Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 12 października 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Sowa

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko: B. U.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. U. na rzecz powódki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 2.103,30 euro (dwa tysiące sto trzy euro 30 eurocentów) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

–

381,30 euro od dnia 21 stycznia 2017r. do dnia zapłaty,

–

1.722,00 euro od 04 marca 2017r. do dnia zapłaty,

1.  zasądza od pozwanej B. U. na rzecz powódki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 350,19 zł (trzysta dziewiętnaście złotych 19/100) tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności,

2.  zasądza od pozwanej B. U. na rzecz powódki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 2.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Górna- Szuława

Sygn. akt V GC 1289/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 01 czerwca 2017 r. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika domagała się zasądzenia od pozwanej B. U. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) w O. W.. zapłaty kwoty 2.103,30 euro zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 381,30 euro od dnia 21 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.722,00 euro od dnia 04 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 350,19 zł tytułem rekompensaty. Nadto wniosła o obciążenie pozwanej kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż wykonała dla pozwanej usługę transportową zgodnie ze zleceniem nr (...) i z tego tytułu wystawiła jej fakturę VAT nr (...) na kwotę 381,30 euro. Pozwana odebrała fakturę i dokumenty transportowe w dniu 21 listopada 2016 r., jednakże nie zapłaciła powódce wynagrodzenia w umówionym przez strony terminie. Powódka wskazała, że później wykonała dla pozwanej kolejną usługę transportową zgodnie ze zleceniem nr (...) i z tego tytułu wystawiła jej fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.722,00 euro. Pozwana odebrała fakturę i dokumenty transportowe w dniu 02 stycznia 2017 r., jednakże nie zapłaciła powódce wynagrodzenia w umówionym przez strony terminie. Wobec braku zapłaty powódka w dniu 22 marca 2017 r. doręczyła pozwanej noty księgowe nr (...) wystawione tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powódka podniosła, że następnie wysłała powódce przedsądowe wezwanie do zapłaty, jednakże zakreślony w nim termin upłynął bezskutecznie.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami procesu.

Podniosła, że roszczenie nie jest wymagalne, gdyż zgodnie z warunkami zlecenia powódka była zobowiązana do dostarczenia jej wszelkich biorących udział w transporcie dokumentów, nie tylko CMR. Brak doręczenia tychże dokumentów determinuje obniżenie wynagrodzenia o 30%, a nadto wydłuża termin zapłaty do 90 dni. Ponadto wymagalność roszczenia powstaje po 60 dniach, wydłużonych w niniejszej sprawie do 90 dni od doręczenia dokumentacji, co w niniejszej sprawie nie wystąpiło. Pozwana wskazała również, że termin płatności został ustalony na drugą lub czwartą środę miesiąca następującą po terminie płatności wynikającym ze zlecenia.

W piśmie procesowym z dnia 11 września 2017 r. (data wpływu) powódka podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony prowadzą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest między innymi transport drogowy towarów, w tym transport międzynarodowy.

(bezsporne).

Na podstawie zlecenia przewozu nr (...) z dnia 09 listopada 2016 r. pozwana zleciła powódce wykonanie usługi transportowej na trasie Francja - Niemcy. W zleceniu określono wysokość stawki za usługę transportową na kwotę 310,00 euro netto, tj. 381,30 euro brutto. Faktura miała być wystawiona w walucie euro, płatność frachtu w walucie euro, VAT dla celów księgowych miał być ustalony w PLN wg średniego kursu NBP z dnia poprzedzającego dzień faktycznego rozładunku (na fakturze należało zamieścić w/w tabelę kursu NBP wraz z jej numerem kursem i datą (pkt 11 zlecenia). Zgodnie z warunkami zlecenia przewoźnik był zobowiązany do dostarczenia zleceniodawcy wszystkich biorących udział w transporcie dokumentów, w tym: dokumentów CMR (w dwóch kopiach), potwierdzenia dokumentu dostawy oraz kopią dokumentu potwierdzającego dokonanie odprawy celnej (w przypadku takiej odprawy) w terminie 10 dni od daty rozładunku pod rygorem obniżenia stawki frachtu o 30% oraz wydłużenia terminu płatności do 90 dni. List przewozowy powinien posiadać: adres nadawcy, adres odbiorcy, datę załadunku, datę rozładunku, pieczątkę, czytelny podpis odbiorcy, nr samochodu, pieczątkę przewoźnika, czytelne uwagi przewoźnika/nadawcy/odbiorcy (w przypadku zastrzeżeń do stanu/jakości towaru) (pkt 6).

