Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód T. K. w pozwie z dnia 26 sierpnia 2016r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 448.162,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 stycznia 2011r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie pozwu, powód podał, że zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia pojazdu- spychacza gąsienicowego. Pojazd ten uległ spaleniu, a pozwany w ramach likwidacji szkody wypłacił jedynie 21.837,26 zł. Zdaniem powoda, pojazd w chwili spalenia miał wartość 470.000 zł netto i stąd różnica stanowi wartość przedmiotu sporu (pozew k.2-3 akt).

Pozwany (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa z powodu przedawnienia roszczenia, jak też nieudowodnienia żądania. Pozwany wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew k. 34 akt).

Uzasadniając odpowiedź na pozew, pozwany podał, że w toku postępowania likwidacyjnego wycenił pojazd na kwotę 143.846,27 netto. Ustalenie wartości pojazdu pozwoliło na przyjęcie, że naprawa jest ekonomicznie uzasadniona, stąd szkoda została rozliczona w oparciu o postanowienia par 21 ust 6 o.w.u. w wysokości 24.151,26 zł. Ta bezsporna część odszkodowania została wypłacona powodowi w dniu 28 września 2009r. Powód nie przedłożył żadnych faktur potwierdzających poniesione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu. Strona pozwana udzieliła powodowi odpowiedzi w przedmiocie przyznanego odszkodowania pismem z dnia 18.01 2011r. Pozwany w tym stanie sprawy zakwestionował w całości roszczenie objęte żądaniem pozwu jako niezasadne i nieudowodnione. Zakwestionował opinię prywatną rzeczoznawcy „ A.- Ekspert w K.”, którą powód załączył do pozwu jako dokument prywatny, nie mający waloru dowodu w niniejszej sprawie. Jednocześnie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń, które jako roszczenia wynikające z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech - art. 819 par. 1 k.c. Powód nie udowodnił podnoszonej w pozwie okoliczności, że w dacie zawezwania strony pozwanej do zawarcia ugody roszczenie nie były przedawnione. W tym stanie sprawy, w ocenie strony pozwanej, roszczenie to uległo przedawnieniu w dniu 29 września 2012r. tj. z upływem 3 lat, od dnia w którym powód otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu odszkodowania (odpowiedź na pozew k. 34 akt).

W piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2017r. (data wpływu) powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wszystkie zgłoszone wnioski dowodowe. Powód podniósł, że skoro pozwany uważa, że przedłożona przez powoda opinia rzeczoznawcy, jako dokument prywatny, nie ma waloru dowodu w niniejszej sprawie, to tym samym taki sam walor posiada zlecona przez pozwanego wycena ubezpieczonego pojazdu znajdująca się w aktach szkodowych. W związku z powyższym, zasadnym jest wniosek powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego zgłoszony w pkt 5 petitum pozwu. W ocenie powoda, niezasadnym jest podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Powód zakwestionował otrzymanie od pozwanego decyzji kończącej likwidację szkody. Po wypłacie przez pozwanego kwoty 21.837,26zł (okoliczność bezsporna) powód zwrócił się do pozwanego o uzasadnienie tak wypłaconej kwoty pismem z dnia 2 kwietnia 2010r. i otrzymał odpowiedź dopiero po 18 stycznia 2011r. W piśmie tym pozwany poinformował powoda o możliwości dochodzenia roszczeń, także na drodze sądowej. W związku z powyższym, termin ewentualnego przedawnienia roszczenia powoda należy liczyć co najwyżej od daty tego pisma tj. od dnia 18 stycznia 2011r., choć powód ponosi, że pismo to nie spełnia wymogów art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej. Pismo pozwanego jest lakoniczne w części dotyczącej uzasadnienia wypłaconego odszkodowania, powołuje się na zleconą przez pozwanego opinię rzeczoznawcy, która nigdy nie została powodowi przedłożona. Jednocześnie pozwany nie kwestionuje zapłaty przez powoda za przedmiotowy pojazd kwoty wynikającej z faktury VAT dołączonej do pozwu, w związku z powyższym powód nie może zgodzić się z kwotą wypłaconego odszkodowania, która nie przekracza 5% ceny, którą zapłacił kontrahentowi za nabycie przedmiotowego pojazdu (pismo procesowe powoda k. 105-106 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. K. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) w O.. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód kupił w dniu 11 maja 2009r. pojazd- spychacz gąsienicowy Huta (...) nr fabryczny (...). Powód nabył pojazd za kwotę 549.000zł (dowód: faktura vat nr (...) z dnia 11 maja 2009r. wraz potwierdzeniem jej uregulowania k. 4, 5 akt) .

