Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 16 października 2017 r. w Warszawie

sprawy J. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o emeryturę

na skutek odwołania J. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 9 stycznia 2017 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

J. Z. w dniu 7 lutego 2017 r. wniósł za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od decyzji ww. organu rentowego
z dnia 9 stycznia 2017 r., znak: (...). Ubezpieczony zarzucił niedopełnienie obowiązków służbowych z mocy urzędu polegających na niedołożeniu starań wydobycia z (...) w Szwecji dokumentacji odnoszącej się do okresu wykonywania przez niego pracy
w Areszcie Śledczym w T. i w Zakładzie Karnym w M.
w Szwecji. Ponadto odwołujący wskazał, że podczas jego pobytu w Szwecji pracował około dwóch lat zarobkowo będąc jednocześnie ubezpieczonym
w Areszcie Śledczym w T. oraz w Zakładzie Karnym w M.. Dodatkowo ubezpieczony podniósł, że organ rentowy pominął, że skorzystał on z tzw. ustawy abolicyjnej, a co za tym idzie składki za okres od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r. zostały umorzone ( k. 2-3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 maja 2017 r. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje w części na uwzględnienie, gdyż do jego stażu pracy decyzją z dnia 24 kwietnia 2017 r. zaliczono okresy zatrudnienia:

- od dnia 1 lutego 1953 r. do dnia 30 czerwca 1953 r. w Fabryce (...);

- od dnia 13 lipca 1953 r. do dnia 15 września 1954 r. w (...) Instytucie (...);

- od dnia 1 września 1964 r. do dnia 15 września 1964 r. w Studium (...) oraz;

- od dnia 18 stycznia 1974 r. do dnia 24 maja 1974 r. w (...).

Organ rentowy podniósł, że łączny staż pracy odwołującego wyniósł 15 lat,
8 miesięcy i 3 dni. Oddział nie uwzględnił okresów prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia
30 listopada 2004 r., gdyż składki zostały umorzone oraz od dnia 1 grudnia
2004 r. do dnia 30 czerwca 2016 r., ponieważ nie opłacił on składek
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe ( k. 16-17 a. s.).

J. Z. wniósł również odwołanie w dniu 17 maja 2017 r.
od decyzji organu rentowego z dnia 12 kwietnia 2017 r., znak: (...) zarzucając i powołując się na tożsame argumenty, jak w odwołaniu
z dnia 7 lutego 2017 r. ( k. 2-3 a. s. VII U 1272/17).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 czerwca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego odrzucenie
na podstawie art. 199 § 1 k.p.c., gdyż wydana decyzja z dnia 24 kwietnia 2017 r. uchyliła w całości zaskarżone decyzje z dnia 12 kwietnia 2017 r. oraz decyzję
z dnia 9 stycznia 2017 r. w części dotyczącej stażu pracy. Organ rentowy wskazał, że odwołujący nie udowodnił co najmniej 20-letniego okresu ubezpieczenia, a jedynie 15 lat, 8 miesięcy i 3 dni ( k. 5 a. s. VII U 1272/17).

Sąd zarządzeniem z dnia 19 września 2017 r. na podstawie art. 219 k.p.c. sprawę o sygn. akt VII U 1272/17 połączył ze sprawą o sygn. akt VII U 899/17 celem łącznego rozpoznania i prowadzenia dalej pod sygn. akt VII U 899/17
( k. 21 a. s. VII U 1272/17).

Sąd postanowieniem z dnia 16 października 2017 r. dopuścił dowód
z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. dołączonych do akt niniejszej sprawy,
a dotyczących J. Z. ( k. 37 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Z. w dniu 19 lipca 2016 r. złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie prawa
do emerytury ( k. 1 a. e., tom IV).

Z danych dotyczących przebiegu ubezpieczenia wynikających z pisma
z dnia 1 sierpnia 2016 r., odwołujący nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne za okres prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. Należne organowi rentowemu składki
w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r. zostały umorzone na podstawie przepisów ustawy z dnia 9 listopada 2012 r.
o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność ( k. 34 a. e., tom IV).

