Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale prokuratora – Cezarego Grabali

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2017 r.

K. G. oskarżonego o czyny z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk §1 kk oraz art. 59 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 12 kk

E. Z. oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

z powodu apelacji prokuratora i obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach

z dnia 3 kwietnia 2017 r. sygn. akt II K 34/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za drugą instancję od oskarżonych:

- K. G. – 3400 złotych

- E. Z. – 1900 złotych

i obciąża ich oraz Skarb Państwa pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w częściach po 1/3.

UZASADNIENIE

K. G. został oskarżony o to, że:

I.  w bliżej nieustalonych dniach w okresie od początku 2005r. do stycznia 2007r. w A. i W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi dostawcami z terenu W., kurierami przewożącymi narkotyki z W. do A. w osobach E. Z. i A. S. oraz odbiorcami z terenu A. w osobach P. A. (1) i K. B. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środków odurzających w ten sposób, że co najmniej raz w tygodniu przywoził osobiście przez okres 2-3 miesięcy, a następnie przesyłał w paczkach nadawanych za pośrednictwem Poczty bądź przekazywanych poprzez kierowców (...) obsługujących połączenie na trasie W.-A. narkotyki w ilości łącznie nie mniej niż 30 kg amfetaminy wartości około 600.000 zł, nie mniej niż 40 kg ziela konopi (marihuany) wartości około 800.000 zł oraz tabletek ekstazy w ilości nie mniej niż 100.000 sztuk wartości około 1.000.000 zł w celu ich dalszej dystrybucji, łącznej wartości nie mniej 2.400.000 zł, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dn. 19 września 2005r.) w zw. z art. 65 §1 kk w zw. z art. 12 kk.

II.  w bliżej nieustalonym okresie w 2005r. w A., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wielokrotnie udzielał przez okres 2-3 miesięcy nieustalonym osobom środków odurzających w postaci ziela konopi (marihuany) łącznie co najmniej 10 gramów, amfetaminy łącznie co najmniej 10 gramów oraz tabletek ekstazy w ilości 100 sztuk za bliżej nieustaloną kwotę nie mniejszą niż 1.600 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dn. 19 września 2005r.) w zw. z art. 12 kk

E. Z. został oskarżony o to, że:

w bliżej nieustalonych dniach w okresie od początku 2005 r. do czerwca 2007r. w A. i W., wspólnie i w porozumieniu z S. Z., K. G., A. S., P. A. (1), K. B. i innymi osobami, działając czynem ciągłym, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, wbrew przepisów ustawy, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środków odurzających w ten sposób, że wielokrotnie wysyłał z W. przesyłki z narkotykami a także osobiście przewoził część z nich do A. w ilości łącznie nie mniej niż 7 tys. tabletek extazy, 30 kg marihuany i 30 kg amfetaminy, w celu ich dalszej dystrybucji, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dn. 19 września 2005r.) w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 §1 kk.

Rozpoznając sprawę po raz kolejny, Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt II K 34/15 uznał oskarżonego K. G. w ramach czynu opisanego w pkt I za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie od lata 2005r. do stycznia 2007r. w A. i W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi i ustalonymi dostawcami z terenu W., ustalonymi kurierami przewożącymi narkotyki z W. do A. w osobie między innymi E. Z. oraz ustalonymi odbiorcami z terenu A., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środków odurzających w ten sposób, że przywoził osobiście lub przesyłał w paczkach nadawanych za pośrednictwem poczty bądź przekazywanych przez kierowców (...) obsługujących połączenie na trasie W.-A. narkotyki w ilości łącznie nie mniejszej niż 3 kg amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 54.000 zł, nie mniej niż 5,6 kg ziela konopi (marihuany) o wartości nie mniejszej niż 100 800 zł, nie mniej niż 14.000 sztuk tabletek ekstazy o wartości nie mniejszej niż 42.000 zł; łącznej wartości nie mniejszej niż 196.800 zł, w celu ich dalszej dystrybucji, tj. popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. art. 65 §1 kk i w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na mocy z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 kk w zw. z art. 65 §1 kk i w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na karę 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 /trzystu/ stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 50 /pięćdziesięciu/ złotych.