Powód uzyskał wycenę przedmiotowego pojazdu wykonaną przez (...) Zespół (...) w K. sporządzoną przez mgr inż. J. P.. Wycena była sporządzona w czerwcu 2009r. na potrzeby leasingu lub zabezpieczenia kredytu bankowego (dowód: opinia techniczna k. 6-12 akt).

Pojazd został ubezpieczony przez powoda u pozwanego na podstawie umowy auto-casco w wariancie (...), zawartej w dniu 25 czerwca 2009r., potwierdzonej polisą nr (...). Odpowiedzialność pozwanego datowała się od dnia 26 czerwca 2009r. Suma ubezpieczenia została określona na poziomie 450.000zł (dowód: kopia polisy k. 94v akt).

W dniu 2 lipca 2009r. pojazd ten uległ spaleniu. W dniu 28 września 2009r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Kaliszu zatwierdził postanowienie o umorzeniu śledztwa prowadzonego w przez K. w K. z powodu niewykrycia sprawców (dowód: kopia postanowienia k. 64 akt, zeznania powoda e- protokół rozprawy z dnia 27 listopada 2017r. czas 00:17:41-00:4:03).

Powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Szkoda została rozliczona w oparciu o postanowienia par 21 ust 6 o.w.u. w wysokości 24.151,26 zł. Po potrąceniu zaległych składek powodowi w dniu 28 września 2009r. została wypłacona kwota 21.837,26 zł (dowód: decyzja z dnia 28 września 2009r. k. 65 akt, akta likwidacji szkody nr (...) k. 44-102, zeznania powoda e- protokół rozprawy z dnia 27 listopada 2017r. czas 00:17:41-00:4:03).).

(...) SA likwidował szkodę w uszkodzonym pojeździe należącym do poszkodowanego zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków ubezpieczenia auto -casco dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy ustalonych uchwałą Zarządu (...) SA nr (...) z dnia 12 lutego 2008r. W celu ustalenia wartości uszkodzonego pojazdu oraz kosztów jego naprawy (...) SA zlecił wykonanie opinii niezależnej organizacji rzeczoznawczej. Opinia rzeczoznawcy o numerze OSP-146/09 pozwoliła na określenie wartości pojazdu na kwotę 143.846,72 zł netto. Pozwany w toku likwidacji ustalił, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie uzasadniona. W związku z tym faktem, szkoda została rozliczona w oparciu o postanowienie § 21 ust. 6 o.w.u. AC w kwocie 24.151,26 zł. Kwota ta została ustalona, przyjmując zakres uszkodzeń określony w opinii rzeczoznawcy wg zasad §22 ust. 2 o.w.u. AC jako bezsporna część odszkodowania. W związku z tym, że powód jako poszkodowany nie przedłożył do akt szkodowych faktur określających wysokość kosztów naprawy, dlatego też pozwany uznał roszczenie poszkodowanego za zaspokojone (dowód: akta likwidacji szkody nr (...) k. 44-102, pismo z dnia 18 stycznia 2011r. k. 44).

Powód po zakończeniu postępowania likwidacyjnego nie otrzymał prawidłowo wydanej decyzji o przyznanym odszkodowaniu. Dopiero na wniosek jego pełnomocnika - pismem z dnia 18 stycznia 2011r. otrzymał informację o obliczeniu szkody wraz z pouczeniem o przysługującej mu drodze sądowej na dochodzenie pozostałych roszczeń (dowód: pismo pozwanej z dnia 18 stycznia 2011r. k. 44,: decyzja z dnia 28 września 2009r. k. 65 akt bez dowodu doręczenia powodowi, akta likwidacji szkody nr (...) k. 44-102, ).

Powód zawezwał stronę pozwaną w dniu 22 kwietnia 2013r. do próby ugodowej, chcąc polubownie rozwiązać powstały spór. Powód żądał za zniszczony pojazd zapłaty kwoty 448.162,74zł. Sprawa została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie pod sygn. akt I Co 1175/13. Pozwana nie przystała na propozycję ugody i postępowanie zostało zakończone w dniu 27 sierpnia 2013r. (dowód: wniosek k. 2-3 akt, protokół rozprawy k. 20 o sygn. I Co 1175/13 Sądzie Rejonowym dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie- akta dołączone do przedmiotowej sprawy).