Strony ustaliły również, że fracht jest płatny w walucie określonej w zleceniu w terminie 60 dni od odebrania przez zleceniodawcę prawidłowo wypełnionej faktury wraz z kompletem oryginalnych, prawidłowo wypełnionych dokumentów transportowych, zaś płatność realizowana jest w drugą i czwartą środę miesiąca – najbliższą przypadającą po terminie płatności wynikającym ze zlecenia (pkt 47 zlecenia).

Za wykonany przewóz powódka wystawiła w dniu 14 listopada 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 310,00 euro netto, tj. 381,30 euro brutto. Termin płatności został określony na 60 dni, a data zapłaty ustalona na dzień 13 stycznia 2017 r. Faktura została nadana na adres korespondencyjny pozwanej wskazany w zleceniu wraz kompletem uzgodnionych dokumentów w dniu 16 listopada 2016 r. Zostały one doręczone pozwanej w dniu 21 listopada 2016 r.

(dowód: zlecenie k. 7-8, korespondencja mailowa k. 9, wydruk z komunikatora k. 10-12, list przewozowy CMR k. 13, dokument transportowy k. 14, 15, faktura VAT k. 10, wyciąg z książki nadawczej k. 17, wydruk śledzenia przesyłek k. 18).

Na podstawie zlecenia przewozu nr (...) z dnia 19 grudnia 2016 r. pozwana zleciła powódce wykonanie usługi transportowej na trasie Niemcy – Francja (2 auta). W zleceniu określono wysokość stawki za usługę transportową na kwotę 1.400,00 euro netto, tj. 1.722,00 euro brutto. Faktura miała być wystawiona w walucie euro, płatność frachtu w walucie euro, VAT dla celów księgowych miał być ustalony w PLN wg średniego kursu NBP z dnia poprzedzającego dzień faktycznego rozładunku (na fakturze należało zamieścić w/w tabele kursu NBP wraz z jej numerem kursem i datą (pkt 11 zlecenia). Zgodnie z warunkami zlecenia przewoźnik był zobowiązany do dostarczenia zleceniodawcy wszystkich biorących udział w transporcie dokumentów, w tym: dokumentów CMR (w dwóch kopiach), potwierdzenia dokumentu dostawy oraz kopią dokumentu potwierdzającego dokonanie odprawy celnej (w przypadku takiej odprawy) w terminie 10 dni od daty rozładunku pod rygorem obniżenia stawki frachtu o 30% oraz wydłużenia terminu płatności do 90 dni. List przewozowy powinien posiadać: adres nadawcy, adres odbiorcy, datę załadunku, datę rozładunku, pieczątkę, czytelny podpis odbiorcy, nr samochodu, pieczątkę przewoźnika, czytelne uwagi przewoźnika/nadawcy/odbiorcy (w przypadku zastrzeżeń do stanu/jakości towaru) (pkt 6).

Strony ustaliły również, że fracht jest płatny w walucie określonej w zleceniu w terminie 60 dni od odebrania przez zleceniodawcę prawidłowo wypełnionej faktury wraz z kompletem oryginalnych, prawidłowo wypełnionych dokumentów transportowych, zaś płatność realizowana jest w drugą i czwartą środę miesiąca – najbliższą przypadającą po terminie płatności wynikającym ze zlecenia (pkt 47 zlecenia).

