Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Częstochowie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Paweł Betlejewski

Protokolant: st.sekr.sąd. Milena Siwik-Orłowska

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) spółka jawna z siedzibą w C.

przeciwko

B. S.

o zapłatę

1.  powództwo oddala,

2.  zasądza od powoda (...) spółka jawna z siedzibą w C. na rzecz pozwanego B. S. kwotę 2.417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 864/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15.03.2016r. powód (...) Spółka Jawna w C. – reprezentowany przez pełnomocnika adw. K. J. – domagał się zasądzenia od pozwanego B. S. kwoty 5.324,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 2.020,00 zł od dnia 13.05.2010r.

- od kwoty 3.303,00 zł od dnia 02.06.2010r.

Obok tego powód zażądał zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 21.01.2010r. w wyniku kolizji drogowej doszło
do uszkodzenia pojazdu powoda marki A. (...) nr rej. (...).

W związku z potrzebą korzystania z pojazdu w celu prowadzenia działalności gospodarczej powód wynajął pojazd zastępczy odpowiadający klasie pojazdu uszkodzonego. Najem pojazdu zastępczego zakończył się w dniu 31.05.2010r.

W szczególności powód w okresie od dnia 02.01.2010r. do 31.05.2010r. wynajmował następujące pojazdy zastępcze:

- w okresie od 06.02.2010r. do 26.02.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 07.03.2010r. do 14.03.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 22.03.2010r. do 30.03.2010r. marki A. (...);

- w okresie od 06.04.2010r. do 30.04.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 23.05.2010r. do 31.05.2010r. marki A. (...).

Postępowanie likwidacyjne w przedmiocie powstałej szkody komunikacyjnej prowadził (...) S.A. Roszczenie o zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów zostało zgłoszone do zakładu ubezpieczeń w dniu 27.04.2010r., ale nie zostało uwzględnione. Z tej racji w dniu 19.07.2011r. powód wystąpił z powództwem przeciwko (...)w C. o zapłatę kwoty 27.311,00 zł tytułem odszkodowania za powstałą szkodę w postaci refundacji kosztu wynajmu pojazdu zastępczego.
W toku tego postępowania ustalone zostało, że uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu powoda powinien zakończyć się w dniu 07.05.2010r. W efekcie tego Sąd oddalił roszczenie o refundację kosztu najmu pojazdu zastępczego za okres wykraczający poza w/w datę.

Naprawę uszkodzonego pojazdu powoda wykonywał pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej od firmą B. S. (...)
w C.. Naprawa pojazdu napotykała na trudności związane z brakiem dostępu do elementów niezbędnych do naprawy pojazdu, wynikające z podejścia pozwanego.

Powód w dniu 29.01.2010r. wystąpił do pozwanego z zapytaniem o termin zakończenia naprawy.
Uzyskał odpowiedź, że orientacyjnie powinna zostać zakończona w połowie maja. Powód ponownie wystąpił o informację w dniu 08.04.2010r. W piśmie z 20.04.2010r. pozwany odpowiedział,
że w wypadku nadejścia zamówionych części zamiennych naprawa powinna zostać zakończona w końcu pierwszego tygodnia maja 2010r.

Ostatecznie pojazd został wydany powodowi w dniu 31.05.2010r., choć na ten czas i tak nie doszło do całkowitej jego naprawy, a to z uwagi na potrzebę założenia spoilera zderzaka przedniego, którego dostawa miała nastąpić w dniu 30.06.2010r.

Wobec braku pełnej refundacji kosztu najmu pojazdu zastępczego, wynikłego z przedłużenia się naprawy pojazdu uszkodzonego wykonywanej przez pozwanego, powód zgłosił roszczenie odszkodowawcze do pozwanego. W szczególności w dniu 28.03.2013r. wystąpił przeciwko pozwanemu
z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Natomiast pismem z dnia 29.01.2016r. bezskutecznie wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Powód podnosił, że do powstania szkody doszło z powodu opóźnienia pozwanego w naprawie pojazdu. W skutek tego był on zmuszony do wynajmu pojazdu zastępczego w okresie od 08.05.2010r.
do 31.05.2010r. Spowodowane to było niczym nieuzasadnionym i bezpodstawnie wydłużonym czasem wykonania naprawy, przekraczającym uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu.