Powód obecnie nie prowadzi już działalności gospodarczej (dowód: okoliczność bezsporna).

Przedmiotowa maszyna jest spycharką TD 20E (poprzednik TD 20G) wyprodukowaną w roku 1987. Silnik firmy (...), model M., rok produkcji 2000. Naprawa główna w spycharce o numerze (...) została przeprowadzona we wrześniu 2000r. Podczas naprawy wymieniono silnik V800 na silnik C. L. o numerze (...). Silnik z dnia szkody o nr (...) był zamontowany do spycharki TD 20E o numerze fabrycznym (...), a naprawa główna silnika była wykonana w roku 2006. Z analizy dokumentacji wynika, że naprawa główna spycharki została wykonana w roku 2000, a silnika w roku 2006. Naprawy główne zostały odnotowane z uwagi na ich wykonywanie w autoryzowanych zakładach. Powód zakupił spycharkę od podmiotu gospodarczego, który wykonał naprawę główną w roku 2009 dokumentując to fakturą i opisem przeprowadzonej naprawy. Taki fakt trzeba uwzględnić podczas wykonywania szacowania wartości.

W ofertach pojazdów zbliżonych parametrami do wycenianej na sierpień 2009 r., określono ceny:

–

spycharka SW- (...) (NG 2009), silnik nowy - wartość 465 000.00 zł brutto,

–

spycharka D. T. - rok produkcji 2006 - wartość 516 000.00 zł brutto

–

spycharka (...)nowa - wartość 826 000.00 zł netto.

Oszacowano wartość spycharki po zastosowaniu korekt na kwotę 143 847.00 zł netto.

Koszt naprawy stanowi sumę kosztów zakupu części zamiennych oraz koszty robocizny i materiałów pomocniczych określonych częściowo wskaźnikowo.

Koszty naprawy są wynikiem zastosowania:

⚫

właściwego katalogu norm czasowych i dokonania kalkulacji w sposób prawidłowy wg zasad jego stosowania,

⚫

adekwatnej stawki za roboczogodzinę. Jej wysokość wynika z kalkulacji opartej o koszty bezpośrednie robocizny, powiększone o narzuty kosztów wydziałowych i ogólnozakładowych powiększone o stopę zysku kalkulacyjnego,

⚫

faktycznego sposobu wykonania naprawy, która powinna być zgodna z technologią producenta,

⚫

pojazdu,

⚫

faktycznie użytych części zamiennych, które powinny być w stanie fabrycznie nowym, pochodzące od wytwórcy akceptowanego przez producenta pojazdu.

Czas rzeczywisty wykonania poszczególnych operacji niezbędny do przywrócenia stanu sprzed szkody przedmiotowego pojazdu, wynika z potrzeb rzeczywistych wykonania czynności naprawczych zgodnie z technologią. Po analizie stawek warsztatowych można wskazać, że adekwatną do naprawy stawką przy uwzględnieniu naprawy pojazdu specjalistycznego, jest stawka 110.00 zł netto.

Szacowany koszt naprawy przedmiotowego pojazdu spycharki na lipiec 2009r . przy uwzględnieniu technologii, części oryginalnych, oraz stawki na poziomie 110,00 zł, wynosi 32.006.84 zł netto. Wartość spychacza na dzień szkody wynosi 450.000 zł netto. W opiniowanym przypadku nie zachodzi przesłanka do wyliczenia szkody, jako całkowitej nawet w przypadku uwzględnienia wartości wskazanej w opinii zleconej przez pozwanego w wysokości 143.847.00 zł netto. Naprawa pojazdu była możliwa, uzasadniona ekonomicznie, a części konieczne do naprawy były dostępne na rynku (dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej k. 167-175 akt, opinia ustna e- protokół rozprawy z dnia 27 listopada 2017r. czas 00:02:32-00:14:44).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W konsekwencji, jeśli strona nie przedstawia wiarygodnych dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany (udowodniony). Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Skoro zatem powód twierdził, iż umowa ubezpieczenia została przez pozwanego nienależycie wykonana, a powodowi należne jest wyższe odszkodowanie za zniszczony pojazd, to powinien to udowodnić. W toku postępowania powód wniósł o :

- przesłuchanie stron procesu z ograniczeniem przesłuchania do strony powodowej,

-dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do pozwu na okoliczności podane w uzasadnieniu,