Za wykonany przewóz powódka wystawiła w dniu 27 grudnia 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.400,00 euro netto, tj. 1.722,00 euro brutto. Termin płatności został określony na 60 dni, a data zapłaty ustalona na dzień 25 lutego 2017 r. Faktura została nadana na adres korespondencyjny pozwanej wskazany w zleceniu wraz kompletem uzgodnionych dokumentów w dniu 27 grudnia 2016 r. Zostały one doręczone pozwanej w dniu 02 lutego 2017 r.

(dowód: zlecenie k. 19-20, korespondencja mailowa k. 21, wydruk z komunikatora k. 22-26, list przewozowy CMR k. 27, 28, faktura VAT k. 10, wyciąg z książki nadawczej k. 30, wydruk śledzenia przesyłek k. 18).

Transport został wykonany zgodnie ze zleceniem. Pozwana po jego wykonaniu nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń ani reklamacji.

W dniu 14 marca 2017 r. powódka wystawiła notę księgową nr (...) i obciążyła pozwaną rekompensatą za koszty odzyskiwania należności zgodnie z treścią art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w wysokości równowartości 40 euro, przeliczonej wg kursu NBP z ostatniego dnia miesiąca roboczego poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne, tj. kwotą 173,23 zł (40 x 4, (...)). Jednocześnie wezwała pozwaną do zapłaty tej kwoty w terminie 1 dnia roboczego na wskazany rachunek bankowy. Również dnia 14 marca 2017 r. powódka wystawiła notę księgową nr (...) i obciążyła pozwaną rekompensatą za koszty odzyskiwania należności, tj. kwotą 176,96 zł (40 x 4,420). Jednocześnie wezwała pozwaną do zapłaty tej kwoty w terminie 1 dnia roboczego na wskazany rachunek bankowy. Zostały one nadane na adres pozwanej w dniu 16 marca 2017 r. , a doręczone w dniu 22 marca 2017 r.

(dowód: noty księgowe k. 32,33, wyciąg z książki nadawczej k. 34, wydruk śledzenia przesyłek k. 35).

Wobec braku zapłaty pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.183,30 euro wynikającej z niezapłaconych faktury VAT nr (...) oraz not księgowych w terminie 2 dni od otrzymania wezwania pod rygorem skierowana sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie zostało nadane na poczcie dnia 25 kwietnia 2017 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 36).

Zakreślony w wezwaniu do zapłaty termin upłynął bezskutecznie.

(okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony (art. 230 kpc).

Pozwana wezwana na termin rozprawy do osobistego stawiennictwa nie stawiła się i nie wzięła udziału w procesie. Wraz z odpisem nakazu zapłaty otrzymała pouczenie, że w sprzeciwie winna przedstawić wszystkie zarzuty i dowody na ich poparcie przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy pod rygorem ich utraty w dalszym toku postępowania. Zaś wraz z wezwaniem na termin rozprawy otrzymała pouczenie o treści art. 162, 207, 217, 229 i 230 kpc.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej należało uznać za uzasadnione w całości.

W sprawie bezsporne było, że strony sporu łączyła umowa przewozu międzynarodowego w rozumieniu art. 1 Konwencji CMR, na podstawie której powódka zobowiązała się przewieźć towary na zlecenie pozwanej, zaś miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu oraz miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdowały się w dwóch różnych krajach.

Zgodnie z treścią art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się
w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 kc w zw. z art. 3 kpc w zw. z art. 232 k.p.c.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy na powódce spoczywał ciężar wykazania istnienia umowy, jej treści oraz wysokości należności dochodzonej w procesie. Na poparcie swojego stanowiska powódka jako dowód powołała zlecenia transportowe, listy przewozowe, faktury VAT, noty księgowe, dowody nadania i doręczenia dokumentów transportowych i faktur oraz wezwanie do zapłaty wraz z dowodem jego nadania i doręczenia.