Oskarżonego K. G. w ramach czynu opisanego w pkt II uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie letnim 2005 roku działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wielokrotnie udzielał przez okres 2-3 miesięcy nieustalonym osobom środków odurzających w postaci ziela konopi (marihuany) łącznie co najmniej 10 gramów, amfetaminy łącznie co najmniej 10 gramów oraz tabletek ekstazy w ilości 100 sztuk za bliżej nieustaloną kwotę nie mniejszą niż 1.600 zł, to jest popełnienia czynu z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 59 ust.1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85 kk, art. 86 §1 kk połączył wymierzone oskarżonemu K. G. kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 4 /czerech/ lat pozbawienia wolności.

Oskarżonego E. Z. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie od lata 2005 r. do stycznia 2007 r., z pominięciem okresu od końca maja do końca sierpnia 2006 roku, w A. i W., wspólnie i w porozumieniu z K. G. oraz innymi ustalonymi osobami, działając czynem ciągłym, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środków odurzających w ten sposób, że wielokrotnie uczestniczył w wysyłaniu z W. przesyłek z narkotykami, a także osobiście przewoził część z nich do A., w ilości łącznie nie mniejszej niż 5 950 sztuk tabletek extazy o wartości nie mniejszej niż 17.850 zł, nie mniej niż 2,55 kg amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 45.900 zł, nie mniej niż 4,76 kg ziela konopi (marihuany) o wartości nie mniejszej niż 85.680 zł; łącznej wartości nie mniejszej niż 149.430 zł w celu ich dalszej dystrybucji tj. popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 §1 kk i w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150/stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 50 /pięćdziesięciu/ złotych.

Na mocy art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa:

-od K. G. w kwocie 196.800 /stu dziewięćdziesięciu sześciu tysięcy ośmiuset/ złotych,

-od E. Z. w kwocie 149.430 /stu czterdziestu dziewięciu tysięcy czterystu trzydziestu/ złotych.

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego E. Z. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 9 stycznia 2014 roku do dnia 27 marca 2014 roku oraz od dnia 7 kwietnia 2014 roku do dnia 8 lipca 2014 roku.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. C. S. kwotę 4.132,80 (czterech tysięcy stu trzydziestu dwóch złotych i 80/100/ złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego K. G..

Zwolnił oskarżonych K. G. oraz E. Z. od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych w sprawie.

Rozstrzygnięcie powyższe zaskarżył obrońca K. G. C. S. w części dotyczącej winy i kary oraz pozostałych rozstrzygnięć w zakresie czynów przypisanych w/w oskarżonemu zarzucając mu:

- obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku w zaskarżonej jego części, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na jednostronnej ocenie wyjaśnień oskarżonego i na podstawie takiej oceny uznania ich za niewiarygodne, dokonaniu wybiórczej i jednostronnej oceny dowodów zebranych w niniejszej sprawie, bezkrytycznej i jednostronnej ocenie dowodów przemawiających przeciwko oskarżonemu, oparciu orzeczenia o winie oskarżonego jedynie na podstawie dowodów uznanych przez Sąd za obciążające go, wyprowadzaniu z całokształtu materiału dowodowego wniosków dowolnych i wynikających z nieuprawnionych domniemań, czynionych wbrew treści zebranych dowodów i sprzecznych z zasadami logicznego myślenia, a także z ustalonymi w praktyce sądowej regułami oceny dowodów, z jednoczesnym pominięciem niedających się usunąć wątpliwości, co do udziału oskarżonego w zarzucanych mu czynach i nieuwzględnieniu dowodów korzystnych dla oskarżonego bez należytego uzasadnienia oraz ustalenia wysokości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa na podstawie nieuprawnionych kryteriów – co doprowadziło do uznania oskarżonego winnym przypisanych mu przestępstw – bez dostatecznych podstaw dowodowych ku temu;

- rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za przypisane mu przestępstwa oraz grzywny i orzeczonego środka karnego przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w wysokości 196 800 złotych wynikającej z nieuwzględnienia w należyty sposób dyrektyw sądowego wymiaru kary, młodego wieku oskarżonego i stopnia jego winy, a także nadmiernego uwzględnienia wymogów wynikających z zasady prewencji ogólnej i nieuwzględnienia w odpowiedni sposób wymogów wynikających z zasady prewencji szczególnej co doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kary nadmiernie surowej.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej jego części przez uniewinnienie oskarżonego K. G. od popełnienia przypisanych mu pkt I i II wyroku czynów, względnie złagodzenie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu oraz wymierzonej mu grzywny i orzeczonego środka karnego ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej jego części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Rozstrzygnięcie powyższe zaskarżył również drugi z obrońców K. G. adw. R. I. w całości na korzyść oskarżonego zarzucając mu:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 4 k.p.k. w zw. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości oraz dowolną i pozbawioną wszechstronności oraz sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenę:

- zeznań świadka Ł. P. oraz przypisanie jego zeznaniom waloru wiarygodności w zakresie, w jakim były one obciążające dla oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania tego świadka nie były konsekwentne i spójne, zmieniał on w toku postępowania przedstawianą przez siebie wersję wydarzeń, a finalnie zaprzeczył, aby znał okoliczności dotyczące handlu narkotykami przez oskarżonego oraz zaprzeczył, iż oskarżony kiedykolwiek przekazywał mu narkotyki, nadto wskazać należy, że w innych postępowaniach karnych zeznania świadka bywały już uznawane za niewiarygodne, a także jest on osobą skazaną za składanie fałszywych zeznań,

-

zeznań świadka Ł. Ł. oraz przypisanie jego zeznaniom waloru wiarygodności w zakresie, w jakim były one obciążające dla oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania tego świadka nie wynikają z wiedzy bezpośredniej, oparte były jedynie o rzekomo zasłyszane informacje uzyskane od P. A., który w toku postępowania konsekwentnie zaprzeczał jakimkolwiek kontaktom związanym z handlem narkotykami z oskarżonym, a nadto jak wynika z ustaleń oskarżonego świadek ten od wielu lat przebywał lub nadal przebywa w szpitalu psychiatrycznym w Niemczech, co podważa jego poczytalność i wiarygodność składanych przez niego zeznań,

-

zeznań świadka P. R. oraz przypisanie jego zeznaniom waloru wiarygodności w zakresie w jakim były one obciążające dla oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania tego świadka nie były konsekwentne i spójne, wielokrotnie w zmieniał on swoje zeznania, a ponadto w przedmiotowej sprawie wzięte zostały pod uwagę jego zeznania, w których został on pouczony o obowiązkach i uprawnieniach świadka koronnego (m. in. karta 2. protokołu rozprawy głównej z dnia 18 marca 2013 r.), w sytuacji, gdy zdaniem oskarżonego świadek ten nigdy nie posiadał statusu świadka koronnego, a jedynie korzystał z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 k.k., w związku z czym przysługiwały mu uprawnienia wynikające z art. 182-185 k.p.k.,

-

zeznań świadka D. T. oraz przypisanie jego zeznaniom waloru wiarygodności w zakresie, w jakim były one obciążające dla oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania tego świadka nie wynikają z wiedzy bezpośredniej, oparte były jedynie o rzekomo zasłyszane informacje uzyskane od P. A., który w toku postępowania konsekwentnie zaprzeczał jakimkolwiek kontaktom związanym z handlem narkotykami z oskarżonym, a ponadto świadek ma osobisty uraz do oskarżonego, gdyż jak zeznał w postępowaniu przygotowawczym został przez niego oszukany, co może wpływać na treść jego zeznań,

-

okoliczności, iż przekaz pocztowy na kwotę 1500 zł z dnia 30 grudnia 2003 r. wpłacony przez P. A. dla E. Z. podważa zeznania A. i jego zaprzeczenia, co do udziału w obrocie narkotykami (k. 7 uzasadnienia), w sytuacji, gdy Sąd nie wykazał, iż przekaz ten był związany z transakcją narkotykową i równie dobrze mógł on dotyczyć legalnych rozliczeń, a ponadto nie jest związany z zarzucanymi oskarżonemu czynami obejmującymi okres od czerwca 2005 r. do stycznia 2007 r.,

