R. S.-k. 55, e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:04:04-00:15:12, przesłuchanie pozwanego R. B. - k. 96-97, e-protokół z rozprawy z dnia 14.06.2017r.-min.00:10:51-00:32:35)

Chcąc zakończyć stosunek pracy z niesumiennym powodem, pozwany w dniu 16 sierpnia 2016r. wypowiedział M. M. umowę o pracę z dnia 1 grudnia 2014r. zawartą na czas określony, za 2-tygodniowym okresem wypowiedzenia, z terminem rozwiązania 3 września 2016r. Powód potwierdził odbiór wypowiedzenia na dokumencie pt. „Rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia” opatrzonym datą 16 sierpnia 2016r. własnoręcznym podpisem, nie umieścił jednak daty odbioru powyższego pisma. Jednocześnie M. M. poinformowany został przez pozwanego o terminie i prawie wniesienia odwołania od otrzymanego wypowiedzenia do Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w I..

(dowód - rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia z dnia 16.09.2016r.-k. C-2 akt osobowych powoda)

W dniach 28 września 2016r. i 23 listopada 2016r. Państwowa Inspekcja Pracy w B. przeprowadziła u pozwanego kontrolę, w wyniku której uznała, iż wypowiedzenie umowy o pracę dokonane w dniu 16 sierpnia 2016r. , wobec wcześniejszego wydania powodowi karty powołania do służby przygotowawczej, jest bezskuteczne z mocy prawa i w wystąpieniu pokontrolnym zobowiązała stronę pozwaną, aby ta wezwała powoda do zwrotu wydanego mu świadectwa pracy oraz wydała M. M. nowe świadectwo pracy uwzgledniające, iż łącząca strony umowa o pracę na czas określony rozwiązała się z dniem 30 listopada 2016r. Pozwany nałożony przez PIP obowiązek wykonał.

(dowód- wystąpienie PIP z dnia 24.11.2016r.-k. C-5 akt osobowych powoda, zeznania świadka R. S.-k. 55, e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:04:04-00:15:12, przesłuchanie powoda M. M.-k.56-58 , e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:16:42-01:13:25, przesłuchanie pozwanego R. B. - k. 96-97, e-protokół z rozprawy z dnia 14.06.2017r.-min.00:10:51-00:32:35)

Wynagrodzenie powoda obliczone według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy wynosiło: za 2 tygodnie -1.083,40zł. brutto, za 1 miesiąc -2.275,14zł. brutto oraz za 3 miesiące- 6.825,42zł. brutto.

( dowód-zaświadczenie pozwanego –k. 94)

Odprawa z tytułu powołania powoda do służby wojskowej w kwocie 754,73zł. netto została wypłacona M. M. przez stronę pozwaną dopiero w toku niniejszego procesu. Na rachunek bankowy powoda odprawa trafiła dzień przed terminem ostatniego posiedzenia Sądu w przedmiotowej sprawie, tj. w dniu 13 czerwca 2017r.

( bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej przywołanych dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych powoda, których prawdziwości żadna ze stron postępowania nie kwestionowała oraz w oparciu o zeznania świadka R. S. (k. 55, e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:04:04-00:15:12), a także na podstawie dowodu z przesłuchania stron- powoda M. M. (k.56-58 , e-protokół z rozprawy z dnia 29.03.2017r.-min. 00:16:42-01:13:25) i pozwanego R. B. (k.96-97, e-protokół z rozprawy z dnia 14.06.2017r.-min.00:10:51-00:32:35)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż korespondowały one z treścią zebranych w sprawie i wyżej przywołanych dowodów z dokumentów, natomiast co do przesłuchania powoda M. M. i pozwanego R. B. -zdaniem Sądu- na uwadze należało mieć okoliczność, iż każdy z nich zeznawał w sposób dla siebie korzystny, co jest specyficzne dla dowodu z przesłuchania stron. Uwagę Sądu przykuło zwłaszcza stwierdzenie pozwanego, który podał, iż wszelka korespondencja- firmowa i prywatna- doręczana na adres (...), (...)-(...) K., trafia zawsze w pierwszej kolejności do rąk pozwanego R. B., który dokonuje jej selekcji, po czym korespondencję firmową przekazuje kadrowej R. S.. Świadek R. S. zeznała, że nie otrzymała zawiadomienia z (...) w I. o wręczeniu powodowi w dniu 26 lipca 2016r. karty powołania do służby przygotowawczej i że o fakcie powyższym strona pozwana dowiedziała się dopiero w toku kontroli przeprowadzonej przez Państwową Inspekcję Pracy w B.. Pozwany R. B. także wskazał, że w momencie rozwiązywania z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem, o doręczeniu pracownikowi wspomnianej karty powołania nie wiedział i choć nie sposób jednoznaczne i ponad wszelką wątpliwość przyjąć, iż pozwany w swoich zeznaniach mija się z prawdą, to jednak dziwi sprzeczna postawa pozwanego z jednej strony pokornie i bez protestu wykonującego wystąpienia pokontrolne Państwowej Inspekcji Pracy, z drugiej zaś kategorycznie domagającego się oddalenia niniejszego powództwa w części dotyczącej odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, z powołaniem na brak jakiejkolwiek informacji o powołaniu powoda do służby przygotowawczej. Nie można bowiem wykluczyć, iż R. B. zawiadomienie Wojskowego Komendanta Uzupełnień w I. z dnia 10 sierpnia 2016r., nadane w dniu 11 lipca 2016r. listem zwykłym, otrzymał, lecz swoją wiedzą o doręczeniu powodowi karty powołania do służby wojskowej z kadrową R. S. się nie podzielił. Nie ma również podstaw, aby przyjąć-tak, jak twierdzi strona pozwana- iż zawiadomienie do R. B. nie dotarło, gdyż zostało zaadresowane na niewłaściwy adres, tj. P. 33, (...)-(...) K., zamiast na adres poprawny, a mianowicie (...), (...)-(...) K.. Choć w nazwie miejscowości, w której znajduje się siedziba firmy pozwanego rzeczywiście popełniono błąd literowy, to wystąpił on w piśmie zawierającym zawiadomienie o powołaniu powoda do służby przygotowawczej, podpisanym przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień w I., nie ma zaś żadnego dowodu, iż podobna omyłka nastąpiła również na kopercie, w której niniejsze zawiadomienie zostało do pozwanego wysłane. Ponadto nawet przy założeniu, iż podobna omyłka wystąpiła także na kopercie, to – zdaniem Sądu- mało prawdopodobne jest, aby listonosz z tej tylko przyczyny nie trafił do adresata, tym bardziej, że podany został kod pocztowy: (...)-(...) K., a na terenie Gminy K. nie ma miejscowości o nazwie P., jest natomiast z całą pewnością jedna miejscowość o nazwie P.- ta, gdzie znajduje się siedziba strony pozwanej i jednocześnie miejsce zamieszkania R. B..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było usprawiedliwione co do zasady, a powołanie się przez stronę pozwaną na klauzulę generalną zawartą w art. 8 k.p. jako środek obrony przed wykonaniem prawa podmiotowego przez powoda polegającego na żądaniu zapłaty odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę za wypowiedzeniem – nieskuteczne.

W sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż pozwany w dniu 16 sierpnia 2016r., po doręczeniu powodowi karty powołania do służby przygotowawczej, wypowiedział M. M. stosunek pracy. Biorąc pod uwagę treść art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tj.- Dz. U z 2015r.,poz. 827 z póz.zm.), który przewiduje, iż w okresie między dniem doręczenia pracownikowi karty powołania do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie może być przez pracodawcę wypowiedziany ani rozwiązany, należy z całą stanowczością podkreślić, iż wypowiedzenie dokonane przez pozwanego w dniu 16 sierpnia 2016r. było bezskuteczne. Powyższe znajduje również potwierdzenie w art. 118 ust.2 przywołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl którego jeżeli okres dokonanego przez pracodawcę lub przez pracownika wypowiedzenia stosunku pracy upływa po dniu doręczenia pracownikowi karty powołania do czynnej służby wojskowej, wypowiedzenie staje się bezskuteczne. W analizowanej sprawie strony łączyła umowa o pracę z dnia 1 grudnia 2014r. zawarta na czas określony od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia 30 listopada 2016r.,co w świetle przytoczonych wyżej przepisów art. 118 ust. 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, jak również ze względu na treść ust. 5 art. 118 tej samej ustawy prowadzi do wniosku, iż przedmiotowa umowa o pracę uległa rozwiązaniu z upływem terminu określonego w umowie, tj. z dniem 30 listopada 2016r.