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu opinii biegłego na okoliczność wyceny przedmiotu ubezpieczenia i poniesionej szkody w pojeździe: spychacz gąsienicowy Huta (...) nr fabryczny: (...), powstałej w wyniku spalenia w dniu 2 lipca 2009r. - tylko w przypadku kwestionowania przez pozwanego roszczenia co do zasady lub wysokości,

- zobowiązanie pozwanej do przedłożenia akt szkody nr (...) i przeprowadzenia dowodu z wszystkich dokumentów w nich znajdujących się na okoliczność zawarcia ubezpieczenia ww. pojazdu, okoliczności jego zniszczenia oraz likwidacji szkody.

W piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2017r. W związku z kwestionowaniem przez pozwanego wartości pojazdu, powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka A. S. na okoliczność stanu pojazdu (pismo procesowe k.105). Powód wywodził, że potrzeba powołania tego świadka wynika ze stanowiska strony pozwanej. Wniosek ten Sąd pominął, bowiem powód w ogóle nie określił, na jaką datę świadek ma opisywać stan pojazdu, nie wspominając o tym, że stan pojazdu w dacie ubezpieczenia nie był kwestionowany przez pozwanego, a w dacie szkody stan pojazdu był ustalany przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego. Przedmiotem sporu nie był rodzaj uszkodzeń, ale opłacalność naprawy, jej możliwość i ogólny koszt, bowiem od tego zależał sposób likwidacji szkody.

Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, Sąd może pomijać dowód wskazywany przez stronę jedynie wówczas, gdy dowodzi on twierdzeń już przez nią wykazanych albo jest oczywiście nieprzydatny do stwierdzenia tezy dowodowej lub w razie uznania, że prowadzi to do zwłoki, co należy wiązać z tym, że nieistotne jest dla rozstrzygnięcia w sprawie przeprowadzenie takiego dowodu (por. wyrok SN z 19 IX 1999 r. II CK 308/96 - (...) 1970, nr 7-8, poz. 130, z 12 X 1972 r. II CK 388/72 - niepubl., z 15 X 1999 r. I PKN 316/99 - OSNP 2001 Nr 5, poz. 151, z 7 maja 1997 r. II CKN 211/97 - niepubl.).

W toku postępowania Sąd, zgodnie z wnioskiem powoda dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego celem wyceny kosztów naprawy pojazdu powoda zgodnie z warunkami zawartej umowy ubezpieczenia auto casco. Jak bowiem wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, jeżeli ustalenie określonej okoliczności faktycznej istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, które może zapewnić wyłącznie opinia biegłego, sąd nie może ich ustalić bez przeprowadzenia takiego dowodu (porównaj między innymi orzeczenia z dnia 24 listopada 1999 r. I CKN 223/98, z dnia 17 marca 2006 r. I CSK 101/05, niepubl., z dnia 19 kwietnia 2007 r. I CSK 27/07, OSNC-ZD 2008/1/25, z dnia 15 stycznia 2010 r. I CSK 199/09, z dnia 20 maja 2011 r. II UK 339/10 i z dnia 27 kwietnia 2012 r. V CSK 202/11, niepubl.). Wielokrotnie również Sąd Najwyższy stwierdzał, że opinią biegłego, w rozumieniu art. 278 k.p.c., jest tylko opinia złożona przez osobę wyznaczoną przez sąd. Nie może być traktowana jako dowód w procesie opinia biegłego sporządzona na polecenie strony i złożona do akt sądowych. Takie ekspertyzy są dokumentami prywatnymi i w razie przyjęcia ich przez sąd orzekający, należy traktować je jako wyjaśnienie stanowiące poparcie, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych, stanowiska strony (porównaj między innymi orzeczenia z dnia 29 września 1956 r. 3 Cr 121/56, OSN 1958/I/16, z dnia 25 czerwca 2010 r. I CSK 544/09 i z dnia 15 czerwca 2011 r. V CSK 382/10, niepubl.).

Biegły sporządził kosztorys naprawy pojazdu w systemie A. z cenami części wskazanymi w ocenie technicznej (k. 75v) uzyskanymi w (...) S. z uwzględnieniem zapisów OWU AC. Z uwagi na brak dokumentacji fotograficznej obrazującej zakres uszkodzeń i brak możliwości dokonania oględzin przedmiotowego pojazdu przyjęto do szacowania kosztów naprawy ocenę techniczną Rzeczoznawcy (...). Wnioski zawarte w opinii Sąd uznał za logiczne, przekonywujące, odpowiadające na pytania zawarte w tezie dowodowej. Wnioski nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę powodową.