Urząd do spraw emerytur w piśmie z dnia 30 listopada 2016 r. poinformował odwołującego o odrzuceniu wniosku o szwedzką emeryturę powszechną. Urząd wskazał, że ubezpieczony nie może otrzymać gwarantowanej emerytury, ponieważ mieszkał on krócej niż trzy lata w Szwecji przed ukończeniem 65-tego roku życia i posiada tam mniej niż trzy lata pracy uprawniającej do emerytury ( k. 12 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w oparciu
o własne ustalenia wydał zaskarżoną decyzję z dnia 9 stycznia 2017 r., znak: (...) odmawiającą J. Z. prawa do emerytury. Organ rentowy wskazał, że szwedzka instytucja nie potwierdziła żadnego okresu ubezpieczenia, a staż sumaryczny okresów składkowych i nieskładkowych wyniósł 13 lat, 8 miesięcy i 6 dni. Organ rentowy nie uwzględnił okresów:
od dnia 1 lutego 1953 r. do dnia 30 czerwca 1953 r. w Fabryce (...), od dnia 13 lipca 1953 r. do dnia 15 września 1954 r.
w (...) Instytucie (...), od dnia 1 września 1964 r. do dnia 15 września 1964 r. w Studium (...) oraz od dnia 18 stycznia 1974 r. do dnia 24 maja 1974 r. w (...)
(...) ze względu na brak dokumentacji, a także nie uwzględnił okresów od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r., gdyż składki zostały umorzone oraz od dnia 1 grudnia 2004 r. do dnia 30 czerwca 2016 r., ponieważ odwołujący nie opłacił składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe. Oddział odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury, ponieważ
nie udowodnił on co najmniej 20-letniego okresu ubezpieczenia w Polsce
i w Szwecji ( k. 58 a. e., tom IV).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 20 marca 2017 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Instytucie (...) z siedzibą
w W. od dnia 1 lutego 1953 r. do dnia 30 czerwca 1953 r. w pełnym wymiarze czasu pracy ( k. 96 a. e., tom IV).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 8 marca 2017 r. odwołujący był zatrudniony w Fabryce (...) z siedzibą w W.
od dnia 13 lipca 1953 r. do dnia 15 września 1954 r. w pełnym wymiarze czasu pracy ( k. 76 a. e., tom IV).

Zgodnie z pismami z dnia 28 stycznia 1974 r. i z dnia 31 maja 1974 r. oraz z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 20 marca 2017 r. odwołujący był zatrudniony w(...)
(...) z siedzibą w W. od dnia 18 stycznia 1974 r. do dnia 24 maja 1974 r. w pełnym wymiarze czasu pracy ( k. 85-87 i 90 a. e., tom IV).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w oparciu
o powyższe dokumenty wydał kolejną zaskarżoną decyzję z dnia 12 kwietnia 2017 r., znak: (...), gdzie uchylił decyzję z dnia 9 stycznia
2017 r., znak: (...) w części dotyczącej stażu pracy. Organ rentowy zaliczył odwołującemu do ogólnego stażu pracy okresy zatrudnienia
od dnia 1 lutego 1953 r. do dnia 30 czerwca 1953 r. w (...) Instytucie (...) z siedzibą w W., od dnia 13 lipca 1953 r. do dnia
15 września 1954 r. w Fabryce (...) z siedzibą
w W. oraz od dnia 18 stycznia 1974 r. do dnia 24 maja 1974 r.
w (...) z siedzibą w W., co przełożyło się na 15 lat, 7 miesięcy i 18 dni okresów składkowych
i nieskładkowych. Organ rentowy ponownie wskazał, że z uwagi na umorzone składki, jak również nieopłacenie składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe nie uwzględniono okresów prowadzenia działalności gospodarczej przez odwołującego od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r.
oraz od dnia 1 grudnia 2004 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. ( k. 105 a. e., tom IV).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach rentowych oraz aktach niniejszej sprawy. Należy wskazać, że treść wynikająca z zebranych dokumentów nie była kwestionowana przez strony postępowania, toteż Sąd uznał je za wiarygodne
i bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania J. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 9 stycznia 2017 r., znak: (...) oraz z dnia 12 kwietnia 2017 r., znak: (...) jako niezasadne podlegają oddaleniu.

W myśl art. 27 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887
z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą emerytalną’’, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki, a mianowicie osiągnęli wiek emerytalny wynoszący
co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Na podstawie art. 28 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 pkt 2, przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki,
a mianowicie osiągnęli wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3 oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 15 lat dla kobiet i co najmniej 20 lat dla mężczyzn.

