Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2013 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska

Ławnicy: Adam Borysiewicz, Olga Mika

Protokolant: Mateusz Staniszewski

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powódki M. S. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwoty 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 651/12

UZASADNIENIE

M. S. pozwem z dnia 9 sierpnia 2012 r. skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne oraz odszkodowanie w kwocie 10.200 zł

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 3 sierpnia 2012 roku otrzymała pismo informujące o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z powodu utraty zaufania spowodowanej wielokrotnym wskazywaniem braków i uchybień oraz niestosowaniem się do przyjętych w firmie procedur i zasad pracy. Powódka podniosła, iż wypowiedzenie jest nieuzasadnione, gdyż przyczyna wypowiedzenia jest niekonkretna, pozorna i nieprawdziwa (pozew k. 5-10).

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany zaprzeczył, ażeby przyczyny rozwiązania umowy o pracę z powódką były nieuzasadnione i niezgodne z prawem. Zachowanie powódki przyczyniło się do rozwiązania z nią stosunku pracy. Wskazał przy tym, iż jej zachowanie było naganne oraz że powódka wielokrotnie kwestionowała wydawane w ramach pracy polecenia (odpowiedź na pozew z dnia 20 września 2012 roku k. 68-74).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. została zatrudniona u pozwanego (...) sp. z o.o. w W. na podstawie umowy o pracę od 1 listopada 2009 roku na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku menedżera projektów w (...) z wynagrodzeniem 3.060 zł brutto. Początkowo miejsce wykonywania pracy powódki mieściło się na ul. (...) w W., następnie aneksem do umowy od 2 listopada 2010 roku zmienione zostało na ul. (...) w W. (umowa o pracę k. 11, aneks do umowy k. 13).

Do zakresu obowiązków powódki należało: obsługa klientów, pozyskiwanie klientów, nadzór nad zleconymi pracami oraz koordynacja zapytań klientów, utrzymywanie dobrych relacji z klientami (zeznania A. Z. k. 197).

Wynagrodzenie brutto M. S. za ostatnie 3 miesiące obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wyniosło 10.200 zł (k. 212).

Powódka początkowo była bardzo dobrym, wartościowym pracownikiem. Po okresie roku pracy zaczęły się problemy ze współpracownikami. Przełożeni powódki mieli zastrzeżenia do jej pracy. Powódka nie wywiązywała się z obowiązków służbowych oraz procedur, które były ustalone w spółce. W pozwanej spółce istniała procedura zapisywania informacji o zapytaniach klientów, stopnia realizacji zleceń w systemie, co wielokrotnie nie było przez powódkę respektowane. Ponadto powódka nie stosowała się do procedur marketingu posprzedażnego, tj. kontaktu telefonicznego z klientem w celu poznania jego opinii na temat wykonanego tłumaczenia. Niezgodność ta została wykryta podczas audytu wewnętrznego przeprowadzonego zgodnie z normami ISO, wówczas wywiązała się rozmowa pomiędzy pełnomocnikiem pozwanej do spraw ISO, dyrektorem działu IT J. W. a powódką , podczas której powódka w sposób nieprzyjemny zwracała się do swojej rozmówczyni (zeznania A. Z. k. 197, zeznania J. W. k. 200-201, zeznania D. R. k. 240, zeznania S. B. k. 260-263).

Ponadto powódka bardzo często popełniała błędy w rozliczeniach projektów, m.in. brak było nabywcy na rozliczanym projekcie, mylna ilość stron do rozliczenia, brak rabatu dla klienta w bazie, co skutkowało wystawianiem przez dział księgowości korekt faktur. Innym pracownikom również zdarzały się błędy, jednakże nie były one tak częste jak w przypadku powódki. Działania powódki doprowadzały do zgłoszenia reklamacji klientów (zeznania W. S. k. 237, reklamacje k. 104-130).