Na dochodzoną kwotę składają się koszty najmu pojazdu zastępczego:

- za okres od dnia 07.05.2010r. do 12.05.2010r. w kwocie 2.020,00 zł, należnej od dnia 13.05.2010r.

- za okres od 23.05.2010r. do 31.05.2010r. w kwocie 3.303,00 zł, należnej od dnia 02.06.2010r.

Wskazano przy tym, że powodowa spółka powstała w wyniku przekształcenia prowadzonej przez F. G. i P. K. działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej Centrum (...) F. G., P. K. – dokonanej w trybie art. 26. § 4. k.s.h.

W dniu 18.04.2016r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zobowiązujący pozwanego do zapłaty dochodzonej kwoty wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu.

Pozwany B. S. Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) w C. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie r.pr. R. H. – wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Pozwany przyznał fakt wykonania naprawy pojazdu powoda. Wskazał, że do jego obowiązków należało zamówienie części zamiennych niezwłocznie po otrzymaniu dokumentu zatwierdzającego zakres naprawy. Części zamienne sprowadzane były z rynku amerykańskiego, o czym powód był informowany
na bieżąco. Ponadto pojazd powoda był wyprodukowany w USA i różnił się znacząco od dostępnych
na rynku Europejskim i Japońskim. Z tej racji jego naprawa odbiegała od standardowych procedur funkcjonujących w systemie zamawiania części zamiennych, o czym powoda również informowano.
Z tej racji nawet importer części H. (...) nie był w stanie określić terminu ich sprowadzenia.
W efekcie właściciel pojazdu sam dokonał zamówienia części i dostarczył je pozwanemu w dniu 20.05.2010r.

Pozwany w pierwszym rzędzie podniósł zarzut przedawnienia. Termin ten wynosił 2 lata, zarówno w kontekście wykonania naprawy, którą należy poczytywać za umowę o dzieło, jak również
w kontekście sprzedaży części zamiennych użytych do naprawy pojazdu. Pojazd został odebrany 31.05.2010r. W tym stanie rzeczy wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej zgłoszony
w dniu 29.03.2013r. został złożony już po upływie terminu przedawnienia

Pozwany zarzucił również, że powód nie wykazał podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. W jego ocenie brak podstaw do zarzucenia, że to jego działania doprowadziły do powstania szkody. W aspekcie technologicznie uzasadnionego czasu naprawy pojazdu pozwany podniósł,
że na bieżąco informował powoda od trudnościach w dostępie do części zamiennych, jak również o braku sprecyzowania przez importera części terminu ich dostawy.

Pozwany wskazał również, że powód nie wykazał zaistnienia przesłanek do pociągnięcia go do odpowiedzialności – w tym nie wskazał, na podstawie której normy stwierdził odpowiedzialność pozwanego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21.01.2010r. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu powoda marki A. (...) nr rej. (...).

W związku z potrzebą korzystania z pojazdu w celu prowadzenia działalności gospodarczej powód wynajął pojazd zastępczy odpowiadający klasie pojazdu uszkodzonego. Najem pojazdu zastępczego zakończył się w dniu 31.05.2010r.

W szczególności powód w okresie od dnia 02.01.2010r. do 31.05.2010r. wynajmował następujące pojazdy zastępcze:

- w okresie od 06.02.2010r. do 26.02.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 07.03.2010r. do 14.03.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 22.03.2010r. do 30.03.2010r. marki A. (...);

- w okresie od 06.04.2010r. do 30.04.2010r. marki M. (...);

- w okresie od 23.05.2010r. do 31.05.2010r. marki A. (...).