Sąd Okręgowy zważył, że aby otrzymać emeryturę, należy wypełnić wszystkie przesłanki, od których ustawa emerytalna uzależnia prawo
do pobierania tego świadczenia. W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było jedynie ustalenie, jakim ogólnym stażem pracy legitymuje się odwołujący. Organ rentowy początkowo w decyzji z dnia 9 stycznia 2017 r. uwzględnił ubezpieczonemu do ogólnego stażu pracy 13 lat, 8 miesięcy i 6 dni. Jednak
z uwagi na przedłożenie nowych dokumentów przez odwołującego, Zakład zaliczył mu okresy zatrudnienia od dnia 1 lutego 1953 r. do dnia 30 czerwca 1953 r. w (...) Instytucie (...) z siedzibą w W., od dnia 13 lipca 1953 r. do dnia 15 września 1954 r. w Fabryce (...) z siedzibą w W. oraz od dnia 18 stycznia 1974 r. do dnia
24 maja 1974 r. w (...)z siedzibą w W.. W ocenie organu rentowego ubezpieczony za pomocą dołączonych dokumentów udowodnił jedynie 15 lat, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych i nieskładkowych, zamiast wymaganych 20 lat, które zostały przewidziane w ustawie. Sąd ustalił, że odwołujący domagał się zaliczenia
do ogólnego stażu pracy zatrudnienia w Areszcie Śledczym w T.
i w Zakładzie Karnym w M. oraz okresu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r.

Przechodząc w pierwszej kolejności do kwestii związanych
z zatrudnieniem odwołującego w Szwecji, Sąd zważył, że zgodnie z art. 14 c ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r.
w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie - osoba będąca równocześnie pracownikiem najemnym na terytorium jednego Państwa Członkowskiego
i prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium innego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, na którego terytorium wykonuje pracę za wynagrodzeniem.

Od dnia 1 maja 2010 r. powyższe rozporządzenie zostało zastąpione nowym rozporządzeniem. I tak, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. U. UE z dnia 30 kwietnia 2004 r., Nr 166, poz. 1) - osoby,
do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego Państwa Członkowskiego.

W myśl art. 13 ust. 3 tego rozporządzenia, osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz.U. UE L z dnia 30 października 2009 r.,
Nr 284, poz. 1) – osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich, informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania. Wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając
art. 13 rozporządzenia podstawowego i art. 14 rozporządzenia wykonawczego

W myśl art. 19 ust. 2 ww. rozporządzenia, na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy, instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, poświadcza, że to ustawodawstwo ma zastosowanie
oraz w stosownych przypadkach wskazuje, jak długo i na jakich warunkach
ma ono zastosowanie. Na osobach objętych dyspozycją art. 13 rozporządzenia nr 883/2004 w związku z treścią jego art. 13 ust. 5 spoczywają obowiązki informacyjne, których wykonanie może mieć znaczenie dla nabycia i realizacji prawa do określonych świadczeń.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. rozporządzeniem stanowi, iż osoby, do których ma zastosowanie rozporządzenie podstawowe zobowiązane są do przekazania instytucji właściwej informacji, dokumentów lub dowodów potwierdzających, niezbędnych do ustalenia ich sytuacji lub sytuacji ich rodzin, do ustalenia
lub utrzymania ich praw i obowiązków oraz do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa oraz wynikających z niego obowiązków tych osób.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołujący podlegałby szwedzkiemu ustawodawstwu, gdyby w sposób wiarygodny wykazał, że był zatrudniony
u pracodawcy szwedzkiego, który opłacałby składki na ubezpieczenia społeczne z tego tytułu. W związku z tym spór koncentrował się wokół ustalenia,
czy odwołujący wykonywał pracę najemną w innym Państwie Członkowskim oraz, czy pracodawca szwedzki opłacał z tego tytułu składki na ubezpieczenie społeczne. W niniejszym stanie faktycznym Sąd zważył, że odwołujący
nie udzielił niezbędnych informacji oraz nie przedłożył wymaganych dokumentów. W zarządzeniu z dnia 19 września 2017 r. ubezpieczony został wezwany przez Sąd do zgłoszenia wszelkich wniosków dowodowych
w terminie 7 dni na poparcie swojego stanowiska. Jednakże odwołujący w toku postępowania nie przedstawił żadnych dokumentów. Do poświadczania mającego zastosowanie, zgodnie z powoływanymi wyżej przepisami, ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, stosowane jest „zaświadczenie o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej", tj. formularz A1 (do dnia
31 maja 2010 r. formularz E101, który potwierdzał tożsame okoliczności). Formularz A1 jest jedynym ogólnoeuropejskim dokumentem służącym
do potwierdzenia podlegania ubezpieczeniom społecznym na terenie innych krajów członkowskich Unii Europejskiej, niż kraj, którego dana osoba jest obywatelem i gdzie ma stałe miejsce zamieszkania. Odwołujący nie wystąpił
z wnioskiem do instytucji szwedzkiej o potwierdzenie okresów jego ubezpieczenia, wobec powyższego Sąd nie dysponował materiałem dowodowym, który umożliwiałby zaliczenie okresów zatrudnienia J. Z. w Szwecji. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego, ,,nie jest dopuszczalna ocena stosunku prawnego stanowiącego tytuł ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim przez instytucję miejsca zamieszkania osoby wnoszącej o ustalenie właściwego ustawodawstwa. Stwierdzenia spełnienia warunków ubezpieczenia społecznego w systemie prawnym państwa wykonywania pracy podlegającym koordynacji na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/04 z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE Polskie wydanie specjalne Rozdział 5, Tom 5,
s. 72 ze zm.) dokonują organy właściwe do stosowania tego prawa.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II UK 333/12) W związku z brakami zachodzącymi w zebranej dokumentacji w toku postępowania,
Sąd nie podzielił stanowiska odwołującego i nie zaliczył mu do ogólnego stażu pracy okresów zatrudnienia w Szwecji.