-

ilości narkotyków, które oskarżony miał dostarczyć na teren A., tj. 3 kg amfetaminy, 5,6 kg marihuany i 14 000 sztuk tabletek ekstazy bez wskazania w uzasadnieniu wyroku, z naruszeniem art. 424 k.p.k., podstaw i wyliczeń, na jakich Sąd oparł przedmiotowe ilości,

-

ilości narkotyków, które oskarżony miał sprzedawać osobiście w niewielkich ilościach na terenie A. w okresie letnim 2005 r. przez okres 2-3 miesięcy, tj. 10 g amfetaminy, 10 g marihuany i 100 sztuk tabletek ekstazy bez wskazania w uzasadnieniu wyroku, z naruszeniem art. 424 k.p.k., podstaw i wyliczeń, na jakich Sąd oparł przedmiotowe ilości, a także dokładniejszego ustalenia okresu rzekomej sprzedaży, bowiem między dwoma a trzema miesiącami jest znaczna różnica stosunkowa wpływająca na ilość sprzedanych narkotyków,

b) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 177 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków A. S. i M. S. (1), mimo że oskarżony wnosił o przesłuchanie tych świadków na rozprawie w grudniu 2015 r., a także mogli oni zostać przesłuchani z urzędu z uwagi na ważną rolę procesową posiadanych przez nich informacji - zwłaszcza M. S., który został przez P. R. wskazany jako jego "(...)", który rzekomo wydawał narkotyki oskarżonemu mógłby jednoznacznie odnieść się do zeznań świadka P. R. i potwierdzić lub zaprzeczyć transakcjom narkotykowym, których dokonywać miał oskarżony;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść przez przyjęcie, iż:

• a)  oskarżony potwierdził, że raz otrzymał przekaz pocztowy od P. A. (k. 3 uzasadnienia), w sytuacji gdy oskarżony nie potwierdził kategorycznie takiej okoliczności wskazując, że może ją potwierdzić dopiero po okazaniu przedmiotowego przekazu pocztowego, który jak się okazało nie był adresowany do oskarżonego, lecz do E. Z.;

  b)  jako początkową działalność oskarżonego można przyjąć początek lata 2005 r. to jest miesiąc czerwiec, co ma wynikać między innymi z zeznań świadka P. D., w sytuacji gdy Sąd nie podaje żadnych innych dowodów wskazujących na czerwiec 2005 r. jako początek działalności oskarżonego, gdyż dowodem takim nie mogą być, wbrew twierdzeniom Sądu, czyny przypisane K. B. i P. A. w czerwcu 2006 r., czyli 1 rok po przyjętej przez Sąd dacie, co wręcz przeczy przypisaniu oskarżonemu przestępczej działalności trwającej o 1 rok dłużej, skoro K. B. i P. A. mieli być wg zarzutów jedynymi odbiorcami narkotyków;

3. rażąco niewspółmierną surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności, kary grzywny oraz środka karnego w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa, które znacząco przekraczają stopień zawinienia, nie uwzględniają w dostatecznym stopniu właściwości i warunków osobistych sprawcy, a zwłaszcza bardzo młodego wieku oskarżonego w chwili zarzucanych mu czynów (17-19 lat).

Mając na uwadze powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I-ej instancji do ponownego rozpoznania.

Rozstrzygnięcie powyższe zaskarżył obrońca E. Z. w części dotyczącej tego oskarżonego w całości na jego korzyść zarzucając mu:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

-

art. 4. art. 7 i art. 410 k.p.k. polegającą na błędnej, bo dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, oparciu się przy orzekaniu w głównej mierze na domniemaniach, zupełnym i bezzasadnym pominięciu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego E. Z., z wyłącznym oparciem się na dowodach, które nie działają na jego korzyść, co w konsekwencji doprowadziło do wydania chybionego orzeczenia,