Dowód: pismo powoda z dnia 02.02.2010r. k.20, pismo (...) Sp. z o.o. k.21, umowa najmu 06-27.02.2010r. k.81, faktura za najem 06-27.02.2010r. k.73, umowa najmu 07-15.03.2010r. k.82, faktura za najem 07-15.03.2010r. k.75, , faktura za najem 22-31.03.2010r. k.76, umowa najmu 06.04.-07.05.2010r. k.84, faktura za najem 06.04.-07.05.2010r. k.73, faktura za najem 07-12.05.2010r. k.74, faktura za najem 23-31.05.2010r. k.78.

Postępowanie likwidacyjne w przedmiocie powstałej szkody komunikacyjnej prowadził (...) S.A. Roszczenie o zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów zostało zgłoszone do zakładu ubezpieczeń w dniu 27.04.2010r., ale nie zostało uwzględnione. Z tej racji w dniu 19.07.2011r. powód wystąpił z powództwem przeciwko (...)w C. o zapłatę kwoty 27.311,00 zł tytułem odszkodowania za powstałą szkodę w postaci refundacji kosztu wynajmu pojazdu zastępczego.
W toku tego postępowania ustalone zostało, że uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu powoda powinien zakończyć się w dniu 07.05.2010r. W efekcie tego Sąd oddalił roszczenie o refundację kosztu najmu pojazdu zastępczego za okres wykraczający poza w/w datę.

Dowód: pismo powoda z dnia 29.01.2010r. k.64-65, zgłoszenie szkody k.44-49, pozew przeciwko

(...)k.22-30.

Naprawę uszkodzonego pojazdu powoda wykonywał pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej B. S. Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...)
w C.. Naprawa pojazdu napotykała na trudności związane z trudnościami w dostępie
do elementów niezbędnych do naprawy pojazdu, wynikające z podejścia pozwanego.

Strony nie ustaliły w umowie czasu trwania naprawy pojazdu. Powód nie wezwał pozwanego
do bezzwłocznego zakończenia naprawy i wydania pojazdu – aż do samego czasu jego odbioru w dniu 31.05.2010r.

Powód w dniu 29.01.2010r. wystąpił do pozwanego jedynie z zapytaniem o termin zakończenia naprawy. W odpowiedzi uzyskał odpowiedź, że orientacyjnie powinna zostać zakończona w połowie maja. Powód ponownie wystąpił o tą informację w dniu 08.04.2010r. W piśmie z 20.04.2010r. pozwany odpowiedział, że w wypadku nadejścia zamówionych części zamiennych, naprawa powinna zostać zakończona w końcu pierwszego tygodnia maja 2010r.

Ostatecznie pojazd został wydany powodowi w dniu 31.05.2010r., choć na ten czas nie doszło jeszcze do całkowitej jego naprawy, z uwagi na potrzebę założenia spoilera zderzaka przedniego, którego dostawa miała nastąpić w dniu 30.06.2010r.

Powód uzyskał odszkodowanie w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego od (...)k.22-30 za okres do 07.05.2010r. Koszt wynajmu pojazdu zastępczego za okres po tej dacie nie został uwzględniony także w wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie sygn. akt VIII GC 422/11, utrzymanego mocą wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie sygn. akt V Ga 157/13. W toku tego postępowania ustalono bowiem, że czas koniecznej i uzasadnionej naprawy w/w pojazdu powinien zakończyć się w dniu 07.05.2010r. W pozostałym zakresie strata powoda nie pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, w związku z którym ubezpieczyciel udzielał ochrony ubezpieczeniowej OC sprawcy.