Zasadą u pozwanego było zastępowanie pracowników innymi, gdy przebywali na urlopie. Powódka w lipcu 2012 zastępowała D. C. opiekuna kluczowego klienta – S.. Wówczas klient ten zwrócił się do pozwanego o przygotowanie ofert na dwadzieścia tysięcy stron tłumaczenia. Powódka odmówiła sporządzenia oferty, tłumacząc się przeciążeniem w pracy, co uznane było u pozwanego jako niedopuszczalne (zeznania D. R. k. 241, zeznania powódki k. 259, zeznania S. B. k. 262).

Ponadto powódka często odnosiła się do współpracowników w sposób napastliwy, opryskliwy. Często podważała zasadność zadań, które otrzymywała, poprzez publiczne, głośne krytykowanie poleceń przełożonych m.in. A. Z. oraz zarządu. W przypadku korekt faktur wykonywanych przez dział księgowości powódka zareagowała wobec głównej księgowej W. S. w sposób niestosowny słowami: „nie interesuje mnie twoje robienie korekty, g…. mnie to obchodzi”. Powódka często inicjowała awantury z innymi pracownikami działów. Reagowała agresywnie na jakiekolwiek zgłaszane uwagi. Ponadto w sposób naganny krytykowała początkującego pracownika. Przełożona powódki wielokrotnie zwracała się do niej o zaproponowanie promocji dla klientów, na co powódka nie reagowała. Zdarzały się sytuacje, gdzie powódka początkowo głośno kwestionowała polecenia przełożonych, twierdząc iż są niemożliwe do wykonania, a następnie wykonywała je jako pierwsza, anonsując dyskretnie przełożonej o wykonaniu tych zadań, zaś inni pracownicy wykonywali polecenia w późniejszym terminie (A. Z. k. 198, zeznania J. W. k. 200, zeznania D. R. k. 240, zeznania S. B. k. 260-262, korespondencja e-mailowa z dnia 14 lutego 2012 roku i 6 lutego-7 lutego 2012 k.95-99).

W związku z nieodpowiednim zachowaniem powódki, jej stosunkiem do pracy została sporządzona notatka, podpisana przez kluczowych menadżerów z prośbą o interwencję zarządu, m.in. przez W. S. – szefową księgowości, B. C. – szefową studia graficznego i innych (notatka z dnia 8 marca 2012 roku akta osobowe cz. B, zeznania A. Z. k. 198, zeznania S. B. k. 260-261).

W dniu 12 marca 2012 roku zostało udzielone powódce upomnienie, wskazujące na powyższą notatkę. Podano, iż postawa powódki daleka jest od koleżeńskiej, rodzi wiele konfliktów oraz podkreślono jej kpiący stosunek do spółki oraz przełożonych. Zaznaczono, iż zachowania te uległy nasileniu w ostatnim okresie, co pozostaje w sprzeczności z podstawową kulturą oraz etyką. Ponadto zobowiązano powódkę do natychmiastowej poprawy oraz przeprosin pracowników (upomnienie z dnia 12 marca 2012 k. 48).

Powódka po otrzymaniu upomnienia przeprosiła J. W. zwracając się słowami: „przepraszam cię, ale nie wiem za co” (zeznania J. W. k. 201, zeznania W. S. k. 237, zeznania S. B. k. 262-263

Ponadto w dniu 31 lipca 2012 roku powódka otrzymała pisemną naganę, w której zarzucono jej złożenie i wysłanie oferty do (...) Sp. z o.o. bez wpisania jej do dnia 31 lipca 2012 do godz. 15.30 do systemu (...), gdzie znajdowały się złożone oferty. Działanie to było niezgodne z procedurami pracy obowiązującymi w spółce (nagana k. 50).

Na powyższe powódka wniosła sprzeciw (pismo z dnia 8 sierpnia 2012 k. 49, pismo z dnia 6 sierpnia 2012 k. 51).

Prezes zarządu odbywał z powódką rozmowy dyscyplinujące, co jednak nie przynosiło rezultatu, gdyż nadal wpływały do niego sygnały o nieodpowiednim zachowaniu powódki (zeznania S. B. k. 262-263).