-

art. 5 k.p.k., polegającą na rozstrzygnięciu wątpliwości, które ujawniły się w trakcie postępowania i które nie zostały wyjaśnione, na niekorzyść oskarżonego E. Z., a mianowicie przyjęcie popełnienia przez niego przestępstwa przy nieprecyzyjnym i możliwym do zakwestionowania wskazaniu jego domniemanej roli w przestępczym procederze przez świadków zeznających na jego niekorzyść,

a)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż E. Z. dopuścił się popełnienia ww. czynu, podczas gdy brak jest jednoznacznych dowodów potwierdzających jego sprawstwo, świadkowie zeznający w sprawie opierali się w większości na domysłach, żaden dowód przeprowadzony w sprawie nie wykazał roli E. Z. w przestępczym procederze i nie ujawnił na czym rola ta miała polegać.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego E. Z. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi 1 instancji do ponownego rozpoznania.

Rozstrzygnięcie powyższe zaskarżył również prokurator na niekorzyść oskarżonego K. G. w części dotyczącej orzeczenia w pkt I wyroku w zakresie winy i wysokości zastosowanego środka karnego pkt V oraz na niekorzyść oskarżonego E. Z. w zakresie winy i wysokości zastosowanego środka karnego w pkt V w konsekwencji zarzucając mu:

-

błąd w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do czynu przypisanego K. G. w pkt. I zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, poprzez bezpodstawne uznanie, iż oskarżony w okresie od lata 2005r.do stycznia 2007r. uczestniczył w obrocie niżej wymienionych znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, to jest.:

-

3 kg amfetaminy (wartości nie mniejszej niż 54.000 zł),

-

5,6 kg marihuany (wartości nie mniejszej niż 100.800 zł)

oraz nie mniej niż 14.000 sztuk tabletek ekstazy (wartości nie mniejszej niż 42.000 zł) - łącznej wartości nie mniejszej niż 196.800 zł,

podczas gdy właściwa, analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, w tym w szczególności w postaci rzeczowych, spójnych i logicznych zeznań świadka anonimowego, świadka Ł. Ł. oraz P. R. uzasadnia przyjęcie, iż oskarżony K. G. brał udział w obrocie znacznie większej ilości narkotyków, a mianowicie: nie mniej niż 30 kg amfetaminy wartości około 600.000 zł, nie mniej niż 40 kg ziela konopi (marihuany) wartości około 800.000 zł oraz nie mniej niż 100.000 sztuk tabletek ekstazy wartości około 1.000.000 zł łącznej wartości nie mniej niż 2.400.000 zł

-

błąd w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do czynu przypisanego E. Z. zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, poprzez bezpodstawne uznanie, iż oskarżony w okresie od lata 2005r. do stycznia 2007r. z pominięciem okresu od końca maja do końca sierpnia 2006 roku uczestniczył w obrocie niżej wymienionych znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, to jest.:

-

nie mniej niż 5950sztuk tabletek extazy o wartości nie mniejszej niż 17.850 zł,

-nie mniej niż 2,55 kg amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 45.900 zł,

-

nie mniej niż 4,76 kg ziela konopi(marihuany) o wartości nie mniejszej niż 85.680zł;

łącznej wartości nie mniejszej niż 149.430 zł podczas gdy właściwa , analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, w tym w szczególności w postaci rzeczowych, spójnych i logicznych zeznań świadka anonimowego ,świadka Ł. Ł. oraz uzasadnia przyjęcie, iż oskarżony E. Z. brał udział w obrocie znacznie większej ilości narkotyków, a mianowicie: nie mniej niż 26,25 kg amfetaminy wartości około 525.000 zł, nie mniej niż 35 kg ziela konopi (marihuany) wartości około 700.000 zł oraz nie mniej niż 87.500 sztuk tabletek ekstazy wartości około 875.000 zł, łącznej wartości, nie mniejszej niż 2.100.000 zł.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pkt. I opisu czynu przypisanego oskarżonemu K. G. poprzez ustalenie, że brał on udział w obrocie -nie mniej niż 30 kg amfetaminy wartości około 600.000 zł, nie mniej niż 40 kg ziela konopi (marihuany) wartości około 800.000 zł oraz nie mniej niż 100.000 sztuk tabletek ekstazy wartości około 1.000.000 zł łącznej wartości nie mniej niż 2.400.000 zł i w konsekwencji zmianę orzeczenia w części jego dotyczącej w pkt. V wyroku poprzez orzeczenie środka karnego- w kwocie 2.400.000 zł