Dowód: pismo powoda z dnia 29.01.2010r. k.18, pismo pozwanego z dnia 05.02.2010r. k.19, pismo powoda z dnia 08.04.2010r. k.62-63, pismo pozwanego z dnia 20.04.2010r. k.67, pismo powoda z dnia 10.05.2010r. k.60-61, wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej k.31-33, zawiadomienie o terminie posiedzenia w sprawie wniosku
o zawezwanie do próby ugodowej k.66, opinia sądowa wydana w postępowaniu
SR Częstochowa sygn. akt VIII GC 422/11 49-50, odpis wyroku z uzasadnieniem SR
w Częstochowie sygn. akt VIII GC 422/11 k.39-43, odpis wyroku SO w Częstochowie sygn. akt V Ga 157/13 k.68-72, wezwanie do zapłaty z dnia 29.01.2016r. k.34-38, protokół przekazania pojazdu k.79, dowód z przesłuchania powoda k.156, dowóz z przesłuchania pozwanego k.157.

Ustalając stan faktyczny Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z w/w dokumentów.
W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż dokumenty sporządzone zostały przez osoby, których podpisy znajdują się pod ich treścią lub też, że pochodzą one od organów w ich treści wskazanych. Forma i treść tych pism są właściwe dla dokonania wskazanych w nich czynności, nie zostały one także zakwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd dał również wiarę dowodowi z przesłuchania stron (k.156-157). Zeznania stron pozostawały w pełni spójne z przedłożonymi dokumentami. Z tych względów brak było podstaw do odmowy im wiary.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o powołanie biegłego w celu określenia uzasadnionego czasu koniecznej naprawy pojazdu powoda. Sąd miał w polu widzenia okoliczność, że strona nie wykazała związania terminem do wykonania umowy, przez co dowód ten pozostawał zbędny. Tym samym jego prowadzenie skutkowałoby nie tylko zbędną zwłoką w rozstrzygnięciu, ale również wiązało się z zbędnym wydatkowaniem na ten cel kosztów.

Sąd Rejonowy zważył, jak następuje:

Powszechnie akceptowany pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
25 listopada 2004 r. sygn. akt V CK 235/04 (Biul. SN 2005 nr 4) stanowi, że umowa o oddaniu samochodu do naprawy jest umową mieszaną, do której stosować należy przepisy umowy o dzieło
i umowy przechowania. Wykonanie naprawy powinno zostać zatem ocenione pod kątem przepisów umowy o dzieło. Natomiast kwestie związane z pozostawieniem pojazdu u wykonawcy naprawy należy oceniać przez pryzmat przepisów dotyczących umowy przechowania.

W uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sądu Najwyższego wskazano, że: „powód oddając samochód do naprawy oczekiwał w równym stopniu na to, że zostanie on naprawiony jak i co jest oczywiste, że będzie mógł go odebrać z warsztatu pozwanego. Pozwany, przyjmując samochód do naprawy, powinien więc dołożyć takiej samej staranności zarówno wykonując jego naprawę jak
i przechowując w tym czasie ów samochód. Szczególnie widoczne to jest przy samochodach o dużej wartości, gdy koszt naprawy stanowi zazwyczaj drobny ułamek wartości oddanego na przechowanie do warsztatu samochodu, tak jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. Umowa o oddanie samochodu do naprawy nie jest więc tylko umową o dzieło, w której element przechowania nie odgrywa zasadniczej roli, lecz jest to umowa mieszaną do której należy stosować przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania.”

Żądanie powoda opierało się na założeniu, że pozwany wykonując bezspornie przyjęte na siebie zobowiązanie naprawy pojazdu powoda, wypływające z umowy wzajemnej, mieszanej, łączącej w sobie elementy umowy o dzieło oraz przechowania, dopuścił się zwłoki. Pozostając zobowiązany do wykonania naprawy powierzonego pojazdu wykonał swoje świadczenie nienależycie. Naprawa pojazdu trwała dłużej niż wynikałoby to z czasu, który został uznany za uzasadniony pod względem technicznym
i organizacyjnym w toku postępowania prowadzonego przez powoda przeciwko zakładowi ubezpieczeń,
a którego przedmiotem pozostawało odszkodowanie z ubezpieczenia OC w zakresie refundacji najmu pojazdu zastępczego.

W oparciu o tak przyjęte założenie powód domagał się naprawienia wyrządzonej szkody –
tj. zwrotu kosztu najmu pojazdu zastępczego za czas wykraczający ponad w/w ramy.

