Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Kapica

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

z udziałem T. W.

o zezwolenie na złożenie przedmiotu do depozytu sądowego

postanawia:

oddalić wniosek.

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 10 lutego 2017 r. ( data nadania przesyłki poleconej w placówce pocztowej) (...) S.A. z siedzibą w W. domagała się zezwolenia na złożenia do depozytu sądowego kwoty 92.695,89 zł miesięcznie tytułem odszkodowania wynikającego z zawartej w dniu 13 maja 2008 r. umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy za 7 rat odszkodowania, tj. za miesiące sierpień 2016 r. – luty 2017 r.; oraz zezwolenia na złożenie do depozytu sądowego kwoty 13.242,27 zł miesięcznie tytułem odszkodowania w dacie wymagalności każdej z kolejnych rat odszkodowania przez kolejne 14 miesięcy albo do czasu prawomocnego rozstrzygniecie postępowania o ukształtowanie prawa wszczętego przez (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko T. W. – począwszy od miesiąca marca 2017 r. Przedmiotowy wniosek został oparty o przepis art. 467 pkt 3 k.c. ( wniosek – k. 1-2).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W sprawie nie zachodzą materialnoprawne podstawy uzasadniające wystąpienie do Sądu z wnioskiem o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Przepisy art. 692 k.p.c. – art. 693 ¹⁰ k.p.c. regulują postępowanie w sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Przepis art. 693 ¹ k.p.c. nakłada na Sąd obowiązek oceny treści niniejszego wniosku pod kątem formalnym. Kognicja Sądu depozytowego sprowadza się do badania, w określonym aspekcie formalnym, samych twierdzeń dłużnika zawartych we wniosku, które przesądzają o uwzględnieniu albo nieuwzględnieniu wniosku. Treścią tą Sąd jest związany ( por. uchwała Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 19 maja 1951 r., sygn. C 27/51, OSNC 1951/3/62; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1996 r., sygn. III CRN 18/96, Prok. i Pr. – wkł. 1996/12/45; komentarz do art. 6931 Kodeksu postępowania cywilnego, G. Misiurek i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Artykuły 506-729. LEX 2013). Mimo tego wszystkiego, w postępowaniu o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego Sąd jest jednak obowiązany do oceny prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku w kontekście przedstawionych okoliczności i do dokonania oceny zasadności wniosku – co w rozpoznawanej sprawie przekłada się na ustalenie przez Sąd prawdziwości twierdzeń wnioskodawcy w przedmiocie okoliczności przedstawionych we wniosku a następnie dokonanie oceny zasadności wniosku, w świetle przepisów prawa materialnego. Przepisy prawa materialnego pozwalające dłużnikowi na wystąpienie z wnioskiem o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego znajdują się zarówno w Kodeksie cywilnym (na przykład art. 463 k.c., art. 467 k.c., art. 486 k.c.), jak i w ustawach szczególnych. Przepisy te przewidują sytuacje, w których to dłużnik jest uprawniony do złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, a realizacja tego uprawnienia łączy się ściśle ze spełnieniem świadczenia w ramach oznaczonego stosunku zobowiązaniowego.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy Sąd ustalił, iż pomiędzy wnioskodawcą (...) S.A. z siedzibą w W. a uczestnikiem T. W. doszło do zawarcia umowy o zakazie konkurencji, w której przewidziano obowiązek wnioskodawcy polegający na wypłacie na rzecz uczestnika odszkodowania w wysokości 70% średniego miesięcznego wynagrodzenia przez 24 miesiące od dnia rozwiązania umowy o pracę, za zachowanie przez niego zakazu konkurencji względem wnioskodawcy ( umowa z dnia 13.05.2008 r. wraz z aneksem z dnia 08.04.2011 r. – k. 7-9 i k. 10). Po powzięciu przez wnioskodawcę wiadomości o ciężkim naruszeniu obowiązków pracowniczych przez uczestnika, wnioskodawca wypowiedział uczestnikowi umowę o pracę w trybie natychmiastowym – bez wypowiedzenia ( wypowiedzenie z dnia 25.04.2016 r. – k. 11). Następnie w dniu 26 stycznia 2017 r. wnioskodawca wystąpił przeciwko uczestnikowi z pozwem o ukształtowanie stosunku prawnego, obowiązującego na podstawie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, w ten sposób, że obowiązek wypłaty odszkodowania, o którym mowa w umowie o zakazie konkurencji, zostaje zniesiony, jako sprzeczny z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 8 Kodeksu pracy ( pozew z dnia 26.01.2017 r. wraz z zpo – k. 16-17).