• a)  zmianę zaskarżonego wyroku w części, w pkt IV dotyczącej czynu przypisanego oskarżonemu E. Z. poprzez ustalenie ,że brał on udział w obrocie -nie mniej niż 26,25 kg amfetaminy wartości około 525.000 zł, nie mniej niż 35 kg ziela konopi (marihuany) wartości około 700.000 zł oraz nie mniej niż 87.500 sztuk tabletek ekstazy wartości około 875.000 zł , łącznej wartości, nie mniejszej niż 2.100.000 zł i w konsekwencji zmianę orzeczenia w części jego dotyczącej w pkt. V wyroku poprzez orzeczenie środka karnego- w kwocie 2.100.000 zł

  b)  ewentualne uchylenie -pkt.I, III,IV,V, VI wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej zarówno obrońca oskarżonego K. G. jak i E. Z. popierali wywiedzione apelacje i wnioski w nich zawarte oraz wnosili o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Natomiast prokurator popierał wniesioną apelację Prokuratury Okręgowej w Suwałkach i wnioski w niej zawarte i wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońców obu oskarżonych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

wywiedzione przez skarżących apelacje są bezzasadne i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 457 § 2 k.p.k., jeżeli sąd zmienia lub utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uzasadnienie sporządza się na wniosek stron. W niniejszej sprawie wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku został złożony przez oskarżonego K. G. i jego obrońcę oraz obrońcę E. Z., w związku z czym niniejsze uzasadnienie ogranicza się wyłącznie do zarzutów apelacyjnych, które zostały zawarte w apelacjach wskazanych wyżej osób (z pominięciem apelacji prokuratorskiej).

Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny nie wykazała jakoby zaskarżone orzeczenie naruszało, którykolwiek ze wskazanych przez obrońców przepisów postępowania karnego, a także by było obarczone błędem, co do faktów, w szczególności takich, które miałyby wpływ na jego treść.

Skarżący, podważając ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę skazania jako dokonane z naruszeniem licznych przepisów prawa procesowego, zasadniczym argumentem swych wywodów uczynili przekonanie, że ustaleń o winie oskarżonych dokonano na podstawie wadliwie ocenionego materiału dowodowego, a także pominięto dowody przemawiające na ich korzyść.

Zważyć należy, że kwestia ta stanowiła element wspólny i była powielana we wniesionych środkach odwoławczych, co uzasadnia łączne ustosunkowanie się do stawianych w tym zakresie zarzutów zarówno w kwestii sprawstwa K. G. jak i E. Z..

Argumentacja Sądu I instancji, zawarta w pisemnym uzasadnieniu wyroku przekonuje, że ustalenia faktyczne zostały poczynione w sposób prawidłowy. Sąd Okręgowy swoje stanowisko w tym względzie racjonalnie i przekonująco uargumentował, wskazując zarazem powody, które stały na przeszkodzie innej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wszechstronna i dogłębna analiza treści wypowiedzi oskarżonych oraz świadków zeznających w sprawie, tudzież logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym ich ocena nie pozostawia wątpliwości, co do słuszności tego stanowiska.

Wskazać należy, że aby stało się możliwym zaakceptowanie przekonania sędziowskiego o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów niezbędne jest ujawnienie w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy (art. 2 § 2 i 410 k.p.k.), rozważenie wszystkich ujawnionych okoliczności przemawiających tak na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.) oraz przedstawienie w uzasadnieniu wyroku wyczerpującej i logicznej argumentacji uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 i art. 424 § 1 k.p.k ).

Wbrew stanowisku skarżących w realiach przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy powyższym wymogom sprostał.

Przypomnieć na początku należy, że sprawa ta już kilkukrotnie była przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego ( co do K. G. po raz 4, a E. Z. po raz 2) i poddawana kontroli międzyinstancyjnej. Sąd Okręgowy rozpoznając ją po raz kolejny był związany wytycznymi Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, zawartymi w pisemnych motywach orzeczenia z dnia 8 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygn.. akt. AKa (...)i stwierdzić należy, że wymogi te zostały spełnione.