Poszukując normy prawnej uzasadniającej twierdzenie pozwu wskazać należało na art. 491. § 1. k.c. zdanie drugie. Stanowi on, że w wypadku, gdy jedna ze stron umowy wzajemnej dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania, druga strona może żądać min. naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki.

Niewątpliwie ta część zobowiązania pozwanego, która dotyczyła wykonanej naprawy – powinna być kwalifikowana za pomocą przepisów o umowie o dzieło. Z tej racji znajdywały do niej zastosowanie przepisy art. 627 – 646 k.c. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zasadniczo w ramach tego stosunku przyjmujący zamówienie nie podlega nadzorowi zamawiającego i nie ma obowiązku stosowania się do jego zaleceń czy wskazówek. Nie wyklucza to jednak, że zamawiający nie może kontrolować przebiegu czynności prowadzących do wykonania dzieła. Dotyczy to również terminowości wykonania umowy – pod warunkiem, że strony w umowie określiły termin oddania dzieła, albo też pod kątem jego oczekiwań związanych z zawarciem umowy co do terminu wykonania zobowiązania.

Powołany przepis art. 491. § 1. k.c., podobnie zresztą jak przepis art. 635. k.c., który stanowi przepis szczególny do regulacji przewidzianej w art. 491. § 1. k.c. zdanie pierwsze – znajduje zastosowanie wyłącznie do zobowiązań terminowych, tj. takich w których termin wykonania dzieła został przez strony oznaczony w umowie. Generalnie bowiem o wykonaniu umowy w terminie można mówić tylko w tych sytuacjach, gdy termin taki wynika z natury zobowiązania, albo został oznaczony. W innych wypadkach nie sposób mówić o opóźnieniu czy też zwłoce z rozpoczęciem świadczenia lub jego wykonaniem
w terminie.

Elementy przedmiotowo istotne umowy o dzieło nie przewidują terminu jego wykończenia. Ustawa nie stanowi, że dzieło ma zostać oddane w oznaczonym terminie. Wprost zatem określenie technologicznego czasu naprawy pojazdu, ani również uzasadnionego czasu pod względem technicznym
i organizacyjnym – dla sposobu wykończenia dzieła nie ma znaczenia w kontekście należytego wykonania zobowiązania.

Nie oznacza to jednak, że pojęcie i wymagalność terminu wykonania dzieła nie istnieje. Przeciwnie okoliczność terminu wykonania umowy o dzieło może zostać wprowadzona do wiążącego strony stosunku w dwojaki sposób.

Po pierwsze strony mogą określić, że wykonanie dzieła nastąpi w umówionym terminie.
W takich przypadkach brak zachowania terminu uprawnia zamawiającego do zastosowania uprawnień związanych z odstąpieniem od umowy, przewidzianych w art. 635. k.c., albo roszczeń o wykonanie umowy i naprawienie szkody wynikłej ze zwłoki w wykończeniu działa – przewidzianych w art. 491. § 1. k.c.

Zważyć należy, że powód nie wykazał, aby strony ustaliły termin wykonania umowy. Z tej racji nie był uprawniony do dochodzenia swojego roszczenia w myśl art. 491. § 1. k.c. zdanie drugie
w związku z brakiem zachowania przez pozwanego terminu do wykończenia dzieła przewidzianego wprost w umowie.

W kontekście powyższych rozważań wskazać należy na korespondencję stron dotyczącą terminu wykonania naprawy pojazdu. W jej treści strony nigdy nie dokonały określenia wiążącego i precyzyjnego terminu zakończenia naprawy. Na zapytania o termin wykonania umowy wywodzone przez powoda, pozwany każdorazowo odpowiadał w sposób otwarty, określając przybliżony termin, ale zarazem wskazując, że nie jest on jednoznaczny, a jedynie przypuszczalny i nieokreślony, a przy tym zależny
od czynników zewnętrznych. Nie został on zatem faktycznie nigdy oznaczony przez strony.