Pozwana podniosła w odpowiedzi na pozew, że roszczenie nie jest wymagalne, gdyż zgodnie z warunkami zlecenia powódka była zobowiązany do dostarczenia wszelkich biorących udział w transporcie dokumentów, nie tylko CMR. Brak doręczenia tychże dokumentów determinuje obniżenie wynagrodzenia o 30%, a nadto wydłuża termin zapłaty do 90 dni. Zatem wymagalność roszczenia powstaje po 60 dniach, wydłużonych w niniejszej sprawie do 90 dni od doręczenia dokumentacji, co w niniejszej sprawie nie wystąpiło. Pozwana wskazała również, że termin płatności został ustalony na drugą lub czwartą środę miesiąca następującą po terminie płatności wynikającym ze zlecenia.

Jak wynika z ustalonego przez Sad stanu faktycznego usługi transportowe zostały przez powódkę wykonane, towar przewieziono zgodnie ze zleceniami, zatem należy się jej wynagrodzenie.

Jak już wyżej wspomniano, powódka dołączyła do akt sprawy potwierdzenie nadania i doręczania przesyłki pocztowej zawierającej ustalone przez strony dokumenty związane z wykonaniem usługi transportowej. Z treści odpowiedzi na pozew nie wynika, jakich dokładnie dokumentów pozwana miałaby nie otrzymać. Sama pozwana zaś nie wykazała, których konkretnie dokumentów jej nie doręczono. Podkreślić trzeba, że zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego stwierdzić należy, iż gdyby pozwana nie otrzymała jakichkolwiek wymaganych dokumentów, zwróciłaby się do powódki o ich przesłanie, o ile miałaby zamiar wywiązać się ze swojego zobowiązania i uiścić wynagrodzenie za wykonane usługi. Tym bardziej, że pozwana otrzymała również (czego nie kwestionowała) dwie noty księgowe oraz wezwanie do zapłaty należności wynikającej ze spornych faktur VAT i not. Nie odpowiedziała na nie, ani nie wyjaśniła przyczyn braku zapłaty. Zatem przyjąć należy, iż zarzut niewłaściwego wykonania zobowiązania przez powódkę podniesiony w odpowiedzi na pozew został sformułowany na potrzeby niniejszego procesu, zaś pozwana nie tylko nie wykazała jego zasadności, ale nawet nie zaoferowała żadnych środków dowodowych w celu jego udowodnienia.

Z uwagi na okoliczność, iż powódka wykazała, że doręczyła pozwanej wszystkie wymagane dokumenty w terminie, pozwana zaś nie wykazała okoliczności przeciwnych, Sąd nie badał zarzutu wydłużenia terminu płatności, ani zasadności żądania obniżenia wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż roszczenie powódki w zakresie żądania zapłaty za wykonane usługi transportowe jest w pełni uzasadnione.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że pozwana nie zapłaciła powódce wynagrodzenia za wykonane usługi transportowe w zakreślonym przez strony terminie.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r. wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stany faktycznego Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie powódka przedkładając faktury VAT z dowodem ich nadania i doręczenia udowodniła, że należy jej się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdyż poznana nie uregulowała należności we wskazanym w nich terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie z żądaniem pozwu (2 x równowartość 40 euro) (pkt 2 sentencji wyroku).

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) zgodnie z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Jak już wspominano, pozwana miała uregulować należność z faktury w terminie 90 dni od daty doręczenia faktury i dokumentów przewozowych, przy czym płatność realizowana miała być w drugą i czwartą środę miesiąca – najbliższą przypadającą po terminie płatności wynikającym ze zlecenia. W związku z powyższym termin płatności za pierwszą wykonaną usługę upłynął pozwanej w dniu 13 stycznia 2017 r., zaś drugiej 25 lutego 2017 r. Zatem pozwana popadła w opóźnienie odpowiednio w dniu 14 stycznia 2017 r. i 26 lutego 2017 r. i od tych dat należy liczyć odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od zasądzonych kwot (pkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego powódki w kwocie 1.800,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 ze zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, musiała więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powoda kwotę 2.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 sentencji wyroku).

SSR Katarzyna Górna- Szuława