Wszystkie istotne dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak niekorzyść oskarżonych zostały przeanalizowane w motywach zaskarżonego wyroku, a wymienione wyżej wymogi oraz wskazania zostały zachowane.

Wbrew apelującym, Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wartość dowodową wyjaśnień zarówno oskarżonego K. G. jak i E. Z. nie tracąc przy tym z pola widzenia pozostałych dowodów w sprawie. To właśnie ich kumulatywna ocena pozwoliła na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonych. Zeznania świadków, które Sąd meriti ocenił jako wiarygodne i miarodajne są wystarczające do czynienia ustaleń faktycznych wyroku.

Oczywistym jest, że prawem oskarżonych pozostaje podawanie korzystnej, z punktu widzenia obrony, własnej wersji. Jednakże wyjaśnienia te, tak jak każdy inny dowód w sprawie podlegają swobodnej ocenie sądu orzekającego, ocenie dokonanej przy uwzględnieniu, jak już wyżej zasygnalizowano, zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Wbrew stanowisku skarżących ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku, nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów. Zostały dokonane na podstawie wszechstronnej analizy wszystkich przeprowadzonych dowodów (w szczególności zeznań poszczególnych świadków), których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ocenił zeznania P. P. (1), logicznie wnioskując, iż tylko te złożone w postępowaniu przygotowawczym zasługują na przymiot wiarygodności. Świadek opisał rolę i działania każdego z oskarżonych, a analiza tych wypowiedzi, tudzież logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym ich ocena nie pozostawia wątpliwości, co do słuszności tego stanowiska. Świadek słuchany przed Sądem nie potrafił wskazać racjonalnego powodu, dla którego tak diametralnie zmienił swoje zeznania w postępowaniu sądowym. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy istotna w tym względzie mogła być zmiana sytuacji procesowej świadka po jego prawomocnym skazaniu. P. P. (1) mógł nie być już zainteresowany podtrzymywaniem swoich obciążających wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Tymczasem ich treść korelowała z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Znajdowała potwierdzenie w wyjaśnieniach K. B. (ps. (...)), który wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 06.10.2014 r. w sprawie o sygn.. akt II K (...)także został skazany. Ponadto jak trafnie zasygnalizował Sąd Okręgowy relacja P. P. (1) odnośnie dat złożonej propozycji przewożenia narkotyków pozostaje zbieżna z okresem tymczasowego aresztowania E. Z., co jednocześnie potwierdzenia wiarygodność tych treści.

W okolicznościach niniejszej sprawy wydaje się, że to właśnie skarżący pomijają całe spectrum rozważań przeprowadzonych przez Sąd I instancji w części motywacyjnej wyroku, domagając się bezwarunkowego przyjęcia za prawdziwe wypowiedzi prezentowanych przez P. P. (1) toku postępowania sądowego. Skarżący podejmując próbę zdyskredytowania zeznań tego świadka złożonych w czasie postępowania przygotowawczego, bagatelizują inne dowody zebrane w sprawie przemawiające na niekorzyść oskarżonych, które to korelują jednocześnie z wersją wydarzeń podaną przez P. P. (1).

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ocenił w tym względzie zeznania Ł. Ł., P. R. oraz D. T.. Wskazał na jakiej podstawie i w jakiej części uznał te relacje za wiarygodne, a w jakiej nie. Ocena ta została poczyniona w sposób kompleksowy z należytym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania. Rozumowanie to – według Sądu Apelacyjnego – jest poprawne, nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności.

Tak dokonanej oceny z pewnością nie podważają zeznania P. A., który w toku postępowania konsekwentnie zaprzeczał jakimkolwiek kontaktom związanym z handlem narkotykami z oskarżonymi. W tym względzie skarżący starają się zbagatelizować fakt, że w sprawie zabezpieczono przekaz pocztowy na kwotę 1500 złotych wpłacony przez P. A. dla E. Z., co w połączeniu z dowodami osobowymi dowodzi udziału zarówno świadka jak i oskarżonego w przestępczym procederze.