Po drugie w tych wszystkich sytuacjach, gdy strony nie powzięły żadnych ustaleń dotyczących terminu wykończenia dzieła – zastosowanie znajdują przepisy art. 455. k.c. i 476. k.c. Pierwszy z nich stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie został oznaczony przez strony, ani nie wynika
z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika
do wykonania. Natomiast art. 476. k.c. stanowi, że w tych sytuacjach, gdy termin nie został oznaczony,
ani nie wynika z natury zobowiązania dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

W przypadku umowy o dzieło – tak jak wskazano już powyżej – termin wykonania umowy nie wynika z charakteru tego zobowiązania. We wszystkich tych wypadkach zatem, gdy strony nie porozumiały się co do terminu oddania dzieła, zamawiającemu przysługuje uprawnienie do wezwania przyjmującego do niezwłocznego spełnienia świadczenia (art. 455. k.c.). Na skutek wezwania przyjmujący zamówienie ma obowiązek wykończyć dzieło bez zbędnej zwłoki – a więc w terminie uzasadnionym pod względem technicznym i organizacyjnym. Jeżeli pomimo upływu tego terminu nie wydaje zamawiającemu dzieła – popada w zwłokę chyba, że następuje to z przyczyn od niego niezależnych (art. 476. k.c.).

Po upływie tak określonego terminu zamawiającemu przysługują uprawnienia przewidziane
w art. 491. § 1. k.c., a więc do odstąpienia od umowy, albo żądania wykonania umowy, jak również naprawienia wyrządzonej w ten sposób szkody.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne wskazały, że w zakresie terminu wykończenia dzieła przez pozwanego – powinny znaleźć zastosowanie przepisy art. 455. k.c. i art. 476. k.c. Strony bowiem nie ustaliły w umowie terminu wykonania naprawy. Powód wywodząc roszczenia z art. 491. § 1. k.c.
o naprawienie szkody w związku z wydaniem dzieła po upływie terminu uzasadnionego organizacyjnie
i technologicznie powinien zatem wykazać, że wezwał pozwanego do niezwłocznego wydania pojazdu.

W kontekście tego ponownie odwołać się należy do korespondencji stron w przedmiocie terminu wykonania naprawy pojazdu. Powyżej wskazano, że powód nie wzywał pozwanego do wykonania naprawy, a jedynie występował z zapytaniem o przewidywany czas jej trwania. Nawet w kwietniu,
gdy treści zapytań towarzyszyło wyraźne zniecierpliwienie – nie wystosowano żądania niezwłocznego wydania pojazdu, a wyłącznie zapytania o to, kiedy pozwany przewiduje zakończenie naprawy. Oświadczenia te zatem nie mogły być poczytywane za wezwanie do spełnienia świadczenia
w rozumieniu art. 455. k.c.

Zawiódł w tym wypadku brak zdecydowania, wyrażającego się poprzez zdyscyplinowanie pozwanego i narzucenie mu sztywnych ram czasowych, bądź poprzez oświadczenie,
że którykolwiek z podawanych przez niego terminów wykonania umowy traktowany będzie za ostateczny ze wszystkimi tego konsekwencjami.

W efekcie tego stwierdzić należy, że strona powodowa nie mogła wywodzić swoich roszczeń odszkodowawczych w związku ze zwłoką w wykonaniu przez pozwanego naprawy pojazdu. Z jednej strony bowiem nie sposób twierdzić o zaistnieniu zwłoki w wykonaniu tej umowy przez pozwanego ponieważ termin naprawy nie został przez strony ustalony. Z drugiej strony pozwany nie został przez powoda skutecznie wezwany do wykończenia dzieła (wydania), co uniemożliwiło stwierdzenie zwłoki
w wykonaniu świadczenia w perspektywie czasu organizacyjnie i technologicznie uzasadnionego.

Z tej racji brak było przesłanek do zastosowania art. 491. § 1. k.c. zdanie drugie, przewidującego odpowiedzialność dłużnika w wypadku nieterminowego wykonania umowy wzajemnej.