Zeznania strony powodowej nie wniosły nic istotnego do sprawy, a wszystkie okoliczności faktyczne wynikały z przedłożonych dokumentów prywatnych oraz opinii biegłego sądowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się jedynie w niewielkiej części zasadne.

Podstawę materialnoprawną roszczenia powoda stanowi norma wyrażona w art. 805§1k.c. , zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Wskazany przepis w § 2 punkt 1 stanowi ponadto, iż świadczenie zakładu ubezpieczeń – przy ubezpieczeniu majątkowym - polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną, dwustronnie zobowiązująca i losową. Ubezpieczający opłaca składkę w zamian za ochronę ubezpieczeniową (causa obligandi), zakład ubezpieczeń zaś świadczy w celu zwolnienia się z zobowiązania (causa solvendi). Świadczenie ubezpieczającego jest bezwarunkowe, natomiast świadczenie ubezpieczyciela jest uzależnione od zajścia przewidzianego w umowie wypadku, tj. zdarzenia losowego. Jednakże, ani przepisy kodeksu cywilnego, ani ustawy ubezpieczeniowej nie mogą szczegółowo regulować całokształtu zagadnień związanych z ubezpieczeniem w każdym z licznych jego rodzajów. Dlatego też szczegółowe postanowienia dotyczące konkretnego ubezpieczenia są ustalane w ogólnych warunkach ubezpieczeń. Określają one, między innymi, przedmiot i zakres ubezpieczenia, sposób zawierania umów, zakres i czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela, prawa i obowiązki stron.

W niniejszej sprawie bezspornym jest fakt, iż strony procesu wiązała umowa ubezpieczenia auto- casco pojazdu marki S. (...). Pojazd ten w dniu 02.07.2009r. uległ częściowemu spaleniu. W związku z tym zdarzeniem strona pozwana likwidowała szkodę zgłoszoną przez powoda z ubezpieczenia auto-casco dla klienta indywidualnego i średniego przedsiębiorcy. Integralną częścią zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia były ogólne warunki ubezpieczenia dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy ustalonych Uchwałą Zarządu (...) SA nr (...) z dnia 12 lutego 2008r. Szkoda została rozliczona w oparciu o postanowienie § 21 ust. 6 o.w.u. AC., zgodnie z którym w razie uszkodzenia pojazdu uwzględniane są koszty naprawy uszkodzeń wyłącznie w zakresie określonym w kalkulacji kosztów naprawy lub w protokole szkody, sporządzonych przez (...) S.A. lub wykonanych na jego zlecenie. W myśl § 22 ust.1 o.w.u. wycena kosztów naprawy pojazdu dokonywana jest z uwzględnieniem cen usług i części zamiennych stosowanych w Rzeczypospolitej Polskiej w dniu ustalenia odszkodowania.

W myśl § 22 ust. 2 o.w.u. jeżeli w umowie ubezpieczenia przyjęto wariant „wycena” ustalenie odszkodowania następuje na podstawie wyceny sporządzonej przez (...) S.A. według zasad zawartych w systemie A. lub E. bez podatku Vat producenta pojazdu;

-stawki za 1 roboczogodzinę ustalonej przez (...) SA w oparciu o średnie ceny usług na terenie działalności jednostki organizacyjnej (...) SA likwidującej szkodę;

-cen części zamiennych i materiałów zawartych w w/w systemach;

- cen części zamiennych (zespołów) zakwalifikowanych do wymiany, pochodzących z baz producentów i oficjalnych importerów pojazdów, które pomniejsza się w zależności od okresu eksploatacji pojazdu według wskaźników procentowych.

Jeżeli w umowie ubezpieczenia przyjęto wariant (...):

-ustalenie odszkodowania następuje na podstawie uprzednio uzgodnionych z (...) S.A. kosztów i sposobu naprawy przez warsztat wykonujący naprawę, w oparciu o normy czasowe producenta pojazdu oraz ceny części i materiałów zawarte w systemie A. lub E.;

-na wniosek ubezpieczonego ustalenie odszkodowania może być dokonane według zasad określonych w ust. 2 ( (...))- (§ 22 ust. 2 o.w.u.).