W dniu 3 sierpnia 2012 roku powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 listopada 2012 r. Jako przyczynę wypowiedzenia pracodawca wskazał utratę zaufania oraz nie stosowanie się do przyjętych w firmie (...) procedur i zasad pracy i współpracy, pomimo wielokrotnego wskazywania braków i uchybień. Jednocześnie w dniach 6 sierpnia 2012 – 24 sierpnia 2012 pracodawca udzielił powódce 14 dni urlopu należnego za 2012 rok oraz w dniach 27 sierpnia 2012 – 30 listopada 2012 roku zwolnił ją z obowiązku świadczenia pracy. Wypowiedzenie wręczyła powódce dyrektor d.s. organizacyjnych w pozwanej spółce R. B.(rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem - k. 14).

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków A. Z. (k. 197-200), J. W. (k. 197-198), B. C. (k. 237-238), W. S. (k. 237-238 ), D. R. (k. 240- 242), K. K. (k. 242- 243), prezesa zarządu pozwanej S. B. (k. 260-263), częściowo zeznań powódki (k. 257-260). oraz dokumentów złożonych do akt sprawy przez strony.

W ocenie Sądu zeznania wskazanych świadków: A. Z., J. W., B. C., W. S., D. R., a także zeznania przesłuchanego w charakterze strony pozwanej prezesa zarządu spółki (...) S. B. są wiarygodne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd dał im wiarę bowiem, pomimo dalszej współpracy świadków z pozwanym, zeznania ich nie były stronnicze i nie odbiegały od rzeczywistości. Ponadto niektórzy świadkowie nie pracowali w jednym dziale z powódką, to działy te ściśle ze sobą współpracowały i były od siebie zależne. Dostarczyli oni pełnych informacji na temat nieodpowiedniego zachowania powódki, organizacji oraz procedur w firmie pozwanego.

W ocenie Sądu zeznania powódki w nieco odmienny sposób kształtują się z zeznaniami powyższych świadków. Zeznania powódki w zakresie, w którym zakwestionowała przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, w ocenie Sądu, nie zasługują na przymiot wiarygodności, gdyż są sprzeczne ze spójnymi, logicznymi i wzajemnie korespondującymi ze sobą zeznaniami w/w osób.

Sąd dał wiarę zeznaniom K. K. w części, gdyż świadek ten przyjaźniąc się z powódką mogła zeznawać na korzyść powódki oraz jako krótki stażem pracownik nie posiadała dostatecznych informacji na temat pracy i organizacji pozwanego. Ponadto jak wskazała nie słyszała skarg ze strony pracowników spółki na powódkę, co było sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę powołanym wyżej dowodom z dokumentów oraz akt osobowych powódki, które nie były kwestionowane przez strony i nie wzbudzały wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W piśmie rozwiązującym umowę o pracę za wypowiedzeniem z dnia 3 sierpnia 2012 roku pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia wskazał utratę zaufania oraz nie stosowanie się do przyjętych w firmie (...) procedur i zasad pracy i współpracy, pomimo wielokrotnego wskazywania braków i uchybień.

W świetle art. 30 § 1 ust 2, § 4 i § 5 k.p. umowa o pracę ulega rozwiązaniu poprzez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, sporządzonym w formie pisemnej, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie oraz powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

W rozpoznawanej sprawie niesporne było to, że strony procesu łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony, a także fakt wręczenia przez pracodawcę powódce pisma zawierającego wypowiedzenie tej umowy oraz przyjęcie wypowiedzenia przez powódkę.

Okolicznością sporną było to, czy przyczyna podana w wypowiedzeniu uzasadniała rozwiązanie umowy o pracę.

Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) to na pracodawcy ciąży obowiązek wykazania prawdziwości i zasadności przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę.

Zdaniem Sądu - zeznania świadków wskazanych przez stronę pozwaną, a także zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki potwierdziły przyczyny wskazane w wypowiedzeniu umowy o pracę.