Sąd podzielił również zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego. Strona pozwana podnosiła, że zgodnie z art. 646. k.c. roszczenia powoda ulegały przedawnieniu z upływem 2 lat od daty wydania pojazdu. Strona powodowa natomiast, że z uwagi na okoliczność, iż umowa łącząca strony pozostaje umową mieszaną, do której stosować należy przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania - w kwestii przedawnienia zastosowanie znajdywał będzie termin ogólny przewidziany w art. 118. k.c. dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a więc 3 letni.

Problem zakresu stosowania do umów nienazwanych (także mieszanych) przepisów dotyczących umów nazwanych jest od wielu lat analizowany w literaturze i orzecznictwie. Trudno jednak mówić nie tylko o zgodności wyrażanych poglądów, ale nawet o ukształtowanej większości. Nie budzi kontrowersji jedynie możliwość stosowania do umów nienazwanych ogólnych przepisów o umowach. Natomiast dopuszczalność sięgania do uregulowań szczegółowych, odnoszących się do umów nazwanych, których elementy konstrukcyjne są tożsame z elementami umowy nienazwanej, budzi kontrowersje.
W podejmowanych próbach rozstrzygnięcia tej kwestii wskazuje się na sytuację, gdy w umowie mieszanej wyraźnie przeważa pewien rodzaj świadczenia, pozostałe zaś przybierająca charakter uboczny. Wówczas za trafne uznaje się stosowanie przepisów dotyczących umowy nazwanej głównego typu (podobnie Sąd Najwyższy wyroku z dnia 14 stycznia 2010 r. sygn. akt IV CSK 319/09; uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 9 grudnia 2010 r., III CZP 104/10, OSNC 2011/7-8/79; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2000 r., II CKN 287/00). Natomiast jeśli w umowie mieszanej dochodzi do równorzędnego połączenia elementów różnych rodzajów zobowiązań, do każdego z nich powinno stosować się przepisy dotyczące tych zobowiązań. Z tych przyczyn przy rozstrzyganiu sporów dotyczących umów nietypowych, sąd musi dokładnie badać ich cechy oraz ustalić, na czym dokładnie polegają w danym przypadku świadczenia stron. Od wyniku zakwalifikowania umowy zależy bowiem ustalenie terminu przedawnienia zobowiązania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 r. V CK 379/03, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r. IV CSK 201/11).

Pomijając zagadnienie czy w wypadku umowy o oddanie samochodu do naprawy elementy umowy o dzieło mają równorzędny, czy też przeważający charakter względem przepisów o przechowaniu – zastosowanie każdej z w/w koncepcji dotyczących umów mieszanych prowadzi do wniosku,
że w zakresie roszczeń dotyczących czynności naprawy pojazdu należy stosować przepisy dotyczące umowy o dzieło. Natomiast w kwestii związanej z pieczą nad pojazdem powierzonym do naprawy – przepisy dotyczące umowy przechowania. Z tej racji Sąd Rejonowy stanął na gruncie przekonania,
że w zakresie roszczeń powoda – jednoznacznie wynikających z elementów umowy, które dotyczyły czynności związanych z naprawą pojazdu – zastosowanie powinny znaleźć przepisy dotyczące umowy
o dzieło. Zatem również art. 646. k.c., który stanowi, że roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła.

W kontekście powyższego pozwany słusznie zarzucał, że termin przedawnienia dochodzonych roszczeń upłynął. Skoro pojazd został odebrany 31.05.2010r., a powództwo wywiedziono w dniu 15.03.2016r. Zarazem czynność w postaci zawezwania do próby ugodowej z dnia 28.03.2013r.
nie dokonała skutecznego przerwania biegu przedawnienia w myśl art. 123. § 1. pkt 1. k.c. w zw. z art. 124. § 1. k.c. Również ona została bowiem dokonana po upływie dwuletniego terminu przedawnienia tego roszczenia.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98. § 1. i 3. k.p.c.