Artykuł 467 pkt 3 k.c. – powołany przez wnioskodawcę jako podstawa prawna jego żądania – umożliwia dłużnikowi skorzystanie z depozytu, gdy powstał spór o to, kto jest wierzycielem. R. tego przepisu polega na umożliwieniu dłużnikowi uniknięcia ryzyka spełnienia świadczenia do rąk nieuprawnionego – a za takiego wnioskodawca uważa uczestnika, wobec zaistnienia okoliczności faktycznych powołanych w uzasadnieniu niniejszego wniosku. Spór, o jakim mowa w pkt 3 cytowanego artykułu winien więc odnosić się do tego, kto jest wierzycielem a jednakowo musi on powodować stan niepewności prawnej, do której rozwiązania nie jest upoważniony dłużnik, a jedynie te podmioty, które toczą spór. Wyczerpanie drogi ugodowego rozwiązania powoduje zaś, że o tym kto jest wierzycielem decyduje sąd w postępowaniu procesowym, a stan niepewności prawnej kończy dopiero wydanie tytułu wykonawczego – w odrębnym postępowaniu spornym – wskazującego podmiot upoważniony do odbioru przedmiotu świadczenia z depozytu sądowego.

W przedmiotowej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, że nie zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku w oparciu o przepis art. 467 pkt 3 k.c. Brak jest również podstaw do stwierdzenia, że wniosek jest zasadny w świetle przepisów art. 467 pkt 1-2 i 4 k.c.

Przede wszystkim okoliczności wskazane we wniosku nie dają podstaw by twierdzić, aby w sprawie istniała wątpliwość czy też spór odnośnie tego, kto jest – czy też będzie – wierzycielem na gruncie łączącej wnioskodawcę i uczestnika umowy o zakazie konkurencji. W zależności od rozstrzygnięcia w sprawie o ustalenie stosunku prawnego, wszczętej przez wnioskodawcę przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie ( k. 16), to uczestnik T. W. będzie wierzycielem wnioskodawcy – w sytuacji oddalenia powództwa wnioskodawcy; albo takiego roszczenia mieć nie będzie – wskutek uwzględnienia powództwa wnioskodawcy. Wszak w żadnej z wymienionych sytuacji wnioskodawca nie będzie swoim wierzycielem, którym może być ewentualnie wyłącznie uczestnik. Jak już wyżej wspomniano, spór, o jakim mowa w art. 467 pkt 3 k.c. winien odnosić się do tego, kto jest wierzycielem a jednakowo musi on powodować stan niepewności prawnej, do której rozwiązania nie jest upoważniony dłużnik, a jedynie te podmioty, które toczą spór. W zaistniałym stanie faktycznym nie ma żadnej niepewności co do tego, kto jest wierzycielem na gruncie umowy o zakaz konkurencji odnoszącej się do wypłaty odszkodowania na rzecz uczestnika. Spór o to, kto jest wierzycielem zachodziłby w sytuacji, gdy kilka osób żąda od dłużnika wykonania tego samego świadczenia, każda z nich na swoją rzecz, utrzymując, że tylko ona jest wierzycielem w całości lub części wierzytelności i że inne osoby, żądające spełnienia świadczenia na swoją rzecz, albo nie są wierzycielami, albo są uprawnione do żądania tylko części podzielnego świadczenia ( por. uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 19 maja 1951 r., sygn. C 27/51 opubl. OSN (C) 1951/3/62; K. Markiewicz, Postępowanie w sprawach depozytowych, Oficyna 2007, LEX nr 61952). Ewentualne żądanie względem wnioskodawcy może kierować jedynie uczestnik, a zatem nie istnieje wątpliwość co do tego, kto będzie ewentualnym wierzycielem w niniejszej sprawie. Przedmiotem sporu mogącego ewentualnie zaistnieć jest samo istnienie wierzytelności, a nie osoba wierzyciela. Stąd przytoczona we wniosku argumentacja jest całkowicie chybiona.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć:

a) pełnomocnikowi wnioskodawcy (bez pouczenia o apelacji),

b) uczestnikowi postępowania wraz z odpisami wniosku i załącznikami (wraz z pouczeniem o prawie, sposobie i terminie wniesienia apelacji);

2.  Zakreślić sprawę w Repertorium (...), jako zakończoną.

W., dnia 30/05/2017 r.