Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Gminy M. T.

przeciwko J. C. (1)

o zapłatę

oraz z powództwa J. C. (1)

przeciwko Gminie M. T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. C. (1) na rzecz powoda Gminy M. T. kwotę 28.875,79 zł (dwadzieścia osiem tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2016r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego J. C. (1) na rzecz powoda Gminy M. T. kwotę 5.044 zł (pięć tysięcy czterdzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  oddala powództwo J. C. (1) przeciwko pozwanej Gminie M. T.;

V.  zasądza od powoda wzajemnego J. C. (1) na rzecz pozwanej Gminy M. T. kwotę 8.400 zł (osiem tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

VI.  nakazuje pobrać od powoda wzajemnego J. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 406,15 zł (czterysta sześć złotych piętnaście groszy) tytułem kosztów opinii biegłego.

I C 832/16

UZASADNIENIE

Gmina M. T. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. C. (1) kwoty 28.875,79 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2016r. do dnia zapłaty z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oznaczonych obecnie jako działki nr (...) położonej przy ul. (...). S. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia z dnia 16 maja 2016r. uwzględniono żądanie w całości

W ustawowym terminie pozwany złożył sprzeciw wskazując, iż do chwili obecnej nie sporządzono końcowego protokołu przejęcia nieruchomości. Poza tym pozwany poczynił szereg nakładów na nieruchomość, które nie zostały rzetelnie rozliczone do chwili obecnej. Nie otrzymał również żadnego rozliczenia dotyczącego okresu bezumownego korzystania z nieruchomości.

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda wskazał, iż powódka nie ma żadnych zobowiązań wobec pozwanego z tytułu nakładów bowiem § 7 umowy użyczenia wskazuje, iż koszty przystosowania nieruchomości do potrzeb parkingu ponosi pozwany. Podniesiono także zarzut przedawnienia roszczeń o zwrot nakładów.

Na rozprawie w dniu 12 września 2016r. pozwany złożył powództwo wzajemne wnosząc o zasądzenie na jego rzecz od Gminy M. T. kwoty 70.919,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu nakładów poczynionych na nieruchomości gminnej oraz kosztów procesu.

Pełnomocnik powoda/ pozwanego wzajemnego wniósł o oddalanie powództwa wzajemnego kwestionując wysokość żądania, jego zasadności oraz podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił do następuje:

W dniu 17 marca 1998r. pomiędzy Gminą M. T. a J. C. (1) zawarta została umowa użyczenia na okres 4 tygodni działek geodezyjnych nr (...) o łącznej powierzchni 1,0601 ha, położonych w T. przy ul. (...). S..

W dniu 17 lipca 1998r. pomiędzy tymi samymi stronami doszło do zawarcia umowy dzierżawy nr (...) dotyczącej w/w nieruchomości, wpisanej w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Toruniu, Wydział Ksiąg Wieczystych.

Pismem z dnia 25.02.2013r. umowa dzierżawy została wypowiedziana przez Gminę M. T. z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia od dnia 01 marca 2013r.

J. C. (1) nie przekazał Gminie nieruchomości.

Wyrokiem Sąd Rejonowego w Toruniu z dnia 01.07.2014r., sygn. akt X C 545/14, nakazano J. C. (1) wydać Gminie M. T. nieruchomość położoną w T. przy ul. (...), oznaczoną w ewidencji gruntów jako działki nr (...) (poprzednio działki (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

J. C. (1) przekazywał stopniowo Gminie części nieruchomości. Powierzchnie te były następnie przekazywane wykonawcy kontraktu „Przebudowa torowiska tramwajowego na linii średnicowej od węzła T. Miasto do Al. (...)”. W dniu 24.04.2014r. pozwany zwrócił część działki nr (...) o pow. 0,7601 ha. Kolejną część nieruchomości o powierzchni 0,0600ha wydał w dniu 08.09.2014r.

Bezsporne oraz dowód: - umowa użyczenia, umowa dzierżawy k. 6-7v, wypowiedzenie umowy – k. 8, wezwania do wydania – k. 9-11, protokół – k. 12-12v, wyrok – k. 13, protokoły przekazania placu budowy – k. 16-18, 190- 205, pismo – k. 124

Ostatecznie najpóźniej z dniem 30.06.2015r. nastąpił zwrot pozostałej części nieruchomości.

dowód: - przesłuchanie pozwanego J. C. 00:55:05, k. 208, zeznanie świadka W. K. – 00:05:51, k. 206v, zeznania świadka R. W. – k. 00;06:29-00:20:47, k. 183-183v, zeznania świadka I. G. – k. 00;23:06-00:27:03, k. 183-183v,