Jak wynika z wniosków zawartych w opinii biegłego, przeprowadzona analiza dostarczonego materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy oraz w oparciu o obowiązujące standardy opiniowania, pozwala na postawienie następujących tez: szacowany koszt naprawy spychacza na dzień powstania szkody wynosi 32.006,84 zł netto, szacowana wartość spychacza na lipiec 2009r. wynosi 450.000 zł netto. Zatem szkoda zgodnie z OWU AC winna być rozliczona, jako częściowa.

W związku z powyższym, skoro koszt naprawy wyniósł 32.006.84 zł, a przyznane odkodowanie wyniosło w kwocie 24.151,26 zł. Po potrąceniu zaległych składek powodowi w dniu 28 września 2009r. została wypłacona kwota 21.837,26 zł, to różnica do zasądzenia do pozwanego na rzecz powoda wyniosła 7.855zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2011r. zgodnie z żądaniem pozwu (art. 481 k.c., 817 k.c.). Powód wzywał pozwanego do spełnienia świadczenia w kwocie równej sumie ubezpieczenia, wymagalne świadczenie wyniosło 32.006.84 zł netto, zatem kwota 7.855zł powinna być już płatna z upływem 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Powód żądał odsetek od daty późniejszej- daty pisma pozwanego z dnia 18 stycznia 2011r.

W pozostałej części Sąd powództwo oddalił jako bezzasadne.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego należy wskazać, że okazał się on bezzasadny. Zgodnie z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat 3. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Trafnie podnosi powód, że brak jest dowodu doręczenia mu odpisu prawidłowo wydanej decyzji o przyznaniu jedynie części odszkodowania i pouczenia o przysługujących środkach zaskarżenia. Dopiero po interwencji pełnomocnika powoda, w dniu 18 stycznia 2011r. powód otrzymał pismo pozwanego z umotywowaniem zajętego stanowiska, rozliczeniem szkody i pouczeniem o środkach zaskarżenia. Od tej daty można liczyć bieg terminu przedawnienia dla dochodzenia roszczenia. Bieg terminu przedawnienia został przerwany przez zawezwanie do próby ugodowej, a po zakończeniu postępowania w dniu 27 sierpnia 2013r. przedawnienie biegło na nowo. Pozew wpłynął do sądu w dniu 26 sierpnia 2016r. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. , bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Przy spełnieniu pewnych warunków za taką czynność przed sądem można uznać złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, czyli wszczęcie postępowania pojednawczego uregulowanego w art. 184-186 k.p.c. W doktrynie i orzecznictwie bezspornie przyjmowana jest zasada, że wszczęcie postępowania pojednawczego przerywa bieg terminu przedawnienia. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej ma na celu ugodowe załatwienie stosunków prawnych między stronami. Czynność tę ocenia się jednoznacznie jako czynność zmierzającą bezpośrednio do zawarcia ugody, a więc do ustalenia oraz zaspokojenia roszczenia ( por. M. Mataczyński, M. Saczywko w: Kodeks Cywilny Tom I, Komentarz, red. Gutowski 2016, wyd. 1, Legalis).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowana jest jednolicie zasada, że w odniesieniu do pierwszego zawezwania do próby ugodowej ze strony uprawnionego nie ma wątpliwości, iż jest ono czynnością podjętą w celu dochodzenia roszczenia lub ustalenia roszczenia (por. wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. V CSK 274/13; postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. VCSK 586/13; wyrok SN z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. II CSK 259/09; wyrok SN z dnia 28 stycznia 2016 r., sygn. III CSK 50/15; wyrok SN z dnia 19 lutego 2016 r., sygn. V CSK 365/15).

W wyroku z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. III CZP 42/06, Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że zawezwanie do próby ugodowej na podstawie art, 184 i n. k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., obciążając częściowo nimi powoda w zakresie wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego 14.400zł w stawce podstawowej (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r. , poz. 1804 ze zm. wersja obowiązująca od 1 stycznia 2016r, do 26 października 2016r.) - par. 2 pkt 7 i opłaty od pełnomocnictwa 17 zł. Mając na uwadze sytuację życiową i majątkową powoda, Sąd nie obciążył go nieuiszczonymi kosztami sądowymi w zakresie opłaty od pozwu (całość należnej opłaty od pozwu 22.408zł). Powód uprzednio w tym zakresie uzyskał zwolnienie od kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego, powodowi z pouczeniem o terminie i środku zaskarżenia,

2.  uzasadnienie sporządzone przez sędziego.