Za oczywiście niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 177 k.p.k.. Jak wynika bowiem z akt sprawy Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z zeznań świadka M. S. (1) ( 2455v – 2456) jak i A. S. (k. 2484v – 2485)

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił również datę początkową działania oskarżonych. Szczegółowo wyjaśnił na podstawie jakich źródeł dowodowych dokonał tychże ustaleń. Swoje stanowisko w tym względzie racjonalnie i przekonująco uargumentował. Stąd też Sąd Apelacyjny uznał za zbędne ponowne przytaczanie tejże argumentacji.

Podobnie należało się odnieść do kwestii ustaleń w zakresie wysokości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa. Wbrew wywodom zawartym w środkach zaskarżenia kryteria przyjęte przez Sąd Okręgowy są prawidłowe.

Zwrócić należy uwagę, że zeznający w sprawie świadkowie wskazywali na różne ilości i częstotliwość przewożonych narkotyków do A., co też nastręczało trudności w dokonaniu jednoznacznych ustaleń w tym zakresie. Niemniej jednak Sąd Okręgowy dokonując oceny zeznań poszczególnych świadków, a zwłaszcza zeznań K. B., który wspólnie z P. A. (1) był głównym odbiorcą na terenie A., temu zadaniu sprostał. W sposób prawidłowy ocenił również zeznania świadka anonimowego, wskazując powody, dla których nie uznał ich w całości za wiarygodne. Ustalenia w tym zakresie są racjonalne i nie budzą wątpliwości Sądu Apelacyjnego.

W świetle powyższych rozważań zarzuty zawarte w apelacji pozbawione były racji. Stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi oraz oceną materiału dowodowego jakiej dokonał Sąd I instancji.

Zaskarżony wyrok zapadł na podstawie całości zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego. Z ujawnionych okoliczności Sąd Okręgowy dokonał wyboru takich, które uznał za prawdziwe i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych. Wybór ten poprzedził wszechstronną i wnikliwą analizą wszystkich ujawnionych w toku rozprawy, a istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, uwzględniającą zasady logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Jego przebieg i wyniki jasno i kompletnie zaprezentował w części motywacyjnej orzeczenia w szczególności przekonująco wyjaśnił dlaczego oparł się na jednych dowodach, a inne odrzucił.

Fakt zaskarżenia wyroku w całości i treść zarzutów obligował Sąd Apelacyjny również do jego kontroli w zakresie wymierzonej oskarżonym kary pozbawienia wolności (art. 447§1 k.p.k.)

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, czyli inaczej, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (wyrok SN z 11.04.1985r., V KKN 178/85, OSNKW 7 – 8/1991 poz. 60). Chodzi przy tym o różnicę tak istotną, że kary wymierzonej nie można by w żadnym razie zaakceptować.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w przedmiotowej sprawie, wysokość wymierzonych oskarżonym kar – zarówno kara pozbawienia wolności jak i kara grzywny - została ustalona przez Sąd I instancji zgodnie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k.

W tym względzie Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, które wpływały na jej wymiar tj.: właściwości i warunki osobiste oskarżonych, motywację i sposób zachowania, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionych przestępstw oraz sposób życia przed ich popełnieniem, które szczegółowo przedstawił w pisemnych motywach swego orzeczenia.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu Apelacyjnego zostały ocenione we właściwych proporcjach, co w konsekwencji sprawia, że wymierzona w wyroku kara łączna 4 lat pozbawienia wolności w stosunku do K. G. oraz kara 3 lat pozbawienia wolności wobec E. Z. odpowiada dyrektywom określonym w art. 53 kk. Jest ona nie tylko adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, ale również jest sprawiedliwa. Taka kara przyczyni się do powstrzymania postępującej degradacji społecznej oskarżonych i spełni swoje cele wychowawcze.

Podobnie należało ocenić wysokość orzeczonych kar grzywien. Jest ona adekwatna do wysokości osiągniętych korzyści majątkowych, jak również do sytuacji finansowej każdej z oskarżonych.

Z tych też względów na podstawie art.437§1 k.p.k. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

O kosztach sądowych orzekł na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. k.p.k.