J. C. (1) poczynił nakłady powodujące ulepszenie przedmiotowej nieruchomości o wartości 54.779,08 zł (67.378,27 zł z podatkiem VAT 23%)

dowód: - opinia biegłego – k. 254-272, przesłuchanie biegłego – 00:02:20-00;06:29, k. 291, zdjęcia – k. 221-228, - zeznania Z. Z. – 00:02:38- 00:07:35, k. 249-249v, - przesłuchanie pozwanego J. C. – 00:31:06- 00:01:22, k. 207v-208v, - zeznania S. N. – 00:20:45 – 00:26:15, k. 207-2-7v, - zeznania świadka A. K. – 00:14:09 – 00: (...), k. 206v – 207v, - zeznania świadka E. F. 00:29:38 – 00:36:17, k. 184,

Pismem z dnia 19 stycznia 2016r. Gmina M. T. wezwała J. C. (1) do zapłaty kwoty 28.875,79 zł w terminie do dnia 29 lutego 2016r. J. C. (1) nie uregulował należności.

bezsporne oraz dowód: - wezwanie z dowodem doręczenia – k. 19-20, - przesłuchanie pozwanego J. C. – 00:50:38, k. 208

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony, opinii biegłego oraz zeznań świadków i przesłuchania pozwanego J. C..

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich rzetelność nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań świadków przesłuchanych w sprawie, gdyż były one rzetelne, złożone zgodnie z wiedzą świadków.

Sąd w dużej mierze dał również wiarę twierdzeniom pozwanego, przy czym odmówił im wiarygodności w części niekorespondującej z ustalonym stanem faktycznym.

Ustalając stan faktyczny Sąd dał wiarę opinii biegłego ponieważ była ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Została ona sporządzona przez osobę posiadającą niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04/

Odnośnie roszczenia Gminy M. T. przeciwko J. C. (1) podstawę prawną żądania stanowi art. 224 § 2 kc w zw. z art. 225 kc, który stanowi, iż samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Bezsporne jest, iż J. C. (1) od dnia upływu terminu wypowiedzenia umowy dzierżawy był posiadaczem w złej wierze, bowiem miał świadomość obowiązku zwrotu nieruchomości czego nie uczynił. Wysokość żądanego wynagrodzenia, odpowiadająca wysokość czynszu dzierżawy za okres korzystania z poszczególnych części nieruchomości, została wykazana przez powoda i nie była kwestionowana przez pozwanego, a zatem była to okoliczność przyznana. Fakt, iż pozwany nie otrzymywał miesięcznych faktur czy wezwań do zapłaty w żaden sposób nie rzutuje na zasadność żądania. Obowiązkiem pozwanego był niezwłoczny zwrot nieruchomości po skutecznym rozwiązania umowy, a skoro tego nie uczynił spoczywał na nim obowiązek zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, bez względu na to czy wystawiane były przez powoda jakiekolwiek dokumenty.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd na mocy w/w przepisu zasądził od J. C. (1) na rzecz Gminy M. T. kwotę 28.875,79 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2016r. do dnia zapłaty. O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 i 2 kc, przy czym oddalono powództwo w zakresie żądania odsetek za okres od dnia 22.01.2016r., zważywszy na fakt, iż w wezwaniu do zapłaty wyznaczono pozwanemu termin uregulowania należności do dnia 29.02.2016r., a zatem odsetki winny być liczone od dnia następnego.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 kpc (1.444 zł opłata sądowa, 3.600 zł koszty zastępstwa procesowego).

Co do powództwa wzajemnego J. C. (1) przeciwko Gminie M. T. wskazać należy, iż podniesiono zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 117 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.informacje o jednostceorzeczenia sądóworzeczenia administracji

tezy z piśmiennictwa

pisma urzędowe

komentarze

monografie

wzory i zestawienia

procedury

Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata (art. 118 kc). Jak wynika z art. 677 kc roszczenia wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy.

W przedmiotowej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości, iż do zwrotu nieruchomości doszło najpóźniej z końcem czerwca 2015r., co przyznaje powód wzajemny. Fakt, iż nie został sporządzony protokół zdawczo – odbiorczy nie ma żadnego znaczenia dla czynności faktycznej jaką jest zwrot nieruchomości, tym bardziej, iż w przedmiotowej sprawie teren ten został niezwłocznie przeznaczony pod prowadzenie inwestycji. Prace inwestycyjne zostały niezwłocznie wdrożone, co nie byłoby możliwe bez fizycznego zwrotu nieruchomości. Roczny termin na dochodzenie roszczeń o zwrot nakładów upłynął najpóźniej z dniem 20 czerwca 2017r., a powództwo wzajemne zostało złożone na rozprawie w dniu 12 września 2017r. a zatem po upływie terminu przedawnienia. Wobec tego powództwo wzajemne podlegało oddaleniu.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 kpc (5.400 zł koszty zastępstwa procesowego, 3.000 zł zaliczka na poczet opinii biegłego)

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych (Dz.U. z 2016r., poz. 623) w zw. z art. 98 kpc nakazano pobrać od J. C. (1) kwotę 406,15 zł tytułem kosztów opinii biegłego.