Skoro pozwany pracodawca dopuścił się naruszenia przepisów o wypowiadaniu umów o pracę zawartych na czas określony, powodowi- zgodnie z art.50 § 3 k.p.- przysługuje wyłącznie odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (art. 50 § 3 k.p.). Odszkodowanie powyższe oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy ( t.j-Dz.U.2017, poz.927 ). W przedmiotowej sprawie umowa o pracę łącząca strony miała trwać do dnia 30 listopada 2016r., czyli w momencie otrzymania przez powoda wypowiedzenia dłużej niż 3 miesiące. Powyższe oznacza, iż w przypadku powoda odszkodowanie to nie może być miarkowane, musi ono zamknąć się w kwocie stanowiącej równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia M. M.. Ponadto- w ocenie Sądu -wysokość dochodzonego in casu odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę nie powinna być oderwana od wysokości szkody, jaką poniósł pracownik wskutek bezprawnego rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, a ponadto powinna być dodatkowo wypadkową wszystkich okoliczności sprawy przy uwzględnieniu funkcji kompensacyjnej i represyjnej omawianego odszkodowania. Pozwany wypowiedział stosunek pracy powodowi, który korzystał ze szczególnych uprawnień przewidzianych w art. 133 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, dlatego też- zdaniem Sądu- zasadne stało się zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w podanej wyżej wysokości 3- miesięcznego wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, co zamknęło się kwotą 6.825,42zł. brutto i znalazło odzwierciedlenie w punkcie 1 wyroku.

Odnośnie podniesionego przez pozwanego zarzutu nadużycia przez powoda swego prawa podmiotowego do żądania zapłaty odszkodowania, który to zarzut Sąd uznał za chybiony w okolicznościach analizowanej sprawy, należy podkreślić, iż art. 8 k.p. statuuje dyrektywę, zgodnie z którą nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Ów przepis wprowadza dwie autonomiczne przesłanki ograniczające korzystanie z praw w stosunkach pracy. Obie mają przymiot klauzul generalnych , a więc zwrotów ustawowych o niedookreślonym zakresie, których znaczenie ustala się na podstawie norm i ocen o charakterze pozaprawnym ,nie mogą one być przy tym stosowane w sposób mechaniczny i niewłaściwy. Rolą Sądu jest więc ustalenie wszystkich okoliczności sprawy i porównanie stopnia, w jakim każda ze stron stosunku pracy faktycznie naruszyła zasady współżycia społecznego czy społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa i dopiero wówczas ocenić czy słuszny jest postawiony przez jedną ze stron zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez drugą z nich. W realiach analizowanej sprawy brak jest –w ocenie Sądu- podstaw do uznania, że dochodzone przez powoda odszkodowanie jest sprzeczne z art. 8 k.p. Pozwany zarzucił powodowi, iż nadużywa swojego prawa, gdyż nie poinformował pracodawcy o powołaniu do służby przygotowawczej i w ten sposób sam przyczynił się do tego, że dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie umowy o pracę stało się bezskuteczne. W ocenie Sądu stanowisko pozwanego jest błędne, a postępowanie powoda trudno uznać za szczególnie naganne. Powód oczywiście mógł, lecz nie miał takiego obowiązku, powiadomić pozwanego o otrzymaniu karty powołania do służby wojskowej. Zgodnie z § 9 ust. 6 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 marca 2015r. w sprawie służby przygotowawczej (Dz.U. Nr 2015, poz.449) o powołaniu do służby przygotowawczej i terminie stawienia się do jej pełnienia, pracodawcę zatrudniającego osobę powołaną do służby przygotowawczej zawiadamia Wojskowy Komendant Uzupełnień. Tak też się stało w przedmiotowej sprawie, choć pozwany temu wyraźnie przeczył. Wojskowy Komendant Uzupełnień w I. pismem z dnia 10 sierpnia 2016r., wysłanym w dniu 11 sierpnia 2016r.,poinformował pozwanego o powołaniu powoda do służby przygotowawczej. Uczynił to listem zwykłym, ale nie miał obowiązku powyższego zawiadomienia wysyłać do pracodawcy powoda listem poleconym za potwierdzaniem odbioru. Skoro jednak strona pozwana na skutek kontroli Państwowej Inspekcji Pracy bez jakiegokolwiek problemu sprostowała powodowi świadectwo pracy ustalając, iż umowa łącząca strony uległa rozwiązaniu z dniem 30 listopada 2016r., czyli z upływem czasu na jaki była zawarta, gdyż wypowiedzenie okazało się być bezskuteczne, zatem –zdaniem Sądu- podobnie powinna zachować się w niniejszym postępowaniu i zapłacić powodowi stosowne odszkodowanie. Nie może także znikać z pola widzenia okoliczność, iż strona pozwana sama również swoimi działaniami nie wpisywała się w „zasadę czystych rąk”, wybiorczo podchodziła do zobowiązań, jakie na nią spadły na skutek wypowiedzenia umowy o pracę z naruszeniem przepisów normujących to wypowiadanie oraz sama naruszyła przepis art. 125 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym pracownik powołany do zasadniczej służby wojskowej, okresowej służby wojskowej lub terytorialnej służby wojskowej otrzymuje od pracodawcy odprawę w wysokości dwutygodniowego wynagrodzenia obliczonego według zasad określonych dla ustalania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Przedmiotowa odprawa została wypłacona powodowi przez pozwanego dopiero w toku niniejszego procesu, w dniu 13 czerwca 2017r., zatem powyższa opieszałość pozwanego słusznie skłoniła powoda do wystąpienie z niniejszym powództwem także o zapłatę w/wym. odprawy , a jednocześnie przekonała Sąd , iż jeżeli pracodawca postępuje sprzecznie z obowiązującymi przepisami prawa, to sam skutecznie nie może powoływać się na naruszenie art. 8 k.p.c. przez pracownika( vide: wyrok SN z dnia 13.06.2000r.,V CKN 448/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20.02.2013r.,I ACa 1178/12, wyrok SM]N z dnia 11.05.2016r., I PK 134/15).