Kodeks pracy nie konkretyzuje przyczyn uzasadniających wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę. Natomiast sąd rozpatrujący odwołanie pracownika powinien ocenić, czy to wypowiedzenie było uzasadnione, po dokładnym rozważeniu przyczyn wypowiedzenia. Ocena ta nie może być dowolna. Sąd rozstrzygający spór powinien mieć na uwadze uzasadnione interesy zakładu pracy i pracownika w powiązaniu z celem i istotą stosunku pracy, a w szczególności określone w kodeksie obowiązki stron stosunku pracy. Wskazówki do oceny zasadności wypowiedzenia zawierają przede wszystkim normy kodeksu, wyrażające podstawowe zasady prawa pracy. Przy ocenie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę uwzględnia się bowiem nie tylko uzasadniony interes pracownika, lecz także uzasadniony interes zakładu pracy (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1975 roku, I PRN 34/75, OSNCP 1976/7-8/175).

Pozwany w wypowiedzeniu umowy o pracę jako jedną z przyczyn podał utratę zaufania do M. S.. Powódka z tym twierdzeniem nie zgodziła się, jednak z zebranego materiału dowodowego wynika, iż pozwany miał podstawy ku temu, by stracić do powódki zaufanie.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że powódka w sposób arogancki i nie liczący się z ustaloną w pozwanej spółce hierarchią służbową, przekraczała normy współżycia społecznego jak i porządek pracy. Do tych rozważań należy podać zachowanie powódki, która w momencie zastępowania współpracownika i zgłoszenia się kluczowego klienta S., odmówiła wykonania oferty, tłumacząc się przeciążeniem w pracy. Między innymi takie zachowania powódki przyczyniły się do rozwiązania z nią umowy.

Utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, o ile znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej oraz nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń. Istotą nie jest zatem sama utrata zaufania, ale przyczyny, które ją spowodowały. Z uwagi na powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, pracodawca miał podstawy do utraty zaufania do powódki. Każdy pracodawca prowadzi pewną politykę zarządzania kadrami, niweluje ryzyko, dba o efektywność pracowników oraz o realizację powierzonych zadań. Ma prawo do zapewnienia sobie zespołu ludzi, z którymi współpracuje mu się dobrze i ma do nich pełne zaufanie.

Pozwany wykazał, iż przyczyna rozwiązania umowy była prawdziwa, gdyż powódka wielokrotnie w sposób arogancki kwestionowała wydawane jej w ramach pracy polecenia i zadania, co poświadczyły złożone e-maile oraz zeznania świadków. Sama powódka zeznała, iż ma trudny charakter i negowała polecenia przełożonych. Ponadto powódka osiągała coraz to gorsze wyniki w pracy a także bardzo często popełniała błędy w rozliczeniach projektów, co skutkowało wystawianiem przez dział księgowości korekt faktur. Niewątpliwie podkreślić należy, iż pozostali pracownicy również otrzymywali gorsze oceny, jednakże to działania powódki wielokrotnie doprowadziły do zgłoszenia reklamacji klientów, a ich ilość w sposób znaczący przekraczała reklamacje zgłaszane w stosunku do innych pracowników. Zaznaczyć należy, iż zachowanie powódki, gdy początkowo głośno kwestionowała polecenia przełożonych a następnie wykonywała je jako pierwsza, było niewłaściwym zachowaniem wobec istniejących, właściwych stosunków w zakładzie pracy. Powódka w swoich zeznaniach stwierdziła, że popełniała dużo błędów, że odmówiła przygotowania oferty dla S., uznała, że mogła dać powody do udzielenia jej nagany czy upomnienia, ale nie do wypowiedzenia umowy o pracę (k. 259-260).

Biorąc pod uwagę wskazaną argumentację Sąd ocenił, że pozwany był uprawniony do rozwiązania z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem. Z tej przyczyny powództwo o odszkodowanie podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach znalazło oparcie w art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przedmiotowej sprawie wobec przegrania procesu przez powódkę Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

Z powyższych względów – Sąd orzekł jak w wyroku.