Sąd po wtóre zważył, że nie ma podstaw do zaliczenia odwołującemu
do okresów nieskładkowych okresu prowadzenia działalności gospodarczej
od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r. W niniejszej sprawie
nie było sporne, że ubezpieczony skorzystał z tzw. ustawy abolicyjnej,
co w konsekwencji skutkowało umorzeniem należnych organowi rentowemu składek na ubezpieczenie społeczne. Opisywaną kwestię regulują przepisy ustawy z dnia 9 listopada 2012 r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność
( Dz. U. z 2012 r., poz. 1551) zwanej dalej ,,ustawą abolicyjną’’.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy abolicyjnej stanowi, że na wniosek osoby podlegającej w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu
z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności w rozumieniu art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych:

1)która przed dniem 1 września 2012 r. zakończyła prowadzenie pozarolniczej działalności i nie prowadzi jej w dniu wydania decyzji, o której mowa
w ust. 8,

2)innej niż wymieniona w pkt 1

- umarza się nieopłacone składki na te ubezpieczenia za okres od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. oraz należne od nich odsetki za zwłokę, opłaty prolongacyjne, koszty upomnienia, opłaty dodatkowe, a także koszty egzekucyjne naliczone przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego.

Zgodnie z art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej, warunkiem umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6, jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1, niepodlegających umorzeniu składek
na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych, za okres od dnia 1 stycznia 1999 r., do opłacenia których zobowiązana jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność lub płatnik składek, o którym mowa w ust. 2 oraz należnych od tych składek odsetek
za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych,
a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego.

W myśl art. 1 ust. 6 ustawy abolicyjnej, umorzenie należności, o których mowa w ust. 1, skutkuje umorzeniem nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne i na Fundusz Pracy za ten sam okres oraz należnych od nich, za ten sam okres, odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego
lub komornika sądowego.

W rozumieniu art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję określającą warunki umorzenia, w której ustala także kwoty należności, o których mowa w ust. 1 i 6, z wyłączeniem kosztów egzekucyjnych.

W konsekwencji Sąd Okręgowy przyjął, że organ rentowy umorzył należne mu składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, których odwołujący nie opłacił za okres prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 listopada 2004 r. Jak już wskazano, stwierdzona kwestia nie była przedmiotem sporu, a jedynie prawidłowe przyporządkowanie jej do danej normy prawnej. Sąd zważył, że zgodnie z art. 5 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, Przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty dla płatników składek, zobowiązanych do opłacania składek na własne ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność nie uwzględnia się okresu, za który nie zostały opłacone składki, mimo podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w tym okresie. Mając w szczególności na uwadze orzeczenie Sądu Apelacyjnego, tutejszy Sąd przyjął, że ,,przy ustalaniu emerytury lub renty dla płatników zobowiązanych do opłacania składek na własne ubezpieczenia emerytalne i rentowe, nie uwzględnia się okresu, za który nie zostały opłacone składki mimo podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w tym okresie - bez względu na przyczyny nieopłacenia tych składek.” ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. akt III AUa 613/15) Wobec nieopłacenia składek przez odwołującego za okres prowadzenia przez niego działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 czerwca 2016 r., niemożliwym było jego zaliczenie do ogólnego stażu pracy, co wynika wprost z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd na marginesie prawnych zważył, że wobec niezaliczenia okresu prowadzenia działalności gospodarczej przez odwołującego do ogólnego stażu pracy, nie prowadzono dalszego postępowania dowodowego. Sąd zważył,
że nawet w przypadku udowodnienia przez odwołującego 2-letniego okresu zatrudnienia w Szwecji i opłacania z tego tytułu przez ówczesnego pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne, J. Z. nie legitymowałby się
20-letnim ogólnym stażem pracy.

Sąd mając na uwadze powyższe, oddalił odwołania na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)