Mając więc powyższe na względzie Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda także kwotę 328,67zł. tytułem odprawy związanej z powołaniem powoda do służby wojskowej, a orzeczenie w tym zakresie wynikało z potrzeby uwzględnienia, iż zasądzona odprawa w wysokości dwutygodniowego wynagrodzenia obliczonego według zasad określonych dla ustalania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, musi być kwotą brutto i skoro powód otrzymał od pozwanego tytułem tej odprawy kwotę 754,73zł., to – w ocenie Sądu- należało zasądzić resztę w kwocie 328,67zł. (754,73zł.+ 328,73zł.=1.083,40zł.- 2-tygodniowe wynagrodzenie powoda brutto)

W pozostałej części powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 6 wyroku Sąd wydał w oparciu o treść art. 477 ²§1 zd. 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów wyrażoną w art.100 k.p.c.

Art.100 k.p.c. ma zastosowanie w sytuacji, gdy Sąd uwzględnia żądanie w części. Następuje wówczas rozdział kosztów celowych w stosunku do tego, w jakiej części jedna i druga strona wygrała proces, a w jakiej części przegrała.

Sąd zasądził na rzecz powoda łączną kwotę 7.154,09zł. Wygrał więc on proces w 76 % i należało się jemu od pozwanego 76 % poniesionych przez niego celowych kosztów dochodzenia swoich praw. Koszty celowe powoda to wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 1.800,00zł.- zgodne z § 9 ust.1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2015r., poz. 1804). 76% powyższych kosztów to 1.368,00zł.

Pozwany również wygrał proces – w 24%. Celowe koszty pozwanego to wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 1.800,00zł., zgodne z wyżej cytowanym rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. 24 % kosztów pozwanego to kwota 432,00zł.

Z uwagi na znaczne różnice między kosztami stron Sąd stosunkowo rozdzielił koszty i w konsekwencji zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 936,00zł.(1.386,00zł. – 432,00zł.) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, co odnalazło odbicie w punkcie 5 wyroku.

Podobne proporcje i regułę z art. 100 k.p.c. Sąd zastosował przy rozliczeniu kosztów sądowych, od uiszczenia których z mocy ustawy zwolniony był powód, o czym orzekł w punktach 3-4 wyroku.

Koszty sądowe, od uiszczenia których z mocy ustawy zwolniony był powód, to opłata od pozwu w kwocie 473,00zł. Skoro powód wygrał proces w 76% i jednocześnie w 24% przegrał, a pozwany przegrał proces w 76% i jednocześnie wygrał w 24%, to strona pozwana jest zobowiązana zwrócić 76% powyższych kosztów sądowych, tj. 359,48zł. Skarbowi Państwa-Kasie Sądu Rejonowegow. I., natomiast pozostałą części kosztów sądowych, od uiszczenia których zwolniony był powód ( kwota 113,52zł=24% z 473,00zł.)- Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 a contrario ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych- obciążył Skarb Państwa.

I., dnia 30-06- 2017r.

SSR Alicja Lisiecka